Voor zijn gevoel was hij hier al een eeuwigheid in plaats van maar een paar maanden. Het voelde alsof hij hier al twee jaar zat in plaats van maar 6 maanden. Tijd leek zo snel voorbij te gaan maar als hij terug keek, zag hij het tegendeel: Het schoot niet op. Nou hoefde het ook niet op te schieten, hij had immers geen haast of plannen, maar toch wou hij dat het ietsje sneller ging. Zeker nu. Het was nog maar vier uur maar door al het papierwerk dat hij had gedaan voelde het als een eeuwigheid. Hij had op z'n minst nog verwacht dat het zes uur zou zijn, geen vier. Wat betekende dat het nog lang geen etenstijd was en hij nog steeds aan de bak moest om die hele bult - ja, nog steeds de bult papierwerk van Aidan - af te krijgen. Zijn bureau was ontzettend rommelig. Overal lagen papieren, schrijfveren, papieren, lege inktpotjes, mappen, nog meer papieren en oh, wat lag daar náást het bureau? Juist. Papieren. Het was zeer zeker bureaucratie te noemen en heel even kreeg Francis zin om de papieren één voor één af te fikken. Dit was eersteklas troep in zijn ogen en hij kon er niet heel goed tegen - nu hij eindelijk eens opkeek van zijn werk - dat zijn kamer zo verschrikkelijk rommelig was met alle papieren, het stof op de meubels en wacht, waar was zijn ochtendjas...? Tenminste niet aan zijn lijf, want één blik naar beneden en hij zag al dat hij in zijn blauwe boxershort met eendjes zat. Alleen de boxershort, verder niks anders. Hij begreep ook gelijk dat hij hier de hele dag in zijn ochtendjas had gezeten en waarschijnlijk uit alle onoplettendheid dat ding had uitgedaan, met het idee dat het een normale jas was? Op zich zag Francis zichzelf er wel voor aan om zonder het te merken achter zijn bureau te zitten. En ergens wou hij het vaker doen. Het zat fijn, al kon hij zo natuurlijk niet verschijnen als er iemand aan zijn deur kwam.
Hij sprong van zijn plek met het plan om zijn kamerjas te zoeken. Hij verplaatste zich op blote voeten door zijn kamer, keek goed om zich heen maar toen zijn babyblauwe ogen eenmaal op al het stof op de meubels vielen, kon hij het niet laten om een stofdoek te pakken en het stof eraf te vegen. Eerst bij een kast, dan bij de salontafel, dan het stuk boven de haard - en toen hij zag hoe vies de haard was begon hij die ook grondig te reinigen - en zo vond hij steeds meer viezigheid tot zijn hele kamer blonk en hij eindelijk tevreden was. In de tussentijd was het al een halfuur verder en hij stond nog steeds in zijn ondergoed. Bravo, Francis. Je wou je kamerjas zoeken en toen ging je schoonmaken. Ach ja, het is wel mooi schoon nu. Met een voldaan glimlachje liep hij in een half-huppelende pas naar zijn persoonlijke bezemkast om de spullen weg te zetten. Hij vergat zijn kamerjas en besloot zich maar aan te kleden. Het was toch schandelijk dat hij was vergeten zich aan te kleden! Nog een huppelpasje en hij was in zijn slaapkamer. Vluchtig wrong hij zich in een broek, trok hij een overhemd aan, knoopte met gemak zijn stropdas en deed hij wat aan het blonde vogelnest op zijn hoofd. En tadaa, van een verstrooide halve potloodventer was hij verandert in een nette gentleman. Parfait!
Zelfvoldaan stapte hij uit zijn slaapkamer en plofte hij weer neer achter zijn bureau. Niet om te werken, gewoon om even zijn voeten op het bureau te zetten en achterover te leunen voor een kleine pauze. De laatste dagen waren voor hem lichtelijk saai geweest. Afgezien van het feit dat hij Alejandro nog zag, had hij verder geen enkele vorm van entertainment of gezelschap gehad. Nog erder, hij stond al zes maanden droog! Zes. Maanden. Nog nooit had hij zo lang geen bedpartners gehad. Het was bijna beschamend te noemen, maar wat kon de arme man doen? Alejandro deed niet mee, de andere mannen hier kende hij nog niet goed, in de kroegen waren voornamelijk jongeren en geen aantrekkelijke volwassen mannen en er was verder niemand die met hem het bed in wou duiken. Niet dat ze dat normaal ook wouden. Hij sleepte ze vaak gewoon mee, was in die zin nog best manipulatief te noemen en achteraf genoten ze er toch van, dus veel maakte het toch niet uit. Maar toch! Het feit dat er hier geen lekker hapje voor hem was, maakte hem verdrietig in zijn broek. Heel verdrietig.
Ah, mon Dieu, wees eens aardig en begripvol en verlos mij alstublieft van dit eenzame en genotsloze gevoel. Hij leunde nog verder naar achteren en legde zijn hoofd in zijn nek om naar het plafond te staren, alsof zijn god zich in het plafond bevond. Maar toen hij eenmaal begon te denken dat zijn smeekbedes toch niet zouden helpen, ging hij weer recht zitten, haalde hij zijn voeten van tafel en zocht hij zijn pakje sigaretten onder de stapels papier. Dit was waarom hij troep haatte. Hij verloor zijn pakjes sigaretten door troep. Maar hij wist dat het hier onder de papieren moest liggen. Het moest! Anders zou hij vergaan.

P A A A A A A A A A A A B L O <3
Random Francisheid en titel, derp

Daar lag hij dan. Verveeld en alleen, had helemaal niks te doen. Hij had al drie keer gekeken wat voor dag het was, maar het bleef toch echt een zaterdag. Dat betekende weekend en dus verveling. Natuurlijk was hij weer zo onsociaal geweest om geen contact op te zoeken met andere collega’s, was er gewoon nog niet klaar voor. De enige waarmee hij echt had gesproken was… Die vage Francis gozer, bleek ook nog eens Legendarische magiër te zijn en het leek het leuk te vinden om ervoor te zorgen dat hij begon te stotteren. Hij was nou eenmaal een verlegen persoon en daar kon hij niets aan doen. De enige mensen waartegen hij vrijwel nooit problemen had met praten was zijn familie. Denkend aan ze… Hij had nog steeds geen antwoord gegeven op die brief.
Duim en wijsvinger van zijn hand die het ijsstokje dat hij tussen zijn tanden klemde vastpakte, scheen eerst te twijfelen of hij het wel wilde overdragen aan zijn hand, maar deed het uiteindelijk toch; hij kon beter een nieuwe pakken. Dat was het eigenlijk het enige wat hij nu had gedaan, waterijsjes wegwerken. Hij hield zoveel van die dingen dat hij ze zelfs nog binnen vijf minuten kon laten verdwijnen, buiten in de winter. Langzaam kwam hij overeind, keek eventjes naar het stokje. Een diepe zucht verliet zijn keel, wilde eigenlijk geen antwoord terugschrijven. Niet perse omdat hij zelfstandiger wilde worden, dat hij hier alleen zat was voor nu wel genoeg zelfstandigheid voor hem, maar gewoon omdat hij wist dat hij weer over emotioneel ging doen. En ondanks dat het niet door verdriet zou komen dat hij zou gaan huilen, wilde hij het toch liever niet. Het was niet… Stoer om te huilen. Natuurlijk, sommige meisje – vrouwen – kickten erop, een man die geen schaamte kende om zijn gevoelens te tonen, maar hij bleef toch in alles en iedereens ogen een jongetje en meer niet. Vervloekt uiterlijk. Vervloekte stem die niet lager wilde worden. Vervloekte tweede groeispurt, waar hij altijd op had gehoopt, maar die nooit was gekomen. Het was gewoon niet eerlijk.
Zonder verder nog veel na te denken gooide hij het stokje gewoon weg, maakte hem het wat uit waar het terecht kwam. Ooit zou hij wel eens wat schoonmaken. Rustig stond hij op, zette pas een stap maar gleed toen al uit – door iets – het was dat hij voorover viel dat hij de klap kon opvangen door zijn beiden handen op de grond te plaatsen, voetjes van de grond en zich weer af te zetten. Ergens al blij met zijn kleine victorie lette hij weer eens niet op en gleed zo alweer uit door… Iets dat op de grond lag. Nu echter naar achter en dan was het nou eenmaal game over. Een kort en hoog kreetje steeg op uit zijn keel, werd afgekapt door de harde klap die hij kreeg tegen zijn achterhoofd. Kaken die zich op elkaar klemden, ogen die zich dichtknepen en zijn handen die zich plaatsten op zijn achterhoofd – de plek waar de pijn vandaan kwam. Rolde op zijn zij en krulde zich toen een beetje op. Een klagend, gedempt kreuntje was het enige wat hij nog als geluid maakte, bleef zo liggen. Hij had niet echt het gevoel dat hij nog kon bewegen, wat als die klap zo hard was geweest dat het… Zo van… Zijn hersens had beschadigd of iets in die trans en hij zich nooit meer zou kunnen bewegen. Niemand zou komen checken of het goed met hem ging… Want hij had niemand hier. En tegen de tijd dat iemand nieuwsgierig werd en toch maar eens kwam kijken zou het waarschijnlijk al te laat zijn.
Met dat idee in zijn hoofd duurde het niet lang of hij schoot overeind, keek ietwat bang om zich heen. Nee, die bange blik was nergens voor nodig. Hij haalde diep adem, om vervolgens net zo diep uit te ademen. Oké, weer gekalmeerd. Echter was er wel iets anders wat hem zorgen baarde… Al die troep in zijn kamer. Hij was hier nog helemaal niet lang en toch was hij er wel al in geslaagd om er een zwijnenstal van te maken. Niet dat zijn slaapplekken ooit netjes waren geweest, hij was nou eenmaal een sloddervos eerste klas.

Nieuw waterijsje. Nieuwe plek om te verkennen, maar hij was hier niet echt om dingen te verkennen. Hij was opzoek naar iemand. Na een tijdje piekeren had hij toch besloten om te vragen of Francis hem kon helpen. Die troep op zijn kamer kon echt niet meer. Niet dat het lang schoon zou blijven, maar misschien dat de man hem kon leren om het blijvend schoon te houden? Want hij zag het niet als een verloren zaak, nee dat niet. Als je de hoop opgaf dan kon je het altijd wel schudden. Dus gewoon positief blijven, schattig doen bij Francis om hem zover te krijgen – Ho, wacht… Wilde hij zijn kamer werkelijk zo graag schoon hebben dat hij het ervoor over had om… Nee, zo laag mocht hij niet zinken. Nee, dat niet… Gewoon… Nee.
Hij bleef stilstaan, draaide zich volledig naar de deur toe. Veel trappen had hij moeten doorstaan. Meer dan nodig omdat hij eerst te ver was gelopen, maar hij was er nu eindelijk. Aarzeling die naar boven kwam, wist niet zeker of hij dit wel moest doen. Gewoon diep adem halen… Veel te verliezen had hij niet. Hij slikte eenmaal en klopte vervolgens zachtjes op de deur. Zou hij er ook iets bij moeten zeggen? Hij had dit soort dingen nog nooit eerder gedaan. Bij zijn familie gooide hij de deur altijd gewoon open, maar nu… Francis was alles behalve familie. Hoewel hij wel zo… Bad-ass was geweest om de ander weg te duwen door zijn hand op zijn gezicht te plaatsen, maar dat was meer een automatisme geweest. Niks rebels aan dus. Nee, hij kon niet op tegen de ander. Hij kon geen echt protest maken of hebben, daar was hij te… Te… Pablo-achtig voor.

;D
» Hopelijk kun je er wat mee :3

Gelukkig voor de blondine duurde het niet heel lang voor hij zijn pakje sigaretten had gevonden en het met een hoop geritsel vanonder een stapel papier weggriste, de stapel die vervolgens ineen zakte en soepeltjes van zijn bureau gleed. De papieren vielen als veertjes naar beneden en landden op het bordeauxrode tapijt om zich te verenigen met de rest van de gevallen papieren en zo nog meer troep te veroorzaken in zijn fijne kamertje. Francis zuchtte diep en veerde van zijn plaats als een soort springveer om de papieren op te rapen. Hij had wel mooi zijn hele kamer gedaan maar zijn bureau had hij achterwege gelaten met het idee dat het toch niet zou helpen om zijn bureau op te ruimen. In een mum van tijd zou de grote tafel van massief hout toch weer verdwijnen onder stapels en stapels van witte vellen papier, waar hij zeer zeker weer dingen zou kwijtraken. Toch irriteerde het hem. Het was een never-ending prikkel die hij kreeg van troep. Want hij, als perfectionistisch persoon, kon absoluut niet tegen troep. Weg ermee, bah.
Hij knielde neer bij de papieren die de vloer sierden en begon ze op te rapen en te stapelen. Hij keek niet of het per categorie ging. Normaal zou hij dat wel doen maar nu moest hij ze eerst maar eens verzamelen voor hij ze ging categoriseren. Terwijl hij de papieren opraapte, dwaalden zijn gedachten weer eens af. Wie had hij eigenlijk ontmoet in de afgelopen paar dagen? Niet veel mensen, nu hij zo nadacht. Afgezien van wat hallootjes naar wat leuke leerlingen en een paar hoe gaat het-tjes naar de docenten, had hij niet veel conversatie-materiaal gehad. Misschien omdat de mensen hier zo doodsaai waren, want aan hem kon het niet liggen. Aan hem lag het namelijk nooit! Hij was de bron van perfectie, was een erg vriendelijke man en was daarbij uitzonderlijk knap! Wie zou er nou niet met hem het bed in willen duiken willen praten? (om heel eerlijk te zijn: Haast niemand) De enige waarmee hij een gesprek had kunnen voeren was Alejandro en schattige gymleraar. Pablo~ De kleine man was haast om op te eten. De grotere man ook. Maar Alejandro was in zijn ogen een verboden vrucht. Niet alleen verboden maar ook giftig. Want één hap en het zou zijn ondergang betekenen. Niet zozeer een dodelijke ondergang, al zou het wel als één voelen en zou hij er ook nog wel over peinzen om zich van een brug te werpen. Hij zou de dood met open armen ontvangen, want niets was erger dan zijn soulmate - of zoals Francis het zou zeggen: Zijn muze - die hem zou haten. Hij zou niet eens meer muziek kunnen schrijven! Want stiekem was Alejandro zijn grootste bron van inspiratie. Laat hem dat maar niet weten.
Toen hij de papieren had opgeraapt en ze in een nette stapel had opgestapelt, zette hij de stapel naast zijn bureau en checkte nog even of er enig kans van omvallen was. Want als de stapel zou omvallen, zou hij alles nog een keer moeten oprapen! En hij had totaal de tijd niet om papieren op te gaan rapen. Misschien zou het handig zijn om een dienstmeid(jongen) in te huren, zodat die zijn kamer kon schoonmaken. Ja ja, hij kon het zelf ook wel maar het was behoorlijk tijdrovend. En om nou in troep te leven omdat hij geen tijd had voor schoonmaken... Nee, dat beviel Francis niet. Bovendien had hij het geld wel om een dienstjongen in te huren. Kon hij hem zo'n leuk roze schortje aan doen en naar hem kijken. Hoewel hij niet wist of dat van de school wel mocht. Misschien wel. Er waren toch ook schoonmakers rond de school? Een privé-schoonmaker zou toch niet zo heel erg zijn? Hij moest maar eens een keer kijken of dat mocht, anders moest hij toch echt zijn handen uit de mouwen steken en het zelf doen.
Goed, back to business. Zijn sigaretten. Hij griste het pakje van tafel, een wit pakje met een rode deksel, versierd door gigantische zwarte koeienletters die ''Roken is dodelijk'' zeiden, en groef in de zak van zijn kasjmer broek naar zijn veel te gaye aansteker met regenbogen. Hop, daar was ie dan. Net toen hij een sigaret uit het pakje wou vissen en zijn grootste zonde tussen zijn lippen wou steken, hoorde hij iets wat hij een week al niet aan had gehoord: Geklop. Geklop op zijn deur. Oh Dieu, wie zou dat toch zijn? Francis dacht stiekem gelijk aan Alejandro. Want wie anders zou er nou naar zijn kamer toe komen? Misschien een keer Savador of één van de andere LMs of zo, maar wat hadden die nou weer bij hem te zoeken? Misschien een sigaret? Neh, hij was de enige die rookte. Een mededeling vanwege een vergadering kon nog wel eens. Misschien was dat het, of dacht hij nu compleet verkeerd en was het Savador wiens wijnvoorraad was opgegaan, waardoor hij maar naar hem toe kwam om wat te lenen? Francis keek even naar zijn kast, waar hij heel wat wijn achter had staan. Hij had nog geen enkele fles leeg kunnen drinken omdat hij wel zo klunzig was om zijn drinken over te papieren te morsen of het ergens anders op te laten vallen. Het was als eens een keer eerder gebeurd dat er een papier in de fik vloog door zijn sigaret. He he, not so clever.
Francis ging even rechtop like a gentleman zitten, ging met een hand door zijn golvende surferskapsel en toverde een happy glimlach op zijn gezicht. Hopend dat het Alejandro was – en totaal niet verwachtend dat het Pablo was(waar hij stiekem absoluut geen problemen mee zou hebben) - riep hij op een vrolijk zangerig toontje 'Entré~'

Sorry for the wait.
En fckyea, 961 woorden.

Tot nu toe was alles vrij saai geweest. Veel spanning was er niet geweest en alles ging gewoon zijn gangetje. Ergens had hij verwacht dat zijn leven helemaal zou veranderen als hij hier kwam werken, maar dat was dus een grote tegenvaller geworden. Niet dat het erg was: dit was beter. Nu kon hij gewoon rustig aan doen en was er niet de kans dat hij zich rot hoefde te voelen. Zoals tijdens zijn studietijd, zijn jaren als student. Die waren echt geen pretje geweest. Alleen en buitengesloten, natuurlijk kwam dat voornamelijk door hemzelf: maar als men gelijk zo’n grap bij je uithaalde had je er toch al helemaal geen trek meer in?
Na zijn ontmoeting met Francis had hij eens zitten nadenken. Het verbaasde hem nog steeds hoe… Gemakkelijk het eigenlijk was geweest. Ergens had hij Legendarische Magiërs altijd als verwende mensen gezien die zichzelf een beetje als beroemdheden gedroegen. Arrogant, met bodyguards en onbereikbaar. Oké, die bodyguards waren onnodig want ze konden zichzelf prima beschermen – maar het ging om het idee, the picture. Vreemd genoeg was alles dus juist helemaal anders geweest, of ja bij Francis in ieder geval. De man was een sympathiek persoon, een tikje te vrolijk; maar hij leek niet iemand die snel boos op iemand zou worden of zo. Laat staan dat hij een gesprek met iemand zomaar zou afwijzen omdat hij zichzelf te goed zou vinden, want dat was in zijn ogen erg arrogant.
Maar natuurlijk was het fijn om te weten dat het dus allemaal niet zo was. Een Legendarische Magiër in levende lijven hem dit had laten inzien en hij nu dan wist dat hij nergens bang voor hoefde te zijn. Waarom wist hij niet, maar hij wilde gewoon op dat aanbod ingaan omdat hij zichzelf anders zo onbeleefd vond overkomen. Iemand, die het overduidelijk druk had en wel betere dingen te doen had, bood hem iets aan en dan was het gewoon grof om het af te wijzen. Toch? In zijn ogen in ieder geval wel.

Zenuwachtig, zoals gewoonlijk. Zelfs voordat hij op die deur had geklopt werd hij al helemaal gek van de zenuwen. En waarom moest het zolang duren voordat er antwoord kwam? Hij toonde manieren, dan mocht je vrijwel negen van de tien keer binnen komen en toch scheen degene achter de deur er een eeuwigheid over te doen. De hele tocht hiernaartoe had hij zitten twijfelen of hij dit nou wel echt moest doen en nu sloeg die twijfel weer toe, beet zachtjes op zijn onderlip. Wat moest hij nu doen? Toch nog snel op de vlucht slaan of -
Te laat. Er was een antwoord gekomen en nu moest hij wel. In een poging zichzelf te kalmeren haalde hij diep adem, pakte vervolgens de kleurklink vast – drukte deze naar beneden en opende de deur. ‘I-Ik hoop dat ik ongelegen kom?’ En daar ging hij alweer. Het was net geen stotteren te noemen, maar hij scheen wel duidelijk moeite te hebben met het praten tegen mensen die hij niet goed kende. ‘Ik was alleen benieuwd.’ Oké, dat was niet echt duidelijk. Snel, leg uit waarnaar! ‘N-Naar,’ ging hij verder, met een pauze tussen zijn vorige zin en deze die net iets te lang was, ‘dat aanbod. Of het nog wel… Eh… Geldig is.’
Nu was het wel goed. Hij stond daar, in een deuropening. De deurknop nog steeds krampachtig vasthoudend, beet ondertussen op de binnenkant van zijn wang om zijn zenuwen in bedwang te houden. Het bleef toch een heel iets, hij – een nietige leerkracht – tegenover hem – een legendarische magiër. Natuurlijk had hij nog steeds het gevoel dat als hij maar één dingetje verkeerd zij de ander hem tot as zou verschroeien, maar dat waren gewoon wilde fantasieën.
‘W-Want,’ de stilte duurde hem te lang, hij vond het al moeilijk genoeg als er geluid was, ‘Mijn kamer is… Nogal een troep geworden in deze korte periode en – en ik… Het is waarschijnlijk beter als er verandering in komt.’ Zo, nu had meneer ook nog de reden van waarom hij het wilde weten. Nu moest hij toch wel antwoord geven. Of… Was hij alsnog iets vergeten?

» Meh. Shorty.

In een vloeiend maar muzikaal verantwoord toontje had hij met zijn stem aangegeven dat de persoon binnen kon komen. In gedachten peinsde hij nog over wie er hem zou komen bezoeken. Beet even licht op zijn lip en vouwde zijn handen ineen op zijn bureau maar toen hij zich bedacht dat dat er wellicht te zakelijk uit zag, veranderde hij de positie van zijn handen en leunde zijn kin op één hand, terwijl de andere ontspannen op het bureau lag. Nee, wacht. Dit zou eruit zien alsof hij ongeïnteresseerd was. En dat moest niet. Hij moest er niet lame uit zien. Dat wekte geen goede indruk op bij mensen, hoewel Alejandro hem natuurlijk door en door kende en daar geen acht op zou slaan, maar wat als het iemand anders was dan degenen die hij zich had bedacht? Indrukken waren belangrijk. Terug naar de zakelijke positie dan maar. Net nadat hij zijn handen weer ineen had gevouwen, klonk het geluid van de deurknop die om werd gedraait. Hij zette zijn vriendelijkste glimlach op en wachtte af tot zijn bezoeker binnen zou komen. De deur zwaaide open en wie stond daar? Nee, niet Alejandro. Ook niet Savador en ook niet één van de overige LM's. Nee, het was Pablo~
Was hij teleurgesteld? Oh nee, waarom zou hij? Hij zou het geweldig hebben gevonden als Alejandro naar binnen was gekomen - en misschien ietsje minder als het Savador bleek te zijn - maar Pablo was ook leuk. Hoewel hij nog vrij weinig van hem wist, vond hij het nog steeds prettig om bij de jongen te zijn. Hij was schattig, klein en verlegen, totaal het omgekeerde van hemzelf. Toen hij hem voor het eerst had ontmoet, had hij gedacht dat Pablo een leerling van de school was in plaats van de gymleraar. Dat was niet eens zo'n heel gekke gedachte. Hij wedde dat wel meer mensen dachten dat hij een leerling was vanwege zijn jeugdige uiterlijk. Grote groene ogen, een enigszins hoge stem, klein van lengte en zijn verlegen karakter voegde alleen maar mee toe aan die gedachte. Terwijl hij eigenlijk al 25 was. Forever young much?
'Pablo Suarèz. Wat heerlijk om je weer te zien~! Natuurlijk kom je niet ongelegen.' zei hij vrolijk - misschien iets té vrolijk - en leunde wat achterover op zijn stoel terwijl zijn blauwe ogen Pablo van top tot teen schaamteloos bekeken. Nog steeds zo schattig als eerst. En klein. Maar dat veranderde vaak ook niet in een paar weken. Rond je 18e was je wel een keer uitgegroeit. En later begon je te krimpen. Francis had dat probleem absoluut niet. Hij was geen haartje verandert terwijl hij met de jaren mee ging. Het enige verschil was een iets langer kapsel en een lichte baardgroei voor zijn imago als wijze machtige man. Hoewel het bij andere mannen wel werkte - gek dat enkele gezichtshaartjes de kracht hadden om een imago te veranderen - werkte het om de één of andere reden bij Francis niet. Overigens door zijn brede lach want hij had vele modellen gezichtshaar geprobeert - snorren, bakkebaarden, een hele baard, allemaal trendy shavings van deze tijd - maar niks had geholpen. Stiekem hielp het baardje dus ook niet. Maar wie was Francis om dat te geloven? Hij was toch fabulous?
Francis richtte zijn volledige aandacht weer op Pablo en luisterde naar wat hij te zeggen had. Het liep een beetje stroef, alsof hij bang was om te praten. Hij nam een pauze tussen zijn woorden, leek te zoeken naar de juiste begrippen voor zijn zin die uiteindelijk bleek te gaan om het aanbod dat Francis eerder had gedaan: Een lesje schoonmaken à la Francis. Hij ging weer recht zitten en glimlachte naar de man terwijl hij een sigaret uit zijn pakje viste en hem tussen zijn lippen stak. 'Natuurlijk geldt het aanbod nog, Pablo~ Weet dat je me kan roepen als je hulp nodig hebt. Ik help je namelijk graag.' Hij kon zich niet bepaald voorstellen hoe erg de troep moest zijn maar hij bleef er maar bij dat het vast niet zo dramatisch was. Slechts wat blaadjes op de grond, een paar sokken ergens over de grond verspreid en het bed niet netjes opgemaakt. Misschien een klein laagje stof maar meer kon het toch niet zijn? Hij kon zich niet voorstellen dat iemand in een gigantische troep kon leven. Daar kon je toch gewoon in dood gaan? Zoveel troep, zoveel stress. Op een gegeven moment zou je wel begraven liggen onder alle troep.
Hij pakte zijn regenboog-aansteker weer en knipte een klein vlammetje aan. Hij keek even gefascineert naar hoe het vlammetje met zijn ademhaling mee danste, eventjes kleiner werd en dan weer groter, dan weer klein en daarna weer groot. Hij bleef er niet heel lang naar staren en stak zijn sigaret aan.

Druk dat ijsje tussen z'n lippen ;D

Het was dat hij het ergens onbeleefd om aan te komen zetten met een waterijsje in zijn mond dat hij deze keurig in zijn hand hield, met heel zijn hart hoopte dat deze niet te zeer zou smelten want dan zou hij zo’n plakkerige handen krijgen. Ondanks dat hij een sloddervos was, waren plakhanden toch iets waar hij niet tegen kon. Het was gewoon vies en irritant en blegh. Het gevoel eigenlijk, dat was het enige waar hij wat tegen had. Dat zijn handen dan toevallig vies waren, ach ja: je gaat er niet dood aan. Of wel soms? Mensen met geen weerstand ja, maar hij had genoeg weerstand.
Daarbij zou hij er waarschijnlijk nog kinderlijker door overkomen en dat was ook niet zijn bedoeling. Het was nu wel duidelijk dat hij snoezig en klein was, maar verder hoefde dat niet te gaan. Hij was gewoon een man en dat zijn stem nu niet echt laag was… Tja, daar kon hij ook niks aan doen. Vroeger was zijn stem nog hoger geweest, maar deze schoot niet meer over en hij was allang de achttien gepasseerd. De kans dat zijn stem dus nog lager zou worden was nihil en hij had het ook allang geaccepteerd: het was alleen niet leuk als mensen erover begonnen.

Hij kon het niet helpen dat hij nogal vreemd naar de ander keek wanneer deze hem bekeek, gaf hem een vreemd gevoel. Ja, hij voelde zich soms wel bekeken, maar dat was dan meestal verbeelding geweest en nu kon hij gewoon zien hoe de ander hem bekeek en… Nee, het was alsnog niet prettig. Het maakte hem ergens nerveus, alsof de man hem dadelijk een cijfer zou geven voor zijn uiterlijk of zo. Zijn gedachtes sloegen wel erg snel op hol op het moment, of lag dat nou aan hem? Te veel fantasie.
Langzaam krulden zijn mondhoeken omhoog tot een bescheiden glimlachje. ‘D-Dank je,’ murmelde hij zachtjes, ‘Ik denk dat de kans klein is… Maar kunnen we niet hier beginnen? A-Als er al iets opgeruimd moet worden, het is hier zo schoon.’ Deze plek leek net zo’n… Plek die ze gebruikten in die reclames voor schoonmaak advertenties of reclames. Misschien was het bureau van Francis wel zo schoon dat je je eigen spiegelbeeld erin kon zien! Echter lagen best veel papieren op, dus ging het een beetje moeilijk, maar het was vast wel mogelijk.
‘Ik denk namelijk dat -’ Wacht, hoe ging hij dit verwoorden? Eventjes nam hij de tijd om na te denken. ‘D-Dat…’ Nu wist hij niet eens hoe hij dingen moest verwoorden, geweldig. ‘Mijn kamer is niet echt beginners niveau, wat schoonmaken betreft. En – en ik ben overduidelijk een beginner.’ Vergelijk het gewoon met een spelletje of zo, dan komt alles goed. Hoopte hij dan.
Zijn ogen werden groter bij het zien van de handelingen van de ander. ‘Nee!’ bracht hij ademloos uit, liep zonder na te denken naar het bureau toe – trok met een hand de sigaret uit Francis’ mond om er vervolgens het ijsje in te duwen dat hij zelf vast had. Ergens leek hij boos, maar wanneer de sigaret weer uit was… Leek hij zich te schamen. ‘Sorry,’ bracht hij zachtjes uit, ‘M-Maar ik heb een strikte niet-roken-in-de-buurt-van-Pablo-regel.’ En dit enkel omdat hij er fel op tegen was. Het was slecht voor je gezondheid en ergens had hij een obsessie met gezondheid, ondanks dat hijzelf het ene naar het andere waterijsje naar binnen werkte: een verslaving misschien?
Meeroken kon er al voor zorgen dat je longen schade opliepen en meestal liepen meerokers juist méér schade op dan de eigenlijke roker. Dat had hij ooit een keer opgevangen uit een gesprek, wist niet precies waarom: wist enkel dat het zo was en daarom had hij die regel dus en nu… Had hij hem toegepast op Francis, zonder erbij na te denken… De kans dat hij zich nu in de nesten had gewerkt was erg groot en zorgde er dus ook voor dat hij bang was. Ja ja, Francis was een vriendelijk persoon: maar meestal vonden rokers het niet zo leuk als hun dierbare sigaretje werd afgepakt.

» Dat moment dat het moeilijk is om een kleine post te maken ...
» Ik probeer zo rond de 400/500 woorden, zodat jij je niet verplicht zou voelen om een monsterlijk ding te maken... But I failed *facepalm*

Zo verblind door Pablo's ogen als hij was, had hij uiteraard het waterijsje niet opgemerkt. Hij had het te druk met het bestuderen van zijn gezicht, kon gewoon niet over zijn bolle wangetjes heen komen. Sowieso, als hij het ijsje al had opgemerkt had hij er niks tegen gezegd. Eten of drinken in zijn appartement mocht gewoon, daar maakte hij geen probleem van zolang er maar niet gemorst werd. Hoewel hij zelf altijd de ''morser'' was. Wijn morste hij vaak genoeg, soms uit shock en soms uit complete onoplettendheid. Sigarettenas morste hij ook vaak genoeg omdat hij soms uit concentratie vergat de as eraf te tikken. Hij was niet heel erg handig, zeker niet als hij veel te doen had en door de war raakte. Goed, hij was een goede schoonmaker maar geen goede planner of organisator. Daarom ook dat hij nooit een feest wou organiseren.
'Geen dank, Pablo.' zei hij glimlachend tegen hem toen de man hem bedankte voor zijn hulp met een bescheiden glimlachje. ‘Ik denk dat de kans klein is… Maar kunnen we niet hier beginnen? A-Als er al iets opgeruimd moet worden, het is hier zo schoon.’ sprak Pablo toen. Francis moest toegeven dat het er schoon uitzag. Hij moest niet naar zijn bureau kijken, dat bureau was nooit netjes maar de rest van de kamer was wel gewoon netjes. Alsof er in zijn kamer een brandschoon persoon leefde maar het bureau de woonplaats was van een totale sloddervos. ‘Ik denk namelijk dat - D-Dat… Mijn kamer is niet echt beginners niveau, wat schoonmaken betreft. En – en ik ben overduidelijk een beginner.’ Geen beginnersniveau? Wat bedoelde hij daar mee? Hij was een expert, dat wel, maar hoe erg kon het dan wel niet zijn? Hij kon het zich niet inbeelden, had nooit tussen gigantische troep geleefd. Hoewel Aidan er ook wat van kon, wist hij verder niet hoe rommelig een kamer kon zijn.
'Hmn, ik heb alles net nog opgeruimd. Het enige rommelige is mijn bureau, maar mijn bureau is nooit echt netjes, hoewel je - als les - best kan proberen mijn bureau schoon te maken?' mompelde hij nadenkend terwijl hij het vlammetje naar zijn sigaret bracht. Ah, eindelijk. Sigaretten. Hij had ze al 20 minuten niet gehad en werd er al lichtelijk naar van. Hij kon niet zonder zijn nicotine. Hij kon het een goede vijftien minuten uithouden zonder nicotine voordat hij door zou draaien. Ja, het was echt zo erg. Maar hij had niks te kiezen. In zijn jeugd had hij zoveel en zo vaak gerookt dat zijn lichaam aan de nicotine wende en er elke 15 tot 20 minuten om vroeg. Hij verslond meer sigaretten dan wie dan ook en de keren dat hij probeerde af te kicken waren finaal mislukt, doordat hij trilhanden kreeg, uitbarstte in zweet en zulke moodswings had dat eigenlijk niemand meer veilig was. Het was ook niet heel slim van Pablo om zijn sigaret af te pakken en... Een ijsje in zijn mond te drukken?
Francis keek wat verbaasd naar Pablo, proefde niet de smaak van nicotine in zijn mond maar die van bosbessen. Hij zat daar even verbijsterd met het ijsje in zijn mond en haalde het ijsje toen weg. ‘Sorry, m-maar ik heb een strikte niet-roken-in-de-buurt-van-Pablo-regel.’ Francis moest heel even grijnzen, geen idee waarom, misschien om de ironie. Hij stond op en stak zijn hand uit naar Pablo. 'Mag ik hem terug? Alsjeblieeeft? Ik kan niet zonder nicotine.' zei hij en keek Pablo aan. Nog niet smekend, dat zou later wel een keer komen als hij zijn sigaret echt niet terug kreeg.

Hoppa, heel wat korter. xD

Zijn blik werd er alleen maar vreemder op, kon het niet helpen dat hij het ergens vaag vond hoe de ander naar hem keek. Hij zou het bijna bestempelen als staren, maar dat deed hij altijd. Was een typisch voorbeeld van mensen die vreemd gingen kijken naar iemand die toevallig naar hun keek. Ook al was niet echt toevallig, het was gewoon… Zou hij dat bij iedereen doen? Stiekem wilde hij het weten, kon hij weten of hij zichzelf speciaal mocht voelen. Waarom wilde hij zich dan speciaal voelen? Wie wil het niet, het is fijn. Dat was alles en niemand kon het ontkennen. Om eerlijk te zijn kende hij niemand die zoiets niet fijn zou vinden. Complimentjes zorgden ervoor dat je je speciaal voelde en mensen vonden complimentjes fijn. Dus… Ergens was het logisch.

De neiging om weg te kijken werd nog groter wanneer Francis hem een glimlach schonk, hij wist niet waarom maar hij kon er nooit goed tegen als mensen dat deden. Verlegen als hij was werd hij altijd helemaal gek als iemand dat deed. Het duurde ook niet lang of hij keek weg, praatte zelfs terwijl hij naar de grond keek. Niet echt beleefd of wel soms? Nee. Oké, opkijken. Hij kon dit wel. En viola, hij had weer opgekeken: terwijl hij nog aan het praten was. Multitasking in zijn ogen, want zelfs zoiets kostte al veel concentratie van hem, was meer het type dat zich het liefst volledig concentreerde op één ding: praten of lopen. Als voorbeeld dan.
‘Dan kan ik oefenen met alfabetische volgorde… Ordening…’ Oké, die zin was niet helemaal soepel gegaan. Niet dat het een supergroot probleem was, want wat hij ging doen zou nog erger zijn. Definieer erger, kon hij niet, want wat het nou precies was wist hij niet. Als hij echt zou proberen te bevatten wat hij nou precies aan het doen was op het moment… Dan zou hij op een gegeven moment gewoon stilstaan omdat hij werkelijk geen idee meer had waarmee hij nou precies bezig was.

Hij had de sigaret met beiden handen vast, alsof zijn leven er vanaf hing en als iemand ze nu zou zien zouden mensen geheid denken dat híj degene was met een nicotine verslaving. Vooral omdat zijn ogen nóg groter waren dan normaal omdat hij schrok van zichzelf, zijn onbewuste handeling. Stomme reflexen ook. Je had er vrijwel geen controle over en dat nam vele nadelen met zich mee: zo had hij het soms ook voor elkaar gekregen om iemand keihard in zijn of haar buik te raken met zijn ellenboog omdat hij zijn hand ergens voor terugtrok of zo. Een warm voorwerp of noem het maar op.
Weifelend keek hij naar de hand van de ander, maar draaide zich vervolgens een kwartslag en hield zijn handen dichtbij zich. Eventjes keek hij naar beneden, om daarna zijn blik op de ander te richten. ‘Nee.’ Articuleerde dat ene woord nogal overdreven om het meer kracht bij de geven. ‘Roken is slecht.’ Beste argument van de dag. ‘E-En dat zit gewoon in je hoofd. Men denkt altijd dat ze niet meer zonder kunnen, maar dit is allemaal mentaal.’ Moest hij nodig zeggen met zijn ijsjesverslaving, het ergste was nog dat hij tegen zichzelf zei dat hij ieder moment kon stoppen. Mooi niet. En nu ging hij werkelijk tegen een Legendarische magiër in omdat hij iets niet goed vond? Het moest niet gekker worden, of het van lange duur zou zijn wist hij niet, want de moet zakte hem iedere seconde verder in de schoenen. Zwak persoon dat hij was.

» Post toch een stuk fijner, niet :3 ?
» En in de eerste alinea kijkt hij net niet zo

Naar zijn mening was staren... Oke, hij vond staren wel onbeleefd omdat mensen het nou eenmaal niet fijn vonden als je de hele tijd naar ze keek. Maar hoe onbeleefd het ook was, hij kon het niet laten. Je had gewoon eens in de zoveel tijd neigingen om alleen maar naar één ding te kijken, je ogen op één punt te richten en te blijven kijken, zoekend naar kleine details of opmerkelijke dingen of gewoon omdat je iets mooi vond. Zoals bij Pablo: Hoe langer hij naar hem keek, hoe schattiger hij hem vond. Toch was het staren bij Francis niet eens in de zoveel tijd maar elke keer dat er een persoon in zijn buurt was. Want hij staarde nou eenmaal graag, hoe onbeleefd en creepy het ook mocht zijn.
Goed, terug naar het schoonmaken. Hij wist niet zeker of het te moeilijk voor Pablo zou zijn om hem te laten beginnen met zijn bureau. Zijn bureau was echt een troep en zoals Pablo al eerder had gezegd was hij nog maar een beginner... Hoewel het wel gelijk een goede oefening zou zijn. Waar moest je anders mee beginnen? Hij kende geen beginners-level schoonmaken. Zou dat de vloeren schrobben zijn of zo? Hij had ergens nog wel een wijnvlek op zijn tapijt, maar tapijt schoonmaken was ook zo vervelend. Dan was het bureau ietsje beter om mee te beginnen. Bovendien was het vaak zo dat als kinderen hun slaapkamers moesten schoonmaken, ze dat vaak moesten doen vanwege rondliggende kleding en rommelige bureau's. Ja, een bureau was goed om mee te beginnen. 'Prima. Hoewel ik meer dit systeem hanteer en dat was toen ik het nog niet zo terrible druk had,' En toen kwam zijn hele uitleg rondom zijn hele systeem van papieren. Hij deelde alles in op naam, prioriteit, datum, plaats, wel ondertekend en niet ondertekend, documenten voor in dossiers, peilingen van de verkiezingen, wetsvoorstellen and all that jazz. Het was een systeem dat alles perfect ordende maar dat nu niet meer mogelijk was sinds hij daar geen tijd voor had. 'Maar dat systeem hoef je niet te hanteren, Pablo~ Leg alles maar op alfabetische volg-' En daar ging zijn sigaret.
Van het staren, naar het schoonmaken, naar het terug proberen te krijgen van een sigaret. Het duurde niet lang of ze dwaalden al af bij het hoofdonderwerp. Net zoals toen hij bezig wou gaan met iets maar door iets anders werd afgeleid en dat maar ging doen, waarna datgene hem weer afleidde voor iets anders waarna hij aan het einde van de dag nog steeds niet had gedaan wat hij EIGENLIJK wou gaan doen. Afleiding was te machtig. 'Paaaaablo~' zei hij in een ietwat zeurderig stemmetje en liep weg vanachter zijn bureau om op Pablo af te lopen. Hij kwam tot stilstand vlak voor de jonge leraar en keek letterlijk op hem neer, want hij was lang en Pablo was klein. Hij stak zijn hand opnieuw uit. 'Alsjeblieft? Ik heb het ècht nodig. Anders word ik chagrijnig en zompig en dat wil ik niet. Het is slecht, dat weet ik als geen ander, maar na tweehonderd jaar gerookt te hebben...' Alsjeblieft?