| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 16 | | Vorige | | Volgende |

En opnieuw volgde een spottende, bijna grove uitspraak van Ellia over zijn eerste indruk. "Moest ik zien aankomen," grijnsde Hei en merkte hoe ze probeerde haar lach in te houden. Ze draaide zich weg en sloeg haar hand voor haar gezicht, alsof dat hielp. Ze vond zich in ieder geval wel zeer grappig en dat amuseerde Hei wel. Hij hoorde haar grinniken dat ze het zelf ook wel grof vond wat ze had gezegd, maar Hei zat er niet meer. Intussen wist hij wel al wat hij serieus mocht opnemen en wat niet. "Stiekem hoop je erop me daar te zien," plaagde hij haar terug. Al wist hij niet welke reactie hij daarop moest verwachten. Tenslotte zou ze daar met haar partner zijn. Hoogstwaarschijnlijk haar vriendje. Dus zou ze blij zijn hem daar aan te treffen? Hei kon er niet meteen een antwoord op plakken.
Maar haar volgende uitspraken deden hem toch maar even verbaasd opkijken. Ze was niet van plan lang te blijven, dus ze was toch een minder groot fuifbeest dan Hei had verwacht. Wat was ze dan wel van plan die avond? Ergens anders gaan feesten? Of misschien moest ze wel bij vrienden of familie buiten school zijn, wie weet. Maar wat hem het meest verbaasde was wat ze zei over haar partner. Hem aan een meid koppelen en vertrekken. Dus het was toch niet haar vriendje, of wel? Had hij dat nou zo verkeerd opgenomen? Of was ze gewoon helemaal niet begaan met het koppeltjesgedoe en wou ze gewoon, vriendje of niet, een onafhankelijke dame blijven? Hmm stiekem werd zijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld, maar bang om een verkeerde indruk te geven, besloot hij zijn mond nog even over haar en haar partner te houden. Misschien was het wel haar vriendje, maar zat er gewoon een haar in de boter. Het kon zoveel zijn. Zoveel die hij niet wist en die hem eigenlijk niks aanging, maar hem wel uiterst nieuwsgierig maakte.
“Ik heb zelf ook zo m’n plannen voor de rest van de avond.” grinnikte ze nog om het gesprek af te sluiten, en Hei vroeg zich af wat die plannen zoal waren. Misschien zat hij toch wel goed over het feest vieren bij vrienden of familie. Of zou ze, net als hijzelf, in haar eentje wat leuks gaan doen. Of wat je leuk kon noemen natuurlijk. Hei vond languit voor de tv liggen best wel leuk. Maar hij twijfelde eraan als dat het leukste was wat je op kerstavond kon gaan doen. Er waren vast gezelligere plaatsen en feestjes met, zoals Ellia al opsmeet, lekker eten. Niet dat hij zelf een ramp was in de keuken. Integendeel, Hei kookte al jaren voor zichzelf en de mensen rondom hem. Hij was geen natuurtalent, maar kon met de hand op het hart zeggen dat niemand ervan dood zou vallen en de meesten toch wel een tweede portie zouden vragen. Zelf had hij meestal niet genoeg met twee porties. Qua figuur was hij alles behalve dik. Gewoon, normaal gebouwd, zelfs redelijk gespierd, maar vet was ver te zoeken. Toch goot hij makkelijk hopen eten naar binnen. Vrienden vroegen zich altijd af waar al dat eten constant bleef. Hij had er zelf ook geen idee van, maar honger had hij altijd. Dus sowieso moest hij nog wat bedenken om die avond klaar te maken, aangezien hij niet van gratis voedsel zou kunnen gaan profiteren.
Hij keek Ellia weer aan en besloot het toen gewoon te zeggen. "Jammer dat je plannen hebt, anders was je altijd welkom om lui op de bank te komen liggen met gratis voedsel om naar binnen te schransen," grijnsde hij, haar woorden deels herhalend. "Aangezien je je vriendje daar toch achterlaat." Zelf vertrouwde hij er niet op dat ze ook echt zou langskomen, maar hij kon het uiteraard maar vragen, daar was niets mis mee. En misschien zou hij het zelf niet zo erg vinden een beetje gezelschap te hebben, al was het maar voor even.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 17 | | Vorige | | Volgende |

Hoewel ze daarnet nog erg actief meedeed in zijn spel als fangirl, leek Ellia plots een heel andere sfeer uit te stralen toen ze pas over zijn woorden begon na te denken. Over het vriendjesgedoe. Hei slikte en wendde zijn blik af toen ze begon te praten. Blijkbaar had hij het inderdaad iets anders opgevat dan ze echt bedoeld had. “Wekte ik de indruk iets met iemand te hebben ofzo? Dacht je dat me parner voor het bal en ik… Nee toch?” Hei keek terug haar richting uit en zag haar ogen hem verbaasd en vragend aankijken. Hei wendde nog even ongemakkelijk zijn blik af, om haar daarna opnieuw rustig aan te kijken. "Nee, ik bedoelde gewoon partner.." zei hij redelijk ongemakkelijk, en besefte al snel dat de leugen zo van zijn gezicht af te lezen was. Hij zuchtte, keek opnieuw enkele keren weg en staarde toen weer naar de horizon, terwijl de schemering de controle begon te nemen. "Ok dan, je hebt het niet gezegd, dat was gewoon mijn.. idee ervan?" Hij keek terug naar Ellia en liet zijn blik vluchtig over haar gaan. Het zou hem ook helemaal niet verbazen moest ze een vriendje gehad hebben. Zo erg zag ze er niet uit. Integendeel. Misschien een beetje pittig en een harde tante, maar hij was ervan overtuigd dat er wel jongens waren die daarvan hielden en ermee overweg zouden kunnen. Dus, anders bekeken, had ze misschien zelf helemaal geen zin in een relatie. "Sorry, partner dus," hij keek haar rustig aan en haalde zijn glimlach terug boven. Het was in ieder geval niet zijn bedoeling haar van streek te maken. Maar toch kon hij uiteindelijk een klein lachje niet bedwingen over haar reactie. Zou een relatie haar zo moeilijk liggen dat ze zo was geschrokken van het woord vriendje? "Maar geef toe, partner klinkt een beetje als vriendje. En ergens verbaast het me gewoon dat het geen vriendje is," gaf hij haar uiteindelijk eerlijk toe. Ze hadden deze namiddag al zoveel gezegd en meegemaakt qua emoties, dat dit er toch gewoon bij kon. Hij had ook geen enkele reden om tegen haar te liegen. Dat was eveneens een hoofdstuk die hij probeerde af te sluiten.
Hij zweeg even en bedacht zich toen dat ze nog niet echt een duidelijk antwoord had gegeven op zijn vraag langs te komen. "En trouwens," begon hij, met de vertrouwde grijns op zijn gezicht, "wil ik uiteindelijk wel je kleed zien, en aangezien ik niet naar het bal kom, moet het balmeisje maar naar mij komen." Hij stak zijn hand even naar haar uit, met de bedoeling haar een por te geven, als teken van plagerij en misschien zelfs een beetje uitdaging, maar bedacht zich toen wat er de vorige keer gebeurde toen hij haar porde, en met een kort lachje trok hij zijn hand terug bij zich. "Nee," grijnsde hij, "daar waag ik me niet nogmaals aan!" Maar aan zijn blik was duidelijk te zien dat hij haar niks kwalijk nam. Hij zou niet weten waarom. Stiekem vond hij haar gezelschap zeker wel aangenaam. Hij twijfelde er dan ook niet aan dat hij het gezellig zou vinden moest ze langskomen, maar hij kon haar uiteraard niet verplichten.
Hei staarde naar de lucht en zag de maan en sterren al langzaam verschijnen. Hij zuchtte diep en stond op. "Hmm, ik moest nochtans voor het donker thuis zijn," grapte hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte om de koude handen tegen te gaan. Hij bleef naar de sterren staren en glimlachte zwakjes. "Wel," hij draaide zich naar Ellia toe. "Dan zie ik je binnenkort? Ik woon trouwens in de winkelstraat. Een klein restaurantje, de trap op. Het is niet groot, wel gezellig." Het enige wat hij al gedaan had was zijn spullen daar gedumpt, dus eigenlijk kon hij nog niet echt zijn mening geven over zijn nieuwe stek, maar voor zover hij al gezien had was het wel een leuke plaats om te verblijven. Hij bleef haar rustig in de gaten houden. Zomaar weglopen vond hij ook maar zo onvriendelijk na een eerste, maar leuke ontmoeting.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 18 | | Vorige | | Volgende |

Net als Hei kwam Ellia overeind. Hij was tevreden dat ze niet verder was ingegaan op het vriendjes onderwerp, en hem weer met de bekende uitdrukking aankeek. Ah, er was vast niet veel die haar echt uit het veld zou slaan. Zoals hij zichzelf al eerder had gezegd; ze leek een pittige meid die zichzelf wel zou redden in deze grote boze wereld. Hei propte zijn handen nog iets dieper in zijn zakken en keek haar nog steeds even vriendelijk aan. “Oké, jij je zin, het ‘balmeisje’ kom wel even langs dan. Maar verwacht er niet teveel van, anders stel ik je straks nog teleur,” grijnsde ze uiteindelijk. Hei knikte tevreden. Maar vroeg zich uiteindelijk toch af waarom ze er zoveel plezier in had. Was ze zo blij dat ze haar kleedje kon showen aan hem? Of had ze andere plannetjes in haar hoofd? Ah, hij stelde zichzelf al snel gerust met het feit, dat hij daar vast niet achter zou komen tot ze uiteindelijk bij hem thuis zou staan. Maar eerst, had hij nog een hoop uit te pakken.
"Mooi zo!" grijnsde hij terug. "Ik ga mijn laatste spullen uitpakken en me voor de tv gooien." Hij knikte even, tevreden over zijn net opgestelde planning. "En dan zie ik je uiteindelijk wel verschijnen." Zijn donkerblauwe ogen richtten zich terug op Ellia, die rond zat te kijken, speurend achter Ven. Het gefluit had hij vast en zeker wel gehoord. Honden waren daar echte meesters in. "Wel.." zei hij uiteindelijk een beetje ongemakkelijk. "Dan ga ik maar." Hij bedacht hoe hij het best afscheid van haar kon nemen, aangezien ze niet zo'n klef persoon was als vele anderen. Veel meisjes gaven een knuffel of zelfs een kus op de wang. Twee methodes waar Hei nooit grote voorstander van was geweest. En handjes schudden kwam bij hen ook niet altijd super uit. Hij grijnsde even om dat idee, en besloot daarna gewoon te vertrekken. Hij dacht niet dat Ellia nood had aan een langdurig afscheid. En tenslotte zouden ze elkaar snel weer zien, als ze zich aan haar afspraak zou houden uiteraard. Hei knikte nog even glimlachend naar haar, waarna hij z'n rug naar haar toe draaide en rustig vertrok. De koude wind door z'n haren en langs zijn lichaam heen. In het donker, in de richting van de winkelstraat.

Met een vriendelijke glimlach had Ellia naar hem geknikt, vlak voordat Hei vertrok. “Aye, ik spreek je,” zei ze nog, waarna ze haar hand even tot ongeveer de hoogte van haar hoofd opstak en keek naar hoe hij richting huis ging. Het afscheid was nuchter en vlot, precies zoals haar voorkeur ervoor altijd was. Ze had er nooit van gehouden om een langdurend afscheid nemen. Het was zo over dramatisch en overbodig als maar kon. Het was niet alsof je elkaar nooit meer terug zou kunnen zien, of in de meeste gevallen met situaties als deze tenminste niet. Al dat kleffe gedoe hoefde van haar nooit zo, zag ze het nut nooit zo goed van in en vond het alleen maar extra moeite om een boodschap te brengen, die zonder dat overdreven gedrag ook wel aan zou komen.
Vlak nadat Hei was vertrokken, zag Ellia zelf ook niet meer het nut ervan in om hier langer rond te blijven hangen. Ze had geen problemen met het duister wat zich langzaam hulde over het schoolterrein, daar was ze immers een Shadraan voor. Nee, het ging haar eerder om de kou, die nog hardnekkiger en scherper werd nu de zon onder was gegaan. Ze was geen koukleum, gaf meestal de voorkeur aan de koudere dagen dan de hete, drukkende zomerdagen, maar ook zij had een limit. Daarbij was het niet alsof ze echt iets te doen had voor nu, dus wat zou het punt ervan zijn hier nog langer te blijven? Haar blik richtte ze van Hei terug naar de grote boom, waar ze met rustige stappen naartoe beende. Vlakbij de plek waar ze bijna de hele namiddag had gezeten kwam ze tot stilstand, boog ze wat naar beneden en raapte ze het boekje op waar ze voor haar ontmoeting met Hei in had zitten werken. Al die tijd had het in het gras gelegen, klaar om weer opgepakt te worden zodat ze er weer verder in kon werken, maar dat was er nooit meer van gekomen. De persoon waar ze naast had gezeten bleek interessanter dan ze eerst verwacht had, dus had ze zonder er ook nog maar één keer terug aan te denken het idee om vandaag haar Journal verder uit te werken opzij geschoven. Met het boekje in haar hand liep ze om de boom heen, naar de plek waar ze eerst met Ven gezeten had. Door het duister heen kon ze haar tas daar zien liggen, nog precies zo als ze hem daar gelaten had. Bij de twee handvatten greep ze de sporttas vast en trok ze de rits een beetje open. Nog even, voordat ze haar Journal erin opborg, wierp ze een vluchtige blik op de lege, roodbruine kaft. Vandaag weer een stuk minder eraan gedaan dan eerst de bedoeling was geweest. Vanavond of morgen had ze daar misschien wel meer geluk en succes mee. Als ze er dan nog zin in had, natuurlijk. Het schrift schoof ze grof in haar tas die ze een klein stukje open had geritst, waarna ze hem weer dicht deed en haar tas over haar schouder slingerde. Met rustige, kalme passen liep ze daarna, met haar vrije hand in haar jaszak gegleden, weer om de boom heen richting de school. Tijdens haar rustige wandeling kon ze vanuit de verte Ven al zien aankomen rennen, in een rappe vaart, bij elke sprong die hij maakte zijn snelheid proberend op te voeren. Glimlachend liep Ellia rustig verder, nogmaals bedenkend dat ze deze ontmoeting alleen maar aan hem te danken had.

-End of Topic-