| Hei | | Hei's appartement | | Topic 2 | | Post 1 | | Vorige | | Volgende |

Met slome passen liep Hei door de winkelstraat. Het was intussen al donker, maar het leek er nog steeds erg levendig. Hoewel de fancy winkels hun deuren al gesloten hadden voor publiek, waren er nog voldoende nachtwinkels hun stuff aan het verkopen en draaiden cafe's en restaurants op volle toeren. Voorzichtig gluurde hij op verschillende plaatsen even binnen, puur uit nieuwsgierigheid. Groepjes meiden en jonge koppels baanden zich een weg door het volk, de een wat meer bezopen dan de anders. En er zaten erge gevallen tussen. Een jongeman pakte plots Hei's arm vast en begon in een dronkemanstaaltje vanalles tegen hem te blèren. Hei keek hem rustig aan, duwde zijn hand van zijn arm af, draaide zich om en liep rustig verder. Toch kon hij een zucht niet onderdrukken toen hij aan de tijd dacht dat hij zoveel alcohol naar binnen goot. Zo dronken werd hij echter niet snel. Zijn grens lag redelijk hoog en op dit moment kreeg hij eigenlijk wel een beetje de smaak te pakken een fles te openen en... nee! Hij schudde even zijn hoofd tegenover zichzelf. Nee was nee, het was een afspraak geweest. Eentje die hij echt niet zou gaan verbreken.

Het duurde even voor hij aan een klein maar gezellig restaurantje kwam. Hij stapte naar binnen en meteen kwam een butler naar hem toe om een tafeltje te wijzen. Hei grijnsde, schudde zijn hoofd en legde hem rustig uit dat hij het appartementje boven het restaurant huurde, waarop de butler zich snel excuseerde. Hei liep langzaam door tot aan een deur waar 'verboden toegang' op stond. Hij opende deze en keek recht op een houten trap, waarna hij de deur achter zich dicht trok en naar boven wandelde. Eenmaal boven bevond hij zich in een smalle gang. In totaal waren er twee appartementen. Dat van hem op het eerste verdiep, en een nog leegstaand op het tweede, boven hem. Er was maar 1 deur in de gang, dus veel kon hij niet missen. Hij haalde zijn sleutels boven en met een klik ontdeed hij deze van de gesloten staat en stapte naar binnen. Hij knipte het licht aan en keek even rustig uit over zijn nieuwe thuis. Het was niet groot, ook niet super luxueus, maar meer dan dit had hij niet nodig. Het was gezellig en eenmaal al zijn spullen er zouden staan, zou het helemaal naar zijn zin zijn.
Hij ontdeed zich van zijn trui en schoenen en begon naar een stapel dozen te lopen. De meest belangrijke spullen had hij uiteraard al geplaatst. Het was meer zijn decoratiemateriaal die nog veilig opgeborgen zat, daar had hij deze ochtend dan ook geen tijd en zin in gehad. En daar had hij geen spijt van. In plaats van uit te pakken was hij naar het park geweest en had er een leuke dag gehad met Ellia. Hij keek naar het uur. Het was nog geeneens 18u. Waarom werd het in de winter ook altijd zo verdomd vroeg donker? Hij scheurde de tape van de kartonnen dozen af en haalde alles eruit. Hij haalde enkele fotokaders uit en stapte naar het kastje in de woonkamer, waar hij deze op plaatste. In drie ervan was een jonger meisje te zien. Ze zag er mooi uit, met haar gave gezichtje, mooie omtrek en zilverkleurige bos haren. Een streling voor het oog. Op twee van de drie daarvan was ook Hei afgebeeld. Dicht bij haar, haar vasthoudend, met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Hij zuchtte en liet zijn vinger even over een van de foto's van het meisje glijden. Hij schudde zijn hoofd en zette snel de andere foto's neer. Ze beeldden verschillende personen uit, zoals een meisje met blonde haren en een brede lach op haar gezicht. En uiteraard een van een zwarte kat. Hei bleef nog even naar de foto's kijken, waarna hij zich terug naar de dozen richtte en verder begon uit te pakken. Allerhande spullen kwamen tevoorschijn. Onder andere een bureaulampje, een laptop en wat kaarsjes die hij in de kast opborg. Ah, hij had altijd wel vanalles in huis.
Eenmaal uitgepakt borg hij de dozen netjes op en stapte naar het raam. Het grote schuifraam gaf toegang naar een klein balkonnetje boven de winkelstraat. Hei ging niet naar buiten, daar vond hij het wat te fris voor. Zeker nu in zijn T-shirt. Maar hij staarde wel een tijdje naar de lucht. Meer bepaald naar de sterren die in het donker leken te fonkelen. Maar al snel nam hij beide gordijnen beet en trok deze dicht. Uitgezonderd dit raam was er geen andere manier om naar buiten te kijken. Maar het raam was zo groot dat het tijdens de dag zonder probleem de hele woonkamer en keuken kon verlichten, aangezien deze enkel door een laag muurtje van elkaar gescheiden waren. In zijn slaapkamer was uiteraard ook een raam, net als een klein hoog raampje in de badkamer. En daar bleef zijn huisje dan ook bij. Maar wat had hij nog meer nodig als alleenstaande student? Hij kon zich niet bedenken waar hij nog meer kamers voor nodig zou hebben.

Eenmaal alles in orde leek te zijn begaf hij zich naar de keuken en begon van alles uit de kasten te halen. Zonder moeite begon hij pannen en potten vuil te maken en sloeg hierbij niet eens een of ander kookboek open. Nee, hij had al genoeg eten klaargemaakt om het uit het hoofd te kunnen.
Uiteindelijk had hij vanalles van hapjes die hij op de tafel presenteerde. Moest Ellia na het bal nog langskomen, zou ze niets te klagen hebben over het voedsel. En zo niet, jah, dan was er meer voor hem natuurlijk! Hij keek naar de tv, maar besloot zich eerst om te kleden voor hij zich zou neerleggen. Hij stapte naar de slaapkamer en trok zijn kast open. Zijn kleren had hij die ochtend al uitgepakt. En niet enkel die van hem. Aan de rechter kant van de kast hingen enkele jurkjes en andere vrouwelijke kleren. Hei snoof en liet zijn hand over de mouw van een van die kleren glijden. Hij grijnsde even. Moest Ellia dit zien, zou ze al helemaal lachen met het feit dat hij een jurk zou moeten aandoen. Maar deze kleren waren niet om te dragen. Zo extreem was Hei nu ook weer niet. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij ze zou weggooien.
Na even had hij de kleren waarmee hij in het gras had gelegen omgeruild voor een gemakkelijk zittende, stoffen broek. Het leek niet echt op een pyjamabroek, eerder een soort training, maar dan zachter en warmer. En een loszittend, wit shirt bedekte zijn bovenlijf. Hij stapte naar de bank en ging er nu op liggen. Hij zocht de afstandsbediening, wat door het nog maar net ingetrokken te zijn nog verassend snel te vinden was, en zette te tv aan. Hij zapte door de bekendste zenders, maar kon niks leuks detecteren. Wat had hij dan ook verwacht op kerstavond. Reclames van melige kerstfilms zag hij overal voorbij komen, maar iets serieus, daar moest hij deze avond duidelijk niet op rekenen.
Dus liet hij de tv maar staan op een zender waar een of andere kerstfilm al op bezig was. Zijn gezicht draaide opnieuw naar het uur. Bijna 8 uur. Hij was wel even bezig geweest met het uitpakken en het bereiden van de hapje enzo. Hij greep in het bakje met chips en liet deze tussen zijn tanden kraken, waarna hij uitgestrekt ging liggen en de film een beetje, tussen het dagdromen door, probeerde te volgen.

‘Different’ is the Given Privilege to be Free
I am what Freedom Tastes like

Met rustige passen die de sneeuw onder haar voeten lieten kraken, haar handen in de zakken van haar lange, donkerblauwe transcoat die de nette kleding daaronder verborgen gestoken en de hoed over haar hoofd geschoven liep Ellia over de uitgestorven straten van Oak’s Field. Het was redelijk laat geworden, wat maakte dat ze Hei later een bezoekje bracht dan eerst haar intentie was geweest. Maar zo erg zou hij dat toch niet vinden? Ze hadden immers nooit echt een vaste tijd afgesproken met elkaar. Daarbij was het ook wel te verwachten dat ze aan de late kant zou zijn omdat ze van een feest kwam? Niet dat ze zo laat was omdat ze zo een lange tijd op dat feest gebleven was. De tijd was voornamelijk verloren gegaan aan haar eigen geplande bezigheid.
Tevreden had ze voor enkele uren op een hoog dak in de winkelstraat gezeten, starend naar de sterren, onder het genot van een meegenomen fles rum. Rum wat door de koude buitenlucht bij elke slok beter leek te gaan smaken. Maar haar favoriete drankje had niet alleen daardoor nog beter gesmaakt, ook omdat ze het in alle rust en stilte had kunnen drinken. Ze had na zo een lange tijd weer de kans gekregen om zichzelf terug te trekken, zich tot zichzelf te keren en over de dingen na te denken, zonder dat ze zich volledig voor de rest van de wereld met alle moeite af moest sluiten. Ze had de kans gekregen om weer rustig haar gedachten door te lopen en terug te denken aan de tijden voordat ze op SSA was gekomen. Herinneringen aan waar ze enkele jaren geleden tijdens Kerst had gezeten en hoe elk jaar toch weer anders verlopen was. Nooit hadden deze feestdagen hetzelfde voor haar geboden, als je de tijden dat ze nog bij haar echte familie leefde tenminste niet meetelde. Sinds haar leventje op straat was geen enkele Kerst hetzelfde voor haar. Het bestond niet meer uit vredige, uitgebreide maaltijden met de familie. Niet meer netjes verkleden in de duurste jurken met de mooiste accessoires om daarna te verschijnen op een chique galafeest, waar ze de hele avond moest kijken naar dansende mensen en moest luisteren naar gesprekken van zakenlui. Op straat bood Kerst elke keer iets nieuws. Er waren avonden geweest waarop ze met de groep naar buiten moest om in de stilte en rust van Kerstavond de beste spullen moesten stelen. Op Kerstavond zat iedereen binnen, vierde ze het grote feest met vrienden en familie. Er bestond geen beter moment om op deze avond ‘grote inkopen’ te doen. Er waren ook avonden geweest waarop ze met bijna iedereen van Occulta gewoon de feestdagen had gevierd en de avonden voornamelijk hadden besteed aan eten, zuipen en het vertellen van verhalen en grappen. Kooigevechten waren ook enkele keren gebeurd, waar Ellia zelf natuurlijk ook in al haar enthousiasme aan meegedaan had. Enkele gevechten waren niet helemaal zo goed verlopen als ze had gehoopt, maar het waren avonden geweest die ze voor geen goud had willen missen. En om dan nog maar te zwijgen over de Kerstfeesten die ze had meegemaakt op de planeten Erd en Razen, toen ze voorheen nog de planeten afreisde. Het heerlijke eten, de prachtige optochten, de gulheid die mensen vertoonde wat Ellia op de planeet Shadra nog niet had mogen ervaren. Het was allemaal schitterend geweest. En alles, gepaard met de nieuwjaarsfeesten, had gezorgd voor prachtige herinneringen waar ze graag nog enkele keren aan terug dacht. Maar het waren natuurlijk niet alleen de feestdagen geweest waar ze aan terug gedacht had. Ze had deze avond eens goed de tijd genomen om over alles wat ze de afgelopen twee, bijna drie jaar had meegemaakt. Van de drakentochten op Razen en schipbreuken op Cassia, tot het survivalen op Gren sloeg ze geen enkele reis die ze had gemaakt over. Zelfs haar verblijf in de gevangenis op Shadra had even een terugblik verdiend, maar daar was ze maar weer snel voorbij gegaan.
Toen ze uiteindelijk voor ongeveer twee uur op het dak gezeten had en het uitzicht had zitten bewonderen met een tevreden glimlach op haar gezicht herinnerde ze zichzelf aan de afspraak die ze gemaakt had met Hei. Het was half twaalf geweest, nu werd het wel eens tijd dat ze haar gezicht daar liet zien. De fles rum had ze voor ongeveer de helft opgedronken, maar liet ze maar gewoon op het dak staan. Het idee om de fles mee te nemen was enkele keren door haar hoofd geschoten, maar dat idee had ze uiteindelijk toch maar laten varen. Met een halve fles aankomen stond ook zo lullig. Daarbij wilde ze niet half bezopen vertrekken als ze weer terug naar school zou gaan deze avond. Ze was niet zo van het lamzuipen, nooit geweest ook. Ze kon dan wel een aardige slok op, maar Ellia zorgde er nooit voor dat het uit de hand zou lopen. Ze raakte hooguit aangeschoten, maar daar bleef het dan ook bij. Ze ging het leven liever nuchter door en herinnerde zich liever elk moment wat ze meemaakte.
Met een soepele sprong kwam Ellia van het dak af en landde ze in de sneeuw, waarna ze haar tocht voortzette naar haar eindbestemming. [i]‘Winkelstraat, klein restaurantje, de trap op,’[/color] galmde door haar hoofd. Ergens dacht ze wel ongeveer te weten waar dat wellicht kon zijn. Ze kende Oak’s Field nou al aardig, ze zou geen uren aan zoekwerk hebben. En na enkele minuten kwam ze aan bij haar doel, waar haar vermoedens als waarheid bevestigd werden. Met een trotse glimlach stapte ze het rustige, sfeervolle restaurantje binnen, waar ze vrijwel direct begroet werd door één van de obers. Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht gelijmd wilde hij haar een tafel aanbieden, maar dat aanbod sloeg ze af met haar beredenering dat ze zocht naar een jongen genaamd Hei, die hier zou moeten wonen. Met nog altijd diezelfde beleefde glimlach had de ober Ellia naar de deur met het bord ‘verboden toegang’ gewezen. Rustig legde hij uit dat ze de trap op moest en de deur die naar het appartement leidde in die gang was. Met een knikje en een gemeende glimlach als bedankje had Ellia gedaan zoals hij zei, waardoor ze zich binnen no-time voor de deur van het appartement bevond. Met haar vuist bonkte ze drie keer achter elkaar hard op de deur, waarna ze snel haar kleren even goed en recht trok. Haar transcoat ritste ze ook volledig open, waardoor ze haar zwarte pak en donkerblauwe blouse daaronder zichtbaar maakte. Eens kijken hoe Hei zou reageren op haar verschijning. Hoewel ze haar verschijning in grote lijnen gewoon zo had gelaten als het op het feest was geweest, had Ellia toch wat kleine veranderingen toegepast, puur voor haar eigen gemak en comfort voor de rest van de avond. Zo had ze haar zwarte stropdas achtergelaten in haar kamer, toen ze die had bezocht toen ze Ven ging halen voor de laatste wandeltocht deze avond. Het verband wat ze om haar boezem heen had gewikkeld om het zooitje zo plat mogelijk te laten lijken had ze vervangen voor een bh, wat ook een enorm gevoel van opluchting had gegeven. De twee bovenste knopen van haar blouse had ze voor nu ook open gelaten, wat haar wat minder zo een verstikkend gevoel had gegeven. Haar houding was ook weer terug gegaan naar haar eigen, ontspannen, lossere houding. Haar blik hield ze gefixeerd op de deur, met smart afwachtend tot hij open zou gaan en ze de reactie van Hei zou zien. Ze wilde geen seconde missen van hoe zijn gezicht eruit zou gaan zien.

Hie was intussen weggedommeld op de bank. De geluiden van de melige kerstfilm op tv hadden nog even tot hem doorgedrongen, maar waren al snel aan de kant gezet voor de leegte van de slaap. Hij woelde onbewust over de bank heen en belandde af en toe op het randje, maar viel er altijd net niet uit. Met zijn arm over de rand heen hangend voelde zijn hand de koude grond, wat opnieuw een beweging van het hele lichaam teweeg bracht. De film ging maar door, dat Hei niet keek kon hen niets schelen. Het was een kijkcijfer erbij. De tijd verstreek en uiteindelijk schrok Hei wakker van bonken op de deur. Al had hij in eerste instantie totaal niet door waar het geluid vandaan kwam. Slaperig opende hij zijn ogen en keek een beetje afwezig rond. Waar kwam dat vandaan? Waren de bovenburen een feestje aan het houden? Nee, die waren vast naar familie om kerst te vieren. Zijn blik raakte de tv, waar een jong koppel in de sneeuw elkaar leuk stond te vinden. Hei zuchtte bij het idee dat dat de gemiddelde kerstfilm van het moment moest voorstellen.
Het duurde echter niet lang voor hij recht schoot. Dat gebonk moest geklop geweest zijn! Tenslotte had hij Ellia uitgenodigd om na het kerstbal nog langs te komen. Zijn blik schoot naar de wandklok, die al lang niet meer op 8u stond. Hei sprong recht en nog een beetje slaapdronken stapte hij naar de deur. Achter zich hoorde hij de kerstfilm nog spelen, maar besloot de tv maar aan te laten. Hij opende de deur en wreef in zijn ogen. Hij wreef echter snel nog een tweede keer toen hij de gedaante opmerkte die hem had wakker geklopt. "Ellia?" vroeg hij bedeesd, niet zeker wetend of hij nog half aan het slapen was, of zijn ogen echt de waarheid spraken. Voor hem stond het meisje die hij in het park had leren kennen, echter totaal niet zoals hij zich voorgesteld had. Het pak en de hoed deden hem bijna denken dat Ellia tijdens het feest een geslachtsverandering was ondergaan, maar zo drastisch zou het nu ook wel niet zijn. "Mooie jurk," probeerde hij te grijnzen, maar de verbazing was zo van zijn gezicht af te lezen. Dat Ellia iets speciaals van plan was geweest voor het feest, was hem tijdens hun ontmoeting wel al duidelijk geworden. Maar dit had zelfs hij niet verwacht. Al snel besefte hij dat het nogal onbeleefd was zo verbaasd naar haar te staren, terwijl ze in de koude gang stond te wachten. "Uh, kom binnen!" Hij zette snel een stap opzij en opende de deur verder, zodat ze zijn nederige appartementje kon betreden. De film was duidelijk net op zijn einde gekomen, aangezien het scherm zwart kleurde en de aftiteling duidelijk te zien was. Het zou niet lang duren voor er weer een veel te lange reclameblok zou starten. De tafel stond nog vol hapjes en een staande lamp naast de bank zorgde voor wat gedimd licht en daarbij de nodige sfeer. "Ga gerust zitten," zei hij rustig terwijl hij de deur achter haar dicht deed. "Jassen of andere overbodige kledij gooi je maar op de stoel bij de eettafel," grijnsde hij terwijl hij zich een baan naar het keukentje maakte. "Iets drinken?"

‘Different’ is the Given Privilege to be Free
I am what Freedom Tastes like

Vol smart wachtend tot de deur open ging floot Ellia zacht in zichzelf een vrolijke deuntje om het wachten wat dragelijker te maken. Het fluiten stopte direct toen ze de deurklink hoorde en ze moest met veel moeite een brede, verwachtingsvolle grijns onderdrukken. Slaperige ogen gleden over haar heen, maar verbaasdheid schoof de vermoeidheid die in Hei zijn ogen had gelegen al gauw naar de achtergrond toe. De blik die als volgt in zijn ogen lag was precies het gene waar Ellia naar gestreefd had. Het was precies het soort waar ze op gehoopt had. Of nee, het was nog beter geweest dan ze zich eerst had durven voorstellen! Met het volume van haar stem wat gedempt hield ze haar hand voor haar mond terwijl hem met glunderende ogen al lachend aankeek. Het leek erop dat hij zijn verbazing probeerde te verbergen voor haar door middel van het toespelen van een typische grijns, samen met een spottende opmerking. Maar de verbazing lag als een dikke laag nog in zijn gezicht, wat het niet moeilijk maakte om zijn ware emoties af te kunnen lezen. De manier waarop hij zijn ware emotie probeerde te verbergen werkte alleen maar meer op Ellia haar lachspieren. Luider begon ze te lachen en drukte ze haar hand steviger tegen haar mond in een poging om het volume toch nog wat gedempt te kunnen houden.
Nog altijd wat verbouwereerd door haar verschijning nodigde Hei Ellia uit om naar binnen te komen, wat ze dan ook aannam terwijl ze nog zachtjes in zichzelf stond te grinniken. Binnengekomen tuurde ze even met een vluchtige blik wat door het appartement heen terwijl ze zichzelf ondertussen ontdeed van haar jas. Fancy hoor, zo een eigen appartementje. Was zeker niet verkeerd als je je bedacht wat de school in vergelijking te bieden had. Jezelf terug trekken daar was verdomd moeilijk met bijna altijd mensen om je heen. Een uitdaging wat Ellia vaker leek te verliezen, dan te winnen. Overal waar je ging was wel weer iemand die je rust verstoorde. En zelfs wanneer je geluk had en even een moment voor jezelf had was dat altijd maar van korte duur. Maar zo een eigen plekkie gaf je de kans om jezelf even af te sluiten van alles, even tot jezelf te keren en om te kunnen genieten van de rust. Klonk zeer aantrekkelijk. Niet dat Ellia geld had om zich zoiets te kunnen veroorloven, maar het ging meer om het hele idee. Hei mocht zichzelf wel gelukkig prijzen met een eigen plek. Ze kende niet veel mensen die de mogelijkheid hadden om diezelfde luxe te hebben.
Ellia haar blik schoot terug naar Hei, die zich naar de keuken toe snelde en de vraag of ze wat de drinken wilde stelde. “Hmm, weetje, doe maar water,” antwoordde ze nuchter met een knikje. Na het drinken van rum had Ellia wel vaker trek in gewoon water. Dat resulteerde soms tot diep in de nacht ook nog wel eens dat ze in de badkamer achter elkaar glazen water achterover klokte. Die verdomde nadorst ook. Haar jas gooide ze ondertussen op de stoel, waarna haar colbert en hoed volgde. Haar entree was gemaakt, dus had ze die voor deze avond niet meer nodig. Kon toch alleen maar in de weg zitten. Daarbij had ze het warm zat, dus zou haar donkerblauwe blouse voor nu wel voldoen.
Even liet Ellia haar blik over de tafel glijden, waar ze onderzoekend naar de gemaakte hapjes keek. Zozo, Hei was aardig bezig geweest. Hij was nogal thuis in de keuken dus. Niet iets wat Ellia meteen had verwacht bij iemand als Hei. Ze had hem op bepaalde onderdelen redelijk wat geassocieerd met haarzelf. En zelf was Ellia een regelrechte ramp in de keuken. Het eten werd al bijna zwart wanneer ze het alleen maar aanraakte. Nee, de keuken was absoluut niet de juiste plek voor haar om in rond te hangen. Tenzij het natuurlijk was om iets te eten. Want ze was een behoorlijke eter en de meeste dingen schoten er wel aardig in bij haar. Maar dat was ook iets wat het leven op straat met je deed. Daar had je door het gebrek aan voedsel de luxe niet om kieskeurig te zijn over wat er op je bord zou verschijnen. Eten wat de pot schafte, anders met een lege maag de rest van de dag door komen. Het begrip ‘ondankbaar’ werd er op die manier wel aardig uit geslagen.
“Dus, ik doe maar een gok dat het niet echt is wat je verwacht had,” zei ze met een uitdagende grijns terwijl ze zich naar hem toe draaide, armen over elkaar geslagen.

Ellia's uitdrukking was duidelijk genoeg. Ze genoot van zijn verbazing en Hei was er zeker van dat het speciaal voor dit soort reacties was, dat ze zich zo had gekleed. En dat terwijl ze er op het grasveld nog grapjes over hadden gemaakt. Sluw en geniepig, dat was ze zeker. En ze had lef, dat beviel hem wel. Ellia baande zich een weg het appartement in en Hei sloot de deur terug. Ze ontdeed zich van haar jas en keek het appartement rond. Hei was wel blij met zijn verblijfplaats.Hij was nooit een groepsmens geweest en wou dan ook helemaal niet op de school wonen, tussen al die leerlingen. Nee, hij verkoos wel zijn appartementje. Ookal moest hij heel wat lessen skippen om uren te draaien in het restaurantje onder hem. Maar hij hield wel van zijn werk, zelfs op de meest drukke momenten. En tijdens zijn pauzes kon hij zich gewoon op zijn eigen verdiep terugtrekken. Het was niet erg groot, maar groot genoeg voor hem alleen, dat zeker. "Doe maar water", hoorde hij uit de woonkamer halmen, terwijl hijzelf al in de keuken stond. Vlotjes graaide hij twee glazen uit de kast en trok de koelkast open. Een glas water en frisse cola werden gevuld en alles werd weer netjes opgeborgen. Met de glazen in de hand stapte hij terug naar zijn bezoeker, welke zich met gekruiste armen naar hem toe draaide. “Dus, ik doe maar een gok dat het niet echt is wat je verwacht had," haar amusement in haar stem deed hem grijnzen. "Nee, ik had toch echt op een roze tutu gehoopt," grijnsde hij en gaf haar haar glas aan. Zelf nam hij terug plaats op de bank en klopte even op de kussens naast hem, als teken dat ze gerust ook mocht gaan zitten. "Zo'n felroze tutu, met een tiara op je hoofd en niet te vergeten flashy ballerina schoentjes! Daar zouden alle jongens op het bal voor gezweken zijn!" Grijnzend nam hij een slok van zijn drankje en plaatste het glas op het salontafeltje voor hem. "Trouwens, hoe was het bal? Hoe reageerde je partner trouwens op.." hij liet zijn blik over haar outfit gaan en bedacht de juiste woorden. "Jouw exentrieke kantje?" Hij moest toegeven, hij zou toch even geslikt hebben moest hij haar partner geweest zijn. Alsof hij met een man op het bal zou gestaan hebben. Maar toch, had het iets leuks. Iets speels en misschien zelfs charmant. "Of ligt die momenteel in het ziekenhuis met een beroerte?" Hij was er bijna zeker van dat Ellia geen van zijn opmerkingen fout zou opnemen, zo was ze niet. Of die indruk had hij in ieder geval niet van haar.

‘Different’ is the Given Privilege to be Free
I am what Freedom Tastes like

Wachtend op Hei zijn terugkomst uit de keuken luisterde Ellia naar het zachte gerommel van gastjes en glazen. Het duurde echter niet lang voor Hei zijn gezicht weer liet zien, waarna ze al snel een glas koud water in haar handen aangereikt kreeg, gevolgd met een spottende opmerking. Grinnikend om de opmerking die ze eigenlijk wel had kunnen verwachten nam ze het glas van hem aan. Nog geen twee seconden nadat ze het glas in haar handen had gekregen zette ze het glas aan haar lippen en dronk ze het glas voor de helft met twee grote, zware slokken al leeg. Direct nadat het glas los kwam van haar lippen liet ze een diepe, harde, maar tevreden zucht ontsnappen. Hoe heerlijk kon water soms toch zijn. Het háálde het natuurlijk niet bij gouden rum met ijsklontjes erin, maar als dorstlesser gaf Ellia water toch wel altijd de voorkeur.
Met haar blik volgde ze de beweging van Hei die neerklapte op de bank. Glimlachend nam ze zijn uitnodiging aan en ging ze met een plof naast hem zitten. Hei vervolgde zijn opmerking met nog een reeks woorden waar de spot natuurlijk weer met een dikke laag er vanaf droop. “Waarom denk je dat ik dat juist niet gedaan heb? Ik zag het niet zitten om de hele avond door al die jongens van me af te moeten slaan. Een paar keer is leuk, maar de hele avond, toe zeg! Het is al nauwelijks vol te houden op een normale schooldag!” ging ze spottend en grijnzend in op zijn opmerking. Tijdens haar verhaal sprak ze ook met een wat hogere stem, zoals alleen echte tutten dat altijd deden. Iets wat ze helaas, sinds ze op deze school zat, bijna elke dag wel aan moest horen.
Zacht in zichzelf lachend dacht ze aan hoe het zou zijn als haar spot werkelijkheid was geweest. Hoe zou het zijn als ze inderdaad elke dag jongens op zich af zou krijgen. De koude rillingen liepen er spontaan van over haar rug. Ugh, ze moest er gewoon niet aan denken! Ze vond het al erg genoeg wanneer ze in een kroeg zat en er een dronkenlap op haar af kwam om met een dubbele tong walgelijke flirtpogingen haar kant op te gooien. Nee, liefde was alles behalve haar ding. Dat kleffe gedoe onderling was helemaal niks voor haar. Jongens waren prima gezelschap voor leuke gesprekken aan de bar, om maar een voorbeeld te noemen. Het waren ook prima sparpartners. Ze waren een stuk beter om mee te trainen dan de meeste meiden. Daarbij verhief ze vrienden van het mannelijke geslacht boven de vrouwelijke, aangezien die kant sneller de neiging had om over de meest onzinnige dingen een groot punt te maken. Ja, mannen waren prima vrienden, maar meer dan dat zocht Ellia er nooit achter. In alle eerlijkheid schrok ze jongens zelfs liever af dan dat ze ze aantrok als nieuwe aanbidders. Dat scheelde haar in elk geval dan een hoop gedoe.
Een vraag over hoe het bal was verlopen volgde, wat de grijns op Ellia haar gezicht bijna liet verdwijnen tot het niks meer was dan een glimlachje. “Ha! Dat zou wel echt de stunt van de eeuw geweest zijn dan. Maar nee, het viel nog mee. Hij was wel aardig geshockt,” lachte ze. “Maar hij accepteerde het later maar gewoon en zag er toen wel de humor van in, gelukkig. Verder was het bal zelf niet veel bijzonders. Het was net alsof ik in zo een meidenfilm zat waarin elk meisje haar droom uitkwam. Het was leuk, voor even, maar ik was ook weer blij toen ik er weg was.” Opnieuw zette Ellia haar glas aan haar lippen om nog een slok van haar water te nemen. Het enige wat nu nog in het glas lag was een klein laagje op de bodem. “Al dat dromerige, zoetsappige, perfecte gedoe is niet echt mijn ding. En ik gok er zo op dat jij daar ook niet zo een type voor bent,” stelde ze vast, waarna ze kort even een blik over hem heen liet glijden. Nah, Hei leek evenals zijzelf veel te nuchter voor al dat onzinnige gedoe. “Dus nee, je heb niet veel gemist daar. Tenzij ik het natuurlijk helemaal mis heb en je gék bent op die dingen,” begon ze weer aan een sarcastische opmerking, haar ogen gevuld met die typische, uitdagende glundering in zich.