Het krot...dat oude huis waar dat iedereen meed...waar veel verhalen haar ronde over deden. Sommige waren waar, dat wel. Sommigen echter ook weer niet. Verzinsels. Het was dag, en dus was het iets minder donker dan gewoonlijk. Maar toch. In een donkere hoek was een licht te zien. Met daarboven twee ogen. Toen kwam de gedaante meer in het dat door de gebroken ruiten scheen. Er was een tovenaarshoed te zien. Maar het gezicht wat zich daaronder bevond was nog altijd vaagjes. Wel kon je nu zien dat de gedaante zweefde. "Verveling..." een hoge, schrille stem was te horen. Toen keek de gedaante omhoog, richting 1 van de ruiten. Door het licht wat er doorheen kwam, kon je nu goed de gezicht van het ding zien. Het was geen normaal gezicht. Het was het gezicht van een pompoen. Er was altijd weinig te doen op dit soort dagen...en er waren al in geen tijden meer mensen gekomen die hier onderdak zochten...Nocte zweefde naar een ruit en keek er doorheen. Hij zag de poort, met daarachter Oakes Field. Misschien moest hij maar eens op pad gaan en zich onder de mensen begeven..misschien wat kattenkwaad uithalen..Hij zuchtte even. Tegelijkertijd kwam er een vlammetje uit zijn mond. Echter, kon hij zich niet zo begeven onder de mensen. Hij zweefde toen naar de andere kant van de hal. Waar een grote spiegel stond. Hij keek in de spiegel. "Demon Trick...Deceive of the eyes..." In de spiegel was te zien hoe Nocte langzaam maar zeker veranderde. De tovanaarshoed maakte plaats voor wit haar. De pompoenhuis maake plaats voor gewone huid. Zijn armen werden langer en er verschenen twee benen onder hem. Na een tijdje was op de plek van Nocte een jongen verschenen. Deze lachte zelfvoldaan. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Niet slecht...hij kon het kon het nog goed. Het was dan ook weer een tijd geleden sinds hij weer in een mens was veranderd. Hij keek even naar zijn beide handen terwijl hij deze balde tot vuisten als teken van een test. Toen schraapte hij ven zijn keel. "Hallo, ik ben Nocte O' Lentarin, adviseur van de meesteres van duisternis." Zijn stem was anders. Hij schrok er zelf ook even van. Des te beter. Hij draaide zich toen om, en begon te lopen. Een raar gevoel bleef hij dat vinden..Toen, botste hij even tegen de deur..ach dat was waar ook..mensen konden niet door materialen heen..dom van hem. Toen duwde hij tegen de deur. De deur gaf prima mee. Eenmaal buiten kwam er een rilling over zijn lichaam. Kou..helemaal vergeten dat mensen dat konden voelen. Hij knipte even in zijn vingers. Er verscheen een warme jas om hem heen. Aah..beter. Hij beon toen te lopen. Eenmaal in de straten van Oakes Field keek hij om zich heen. Man, er waren ook niet echt veel mensen...Saai..Hij was zo druk bezig met rondkijken dat hij niet in de gaten had dat er een meisje erg hyper door de straat rende, en dus tegen hem opbotste. "Wat krijgen we.." Nocte viel met een plof op de grond. Nog een nadeel van voortbewegen op twee benen..je kon omvallen. In een reflex taste hij naar boven, waar normaal zijn hoed zat. Echter, was hij helemaal vergeten dat deze er niet meer was. Toen keek hij even met wie hij te maken had. Het was een meisje. Ze verontschuldigde zich, en stelde zich gelijk voor. Dat was..behoorlijk ongebruikelijk..maar goed.. Hmmn..het feit dat hij niets rook aan haar, was hem al vrij snel doorgedrongen. Dat betekende..hij was dus echt een mens geworden. Ach, hij kon zich toch op ieder willekeurig moment terug veranderen..en dat was iets wat hij nu al te graag wou. Hij lachte even. "Hehehehe...geeft niets hoor, we doen wel vaker gekke dingen niet?" Hij moest zich behoorlijk inspannen om niet zijn gebruikelijke manier van praten aan te houden.