Rustige, zachte klanken galmde als mysterieuze echo’s door de rustige straten en steegjes van de winkelstraten in Oak’s Field. De klanken waren kalm, vredig, bijna een beetje triest zelfs. Maar de sfeer die erin hing was zeker niet verkeerd. Vooral niet als je keek naar in welke omgeving de klanken werden gespeeld. De koude, besneeuwde, rustige straten van Oak’s Field op dit redelijk late uur schetste precies de juiste sfeer voor deze vredige muziek. Rustig en beheerst bespeelde de lange, slanke vingers van Ellia de snaren van de gitaar, zonder dat ze al teveel last leek te hebben van de kou. Maar niks was minder waar. Het was dat ze zich zo bezig hield met de muziek en zich van al het andere afsloot, anders was de pijn nog veel duidelijker aanwezig geweest. Mat dat bate haar niet zo, ze genoot daarvoor veel te veel van het moment om zich daarmee bezig te houden. Daarbij had ze een redelijk hoge pijngrens op weten te bouwen door de jaren heen, dus was het niks wat ze niet aankon. Na afloop van het liedje legde Ellia haar gitaar te rusten op haar schoot, drukte ze zachtjes haar handen op elkaar, bracht ze die naar haar lippen en blies ze warmen lucht uit haar longen tussen een kier door. De warme lucht wreef ze direct daarna goed uit tussen haar handen, haar vingers weer een beetje gevoel van leven gevend. Met haar blik op de bijna volledig lege straat en lantarenpalen die nu bijna allemaal aan stonden gericht herhaalde ze dit nog zo een drie keer.
Ze zat hier al een aardig tijdje, rond uitgerekend ongeveer anderhalf uur. Anderhalf uur zat ze ongeveer al op deze trappen, vlak voor een gesloten winkel. Maar als je haar zo zag zitten zou je dat niet aan haar houding af kunnen lezen. Ze rilde niet van de kou, haar zithouding staalde ontspannenheid en rust uit, en ze focuste zich tijdens het spelen op niks anders dan haar instrument. Van de rest van de wereld sloot ze zich volledig af. Alleen haar vingers vertelde je dat ze al lang buiten zat. Haar vingerloze handschoenen waren handig voor het gitaarspelen, maar beschermde haar vingers hierdoor natuurlijk niet tegen de kou. De manier waarop ze zich bewogen was een stuk minder soepel dan wanneer ze pas begonnen was met spelen. Af en toe kon je haar handen ook wat zien trillen. Maar als Ellia na een liedje weer even in haar handen blies om ze op te warmen, ging het wel weer even prima voor een tijdje.
Toen haar vingers weer een beetje levend aanvoelde wende ze haar blik weer af van de lantarenpalen, die de bijna volledig afgelegen straten een prettige sfeer gaven. Even wierp ze een blik op de sjaal die ze meegebracht en op de grond voor zich gelegd had. Ze had hem niet meegebracht om aan te trekken, hij was bedoeld voor geld. Op de sjaal hadden mensen die in deze late namiddag, tegen de avond aan, in een gulle bui waren en haar muziekkunsten wel konden waarderen wat geld neergelegd. Ze had aardig wat geld bij elkaar weten te schrapen, afgezien van het tijdstip en de kou. Voornamelijk waren het munten die op de sjaal lagen, maar onder de munten hadden mensen die zeer vrijgevig waren ook wat briefgeld gelegd, samen met de complimenten over Ellia haar manier van spelen. Meestal was ze niet zo gericht op het verdienen van geld. Het droeg niet echt veel waarden bij zich voor haar. Voor haar leefomstandigheden had ze toch nooit veel geld nodig. Maar de afgelopen weken was het wel erg dramatisch gesteld. Als ze nog niet eens het geld had om koffie te kunnen betalen in de ochtend, was er toch wel iets mis. Maar in plaats van het kiezen voor haar gebruikelijke routine, waarin ze haar losse handjes tijdens een wandeltocht door de drukke gangen het werk liet doen, had ze er deze keer voor gekozen haar geld op een wat eerlijkere manier te verdienen. Maar niet alleen voor het geld, ook om weer eens even lekker in alle rust haarzelf kwijt te kunnen in haar muziek, zonder gezeik van kamergenoten van haar afdeling aan haar kop. Op de koude , donkere straten was het rustig, vielen mensen je minder snel lastig. Het was hier een stuk makkelijker jezelf zijn dan in dat mierennest wat iedereen SSA noemde.
Nog even wierp Ellia een korte blik op de besneeuwde omgeving voordat ze zich weer richtte op haar gitaar. Of tenminste, dat liet ze zo lijken. In werkelijkheid hield ze vanuit haar ooghoeken een glurend figuur in de gaten. Een duister figuur, gehuld in zwart met een capuchon over zijn hoofd getrokken om de bovenhelft van zijn gezicht te verbergen. De onderste helft hield hij verborgen met een sjaal die hij strak over zijn mond en neus gebonden had. Een figuur wat hoogstwaarschijnlijk problemen voor Ellia ging betekenen. Maar voor nu hield ze zich nog even onwetend en deed ze alsof ze niks door had. Zelfs toen hij dichterbij kwam lopen liet ze het lijken dat ze hem nog niet gezien had. Pas toen hij zich voor haar hurkte, onderaan de trap, vlak voor de sjaal met het geld erop hief ze haar hoofd naar hem op, haar blik op hem gericht. Met een neutrale blik staarde ze hem in de ogen, liet geen moment haar gevoel van wantrouwen naar buiten komen. Ze zou het allemaal uitzitten, afwachten tot hij de eerste zet zou doen. Want dan pas zou ze een goed excuus hebben om hem af te ranselen en kapot te maken. Áls hij iets deed, natuurlijk.
Met haar eigen grijze ogen staarde ze in de donkere ogen van de jongen, zijn slechte intenties in die groengekleurde bollen verradend. Maar nog steeds hield ze zichzelf dom en wachtte ze geduldig af. “Je heb aardig wat talent met dat ding,” sprak de jongen rustig. Een valse glimlach was in zijn stemgeluid te horen. Zijn blik liet de hare los en vestigde zich nu op het geld wat op de sjaal lag. “En als ik het zo zie is je muziekkunst aardig wat waard.” Weer de klank van die valse glimlach, nu nog duidelijker aanwezig. Ze kon wel raden wat er zou gaan gebeuren. Maar toch bleef ze rustig, deed ze alsof ze geen zorgen in de wereld had. Opnieuw wende de jonge zijn blik af, dit keer gericht op de straat rechts van Ellia. “Volgens mij komen er problemen aan,” sprak hij rustig. Serieus? Hij had voor die eeuwen oude truc gekozen? Deze jonge was wel heel erg wanhopig. Niet alleen stal hij het kleingeld van een straatmuzikant, hij koos ook nog eens voor een afleidingsmanoeuvre die zo oud was als de mensheid zelf. Maar oké, ze zou het spel wel meespelen. Prima zo. Als een naïef, klein kind volgde Ellia zijn blik en draaide ze haar hoofd weg van hem, turend in de lege straat. Hoe verassend, er was niks te zien. Kalm draaide ze haar hoofd weer terug naar de plek waar ze net de jongen gehuld in zwart in de ogen had gestaard, maar ook die was nergens meer te bekennen. Eveneens als haar verdiende geld wat net zo netjes op de sjaal gelegen had. Rustig draaide Ellia haar hoofd naar links, waar ze het zwarte figuur weg kon zien rennen. In een zo rap mogelijk tempo, voor zover het pak sneeuw het toeliet, rende de jonge weg van Ellia, tijdens zijn tocht grote, onhandige stappen nemend. Tijdens zijn tocht wisten enkele munten tussen de kieren van zijn vingers door te ontsnappen en begroeven ze zich diep in de sneeuw het moment dat ze ermee in aanraking kwamen. De rest propte hij in zijn zak, waar het veilig zat. Of tenminste, voor nu.
Scherp en kort floot Ellia twee tonen, zonder verder ook maar een spier te verroeren. Ze stond niet op, rende niet achter de dief aan, ze bleef zo rustig als maar kon. Voor nu zou ze geen poot uitsteken. Ze zou het werk door iemand anders laten doen. Of beter gezegd; íets anders. Vanuit de schaduw van de dief leek een wezen omhoog te kruipen. Een wezen wat vanuit de zwarte vormen een hondachtige bouw leek te krijgen. Steeds meer werd van het wezen zichtbaar. Helblauwe, gloeiende, gevaarlijk staande ogen waren nu duidelijk zichtbaar in de kop van het hondachtige wezen, die uit niets meer dan een schedel bestond. De huid was van de kop weggerot, al vele eeuwen geleden. De huid over het lichaam was dun en leek teer. Botten waren duidelijk te zien en staken op een aantal plekken, zoals bij de ribben, schouderbladen en ruggengraat, naar buiten, uitlopend in scherpe punten. Op sommige delen was er zelfs geen huid of haar meer te zien, slechts nog botten. Nimis, één van de hellehondtweeling. Of zoals Ellia ze liever noemde; haar puppy’s. Meestal riep ze beide hellehonden op, maar voor nu zou slechts Nimis voldoen. Het was geen grote taak die hij moest vervullen, laat staan dat hij moeilijk zou kunnen zijn voor de hellehond. Nee, Nimis alleen zou meer dan genoeg zijn voor dit klusje.
Wanneer het schaduwwezen verschenen was volgde hij het voorbeeld van de dief en zette hij het op een lopen. In een veel hogere snelheid wist hij in een mum van tijd bij de jongen te komen en hapte het wezen de jonge in zijn onderbeen. Een korte, maar harde beet, zijn tanden diep in het vlees geboord. Nog geen twee seconden later had het schaduwwezen weer losgelaten, het bloed met zijn paarse tong van zijn lippen aflikkend. Door de schrik en pijn die als een bliksemstraal door de dief zijn been schoot verloor hij zijn evenwicht en moest hij het onder ogen zien dat hij elk moment met zijn gezicht door de sneeuw zou schuiven. Maar blijkbaar niet voordat hij in het proces iemand met zich mee zou nemen. Precies het moment dat de dief op het punt stond de grond beter te gaan bekijken kwam er een onwetende ziel uit één van de steegjes gekropen. De persoon had geen ongelukkiger moment uit kunnen kiezen. Met een harde klap botste de dief tegen de persoon aan, waardoor beide nu in de sneeuw lagen. Zacht grinnikte Ellia in zichzelf. Kwam dat even beroerd uit voor die persoon. Maar het maakte het hele toneelspel wel een stuk vermakelijker voor Ellia om zo aan te zien.
Tijdens de val had haar hellehond zijn verschijning veranderd in een dikke, zwarte rook die achter de mensen aan had gedanst. Pas toen de twee mensen op de grond lagen had het wezen weer zijn oude, gruwelijke vorm aangenomen. Haar trouwe schaduwwezen bleef vlak voor de liggende dader staan, een beetje door zijn poten gezakt, schouderbladen duidelijk naar boven stekend. Zijn staart zwiepte als een agressieve slang wild en onregelmatig in het rond, bij elke slag die het maakte een klein, zwart rookspoor achterlatend. Zijn donkerpaarse tong danste tussen en voor zijn tanden, wat veroorzaakte dat kwijlsporen door zijn mondhoeken naar buiten dropen. Dominerend gromde het zachtjes naar de omvergelopen persoon, maar zijn aandacht werd al weer snel gevestigd op de dief zodra hij hem een beetje zag bewegen en hem zacht kon horen kreunen van de pijn. Een luidere, korte grom kroop uit zijn strot zodra hij zijn kop weer terug draaide, zijn aandacht weer volledig gevestigd op de dief. Met zijn helblauwe ogen staarde hij naar het miezerige persoon, wat met zijn gezicht in de sneeuw verborgen lag. Waarschijnlijk te bang om overeind te komen en het beest onder ogen te zien. Niet zo vreemd natuurlijk. Zo een schaduwwezen wat direct uit de hel kwam was ook best intimiderend. Zeker als het naar je stond te grommen en zijn tanden naar je ontblote, al aanstarend met een hongerige, bloeddorstige blik.
Ellia had zich in de tussentijd eindelijk weer verroerd. In alle rust had ze haar gitaar opgeborgen in haar gitaarkoffer die naast haar lag. Kalmpjes en beheerst had ze zichzelf recht gesteld en de sneeuw van zich afgeklopt. Met tergend trage passen liep ze de traptreden af, haar blik op het schouwspel gericht. Met grote, maar langzame passen kwam ze steeds dichterbij, handen in haar zakken gestoken, terwijl haar hele houding iets onheilspellends droeg. Een brede, geamuseerde glimlach krulde zich op haar lippen, terwijl haar half geopende ogen iets duivels in zich weerspiegelde. “Oh, boyo, jij heb de verkeerde uitgekozen deze avond,” siste ze luid en helder. Met rustige stappen liep ze dichterbij, haar knokkels en nek ondertussen krakend. Tijd om weer wat op te warmen.

Le song die ze speelde~:

Hongerig en bloeddorstig staarde de helblauwe ogen van de hellehond naar het blonde meisje, terwijl de mistgrijze ogen van Ellia haar bekeken met rust en zelfverzekerdheid. Voor een kort moment vernauwde Ellia haar blik even wanneer het meisje oogcontact met haar legde, maar dat was alleen maar om de emoties van haar afstand beter te kunnen bekijken. Angst was duidelijk aanwezig in haar blik. Niet dat Ellia het haar kwalijk kon nemen om bang te zijn voor wat ze zag en wat er om haar heen gebeurde. De hellehonden waren immers gecreëerd om angst en verderf te zaaien. Het waren waakhonden van de poorten van de hel, ze waren ervoor gemaakt om intimiderend over te komen. Daarbij leek het grietje haar niet bepaald iemand met een flinke ruggengraat, als ze haar zo in haar eerste oogopslag moest beoordelen. Zo een typisch blond, modebewust gevalletje die alleen al in paniek raakte wanneer ze haar eigen problemen op moest lossen. Maar dat waren ook alleen maar speculaties gebaseerd op het uiterlijk van het meisje. Uiterlijk hoefde lang niet altijd iets over een persoon te zeggen, maar 8 van de 10 keer was dit wel het geval.
Met een hongerige blik gleed het beest zijn helblauwe, gloeiende ogen over de twee mensen, zoekend naar wie van de twee het makkelijkste slachtoffer zou zijn. Voor even liet hij zijn blik op het meisje liggen en schoot de gedachte om haar als eerste te pakken in hem op. De dief was gewond geraakt aan zijn been, die zou toch niet ver komen. Het meisje daarentegen kon nog prima op haar benen staan, wat haar een grotere uitdaging maakte wanneer ze het op een lopen zou zetten. Als hij nou eerst eens voor haar zou gaan… Maar het kwam niet veel verder dan die gedachtes. Ellia weerhield hem ervan ook maar iets te doen wat zij niet wilde. Levend wezen of niet, zij had als schaduwtemmer nog altijd de touwtjes in handen en geen enkele gedachte die in de kop van het beest opschoot ging Ellia onopgemerkt voorbij. Geen enkele actie zou gemaakt worden zonder dat het eerst haar goedkeuring zou krijgen. Natuurlijk waren haar gedachtes en acties lichtelijk beïnvloedbaar door de wezens die ze opriep. Ze deelde elkaars gedachte op dat moment en kende elke gedachtegang alsof het hun eigen was.
Gevoelens en meningen hoorde daar ook bij. Gevoelens en meningen die ze met haar opgeroepen wezens kon delen, aangezien ze met hen verbonden stond in geest. Gevoelens en meningen die soms haar eigen overheerste wanneer ze niet genoeg zelfbeheersing had. Maar voor nu was dat niet het geval. Ze stond veel te sterk in haar schoenen op dit moment, was zich veel te goed bewust van zichzelf en de dingen om zich heen. Op momenten als deze was haar zelfcontrole en beheersing het beste en stuurde zij alles aan. Maar wanneer ze al een tijdje in een gevecht had gezeten en al redelijk verzwakt was, was het behouden van die zelfbeheersing en controle een veel grotere uitdaging. De verlangens van haar schaduwwezens konden dan makkelijk de hare overheersen en lieten het dan voelen alsof zíj die dingen wilde bereiken. Zulke situaties leidde vaak tot de grootste fouten die Ellia maar kon maken. En dat was zeker niet alleen naar zichzelf toe. Moordende gedachtes en bloeddorst schonken nou niet bepaald de beste voorbeelden die je je maar kon wensen.
De aandacht van Ellia werd plots opgeëist door een nieuwe verschijning, waardoor ze het blonde meisje die op haar knieën in de sneeuw zat even vergat. Met haar blik volgde de ze bewegingen van de jongen die zich bij het toneelstuk voegde. Nee maar, het werd steeds gezelliger. Met nog altijd diezelfde glimlach op haar gelaat trok Ellia een wenkbrauw op bij het zien van het onderonsje tussen het koppel. Och jeetje toch, hét cliché waarin de held hét teken van heldhaftigheid zou tonen. Hij zou zich opofferen voor haar, de jonkvrouw in nood, zodat zij veilig weg kon rennen en haar leven verder kon leven, terwijl hij zijn leven voor dat van haar op het spel zette. Een verhaallijn wat ze al zo vaak gezien had, waar ze zoveel meisjes over had horen zwijmelen en wat ze zo vaak terug had gelezen in de fantasie boeken die ze vroeger las. Een typische verhaallijn waar ze vroeger, van kinds af aan al doodziek van werd. En elke keer als ze er weer mee geconfronteerd werd, werd ze het meer en meer zat. Waar was de creativiteit in de mensen de laatste jaren naartoe gegaan? Konden ze echt niks beters verzinnen voor vermaak en spanning? Verveeld blies ze hard de lucht uit haar longe naar buiten, wat een wolkje van kou voor haar gezicht creëerde. Mensen met die eeuwige drang naar perfecte romantiek ook. Wat was ze blij dat ze die eigenschap mistte. Het scheelde een heleboel tijd en moeite.
Haar ogen volgde kort het blonde meisje die het op een lopen zette en wegvluchtte van deze confrontatie. Hoe voorspelbaar toch weer. Als dit het verhaal was geweest wat ze in een boek aan het lezen was, had ze het boek nu acuut het raam uit gesmeten. Maar goddank; het was geen verhaal, maar realiteit. Zo kon zelf nu heerlijk met het ‘plot’ gaan klieren en spelen om het allemaal wat interessanter te maken. Tijd om een reactie uit te lokken zodat het ‘plot’ wat zou kunnen vorderen. Haar blik wendde zich af van de dief en vestigde zich rustig op de jonge die zich net bij het schouwspel had gevoegd, alsof ze de dief even vergat. Maar natuurlijk ging het veel verder dan dat. Als volgende stap van haar plan knipte ze in haar vingers, wat het commando voor Nimis was om te verdwijnen. Ontevreden voerde de hellehond het commando uit, maar die ontevredenheid wist Ellia te sussen met de belofte dat het allemaal maar voor een korte tijd zou zijn. Het was allemaal onderdeel van haar plannetje. Het moment dat het wezen de klak hoorde ging hij op in een zwarte rook, wat met sierlijke bewegingen de lucht in danste. Samen met de rook leek de sfeer die in de lucht hing een stuk minder zwaar te worden. Het was ook een stuk stiller geworden. Er was geen gegrom en gesnauw meer. Hints die de dief uiteraard ook oppikte. Voorzichtig hief de jongen zijn hoofd omhoog en keek hij naar waar de hellehond enkele seconden geleden gestaan had, waar hij een lege plek aantrof. Een teken wat hij als uitnodiging zag om hier zo snel mogelijk weg te komen. Precies zoals Ellia het voorspeld had. Idioot, dacht ze grijnzend in zichzelf. Dit was gewoon te gemakkelijk. Met een ruk kwam de jongen overeind en probeerde hij, voor zover dat mogelijk was door de wond in zijn been, zo hard mogelijk weg te rennen van Ellia. Een plan wat ze natuurlijk direct weer dwarsboomde. Hard en scherp vloot Ellia een toon wat het schaduwwezen weer opriep en meteen in actie zette. Met een enorme vaart kroop het wezen uit de schaduwen, sprong het in de lucht en zette hij zijn voorpoten tegen de borstkas van de jongen aan. Met een harde druk duwde Nimis de jongen met zijn rug in de sneeuw en gromde hij met ontbloten tanden naar zijn slachtoffer. Zijn helblauwe ogen, die als vlammen zacht leken te wakkeren en te gloeien werden weerspiegeld in de ogen van de jongen, die in angst en wanhoop spraken.
Ellia gebruikte deze tijd voor zichzelf om richting de gevallen jongen te lopen, tijdens haar wandeltocht haar mes uit haar binnenzak vissend. Eenmaal gevonden klapte ze het scherpe, glimmende stuk metaal uit en hield ze het losjes in haar rechterhand vast. Na enkele stappen kwam ze ook langs dat zogenaamd heldhaftige type die zich net in de situatie had gemengd. Met een zelfverzekerde glimlach, eentje die iets veel minder vals en vijandig leek te zijn dan die van enkele seconden geleden, liet ze haar ogen met de zijne kruizen. “Maak je maar geen zorgen, scarface, m’n puppy zou je geliefde nooit iets aandoen. Daarbij waren we op een wat grotere vangst uit,” zei ze en verwees met haar blik naar de jonge die met zijn rug in de sneeuw lag. Glimlachend liet ze haar blik weer terug naar hem keren terwijl haar ogen nog altijd dezelfde emotie spraken. Tijd om terug te nemen wat van haar was.
Aangekomen bij de jongen hurkte ze kalmpjes bij hem neer en plaatste ze haar hand bij de zaak waar hij haar geld in verborgen had. “Probeer voor de volgende keer een bank, zelfs dáár zou je nog meer kans op slagen gehad hebben,” beet ze hem spottend toe. Met een harde roei sneed ze met haar mes de jas van de jonge kapot, precies waar de zak waar hij het geld in gepropt had. Met een enkele, soepele beweging schudde Ellia het geld uit het onderste deel van de zak naar buiten, het munt- en briefgeld opvangend met de hand waar ze ook haar mes mee vasthield. Enkele muntjes vielen naast haar hand, maar die viste ze met haar ranke, lange vingers weer uit de sneeuw. Tevreden stak ze haar geld in haar rechterjaszak, waar het voor nu wel weer veilig zou zijn.
Maar daar bleef het niet bij natuurlijk, zo vergevingsgezind was ze zeker niet aangelegd. Droog, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was gleed ze met haar hand naar de binnenkant van de jonge zijn jas, zoekend naar een binnenzak. Vrij rap vonden haar vingertoppen naar wat ze zocht en kwam haar hand weer naar buiten met de jongen zijn portemonnee tussen haar vingers gekluisterd. Soepeltjes klapte ze hem open en bekeek ze hoeveel geld erin zat. Hmm, niet al teveel, maar ach, alle kleine beetjes hielpen, toch? Glimlachend viste Ellia het beetje briefgeld wat in de portemonnee lag eruit, stak ze die bij de rest van haar geld in haar zak en gooide ze de lege portemonnee op de jongen zijn borst, die met een doffe plof daar neerkwam. Tevreden over hoe het verlopen was stelde Ellia zich weer recht, een brede grijns op haar lippen krullend. “Hartelijk bedankt, je donatie word zeer gewaardeerd,” zei ze met een suikerzoete toon. “Hoerenwijf,” spoog hij haar toe als reactie. De grijns die haar lippen hadden gevormd smolt bij het horen van die woorden weg en vormde niks meer dan een klein, recht streepje. Koeltjes keek ze hem met een kille blik in haar ogen aan, wat zeker niet veel goeds zou voorspellen. “Oia oia, boyo, dit is nou al de zoveelste fout die je gemaakt heb deze avond,” siste ze zachtjes, waarbij die vertrouwde glimlach weer op haar lippen krulde. Ze zou hem wel even wat manieren bijleren. In een rappe, plotse beweging schoot ze met haar linkerbeen wat naar voren en omhoog. In ongeveer de helft van de tijd wat het gekost had om haar been een stukje omhoog te krijgen, trapte ze hem ook weer naar beneden, met haar hiel naar beneden gedrukt. Met een harde slag kwam ze met haar hiel op de jongen zijn scheen terecht. Op moment van impact maakte het geraakte bot in zijn onderbeen een krakend, walgelijk geluid. De ogen van de jongen werden groot en vulde zich met schrik en de bittere pijn die hij voelde straalde hij in die blik uit. Een luid, vreselijk geschreeuw volgde nog geen seconden daarna. En dit alles werd alleen nog maar erger op het moment dat hij zag dat het bot van zijn scheen gebroken was en een stukje uit het vlees van zijn been stak. “Zie het als een aandenken, een les die ik je deze avond geleerd heb. Stelen is slecht, niet meer doen,” zei ze op een manier alsof ze iets uitlegde aan een kleuter. Kort daarna knipte ze weer in haar vingers, waarna Nimis weer verdween in een zwarte, dwarrelende rook. “En nou oprotten, je hebt m’n avond al genoeg verziekt,” siste ze vijandig, terwijl ze met haar harde blik dwars door hem heen stak. Verschrikt schoot hij een stukje omhoog bij haar woorden en kroop hij weg van haar, jammerend en kreunend van de pijn. Bij elk stukje wat hij vooruit kwam liet hij een bloedspoor achter in de sneeuw. Een spoor wat voor de komende dagen nog zichtbaar zou blijven. Voor de komende weken zou hij zich Ellia bij elke stap die hij zou nemen nog wel even kunnen herinneren. Dit zou een les zijn die hij zeker niet snel zou kunnen vergeten.
Met een tevreden glimlach op haar gelaat keerde Ellia hem de rug toe, terug wandelend naar waar ze vandaan kwam. Maar halverwege liet ze haar pas even wat verminderen en kwam ze weer oog in oog met de andere jongen, die zich zo beschermend naar dat blonde grietje had gedragen. Die was ze bijna vergeten... De zogenaamde ‘held’ van het verhaal. Haar zelfverzekerde glimlach verbreedde zich wat toen ze hem aankeek. “Sorry als ik je ‘dans’ verpest heb, mocht je je daar op verheugd hebben. Ik heb volgens mij aardig je heldhaftige verhaal voor die vriendin van je verpest nu,” grinnikte Ellia zacht in zichzelf.

Ugh, een vreselijke, late post die veel meer gericht is op de NPC dan op Fwinn. Sorry, hoop dat je er wat mee kan, de volgende zal beter en sneller zijn (Hopelijk).

Another Vulture Waiting for the Right Time
But I’ll be the One Picking the Flesh from His Bones

Met een houding vol zelfverzekerdheid liet Ellia haar blik over de ‘held’ glijden en nam ze hem even goed in zich op. In het eerste oogopslag kwam hij bij haar nogal over als een typische Shadraan. Hij had die hele uitstraling en de aura om hem heen hangen. Hij was dan ook duidelijk niet gecharmeerd geweest van haar koosnaampje, dus dat sterkte ook aardig haar vermoeden aan. Ha, makkelijk doelwit voor simpele woorden dus. Het soort probleem wat Elroy ook altijd al gehad had. Wanneer ze hem een spottende bijnaam gaf wat te maken had met zijn haarkleur, of manier van handelen tijdens benarde situaties kon ze zich altijd wel schrap zetten voor een gevecht met hem. Bijnamen schoten bij hem altijd in het verkeerde keelgat, wat het altijd zo makkelijk maakte om hem op zijn zwakke been te zetten en hem zo onderuit te halen. Grijnzend schudde Ellia zachtjes, bijna onzichtbaar haar hoofd. Heethoofden, ze dachten ook allemaal hetzelfde.
Ellia haar blik richtte zich volledig op het gezicht van de jonge toen hij tegen haar begon te spreken. Daar ontmoette haar ogen een herkenbare, typische grijns en een zekere glundering in zijn ogen. Het soort blik wat ze op Shadra dagelijks toegeworpen kreeg door de jongens. Een blik wat ze bijna automatisch beantwoorden met haar eigen grijns en sprekende ogen. “Oh, hij kan heel braaf zijn hoor. Soms word hij tijdens het ‘spelen’ alleen een beetje te grof,” ging ze spottend in op zijn opmerking. “Z’n broertje is daarin wat rustiger,” vervolgde ze, nog altijd met diezelfde spot in haar stem.
Wanneer de jonge echter begon uit te leggen over wat de stand van zaken waren tussen hem en dat blonde grietje leek haar grijns langzaam weg te vagen en maakte het ruimte voor kleine, lichte ergernis en irritatie. Verklaringen en verbeteringen waar ze helemaal niet om gevraagd had en ook totaal geen interesse voor had. Wat kon haar de relatie tussen hem en die griet nou weer interesseren? Het veranderde de situatie toch niet. Zuchtend draaide ze met haar ogen bij de verklaring die hij aflegde. “Vriendin, vriend, model, kennis, vijand, het zal allemaal wel,” zuchtte ze schouderophalend. “I couldn’t care less, it doesn’t change shit” maakte ze haar zin af in het Shadraans. Ze had de jonge net zelf ook Shadraans horen mompelen, dus waarom niet wat woordjes uitwisselen aan elkaar in haar gesproken vadertaal? Daarbij lag Shadraans haar nog altijd wat lekkerder op de tong dan de algemene taal. Ze had het zichzelf wel aardig bijgeleerd in de afgelopen jaren en haar platte accent was mede dankzij haar reistochten over de planeten een stuk minder geworden, maar ze kon nog altijd veel vlotter babbelen in het Shadraans. En hoewel ze er altijd heel erg haar best voor deed om de taal zo goed en vloeiend mogelijk te spreken kon ze het soms niet laten om enkele, Shadraanse woordjes eruit te gooien. Scheldwoorden of bijnamen vlogen er bijvoorbeeld zo in haar vadertaal uit. Tijdens haar reistochten had ze ook een paar momenten gehad dat ze aardig met de talen had zitten vechten. Maar uiteindelijk had ze zich er altijd wel uit weten te redden. Sinds dien probeerde ze altijd zoveel mogelijk in de algemene taal te spreken, om te voorkomen dat ze weer een terugval zou krijgen en een enorme omschakeling van Shadraans niet nogmaals hoefde te ondergaan. Maar zo nu en dan een paar woordjes kon geen kwaad.
Na een korte stilte volgde er opnieuw een verhaal waar Ellia niet om gevraagd had. Maar deze keer ging het over iets waar ze meer interesse voor kon tonen dan bij het vorige verhaal. Nee maar, een uitnodiging om iets te gaan drinken? Met een wildvreemde? Dat gebeurde haar ook niet elke dag. En zij maar denken dat zoiets enkel gebeurde bij wijfies die zich als hoertjes kleedde en gedroegen. Wanneer hij haar een knipoog toespeelde grinnikte ze kort en fronste ze haar wenkbrauwen even. Mannen ook altijd met hun geknipoog. “Nodig je altijd random mensen die je tegen komt uit? Of heb ik het vanavond maar gewoon getroffen met je goede bui?” reageerde ze er grijnzend en hoofdschudden op terwijl ze haar wandeltocht richting haar oude zitplaats weer begon, de jonge even achter zich latend. Aangekomen bij de traptreden en haar gitaarkoffer waar ze had zitten spelen pakte ze de gitaarkoffer op bij het handvat, draaide ze de riem die aan de zijkant vast zat goed, om hem vervolgens zo over haar schouder heen te hangen. Ze had wel genoeg gespeeld voor vanavond. Ze had aardig wat geld bij elkaar weten te sprokkelen, dus zou ze met het bedrag was ze deze avond gespaard had wel genoegen nemen voor de komende paar dagen. Daarbij werd het met de minuut kouder buiten, dus veel mensen zouden zich toch niet meer laten zien. En als ze heel eerlijk moest zijn had ze ook niet meer zoveel zin in spelen. Het mocht misschien niet zo lijken van de buitenkant, maar van binnen was ze redelijk geïrriteerd en was haar humeur aardig verzuurd door de onderbreking van die gozer die het nodig vond om haar spaargeld op te eisen. Er was niks zo vervelend als iemand die je onderbrak terwijl je net zo lekker verzonken lag in je eigen wereldje. Niet dat ze nog veel langer door was gegaan als hij niet op was komen dagen, maar het ging om het idee.
Met haar gitaar weer bij zich wandelde ze in een rustige pas terug naar de jonge, om hem nu een beter, duidelijker antwoord toe te werpen. Ze had zijn aanbod immers nog niet afgeslagen. “Maar je heb wel gelijk, situaties als deze geven inderdaad vaak een dorstige smaak in de keel.” Nadat ze haar woorden had gesproken wreef ze even met haar vrije hand over haar keel, alsof ze voor uren lang door de woestijn gelopen had. Een drankje doen klonk zeker niet verkeerd. Daarbij had ze wat extra spaargeld ‘gekregen’, dus waarom zou ze zichzelf niet trakteren op deze mooie avond? Dat ze meegevraagd werd door een vreemde stoorde haar niet zo. Het was niet alsof ze verlegen was of iets dergelijks. En mocht het gebeuren dat hij zich rare dingen in het hoofd zou halen zou ze zichzelf vast wel weten te redden. Ze had immers genoeg ervaring met mannen die dachten dat ze alles voor elkaar konden krijgen wanneer ze trakteerde op een drankje.