Sweet revenge

Na een minuutje druk uit te oefenen, om de ziel's energie er wat uit te drummen, wist Mao zich de spreuk te herinneren. Zo snel als ze kon schreeuwde ze hem uit. Het resultaat was dat er een klein zwart strookje sloom uit Kikuri's lichaam kwam. Mao zond hem terug naar waar hij was gekomen. Misschien moest ze wat meer aandacht besteden aan zielen trainen, dan aan doden trainen. Die waren minder snel gehoorzaam.

Ze steeg weer van Kikuri af en vroeg haar of ze okay was. "Kan je weer zien? Heb je nog pijn?"

Kikuri knipperde een paar keer met haar ogen. Het zicht was weer zoals het hoorde te zijn. Kikuri had niet gezien dat er een zwart strookje uit haar lichaam was gekomen omdat ze daar toen te wazich voor zag. 'Mijn zicht is weer goed, de pijn maakt niet uit. De hoofdpijn is wel weg'. ze stond op en voelde op een paar plekken pijn op komen ze lied het alleen niet merken. Toen ze stond gaf ze Mao een knuffel 'bedankt' en ze drukte Mao nog stevinger tegen zich aan.

Mao wist niet wat haar overkwam toen ze Kikuri's armen om zich heen voelen. Verbijsterd bleef ze staan. Ja, okay voor de dankbaarheid, maar was dit niet overdreven. Snel duwde ze Kikuri - voorzichtig, ze was nog steeds wat gewond - van zich af.

"Waar was dat voor?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen, "Ik heb het toch veroorzaakt? Echt niet logisch..."

'Ik weet dat dit men eigen schuld was. Maar jij bent de eerste die ik gezien heb die een overgebleven ziel uit een lichaam heb zien en voelen halen. en dan nog wel bij mij. Ik heb het eerder gezien bij mijn geboorte plaats maar daar moesten ze altijd naar een specialist toe als het nog niet telaat was' kikuri keek bewonderend naar Mao. 'En wat gaan we nu eigenlijk doen? Worden we vrienden of maak je liever de rest van je school jaren alleen door?' zei ze met een beetje een spottende toon naar haar maar het was niet haterlijk bedoeld.

"Alleen klinkt goed," zei Mao - het serieus overwegend, "Maar dan kom je niet ver, heh?"

Met haar handen achter haar rug en een scheve glimlach stapte ze naar achter, zonder haar blik van het kimono-meisje af te wenden. "Tuurlijk, dan. Op de voorwaarde dat je niet saai wordt en we elkaar dingen blijven leren."

Zo sloot Mao een hoofdstuk in haar leven af. Alleen kwam ze nergens, besefte ze, en nu dat achter de rug was, gingen nieuwe deuren open. Met of zonder Kikuri.

Kikuri lachte even nog nooit had iemand haar saai gevonden. ; Ik denk dat ik al weet wat ik jou als eerste ga leren'. Ze keek Mao aan 'Maar michien kunnen we eerst even kletsen of iets samen doen, ik moet nog herstellen en jou gedachte moet ook nog tot rust komen.'

"Goed idee," wist Mao te zeggen. "Klinkt in ieder geval verstandig,"

Met een knipoog leidde ze Kikuri uit de richting van het meer. Raar toch... hoe mensen zo van humeur en mening konden switchen in enkele seconden. Er waren redelijk veel vragen die op Mao's lippen prikten. Haar nieuwsgierigheid was - zoals altijd - groot en haar zintuigen stonden op scherp. Toch merkte ze de vermoeidheid op. Er waren ook nog een paar neveneffecten van het gevecht overgebleven. Onder andere, de duizeligheid...

Kikuri glimlachte even. Ondanks dat ze normaal nieuwschierig was had ze dat nu niet, maar dat kwam waarschijnlijk door de pijn waar ze nu in verkeerde. Toen ze zach hoe Mao haar bij het meer weg loodste draaide ze nog eerst even terug. Raapte haar steentjes terug op en lied het schuine stuk ijs verdwijnen. Ze liep terug naar Mao 'Ben je nog duizelig?' vroeg kikuri en keek haar aan. 'Dat kan nog van die naalden van mij zijn. Weetje dat was geen vergif op die naalden' ze stopte even om naar de reactie van Mao te kijken.

"Echt?" Mao verbaasde zich over dat feit, "Wat was het dan?"

Het had in ieder geval veel pijn gehad. Geen nare herinneringen of zo, gewoon wat pijnlijk. Samen liepen de meisjes naar een plek dicht bij de grens van de school, waar banken waren geplaatst. Toch veel gezelliger dan kale oude grond. (Of een bank gemaakt van ijs... iets wat Mao niet betwijfelde dat Kikuri kon maken).

Kikuri lachte even van de opmerking. 'Nee, het was geen gif. Het was een gedachte controle drankje. als je bloed het opneemt gaat het naar de hersens toe. Omdat jij dacht dat het vergif was ging je lichaam doen alsof het vergif was. Alles wat ik toen zei was om je gedachte te beheersen en zo ook controle over je lichaam te hebben. Als ik bijvoorbild had gezecht dat je over 1 minuut rond ging huppelen als een konijntje ging je dat ook doen na 1 minuut. Dat is juist het leukste van dat drankje. Je kunt er de gekste dingen mee doen.' Nadat ze klaar was met vertellen waren ze bij de bankjes aan gekomen. Kikuri had plaats genomen en keek naar haar kimono. Hij was kapot gegaan het paarse was kapot, daaronder zag je witte stof. Gelukkig had ze er meer en wist ze hoe je ze zelf kon maken. Toen keek ze naar Mao en wachte op wat ze op haar verhaal zou terug reageren.

Mao moest lachen: "En waarom heb je dat dan niet gevraagd? Dan had je me veel meer vernederd, volgens mij."

Ze was onder de indruk van Kikuri's kunsten en vroeg zich af hoe ze op zoiets gekomen was. Mao zelf had alles geleerd van haar grootmoeder en haar vader. Maar van wie hadden de anderen geleerd? Boeken? Familie? Autodidactisch?
Mao wou niet al haar vragen tegelijkertijd afvuren op het kimono-meisje, maar haar lippen zouden niet lang meer verzegeld blijven.

Kikuri dacht even na 'Ik vind het leuk om mensen te treiteren, maar niet om te vernederen zo ben ik gewoon niet. Van wie heb jij eigenlijk je kunsten geleerd?' Ze keek Mao vragend aan. Ze wist zelf het even niet anders te noemen.

"Van m'n grootmoeder alles wat onrechtstreeks is en van m'n vader de wat meer rechtstreekse aanvallen. Maar daar ken ik er niet veel van. Het is in onze familie traditie om de mannen aanvalstechnieken aan te leren - maar omdat ik het enige kind ben... Familie dus. Kennis verderzetten, blablabla,..."

Mao haatte het dit te moeten vertellen. Het was alsof ze gewoon als zekerheid bestond. Als iemand die ervoor moest zorgen dat het bloed van de elite familie verder gezet werd. Een zekerheid voor de toekomst. Niets meer en niets minder.

"En jij?" vroeg ze om van onderwerp te veranderen.

Kikuri merkte dat ze wat gefrustreerd raakte toen ze antwoord gaf op haar vraag. 'Ik vraag je?' Ze dacht even na. Zij had geen familie om het geleerd van te hebben, ook zij praten niet graag over haar ouders. 'ik heb het uit boeken die ik gevonden heb en ik heb zelf wat geknutseld, niemand wilde vroeger mij wat leren omdat ik ongewoon was, op Shadra waren alleen zwarte magie beheersers totdat ik ook met watermagie geboren werd. Ik heb aan mijn moeder gevragen of mijn vader wel mijn echte vader was daar heeft ze altijd ja op gezecht zelfs met waarheids serum die ik een keer voor de zekerheid had toegevoegd. En soms van mensen die ik onderweg tegen kwam hebben me iets geleerd' Ze staarde naar haar blote voeten. 'Weet je, misschien hebben we allebij een vervelende achtergrond maar misschien kunnen we samen onze toekomst leuker maken'. Meedat ze dat zei keek ze naar de rode hemel boven haar.

"Ja, dat wil ik best geloven," antwoordde Mao, "Maar uiteindelijk maakt onze achtergrond ons wie we zijn."

Na een paar minuten stilte, in gedachten verzonken en denkend aan de dag van morgen, besloot Mao echter iets anders: "De reden dat ik eigenlijk dit pact met jou aanging, was omwille van mijn ouders," verklapte ze. "Ik geloof - dat ik met een beetje hulp ze kan overtreffen. En als dat eenmaal gebeurd is..."

Haar gedachten dreven ver af naar een onmogelijke situatie die ooit hoopte dat realiteit zou worden. Ze wist dat ze het kon... en ze zou niet rusten voor het zo was.

Kikuri hoorde haar worden. Ze dacht terug aan in het begin toen ze samen in het water stonden. Ze had dus gelijk, ze was bezich met een wraakplannetje maar dat zach ze wel zitten. 'Ik kan begrijpen dat je een hekel aan je ouders hebt, al ik het zo mag zeggen. Wat wilde je dan eigenlijk dan doen? Ik bedoel je bent erg kwaad over je ouders maar het lijkt mij niet egt dat als je sterk genoeg bent je dan naar je ouders stapt en ze aanvald. En twee te gelijkertijd aanvallen is best moeilijk zeker omdat zij waarschijnlijk veel technieken hebben. Ik wil nu niet zeggen dat je het niet kunt maar wel dat je moet weten waar en op welk moment je moet je moet aanvallen'. Ze staarde nogsteeds naar de lucht. Ze zag dat er regenwolken begonnen te vormen.

"Aanvallen? Daar heb ik nooit wat over gezegd," zwaaide Mao het commentaar weg.

Ze leek wel gek. Als zij iemand zou aanvallen, wist ze zeker dat ze zou eindigen als een hoopje stof. Iedereen - maar dan echt ook iedereen - die haar vader had aangenomen in hun stulp was getalenteerd op één of andere manier. Mao's vader duldde geen zwakheid. Niet van koks, niet van knechten, niet van dienstmeisjes. Iedereen die hem omringde moest van een bepaalde afkomst zijn. Als je geen puurbloed was (alleen van Shadra kwam), zag hij je als een stuk stront. En voor hem; was alleen iemand van zijn bloed het echt waard om mee te communiceren. Maar zo'n karakter maakt nu eenmaal niet veel plaats voor wederzijdse liefde...

"Ik wil alleen dat mijn vader in z'n eigen web verstrikt. De regeltjes die hij heeft opgezet, daar zal hij uiteindelijk door ondergaan. En dat kan maar op één manier: door hem te controleren. Als ik thuiskom, en ik weet iedereen ervan te overtuigen beter te zijn dan m'n vader, dan verliest hij al z'n macht. Die macht is alles voor hem. En ik wil dat hij dat kwijtraakt!"

kikuri merkte dat ze de verkeerde woorden had gebruikt. Ze wilde haar niet beledigen of zo, maar ze wist ook niet zo goed wat ze nu wilde. 'Hoe wil je je vader laten zien dat je sterker en machtiger bent als hem zoder te vechten of zo?' Kikuri snapte er nu even helemaal niks meer van. 'Ik heb wraak eigenlijk nooit egt begrepen. Maar zou het helpen om jou te helpen als ik je vader ontmoet? Ik ben Shadraan's maar dan ook allen Shadraan's en wat jij zecht praat hij daar alleen maar mee. Mischien kan ik hem een stukje verward brengen omdat ik ook water magie heb'. Ze gaf een klein lachje. 'Maar jij moet het goedvinden als jij dat niet goed vind doe ik het natuurlijk niet, net als het ontmoeten van je vader'. Ze voelde de eersten drupels regen naar beneden komen. Ze stond op en haald wat water uit de grond en maakte een soort van huisje van ijs om hun heen dat ze droog zaten. Ze maakte er ook een paar kleine raampjes in zodat ze nog wel frise lucht kregen. Dit huisje had ze gemaakt van speciaal ijs. Het was ijs wat meer op glas leek, dus het was niet koud en het zou daardoor ook niet koud worden in het huisje waar ze nu in zaten. Nu haar huisje klaar was begon het nog harder te regenen ook en in de verte zag ze bliksem aankomen.

Mao hoorde de regen tegen de wanden van het net gemaakte huisje tikken. Ze keek op, en vroeg zich af of die dingen nooit smolten.

"Indruk." zei Mao, "Mijn vader heeft zich nooit moeten bewijzen, hoor. Mensen hebben alleen schrik van hem, omdat hij de indruk geeft machtig te zijn. Tuurlijk - hij kan er wel wat van... maar ik betwijfel of hij wel zo goed is als hij claimt te zijn. Snap je?"

Eerlijk gezegd wist Mao niet goed hoe ze het zou aanpakken. Toen Kikuri voorstelde naar haar vader te gaan, kon Mao het niet laten even te lachen: "Hah! Dat zou echt niks uithalen. Die vent is zo hautaine! Hij zal je niet belangrijker achten dan een pluisje stof, wie weet, misschien ziet hij je niet eens staan. Nee... als je echt indruk wil maken, moet jij ook wat werken aan je magie. Zou je bijvoorbeeld... je watermagie niet kunnen combineren met je zwarte magie of zo?"

Ze wist dat dit een moeilijk proces was. Eentje dat jaren ervaring en moeilijkheden vergde, maar als het mogelijk was...

'ik heb het al eerder geprobeerd maar er kwam niet veel uit.' Ze keek naar hoe de regendruppels tegen het huisje aan knalde. 'Wat je vader betreft ik ben altijd al behandelt als een pluisje stof dus dat zou niet veel uitmaken. Maar als ik naar je vader toe ga kun je laten zien dat je wel vrienden hebt kunnen maken, met iemand met puurbloed ook nog wel.' Ze moest even lachen. 'Misschien heb jij nog wel ideen voor me om men duistere met men water magie te kunnen kruisen.?' Ze keek Mao even vragent aan maar al snel keek ze weer naar de regen. Ze kon het niet helpen, als het regende moest ze er naar kijken daar wert ze rustig van en goede ideen ookal had ze dat niet altijd nodig.

"Vrienden maken?" vroeg Mao, "Wat is hij daar nu mee?"

Ze was hier niet naartoe gestuurd om vrienden te maken. Ze was hier om te verbeteren. (Althans, dat was haar vaders intentie). Op Shadra had Mao meerdere 'vrienden', andere rijke kinderen, al even vervelend als hun ouders. Jongeren die opgevoed zijn met het idee beter te zijn dan de rest. Mao walgde ervan.

Ze dacht na over wat Kikuri had gezegd. Ze had moeite gehad om haar eigen krachten samen te voegen, maar wat als Mao kon helpen? Wat als ze hun krachten met z'n tweeën konden samenvoegen? We werden allen opgevoed met eigenbelang als kernwoord, maar als dat egoïsme achterwegen gelaten kon worden, dan moest er toch een mogelijk bestaan om iets met z'n tweeën voor elkaar te krijgen. Dat kon niet anders! Meteen stelde Mao het idee voor:

"Wat als wij met z'n tweeën onze krachten samenvoegen? Dat lijkt me makkelijker - je energie wordt dan verdeeld. Je verliest veel minder kracht, nee? We kunnen het proberen... met iets simpels om te beginnen. Wat heb je in petto?"

kikuri dacht even na. 'Tja, wat heb ik in men petto. Goede vraag, ik kan verschillende dingen best veel om op te noemen. Ik weet niet waar jij mee wilt beginnen?' Ze werd er een beetje mee overvallen. 'Ik heb nog nooit samen moet iemand mijn krachten gedaan'.
Ze dacht eventjes na of ze iets in haar gedachte terug kon vinden over samenkrachtenbundelen. 'Ik heb een boek gelezen waar instond of je je krachten wel kunt samenbundelen. Je moet dan tegenover elkaar steen met handen tegenover elkaar met ongeveer 20 cm er tussen. dan moet je je koncentreren en proberen samen een kracht bol te maken als dat lukt dat kunnen we onze krachten samenbundelen, of was dat niet wat je boedoelde met je krachten samenbundelen?'

"Ik zou het niet weten," gaf Mao toe, "Ik ben niet zo intellectueel. Het is de eerste keer dat ik het probeer. We kunnen het op jouw manier doen, en als dat faalt... dan proberen we iets anders."

Meteen ging Mao staan, opgewonden over de nieuwe ideeën en gang van zaken. Nieuwe dingen uitproberen waren de leukste dingen die Mao zich kon voorstellen. De gevaarlijkste, maar wel de spannendste. En spanning en avontuur was precies wat Mao zocht.

Kikuri was blij met Mao's antausiasme. Zelf ging ze tegenover haar staan en trekte haar armen uit. Zelf was zo ook wat antousiast. Ze zuchte even diep en controreelde haar krachten even. Ze voelde hoe de energie door haar armen naar haar handen gingen, al haar eniergie zat nu in haar handen. 'Ben je er klaar voor?' vroeg ze aan Mao en keek haar aan.

"Altijd," grijnsde Mao,

Ze had net als het kimono-meisje haar handen recht voor zich gehouden. Focussen op lichaamsenergie was niet iets waar ze goed in was (alles onrechtstreeks, natuurlijk), maar ze deed haar best. De concentratie die ze normaal op een voorwerp zoals haar ketting vestigde, liet ze nu tot in de puntjes van haar handen zweven. Niet slecht voor een eerste keer, dacht ze nog bij zichzelf. Het voelde raar aan, alsof haar handen opeens enorm opgezwollen waren. Er was nochtans niks mis mee. Ze ging tegenover Kikuri staan, en kopieerde haar houding. Wat nonchalanter als haar tegenspeler zette ze zich klaar.

"En wat nu?"

PROFILE MAGICIAN

» Revenge of the cat
» I want my revenge
» [Topics] Sometimes all you have left is revenge
» Bitter Sweet
» Sweet chastening

Sweet revenge

Sweet revenge

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen