Het klaterende water haalde herinneringen terug, herinneringen van een tijdje geleden. Kijito leunde met haar rug tegen een boom. DE boom, om precies te zijn. Exact dezelfde boom die haar en Roxas bescherming had geboden tegen de regen terwijl ze hier zaten. Het was ook weer de waterval waar ze naar terug gekeerd was; de plek waar ze Roxas ontmoet had, en waar ze echt van hem was gaan houden. Maar nu.. was hij weg. En waar was hij dan naartoe? Ze zou het niet weten! Als ze het wist, dan zou ze hem wel willen opzoeken, hem vertellen dat ze hem miste.. Maar hoe moest dat dan? Ze kon niet naar Nova gaan en iedere straat aflopen in de hoop de kleine, blonde jongen te zien. Ze trok haar knieën op en legde haar armen daarop, waarna ze haar hoofd op haar armen positioneerde. Ze trok zich niets aan van de koele wind die langs haar huid streek; kou liet eerder vergeten. Ergens wilde ze hem niet vergeten; hij was zo lief geweest voor haar, zo perfect.. Gelukkig dat Jadira hen bij elkaar had kunnen brengen, maar als ze niet van hem gehouden had, had ze hem nu ook niet hoeven missen. De herinneringen waren bijna een tweezijdig zwaard, zoals ze haar lieten voelen. Kijito zuchtte zachtjes en knipperde met haar grote, blauwe ogen in de hoop de tranen tegen te houden. Ze haatte haar overactieve traanbuisjes, al zouden ze nu misschien wat verlichting kunnen brengen. Ze miste hem gewoon. Waar was hij zomaar naartoe gegaan? Misschien dat hij ineens werd meegesleept door zijn ouders; die konden al net zo moeilijk doen als de hare. Nou ja, de hare negeerden haar het grootste deel van de tijd, maar goed. De ouders van Roxas hadden in ieder geval nog iets voor hem geprobeerd, eerst. Het was nu continu Roxas in haar hoofd. Iedere keer dat haar blik naar het blauwe water gleed stelde ze zich zijn blauwe ogen voor, waar ze in had willen verdrinken destijds. Dat leek stilaan het enige waar ze nu aan vast kon houden. Waarom kon ze zich zijn stem niet helemaal herinneren? Het was alsof de film wat onderdelen miste.. Een traan liep voorzichtig over haar wang, gevolgd door meerdere. 'Waar ben je?' fluisterde ze tegen de wind, al wist ze dat hij het niet zou horen. Hij zou haar nooit meer horen..

~Matthew Graag :3~

En.. en nu? Ze zou niet spontaan de waterval in springen; suïcidaal was ze nu ook weer niet.. Kijito veegde wat tranen weg en keek voor het eerst echt weer op. Meteen fronste ze lichtjes haar wenkbrauwen, toen ze naar het tafereel voor zich keek. 'Kom op, rotding! Waar ben je?' klonk er. Een jongen met donker haar en een way te oversizede sjaal zat op de grond, dicht naar het gras gebogen, duidelijk op zoek naar iets. Het eerste wat in haar opkwam was niet de vraag of ze hem moest gaan helpen, maar of hij haar gezien had. En zo ja, hoeveel hij van haar wanhopige huilscène daadwerkelijk gezien had. Ze bleef als bevroren zitten, merkte dat de jongen niet naar haar keek. Hé.. gelukkig! Dan zou ze in ieder geval nog weg kunnen sluipen.. Net toen ze het plan om te ontsnappen uit begon te werken toen de jongen overeind kwam en zijn bril opzette. Bril. Vandaar dat hij haar niet gezien had! Dan had hij niet zoveel gemerkt van haar onhandige gedoe! Halleluja.. Toch zat Kijito nog steeds in dezelfde, half opgekrulde houding, die er niet voor zorgde dat ze er gelukkig uitzag. Plus dat ze altijd vergat dat haar ogen waterig en rood werden van huilen. Nou ja, daar dacht de kleine 13-jarige nog niet over na. Ze bleef stil zitten, keek naar de jongen die haar nu opmerkte en half struikelend opstond. Zijn haar was er niet beter op geworden, het maakte dat er een lichte, onzichtbare lach over haar lippen gleed die haar wat minder verdrietig liet voelen. Hij zag er wel grappig uit! De jongen leek wat minder blij te zijn en keek ontzettend ongemakkelijk. 'Hoi,' zei hij, voorzichtig. Kijito had haar hoofd ondertussen van haar armen afgehaald en zat al wat rechter. 'Hoi,' antwoordde ze. Ze was allang blij dat ze niet op de bril was gaan staan. Maar.. wat moest ze nu zeggen? Hoe ging je zo'n gesprek verder? Wat ongemakkelijk verschoof ze een stukje, hoewel ze bleef zitten. Soms voelde ze zich net zo'n angstig diertje, al was dat grotendeels zonder reden. 'Uhm..' Ze had bijna iets bedacht om te zeggen; het lag op het puntje van haar tong. Het moest niet gemeen zijn, of zo overkomen. Het moest gewoon, normaal, aardig zijn. Voor zover dat kon als je iemand over de grond had zien kruipen die jou daarna zag huilen. Haar blik viel nogmaals op de sjaal. 'Wat een leuke sjaal!' zei ze daarom maar, voorzichtig. 'Zijn die ook op Cassia te koop?'

Zijn hoofd kleurde van aardbeienrood naar iets wat weg had van een oversized tomaat. Z-ze praatte terug? Oh god, wat had hij gedaan. Lichtelijk in een typische Matthewpaniekaanvam, wat inhield dat hij zo rood werd als een tomaat en er een eind op los stamelde, nam hij het meisje in zich op. Lang, blond haar, wat hij al eerder had opgemerkt, en heldere blauwe ogen. Tenminste, ze zouden normaal waarschijnlijk blauw zijn. Nu waren ze roodachtig en dikkig, alsof ze net had gehuild. Ze zat tegen een boom aan, die hem nog niet was opgevallen. Matthew lette eerder op de details dan op het grote geheel. Ze vroeg iets over zijn sjaal. Of hij ook op Cassia te koop was. Zijn blik gleed van het meisje naar zijn sjaal, en hij plukte er even aan. Zijn moeder had altijd gezegd dat ze aan zijn sjaal kon zien hoe hij zich voelde. Misschien had ze gelijk gehad. Hij had dat ding praktisch bijna altijd om, en steeds op een andere manier. Naar hoe hij zich voelde. Zijn sjaal was zijn kasteel. Zijn bescherming tegen de grote boze buitenwereld. Op dit moment wilde hij zijn hele gezicht erin verstoppen, alsof hij kon verdwijnen in die sjaal. Hij rook zo lekker. Een beetje naar zeebries. Bijna vergat hij de vraag, maar het woord zeebries hield hem bij de les. 'E-ehm...' mompelde hij, in een mislukte poging om zijn haar een beetje te fatsoeneren, 'Ja, ik heb hem op Cassia gekocht. Je weet wel, bij die winkeltjes van de...' Hij was totaal de naam kwijt. Hij was nu officieel zo rood als een overrijpe tomaat, maar daar lette hij niet meer op. Het was veel erger dat hij de naam van de winkel was vergeten. DE winkel, waar zijn sjaal vandaan kwam. Niet dat hij altijd dezelfde omhad, nee, hij had zelfs een hele verzameling. Maar de winkeljuffrouw hield er altijd eentje voor hem apart. De net iets te klein uitgevallen, die ene met een los draadje, iets wat je makkelijk kon repareren, als je niet lui was. En die kon hij dan voor de helft van de originele prijs kopen. Hij deed dat al jaren, sinds hij zakgeld had gekregen. 'Ik weet niet meer hoe de winkel heet.' verzuchtte hij tenslotte maar. Hij voelde zich opgelaten. Hoe kon hij dat nu vergeten? Het was een vrij bekende kledingketen op Cassia. Misschien wist ze wel waar hij het over had, maar waarschijnlijk niet. Matthew's stem was niet erg hard, en hij stotterde nogal gauw.

-omg.. Deze (flut)post gaat grotendeels over een sjaal...-

- Lol xD Dat is ook een kunst! :3 Alsof mijn posts ergens over gaan xD -

Ze veegde snel met haar hand langs haar ogen en probeerde die te verkoelen door snel wat vocht in de lucht te sturen. Het had zo zijn voordelen om maar één magiesoort te beheersen; je was er gelijk veel beter in. Bij haar waren het alleen haar ogen die rood waren; de jongen werd zo ondertussen helemaal rood, stamelde een beetje. Hij frunnikte aan zijn sjaal. Het zag ernaar uit dat hij die de hele dag om had, zo leek het wel. Hopelijk deed hij af en toe een andere aan.. De hele tijd dezelfde sjaal kon geen goed effect hebben op zekere aroma's die konden ontstaan.. Daar wilde ze liever niet aan denken. In ieder geval, de jongen was onzeker, maar hij zag er niet onverzorgd uit. Ze besloot het erop te houden dat hij meerdere sjaals had, terwijl hij stamelend probeerde uit te leggen waar hij zijn sjaal gekocht had. Kijito fronste een beetje, vergat een moment dat ze elkaar op een nogal vreemde manier hadden ontmoet en begon ook te denken. 'Uhm.. Bedoel je die bekende winkels? Die in het noorden?' Als dat zo was bedoelde hij de winkels die vlakbij haar huis stonden, maar een paar straten verder. Ze was er dol op om daar rond te kijken; ze hadden kleding, veel kleding, maar ook allemaal in verschillende stijlen. Modern gelukkig wel, ook heel kleurrijk, al was haar main colour toch blauw. 'Daar woon ik vlakbij!' zei ze enthousiast, blij iets te herkennen. Ze keek nooit uit naar sjaals.. alleen naar haarbanden. 'Woon jij ook op Cassia?' vroeg ze daarna, in de hoop de jongen wat af te leiden van zijn eigen schaamte - en daarmee ook de rode kleur. Kom op, ze was toch niet eng? Of wel? Zou ze zich voor moeten stellen? Dan zou hij haar straks herkennen op de gangen. Nou ja, hij zag er niet uit alsof hij spontaan naar haar ging schreeuwen. Gelukkig had hij zijn bril weer. Stel je voor dat ze moest helpen met zoeken.. ze zou het ding nog pletten. 'Ik ben Kijito,' stelde ze zichzelf voor. 'Ben je hier nieuw? Ik heb je nog niet gezien,' zei ze, met een lieve glimlach om hem niet meer in verlegenheid te brengen.

'J-ja, ik kom ook van Cassia.' Matthew's onzekerheid werd een beetje minder door het feit dat ze het over een onderwerp hadden wat hij kende. Hij had zijn hele leven op Cassia gewoond, maar zijn moeder kwam van Shadra. Niet dat hij veel met zijn duistere magie deed ofzo... Maarja. Ergens in zijn kleine, veel te verlegen hoofdje had hij besloten dat hij het meisje niet héél eng vond. Ze leek hem eigenlijk wel aardig. Iets wat in Matthewtaal een wereldwonder was. Zwaar sociaal gehandicapt, dat was hij. Maar het meisje, wat zich voorstelde als Kijito, leek die muur niet eens op te merken. 'Ik ben Matthew.' zei hij met een stem waar ergens een sprankje vrolijkheid in doorklonk. 'Maar nieuw ben ik hier eigenlijk niet... Al twee maanden.' Hij tuurde naar de punten van zijn schoenen, probeerde met behulp van zijn watermagie zijn gezicht wat af te koelen. Na een paar seconden was zijn gezicht weer een beetje gezond getint. Daarna hief hij zijn hoofd op, om een soort van halve glimlach te produceren. 'N-normaal heb ik lenzen in, zie je, maar nu... Ik was ze vergeten op de slaapzaal.' Met een onhandig gebaar haalde hij zijn schouders op, alsof hij zich wilde verontschuldigen. Vreemd, want zij had niets gedaan. Het was volkomen zijn schuld. 'M-maar ik heb jou wel eens gezien. Op de gang.' Verkeerd. Totaal fout, maar hij bedacht zich dat veel te laat. Wat moest ze nu wel van hem denken? Dat hij een of ander eng joch was, dat haar bespiedde? Dat had hij helemaal niet gedaan. Hij had haar een paar keer opgemerkt, gewoon, omdat ze zulke blonde haren had. Die zag je niet iedere dag. 'M-maar dat is ook alles hoor.' probeerde hij zich onhandig uit de situatie te redden.

Kijito merkte niets van zijn onhandigheid, aangezien ze druk bezig was met die van haar verhullen. Ze was er ook niet helemaal bij; haar blik dwaalde de hele tijd af naar de waterval, soms viel ze even stil en leek ze niet te merken dat ze net begonnen was aan een zin. Ze speelde met haar haren, die los langs haar gezicht hingen, alsof het haar niets meer kon schelen. Haar blauwe ogen volgden net totaal doelloos een wolk toen ze opmerkte dat de jongen zich voorgesteld had als Matthew. Ze keek net op tijd terug om niet onbeleefd of gemeen over te komen. Zo kon Kijito ook niet zijn, ze was gewoonweg niet goed in gemeen zijn zonder zich schuldig te voelen. Maar dat leek op zich wel goed te zijn voor deze jongen; waarschijnlijk kon hij helemaal niet tegen gemene mensen. Kijito kon geen echte glimlach op haar gezicht krijgen terwijl ze naar hem luisterde, er bleef een schaduw van verdriet achter in haar blauwe ogen. Ooit was die schaduw er niet geweest, slechts af en toe als ze aan haar ouders dacht. Maar nu was het er iedere keer als ze aan Roxas dacht en ja.. dat was zo ongeveer iedere seconde. Ze kon er niet van slapen, lag wakker. Ze kon zich niet concentreren op de lessen, noch op de dingen om haar heen. Er was alleen die bonkende pijn die ze kon voelen en waar al haar aandacht naartoe ging als witte bloedlichaampjes op een ziekte. Ze voelde zich ook ziek; gebroken, futloos.. Al twee maanden, ving ze net op. Kijito knipperde met haar ogen en keek opnieuw naar Matthew. 'O ja, dat is al best een tijdje,' zei ze. Zou hij in de eerste zitten? Ze had hem nog niet echt gezien. De laatste tijd had ze dan ook totaal niet opgelet. Hij werd al snel minder rood en produceerde nu een glimlach die er echter uitzag dan haar halftrieste lachje. Hij was zijn lenzen schijnbaar vergeten. Kijito knikte en haalde futloos haar schouders op. 'Dat kan iedereen gebeuren,' probeerde ze enigszins geruststellend te klinken. Het was triest. Ze kon zich niet eens meer op een gesprek concentreren met een jongen die ze niet kende. Ach ja, wat maakte het ook uit? Ze durfde nu niet meer van iemand te houden, om eerlijk te zijn. En waarschijnlijk zou ze hem maar één keer zien en dan nooit meer. Schattige jongens als Matthew hadden meestal toch geen moeite met een plekje vinden in andere klassen en zij zou slechts dat huilende meisje zijn waarbij hij zijn bril verloor. Kijito slikte toen haar gedachten zonder waarschuwing weer naar Roxas vlogen en ze probeerde haar aandacht naar hem terug te dwingen. Daarna knikte ze even, het niet helemaal volgend. 'Zit jij ook in de eerste?' vroeg ze daarom maar, eroverheen pratend om te verhullen dat ze haar hoofd er niet bij kon houden. 'Ik zit in de klas van Master Norwood,' vertelde ze. 'Maar ik heb jou nog niet gezien..' verklaarde ze, de leegte aan het einde van haar zin per ongeluk laten impliceren dat ze eigenlijk niemand 'zag' de laatste tijd.