De rots waar ze op zat was warm geworden door de hete zon die erop had gestaan en de hete zon maakte haar lichaam warm. Ze had vannacht voor de laatste keer bij Fire geslapen in een van de vele grotten achter de waterval en voor de verandering was het koud geweest die nacht, maar de zon maakte alles weer goed. Haar ogen waren op een klein vlindertje gericht terwijl haar handen de automatische handelingen uitvoerden in haar haren. Ze waren weer bijgegroeid en nu reikten ze tot onder haar middel. Het was een heel werk om ze allemaal door te kammen en tegelijkertijd zo vol te houden, maar daar had ze haar magie ook voor. Die haalden de meeste klitten al uit haar haren en vervolgens maakte Romance ze zelf voller door de kam te gebruiken. De kam was misschien ouderwets, maar het werkte wel net zoals alle andere spullen van haar oma die ze deze vakantie had opgehaald. De zomervakantie was ze weggeslopen, had niemand verteld waar ze naartoe zou gaan en niemand zou haar kunnen hebben gevonden. Er lag een bescherming rond het land van haar oma. Haar hand stopte even met bewegen en ze keek op naar Fire die lekker in het koude water lag om zichzelf helemaal te doorweken. Ze schudde licht haar hoofd en herstelde haar gedachte. Het was niet langer haar oma’s land. Het was haar land geworden omdat ze in de vakantie 18 was geworden. Net zoals alle spullen die in het huis hadden gestaan en alle spullen die ergens anders tijdelijk waren bewaard, was alles nu van haar en haar beslissingen zouden vanaf die dag belangrijk zijn. Ze kon niet meer zomaar iets doen. Ze had verantwoordelijkheden en ze moest regelmatig terug naar Puffoon om alles te inspecteren en dingen te regelen. Waarom Romance? Je had ook de advocaat iemand aan kunnen stellen. ’Je weet best waarom.’ Ik wil dat je het zegt. Romance stuurde een geïrriteerde blik naar Fire. ‘Ik kan mijn oma niet teleurstellen door niet te doen wat ze mij heeft opgedragen. Ik kan niet nog een keer mijn familie verraden.’ Eindelijk richtte Fire zich op en stond op waardoor ze druipte van het water. ‘Onze familie heeft de jouwe altijd beschermd en jouw familie de mijne. Ook al wist je het niet. Misschien was je nog maar negen toen je mij zag en nog niets van ons had gehoord, je redde wel meteen mijn leven en wilde zelfs teruggaan om mijn moeder te helpen. Jij hebt geen schuld aan de fouten die niet door jou zijn gemaakt.’ ‘Maar hetzelfde verradelijke bloed loopt door mij heen.’ Romance stond op en liet haar spullen liggen. Ze zou later wel terugkeren en Fire zou er op letten. Het enige wat ze deed was haar haar vastzetten met een speld en liep daarna het aangrenzende bos in waar ze na een paar minuten tegen een boom ging zitten en haar hoofd tegen haar knieën legde.

-Iedereen welkom. Maakt niet uit of je haar verder de grond in wil boren of juist uit de put wil halen.

Opgelucht haalde Ailinn adem, eindelijk een ruimte zonder gangen en deuren. Ze was nog niet gewend aan het schoolleven op Starshine, laat staan het immense gebouw zelf. Oorspronkelijk woonde ze in Nova waar ze een paar mensen uit de buurt kende maar verder een beetje eenzaam was. Niet echt eenzaam want Drain was altijd thuis vanwege zijn werk, dat was goed genoeg voor haar. Nu voelde het alsof ze in een diep zwembad was gegooid terwijl ze niet kon zwemmen. Als ze eerlijk was tegen haarzelf wist ze dat ze gewoon erge heimwee had. Maar terugkrabbelen en naar huis gaan kon natuurlijk niet, haar ouders rekende erop dat ze hier naartoe ging. Haar moeder had altijd gevraagd wanneer er nou is vrienden langskwamen toen ze kleiner was. Ailinn wilde haar niet verdrietig maken door te zeggen dat ze altijd zelf speelde met wat blokken of kleurplaten en keek hoe andere met elkaar plezier maakte. Het meisje hoopte vrienden te maken hier, maar tot nu toe zag ze het allemaal maar somber in. Ze had nog niemand gezien van haar leeftijd, en haar eerste indruk door te laat te komen was waarschijnlijk ook niet al te best. Nu had ze nog geen les en ze had ook nog geen groep of iets kunnen vinden waar ze eventueel bij wilde, dan leerde ze tenminste mensen kennen.
In haar zelf gekeerd liep het meisje willekeurig door het schoolterrein. Ze kende de nog niks hier op de Academy dus waar ze heen ging wist ze sowieso niet. het was misschien een idee om zelf een groep op te richten, maar wie ging er nou luisteren naar een nieuweling jonger dan de meeste mensen en ook niet bepaald normaal was. Jammer geen schijn van kans, misschien later ooit.. Als ze tenminste een vriend had en de weg kende op deze school. Heel misschien was er dan een kansje. Het geschraap van kiezels maakte het meisje weer wakker uit haar gepieker over later. Verbaasd keek ze naar haar slippers. Haar flipflappers schuurde over de kiezels bij elke stap die ze nam. Het meisje was zo in gedachten geweest dat ze was gaan sloffen. Ailinn zuchte en deed haar slippers uit om alle steentjes uit haar zool te vegen. Nadat alle steentje geelimineerd te hebben kon ze verder lopen. Het kletterende geluid van water was nu duidelijk te horen. Haar nieuwsgierigheid was gewekt en Ailinn begon wat sneller te lopen. Al werd het meisje al weer snel afgeleid door iets anders dat op haar weg zat. Iets verderop herkende ze de contouren van een andere leerling, of leraar. Ailinn hoopte op het laatste, de hoofdmeester was niet bepaald vriendelijk en stiekem vond Ailinn hem ook wel wat engig. Zo wit en dan die ogen die haar deden denken aan slangen. Stilletjes rilde en begon ze wat langzamer te lopen. Een beetje turend staarde ze naar degene verderop totdat het duidelijk een leerling was. Gerustgesteld kon haar hart wat langzamer roffelen in haar borstkas. Wie weet was diegene aardig, of juist niet maar daar wilde ze liever niet aan denken. Dan kon ze de stresskriebels al helemaal voelen.
Vol goede moed en na een paar keer diep in en uitademen durfde het meisje dichterbij te komen. Het was een meisje die tegen de boom aanleunde. Ze kon haar gezicht niet zien want haar hoofd rustte op haar knieeen. Eventjes twijfelde begon ze weer te twijfelen, was dit wel het moment om een gesprek te voeren. Misschien wilde ze wel alleen zijn en stoorde ze, of ze kwam bemoeizuchtig over en kreeg ze een snauw. Maar hier blijven staan en staren, of doen alsof ze lucht was kon je ook niet maken. Tegenstrijdige gedachtes begonnen haar te duizelen. Wel of niet iets zeggen?
'Gaat alles wel goed? Je ben toch niet ziek of wel soms?' Ailinn sloeg haar handen voor haar mond bij de uitgefloepte woorden. Binnen de korste keren had ze het gloeiend heet en wist ze dat ze zo als stoplicht kon functioneren. Waarom was het altijd zo lastig om tegen vreemde te praten?

[Mag ik?]

[Tuurlijk mag je.. iedereen mag invoegen van mij! ]

Romance ademde diep in en uit volgens de ademhaling die haar was geleerd. Ze had ooit wel eens gehoord dat het de buikademhaling heette, maar dat interesseerde haar niet zoveel. Deze ademhaling was het fijnst om bij te trainen en zorgde ervoor dat ze geen adem te kort zou komen bij moeilijke spreuken of bij gevechten. Ze zat zo meerdere minuten toen haar oren iemand over het knisperende grind hoorde komen en Romance keek even vanuit haar ooghoeken door haar haar naar wie eraan kwam. Het was een klein meisje, waarschijnlijk eerstejaars en ze stond naar haar te kijken. Misschien wist ze niet wat te doen. Of ze door moest lopen en haar zou negeren of dat ze haar aan zou spreken. Romance wist wat zij gedaan zou hebben, maar blijkbaar maakte het meisje dezelfde keuze. Een keuze die ze zelf nooit had verwacht en een lichte glimlach was te zien op haar gezicht. Het meisje leek op een van de kinderen die in de vakantie bij haar was geweest. Dezelfde verlegenheid en uitstraling, maar iemand die het uiteindelijk toch niet kon laten om toch iets te uiten. Romance haalde haar hoofd omhoog en draaide haar gezicht in de richting van het meisje waarbij ze haar haren automatisch schikte door de lucht te gebruiken als ze haar hoofd bewoog. Haar glimlach was vriendelijk en haar paarse blik was op het meisje gericht. ‘Bedankt voor het vragen. Nee, ik ben niet ziek, maar ik was aan het nadenken over bepaalde zaken.’ Romance’s voeten zetten zich af en een seconde later stond ze rechtop en gingen haar handen over haar jurk heen om de kreuken en de vegen naar beneden te strijken voordat ze richting het meisje liep en haar rode gezicht negeerde. Ze kon zien dat het meisje echt moeite had met nieuw zijn en daar zou zij niet op gaan letten. ‘Ik ben Romance.’ zei ze vriendelijk terwijl ze haar hand uitstak.

Het meisje hief haar hoofd omhoog. Haar lange witte haren dansde rond haar gezicht om bij de punten wat om te buigen tot een slag. Ailinn hield ongemerkt haar adem in, ze had nog nooit iemand gezien met wit haar. Maar ze vond zo mooi, de witte haren leken wel van sneeuw. De twee paarsen ogen vielen nogal op door het haar maar des te indrukwekkender het was voor haar om naar te kijken. Gespannen gingen haar mondhoeken wat omhoog bij het zien van een glimlach, ze was nog steeds nerveus in het bijzijn van dit meisje maar ze deed erg vriendelijk. Hopelijk vond ze haar niet raar. Rustig knikte ze opgelucht, gelukkig het meisje was niet ziek. Ailinn had eigenlijk niet geweten wat ze dan had moeten doen, helen kon ze niet, eigenlijk kon ze helemaal niks met haar krachten. Ze was echt raar.
'Gelukkig dan is het goed,' Ailinn wist er nu wel een normale glimlach te schenken. Hopelijk kwam ze dan wat minder vreemd over. Binnen enkele seconden stond het meisje rechtop. Toen ze zat hoefde Ailinn maar een tikkeltje naar beneden te kijken maar nu moest ze een flink stuk omhoog kijken. Nu het meisje rechtop stond was ze bijna anderhalve kop groter dan haar. Ze wist dat ze klein was voor haar leeftijd, fragiel en tenger gebouwd. Soms klaagde ze erover, want ze was altijd de kleinste. Bij spelletjes zoals ga op lengte staan stond ze altijd helemaal achteraan in de lijn. Haar moeder zei altijd dat ze nog wel een groeispurt kreeg en dat ze niet ongeduldig moest zijn, of dat ze er zo juist schattig en lief uitzag. Oké dit meisje voor haar was zeker 4 à 5 jaar ouder dan haar dus het was normaal dat ze groter was dan zij. Maar alsnog kreeg Ailinn hetzelfde kleine gevoel als wanneer ze bij een groep jongens werd ingedeeld en als enige meisje in hun groepje zat. Altijd de kleinste, degene voor wie er gezorgd moest worden.
'Ik ben Ailinn,' de gespannenheid lifte mee met de wind en wat zekerder nu pakte het meisje Romance had vast. Dit kon nog wel goed komen. Als tenminste iedereen aardig was zoals Romance, maar dat geloofde ze niet. Ze was misschien soms wat klunzig en een beetje naief zo nu en dan maar ze was niet dom genoeg om te denken dat in die grote school geen enkele pestkop zat. Gelukkig had ze er nog geen een tegen het lijf gelopen en dat hield ze maar liever zo.
Stiekem was Ailinn nu benieuwd waar Romance aan had lopen denken. Waarschijnlijk niet het allerleukste ding want dan had ze wel anders gekeken, maar ja je wist het nooit. Echt vragen durfde ze niet want dan kwam ze straks bemoeizuchtig over en dat wilde ze echt niet, niet nu ze misschien een vriend had gevonden. Al zal Romance vast niet zo denken, ze hadden zussen kunnen zijn.
Niet echt wetend wat ze moest zeggen keek het meisje weg. Het leek alsof ze wat afwezig was maar in feite waren haar hersenen volop overuren aan het maken wat ze kon zeggen om het gesprek verder op gang te brengen. Denk, denk Ailinn! Het meisje keek wat om haar heen. Achter haar zag ze de grasvelden als een groene vlek en nu was ze half omringd door bomen met verderop het geluid van kletterend water. 'Waar zijn we?' Mompelde meer tegen haarzelf dan tegen Romcance, al was Ailinn niet bewust dat ze die zin net hard op had gezegd.

[Zat jij toevallig ooit op dragon world? xD]

Ace was naar huis geweest, op Razen, alles was verbrand, maar nog voelde het vertrouwd. Hij was net terug op Starshine of de druk van school werd hem al te veel. Hij moest naar een vertrouwde plek, toen hij zich de waterval herinnerde. De watervallen waar hij zijn training heeft afgemaakt en zijn duistere en vuurmagie had geperfectioneerd, voordat Akabane in de weg kwam met zijn eigen duistere magie. Als hij die verdomde demon nou eens kwijt kon dan waren zijn krachten geperfectioneerd. Er zijn maar een paar mensen die dat zouden kunnen, en de meeste zitten op deze school. In zijn reis is wel zijn blindheid opgelost. Hij kon eindelijk weer zonder krachten of Akabane zien. Hij had uren onder de waterval zitten mediteren, met de druk van het water op zijn hoofd en zijn schouders. Hij stapte eronder vandaan en liep het bos in. Daarna ging hij zoals gewoonlijk in een tak van de boom zitten, en zoals hij lang geleden altijd deed, begon hij te lezen. Cerberus zijn oren gingen op, en hij deelde Ace mede dat hij stemmen hoorde, en 1 was bekend. Ace begon zelf ook te luisteren, en hoorde inderdaad stemmen. Waarvan 1 inderdaad bekend, heel bekend zelf. Hij sprong op Cerberus (Cerberus is een wolf ten grootte van een paard) En reed naar het gedeelte van het bos waar hij de stemmen hoorde. Hij zag Romance en omdat zijn ogen net zo helder blauw waren als toen hij blind was, deed hij alsof hij dat nog steeds was. Hij stapte van Cerberus af en keek langs Romance en Ailinn en zei: "Romance? Ben jij dat? Wie is er bij je?"

Romances glimlach bleef gemeend liggen op haar gezicht al was het vanbinnen groter geworden. Het meisje dat voor haar stond, wist niet dat ze niet verlegen hoefde te zijn en dat haar uiterlijk al helemaal geen reden was om zo verlegen te zijn. Oke, het was duidelijk te zien dat ze niet een van de grootste kinderen was, maar dat was ze zelf ook niet geweest. Haar lengte was pas gekomen in de tijd dat ze van huis weg was gegaan. Net zoals haar innerlijk was gegroeid, was ook haar lichaam gegroeid en was ze de vrouw geworden die nu voor haar stond. Langzaam was ze op het meisje afgelopen, had haar hand uitgestoken en had ze zich voorgesteld. Ailinn. Mooie naam. Ze glimlachte een iets bredere lach terwijl ze de hand schudde. Haar ogen kregen een warme uitdrukking die sinds de vakantie steeds beter te zien was geweest. Nadat ze haar hand los had gelaten en ze een enkele stap naar achteren had gedaan, keek ze naar beneden om naar Ailinn te kijken. Het was eigenlijk niets voor haar om zoiets te doen, maar sinds de vakantie was er veel te veel veranderd. Ze keek naar het meisje en probeerde haar innerlijk te zien. Iets dat Fire haar probeerde te leren zodat ze al sneller door kon hebben met wie ze te maken had. Vooral nu die jagers nog steeds achter hen aanzaten. Het zou makkelijker zijn om meteen te kunnen zien of iemand haar wat aan wilde doen. Nu werd ze echter afgeleid door de vraag van het meisje. ‘We zijn vlakbij de waterval. Je weet toch wel dat je in dit bos op moet passen?? In deze bossen moet je niet zonder begeleiding rondlopen in de avonden en nachten, want er zijn hier wezens die je gemakkelijk kunnen doden en dat ook zullen doen. Ik wil je niet bang maken, maar ik weet niet of ze dat bij de introductie hebben gezegd.’ De warme blik in haar paarse ogen was gebleven totdat ze Ace hoorde. Ze had hem helemaal niet horen aankomen, maar toen ze zich naar hem omdraaide en hem langs haar heen zag staren, verdween haar warme blik voor een blik van pijn en verdriet. Ze had naar een oplossing gezocht om zijn blindheid op te lossen, maar in de geschriften van haar oma had ze zo niets kunnen vinden. ‘Heey lieverd. Ja, Ace. Ik ben hier en Ailinn is bij me. Hoe gaat het nu met je?’ … ‘Oh Cerberus? Fire wil het nog ergens met je over hebben. Ze is bij de waterval zichzelf aan het schoonmaken. Ik zorg wel voor hem.’ Ze draaide zich naar Ailinn en stelde hen aan elkaar voor waarna ze richting Ace ging en hem een lichte kus op zijn lippen drukte voordat ze richting Ailinn ging. ‘Maar vertel Ailinn. Waarom ben jij naar SSA gekomen?’ Ze gebaarde het meisje tegelijkertijd achter haar aan te komen terwijl ze Ace bij zijn arm pakte en iets verder het bos inging. Daar konden ze tenminste goed zitten.

Fire was ondertussen op de kant zichzelf aan het schoonpoetsen. De warme zon droogde haar snel op, net zoals het lichte windje dat om haar heen stond te blazen. Ze keek echter op bij het horen van de lichte stappen van de wolf die naar haar toekwam. Ze draaide zich iets en bleef het apart vinden dat hij net zo groot was als haar. ‘Ik moet je iets belangrijks vragen waarvan ik niet wil dat Ace erachter komt. Tenminste niet nu, later wanneer jij vindt dat het nodig is misschien. Tegelijkertijd wil ik je mening. Zou je me die willen geven?’ het had geleken alsof ze haar mond maar licht had geopend en de woorden waren er zo uitgekomen zonder verdere moeite te hoeven doen. Haar ogen waren daarentegen gericht op de goudkleurige ogen.

- Nee. Niet dat ik me kan herinneren.

Ailinn voelde haar nekhaartjes recht overeind springen. Langzaam keek ze vanuit haar ooghoeken naar de bomen, misschien was er daar wel iets vreselijks te vinden. Hoe kon het ook anders, zo'n grote school met leerlingen, er hoefde maar een gek te zijn die ging experimenteren met zijn magie en dan maar net een foutje maakte en zijn creatie verstopte in het bos. Allemaal horror beelden flitste langs haar ogen, van een meisje die werd besprongen door een beest die uit de bosjes kwam tot een weerwolf die huilde naar de maan, en Ailinn hield niet eens van horrorfilms. Door haar wilde gedachtebrei hoorde ze de gerustellende woorden van Romance maar als een vaag gemompel. Straks kwam er een hele groep mutanten aangelopen om hun op te eten als middageten! Nou ja, Romance was waarschijnlijk al gevorderd in haar magie, zij kon hen wel beschermen, toch? Ja maar als een hele groep mutanten je omsingeld en je bent maar met z'n tweeen waarvan eentje totaal niet met zijn krachten om kan gaan. Dan had je al helemaal geen kans meer om te overleven, dan was ze niks meer dan een blok aan het been. En straks moest ze wegrennen van Romance om hulp te halen maar dan kwam ze te laat en was Romance al meegenomen door de mutanten om klaar gemaakt te worden aan het spit. Als die beesten haar niet allang hadden verscheurd en opgepeuzeld tot er maar een paar kleine botjes overbleven waarmee ze Romance mee konden begraven. Of erger.. Romance werd geinfecteerd en groeit uit tot een van de vele mutanten om vervolgens StarShine over te nemen en een leger van mutanten te maken en de leraren te wreken door ze op te eten!
Het zweet brak Ailinn nu al uit, een beetje duizelig doordat haar brein oververhit was geraakt door haar wilde scenario's wankelde het meisje wat op haar benen. Lichtjes voelde ze gedreun op de grond. Weer helemaal alert bleef het meisje stokstijf stilstaan. Ja hoor, daar kwamen ze aan. De mutanten, ze kwamen hen halen en oppeuzelen om vervolgens heel Starshine over te nemen. Krampachtig slikte ze de brok in haar keel door terwijl haar ogen niet van de bomen afweken. Ze zag een grijze flits voorbij komen. De grond trilde onder haar voeten en het enige waar ze oog voor had was een grote harige wolf ter grote van een paard. Ze moest omhoog kijken om naar de ogen van het beest te kijken. Al het bloed trok uit haar gezicht en voor een seconde bleef ze staren naar de wolf.
'Mutant!' Gilde ze uit het niets en verstopte zich achter Romance. Met knikkende benen klampte ze zich vast aan de plooien van Romance jurk. Als een klein meisje met haar moeder die bang was voor vreemden. Ailinn kneep haar ogen stevig dicht, wachtend op een grom om daarna verslind te worden door de wolf. Een jongensstem begon te spreken. Nog steeds met haar ogen dicht bleef ze staan. Die wolf kon praten! Kende Romance de wolf? Nee toch, of wel?
Verbaasd vlogen haar ogen weer open toen Romance lieverd zei. Was dat tegen de wolf, met haar ogen groot als schoteltjes staarde ze naar Romance en keek toen vluchtig langs haar heen. Een jongen met bruin haar stond op de grond naast de wolf. Schuw en nog steeds niet helemaal zeker van deze zaak bleef ze achetr Romance staan, al kon er een klein knikje vanaf.
'Ik wil dokter worden maar ik kan geen magie,' mompelde ze zachtjes waardoor alleen Romance het kon verstaan. Als een eendje volgde ze Romance op de voet, de wolf en de jongen verloor ze geen seconde uit het oog.

[x3 iets te veel fantasie in de ochtend..]

Romance vertelde vol eerlijkheid en bezorgdheid aan het meisje dat ze wel op moest passen als ze hier in deze bossen liep en dat het het beste was om niet naar binnen te gaan. Zelf ging ze er ook alleen maar in als Fire een oogje van boven in het zeil kon houden en zij echt broodnodig betere training nodig had of haar vaardigheden wilde verbeteren. De wezens kwamen niet uit het bos. Tenminste niet dat zij had gemerkt, want ze was al vaak genoeg aan de rand geweest in het midden van de nacht om bij de oude ruines alleen te kunnen zijn en het verleden te proeven. De geschiedenis had altijd al een helende werking op haar gehad omdat ze aan anderen kon denken in plaats van aan zichzelf. Nu werd haar blik echter bezorgd doordat Ailinn een angstige blik op haar gezicht kreeg en ze wist vrijwel zeker dat het kwam door wat zij tegen het meisje had gezegd. Zodra Cerberus verscheen, glimlachte Romance voordat Ailinn gilde en zich achter haar verstopte. Ze draaide haar bovenlichaam half om en legde haar hand even op het hoofd van Ailinn en glimlachte. Ze leek echt precies op een van de meisjes die in de vakantie bij haar waren geweest. ‘Alles is goed Ailinn. Ik ken hem.’ fluisterde ze het meisje toe alsof het hun geheimpje was. Haar hand zakte naar de schouder van het meisje voordat ze zich weer op Ace en Cerberus richtte. Nadat ze hen had voorgesteld en van Ailinn wegliep richting Ace om ergens te gaan zitten, was haar gezicht in een brede glimlach en ze schudde haar hoofd glimlachend door Ailinn. Ze lachte haar niet uit, nee dat deed ze zeker niet, maar ze vond het heerlijk om haar dicht in haar buurt te hebben. Het deed haar denken aan de tijd dat ze zelf nog klein was en haar oma had en aan de heerlijke vakantie die ze had gehad. De negatieve gedachten stuurde ze weg en ze hoorde de woorden van Ailinn, maar reageerde er niet op. Het was ook niet mogelijk, want Ace pakte haar op. Na de verbazing van zijn snelle actie, sloeg ze hem op zijn rug. ‘Ace!! Laat me gaan.’ Ze trommelde nog even door op zijn rug voordat hij haar losliet en ze na zijn kus meteen weer in zijn helblauwe kon kijken. Ze kon nog steeds niet geloven dat die ogen niets meer konden zien zonder de kracht van Akabane die hem steeds meer veranderden en ervoor zorgden dat hij duisterder werd en ze zich slechter voelde bij hem in de buurt. Ze voelde zich nooit super goed bij Dark Magicians in de buurt, maar ze had zich aangepast en kon er nu steeds beter tegen. Maar de duistere kracht die meteen van hem afkwam als hij Akabane gebruikte maakte het dat ze meteen misselijk werd.

Romances ogen vergroten zich toen ze zag hoe hij zijn blik in de hare richtte en een klein woord zei. Haar handen die nog op hem hadden gelegen, vielen van hem af en haar gezicht was vol ongeloof over wat er binnenkwam dat ze haar hoofd licht schudde. [Sorry lieverd.. Ff inspiratie] Ze deed een stap naar achteren, kon niet helpen dat haar ogen vertroebelden en dat de gedachten door haar hoofd schoot. Ze zag nu hetzelfde moment voor zich als zolang geleden, een gebeurtenis waarvan ze zichzelf had verzekerd dat ze het hem niet meer kwalijk nam, wist dat ze het hem niet kwalijk kon nemen en waarvan ze had gedacht dat de pijn weg was gegaan. Dat het haar niet meer kon raken, maar nu er bijna eenzelfde gebeurtenis was, kon ze niets anders dan de pijn weer ophalen. En ze wist verdorie dat het niet hetzelfde was. Dat dit gewoon iets was wat hij haar eerlijk vertelde, maar op de manier waarop hij het deed was het dat ze het eigenlijk niet kon hebben. Het herinnerde haar veel te veel aan het moment dat ze had gedacht dat hij dood was en dan in een keer weer voor haar stond en haar meedeelde dat hij nog gewoon leefde en niet ondertussen was gestorven op Razen. Ze ademde in zichzelf om te kalmeren. Hij kon er niets aan doen, het was zij die er niet tegen kon, die hem had beloofd dat het allemaal goed was tussen hen en bij een klein was ze al weer helemaal over de rooie. Ze nam niets van de buitenkant in zich op, luisterde naar haar ademhaling die eindelijk onder controle was en haar hart die weer normaal sloeg. Toen kon ze haar ogen pas weer openen en haar blik opslaan naar degene om zich heen. Ze zag de verschrikte en misschien iets bange blik van Ailinn, maar haar blik ging op om Ace te zoeken en haar mond te openen. ‘Asuyatura Acciacio, vertel me sinds wanneer je dit kan.’ Daarna gebruikte ze haar krachten om weer naar de grond te komen en wat dichter bij hen. Ze had zich onbewust van de bron afgeketst en was naar achteren en licht naar boven gezweefd zodat ze zich sneller kon herstellen. ‘Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling om zo te schrikken.’ Het klonk haast alsof ze een verkoopster praatte, die een stem gebruikte om te vertellen wat ze moest doen, maar ondertussen met hele andere dingen bezig was, wat in haar geval ook zo was. Ze probeerde het om te zetten in blijheid dat het nu goed was gekomen en nieuwsgierigheid in wat hij had gedaan om dat zover te krijgen. Na een enkele seconde draaide ze zich echter naar Ailinn, alsof ze het liever toch niet wilde horen en stak haar hand uit voor het meisje om aan te nemen. ‘Hoezo kun je geen magie? Iedereen kan aan magie doen of magie veroorzaken.’

Fire knikte en spreidde haar vleugels om ze vervolgens te gebruiken en pakte de tas die Romance had laten liggen in de veronderstelling dat Fire er wel op zou passen. Dat zou ze ook doen, maar er was ook iets uit dat ze nodig had. Even later stond ze weer op de grond en schudde de tas zo dat alles eruit viel. Met haar neus legde ze alles aan de kant dat ze niet nodig had, maar toen haar blik het voorwerp had gevonden dat de kracht van Nova uitstraalde, schoof ze het naar voren en maakte de deksel los waardoor een lichtstraal naar boven schoot en zich verspreidde zodat er een soort van scherm ontstond en daar zag je de bergen van Puffoon op. ‘Hier zie je de bergen van Puffoon, waar we allebei zijn opgegroeid. Fire ging naast Cerberus staan en bleef naar het scherm staan. ‘Dit ding laat zien wat is opgenomen op commando. We hebben heel Puffoon erin staan en kunnen dus alles wat we willen laten zien. Sommige dingen zijn alleen op speciaal verzoek te zien en daarvoor heb je toestemming nodig van Romance. Als je ooit wilt dat zij het niet weet dan vraag je het aan mij dan laat ik het zien.’ De omgeving veranderde en nu leek het alsof er een groot ondoordringbaar was op de bergen en je er nooit doorheen zou kunnen komen. ‘Eu mando o consentimento de Novela que amosa o que está oculto.’ Nu verdween het ondoordringbare en was een huis te zien dat precies tussen de verwachte blokhut en de onverwachte landhuis zat. Het was niet zo klein en knus als een blokhut dat je in deze omgeving verwachtte en lang niet zo groot en uitgestrekt als een landhuis was. Eromheen waren aangelegde bomen en tuinen te zien en je kon veel verschillende dieren zien lopen. Ook enkele kinderen liepen daar nu waarbij een oudere vrouw op ze lette en ze terug liep als ze te ver weg gingen. ‘Hier zie je wat verborgen wordt gehouden en alleen door ons kan worden geopend. Wat je nu allemaal ziet is sinds de vakantie allemaal Romances bezit. Het huis en de grond die erbij hoort. Haar ouders hebben dit huis nooit over kunnen nemen dus is het na de dood van Romances oma doorgegaan naar haar. Ze was echter nog geen 18 dus hebben ze haar niets laten weten. Het werd in bewaring gehouden wat niet moeilijk was, want er liggen vele spreuken om het land heen om het te beschermen en verborgen te houden tegen de slechte invloeden. De slechte invloeden waardoor haar ouders zijn gestorven. Dit is niet het enige dat dit apparaat kan. Het kan ook je herinneringen opnemen en die afspelen als dat wordt gevraagd. Het kan zelfs de herinneringen van een dode opnemen als dat echt noodzakelijk is. Ja, we hebben het ontwerp inderdaad aangepast zodat dit mogelijk was en ja er liggen ook vele spreuken op het doosje waardoor dit allemaal kan. Deze vakantie is niet alleen blij geweest door de kinderen die je op het scherm ziet. Nee, er zijn ook dingen aan het licht gekomen die ze eigenlijk diep in haar hart wist, maar waarvan ik nu eindelijk zeker weet dat het juist is. Het is alleen nog te vroeg om haar dat te vertellen, want ze moet eerst haar nieuwe krachten nog onder controle krijgen en ..’ Fire keek met een ruk om en spreidde haar vleugels om weg te kunnen vliegen. Enkele woorden in het Puffoons zei ze en het doosje sloot zich weer totaal. ‘Romance huilt. Ik moet weten wat er is.