Ze vloog in haar dierlijke vorm tussen de bomen door, terwijl ze Terra in de gaten hield. De Tasmaanse duivel rende vrolijk voor haar bazin uit, terwijl Tári niet eens moeite deed het dier bij te houden. Ze hield er niet zo van om in haar dierlijke gedaante rond te vliegen. Het vliegen zelf vond ze geweldig, maar de rest niet echt. He enige echte voordeel was dat ze overal sneller kon komen.
Ze landde op de grond en veranderde terug naar haar gewone vorm. Een rilling trok over haar rug en ze moest even tegen een boom leunen. Ze klemde haar kaken op elkaar. Ze was nooit goed in het terug veranderen en ze betwijfelde of ze er ooit beter in zou worden.
Terra keek haar even vragend aan, maar vond toen een takje, dat een stuk interessanter was. Tári zuchtte even en schudde haar hoofd, terwijl ze rustig weer rechtop ging staan. Ze liet haar hand over de rij messen in de riem glijden en haalde er toen willekeurig een uit. Ze ging recht voor de boom staan en kraste er drie cirkels in. Ze zuchtte even en liep een paar meter bij de boom vandaan. Ze stopte het mes terug en pakte er drie andere. Ze sloot haar ogen even, haalde diep adem, opende haar ogen en gooide de messen zonder ze echt te richten. Het eerste mes raakte de boom wel, maar maakte er enkel een oppervlakkige kras in, voordat het op de grond viel. De tweede raakte precies het midden van de drie cirkels en de derde lande vlak naast Terra in de aarde. Het dier gromde kwaad en keek haar bazin met vurige oogjes aan. Tári gromde wat en liep met grote passen naar de boom. Ze haalde het mes eruit en raapte de andere twee van de grond. Ze wierp een blik op de Tasmaanse duivel en siste: ‘Je had het aan kunnen zien komen als je niet met dat takje aan het spelen was.’ Terra gromde en hapte naar Tári’s hand, die het dier een tik op de neus gaf. Zacht, zodat het geen pijn zou doen, maar hard genoeg om het dier orde toe te roepen.
Tári ging rechtstaan en liep weer naar de plek waar ze had gestaan toen ze de messen had gegooid. Ze keek naar de boom en zuchtte diep. Waar had ze last van? Ze pakte twee van de messen in haar linker hand en gooide er dit keer maar een, die exact in het midden van de cirkels uitkwam. De andere twee messen volgde een voor een en ook die twee kwamen in het midden van de cirkels terecht. Ze gromde even gefrustreerd en liep naar de boom om de messen te pakken. Toen ze weer op de plek stond om de messen te gooien, draaide ze zich om en gooide ze de messen alle drie tegelijk. Dit keer raakte geen van de messen de boom.
Een kreet van frustratie kwam uit haar mond. Ze liep naar de messen en stopte ze terug in de riem. Voordat Terra commentaar kon gaan geven, draaide ze zich op een hak om en gromde ze tegen het diertje: ‘En jij houdt je mond!’ Terra hief haar kopje en gromde zacht, waardoor Tári bijna de neiging had een steen van de grond te pakken en die naar het dier te gooien. Ze deed het niet. Ze wilde het dier geen pijn doen, ook al zou het op dit moment behoorlijk opluchten. Ze draaide haar rug naar het dier toe, pakte een mes uit de riem en kraste door de cirkels heen.
Het was een van die dagen waarop ze niet kon achterhalen waarom ze zo kwaad was. Het deed haar denken aan Damian. Die jongen kon ook spontaan overslaan van humeur. Het enige verschil was dat hij meteen mensen iets aandeed.
Terra gromde zacht en Tári draaide zich me een ruk om. ‘Ik zei dat je je mond moest houden, luister je dan nooit?!’ Natuurlijk luisterde het dier wel. Eigenlijk altijd. Het dier was gewoon verstandig genoeg om op dit soort momenten niet te luisteren. Door haar woede en frustratie, had ze echter de hint van de Tasmaanse duivel niet door. De Tasmaanse duivel wist dat ze niet meer alleen waren, maar Tári was te druk bezig met zichzelf om de hint door te hebben.

Nocte zuchtte..hij zat met zijn armen achter zijn hoofd in de gebruikelijke oude boom in het duistere bos. Het was weer een gewone dag met het gewoonlijke gehang en de gewoonlijke verveling..zonder appels ook...Hij kon echt niet wachten tot het nacht werd...en zijn kracht weer op z'n sterkst was. "Night and day...two different things...Sun and Moon...Ying and Yang.." mompelde hij, terwijl zijn hoed over zijn gezicht was. Hij kwam zo altijd het grootste gedeelte van de dag door. Onzin mompelen en niets doen..niet dat Nocte daar problemen mij had..voor een paar uur..Toen rook hij een ietwat bekende geur. "Hmn?" Hij schoot overeind. Deze geur herkende hij uit duizenden. De geur die hij eigenlijk het meeste had gemogen tijdens Tournament of the Magician.."Tári Nemesis Chronos..hehehehe" Zijn saaie dagje zou wellicht nu niet meer zo saai worden als hij had gedacht...Toen rook hij een andere, wat meer dierlijke geur bij haar. Hij kon alleen niet goed plaatsen wat voor geur dit was..het had iets weg van een Wezel...maar deze geur rook..gemener..kwaadaardiger.."Hmn...Terra.." datw as de naam van dit wezen dat zich bij Tári bevond...
Hij zweefde de geur van deze achterna. Toen zag hij haar samen met het rare beest. Deze keer had ze ook wat messen bij haar. Dat had hij ook eigenlijk wel verwacht bij dien.. Hij maakte zich onzichtbaar, en ging in een boom vlak boven haar zitten. Oh..hij hield zo van haar geur..zo kwaadaardig..sadistisch...moordzuchtig...hij sidderde van plezier. Hij zag hoe ze oefende met haar werpmessen. Hij grinnikte iedere keer dat ze haar doel mistte. Nu kwam er ook nog eens frustratie bij..oh deze geur bleef alleen maar beter en beter worden..Toen keek het rare beest opeens richting hem, en gromde. Ach ja..beesten hebben nou eenmaal ander zicht dan mensen..of zou zij zijn geur hebben geroken..waarschijnlijk beide. Het mensenkind had het echter niet door. Hehe..dit ging nog leuk worden ook.. Hij zweefde naar beneden, pakte de messen en begon ermee te jongleren, om ze vervolgens alle drie in de boom te gooien op een perfecte rij. Toen zweefde hij snel naar het rare beest toe, en liet deze zweven met behulp van zijn magie, liet deze de hoogte in gaan en liet deze toen weer met een plof op de grond vallen. "HIEHIEHIEHAHAHAHAHA" De lach van Nocte echode door het bos na deze acties.

Trainen deed ze vaak zat, maar meestal raakte ze haar doelwit. Meestal dan. Dat ze de cirkels niet raakte, niet eens een ervan, niet eens de rand van de laatste, zorgde voor enkel frustratie. Ze vervloekte het. Ze was nooit echt geweldig geweest in het verbergen van haar frustratie als ze alleen was en het was dus ook niet geheel onverwachts dat er een kreet uit haar mond kwam. Ze zou de kreet niet hebben geslaakt als ze niet alleen was, ook niet als er een bekende in de buurt was. Zelf bij haar beste vrienden zou ze de kreet nog binnen hebben gehouden. Het gebeurde sowieso niet snel dat ze haar emoties toonde. Als ze pijn had, klemde ze haar kaken op elkaar en deed ze haar best haar mond te houden tot het te erg werd. Iets wat niet erg vaak gebeurde. Het moment in dit duistere bos, waarbij ze het hele bos bij elkaar had geschreeuwd, wetend dat niemand haar hoorde, weerhield haar soms nog steeds om naar het bos te gaan. Heel soms had ze zelf nog last van haar been, al wist ze niet helemaal zeker of het verbeelding was of niet.
Frustratie was echter een emotie apart. Het ene moment vervloekte ze het, het andere moment was het een perfecte manier om een ander op stang te jagen. Dit was een van die momenten waarop ze er zelf niet helemaal uit was. Het zou haar kunnen helpen om de boom goed te raken, maar ze wist dat het haar dusdanig zou irriteren, dat ook dat nooit zou werken.
Toen ze de messen voor de derde keer gooide en het weer mis ging, had ze het er echt helemaal mee gehad. Ze smoorde Terra de mond, nog voor het dier iets had kunnen doen. Geen commentaar. Dat was iets waar ze nu echt geen zin in had en wat ook geheid fout af zou lopen en ondanks dat de Tasmaanse duivel donders goed wist hoe haar bazin in elkaar zat, gaf ze toch de commentaar die Tári juist niet had willen horen. Soms vroeg ze zich af of ze het dier niet in de kooi had kunnen laten zitten, of het dier niet gewoon weg had kunnen rotten in dat oude, vervormde kooitje, dat ergens tussen het vuilnis was gegooid. Ze werd echter elke keer weer kwaad op zichzelf als ze dat dacht. Het dier maakte haar soms knetter gek, maar het dier was ook altijd trouw geweest en ze had veel aan het dier te danken. Hoe vaak het dier haar wel niet had beschermd, of het nut had of niet maakte niet uit, het dier had haar bazin vaak genoeg beschermd.
Ze was te druk bezig met haar frustratie om door te hebben dat het dier ook dit keer haar bazin wilde waarschuwen. De Tasmaanse duivel had precies gedaan wat ze altijd deed als ze wist dat er iemand was, maar wat Tári normaal gesproken altijd kon, begreep ze dit keer niet. Ze herkende elke piep, elke grom, van het dier, maar had dit keer echt niet door wat het dier bedoelde. Ze kwam er echter snel genoeg achter dat ze beter op had moeten letten. Haar ogen vergrootte iets toen ze haar messen de lucht in zag zweven en ermee gejongleerd werd. Er was echter niks of niemand die het kon doen, voor zover zij kon zien althans. De messen vlogen door de lucht en kwamen alle drie, in een perfecte rij, in de boom terecht. Tári fronste haar wenkbrauwen en bleef met half open mond naar de messen kijken. Pas toen Terra hard piepte, schoten haar ogen naar het diertje. Ze zag hoe ze in de lucht zweefde en daarna met een harde plof op de grond kwam. De lach die haar oren binnen drong, bezorgde haar een rilling over haar rug. Terra bleef staan waar ze stond, een beetje in de war. Tári keek nog even naar het dier, voordat ze slikte. Haar hand gleed langzaam naar haar messen en ze pakte er een uit. “Het zijn je messen, Tári, maak er gebruik van en stop met dat geren van je.” Damians stem galmde door haar hoofd en ze keek weer naar de Tasmaanse duivel. Nu pas besefte ze dat ze niet goed op had gelet. Haar ogen gleden niet van het dier af. De blik in haar ogen liet niet merken hoe ze zich voelde, maar haar knokkels waren wit doordat ze het mes zo strak vast hield.
‘Als je zo een plezier hebt, kun je dat dan niet hebben als ik je kan zien?’ Ze slikte even, wende haar blik nog steeds niet van de Tasmaanse duivel af. Terra keek haar aan, nog steeds een beetje geschrokken, maar al een heel stuk hersteld. Zolang Tári geen idee had waar ze moest kijken, zou ze naar de Tasmaanse duivel kijken.

[Muziek
Nocte had echt de tijd van zijn leven. Echter kon hij de frustratie van Tári teleurstellend zwak ruiken..al werd deze wel sterker naarmate hij verder ging. Ah well, hij had zijn momentje gehad..Hij hoorde de reactie van Tári. Hij liet zijn lach weer horen. Wat was daar nou leuk aan? Het was veel leuker de onwetendheid en onbegrip van mensen te ruiken omdat ze niet wisten met wie ze te maken hadden. Zeker Tári zal het vast wel interessant vinden als ze wist met wie ze te maken had.. Althans interessant..eerder verrassend...maar goed..hoe kon niet in de toekomst kijken. Hij kon veel, maar dat niet. Hij zweefde tot achter het meisje, en verscheen toen. "Je moet beter naar dieren luisteren...Tári Nemesis Chronos...minder gooien met messen en meer luisteren..want als je dat had gedaan had deze samenloop van omstandigheden wellicht..niet plaats gevonden..." Toen liet hij Terra weer omhoog zweven, liet deze een salto maken en liet deze weer met een plof op de grond komen. "Hoewel deze actie wellicht niet voorkomen had kunnen worden..hehehehehe..."

Ze hield er niet van als ze niet wist tegen wie ze sprak of wie haar frustratie enkel erger maakte. De acties waar ze vol verbazing naar keek, maakte dat er niet beter op. Het feit dat iemand die ze niet kon zien, haar even liet zien hoe ze haar messen wel had kunnen gooien, verbaasde haar niet alleen, maar zorgde er ook voor dat de frustratie nog erger werd. Toen ze Terra met een plof op de grond zag komen, kon ze de vraag niet meer voor zich houden. Was het nodig? Moest het echt zonder dat ze kon zien wie het deed?
‘Als je zo een plezier hebt, kun je dat dan niet hebben als ik je kan zien?’ De lach die opnieuw door haar hoofd galmde. Ze beet op haar lip en klemde haar greep nog strakker rond het mes. Terra bewoog nog steeds niet, bleef haar bazin strak aankijken. Vrijwel op het zelfde moment als dat het dier kort op haar achterpoten ging staan en zich daarna weer gewoon op vier poen liet vallen, klonk de stem die bij de lach hoorde, achter haar. "Je moet beter naar dieren luisteren...Tári Nemesis Chronos...minder gooien met messen en meer luisteren..want als je dat had gedaan had deze samenloop van omstandigheden wellicht..niet plaats gevonden..." Ze schrok van de stem, maar liet er zo min mogelijk van merken. Ze wende haar blik nog steeds niet van Terra af.
Toen het dier weer de lucht in ging, maar dit keer ook nog een salto maakte en toen op de grond terecht kwam, me de zelfde harde plof, draaide Tári zich met een ruk om. "Hoewel deze actie wellicht niet voorkomen had kunnen worden..hehehehehe..." De stem was niet geheel onbekend geweest, maar toch was er enige verassing in haar gezicht af te lezen. Ze kende de regels, maar het maakte haar op dit moment weinig uit. Adviseur of niet, niemand kwam aan Terra. Dus ook niet indirect. Ze probeerde rustig te blijven, terwijl ze siste: ‘Misschien zou het dan handig zijn om haar met rust te laten, zodat ik ook nog naar haar kan luisteren zonder problemen.’ Terra piepte kort achter haar, maar ze draaide zich niet om. Ze was niet van plan haar rug weer af te wenden. Ze keek echter wel toen Terra haar snuit zacht tegen Tári’s been duwde. Tári keek weer naar Nocte en schudde kwaad haar hoofd. Misschien was de woede niet nodig, maar de frustratie die ze al had gehad, had hij aangewakkerd door haar uit te dagen en die frustratie veranderde langzaam in woede. Terra gromde zacht en ging met haar voorpoten tegen Tári’s been aanstaan. Tári klemde haar kaken op elkaar en keek naar het mes in haar handen. Langzaam liet ze het ding terug glijden in de riem, ook al was ze er niet helemaal zeker was of ze zich daardoor beter zou voelen. Ze wist in elk geval dat het ding toch nutteloos zou zijn. En mocht het toch nodig zijn, kon ze het ding snel genoeg weer pakken. Daar ging ze vanuit althans.
Ze keek weer naar Terra, die haar tandjes kort ontblootte en toen haar aandacht op Nocte richtte. Tári slikte even en keek Nocte met een kwade blik aan. Ze was het deels met hem eens, deels vond ze zijn woorden totale onzin. Luisteren was inderdaad een slim plan, maar het dier liet haar zo vaak iets weten, hoe kon hij weten of ze wel of niet genoeg naar de Tasmaanse duivel luisterde? Of was zij nou de gene die zichzelf verkeerd inschatte? En minder met messen gooien? Nee, echt niet. Ze was praktisch vergroeid met die dingen en ze wilde er zoveel mogelijk mee trainen. Als ze ermee bleef trainen, kon ze beter worden. Trainde ze niet, dan kon ze ook niet beer worden. Zo simpel was het. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en hurkte om Terra op te tillen en het dier op haar schouder te zetten.

Oh..die woede..heerlijk..de lichte schrik was ook te ruiken geweest..gemixt met haar duistere magie...Hij kon er nog uren over doorgaan. Hij moest weer lachen om de opmerking van Tári. "Oh, maar nu hoefde je niet meer te luisteren naar zwartje..want je wist nu toch wel wie er was...hehehe.." Hij keek grijzend naar Terra, die nu har tanden ontbloot had naar hem. "Ain't he a cutie...hihi...HAHAHAHA" Terwijl hij lachte tolde zijn hoofd rondjes op zijn romp. Toen zette hij zelf zijn hoofd stil. "Hij is zo eng dat mijn hoofd helemaal op hol slaat." zei Nocte op een spottende toon. Zijn bedoeling was om Tári uit te dagen. Dat was zeer makkelijk, aangezien ze haar geur nog steeds bedwelmd was met negatieve emoties. Toen had hij opeens de messen van Tári weer in zijn hand. "Messen...deze dingen gebruiken mensen toch om hun eten mee te snijden? Waarom gebruik je ze dan tegen een stuk natuur? Ga je die boom soms eten? Ik dacht het niet of wel? Dus daarom heb je deze helemaal niet meer nodig hehehehe..." Toen gingen de messen in vuur en vlam op, terwijl Nocte een melodietje neuriede. In werkelijkheid waren de messen onzichtbaar geworden en de vlammen niet echt, want dat was de grap. Haar tot kwaadheid drijven zonder haar echt schade aan te doen..wellicht misschien een beetje mentale maar who cares..."Zo, nu wij daar ook vanaf zijn heb ik nu een andere vraag..heb je wellicht appels bij je?"

Had ze verwacht dat Nocte erachter zat? Nee. Was ze er verbaasd over? Misschien. Irriteerde het jaar? Zeker weten. Het irriteerde haar mateloos. En dan kwam hij aanzetten met die idiote logica! Hoezo luisterde ze slecht naar Terra? Dat was praktisch het enige wat ze deed. Hoezo zou ze minder met messen moeten gooien? Het waren wapens en daarmee wilde ze gewoon trainen. Zo vreemd was dat toch ook niet?
‘Misschien zou het dan handig zijn om haar met rust te laten, zodat ik ook nog naar haar kan luisteren zonder problemen.’ Had hij werkelijk een andere reactie verwacht? Ze betwijfelde het eigenlijk. Het feit dat Nocte weer moest lachen, zorgde ervoor dat ze haar tanden dusdanig op elkaar klemde dat ze knarste. Ze was doodserieus geweest en toch vond hij het grappig? Ongelooflijk! "Oh, maar nu hoefde je niet meer te luisteren naar zwartje..want je wist nu toch wel wie er was...hehehe.." Tári gromde wat binnensmonds en schudde ongelovig haar hoofd. Zwartje? Werkelijk? En dat terwijl het dier niet eens geheel zwart was. Het scheelde weinig, maar de enkele witte streep over de hals van het dier, viel toch nog wel op.
Terra leek ook niet al te blij me Noctes aanwezigheid. De Tasmaanse duivel was met haar voorpootjes tegen Tári’s been gaan staan en had haar tanden ontbloot naar Nocte. Normaal gesproken zou Tári het dier erop hebben gewezen, maar dit keer was dat niet nodig. Nocte verdiende het. Hij had het arme dier zo graag willen gebruiken als speelgoed, dan kon hij ook verwachten dat dat zelfde speelgoed niet meet zo liefelijk zou zijn als hij doorging.
"Ain't he a cutie...hihi...HAHAHAHA" Sprak Nocte terwijl hij naar Terra keek. Tári knipperde kort met haar ogen toen zijn hoofd begon te tollen terwijl hij lachte. Haar ogen gleden even naar Terra, die haar niet eens aankeek. Het dier bleef met haar tanden ontbloot naar Nocte kijken, nu kwam er echter ook een zacht gegrom uit de bek van het dier. Toen zijn hoofd stopte met tollen, hield Terra’s gegrom echter niet op.
"Hij is zo eng dat mijn hoofd helemaal op hol slaat." De spottende toon beviel Tári totaal niet. Ze walgde ervan. Ze had er altijd een hekel aan als mensen haar aanspraken met een spottende toon en op dit moment kon ze dat al helemaal niet hebben.
Toen Nocte haar messen ineens weet in zijn hand had, beet ze zacht op haar tong. "Messen...deze dingen gebruiken mensen toch om hun eten mee te snijden? Waarom gebruik je ze dan tegen een stuk natuur? Ga je die boom soms eten? Ik dacht het niet of wel? Dus daarom heb je deze helemaal niet meer nodig hehehehe..." Na zijn woorden gingen de messen in vuur en vlam op. Tári’s adem stokte en ze beet zo hard op haar tong, dat ze de ijzerachtige smaak van bloed kon proeven. Toen ze zichzelf weer terug vond, riep ze kwaad: ‘Verdomme! Als ik míjn messen in die vervloekte boom wil gooien, dan is dat aan mij, niet aan een of andere idioot! Het recht om dan ineens te besluiten dat ik ze niet meer nodig heb, heb je niet!’ Terwijl Tári had gesproken, was Terra’s gegrom luider geworden en had Tári er enige moeite mee om boven het gegrom uit te komen.
"Zo, nu wij daar ook vanaf zijn heb ik nu een andere vraag..heb je wellicht appels bij je?" Haar ogen werden groot van ongeloof en haar handen balde ze toot vuisten. ‘Eerst laat je mijn messen in vuur en vlam opgaan en daarna durf je me te vragen of ik appels heb?! Appels!’ Ze lachte kil en vreugdeloos. Door die lach, stopte Terra met grommen en klom het diertje via Tári’s broek naar haar schouder, waar het dier weer gewoon verder ging met grommen. Tári’s ogen straalde pure woede uit. ‘Al had ik appels gehad, dan was het enige wat je had kunnen krijgen, een verrotte appel naar je hoofd!’ Als ze nu in de spiegel zou kijken, zou ze zichzelf maar met een persoon kunnen vergelijken. En bij de gedachte aan die persoon, wist ze ook meteen wat hij nu zou zeggen. “Woede gaat je niet helpen. Echt, luister toch eens naar wat ik je zeg, anders kan je net zo goed wegrotten bij die ouders van je.” Zijn woorden maakte haar nu niks uit. Niemand kwam aan Terra en daarna ook nog eens aan haar messen. Beide waren heilig voor haar.

Nocte moest alleen maar grijnzen van de boosheid van Tári. Oh het plezier dat je kreeg met het irriteren van iemand anders..heerlijk.."Verrotte Appels? Zo behandel je de adviseur van je element niet...hehehehe.." Goed, de fun was er nu wel een beetje vanaf nu. "Hehehe...rustig maar, je mesjes zijn hier nog de hele tijd.." De messen verscheen weer, en bleven om Nocte heen hangen. "Ik wou alleen je reactie zien Tári..hehehe" Reacties waren altijd zeer interessant om te zien..bij ieder mens verschilde deze. Bij Tári waren ze tot nog toe..explosief..Hij gooide de messen richting Tári, en deze belandde perfect op een rij in de boom achter haar.
"Nu dat achter de rug is, wil ik graag opnieuw beginnen..Nocte O'Lentarin..full time demon en adviseur van de vrouwe der duisternis..tevens organisator van Tournament of the Magician..hehehe" Er verscheen een bak met vlees voor Terra, als teken van excuus. "Ik heb je zien vechten in de Arena Tári Nemesis Chronos...je was 1 van mijn persoonlijke favorieten...hehehe"

Wat had hij dan verwacht? Dat hij eerst Terra kon treiteren en vervolgens haar messen in vuur en vlam op kon laten gaan, zonder dat ze kwaad zou worden? Zonder dat ze tegen hem zou gaan schreeuwen? Werkelijk? Als hij dat werkelijk dacht, zat er iets goed mis. Niemand, helemaal niemand, zelfs de liefste student hier op school, zou nog kwaad worden als iemand twee van de dingen die de persoon het dierbaarst zijn, op deze manier verdwijnen of pijn gedaan worden. Niemand!
Ze was al behoorlijk gefrustreerd geweest omdat geen van haar messen echt in de boom was gekomen. Dat ene mesje dat raak was geweest, was niet genoeg geweest om haar op te vrolijken. Met de idiote acties van Nocte, werd dat er niet beter op en door de toon die in zijn stem door kwam, was het niet onbegrijpelijk dat ze door het lint ging.
"Verrotte Appels? Zo behandel je de adviseur van je element niet...hehehehe.." Hij had inderdaad een punt, maar had hij het niet verdient? O ja, zeker wel. Als hij niet had gewild dat ze zo had gereageerd, had hij Terra met rust moeten laten en had hij van haar messen af moeten blijven. Terra was een ding, het dier kon zichzelf nog wreken als het moest, maar door haar messen ook nog eens te laten verdwijnen, was hij de lijn overgestapt. Ze kon het zichzelf niet kwalijk nemen en dat was ze niet van plan ook. Actie reactie, zo simpel was het.
Ze gaf geen reactie op zijn woorden, bleef hem enkel kwaad aankijken. Ze was niet van plan er op e reageren. Excuses? Nee, die kon hij voorlopig ook vergeten. Hij zou daar eerst mee moeten komen.
"Hehehe...rustig maar, je mesjes zijn hier nog de hele tijd.." De messen verschenen weer en bleven om Nocte heen zweven. Tári’s ogen werden groot en Terra stopte met grommen. Ze beet onbewust hard op haar wang. Ze had allang door dat ze de bloedsmaak kon proeven, maar ze stopte er niet mee. "Ik wou alleen je reactie zien Tári..hehehe" Hij gooide de messen, die achter haar in de boom belande. Alweer perfect op een rij. Tári keek er even naar, voordat ze haar hoofd weer naar Nocte draaide en hem argwanend aankeek.
"Nu dat achter de rug is, wil ik graag opnieuw beginnen..Nocte O'Lentarin..full time demon en adviseur van de vrouwe der duisternis..tevens organisator van Tournament of the Magician..hehehe" Er verscheen een bak met vlees voor Terra. Het dier wilde haar snuit er al insteken, toen ze ineens iets bedacht. Terra keek vragend op naar Tári. Tári keek even naar de bak en knikte toen. Terra begon er meteen van te eten. Tári keek er even naar, voordat ze naar de boom liep waar haar messen in vast zaten. Ze had Nocte gehoord, maar was zelf nog aan het bedenken of ze er een reactie op wilde geven. Ze was er nog niet helemaal van overtuigd dat dat “opnieuw proberen” ging werken.
Ze haalde een van de messen uit de boom en bekeek hem aandachtig. ‘Hm..’ Was alles wat er uit haar mond kwam toen ze bedacht dat dit inderdaad haar messen waren. Ze stopte het ene mes dat ze in haar handen had terug tussen de riem. De rest zou ze straks wel pakken.
"Ik heb je zien vechten in de Arena Tári Nemesis Chronos...je was 1 van mijn persoonlijke favorieten...hehehe" Tári keek Nocte aan en ze knikte kort. Mooi, ze hoefde zich dus al niet meer voor te stellen. Het enige nadeel was dat hij haar naam wist. Ze zou er altijd een enorme hekel aan hebben.
‘Wat verwacht je?’ Terra stopte met eten en keek haar bazin even kort aan, voordat het dier weer deed alsof het nooit gestopt was met eten. Tári negeerde het diertje en fronste haar wenkbrauwen. ‘Dat ik alles opnieuw wil doen? Sorry, maar dat kun je vergeten.’ Haar stem klonk rustig, maar er klonk een zweem van woede doorheen, die verraadde dat ze moeite moest doen om niet weer uit te vallen. Ze knikte naar de bak. ‘Bedankt voor dat ding daar en het feit dat je mijn messen niet daadwerkelijk in vuur en vlam op hebt laten gaan, maar ik ben er nog niet helemaal uit of ik je nou moet bedanken, of jij jezelf.’ Ze liep weer naar hem toe en sloeg haar armen over elkaar heen. Nee, zo makkelijk was ze niet. Je maakte het niet goed door haar iets terug te geven of iets extra’s te doen.

Ach..het mens moest het zelf weten. "Ik had verwachte eigenlijk dat er een sneeuwvlok uit de lucht zou vallen en die dan veranderde in een DRAAK...hehehehe." Hij deed daarna zijn hoofd scheef en keek niets begrijpend. "Hoe kan ik iets vergeten wat ik zelf heb voorgesteld..ik kan het wel vergeten...maar dan herinner ik het mij toch weer...hehehehe." Hij ging dichterbij Tári. Nu kon hij haar geur beter ruiken. En kan hij nu ook haar bloedrode ogen goed zien. Rood was altijd al zijn favoriete kleur geweest, na Paars en Oranje. "Ik denk dat ik beide moet bedanken..jij voor je zeer leuke reactie..en mijzelf voor het opkomen met zoiets geniaals...hehehehe." Tári zou zijn warmte nu wel kunnen voelen. Hij straalde altijd van hem af. "But I'm a demon...I don't do apologises...Ik zeg enkel dat ik opnieuw wil beginnen..ik heb nooit gezegd dat ik mijn excuses aan ga bieden...hehehehe...But you entertained me so much..ik ga je nog daadwerkelijk mijn excuses aanbieden ook. Dat niet alleen...ik wil je graag belonen.." Nocte stelde het altijd erg op prijs als mensen zeer goed meegingen in zijn grappen. Dus wou hij er graag iets voor terug doen. Als zijn humeur goed was althans..en dat was het zeker. Echter zou Tári nog voor een leuke verassing komen te staan als ze op zijn voorstel in ging.

Ze was niet makkelijk als het ging om andere haar excuses aan te bieden. In dit geval dus al helemaal niet.
"Ik had verwachte eigenlijk dat er een sneeuwvlok uit de lucht zou vallen en die dan veranderde in een DRAAK...hehehehe." Tári sloeg haar ogen ten hemel en moest moeite doen een zucht te onderdrukken. Van alle antwoorden, was dit zijn grandioze antwoord? O god..
Nocte hield zijn hoofd schuin en keek haar niet begrijpend aan. "Hoe kan ik iets vergeten wat ik zelf heb voorgesteld..ik kan het wel vergeten...maar dan herinner ik het mij toch weer...hehehehe." Tári kneep haar ogen tot spleetjes toen Nocte dichterbij kwam. Ze zou het liefst aan de kant willen stappen, maar ze hield zichzelf in. Ze was al door het lint gegaan en wilde niet nog een van haar eigen regels overtreden. Ze had zichzelf moeten beheersen. Nu dat haar de eerste keer was mislukt, moest ze het nu wel doen van zichzelf. Blijven staan waar je staat en pas van plek veranderen als het té ongemakkelijk wordt.
"Ik denk dat ik beide moet bedanken..jij voor je zeer leuke reactie..en mijzelf voor het opkomen met zoiets geniaals...hehehehe." De warmte die van Nocte was voelbaar en haar ogen gleden vluchtig naar Terra, die was gestopt met eten en het tweetal in de gaten hield. Tári wist dat het dier niks kon doen mocht het nodig zijn, maar de aanwezigheid van het dier alleen al, was goed genoeg.
"But I'm a demon...I don't do apologises...Ik zeg enkel dat ik opnieuw wil beginnen..ik heb nooit gezegd dat ik mijn excuses aan ga bieden...hehehehe...But you entertained me so much..ik ga je nog daadwerkelijk mijn excuses aanbieden ook. Dat niet alleen...ik wil je graag belonen.." Tári’s ogen schoten naar Nocte bij het horen van het woord belonen. Belonen, hè? Hm, da klonk nog helemaal niet zo verkeerd.. Ze slikte even toen ze bijna de grijns op haar gezicht had laten verschijnen. Ze wilde niet grijnzen, echt niet. Ze was nog niet vergeten wat hij gedaan had en dus had hij nog niet het recht om haar goede humeur terug te brengen. Ze moest nogmaals slikken om er zeker van te zijn dat de grijns echt niet door had gezet. Haar ogen hadden zeker weten kort gewinkeld, maar haar mond was een rechte streep gebleven. Geen grijns, god dank.
‘Belonen zeg je?’ Vroeg ze, terwijl haar wenkbrauwen zich licht fronsten. Onwillekeurig merkte ze wat er in al die jaren gebeurd was..

Het lemmet van het zwaard kwam met een klap tegen de muur aan. De grijns die de jongen haar toewierp bezorgde haar kippenvel. Nogmaals zag ze hoe hij het zwaard rond liet draaien in zijn hand. Ze klemde de twee messen strakker vast en keek hem twijfelend aan. Haar benen trilde van vermoeidheid en haar reactievermogen was een stuk minder geworden. Ze zag hoe het zwaard op haar af kwam, maar ze had gewoon niet de energie meer om het ding te ontwijken. Voordat het lemmet haar kon raken, stopte het zwaard. Damian keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘En waar heb jij ineens last van? De afspraak was dat we door gingen tot een van ons had gewonnen.’ Tári knikte even en liet zich tegen de muur vallen. Damian hurkte voor haar neer en grijnsde breed. ‘Ben je zo moe?’ Tári keek hem alleen maar aan, wat duidelijk genoeg was. ‘Prima, maar dat betekend dat ik heb gewonnen.’ Ze sloot haar ogen. ‘Laat me raden; je wilt je beloning?’ Damian grinnikte. ‘Je begint het te leren. Ik dacht dat je nooit aan beloningen deed?’ Hij had gelijk, ze deed het liever niet, maar afspraak was afspraak.

Haar ogen twinkelde en ze kon de grijns niet meer tegenhouden. Damian was een dief en een moordenaar, maar hij had al die tijd gelijk gehad. Vanaf de eerste keer dat ze naar hem geluisterd had, had hij gelijk gehad. Je zou nooit iets moeten doen als je er niks voor terug kreeg. Wat het ook was, je zou er iets voor terug moeten krijgen.
Het enige was, dat ze nog niet helemaal zeker was of ze wel wilde weten wat de beloning was. Beloningen bleven beloningen. Het vertrouwen om een beloning in ontvangst te nemen, ontbrak hier echter nog. En toch zei ze zacht: ‘Ik luister..’

Eigenlijk was Tári een mooi mensenkind om te zien viel Nocte op. Ze had het soort schoonheid..een gevaarlijke schoonheid. Waarschijnlijk maakten haar witte haar in combinatie met haar rode ogen dit. Na haar antwoord rook hij een verandering in de geur van Tári. Van irritatie naar..belangstelling. Oh, maar dat was zeer goed..want Tári wist echt niet wat haar te wachten stond..hehehe. Nocte greens. "Nou, ik kan je een beloning geven....je mag zelf weten wat voor beloning..er zijn geen grenzen.." Nocte zou voor alles kunnen zorgen. Zijn krachten waren bijna gelijk aan dat van zijn meesteres. Hij kon voor alles, maar dan ook alles zorgen. Echter was er een addertje in het gras. Maar dat hoefde Tári niet te weten. Ze had blijkbaar nog nooit gehoord van het gezegde: Never trust a demon. Escpacially a generous one. "Dus...ben je ervoor in Tári...hehehe.."

Ze was die ochtend opgestaan met een redelijk goed humeur. Nadat ze in haar diergedaante hierheen was gekomen, was dat humeur al snel omgeslagen naar frustratie en nadat Nocte zijn spelletje had gespeeld, was dat veranderd in woede. Nu ze weer wat rustiger was en dat kleine woordje van niet meer dan zeven letters, klonk als muziek in haar oren. Er was een tijd dat ze het woord niet eens had willen horen, de tijd dat ze nog de trots van haar ouders was. Maar die tijd was allang voorbij. Het woord alleen al maakte haar vrolijk. Vrolijker althans.
"Nou, ik kan je een beloning geven....je mag zelf weten wat voor beloning..er zijn geen grenzen.." Tári beet op haar lip en kon er niks aan doen dat haar ogen naar Terra gleden. De Tasmaanse duivel hield haar kopje iets scheef en likte haar lippen af. Terra bleef haar bazin op die manier aankijken. Het dier gaf haar niet bepaald veel hulp of steun. Tári bleef het dier aankijken, terwijl Nocte vroeg: "Dus...ben je ervoor in Tári...hehehe.." Ze sloot haar ogen even en haar hand ging naar het enkele mes tussen de riem. Iets wat ze wel vaker deed als ze ergens over twijfelde. Ze zou het liefst meteen ja zeggen, maar de zwijgende blik van Terra en een klein stemmetje, ergens helemaal achter in haar hoofd, vertelde haar het niet te doen.
Ze opende haar ogen en keek Nocte strak aan. Haar grijns verdween niet, mar haar ogen twinkelden niet meer en haar stem klonk emotieloos. ‘Waarom zou je me een beloning geven, als ik je enkel heb vermaakt?’ Zwijgend bedankte ze Lieke. Het kind was een gestoorde gek en had zeker weten niet alles op een rijtje, maar ze had haar vaak genoeg gezegd dat je nooit iets moest doen, zolang je er zelf de logica niet zag. Sam maakte dan altijd grappen over het feit dat Lieke niet eens wist wat logica precies was. ‘Ik zie er de logica niet van in.’ Ze hield haar hoofd iets schuin, wat voor Terra een teken leek om naar het tweetal toe te lopen en naast haar bazin te gaan staan. Het dier keek Tári vragend aan en drukte haar snuit voorzichtig tegen Tári’s been aan. Exact op de manier waarop ze dat gedaan had toen Tári gewond was geraakt naar het gevecht in het bos. Toen had ze echter het hele bos bij elkaar gegild van de pijn.
Ze slikte even en ze knikte kort. ‘Hm.. Niemand geeft zomaar een beloning.’ Damian had altijd gewild dat ze met hem trainde en van hem won. Lieke had enkel een beloning willen geven als Tári haar versloeg met hardlopen en Sam was dol geweest op de kaartspellen die de twee samen hadden gespeeld. Ze kende niemand die beloningen simpelweg uitdeelde omdat ze simpelweg vermaakt waren. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en schudde langzaam haar hoofd. Ondanks alles wat ze zelf had gezegd, was de hebzucht groter. ‘Als ik ja zeg, en ik zeg als, kan je me dan verzekeren dat ik er niks achter moet zoeken?’ Hebzucht had ze zeker, hoe groot die hebzucht was, werd nu getest.