Brrr. Het was koud, donker - ook al was het nog maar halverwege de dag - en ronduit ongemakkelijk. Zo ongeveer iedere stap die ze in de slijmerige herfst/winterbladeren zette liet haar zich opnieuw afvragen waarom ze hier in 's hemelsnaam rondhing en dan ook nog zonder de bescherming van de één of andere leuke jongen. Het punt was simpel: ze had kruiden en dergelijke nodig voor een les, maar had geen zin om de stad in te gaan en ze te kopen. In haar geniale hoofdje was een gedachte opgesprongen: waarom ze niet zelf gaan plukken? LOL. Gewoon midden op de dag het Duistere Bos in - wat dan vást niet duister was - en dan tijd en geld besparen. Nou ja, tijd, dat had ze gehoopt. Wren had er even geen rekening mee gehouden dat in een bos niet alles in nette rijtjes per soort product stond als in een supermarkt. Hier zag zelfs een slijmerige slak eruit als het kruid wat ze nodig had.
Met een zucht sjorde Wren de tas die ze had wat verder bij de modderige aarde vandaan. Ja, ze had haar kruidengids maar meegenomen, straks kwam ze nog aanzetten met een levensgrote berenklauw of iets dergelijks. Moest je ook niet hebben. Goh, zou haar vader nu trots op haar zijn? Ze zette zich zowaar in voor een les! Ze liep maar verder en verder, had eigenlijk geen idee meer waar ze was. Het enige wat ze wist was dat, als ze 180 graden zou draaien en rechtdoor terug zou lopen, ze dan ooit de rand van het bos zou bereiken. Of ja, eigenlijk, stiekem, was ze een beetje verdwaald. Wren rolde met haar ogen, mompelde tegen zichzelf hoe geniaal ze was voor een paar seconden. Hoe lastig kon het zijn om dat kruid te vinden? Het was in dat bos, dat had ze gelezen. Ze had er even geen rekening mee gehouden wat er nog meer in het bos was, echter, maar Wrens gil had zoveel decibel dat het nog een spiegel kon breken. Als haar gezicht dat al niet deed.
Wren liet zich uiteindelijk even tegen een boomstam aanzakken, keek vragend om zich heen. Okay. Waar was ze precies? Waar was dat kruid? Ze snapte er nu even niets meer van. De duisternis begon als een koude sensatie in haar botten te kruipen en eigenlijk wilde ze weg, maar het koppige deel in haar dwong haar te blijven. Ze moest en ze zou hierin slagen, maar hoe? Geluiden overal om haar heen deden haar lichtelijk paniekerig in verschillende richtingen kijken, hoewel ze even zachtjes op haar wang beet, aan de binnenkant, om zichzelf tot rust te manen. Een attitude had je, die gaf je niet zomaar op in een donker bos! Kom op Wren, sprak ze zichzelf toe. De eerste wolf die haar beet kreeg grote problemen.
Het licht dat door de bladeren gefilterd werd, werd steeds minder, naarmate de tijd vorderde. Wren had de boom weer alleen gelaten en was verder gelopen, op zoek naar waar dan ook om die verdomme kruiden te vinden. Ze had alleen maar een beetje alruin nodig, sirjanskruid en vervain. Nog een beetje basilicum voor de smaak, beetje peper en zout en klaar. Nee, dat laatste was onzin. Maar even serieus, was het nu echt zo lastig? Ze sloeg het boek nogmaals open terwijl ze liep, probeerde de afbeeldingen in het schaarse licht in haar hoofd te prenten. Blabla, kleine knoppen, lange stelen. Grote bloemen in de zomer - lekker nuttig in dit jaargetijde - en in de winter nogal onopvallend. Wren rolde met haar ogen en legde het boek teleurgesteld weer terug in de tas, alvorens de pas er wat steviger in te zetten. Af en toe bleef ze staan, keek naar een paar kruiden en kwam erachter dat het brandnetels waren. In haar begon een stemmetje al te vloeken en om eerlijk te zijn had ze het al opgegeven, maar wist ze bij god niet in welke richting ze liep. Daarom liep ze maar door en door, in de hoop ooit bosrand te zien. Ondertussen haar blik op de grond gericht houdend, misschien zag ze het plantje nog.
Meer en meer tijd ging voorbij, tot Wren het uiteindelijk opgaf, een boom een enorme trap verkocht en daarna op de wortels ging zitten, de tas op haar schoot. Alsof ze het bos vertelde dat ze het zat was en dat het een talk to the hand kreeg. En niet zomaar één. Haar neus wat wat omhoog gericht en ze probeerde arrogantie uit te stralen, hoewel een boom dat natuurlijk niet boeit. Haar schouders waren wat opgetrokken en haar armen om haar middel gevouwen, echter, wat de hele houding weer tegensprak. Want ondanks alles, had ze het best wel koud. Toch haalde Wren nog even haar neus op naar het bladerdak en alle insecten in de lucht. Puh. Volgende keer ging ze weer gewoon shoppen.

Het duistere bos. Een plek waar veel leven was. Een plek vol mysteries door de vele dingen die hier konden gebeuren. Waaronder doordat hier veel leven was, en men ook eigenlijk niet wist wat er nou precies allemaal leefde. Bijvoorbeeld, wat was dat daar in de boom? Het leek op een kleine dwerg die een appel aan het eten was. Enkel had deze een te grote hoed en leek deze geen gezicht te hebben. Enkel twee onheilspellend lichtgevende gele ogen. Een onheilspellende hoge schrille stem was te horen onder de hoed "Apples apples...are a demons best friend.." dit was er te horen terwijl de appel langzaamaan verdween onder de hoed. Waarna er onder de hoed een vlam tevoorschijn kwam in de vorm van een appel, die toen verdween. Die ogen keken om zich heen, zoekend naar nog een appel. Deze konden echter geen appel meer waarnemen. "Het laatste van het seizoen...shame.." Het wezen zuchtte. Toen keek het wezen om zich heen. De duisternis was al aan het invallen. Dat was het voordeel van koude seizoenen...de duisternis viel vroeg in. Heerlijk...Dit wezen was niemand minder dan Nocte O' Lentarin. Adviseur van de vrouwe van het duister. Iets waar hij nog altijd heel erg trots is.
Echter, rook Nocte opeens een geur. Een vaag bekende geur. Echter had hij dat wel meer met geuren. Maarja..sommige geuren lijken nou op elkaar...hij rook nog eens goed. Deze lucht rook naar..lucht..magische lucht...Dit betekende dat er een lucht magician in de buurt moest zijn of in elk geval iets wat lucht magie uitoefende. Hij bespeurde lichte twijfel in de geur...wat een geur al niet van een mens kon zeggen...hehehe...De geur werd sterker, en kwam dus dichterbij. Deze geur..hij had deze geur inderdaad eerder geroken...maar wanneer...hij zweefde door het bladerdek va de bomen. Op zoek naar de bron van de geur. Even later zag hij een mensenkind met blauw haar. Deze keek in een boek. Hmmn..dit mensenkind...was het..Wren? Het allereerst mensenkind waar hij mee in contact was gekomen sinds zijn tijd op SSA. Hij keek even goed. Ja..dit moest Wren zijn...Een grijns was onder zijn gele ogen te zien. Wat deed ze echter zo laat in het bos..was het weer een weddenschap? Hij rook nu inderdaad twijfel..een beetje angst en zelfverzekerdheid. Grappig..dat zelfverzekerdheid altijd gepaard ging met een beetje angst. De angst om je zwakke kant te laten zien...oh wat waren mensenbreinen toch voorspelbaar...Echter nu deed ze iets waar Nocte geen rekening mee had gehouden. Ze gaf een enorme trap tegen de boom waar hij in zat. De boom schudde zo hevig, dat Nocte zijn grip verloor, en naar beneden viel. Echter kon Nocte zich nog net op tijd opvangen met zijn eigen magie, voordat Wren hem had kunnen zien. Maar good..hij was toch al van plan om vroeg of laat naar beneden te gaan..dus waarom nu ook niet..hij maakte zich onzichtbaar, en zweefte toen tot net achter Wren. Toen maakte hij zich zichtbaar. "Doe je dat wel vaker...de natuur aanvallen...jouw trap was bijna de ander zijn dood geweest weet je dat..hehehehe"

Ze deed haar uiterste best alle ritselende geluiden en onheilspellende dingen te negeren. Wat nou wolven in het bos? Die leefden toch alleen in de dierentuin? Ja, okay, maak dat de kat wijs. Maar Wren kon het even niet hebben om totaal bang te worden. Ze moest een uitweg vinden, maar ze had nog maar één van de kruiden die ze nodig had. Plus, haar haren zaten niet meer: er waren wat blaadjes in gedwarreld toen ze een rottrap tegen de onschuldige boom gegeven had. Ging weer eens geweldig, toch? Haar gezicht vertrok enigszins toen ze de boom hard raakte, maar ze kon een vloek nog net onderdrukken. Daarna zette ze zichzelf neer op de wortels van de boom, waar ze stil bleef zitten. Na enkele seconden begon ze al heen en weer te wiegen, om de koude wind te negeren. Damn, ze had he niet beter kunnen treffen! Why, oh cruel world?
Een vlaag koudere lucht blies in haar nek en ze keek om net op het moment dat de pompoen zich zichtbaar maakte. 'Doe je dat wel vaker, de natuur aanvallen? Jouw trap was bijna de ander zijn dood geweest, weet je dat..' Een creepy lachje volgde en Wrens ogen werden groot. Ze schrok zo dat ze eigenlijk niet eens meer kon gillen. Een milliseconde later, echter, realiseerde ze zich een paar dingen die haar veel minder bang maakten. Het was een pompoen. Het zweefde. Misschien had dit haar banger moeten maken, maar ze kon alleen maar steeds breder gaan lachen toen de herkenning compleet gemaakt werd in haar brein. Net als een slome update kwamen er meer en meer procenten bij, tot ook de naam van het wezen haar weer te binnen viel. Nocte. Nocte de vliegende pompoen. Tja, 1 en 1 was altijd al 3 geweest bij Wren: de meest onwaarschijnlijke dingen bleven haar bij, terwijl ze nu alweer vergeten was wat voor toetsen en afspraken ze morgen had. Maar zeg nou zelf. Zou jij de naam van een paarsachtige pompoen uit 'Permanent Halloween' land vergeten? Nu-uh.
'Laat me niet lachen, daar ga jij toch niet dood aan,' antwoordde Wren - zo goed en zo kwaad als het ging door de verrassing - op zijn opmerking. 'Maar dat is random! Wat doe jij hier nu weer, Nocte?' Ze noemde zijn naam om de herkenning te laten blijken, zodat de pompoen niet dacht dat ze hem vergeten was. Blauw was iets anders dan blond: dom was ze niet per se! Wren draaide haar nek ietwat ongemakkelijk, zodat ze de pompoen aan kon kijken. 'Dat is lang geleden!' Even wilde ze vragen waar hij rondgehangen had, maar toen bedacht ze zich dat ze zelf een jaar weg was geweest. Tja. Kon hij ook niets aan doen. Ze besloot de opmerking dus achterwege te laten, maar begon ook niet gelijk over zichzelf. Alsof de pompoen een echt concept van tijd had, met die leeftijd van hem. Dat wist ze niet precies meer, ze wist alleen dat hij oud was. Ongelofelijk oud. 'Maaaaar,' zei ze, met een stem die al aangaf dat ze een gunst van hem wilde vragen. 'Weet jij toevallig de weg hier?' Schattig kijken was niet echt haar ding, dat gaf ze toe, maar proberen kon altijd, toch?

Nocte moest enkel lachen om de eerste opmerking van Wren. Daarna luisterde hij geduldig naar wat zijn, naar Nocte's mening, zijn menselijke tegenhanger was zei, en lachte daarna "Hehehehehe....dat weet je niet Wren...misschien was de trap wel de enige manier om mij te doden..wist jij veel..En wat ik hier doe...that's up to you...wat zou een demoon hier nou doen hmmn?" Bij de laatste zin kwam hij even dichterbij Wren. Daarna weer van haar af. "Lang geleden was onze ontmoeting zeker..voor een mens als jij..maar voor een demoon als ik lijkt het alsof ik je koffie een seconde geleden uitspuugde in de Ruïnes..hehehe.." Hij was er in de loop van de tijd achter gekomen dat dat vieze goedje wat ze bij hun eerste ontmoeting bij haar had koffie heette. Het scheen zeer lekker te zijn voor mensen..maar voor een demoon als hij was het gewoonweg vies. "En ik weet de weg zeker hier...en daar..en daar ook...hehehehe..." zei Nocte terwij hij met zijn staf naar willekeurige plekken in het bos wees. "Misschien kan ik je wellicht van dienst zijn..tegen betaling natuurlijk..hehehehe" Nocte was niet gek. Hij deed niets voor niets. Als het aan hem lag zou zelfs tegen betaling de zon opkomen...want de zon zelf heeft natuurlijk geen vorm van betaalmiddel die hij accepteerde, dus zou de zon niet kunnen schijnen op deze wereld.