Het geluid van de waterval was overheersend in het gebied waar ze zich nu bevond. Was ook niet zo gek als je er enkele honderden meters van was verwijderd. Echter was het geluid van het water wat constant het water oppervlakte raakte, net zo rustgevend als het gechirp van de vogels of het geruis van de wind. Haar gele ogen gleden over de bomen heen waar ze rustig langs liep. Haar witte, lange haren dansden wat in het lichte briesje. Haar gele ogen kwamen tot stilstand bij het benaderen van het meer waar de waterval in uitmondde. Lilya nam nog enkele passen tot ze de rand van het water had gevonden. Aangezien het mooi weer was en ze nu toch niet in het schoolgebouw was, had ze comfortabele kleding aan gedaan, of te wel een korte broek en een hemd. Ze zakte door haar knieën heen en liet haar beide benen in het frisse, blauwe water glijden. Er was niks beters dan je in de natuur te bevinden in alle rust. Ze liet haar benen wat heen en weer gaan in het water waarbij er rimpels in het water vormde. Haar gele ogen volgden deze rimpels zo nieuwsgierig als ze was. Haar dierenvorm was niet voor niks een Poolvos. Ze liet haar hand door haar witte haren glijden en sloot rustig haar ogen om even diep adem te halen en hierbij de frisse geur van het water en de waterval op te nemen. Tevreden verscheen er een glimlach op haar gezicht en liet ze zich zonder pardon achterover vallen in het zachte gras. Haar benen hingen nog steeds in het water heen en weer te bengelen. De dingen die Lilya deed waren nooit dingen waar ze veel over nadacht. Haar motto was meer eerst doen, dan denken, in tegenstelling tot de meeste mensen die meestal eerst dachten voordat ze iets deden. Al kon ze heel slim zijn, maar ze was gewoon te naïef voor deze wereld. Een diepe zucht ontsnapte haar mond met nog steeds haar ogen gesloten, bleef ze in het zachte gras liggen. Nu ze erover nadacht had ze haar vosje ook wel mee kunnen nemen.

@Frey~

De jongen rolde met zijn ogen toen de vrouw voor hem voor de zoveelste keer uitlegde wat hij wel en niet mocht doen. Hij was de vorige keer bijna over de grens gegaan door mee te gaan op een uitje naar een andere planeet. Het was de bedoeling dat hij binnen een bepaald gebied bleef en als hij wilde meegaan op een of ander uitje voor extra punten, moest hij eerst toestemming vragen. De piloot was diegene die een eind maakte aan al het gezeur door aan te kondigen dat ze geland waren. Frey stond op en trok zijn spullen van het rek af. Voordat hij echter naar buiten kon lopen, hield de vrouw hem tegen. ”Laat zien.” Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn linkervoet op de stoel waar hij had opgezeten plaatste en zijn broekspijp wat omhoog trok zodat de enkelband zichtbaar werd. De vrouw liet haar vingers over het toestel glijden om te zien of alles goed werkte en hij niet in staat zou zijn om de enkelband te saboteren zonder dat er een alarm zou afgaan. ”Kan ik?” Frey veegde zijn pony uit zijn gezicht voordat hij zijn spullen terug pakte en uit de shuttle stapte nadat hij de toestemming had gekregen.

Zijn spullen werden gedropt op de light magicians etage voordat hij zich een weg naar buiten baande. Nee, hij was geen fan van de zon en de warmte. Waarschijnlijk omdat hij gewoon snel verbrandde in de zon en hij zich niet kon verstoppen achter zijn muts zoals hij in de winter meestal deed. Het was makkelijk om het ding gewoon volledig over zijn hoofd te trekken en anderen gewoon te negeren. Als hij zijn muts nu op zijn hoofd zou zetten, zou hij juist meer aandacht trekken. De foute soort aandacht. Frey was het soort persoon dat wel van aandacht hield, maar alleen als hij controle had over de aandacht.

Het geluid van de waterval trok zijn aandacht en zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen hij het meisje opmerkte. Hij was wel toe aan wat gezelschap na een hele tijd in de shuttle gezeten te hebben met zijn reclasseringsambtenaar. Die vrouw had geen gevoel voor humor en hij had zich de hele tijd verveeld. Frey kruiste zijn armen over elkaar nadat hij de afstond tussen hem en het meisje verkleind had en hij boog zich naar voren zodat haar gezicht voor een stuk in de schaduw zou liggen. Van zodra ze haar ogen zou open doen, zou zijn gezicht waarschijnlijk het eerste zijn dat ze zag. ”Aan het genieten van de zon?” De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn gifgroene ogen. ”Pas maar op, straks verbrand je nog.”

@lilya

Whaaaa wat was het rustgevend hier! Ze moest oppassen dat ze niet in slaap zou kukelen al kon het op het moment niet echt kwaad toch? De witharige was immers helemaal alleen op het moment, dat is wat ze in ieder geval dacht, het enige wat tot nu toe te horen was, was het water wat de oppervlakte raakte, de waterval om precies te zijn en nog het geluid van vogels en andere dieren die er rond waarde. Maar voor haar gevoel geen bedreigingen om niet zo heerlijk rustig te blijven liggen. Haar beweging in het water was echter gestopt, omdat ze dus bijna in een slaap viel. Echter zag ze achter haar oogleden hoe het ineens een stuk donkerder was geworden, er was een schaduw over haar heen gevallen. Ze had ook de beweging door het gras gevoeld en gehoord, haar zintuigen waren zeker op dit soort moment heel erg op scherp. Het voorkwam dat ze dus in slaap viel, dus in plaats daarvan schoten haar gele ogen open. Ze keek daardoor recht in de groene ogen van een jongen die voorover over haar heen stond gebogen. Er was eerst gevraagd of ze aan het genieten was en daarna werd er gesproken dat ze op moest passen, want straks zou ze nog verbranden. Haar blik was eerst vragend, maar ook bij haar verscheen er een glinstering in haar gele ogen en ze grinnikte lichtjes. Ze bleef echter zonder pardon zo op haar rug liggen "Het is heerlijk hier!" kwam er opgetogen uit terwijl ze zich even uitrekte, maar gewoon bleef liggen "Verbranden?" volgde ze vragend "Ik verbrand niet zo snel" zij ze met een glimlach "Ook gekomen om te genieten?" vroeg ze doelend op de natuur waar ze midden in zaten, al kon de vraag ook wel op hele andere manieren opgevat worden, maar Lilya was niet het type die bepaald snel dat soort dingen door had, zo naïef als de pest was ze wel. Ze zag dan ook totaal niet snel of mensen wel te vertrouwen waren, goede en slechte mensen kon ze gewoon niet snel genoeg uit elkaar houden, daar kwam ze helaas voor haar altijd vaak te laat achter.

@Frey~

Zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen het meisje haar ogen opende en hem recht aankeek. Het was fijn om iemand tegen te komen die een beetje gevoel voor humor leek te hebben of toch in ieder geval vrolijker was dan de mensen waar hij de afgelopen maand wat tijd mee had doorgebracht. Het was net alsof het nors zijn een vereiste was om bij de Novaanse politie te mogen werken. ”Dan heb jij geluk,” reageerde hij op haar opmerking dat ze niet verbrandde. ”Een klein beetje zon is bij mij meestal genoeg om ervoor te zorgen dat mijn huid rood kleurt.” Hij had toch zo een zwaar leven. Maar goed dat hij zo’n positief ingesteld iemand was. Frey verplaatste zich zodat hij naast het meisje stond voordat hij zich naast haar op de grond liet zakken. In plaats van zijn benen zoals haar in het water te laten bungelen, ging hij in kleermakerszit zitten en plaatste hij zijn handen achter zich zodat hij erop kon steunen.

”Ik ben nog aan het genieten van mijn lesvrije dag. Ze zijn toch zo vriendelijk om je vrij te geven als je pas terug op school bent.” Hij had eigenlijk geen idee of het de bedoeling was dat hij vandaag lessen zou volgen of niet. Frey ging er gewoon vanuit dat dit niet het geval was. Voor nieuwe leerlingen deden ze dat ook, waarom dan niet voor leerlingen die terug keerden? De jongen draaide zijn hoofd een stukje zodat hij het meisje terug recht kon aankijken. ”Volgens mij heb ik jou nog niet eerder ontmoet. Mijn naam is Frey, aangenaam.” Hij zou het zich wel nog herinneren als hij haar ooit was tegengekomen….misschien. De waarheid was dat hij zo’n dingen meestal zei tegen de mensen waarmee hij flirtte terwijl hij hen de volgende dag negen kansen van de tien direct vergeten was. Natuurlijk was het wel wat minder als je die persoon een paar dagen later terug tegenkwam en moest vragen naar een naam.

@Lilya

Ze bewoog haar benen weer een beetje zodat er rimpels verschenen in het water. Misschien was het wel tijd om even haar benen uit het water te halen. Haar focus was voor nu echter nog even op de jongen gelegd die over haar heen gebogen stond. Het was best grappig om op deze manier te liggen, alles stond op zijn kop. Bij de woorden dat ze op moest passen om niet te verbranden, had ze gelijk gereageerd met het feit dat ze niet zo snel verbrandde, de blonde jongen sprak dat ze geluk had en dat hij van een klein beetje zon al rood werd. Niet veel later was hij van plek veranderd en zat hij naast haar neer. Dat gaf haar ook de kans om rechtop te gaan zitten, wel zo charmant, en haar benen even uit het water te halen, voordat haar voeten helemaal gerimpeld zouden zijn. Ze keek de blonde jongen aan "Je moet je ook gewoon goed insmeren he" sprak ze grinnikend, misschien klonk ze nu ook wel een beetje moederlijk. Lilya smeerde zich eigenlijk altijd goed in als ze de zon in ging of liep rond met haar fancy parasolletje. Ze kon echter vrij goed tegen de zon, maar echt bruin werd ze ook niet, haar huidskleur bleef altijd wel vrij licht.

Terwijl ze naar de woorden van de jongen luisterde, boog ze wat voorover om haar hand wat door het water te laten glijden, ondertussen wel aandachtig luisterend naar de ander ook al waren haar gele kijkers op het water gericht. Hij was dus weer terug gekomen op school? Ze vroeg zich gelijk af waarom hij hier weg was gegaan en dus nu weer terug was. Dat was echter een vraag voor later en niet voor nu, want de jongen begon zichzelf voor te stellen. Hij stak zijn hand niet uit, maar begon erover dat hij haar nog niet eerder had ontmoet en sprak vervolgens zijn eigen naam. Normaal gesproken zou ze ook haar hand uitgestoken hebben, maar ze hield zich vandaag maar eventjes in. Met een glimlach op haar gezicht keek ze de blonde jongen weer aan, die de naam Frey had. "Ik heb je inderdaad ook nog niet eerder ontmoet" begon ze "De naam is Lilya, aangenaam" sprak ze met nog steeds dezelfde glimlach "Maar fijn dat je een dagje vrij hebt om weer even te wennen hier" ging ze nog verder, als antwoord op zijn woorden voordat hij zich had voorgesteld "Ik heb ook een dagje vrij" sprak ze terwijl ze zichzelf even uitrekte "Niks beters dan hier te zijn vanwege de rust". Ze haalde haar hand even door haar platinablonde haren en keek weer even naar het water, maar een klein glimlachje verscheen op haar gezicht "Maar gezelschap is altijd goed" voegde ze er nog aan toe.

@Frey~

Frey grinnikte zachtjes toen ze hem vertelde dat hij zich goed moest insmeren. Natuurlijk smeerde hij zich meestal wel goed in, maar om de een of andere reden kreeg hij het toch voor elkaar om altijd weer te verbranden. Hij hoopte gewoon dat hij deze keer niet gestraft zou worden omdat hij even wilde ontsnappen aan vier muren die hem constant leken te omgeven. Goed, misschien was het zijn eigen fout dat mensen hem niet meer vertrouwden en dat ze hem in Nova aan een kort lijntje werd gehouden, maar hij was hij in principe vrij om te gaan en te staan waar hij wilde zolang hij maar binnen het afgebakende gebied bleef en zijn hoofd zo nu en dan eens in de lessen liet zien. ”Jawel, mam,” kon hij toch niet laten om snel even te reageren. Niet dat zijn moeder ooit genoeg om hem had gegeven om hem te vertellen dat hij zich goed moest insmeren. Eigenlijk feitelijk was het best zielig dat hij snel verbrandde in de zon terwijl hij juist licht magie beheerste. Het was echt net alsof de wereld gewoon een goed met hem wilde lachen.

Lilya dus, nu moest hij haar in zijn hoofd tenminste niet meer aanspreken als ‘dingetje’ of ‘meisje’. Twee namen die bet neerbuigend konden klinken als hij ze luidop uitsprak. Niet dat dat hem ooit had tegengekomen, maar Lilya leek hem oprecht aardig te zijn en hij had geen enkele reden om haar te kwetsen. ”Ik denk dat ik het ook wel nodig heb. Ik ben het niet meer gewoon om zoveel mensen om me heen te hebben.” Wat een paar maanden in afzondering zitten wel niet met een persoon kunnen doen. Hij knikte toen ze vertelde dat ze ook een dagje vrij had. Natuurlijk, ze leek hem nu niet het persoon dat zomaar zou gaan spijbelen. ”Ben je hier al lang of ben je nog altijd op het punt dat je verdwaald in de gangen van de school? Ik weet toch dat zoiets mij veel overkwam in mijn eerste paar dagen.” Frey likte met zijn tong over de piercing rechts onder zijn lip, zorgde er op die manier voor dat het zonlicht ook even op die in zijn tong scheen. De tongpiercing was de eerste die hij ooit in een impulsieve bui had laten zetten. De rest waren niet zo lang daarna gevolgd. Het was zijn manier geweest om zich wat van zijn ouders af te zetten, een manier die na een tijd misschien een klein beetje uit de hand was gelopen.

”Je bent een Novaan, toch? Uit welk deel kom je?” Informatie verzamelen was een soort automatisme geworden, overgebleven van zijn tijd als smokkelaar en informatie dealer. Frey was gewoon van nature een erg nieuwsgierig persoon, zeker als het om mensen ging die vrijwillig een conversatie met hem aangingen.