Het was tegen het einde van de middag. Het zand in de arena was inmiddels aardig omgewoeld door de twee voorgaande privélessen. De zon was net zijn hoogste punt voorbij, waardoor de temperatuur langzaamaan weer begon te dalen. Geralt merkte het nauwelijks, aangezien hij door de hete zomers op zijn thuisplaneet Razen heel wat gewend was. Toch stonden enkele zweetdruppels op zijn gehavende gezicht door de inspanning die hij hiervoor had moeten leveren om de spreuk aan de leerlingen te kunnen leren.
Het voelde goed om weer terug te zijn en het was net de bevestiging die hij nodig had gehad dat het de juiste keuze was geweest, al moest hij weer enigszins wennen om de rol van “docent” te hebben. Geralt mocht dan bijna twintig jaar ervaring hebben, het bleef per leerling altijd even zoeken wat de beste aanpak was om zijn of haar magie te trainen, zeker als de desbetreffende persoon het zelf nog niet onder controle had…
Eens zien… Wie verwachtte hij nu nog? In gedachten groef de Witcher naar de laatste naam op de lijst: Hayden. Het was de enige die hij niet direct herkend had of aan wie hij eerder les had gegeven, zover hij zich kon herinneren. Het vormde een extra uitdaging om te kijken wat hij voor haar kon betekenen en andersom, wat hem alleen maar meer aantrok. Hij had al te lang stilgezeten en met zijn neus in het papierwerk gezeten sinds zijn terugkeer. Nu de bureaucratische rompslomp weer geregeld was, jeukten zijn handen om weer aan de slag te gaan. Daarom stond hij al klaar met de armen krachtig over elkaar geslagen in afwachting van de laatste leerling van de dag. Zijn katachtige, gouden ogen waren onlosmakelijk gericht op de ingang van de arena, waar hij haar had uitgenodigd naartoe te komen voor deze les. Zijn immense, breedgeschouderde gestalte stond volledig stil, alsof hij met geen mogelijkheid van zijn plek te krijgen was. Het wierp een indringende schaduw in het zand achter hem. Als men niet beter zou weten, zou je haast twijfelen of er één of andere gladiator was neergezet om iedere dappere leerling uit te dagen die het waagde nu de arena te betreden.

Hij had haar al horen aankomen voordat ze daadwerkelijk in het zicht verscheen. In de korte tijd die hij had voor ze zich volledig zijn richting op begeven had, nam hij de tijd haar aandachtig te bestuderen om alvast een eerste inschatting te kunnen maken van wie hij voor zich had. Het was de blik in haar ogen die als eerste zijn aandacht trok en waar hij wat langer zijn focus op legde, waardoor hij haar recht aankeek op het moment dat ze voor hem bleef stilstaan, al moest hij hiervoor enigszins omlaag kijken door zijn lengte, maar hij was niet anders gewend. Eveneens kwam het niet bepaald als een verrassing dat de leerlinge zelf allereerst interesse toonde in de littekens op zijn huid. Zelfs voor hem zou het onredelijk zijn niet te verwachten dat mensen hun vraagtekens hadden bij zijn gehavende lichaam, raadselachtige ogen en onnatuurlijk witte haar. En het was goed om te merken dat ze in ieder geval genoeg durf had om hem direct die vraag te stellen en ook hem nauwkeurig te bekijken. “Monsters.” sprak Geralt daarom kort en bonding terug, zoals het hem betaamde, er voor het gemak maar de meest gangbare naam aan gevend. Hij leek er allerminst moeite mee te hebben dat ze elkaar niet op de “sociaal wenselijke manier” begroetten, aangezien dat ook niet bepaald zijn… stijl was. “…Voornamelijk.” voegde hij er plotseling met een ietwat… mysterieuze ondertoon aan toe, waarbij zijn hoofd zich iets kantelde toen hij haar gezicht verder bestudeerde. Een kort knikje was het enige wat als reactie gegeven werd op haar volgende woorden. Zijn eigen naam werd niet gesproken, aangezien de leerlinge zichzelf had opgegeven voor zijn les, dus ging hij er vanuit dat ze zijn naam al kende. En zo niet, dan kwam de vraag vanzelf als ze het wilde weten. “Hayden…” klonk daar zijn rauwe, sonore stem weer, terwijl zijn grote lijf zich in beweging zette en hij in een bedachtzame pas om haar heen stapte voor een laatste beoordeling. “Dun...” mompelde hij ondertussen hardop, omdat ze best mocht weten wat hij dacht en het hielp hem om na te denken. “Te dun…” corrigeerde hij zich, terwijl hij onverstoord verderliep. “Maar veel spierbouw… Stabiele houding… Rechte rug…” Een moment bleef hij schuin-achter haar stilstaan alsof hem iets bijzonders was opgevallen. “Eelt op de handen.” Ah… Dit herkende hij maar al te goed. Interessant. “Dus je weet al hoe een zwaard te hanteren.” concludeerde Geralt plotseling uit zijn uitvoerige analyse, waarbij hij achter haar was blijven stilstaan. Het mocht voor anderen wellicht een raadsel zijn hoe hij dat bij elkaar had kunnen puzzelen, maar aangezien het al sinds mensenheugenis deel van zijn voorgaande leven was geweest, had de Witcher er schijnbaar geen moeite mee gehad een belangrijk feit rond de leerlinge vast te stellen. “En je vuurmagie? Wat kan je al?” wilde hij daarop weten, zonder weer voor haar te gaan staan. Als ze zijn ogen wenste te ontmoeten, zou ze zich vanzelf wel naar hem toedraaien.

Bij haar nieuwe vraag was iets van een glimlach doorgebroken op zijn gehavende gezicht, omdat hij haar interesse in iets wat de meesten juist afschrikte wel kon waarderen. Maar wederom had de glimlach niet meer dan enkele seconden mogen duren. “Als er tijd over is na de les, zal ik je er meer over vertellen.” besloot hij het gesprek om verder te gaan op wat werkelijk belangrijk was en prioriteit had: de les. Daarmee was alles gezegd.
Haar bevestiging dat zijn observatie juist was, nadat hij haar uitvoerig bestudeerd had, deed hem enkel knikken omdat hij er niet aan getwijfeld had of hij het wel bij het juiste eind had. “Uitstekend.” kon hij daarom enkel reageren, waarbij hij geen moeite deed uit te leggen waarom dit iets positiefs was. Bij haar antwoord op zijn vraag, knikte hij opnieuw. “Dan is het hoog tijd dat je er één voltooit.” Hiermee zei Geralt in werkelijkheid dat hij haar in staat achtte in ieder geval enkele vuurmagiespreuken succesvol aan te leren. “Laten we direct beginnen.” bromde hij daarom. Het was duidelijk dat het geen verzoek was, maar uiteraard stond het haar vrij te weigeren. Geralt had voor iedere leerling hetzelfde beleid: wie niet wilde leren, hoefde dat niet, maar zou daarbij ook zijn tijd niet verspillen.
“Deze spreuk draait om stabiliteit, om balans.” begon hij daarop onverstoord aan zijn uitleg, waarbij hij wat rond begon te lopen terwijl hij sprak. “Om succesvol een vuurschild te kunnen vormen en behouden, moet je zelf in staat zijn het te controleren. De eerste stap is om de balans in jezelf te vinden, dus toon me je meest stabiele houding, dezelfde die je zou gebruiken in een zwaardgevecht.” Het laatste voegde hij eraan toe om haar een aanknooppunt te geven die haar wellicht bekender voor zou komen. Normaal gaf hij concrete aanwijzingen hoe een dergelijke, stevige houding en stand van de voeten bereikt kon worden, maar vanwege Hayden’s reeds aanwezige kennis over de zwaardkunst, ging hij er vanuit dat ze in ieder geval de basis onder de knie had en een houding aan kon nemen die haar in staat stelde vrij te bewegen, maar ook de nodige klappen op te vangen mocht het nodig zijn. En dat… was exact wat hij hoopte te bereiken.

Met zijn gespierde armen krachtig over elkaar geslagen, keek de Witcher toe hoe Hayden na zijn korte, maar duidelijke instructie in beweging kwam. Eens zien wat ze te bieden had en of ze de zwaardkunst werkelijk goed had aangeleerd… Zijn gouden, katachtige ogen volgden iedere beweging die ze maakte nauwlettend, alsof hij tot in detail wenste te weten wat ze van plan was, wat de gedachte er achter was en wat hij precies kon verwachten van haar.  
Toen ze eenmaal tot stilstand kwam en haar blik op hem vestigde, kwam hij zelf weer in beweging. In een langzame pas wandelde hij naar haar toe. Door zijn lengte kostte het hem niet meer dan enkele stappen om vlak voor haar stil te komen staan. In een korte beweging gleed zijn grote, ruwe hand naar voren om haar een flinke zet tegen haar schouder te geven en te zien of ze daadwerkelijk stevig stond. Nee, ze was inderdaad met geen mogelijkheid zomaar van haar plek te krijgen. Een goedkeurende knik toonde dat hij haar houding voldoende achtte. “De balans heb je al onder de knie. Dat is duidelijk. Dus tijd voor het volgende onderdeel.” sprak hij daarom enkel, er verder geen doekjes om windend. “Balans en controle over je lichaam zijn bij deze spreuk nog niet genoeg. Nog belangrijker is de controle over je vuurmagie. Geen kracht. Geen snelheid. Puur… controle. Stabiliteit. Dat is waarom deze spreuk als een basisspreuk gezien wordt. Maar hoe bereiken we deze controle?” Onder het spreken was hij weer van haar weg gelopen en begon door de arena heen te ijsberen. Zijn ogen schitterden daarbij voorzichtig. Iets wat zeer zelden zichtbaar werd en enkel in zeldzame gevallen wanneer Geralt sprak over een passie of iets wat hem ten zeerste interesseerde. Vuurmagie was daar een uitstekend voorbeeld van. “Elk element kent zijn eigen… ‘gebruiksaanwijzing’ voor het verwerven en behouden van controle. Vuur staat er bekend om om… ‘onvoorspelbaarder’ te zijn dan de rest. Maar niets is minder waar. De kenner zal precies weten te voorspellen wat het element en zijn magie zal doen. Het is te vergelijken met het leren hanteren van een zwaard: een zwaard als object kan zeer gevaarlijk zijn, maar voor wie het kent, het weet te gebruiken… wordt het zoveel meer dan dat. Alsof… het een onderdeel van het eigen lichaam wordt.” Hij wist dat juist Hayden van alle leerlingen zou weten wat hij hiermee bedoelde, dus probeerde hij op deze wijze de link te leggen met vuurmagie. “Maar nog meer dan een zwaard en in zekere zin meer dan de andere elementen, is vuurmagie verbonden aan onszelf. Vuurmagie is namelijk sterk verbonden aan onze eigen gevoelens. Meer dan welk element dan ook. In hoeverre wij onze eigen emoties controleren, heeft daarom direct effect op de mate waarin we onze vuurmagie onder controle hebben. Om een spreuk die draait om balans en controle te kunnen leren, moet je daarom boven alles eerst je eigen gevoelens zoveel mogelijk leren controleren. En dat is waar we nu mee van start gaan…” Met deze woorden hield hij opnieuw halt en liet een korte stilte vallen, zodat Hayden zijn uitleg in haar op kon nemen.
Haar houding was uitermate stabiel. Ze was een getrainde strijder, maar… dat zei nog niets over de mate waarin ze haar eigen emoties en daarmee haar vuurmagie zou kunnen controleren, dus pakte de docent het volgende en eigenlijk ook belangrijkste onderdeel van de les rustig op: “Laten we daarom beginnen om je eerst bewust te worden van je gevoel. Geen zorgen: ik ben geen therapeut en ik ben zeker niet van plan je diepgaande vragen te stellen, maar probeer het volgende…” Hierop had Geralt zijn beide handen voor zich gehouden en creëerde daarmee een kleine vlam in zijn handpalmen. Zonder enige moeite hield hij het op zijn plek, bestudeerde het, wiegde het wat heen en weer tussen zijn handen, maar deed er verder nog niks mee. “Creëer vuur voor jezelf. Je hoeft er voor nu nog niks mee te doen, maar probeer te vóelen wat er met je gebeurt. Wat kan de vlam in de palm van je hand je vertellen… over jezelf?” Met de uiterste kalmte liet hij hierop de vlam in zijn eigen handen weer verdwijnen en keek Hayden afwachtend aan.

Hij was haar uitvoerig blijven observeren tijdens zijn uitleg. Hierdoor was het hem niet ontgaan hoe Hayden constant op scherp leek te staan. Er leek maar iets te hoeven gebeuren, of ze haalde uit, met woorden, misschien wel acties als ze zich werkelijk in het nauw gedreven voelde. Het was het soort spanning wat Geralt eveneens alert maakte, al schemerde dit nauwelijks door in zijn gelaat. Het kon van alles betekenen voor het verloop van de rest van de les. Zeker bij een spreuk die juist aanspraak maakte op de eigen gevoelens. Hierdoor was hij ijzig kalm blijven toekijken hoe Hayden tenslotte een poging waagde de opdracht uit te voeren nadat hij zijn eigen vlam weer had laten doven. Nog één maal had hij berustend geknikt ten teken dat ze het kon proberen. Zwijgend sloeg hij gade hoe de vlam verscheen en vooral… hoe Hayden ermee omging. Het eerste wat hem opviel was hoe ze bewust moeite deed het vuur te vergroten. Dit kon betekenen dat ze in ieder geval geen directe angst koesterde voor het element zelf. Een goed teken enerzijds, maar tegelijkertijd des te meer een signaal dat hij ervoor moest waken dat kracht en kunde nog wel voldoende gepaard zouden gaan met controle.
Met zijn handen in elkaar gevouwen op zijn rug was Geralt onbewogen blijven staan, al wekte zijn houding de indruk dat hij binnen een seconde in kon grijpen wanneer nodig. Stilte overheerste in de arena en bleef aanhouden, zelfs nadat de vlam in haar handen weer kleiner was geworden en ze haar blik op hem richtte.
Uiteindelijk knikte hij uit tevredenheid. Zijn onaangedane, gouden ogen hadden zich kort in de hare geboord, grepen deze vast, maar maakten zich binnen de kortste keren weer los om naar de vlam in haar handen te kijken. “Wat gebeurt er nu, Hayden? Vertel me wat je ervaart.” klonk zijn sonore stem in zo’n mate monotoon dat het eerder een rustgevend gebrom was. “Niet buiten jezelf, want dat kan ik zien. Wat gebeurt er nu binnenin..? Vanaf het moment dat je de vlam liet verschijnen tot nu.” Had ze werkelijk het gevoel van controle wat ze leek te laten zien of was dat maar schijn? En belangrijker: Wat was de betekenis achter de vlam?
Hij was benieuwd of ze voldoende zelfkennis bezat om haar eigen magie in die mate te kunnen uitpluizen. Pas dan konden ze een volgende stap naar het leren van de spreuk zetten.

Hij was haar ijzig kalm blijven aankijken in afwachting van haar antwoord. Toch schemerde er enige… verwachting door in zijn blik, alsof hij een bepaalde potentie in haar had gezien en hij hoopte dat zich daar nu iets van zou tonen. Maar in plaats daarvan volgde er uiteindelijk een antwoord waar hij in eerste instantie enkel op kon fronsen. Zijn blik… verdonkerde abrupt. Zijn wenkbrauwen hingen laag boven zijn priemende ogen, maar hij zweeg. Hij liet de stilte voortduren zelfs toen Hayden uit eigen initiatief een andere houding aannam en een nieuwe vlam liet ontstaan. Zijn hoofd kantelde iets in observatie van de nieuwe vlam… en vooral de gedachte die erachter lag.
Uiteindelijk haalde hij langzaam één grote hand van zijn rug af en hield deze voor zijn lichaam, ter hoogte van zijn borst, waar het zich tot een vuist balde. Gelijktijdig verdween de vlam in haar handen alsof het slechts een vluchtige vonk was geweest en nu in de vergetelheid geraakt. “Probeer het nog eens.” bromde de docent enkel zonder zijn blik af te wenden, haar vragend nogmaals te interpreteren wat er binnenin haar gebeurde waardoor de eerste vlam zo’n gedaante had aangenomen. En dit keer… serieus. Het koude van zijn eigen emotieloze uitdrukking ging slechts een seconde gepaard met iets anders. Geen woede. Zelfs geen irritatie. Eerder… teleurstelling? Maar al snel was Geralt’s blik zoals gewoonlijk ondoorgrondelijk.

Hij had de duidelijke irritatie opgemerkt rond het verdwijnen van de vlam en wachtte af in hoeverre dit zich zou uiten. Zijn eigen wenkbrauwen gleden lichtelijk omhoog uit verbazing toen ze daarop niet een nieuwe poging deed de opdracht alsnog uit te voeren die hij haar had meegegeven door de vlam te interpreteren, maar ze wederom op eigen houtje weer een nieuwe vlam liet verschijnen. En dit ondanks dat zijn boodschap wel degelijk duidelijk was geweest. Wat betekende dat Hayden er bewust omheen probeerde te werken. Hm…
Geenszins ook maar sporadisch onder de indruk, keek Geralt even naar de kleine vlam die ze wanhopig probeerde groter te maken. Een korte stilte viel opnieuw, waarna hij eindelijk zijn blik afwendde en op een ander, willekeurig punt in de ruimte richtte. “Ik doe niet aan veel regels. Dat is in mijn opinie slechts een verspilling van tijd en moeite.” begon hij toen monotoon te spreken, haalde even kalm zijn schouders op en observeerde de omgeving uitvoerig. “Maar ik heb één belangrijke regel die ik wel aanhoud: Ik geef alleen les aan hen die willen leren en daar hun uiterste best voor doen.” Langzaam ging zijn blik weer terug naar haar. “Dus je hebt twee keuzes. Welke wordt het?” Hij was benieuwd of ze nu wel bereid was de opdracht serieus uit te voeren of... ze misschien liever deze façade doorzette, waardoor de les vandaag sneller zou eindigen dan gepland.

Hij had zwijgend naar haar woorden geluisterd al verloor hij halverwege zijn aandacht, aangezien ze wederom in hetzelfde cirkeltje terecht kwamen. Opnieuw schoot de ander in de verdediging in plaats van de opdracht uit te voeren die hij haar al eerder had meegegeven, opnieuw deed ze niets met de eerste kans, noch de tweede en laatste kans door het stellen van de ene, belangrijke regel die hij had. In plaats daarvan toonde ze… arrogantie en irritatie, hetgeen wat hij normaal van jongere leerlingen gewend was. Jammer. Hij had werkelijk meer van haar verwacht, al kon hij niet goed zeggen waarom... Misschien was het haar onuitputtelijke gedrevenheid, maar hier zou ze simpelweg niet verder mee komen zolang dit te zeer gepaard ging met haar koppigheid. Zo had hij zelf ervaren toen hij precies als zij alle aanwijzingen in de wind sloeg en veel liever zijn eigen plan trok, als de temperamentvolle jongeman die hij ooit was geweest. Tot het moment waarop het bijna zijn leven had gekost en hij sindsdien iedere les had aangenomen die hij kon krijgen en dat hem zeker ten goede was gekomen.
Om haar daarom vroegtijdig hetzelfde mee te geven, voor het te laat was, richtte Geralt zijn ondoorgrondelijke blik weer op haar. “Als je ooit werkelijk klaar bent om te leren, weet je me te vinden.” reageerde hij enkel. Nee... Zolang ze zijn opdrachten niet eens een kans wilde geven, was dit een verloren zaak. Voor nu. Maar wie weet kwamen ze elkaar nog eens tegen in de toekomst...
Na deze woorden had hij zich kalm omgedraaid, knikte haar nog een laatste keer niet per se onvriendelijk toe en wandelde de arena uit.

Helaas! Omdat je de les niet hebt afgerond, heeft Hayden de spreuk nog niet geleerd en kan zij het bijbehorend aantal punten niet ontvangen.
Misschien tot de volgende les!