Ze liep snel door de straten heen, ze had weinig tijd. Ze had dan wel weekend van haar lessen, maar alle spullen die ze moest kopen… Ze had al niet zo veel en was dan ook veel verschillende winkels afgelopen. Haar eigen tas was gescheurd voor de ogen van de Headmaster. Ze zou nu een betere tas zoeken. Blijkbaar was een handtas niets voor haar. Ze stopte bij een vitrine, allemaal soorten muziek instrumenten stonden er, Piano’s, orgels, keyboards. Na wat bedenkingen liep ze toch maar verder, ze had nu eerst een tas nodig. Vele winkels gingen er doorheen, allemaal hadden ze niet wat ze wilde. Waarom was het dan nu zo moeilijk… een simpele messenger bag? Ze liep verder en zag nog een hoedje om een hoe verdwijnen… was dit… echt maar… klein? Ze werd nieuwsgierig en liep er heen. Toen ze om het hoekje keek zag ze niets. heh… ik dacht… was waarschijnlijk niets… Ze liep maar verder. Wat zou dat kunnen zijn geweest… wat denk jij? Een stem kwam weer in der hoofd, dit keer klonk het nors. “Hoe zou ik dat moeten weten? Het was klein en leek… ehhh… fluffig…” Kasumi keek even bedekelijk en liep verder.

Ze keek naar allemaal verschillende tassen, DIT was de winkel die ze zocht. Kleine, grote, middelmaat. Handtassen, rugtassen, schoudertassen, laptoptassen. Je had hier zoooo veel. Nou phoe… als ik hier niets vind… keek rond en dacht weer een hoedje te zien. h.hey! wacht… oh… het is al weg…. Ze kwam naar buiten. tehee! Ik heb een tas van mijn dromen lijkt het wel! Ze had nog veel tijd over en besloot om appels en karamel te kopen. Vaak deed ze dit samen, dan kreeg je een lekkere mix. Snel liep ze richting de school… dat dacht ze. hier ben ik…toch al geweest….? weer keerde ze om en liep naar een andere kant. Deze liep dood. Hmmm.. weer dood… ben toch niet… verdwaald hea? De stem binnen haar zuchtte geïrriteerd en hield verder zijn mond. Ze nam een van de appels uit haar tas, liet de karamel smelten door een klein vuurtje te gebruiken en liet dit over de appel heen. Ze wilde een hap nemen totdat ze weer wat zag. Het was klein en niet al te groot… Het droeg een staf dat groter was dan het kleine gevalletje. Ze begon wat onhandig te giegelen. hihi, jij bent ook klein ze hurkte en keek glimlachend naar het kleine gevalletje. Ze blies naar de appel. Voorzichtig nam ze een hap van haar gekarameliseerde appel. Ze stond op en boog naar dit kleine wezen. Kasumi, Kasumi Bell. Aangenaam

Krak...krak....krak...In het Krot was overdag even donker als altijd. De enige bron van licht was het licht dat door sommige gebroken ruiten kwam. Het enige geluid wat te horen was was het geluid van planken die af en toe kraken. Of was er nog meer te horen? Was dat eng gefluister? Nee...het is een stem. "Appels...appels..ik hou van appels..." Er was nu opeens een licht te zien in de grote hal. De stem leek mee te gaan met het licht. "Jajajajajaja...." In het schijnsel van 1 van de ruiten was onder het licht een schaduw te zien. Het licht stopte even. "Ah...dat was ik helemaal vergeten...hehehehehe.." Toen verdween ook de schaduw. Toen ging het licht weer verder. Eenmaal bij de open haard, stopte het licht even. Toen verscheen er een klein wezentje. Van ongeveer 60 cm. Als je zijn hoed erbij op zou tellen was deze precies 1,20m. Deze zweefde in de lucht en keek even naar de openhaard. Het wezentje gaapte even. "I'm bored..again..en ik heb nog geen appels gehad..." Het wezentje was niemand minder Dan Nocte O' Lentarin. Adviseur van niemand minder dan de vrouwe van duisternis. Hij had zich al dagen verschanst in het Krot. Simpelweg omdat hij wist dat hij hier niet gestoord kon worden. Maar..nu begon de verveling toe te slaan. En dat was geen goed teken, dat wist Nocte zelf ook wel. Verveling deed... interessante dingen met hem, zoals hij het zelf noemde. Dat moest niet gebeuren. Daar komt bij, hij had ook nog eens honger. Hij keek naar de deur. Ja...vandaag was de perfecte dag om er weer eens uit te gaan. Nocte zweefde naar de deur, en maakte zich in zijn weg hiernaar onzichtbaar. Enkel zijn schaduw was te zien.
Hij zweefde richting Oak's Field, op zoek naar mensen om tricks mee uit te halen. En misschien appels...Toen rook hij een heel interessante geur..deze kwam van een meisje dat net uit een winkel kwam. Nocte glimlachte. Dit meisje was zijn perfecte slachtoffer...Snel ging hij achter een hoekje staan, en maakte zich zichtbaar, hij had de aandacht van het meisje gestrokken, maar net niet genoeg om haar ervan te weerhouden weer de winkel in te gaan. "Hmn." Hij werd weer onzichtbaar en zweefde door de muur de winkel binnen. Eenmaal binnen, zocht hij naar het meisje. Nu, ging hij net achter ene kleding rek staan. Weer was zijn hoed alleen zichtbaar. Hij hoorde dat hij nu wel de aandacht van het meisje had getrokken, en verdween snel, voordat ze kon zien van wie het hoedje was. Echter was dit weer niet genoeg om haar volledige aandacht te trekken. Want ze ging de winkel weer uit. Hij besloot nog een laatste poging te doen. Echter zag hij wat het meisje kocht. Waren dat..appels? Ja...maar wat was die goddelijke geur die met de appels meekwam...dit..waren geen gewone appels dat was zeker. Nu had hij nog een reden om het meisje te volgen..Hij volgde het meisje, totdat ze in een doodlopende straat kwam. Hij besloot hier zichtbaar te worden en achter haar te verschijnen. Tot zijn teleurstelling was het meisje enkel verrast. Klein?! Hij durfde ze hem zo te noemen...Kasumi Bell. "Don't underestimate me...ik ben een demon." Hij boog ook snel. "Nocte O' Lentarin." Toen keek hij naar de appels die ze had. "Je geur is... interessant mens...maar de geur van je appels is nog interessanter.."