Woensdag, enkel lessen in de voormiddag. Lessen die Rhine had besloten niet te volgen. Ze had vandaag echt geen behoefte aan lessen, aan de vuile blikken die ze kreeg toegeworpen, aan de ineenkrimpende leerlingen die angstig hun hoofd wegdraaide wanneer ze terug keek. Rhine was het gewoon het kon haar niet schelen. Ze hoefde niet bevriend te zijn met al die idiote leerlingen. Die leerlingen die stoer deden tot ze haar aandacht op hen richtte hen liet verschrompelen als mieren onder een vergrootglas. Al een tijdje was ze aan het afkicken van die verslavende pillen waar ze niet aan mocht zitten. Ze was tot het besef gekomen dat die pillen haar problemen niet zouden oplossen ze hadden alleen maar voor ellende gezorgd. Ervoor gezorgd dat ze Zack verloren was, ervoor gezorgd dat ze nu veel te vaak in de toren moest zijn voor een gesprekje met meneer de psycholoog. Ze vond eht allemaal verschrikkelijk, maar je hoorde haar niet klagen, Rhine leed in stilte dat had ze altijd al gedaan. De voormiddag was rustig geweest, ze had wat zitten rondslenteren in de gangen , ze was wat gaan luieren op het dak – dat minder moeilijk te bereiken was dan dat vele dachten – het dak was een fijne plek, een rustige plek. Een plek zonder blikken, zonder afkeuring, zonder vooroordelen. Want daar zaten mensen vol van. Altijd al hadden mensen een mening over je klaar voor ze je echt kende, voor ze wisten wie je werkelijk was. En voor mensen zoals Rhine, mensen die veel hadden meegemaakt, mensen die een kille uitstraling hadden en verslaafd waren geweest daar werden mensen niet graag bevriend mee. Ze vermeden dat soort mensen liever, praatte graag achter hun rug en krompen ineen wanneer ze de blik van dat soort mensen op hun kregen. Rhine vond al die mensen met hun vooroordelen maar zielig, daarom deed ze geen moeite meer om zichzelf te verdedigen. Het kon haar niet meer schelen, ze mochten angst en afschuw voor haar koesteren, het kon haar niet meer deren, het zou haar niet meer raken. Het kón haar niet meer raken. Rhine had muren om zich heen gebouwd, muren die alles buiten hielden. Maar ook zichzelf binnenhield. Na al haar geslenter was ze in een leeg verlaten lokaal belandt. Ze was achter de deur in de schaduw gaan zitten. Hier zou ze niet gevonden worden. Mer haar kin rustte ze op haar knieën, haar blik op oneindig. Maar die blik bleef niet lang. Ze hoorde voetstappen, en al gauw zag ze degene die het irritante en toch interessante geluid veroorzaakte. Een jongen, helemaal alleen die zich op een stoel nestelde en muziek opzette. Hij had haar niet opgemerkt, dat had ze wel verwacht. Ze vroeg zich af wat hij hier deed, de meeste leerlingen zaten nu wel ergens bij hun vrienden of waren een belachelijke sport aan het beoefenen. Langzaam en geruisloos stond ze op. Ze ging achter hem staan, zonder enig geluid te maken. “De Beatles hè? Interessant” Sprak ze met een zoet lachje tegen zijn achterhoofd.

Deze jongen.
Er was iets met deze jongen. Iets dat ze ongelofelijk interessant vond. Ze wilde weten wat hij deed, waarom hij hier was, waarom hij niet buiten zat zoals alle andere snulletjes en sukkeltjes van deze school.
Ze wilde weten wat hij was.
Ze wilde hem doorgronden.
Ze had tenslotte niets beters te doen, en hij zag er niet uit als een tijdsverspilling. Gelukkig maar want daar had ze nu niet bepaald zin en tijd voor. Of nee wacht. Dat was een leugen. Ze had tijd, zeeën, oceanen van tijd. Want werkelijk ze had niets te doen, niemand om naartoe te gaan en huiswerk maken zag ze nu niet echt bepaald zitten. Niet nu haar hoofd nog niet helemaal werkte zoals het hoorde. Niet dat Rhines hoofd ooit echt normaal heeft gefunctioneerd. Of nee, er was misschien toch een klein stipje in haar verleden wanneer ze wel degelijk een normale gedachtegang had gehad. Dat was in de periode voor ze wees was geworden, toen ze nog een normaal kind was. Rhine schudde deze gedachten inwendig van zich af. Het was nu niet het moment om diep te graven in haar eigen hoofd. Dat moest ze doen wanneer ze alleen was. Niet wanneer er anderen bij waren. Mensen waren niet te vertrouwen.
De mens was een verraderlijk ras.
Een dodelijk ras.
Achter hem bleef ze staan. Wachtend. Kijkend naar zijn reactie. Haar hoofd ging een tikje schuin toen ze zijn meteen aanspannende schouders zag. Zo’n schuw typetje? Of was er meer? Zat er iets achter het aanspannen? Rhine was er nog niet uit. Ze hoefde niet lang te wachten tot hij zijn gezicht aan haar toonde. Even flitste er nieuwsgierigheid door haar blauwe ogen. Hij leek boos, geïrriteerd. Tenminste dat leidde ze af uit de frons die zich had gevormd. Interessant. Zeer interessant.
Hij zweeg.
Hij zweeg.
Hij bleef maar zwijgen.
Tot. Tot er eindelijk klank tussen zijn lippen doorsijpelde. Als voortvluchtigen die er eindelijk in geslaagd waren om hun tralies door te vijlen. Heel interessant, ja Waren de namen van de woorden die hadden kunnen ontsnappen. Haar hoofd kantelde licht naar de andere kant, haar ogen half dichtgeknepen in een bedachtzame blik. Alles aan hem straalde verveling en irritatie uit. Ze was dus totaal niet gewenst.
Daardoor werd de drang om te blijven alleen nog maar groter.
Zijn ogen bleven niet lang op haar gericht. Kennelijk mocht ze weer naar zijn achterkant gaan staren. Jongens wat was hij gezellig. Rhine luisterde naar het liedje dat zijn intrede had gedaan. Ze kende het wel. Haar vader had het vaak opgezet toen ze klein was. Maar sinds zijn dood had ze het niet meer gehoord. Een zwak begin van een glimlach vormde zich op haar gelaat. Jeugdsentiment, het deed iets vreemds met een mens. Rhine had het lied altijd een tikje vreemd gevonden, de klanken waren haast hypnotiserend. Maar ze vond het wel mooi. Even gunde ze zichzelf het genot van ahar ogen te sluiten en zich mee te laten voeren naar een betere tijd. Maar dat moment was kort.
Oh zo kort.
Ze liet zichzelf nooit lang toe om rust te hebben. Niet wanneer er anderen in de buurt waren. Dat kon ze zichzelf niet toelaten. Haar blik gleed weer naar de jongen die ijverig iets leek te bestuderen. Ze wilde weten wat dat was. Ze wilde zijn enige afleiding weghalen zodat hij haar niet kon negeren. Want ja ze was er van overtuigd dat dat hetgene was waar hij nu mee bezig was. Het maakte niet uit.
Dat maakte het alleen maar interessanter.
Want dat vond ze dit hele gebeuren. Interessant. Een leuk tijdverdrijf. En misschien was ze gewoon eenzaam. Was ze het beu om alleen te zitten, om zich alleen bezig te houden. Maar dat zou ze nooit toegeven, dat weigerde ze.
Een stap dichterbij.
Een hoofd dat naar voren boog.
Een hand die de blaren weg griste.
Een achterwerk dat op de bank belandde.
Rhine had zich koning te rijk gemaakt. Was heel droogjes op zijn bureautje gaan zitten en was nu door zijn papieren aan het bladeren. Ze wist dat ze zich nu gedroeg als een rotjoch. En misschien was ze dat ook. Soms. Een beetje. Maar ze moest toch iets doen om zijn aandacht te trekken? Om te zorgen dat hij volledige zinnen zou spreken, of nog pissiger zou worden. Beide vond ze prima.
Vermakelijk.
Beter dan alleen zijn.
Dus deed ze geen enkele aanstoot om zijn bladeren terug te geven. Haar blote voeten wipte heen en weer terwijl haar blauwe ogen over de bladeren raasden. “Jij” Begon ze op een trage toon. Ze zweeg even. Om wat drama op te bouwen.
“Jij bent die jongen die niet sport”
Met die woorden keek ze hem even aan. Vanuit haar ooghoeken. Ze wilde zien wat zijn reactie was. Of hij haar de kleren van haar lijf zou schelden omdat ze niet weg was gegaan. Of hij het lef had om een meisje te slaan. En of hij zou huilen als ze vervolgens alle botjes in zijn hand zou breken. Maar dat, dat was toekomst muziek. Het kon ook zijn dat hij niets zou doen. Dat hij zich gedeisd zou houden en keurig zou antwoorden.
“Moet je daarom deze saaie bundels lezen?” Vroeg ze even wapperend met de papieren.

Rhine had nooit gedacht dat haar dag nog interessant had kunnen worden. Maar deze jongen had alles veranderd. Hij had haar een uitdaging gegeven die ze met beide handen vastgreep. Rhine was dol op uitdagingen en ze kon zich erin vastbijten als een hondsdolle pitbull. En dat was waar ze nu mee bezig was. Hij zou vandaag niet meer van haar afkomen hoe hard hij ook zijn best deed.
Ze.
Bleef.
Bij.
Hem.
Ja de kans dat Rhine na zijn acties nog weg zou gaan was uitermate klein, niet bestaand zelfs. Ergens vroeg rhine zich af waarom deze jongen zo vreemd , zo afstandelijk en kil deed. Meestal gebeurde dat pas als ze haar naam hadden gehoord. Dat was iets waar ze niet omheen kon. De meeste mensen waren niet echt gesteld op haar aanwezigheid. Ze had een reputatie en niet echt een flaterende kon je wel zeggen. Om van de bijnamen nog maar te zwijgen. Maar het maakte haar niet uit. Het kon haar niet deren. Ze had zich al lang geleden boven de meningen van anderen gezet. Het kon haar barweinig schelen.
Of nee.
Het kon haar wel schelen.
Ergens diep vanbinnen kon het haar heel veel schelen, diep vanbinnen deden de woorden die haar werden opgeplakt veel pijn. Maar ze liet het niet merken, want als je je zwaktes blootgaf was je een makkelijk doelwit voor anderen, voor mensen zoals zij, voor roofdieren. Rhine had haar geest omgeven met muren die haar beschermden tegen dat soort gevoelens. Muren die haar staande hielden, maar zelfs die muren konden niet alle pijn, alle eenzaamheid verwerken. Soms braken ze en zat Rhine dagen op haar kamer te snikken in een donker hoekje, om zichzelf daarna te berispen dat ze zwak was.
Ze wilde niet zwak zijn.
Ze mocht niet zwak zijn.
Ze kon niet zwak zijn.
Dat stond ze zichzelf niet toe.
Je kon veel van Rhine zeggen, maar beslist niet dat ze dom was. Dat liet haar berekenende sluwe brein niet toe. Ze moest wel slim zijn want lichamelijk was ze niet de sterkste, en zonder een goed stel hersenen kon ze niet overleven. Dat zou niemand kunnen. Ookal zou je het niet zeggen, of kunnen afleiden uit haar nonchalante houding maar toch hield ze deze jongen non – stop in de gaten. Aandacht zijn was iets cruciaals in een mensenleven. Van eht moment dat je aandacht verslapte was je kwetsbaar, vatbaar voor aanvallen van anderen.
Ze had zijn bladeren niet afgepakt omdat ze zo graag wilde weten wat hij deed – dat was slechts bijzaak- nee Rhine haar motieven waren dieper. Ze wilde dat deze jongen niet langer in staat was om haar te negeren. Zodat het spel eindelijk kon beginnen. Zodat ze eindelijk kon starten met zijn geest uit te spitten.
Haar plan leek te werken.
Natuurlijk werkte het.
Ze zag hoe ongemakkelijk hij zich voelde door haar aanwezigheid. Mooi zo, zijn verdiende loon voor zijn gedrag. Ze probeerde zijn gezicht af te speuren naar emoties. Naar iets van een reactie toen ze heb “de jongen die niet sport noemde” Maar ze merkte niet echt een verandering in zijn gedrag. Dat vond ze vreemd. Maar hij was dan ook wel een vreemde jongen, het feit dat hij vrijwillig huiswerk maakte op een vrije namiddag duidde daar al op. Maar ach ja, iedereen verdiende een kans.
Ze kreeg het maar niet voor elkaar om hem zijn blik op haar te laten focussen, toch niet voor een al te lange tijd. Dat irriteerde haar. Ze werd niet graag genegeerd, niet als ze haar zinnen op iets had gezet. Daarom stelde ze maar weer een vraag, hopend op dit keer wel een reactie.
Zijn ogen gingen omhoog.
Bleven op haar rusten.
Brave jongen.
Haar ogen vernauwde zich haast onmerkbaar toen de jongen zijn hand uitstak, zijn hand in haar richting opende. Nieuwsgierigheid flitste door haar blik. Wat was hij van plan?
‘Geef terug.’
Hij had een werkelijke stentorstem. De kracht en zwaarte van zijn stem verbaasde haar. Liet haar ogen zelfs even vergroten. Nee zo’n stem had ze zeker niet aan deze jongen gekoppeld. Ze was onder de indruk.
Tot haar eigen verbazing.
Snel herstelde ze zich weer, gezichtsuitdrukking kalm en beheerst, gemixt met een tikje mysterie. Het praatte dus, mooi zeer mooi. Daar kon ze wel wat mee. Nu begreep ze waarom die hand ineens zo dichtbij was gekomen. Hij verwachtte dat ze de bladeren netjes in zijn handen zou leggen en hem verder met rust zou laten.
Schattig.
Maar oh zo naïef.
Een zacht gegrinnik steeg op uit haar keel en escaleerde al snel naar een ware lach. Haar lach was hard, spottend. Maar net zo snel als de lag de kamer gevuld had werd hij weer gesmoord. Haar blik boorde zich in de zijne, ze draaide zich op de bank zodat ze er volledig bovenop zat, haar voeten aan beide kanten van zijn stoel bungelend. Uitdagend zwaaide rhine de papieren voor de neus van de jongen. “als je je blaadjes terug wilt” Sprak ze kalm, haar ijselijk blauwe ogen op de jongen gericht. Ze vond hem schattig, ergens had hij iets kwetsbaars over zich heen en dat zorgde ervoor dat een oud diep verborgen deel van Rhines ziel hem wilde beschermen, hem wilde knuffelen. Maar het gebroken, kille , allesoverheersende deel van haar ziel dacht er nog niet eens aan. “Zul je het op een of andere manier te pakken moeten krijgen.” Weer pauzeerde ze even, een grijns vormde zich om haar lippen.
“Hoe? Dat laat ik geheel aan jouw over, maar ik zou opschieten “
De grijns kreeg iets duivels.
“voor ze verdwenen zijn”
Met die woorden gezegd ging het eerste blad in rook op.
Kans één verkeken.
Nog een paar te gaan.