Sweet revenge

Gefrustreerd liep Mao naar de waterkant. Ze had gewoon wat rondgelopen - zoals gewoonlijk - tot ze ergens iets interessants tegenkwam. Iets interessants genoeg om haar aandacht af te leiden van het telefoontje van daarnet, dan. Haar rugzak (en de hele inhoud ervan) had ze in haar kamer gedumpt en daarna was ze meteen weggelopen. De rest van de lessen konden haar gestolen worden!
Ze liep dus rechtstreeks naar het meer dat ze in de verte had gezien. Er was maar één iemand in de buurt - naar wat ze kon zien - en dat was een jong meisje in een kimono. Wie loopt er vandaag nog rond in een kimono? vroeg Mao zich suf aan. Ze besteedde echter niet zoveel aandacht aan haar. Nu was het even een Mao-moment.

Ze trok barbaars haar schoenen uit en liep tot aan de oever. Met haar voeten in het water keek ze naar lucht. Ze kon de frustratie zo uit haar lijf voelen vloeien. Alsof het water haar zorgen meenam. Maar dit verbeterde haar humeur niet! Het maakte plaats voor een heel ander gevoel: wraak. Haar ouders zouden boeten voor wat ze haar aandeden! Hoe konden ze in hemelsnaam beslissen wat er met haar leven zou gebeuren? Dat kon toch niet!

In haar hoofd begon zich een plan te vormen. Vanaf vandaag zou ze met iedereen in deze school een zekere relatie onderbouwen. Van elk van hen zou ze een talent leren (observerend, of gewoon aangeleerd), en zou ze zo veel beter en krachtiger worden dan haar vader. Ze zou hem laten aanzien, dat haar naar deze school sturen, één van de slechtste ideeën was die hij ooit gehad had.
Zelfverzekerd zette ze zich recht. Dat kimono-meisje zou de eerste zijn die kennis zou maken met hoe deze Morgenstern nadacht. Hah!

Kikuri had zoals gewoonlijk haar kimono aan. Ze stond in het water met haar voeten. In de verte hoorde ze ieman aan komen lopen. Toen ze zich voorzichtig omdraaide zag ze dat het een vrouwlijk figuur was, en ongeveer haar leeftijd. Ze keek zelf even naar haar voeten totdat de voetstappen van het meisje opgehouden waren. Ze keek hoe het meisje naar de lucht stond te staren, omdat zij ook aan de oever stond voelde Kikuri dat er een erge frustratie van het meisje afkwam. Ze voelde ook hoe er een wraak gevoel in het water begon te komen. Meestal bemoeide ze zich niet met andermans zaken maar als het via het water naar haar overgedragen werd moest het wel iets betekenen dat er een hint in moest zitten dat zij het ook kon of moest weten. Ze liep naar het meisje toe 'gefrustreerd zij ze met een breede grijs op haar gezicht? Je bent uit op wraak, je stuurde het door via het water naar mij. Als ik het zou mogen weten wat is er gebeurt mischien kan ik je helpen. Ik ben trouwens Kikuri ik heb duistere en water magie ik kom van planeer Sharda' ze deed een soort van buiginkje als begroeting. Haar glimlach was onder het praten al weer verdwenen ze was naast het meisje gaan staan en keek ook naar de lucht wachtend op antwoord van haar.

Verbaasd keek Mao toe hoe het kimono-meisje een lange voorstelling van zichzelf gaf. Dat was ook de eerste keer! Ze was verbaasd naar haar eerlijkheid. Ze was zo rechtuit, dat Mao even moest nagaan wie wie nu precies in de maling nam. Met haar wenkbrauwen in de hoogte geheven, bekeek ze het meisje. Haar indringende ogen staarden terug.

"M'jaa," antwoordde ze na een tijdje, "Je zou het gefrustreerd kunnen noemen." Met haar hand wuifde ze echter het laatste weg. "Maar waarom zou ik jou vertrouwen, Kikuri die duistere en water magie heeft en van Shadra komt?"

Mao was op haar hoede. Zij was namelijk degene die leiding moest hebben, vond ze, zo had ze dat altijd al gehad - dus het zou raar zijn moest het deze keer niet zo gaan. Mao was gewend de baas te zijn, en als zaken niet gingen zoals zij dat wou, dan zou de wereld daarvan horen.

Kikuri hoorde het arogante in haar stem. Ze had alleen arogantie tot nu toe gehad bij mensen van rijke familie's dus zij moest er ook wel vandaan komen. Ze liep een rondje om het meisje heen en bekeek haar andachtig. toen ze weer recht voor haar neus stond kreeg ze een hele grote grijns, zo groot dat het gewoon niet nog groter kon. Jij bent een van de Morgenstern en ze sprong in de lucht, omdat Kikuri in het water stond spate een beetje water om hoog en ook tegen Moa. 'Jij bent Moa Morgenstern als ik me niet vergis. Tja... waarom je mij zou vertrouwen ze deed haar vinger bedenkelijk tegen haar wang. 'Waarom niet is eigenlijk eerder de vraag, ik bedoel waarom zou ik jou vertrouwen om meteen mijn naam te zeggen? Ik heb er een gokje op gewaagt dus ja ik hoop dat jij ook een gokje op mij waagt.' Kikuri had veel boeken gelezen en toevallig ook een boek met familie bomen waar natuurlijk ook de falimie Morgenstern in stond. Kikuri kon het niet inhouden om een beetje te lachen ookal wilde ze dat niet. Ze zuchte even 'Dus... ga je er een gokje op wagen om mij te vertrouwen of ga je kwaad in ze zelf zitten en hopen dat het overgaat?' ze kreeg weer een brede grijns op haar gezicht maar nu niet zo breed als wat ze daarvoor had.

Ze haat een punt, hoewel ze het niet graag toegaf. Bedenkelijk trok ze een raar gezicht toen ze water in haar gezicht en op haar kleren kreeg. Wat was dat met die mensen die erop uit waren haar vuil te maken? Lichtjes geïrriteerd trok ze haar trui naar voor, om hem een beetje uit te wringen. Het waren maar spetters, maar ze was toch ontevreden.

"Wel, dan moet ik me dus niet meer voorstellen," zei ze, "Hoewel ik toch wat moet rechtzetten: m'n naam is Mao. Niet Moa. Dus lees dat volgende keer maar wat beter."

Na een poos verscheen er een soortgelijke grijns op Mao's gezicht als Kikuri had. Met haar mondhoek opgetrokken begon ze weer: "Wat zou jij voor mij kunnen betekenen? Hoe kan je mij in hemelsnaam van dienst zijn?" vroeg ze meer in zichzelf, dan tegen gefocust op het kimono-meisje.

Ze hoorde de woorden die Mao zij. 'Het spijt me Mao, ik ben nooit zo goed geweest in namen onthouden dus ik hoopte eigenlijk dat ik het goed had onthouden'. Ze dacht even na over de laatste woorden die Mao had gezecht. ' Ik kan je in iedergeval van dienst zijn om je kleding weer droog te maken. Sorry maar ik kan zoms nog al kinderlijk zijn en niet ieder een is daar even blij mee.' Ze stak haar hand uit naar het truitje van mao en haalde met gemak het water uit haar kledien en van haar gezicht. Na een paar tellen had ze een zwevend balletje water net boven haar hand hangen, ze draaide haar hand en bewoog wat met haar vingers, ze blies even zacht na een tijdje en gaf Mao een hartje van ijs van het water wat ze prongelijk op haar had gekregen. Kikuri lachte even vriendelijk. 'Ik kan je waarschijnlijk van dienst zijn doordat ik je wat bij kan leren. Dan hoop ik ook dat we wat beter met elkaar kunnen omgaan zodat deze school ook wat dragelijker word voor ons bijden.' Kikuri was zelf ook nog niet zo lang op deze school maar veel had ze nog niet aan deze school gehad. Wand de eerste persoon die ze hier leerde kennen was Norwood maar die lag nu met een buikwond in de ziekenzaal. Kikuri was wel wat tevreden over de lach die mao kreeg.

Hartjes had Mao altijd al weten te bestempelen als cliché. En dat was nu zeker niet anders. Toch was ze tevreden met de manier waarop dit meisje anders met haar omging als alle anderen die ze tegengekomen was. Zij waren afstandelijk en op hun hoede geweest, terwijl Kikuri zich gedroeg alsof ze Mao al jaren kende! Misschien zou dit de eerste, werkelijke ontmoeting zijn. De anderen waren maar vluggertjes vergeleken met de indruk die ze kreeg van het kimono-meisje.

"Klinkt interessant," gaf Mao eerlijk toe, "maar wat ga je me bijleren? Er zijn al behoorlijk wat dingen die ik kan, als Dark Magician,..."

'Tja ik weet natuurlijk niet wat jij al kent en anderzom natuurlijk.' Ze dacht even na... Na een paar minuten had ze wel een idee maar wist niet zeker of het wel de juiste manier was.
'Luister...' bezon ze een beetje aarzelend. 'Ik weet niet of jij het wilt of niet of dat het een perfekt idee is, maar mischien kunnen we een vriendschappelijk gevecht doen zodat wel elkaars krachten een beetje leren kennen. dan weten we gelijk ook meteen wat jij al kent en wat ik al ken.' Ze kreeg een klein glimlachtje weer op haar gezicht. Ze was bij dat Mao een beetje meer van haar weg gaf, al was het niet veel maar toch was ze tevreden over zichzelf.

"Lijkt me een goed idee," Mao nam Kikuri's idee gretig aan. "Maar dan moeten we wel een deal sluiten qua vechttechnieken. Jij beschikt namelijk over twee soorten krachten en ik maar over één. Het zou niet eerlijk zijn, moest jij gebruik maken van beiden, tenzij ik een soort voorsprong wou krijgen, snap je?"

Ze draaide zich om en liep alvast terug naar het vaste land. Haar voeten waren kletsnat - en dus koud - waardoor we haar schoenen niet opnieuw kon aandoen zonder de volgende dag hiervan de lastige gevolgen te dragen. Verkoudheid, of erger: rottende schoenen.

Kikuri was het met haar eens. Net dat ze vanplan was om in he gevecht haar water magie te gebruiken wand ze had een hekel aan valsspelers. Ze liep zelf ook het water uit en deed met haar water magie haar voeten en het einde van haar kimono droog maken en deed het water wat ze over had gehaald terug het meer in. 'Moet ik jou voeten ook even droog maken? Dan heb je niet zo last van natte voeten of schoenen' Ze gaf een klein glimlachtje. 'Ik zal geen water magie gebruiken tijdens het gevecht dat beloof ik. Ik hou zelf niet van valsspelers dus doe ik dat zelf ook niet, ten zij jij gaat falsspelen dan ga ik dat ook doen, maar daar zie ik je niet voor aan'. Kikuri had zelf geen schoenen aan gedaan vandaag maar dat was niet echt tezien omdat haar kimono zo lang was.

"Laat je kunsten maar zien," grijnsde Mao kort, naar haar voeten wijzend. "Droge voeten zijn gezonder, niet?"

Dat gedoe over valsspelen was een andere zaak. Valsspelen bestond niet in een gevecht. Je kan vechten of je kan het niet. Als je in een situatie van leven of dood zit, ga je toch ook niet even een pauze inlassen om na te gaan of alles wel volgens de regels gaat? Nee. Geen regels bij gevechten. Maar dit hield Mao voor zich.
Ze had het anders bedoeld toen ze het voorstelde aan Kikuri. Ze wou gewoon niet kennismaken met een ziekenkamer. Nog niet.
Met een scheef hoofd bekeek ze Kikuri's kleren nogmaals. Die kimono zag er behoorlijk onhandig uit, vergeleken met Mao's korte rokje en half dichtgeritste trui met capuchon. Zou ze hieruit haar voordeel kunnen halen?

Kikuri deed net als eerder het water van de voeten van Mao afhalen. toen ze het weer in een balletje had gevromt gooide ze het sierlijk ik het water. Ze zag hoe Mao naar haar kimono keek. Net als alle anderen zouden ze denken dat een kimono heel onhandig is, maar ze weet er goed mee om te gaan omdat ze het elke dag aan heeft. Ze hoopte wel dat tijdens het gevecht niet al te sirieus zou gaan worden. 'Een ding wil ik wel nog afpreken, als we al een tijdje bezich zijn en uitgeput raken houden we het op een gelijkspel. Ik weet dat een gevecht geen spelletje is maar ik wil niet dat er al te erge gewonden gaan vallen en onthoud dit is een vriendschappelijk gevecht het gaat niet om winnen of verliezen. Ik hoop dat je het daar mee eens bent?' Zij Kikuri met een best sirieuse stem. Nadat ze dat gezecht had ging ze goed staan om het gevecht te beginnen.

"Jup. Boodschap duidelijk."

Wanneer Mao opmerkte dat het kimono-meisje zich klaarzette om te strijden, strekte Mao haar armen voor zich. Ze had haar handen in elkaar gevouwen, waardoor het leek dat ze zich gewoon uitrekte... en dat was ook het geval. Ze had dat van die strijdlustige-ik-spreid-mijn-benen-om-er-zo-stoerder-uit-te-zien-positie nooit echt gesnapt. Met rollende ogen keerde Mao het kimono-meisje de rug toe. Met een snelle handbeweging haalde ze - voor de zoveelste keer in de kleine twee weken dat ze hier al op school zat - haar halsketting tevoorschijn, en drukte ze haar beide duimen op de stenen van het kruis. Nee, er ging geen geheime deur open, of er viel geen tien ton zwaar gewicht uit te lucht. Het was gewoon een stimulans. Een concentratiemiddel. Iets waardoor ze in een soort trance geraakte en als het ware één werd met haar ziel.

Doden. Verschrikkelijk fantastisch die wezens.

Net zoals de vorige keer, riep ze haar vaste legertje doden op. Dit was niet valsspelen, merkte we geniepig in zichzelf op, dit was gewoon gebruik maken van haar kracht. Ze had het zelf namelijk nooit anders geleerd. Sinds haar geboorte was er maar één ding in haar hoofd gestampt: 'Laat het vuile werk, voor de vuile mens,' en dat was een soort levenswijze geworden.
Toen het ritueel voltooid was, keek Mao toe hoe een tiental zombieachtige, levende-doden snel en getraind (door Mao, natuurlijk) Kikuri's richting opliepen. Eens zien wat ze van plan was!

Kikuri bleef rustig staan toen ze de bewegingen van Mao zag. Ze gniffelde even onhoorbaar in zichzelf. Dit had ze al gedacht. Ze bleef rustig staan en lied de zombie achtige en levende doden naar haar toe komen. ze deed echter niks omdat ze wist uit haar studie boeken dat zo'n leger echter niks deed als de oproeper niks beval. Dus ze bleef rustig staan en keek Mao recht in haar ogen aan.

Ugh, we had haar lessen geleerd, merkte Mao op. Ze had gehoopt een leuke reactie uit te lokken. Verbazing, schrik of misschien bewondering. Maar nee. Niks. Nada. Noppes. Ze bleef gewoon rustig staan en keek Mao diep in de ogen aan.
Vervelend, toch, die intellectuele vrouwen?
Mao haalde haar schouders op en knipte met haar vingers. Haar maatjes bleven stokstijf staan op de plaats waar ze terechtgekomen waren. De ene al dichter bij Kikuri dan de andere. Wat zou ze van hen vragen?

"Weet je," riep Mao uit het niets, "Meestal is het op zo'n moment verstandig om een move te doen. Dat doen de slimmerikken, alleszinds."

Kikuri zag wat ze met haar leger deed en dat ze opzich al best dichbij haar waren gekomen, maar dat deed haar niks. Nadat ze de woorden van Mao gehoord had begon ze wel na te denken. mischen moest ze iets doen maar mischien ook niet. Zonder verder te twijfelen besloot ze verder niks te doen tot dat Mao weer iets deed. 'Eens zien wat jij een slimmerik vind en wat ik een slimmerik vind' zij ze een beetje plagerig

"Al goed," fluisterde Mao tegen zichzelf. "כאַפּן איר און רייסן איר אין צוויי." riep ze luider, gericht op haar mini-leger.

Een vriendelijke verzoek om tikkertje te spelen met het kimono-meisje. Haar doden begrepen de boodschap. In doodse stilte liepen ze op Kikuri af. Het was een onschuldige zet. Vergelijkbaar met een pion naar voren schuiven in een schaakspel. Zo één die je niet echt nodig had in het spel - maar noodzakelijk was om het spel te beginnen. En dat was precies wat er gebeurde. Mao's zet was gemaakt. Nu kwam Kikuri.

Kikuri kon niet verstaan wat ze zij, want hoe hard zo ook geleerd had de taal on een leger te kunnen beheersen had ze nooit onder de knie kunne krijgen. Nadat ze zach dat ze naar haar toe kwamen lopen mompelde ze iets half in haar zelf en half hardop maar het was niet te verstaan. Kikuri bleef in de ogen van Mao stil staan zonder dat ze iets gemerkt zou hebben maar in werkelijkheid was ze onder de grond gegaan. stilletjes wachte ze onder de grond af tot de voetstappen haar cloon achtig persoon hadden berijkt.

Van heel het gebeuren onder de grond had Mao niks opgemerkt. Ze stond gewoon wat verveeld toe te kijken hoe haar legertje zich rondbewoog. Maar toen Kikuri nog steeds was blijven staan toen haar doden letterlijk op haar kleefden, kreeg Mao het vaag vermoeden dat er iets niet klopte. Toch kwam we niet tussenbeide.
Het was pas toen de doden zich omkeerden en weer in Mao's richting stapten, dat Mao het ongeschonden lichaam van haar tijdelijke rivaal zag.

"Heh?" klonk het, "Ik had we toch gevraagd om..."

Nadat Kikuri hoorde dat het leger zich weer omgekeerd had bewoog Kikuri heel zachtjes onder de grond naar Mao to maar wel dus danig dat ze gelijk met haar leger bewoog dus dat ze niks zou merken. Haar cloon begon heel hard te lachen en rende als een bezetennen naar Mao toe, ze begon steeds harder en harder te lachen. Ze rende zigzagend dus als er iets gegooid zou worden zou ze die 9 van de 10 keer ontwijken.

Ontgoocheld keek Mao toe hoe Kikuri hysterisch begon te lachen. Het heen en weer geren gaven haar de indruk helemaal ziek in haar hoofd te zijn. Ze leek helemaal niet meer op het meisje van daarvoor. De situatie werd nog raarder toen ze zigzaggend begon te rennen naar Mao toe. Hoe langer, hoe gekker, dacht Mao nog. Ze negeerde de doden die achter haar bleven staan, en focuste zich op het rennende meisje. Ze rende zo onduidelijk en ongevarieerd, dat het moeilijk werd om het kimono-meisje duidelijk te zien. Mao begon lichtjes geïrriteerd te raken aan het lachje. Haar linkerhand vormde een vuist rond het hangertje van haar ketting, waardoor haar knokkels duidelijk zichtbaar werden. Met haar ogen lichtjes toegeknepen hield ze haar rechterhand voor zich. Na wat gemompel en een spreuk, vormde er zich in haar hand een troebele, zwarte bol. Als je heel goed keek, kon je tientallen kleine zwarte lichaampjes onderscheiden. Mao wist wel beter, het waren zielen. Niet sterk genoeg om een echt lichaam te onderbouwen (net als haar leger), dus hield het staand in geestvorm.
Ze waren niet ideaal om te gebruiken, maar ze zorgden in ieder geval voor afleiding. Met een handbeweging stuurde ze ze in de richting van Kikuri. Als er ook maar eentje door haar lichaam zou razen, zou ze bezeten zijn door wat Mao wou. Alsof Mao een afstandbediening bezat die Kikuri bediende.
Vol verwachting keek ze toe hoe haar zieltjes naar Kukuri's lichaam zwierden. Het was meteen raak. Vier van de twaalf konden haar bereiken. Mao zette zich klaar om het lichaam te commanderen, maar er gebeurde niks. Dat was toch niet mogelijk? Was ze nu blind geworden, of hoe zat dat?

Ze moest zich even concentreren, toen het antwoord plotseling duidelijk werd. De doden hadden geen effect op haar gehad, en haar zielen ook al niet! Dan kon deze Kikuri geen mens zijn! Een projectie, een cloon, whatever, maar geen mens van vlees en bloed!

"Kom tevoorschijn!" schreeuwde Mao, "Je cloon kan toch niks doen!"

Op het moment dat Mao begon te schrewen wist ze dat dat haar teken was. Omdat Kikuri haar cloon tevoorschijn had gehaald wist ze dat niets wat een gewone student wist wat het kon beheerse dus ook al zat ze onder de grond wat ze nu ging doen wist ze dat het vijlig was. Ze lied een zwarte rookwolk om Mao en al haar wezens heen vormen. In tussen dat Mao in de zwarte rook stond deed Kikuri nog 14 cloon's opropen in een grote kring om Mao en haar wezens heen. Een van haar clonen was haar speciale cloon. Die kan ze mond en bewegingen en stem alles beheersen zoals hij het deed. Ze kon ook door de ogen van haar cloon kijken zodat ze ook onder de grond wist wat er gebeurde. Onderstussen had ze haar eerste cloon op laten houden met lachen en rennen omdat ze in de stem van Mao had gehoord dat ze er best geïriteerd van was geworden. Nadat Kikuri haar zet had gedaan lied ze meteen haar zwarte rook verdwijnen. Ze lied haar speciale cloon 'oke je hebt men cloon ondekt maar vind me nu maar eens te pakken als we met zen 15e zijn.

Het had maar een momentje geduurd, maar ze werd verblind door een soort van zwarte rook. Met beide armen probeerde ze het weg te slaan, om door de zwarte mist heen te komen, maar het had geen effect. Haar hysterische bewegingen maakten alleen maar plaats voor meer rookaanmaking. Toen ze dat eenmaal besefte, stond ze gewoon stil, met haar armen over haar borst gekruist. Haar voet sloeg nerveus op de grond. Mao wachtte kalm tot de mist zou optrekken. Toen het verdween, staarde Mao - niet onder de indruk - naar de nieuwe clonen. Met een snelle blik zocht ze tussen hen of ze de echte Kikuri zag, maar veel tijd had ze niet. Ze werd al gauw verveeld met het spelletje en draaide zich om.
Mao sloeg haar haren achter haar schouders en liep van de clonen weg. Kalm en beheerst. Vlak voor een struik bleef ze staan. De platte steen op de grond zou haar bescherming brengen tegen de aarde, merkte ze op. Met een geërgerde blik ging ze in kleermakerszit neerzitten.
Er is geen sprake van dat Kikuri daartussen zat. Zo dom was dat meisje niet. Waarom zou ze in hemelsnaam tussen haar clonen gaan staan?
Haar doden mochten dan meedoen met Kikuri's spelletjes, maar Mao had geen zin in verstoppertje spelen. En dat liet ze duidelijk merken ook!

Kikuri was zo stil als een regenworm onder degrond Mao gevolgd. Ze merkte dat ze nu egt geïriteerd was en dat ze hier geen zin in had. Dat was precies waar ze op zat te wachten. Wat was nou een gevecht zonder dat je echt in de stemming bent om iemand af te maken. Toen ze onder de grond een stuk tegen kwam waar Mao liep maar het heel dof hoorde wist ze dat er een steen lag wat voor steen wist ze niet. Ze lied haar clonen ontploffen en de zwarte rook kwam weer terug. zadat ze zeker wist dat haar legen en andere wezens die ze in tussen tijd had opgeroepen nu buiten spel bleven. Ze lied zich weer acher een boom tevoor schijn komen. 'En al meer zin in om te vechten' zei ze plagerig met een lach op haar gezicht. Maar ze bleef achter de boom staan. Eens kijken hoe goed haar oren waren om haar te kunnen localizeren.

Haar stemmetje weerklonk ergens in de verte. Tussen een glimlach door hoorde Mao haar woorden. Had ze dan besloten op te houden met de kinderspelletjes? Mao strekte haar lange benen nog niet. Bekrompen bleef ze in kleermakerszit zitten. Nu plaatste ze echter haar elleboog tegen haar knie, waardoor deze haar hoofd van steun kon voorzien. Bijna mokkend keek ze om zich heen. Naast het meer, was er niet veel te zien. Bomen omringden het meer hier en daar, maar daar bleef het bij. Met een zucht wenkte Mao Kikuri naar zich toe.

"Ik dacht dat we klaar waren met verstoppertje," zei ze. "Ik ben niet zo'n fan van spelletjes."

PROFILE MAGICIAN

» I want my revenge
» Revenge of the cat
» [Topics] Sometimes all you have left is revenge
» Bitter Sweet
» Sweet chastening

Sweet revenge

Sweet revenge

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen