De zon kroop verder omhoog in de strakblauwe lucht van de zomerse dag, net over de muren van de arena heen, waardoor het zijn gouden ogen deed fonkelen als de zonnestralen zelf. Mede dankzij hun raadselachtige verschijning, zouden ze haast de rillingen over rug kunnen laten lopen. Het voorzichtige licht accentueerde daarbij de diepe markeringen in zijn huid, waardoor de vele littekens en beschadigingen zo mogelijk nog zichtbaarder en dreigender leken dan normaal. Gezeten op de tribune, zou men hem toch bijna missen, was het niet voor zijn immense, breedgeschouderde gestalte die nu ietwat ineen gekrompen zat en de sneeuwwitte lokken welke voorzichtig dansten in de lichte bries. Met een ijzige kalmte en vrijwel zonder te bewegen, bleef hij stug op zijn plek zitten, alsof hij deel van zijn omgeving was geworden, slechts een standbeeld wat ieder moment weer tot leven kon komen wanneer je het het minst verwachtte.  Je zou je bijna afvragen hoe lang hij daar al zat…
Het was een vrij vroeg tijdstip voor de komende les, maar aangezien Geralt er vandaag maar liefst drie op de planning had staan en daarbij nog het nodige papierwerk bij moest werken, had hij aan één van zijn leerlingen gevraagd wat eerder te komen. Zelf vaak al op voordat de zon ook maar de maan verdreef, had hij er in ieder geval totaal geen moeite mee gehad om in de vroege morgen zijn bed uit te komen. Het had hem bovendien voldoende tijd gegeven om… nja… om… toevallig… nog even… langs het Sanctuary of Fortune te lopen en een briefje onder Oriël’s deur door te schuiven. Puur om.. eh… haar.. een goedemorgen te wensen, want dat was… ja…. Dat… kon gewoon, toch? Van collega tot collega. Ja. Het was altijd verstandig om de relatie met collega’s goed te houden. Zeker nu hij pas zeer recentelijk weer was teruggekeerd naar Starshine Academy.
Juist. En sinds wanneer maakte Geralt of Rivia zich daar druk om…?
Ahum. In ieder geval… Over Oriël gesproken… (of gedacht… zoals… zo vaak…) had hij inmiddels met “enige aansporing” van zijn dochter besloten haar te vragen eens met hem te dineren. Wederom: collega’s te vriend houden was-
Ja, houd jezelf maar voor de gek, Geralt.
Maar… wat zou ze lekker vinden qua gerecht? En… zou hij zelf kunnen koken? Zo ja, wat had hij haar überhaupt meer te bieden dan geroosterd vlees van het spit of… wat hij ook maar had kunnen jagen?
Hm… Niet het beste idee misschien.
Was ze een wijndrinker? Maar… hoorde bij zoiets rode of witte wijn? Hij gooide zelf net zo makkelijk alles achterover, maar Oriël-
Juist op dat moment dacht hij voetstappen te horen. Ze zouden hem bijna ontgaan zijn, waardoor de identiteit van de betreffende persoon hem direct duidelijk werd: Dat kon bijna niemand anders dan.. Celia zijn. Keurig op tijd, zoals verwacht. Zodra haar witte kruin zijn gezichtsveld bereikte, richtte hij zich enigszins op om zijn aanwezigheid kenbaar te maken, voor zover ze dat nog niet had gemerkt. “Celia.” bromde hij iets wat voor een begroeting door moest gaan. Zelfs zonder enige moeite te doen, schalde zijn rauwe, zware stem door de arena. “Rode of witte wijn..?” was het eerste wat hij er direct achteraan prevelde, ergens meer tegen zichzelf dan tegen haar, omdat hij nog niet klaar was geweest met zijn gedachtegang. Het was één van de typische gedragingen van de Witcher die glad vergeten was zijn eerste leerling van de dag ook maar goedemorgen te wensen en gelijk overging naar de orde van de dag… nja… in dit geval zíjn dag.
Met een afwachtende blik bleef hij haar observeren, bijna alsof hij nooit weg was geweest en niet stiekem verheugd was om haar terug te zien. Hij was benieuwd of ze zich in de tussentijd nog verder ontwikkeld had...

Ze had hem niet tegengesproken toen Master Geralt naar haar toegekomen was en had gevraagd of ze misschien eerder in de ochtend voor haar les wilde komen. Ze had helemaal niet veel in haar gezicht laten zien wat ze er zelf van gevonden had. Celia had slechts geknikt, het geaccepteert, en was verder gegaan na de man verder een goededag te hebben gewenst.
Ze zat nu op de rand van haar strak opgemaakte bed wat verried dat ze er al enige tijd uit was. De gordijnen waren al opengeschoven en nu leek de zon zich voorzichtig klaar te maken om haar stralen over het terrein van de school uit te waaieren. Met strakke slagen was ze begonnen haar lange witte lokken te vlechten. Na een korte, koude douche die ze had genomen na haar ochtend training had ze zich omgekleed voor haar eerste les vuurmagie in tijden. De vraag waarom hij terug was gekomen spookte nog steeds door haar hoofd, maar Celia wist beter dan dat soort dingen te vragen. Dat waren dingen die ze voor zichzelf hield. Al moest ze bekennen, dat sinds haar gesprek met het meisje Rinn, ze soms toch iets… uitgesprokener was dan voorheen. Soms ontglipte haar nog wel eens een opmerking. De verraste blikken die ze kreeg waren dan meestal omdat Celia nooit iets zei. Laat staan dat ze haar gedachten uitsprak. Dat was er wel uitgeslagen. Ze trok een iets harder aan de vlecht voordat ze hem met een zwart lint vast knoopte en over haar schouder liet hangen, haar handen nu doelloos op haar schoot. Haar blik ging weer naar buiten waar ze, vanuit haar eigen raam, een deel van de arena kon zien liggen. Hun laatste gesprek stond haar nog vers in het geheugen. Hij was de enige op de school die wist wat ze was. In de eerste maand dat hij vertrokken was had ze gevreesd op elk moment van de dag iemand tegen te kunnen komen die haar weg kwam sturen van school of haar mee terug kwam nemen naar de vervallen Erdse stad. Maar de tijd was verstreken, en niks gebeurde.
Ze was opgestaan en had uit automatisme bijna haar zwaard gegrepen die ze na haar training tegen de rand van het bed had gezet. Ze wist dat ze er niet mee rond mocht lopen in de school. Dus haar eigen trainingen buiten de lessen waren het enige moment op de dag dat ze er nog mee kon oefenen. Ze trok haar hand terug, langzaam, en liep weg – haar kamer uit.
Toen ze voet in de arena zette was de zon net tevoorschijn gekomen. Ze had Master Geralt al zien zitten en koerste doelgericht op hem af om zwijgend een paar passen bij de man vandaan halt te houden, rug recht, handen op haar rug. Hij had haar al opgemerkt en haar naam gepreveld. Maar bij de tweede keer dat hij zijn mond open trok verscheen er voor slechts een seconde een kleine frons op haar gezicht. 'Dat ligt aan het gerecht lijkt me, Master,' sprak ze zelf op kalme toon. Dit was wat ze bedoelde. Het was heel duidelijk dat deze woorden niet voor haar bestemd waren geweest en toch reageerde ze erop. Waarom? In gedachten sloeg ze zichzelf voor haar hoofd. 'Goedemorgen Master,' zei ze vervolgens, in haar stem de hoorbare irritatie aan haar eigen “outburst”.

Hij leek wat uit zijn… “overpeinzingen” op te schrikken bij Celia’s onverwachte woorden. Direct knikte hij bedachtzaam. “Goed punt.” Zeer goed punt… Dat zou hij meenemen, maar meer erover zeggen zou hij niet. Waarom zou hij? Het was niet alsof zijn leerling er boodschap aan had. Na zijn gedachtegang hiermee af te ronden, stond hij op en stampte zonder enige moeite over de zitplekken van de tribune heen naar beneden, sprong het laatste stuk een indrukwekkende hoogte de lucht in en kwam zo precies voor Celia keurig op beide benen op de grond terecht. Haar begroeting was hem niet ontgaan, maar werd niet direct op eenzelfde wijze door hem beantwoord. In plaats daarvan was hij haar even zwijgend blijven aankijken, maar knikte uiteindelijk ten teken van welkom. Het was al meer dan hij gewoonlijk liet zien. “Celia…” herhaalde hij haar naam, waarbij hij zijn grote handen op zijn rug in elkaar vouwde en om haar heen begon te ijsberen. “De spreuk van vandaag draait om balans.” begon hij vervolgens onverstoord aan zijn uitleg over de aankomende les, alle overige, nutteloze zaken zoals “Goed je weer te zien.” of “Hoe gaat het met je?” achterwege latend. Als ze dat met hem wilde bespreken, zou ze er zelf mee moeten komen. “Om het vuurschild succesvol te kunnen vormen en vooral te kunnen behouden, zodat het allerlei soorten aanvallen kan afweren, moet je het eerst zelf kunnen controleren.” bromde hij verder terwijl hij op zijn gemak door de arena slenterde, al kon je het nauwelijks als “slenteren” beschrijven, aangezien zijn eigen houding zoals gewoonlijk kaarsrecht, bijna militair correct, was. Er hoefde maar iets dreigends te gebeuren en Geralt leek er uitermate klaar voor. “Hier is waar je eigen balans bij komt kijken: Hoe stabieler jij zelf staat en de controle weet te behouden over de spreuk, hoe meer aanvallen je kunt afweren. Dus…” Bij dit laatste woord bleef hij plotseling weer in één soepele beweging stilstaan en keerde zijn grote, gespierde lijf geheel naar Celia toe. “… toon me jouw meest stabiele houding.” Dankzij hun eerdere gevecht, welke hij uiteraard niet vergeten was, wist hij dat ze deze al eerder in haar leven aangeleerd had, dus liet hij verdere concrete aanwijzingen achterwege en wilde testen in hoeverre ze daardoor zelf al aanleg had voor de spreuk. Als het op een "stabiele houding aannemen" aankwam, waren getrainde zwaardvechters immers het perfecte schoolvoorbeeld.

Haar woorden leken hem een beetje wakker te schudden uit waar zijn gedachten dan ook heen gegaan waren. Ze ging er niet naar vragen. Dat waren haar zaken helemaal niet. Dat hoefde verder ook helemaal niet want Master Geralt stortte hen beiden na een klein knikje en het herhalen van haar naam, meteen de les in. Celia had geen spier vertrokken. Slechts haar ogen volgde hem terwijl ze statig bleef staan, haar handen nog altijd op haar rug in elkaar geschoven. Hij had het over controle. Als ex- mentor hoopte ze dat hij zich nog herinnerde dat haar controle over het element wat haar eigen zou moeten zijn nagegnoeg niks was. Maar zo ver als magie ging hij voor nu nog niet. Het ging hem nu alleen nog maar om de balans die zij fysiek kon aanhouden.
Pas zodra zijn stem weggestorven was leek dat voor haar het bevel te zijn om zich te bewegen. Haar voeten schoven iets uit elkaar om het gewicht te verdelen. Ze hielden haar stevig en rotsvast op de grond. Er zat een haast onmerkbare knik in haar knieën zodt ze niet op slot stonden en makkelijk mee konden bewegen met wat er dan ook op haar afgestuurt zou worden. Klaar om een klap op te vangen of om haar lichaam te instrueren een andere kant op te bewegen. Haar rug bleef recht maar haar schouders waren ontspannen. Haar armen in de buurt om binnen een seconde te kunnen reageren. Haar ademhaling was beheerst en haar ogen op Master Geralt gericht. Zij had de volledige controle over elke spier in haar lichaam. Het had niet meer dan een paar minuten gekost in strakke geroutineerde bewegingen. Zonder te spreken, zonder te knipperen zelfs, had ze zijn opdracht uitgevoerd en wachtte nu in datzelfde stilzwijgen verdere instructies van de man af.

Met onverdeelde aandacht had hij gadegeslagen hoe Celia als in een kettingreactie reageerde op zijn korte, maar duidelijke instructie. Zijn gouden, katachtige ogen volgden haar bewegingen nauwlettend en observeerden de houding die ze aannam. Het was wederom alsof hij zijn eigen dochter voor zich zag. Niet alleen was de gelijkenis in uiterlijk bijna eng te noemen, maar haar krachtige houding, die een jarenlange training toonde, was eveneens gelijkend aan wat Geralt Cirilla destijds had aangeleerd. Hm…
Nog even langer nam hij de tijd er zeker van te zijn dat ze stevig stond, al was er eigenlijk geen twijfel over mogelijk.
Zodra hij dit voor zichzelf vastgesteld had, bleef hij bewust in haar gezichtsveld staan en vouwde zijn handen in elkaar op zijn rug. “Uitstekend.” klonk een enkel woord ter goedkeuring. Niets meer, niets minder. “Tot zover de balans. Je hebt een uitstekende houding, zoals je ongetwijfeld zelf ook zult weten. Het is essentieel voor het volgende onderdeel wat… iets anders van je zal vragen dan je wellicht gewend bent.” De toon in zijn stem gaf weg dat hij zich kon herinneren dat als het op haar vuurmagie aankwam, Celia verre van de controle had. Daarom wist hij dat ze nu een uitdaging zou aangaan met wat hij van haar zou vragen. Dat en… om nog een reden die haar snel duidelijk zou worden… “Maar controle over je lichaam alleen is bij deze spreuk niet genoeg. Het is slechts een schakel in de keten. Nog belangrijker is controle over je vuurmagie. Geen kracht. Geen snelheid. Puur… controle. Stabiliteit. Dat is waarom deze spreuk als een basisspreuk gezien wordt. Maar hoe bereiken we deze controle?” Plotseling werd een lichte schittering in zijn irissen merkbaar. Iets wat in zeldzame gevallen zichtbaar werd als Geralt over iets sprak wat zijn eigen hart veroverd had. De vuurmagie was daar een voorbeeld van. In een langzame tred zette hij zijn lange, breedgeschouderde lijf weer in beweging en begon heen en weer te ijsberen. “Elk element kent zijn eigen… ‘gebruiksaanwijzing’ voor het verwerven en behouden van controle. Vuur staat er bekend om om… ‘onvoorspelbaarder’ te zijn dan de rest. Maar niets is minder waar. De kenner zal precies weten te voorspellen wat het element en zijn magie zal doen. Het is de vergelijken met het leren hanteren van een zwaard: een zwaard als object kan zeer gevaarlijk zijn, maar voor wie het kent, het weet te gebruiken… wordt het zoveel meer dan dat. Alsof… het een onderdeel van het eigen lichaam wordt.” Hij wist dat juist Celia van alle leerlingen zou weten wat hij hiermee bedoelde, dus probeerde hij op deze wijze de link te leggen met vuurmagie. “Maar nog meer dan een zwaard en in zekere zin meer dan de andere elementen, is vuurmagie verbonden aan onszelf. Vuurmagie is namelijk sterk verbonden aan onze eigen gevoelens. Meer dan welk element dan ook. In hoeverre wij onze eigen emoties controleren, heeft daarom direct effect op de mate waarin we onze vuurmagie onder controle hebben. Om een spreuk die draait om balans en controle te kunnen leren, moet je daarom boven alles eerst je eigen gevoelens zoveel mogelijk leren controleren. En dat is waar we nu mee van start gaan…” Met deze woorden hield hij opnieuw halt en liet een korte stilte vallen, zodat Celia zijn uitleg in haar op kon nemen. Nog nooit had hij een leerling ontmoet die haar eigen lichaam zo onder controle had, maar tegelijkertijd… zo gedistantieerd leek van haar gevoel. Waar haar lichamelijke balans al bovengemiddeld leek te zijn om de spreuk te kunnen leren, had zij meer dan haar klasgenoten begeleiding en training nodig om controle over haar gevoelens te verwerven, simpelweg… omdat er van gevoelens bijna geen sprake leek te zijn bij haar.
Om deze reden in kleinere stappen dan normaal, vervolgde de docent zijn verhaal: “Laten we daarom beginnen om je eerst bewust te worden van je gevoel. Geen zorgen: ik ben geen therapeut en ik ben zeker niet van plan je diepgaande vragen te stellen, maar probeer het volgende…” Hierop had Geralt zijn beide handen voor zich gehouden en creëerde daarmee een kleine vlam in zijn handpalmen. Zonder enige moeite hield hij het op zijn plek, bestudeerde het, wiegde het wat heen en weer tussen zijn handen, maar deed er verder nog niks mee. “Creëer vuur voor jezelf. Je hoeft er voor nu nog niks mee te doen, maar probeer te vóelen wat er met je gebeurt. Wat kan de vlam in de palm van je hand je vertellen… over jezelf?” Net op het moment dat de vlam in zijn hand -oh shit- Oriël’s gezicht leek te vormen, liet Geralt het vlug weer verdwijnen en keek Celia afwachtend aan.

Ze leek niet te reageren op zijn uiting van goedkeuring. Ze leek enkel te wachten op een volgend bevel, of opdracht in dit geval. Pas toen hij verder sprak leken haar ogen even opzij te blikken, alsof ze dan aan hem af kon lezen wat het precies was wat hij bedoelde en waarom de toon in zijn stem haar niet beviel. Hij sprak verder en Celia haalde een hap adem om hem te onderbreken. Wat ze wilde zeggen bleef verborgen aangezien ze op het laatste moment zichzelf in gedachten streng toesprak, terug tot de orde riep en haar woorden voor zichzelf hield met als gevolg dat de hap lucht verloren ging in een haast onhoorbare zucht bij haar uitademing. Haar gifgroene ogen volgden Master Geralt toen de man begon met ijsberen en verder uitweidde over de vraag waar hij zijn vorie korte betoog mee geëindigd was. Ze bleef nog altijd zwijgen bij zijn metafoor over vuurmagie en zwaardvechten. Ze wendde zelfs haar blik even af wat niet veel meer was dan haar ogen die een ander blind punt van de arena opzochten. Het was genoeg om aan te geven dat zich veel meer afspeelde in haar hoofd wat onuitgesproken bleef maar zeer zeker te maken hadden met de woorden die de man haar zojuist toegsproken had. Pas bij het laatste deel van zijn uitleg schoten haar ogen weer naar hem op als een slang die binnen een seconde had toegeslagen. Langzaam drong het tot haar door wat hij van haar verwachtte vandaag. Haar gezicht bleef een leeg vel papier voor zover er enige uitdrukking van af te lezen viel, maar binnen in zich voelde ze iets borrelen. Iets wat ze onderdrukte en weg dacht. Het enige wat een beetje aan het oppervlakte dreef was een zekere alertheid die ze niet eerder naar Master Geralt had getoond. Geen oplettendheid van een leerling die de stof van de les goed tot zich wilde nemen, maar van een dier dat geconfronteerd werd met een andere jager en nu voor zichzelf probeerde te bepalen hoeveel voorzichtigheid geboden was rond deze nieuwkomer. Ze bleef even zwijgend naar hem kijken toen ze de uiteindelijke opdracht te horen kreeg. Na die paar tellen observatie kwam ze in beweging. Voorzichtig opende haar bleke hand zich, de vingers nog altijd iets gebogen om meteen het vuur te vernietigen als ze het niet langer onder controle kon houden. Een vreemde tinteling trok door haar lichaam. Ze gebruikte nooit haar magie buiten lessen en zelfs binnen de lessen was haar magie gebruik minimaal. Ze vertrouwde op haar instinct, haar vaardigheden. De warme gloed die door haar heen trok als ze haar vuurmagie aan probeerde te roepen voelde daarom onwennig en bijna vijandig. Blauwe sintels knetterde rond haar vingers, likten aan de palm van haar hand voordat uiteindelijk een blauwe vlam verscheen. Hij was klein, maar aanwezig en verspreidde een haast spookachtige gloed. Het voelde er duidelijk niet veel voor om te luisteren naar Celia. Bijna alsof het vloeibaar was trokken kleine vlammetjes langs haar hand, langs haar arm. Het spetterde op de grond en doofde met een sissend geluid. Het wilde overduidelijk niet bij haar zijn. Een kleine frons in haar voorhoofd duidde erop hoeveel moeite Celia had om de vlam onder controle te houden. Toen het dreigde te exploderen sloot haar hand zich om het vuur om het met een klein rookwolkje te doven.

Hij was haar uitvoerig blijven observeren tijdens zijn uitleg. Hierdoor was het hem niet ontgaan hoe Celia zijn woorden in het diepst van haar gedachten leek te overdenken. Het prikkelde zijn eigen nieuwsgierigheid alleen maar meer naar wat ze er zo dadelijk wel of niet mee zou doen. Op het moment dat haar ogen uiteindelijk in een flits terugschoten naar hem, had hij kalm teruggekeken, standvastig en duidelijk zeker van zijn plan.
Nadat hij zijn eigen vlam weer had laten verdwijnen, bleef hij al even ijzig kalm afwachten op haar reactie. Zijn handen vouwden zich in elkaar op zijn rug, al wekte hij de indruk dat hij binnen een seconde in kon grijpen wanneer nodig. Bij de laatste… aarzeling van haar kant -als hij het zo mocht noemen- had Geralt haar nog één maal berustend toegeknikt ten teken dat ze zijn opdracht kon proberen.
Het eerste wat hem opviel, was de mate van spanning die in haar lichaam vast leek te zitten bij alleen al het openen van haar hand. Dit vergrootte zijn eigen alertheid, al schemerde het nauwelijks door in zijn gelaat. Toch bleef hij compleet stilstaan toen uiteindelijk de kleine, blauwe vlam verscheen. Ook toen al binnen enkele tellen duidelijk werd dat de controle niet behouden werd, bleef hij staan. Zelfs toen het dreigde te exploderen, bleef Geralt als de rust zelve staan waar hij stond, puur om te kunnen observeren hoe Celia het zélf zou oplossen.
Pas toen de vlam gedoofd was, kwam hij weer enigszins in beweging. In gedachten had hij al enige conclusies gevormd wat er aan de hand kon zijn bij deze specifieke leerling, maar voor nu hield hij deze wijselijk nog voor zich. “Wat gebeurde er Celia? Vertel me wat je hebt ervaren.” vroeg hij in plaats daarvan met zijn ogen vastgepind op haar gezicht. “Niet buiten jezelf, want dat heb ik net ook kunnen zien. Wat gebeurde er binnenin..? Vanaf het moment dat je de vlam liet verschijnen, totdat je het liet doven.” wenste de docent te weten waarbij hij probeerde het oogcontact te herstellen en ze zijn onaangedane, gouden ogen weer zou vinden.

Nog een tijdje langer had ze gestaard naar haar gesloten hand. De nagels boorden zich genadeloos in haar eigen huid. Alsof het vuur terug zou kunnen komen op het moment dat ze haar hand weer zou ontspannen om alsnog alles op zijn pad te verteren. Ondanks de rookwolk die het doven van de vlam had verraden. Ondanks dat ze de warmte niet langer in de palm van haar hand voelde branden. Onhoorbaar slikte Celia terwijl ze haar hand weer naast haar lichaam liet hangen en de vingers eindelijk ontspande. Er vond geen explosie aan blauwe vlammen plaats. De enige indicatie dat het er geweest was, waren de nieuwe, kleine brandgaten in haar mouw waar het vuur aan haar krampachtige greep ontkomen waren. Haar blik had zich, na het los getrokken te hebben van haar hand, op Master Geralt gericht die weer in bewegen was gekomen en zich tot haar wendde. Zijn blik trok haar ogen bijna automatisch naar de zijne. Ze probeerde boven te halen wat ze ervaren had. Het was nog geen vijf minuten geleden gebeurd en toch voelde het al zover naar de achtergrond gedwongen. Ze probeerde in gedachten te herbeleven wat ze gevoeld had en daar woorden aan te verbinden. Maar het was lastig. 'Het voelde... vijandig,' begon ze bij gebrek aan een uitgebreidere vocabulaire om haar gevoel uiting te geven. Maar zo had het gevoeld. 'Alsof het oproepen van vuurmagie een directe afkeer tegen me uitte. Het voelde geforceerd en verzette zich. De vlam zelf wilde alleen maar weer zo ver mogelijk bij me vandaan. Alsof ik een wild beest in bedwang probeer te houden,' ze zweeg weer voor een moment. 'Ik wilde het zelf zo ver mogelijk bij me vandaan houden,' eindigde ze zacht. Onnatuurlijk. Dat was het woord wat al die tijd op haar lippen had gebrand maar ze niet uit had durven spreken. Dat magie geen deel van haar was en ze nu iets probeerde te forceren wat er eigenlijk niet hoorde te zijn. Magie hoorde gewoon niet bij haar.