frustration, frustration.

“Het geld.” Met een verveelde blik hield de jongen zijn hand omhoog. Voor hem stond een nerveuze eerste-klasser, een Shadraan als hij moest gokken. Het kleine joch moffelde het perkament haastig in zijn tas en keek schichtig om zich heen. Zonder erbij na te denken draaide de engel met zijn ogen. Alsof hij ooit een plek zou uitkiezen voor zaken waar hij snel gesnapt zou worden. In het achterste trappenhuis kwam bij nooit iemand, zeker geen leraren. Het werd vaker gebruikt als 'love-nest' dan waar het werkelijk voor bedoeld was: van de ene verdieping naar de andere komen. Bovendien maakte de zenuwen van de jonge Shadraan en zijn traagheid om de zilveren munten te pakken, een prikkelende irritatie in de asblonde jongen los. Damn, waarom verdeed hij zijn tijd op deze school nog? Rusteloos gleed zijn grote hand door zijn witte lokken terwijl zijn andere hand het geld in een jaszak liet glijden. Toen de jongen zijn koude ogen weer naar voren had gericht, was de Shadraan er al weer vandoor gegaan.
Zo bang...

Met z'n mondhoeken naar beneden slenterde de engel ook weg van het trappenhuis, richting de drukkere gangen. Het zou nu pauze moeten zijn en naarmate de jongeman dichter bij het hart van de school kwam, liepen er ook steeds meer mensen langs. Niet dat hij dat opmerkte. Nee, zijn gedachten waren ergens anders. Rusteloos, geïrriteerd. Het was niet de eerste keer geweest dat hij zich afvroeg wat hij hier deed. Een beetje handelen, maar verder dan een pakje sigaretten en foute bladen ging het meestal niet. Wat stelde dat nou voor? Bovendien zou dit zijn laatste jaar zijn hier. Wat moest hij hierna doen? Terug naar Nova? Naar Nova met haar onschuldige bewoners die niet moesten denken aan verboden geschriften? Dan stond Shadra hem meer aan, maar Shadranen waren nu eenmaal de vreselijkste soort personen die je kon tegen komen. Rot duister-magiërs.
Met een grom gleed zijn hand af naar broekzak. Sigaretten, dat had hij nu nodig. In zijn broek zat niks, dan maar zijn jas proberen. Met zijn wenkbrauwen in een gefrustreerde frons ontdekte hij dat daar ook geen pakje sigaretten te vinden was. Tsk. Dan maar een andere manier van stress-verlos. Voor een paar seconden gleden zijn ogen door de gang, totdat het eerste, beste persoon te dicht langs hem liep. Soh stak zijn arm uit, greep degene bij zijn (of haar, meisje, jongen, wat maakte het ook uit?) vest, shirt of wat degene ook aan had en smeet hem tegen de muur. Uiteraard ging de engel zelf er achter aan. Met zijn ene arm boven het hoofd van het desbetreffende persoon en de hand van de andere arm nog steeds in de kraag van de ander geklemd, was het onmogelijk voor diegene te ontsnappen. Voor even schoot er een hongerige, felle glinstering door de ijsblauwe ogen van de jongen voordat hij naar voren leunde en zijn lippen op de ander plaatste. Een zachte beet op de onderlip, een aai over de bol en Soh liet weer los. Alsof er niks gebeurd was, liep de jongen weer verder. Deze keer met ontspannen schouders en een zacht wijsje neuriënd.
What a hell of a stress reliever.

//VOOR ALAN

Wat een rotdag! Nee, serieus. Wat een onvergetelijke en vreselijke dag! Verdomme, verdorie, godver--! Hij had werkelijk zin om alles en iedereen te vervloeken, eens niet de vredelievende jongen te zijn die hij normaal altijd was. Hij had zin om iets als een plantenpot of een steen naar een argeloze voorbijganger te gooien of zelfs iemand gewoon een rotdag te bezorgen, puur en alleen omdat hij zijn woede kwijt moest. Waar was Kanda als je hem zocht? Waar was die malloot die zijn dag zo had verpest? Juist. Nergens. Net wanneer hij de neiging had om hem een pak slaag te verkopen, net nu hij zin had om hem bont en blauw te slaan. Hij. Moest. Boeten! De laatste tijd had hij misschien een verandering in zijn karakter opgemerkt, wat ook waar was sinds Kanda veel aardiger deed dan normaal, maar met deze dag waren die gedachten alweer weg. Kanda bleef Kanda en Kanda was een asshole die ervan hield om met hem te rotzooien, op welke manier dan ook. En dat maakte Alan woedend. Hij kreeg bijna tranen in zijn ogen doordat hij niet snapte waarom Kanda zulke gemene dingen deed en zei. Hij was toch altijd aardig tegen hem? Of nou ja, aardig... In ieder geval had hij respect voor hem en probeerde hij een conversatie niet gelijk uit te laten komen op een ruzie. En Kanda zag toch met eigen ogen dat hij om hem gaf? Anders was Alan nooit voor hem naar Shadra gereisd om één of ander spreukenboek te stelen, had hij zich nooit om hem bekommerd als hij weer een aanval kreeg. Gevoelloze asshole die hij was.
Hij zuchtte diep en beet zachtjes op zijn lip terwijl hij door de gangen liep. Hij probeerde zichzelf af te leiden van die gedachten en aan andere dingen te denken. Zoals zijn huiswerk Literatuur bijvoorbeeld... Nee, dat hielp niet. Dan zag hij die symbolen van het spreukenboek weer voor zich en dacht hij gelijk weer aan die idioot. Nee, andere gedachten, nu! Denk aan... de snoepwinkel of zo, of aan Naoko. Desnoods aan Mana maar niet aan hém! Hij balde zijn handen tot vuisten en haalde diep adem. Er verscheen bijna een soort adertje op zijn voorhoofd uit irritatie. Dit ging niet werken. Hij moest echt goede afleiding hebben. Misschien kon hij het muzieklokaal in beslag nemen of even naar de kroeg om te pokeren. Hm, best een goed idee eigenlijk. Hij had heel weinig geld over - een paar centen als hij het moest inschatten - en hij moest toch zijn voorraad pocky's kunnen aanvullen, die op was gegaan op één pakje na? Goed, poker it is.
Zijn gehandschoende hand groef in zijn zak, op zoek naar zijn twee pakjes pokerkaarten. Waar waren zijn extra kaarten nou heen? Hij kon niet pokeren met slechts één setje! Dan zou hij verliezen en zou hij meer kwijt zijn dan hij zou verdienen. Zijn andere hand mengde zich in de zoektocht, groef in zijn broekzak en de zakken van zijn gilet maar nee! Het extra setje was verdwenen! Opnieuw verliet een zucht zijn lippen. Nou, pokeren viel nu wel af, net wanneer hij er zin in had gehad. Wat nu? Hij moest een identiek setje hebben met precies dezelfde tekeningen en cover maar waar inhemelsnaam kon hij die nou weer vinden? Hij had ze van zijn meester Cross gekregen en die was nergens te bekennen dus... Hij schrok op uit zijn gedachten toen hij opeens een stevige greep om zijn overhemd voelde en keek op om een bos wit haar en ijzige blauwe ogen te zien. In een flits werd hij tegen een muur gesmeten en keek hij in de hongerige ogen van de witharige jongen, die een flink stuk boven hem uit torende(het was niet heel lastig voor de meesten om over zijn 1,63 te torenen). Net toen hij zijn mond wou opentrekken tegen hem en zich los wou rukken, werd hij van die actie belemmerd. Hij verstijfde op zijn plek terwijl hij met grote grijsblauwe ogen naar de jongen staarde, die zijn lippen had gevangen in een zoen. Ondanks de schok probeerde hij nog zijn hoofd weg te draaien en dat was ook precies het moment dat de jongen losliet. Een rode kleur verscheen op Alan's bleke wangen en heel even stond hij daar verdwaasd voor hij weer bij zinnen kwam en met een enigszins felle blik naar de rug van de jongen keek, die weg liep. Hoe durfde hij~! 'Oi, kono yarou!' riep hij nadat hij op hem af gestruind was. Met een vlugge beweging liet hij zijn hand op Soh's wang af gaan. De jongen was aantrekkelijk, dat was zeker, en hij had hem ook wel mooi afgeleid van zijn gedachten maar toch... Hij liet het niet toe dat hij dat zomaar deed!

Pissed Alan is pissed~

De jongen plaatste zijn hand op zijn schouder en draaide deze. Terwijl hij ook zijn hoofd even heen en weer bewoog, hoorde hij wat kraken. Hij had vandaag nog niet getraind en gym was ook niet één van de lessen die nog moesten komen. Misschien was het een goed idee om wat lessen te skippen en gewoon naar de gymzaal te gaan en te trainen. Ergens had hij zin om iets in elkaar te slaan. Slaan totdat zijn knokkels open lagen, zichzelf helen en dan nog een keer dezelfde zwarte training afleggen. De frustratie was eruit, maar de agressie nog niet. Over frustratie gesproken, hoe had hij dat...
Zijn hoofd schoot de andere kant op. De klap op zijn gezicht was zowel een verstoring van zijn gedachten geweest, als de antwoord op de vraag die zich gevormd had. Zijn wang kleurde felrood op, maar terwijl de jongen zijn hoofd weer terug kantelde trok deze kleur ook weer onmiddellijk weg. Geïrriteerd, ogen kouder dan ijs. De lange jongen vond een klein, te klein, joch als dader. “Jij,” z'n normaal lage, zwoele stem was nu niks meer dan een grom. Een grom van een ware duivel zou je zeggen. Langzaam, uiterst langzaam leunde de jongen naar voren, zijn scherpe ogen verlieten de kijkers van de ander voor nog geen seconde. De engel tilde zijn hand op en plaatste die tegen de keel van de witharige jongen die voor hem stond. Onbewust was zijn lichaamstemperatuur onder het vriespunt gezakt. Geen prettig gevoel om een blok ijs tegen je keel gedrukt te krijgen. “Hoe durf je?” Met zijn mondhoeken naar beneden gezakt was er niks meer te vinden van zijn normaal charmante aura. Hij verplaatste zijn hand naar het haar van de jongen en kantelde zijn hoofd naar achteren. “Je hebt de verkeerde uitgekozen om ruzie mee te zoeken.” Nu pas maakte Soh zijn ogen los van de jongen om hem eens goed te bekijken. Damn, hij was echt heel klein.
En door die gedachte brak er opeens een grijns door op het gezicht van de jongeman. Hij liet de witte lokken van de jongen los en wankelde wat stappen naar achteren. Een harde bulderlach. Het was ook gewoon heel komisch. Dat mini-ding dacht dat hij wel ruzie kon maken met hem. Hem: de engel. Soh legde zijn hoofd in zijn nek zodat de lach er compleet uit kon. Toen hij eenmaal uit gelachen was, boog hij weer naar voren zodat hij de jongen recht in de ogen kon aan kijken. Wederom tilde de lange jongen zijn hand op, deze keer om het haar van de ander alleen even door de war te maken.
“Nice try, little one.” Na deze woorden strekte hij zijn rug weer en liep weer door. Dus wat was hij ook al weer van plan om te doen?

Durfde hij wel, zomaar iemand in de gang op de mond nemen terwijl er nog allemaal mensen rondliepen en hij de persoon niet eens kende? De jongen had nog geluk dat hij het was geweest en niet iemand als Kanda. Die zou de jongen inmiddels aan stukken hebben proberen te rijten of hem aan zijn katana proberen te spiesen. Een klap in het gezicht was daarbij niks maar toch vond hij het nodig. Want dit vond hij niet kunnen, zeker niet omdat híj het slachtoffer was! Wat had iedereen toch met hem? Waarom moest hem dit altijd weer overkomen! Eerst een enge vent in een bar die hij van de barkruk had geslagen, dan Kanda die zijn seksuele frustratie op hem uitoefende en nu deze vent die hem om welke reden dan ook gezoend had en daarna was weggelopen alsof het niets was! Puh, wat een baka! Als hij hem nou had gekend had hij er niet zo op gereageerd, dus hij verdiende deze behandeling gewoon. Pets.
Het was niet heel slim van hem om een veel langere jongen te meppen die er ergens wel heel gevaarlijk uitzag maar daar werd Alan niet bang van. Hij had veel lugubere mensen gezien tijdens zijn werk en ze moesten nou eenmaal afgeslacht worden. Dan kon je niet bang voor ze zijn. Zo was hij ook niet bang voor deze gast, tenzij hij zo eng kon zijn dat het Alan bang maakte maar dat was lastig. Hij zag de jongen naar hem terugkijken, zijn ogen zo koud als ijs met een geïrriteerde blik. 'Jij,' klonk er uit zijn keel in de vorm van gegrom en heel even dacht hij een duivel in de jongen te zien. Om het verschil in lengte nog meer te benadrukken - of dat maakte Alan ervan - leunde de jongen naar voren. Hij voelde zijn ijskoude vingers tegen zijn keel, waardoor hij rillingen over zijn rug kreeg. Maar hij liet zich niet afschrikken. Hij keek hem ijskoud aan, één van de intense blikken die eigenlijk helemaal niet bij zijn zonnige karakter pasten. Tja, als huurmoordenaar moest je je nou eenmaal afsluiten voor emoties en dit was dus het resultaat. 'Hoe durf je?' hoorde hij de jongen zeggen, waarna zijn koude vingers die hij in zijn haar voelde zijn hoofd dwongen om naar achteren te kantelen. 'Je hebt de verkeerde uitgekozen om ruzie mee te zoeken.' Eigenlijk was dat ook wel waar. De jongen had een verontrustende aura om zich heen hangen en al snel wist hij ook een oordeel te vellen over zijn kracht. De jongen was niet zwak. Absoluut niet. Daarbij was hij ook zeker een kop of twee groter dan hem, al maakte dat voor Alan niet uit. Als hij Kanda aankon in een gevecht, die ook ongeveer een hoofd of twee langer was, dan kon hij deze gast toch ook wel aan? Nou ja, als hij niet sterker was dan Kanda, maar dat kon hij zo niet inschatten. 'Jij hebt de verkeerde gekozen om op de mond te pakken.' snauwde hij terug, absoluut niet pleased. Hij wist niet hoe de jongen erop zou reageren maar wat hij het minste verwachtte was wel dat hij zou gaan lachen.
Verbijsterd keek hij naar de jongen die opeens in een deuk lag en een haast krankzinnige lach uitstootte. Hij kantelde zijn hoofd naar voren zodat hij weer recht stond en keek verbaasd knipperend naar de jongen. Waarom lachtte hij nou? Waren zijn woorden grappig? Of was zijn kille blik amateuristisch geweest? Nee, die blik was het niet, die had hij jaren moeten opzetten jegens zijn slachtoffers dus nee, dat was het ook niet. Hij keek Soh fronsend vragend aan toen die uitgelachen was en werd toen opeens over zijn bol geaait. 'Nice try, little one.' zei Soh alleen en liep toen weer weg. Grr, hij haatte het om dat te horen. 'I'm not little, baka!' zei hij gepikeerd en keek even naar de rug van de jongen. Hoe heette die gast ook al weer? Hij wist nog dat hij allerlei dingen verkocht aan leerlingen en hij alle betaalmethodes accepteerde (ja, daar had hij veel dolle verhalen over gehoord) maar hoe noemden ze hem ook alweer? Het was iets met een S... S... Sen? Sam? Nee, het was een beetje een ongewone naam. Err... Soh! Dat was het. Wacht, hij verkocht toch van alles? En dan écht van alles? Misschien had hij het setje kaarten die hij nodig had? Dat zou handig zijn. En als hij die niet had, dan had hij vast toch wel een ander setje en daar twee van? Hij had sowieso twee exact dezelfde setjes nodig, wou hij pokeren. 'Hey, wacht!' Hij ging vlug op de jongen af en ging voor hem staan, keek hem wat aarzelend aan. 'Eh, ten eerste: sorry dat ik je sloeg,' Zijn wangen kleurden opnieuw weer rood, deze keer uit lichtelijke schaamte. 'Ten tweede: Jij verkoopt toch van alles? Is er enige kans dat je dit setje kaarten hebt? Exact?' Hij haalde zijn pakje kaarten uit zijn broekzak en liet het setje zien. De cover had een ruitenpatroon met zwarte en witte ruiten en de afbeeldingen van de koningen, vrouwen, boeren, jokers en ace's waren heel anders dan die van een regulier pakje kaarten. Het setje was daarom ook lastiger te vinden.

Geschreven op: Remilia's Symphony - TAMUSIC

Nog voordat de ander weer had gesproken, nog voor zijn lachbui, had er een felle blik in de ogen van de kleine vreemdeling gelegen. Een blik die de meeste personen aan het wankelen zou brengen en een blik die Soh scherp opsloeg in zijn gedachten. 'Play with fire and get your fingers burned,' maar dat was niet meer dan een flits van een gedachte. Immers, de jongen sprak weer en die woorden waren net de druppel die de lachbui bij Soh lieten losbarsten. Het kleine, ergens schattige, joch had nog lef ook. Hoe aandoenlijk.

Toen hij weer uit gegrinnikt was, het jochie over zijn bol had geaaid en weer door was gelopen, hoorde hij achter zich de ander naar hem blèren. Iets over dat hij niet klein zou zijn. Ja, whatever. De jongen tilde zijn hand op en zwaaide, maar staakte zijn lopen niet. Hij was al uitgespeeld met dat witharige kind, tijd voor een nieuw avontuur. Dat werd hem niet gegund. In eerste instantie hoorde de jongen wel 'wacht', maar besefte niet dat die uitroep voor hem bedoeld was. Het was dat de kleine weer voor hem stond, dat de engel stil stond en vragend zijn wenkbrauw op trok. Wat moest ie van hem? Hij begon wat te praten, sorry voor het slaan en iets over een pakje kaarten. Soh luisterde maar half, natuurlijk luisterde hij maar half. Zijn ogen gleden voor een tweede keer geïnteresseerd over het lichaam van de andere jongen. Hij was klein, dat was waar, maar had genoeg vuur in zich om interessant te zijn en met die rode blos op zijn wangen... Het maakte hem een lekker hapje voor tussendoor.
Met moeite onderdrukte Soh een hongerige grijns, maar toverde juist een uiterst charmante glimlach op zijn gezicht. Ok, wat had het joch ook al weer precies gezegd? 'Is er enige kans dat je dit setje kaarten hebt? Exact?' Hij pakte het pakje kaarten uit de handen van de jongen en bekeek ze vluchtig. Ah, hij had toch altijd geluk. Nu met een tikkeltje bredere glimlach en niet meer zo koude ogen, gaf de engel de kaarten terug. “Je hebt geluk, ik heb toevallig last zo'n pakje in mijn bezit gekregen.” Gestolen, mocht ie bedoelen. Of laten stelen om precies te zijn. Het was altijd handig om mensen te hebben die unieke spulletjes achterover drukten. Uiteindelijk kwam de originele eigenaar bijna altijd bij Soh uit om te vragen of hij iets had wat er op leek. Zoals nu.
Losje sloeg hij zijn arm om de schouder van de jongen heen. “Maar als je zaken wilt doen, bespreek ik dat liever in een rustiger gedeelte van de school.” Hij begon een beetje op de jongen te leunen, weer voor over gebogen, met de arm nog steeds om zijn schouder, om hem recht aan te kijken. “Ik wil niet dat de leraren last hebben van ons gepraat, als je begrijpt wat ik bedoel.”

In Alan's wereld zou je veel verschillende mensen zien. Van schizofrenische rozeharige meisjes tot tiran-achtige womanizers tot clowns. Er waren zoveel verschillende mensen die Alan had gezien, vooral bij de Suasama en de laboratoria waar hij had gelegen. Psychopaten, sociopaten, mensen met psychedelische haarkleuren, maar ook gewoon aardige personen, lieve kinderen en compleet normale personen. Toch was Soh weer één van de soort mensen die hij juist niet had gezien. Hij had ten eerste nog nooit een engel gezien, ten tweede had hij nooit iemand ontmoet die op deze manier zaken deed en ten derde had hij veel aantrekkelijke mensen gezien maar nog niemand die zo aantrekkelijk was als Soh, op uitzondering van Kanda want die stond nog steeds op nummer 1, iets wat hij met moeite had toegegeven, al scoorde Soh ook torenhoog op de lijst. Hij hoopte maar dat Kanda zijn eerste plaats kon delen.
Nadat hij hem even bekeken had en hem een eerste plek op zijn lijstje had gegeven keek hij hem weer aan, wachtend op antwoord. Soh pakte de kaarten aan, bekeek ze kort en gaf ze al vlug weer terug. 'Je hebt geluk, ik heb toevallig last zo'n pakje in mijn bezit gekregen.' meldde Soh, waar Alan erg blij van werd. De kille blik en de enigszins chagrijnige uitdrukking werd van zijn gezicht geblazen, maakte plaats voor een vrolijke glimlach. Die kaarten waren jarenlang zijn redding geweest op zowel financieël gebied als mentaal. Mentaal omdat hij nooit verveeld raakte van poker en financieël omdat hij geen ander werk had en hij om de een of andere reden nergens aangenomen werd. Misschien omdat hij te klein was, misschien omdat ze hem raar vonden met zijn tattoeage en de witte handschoenen die hij altijd droeg(want wie droeg er in de zomer nou handschoenen?). Hij wist nooit precies waarom maar het werk handschoenen verbood, dan zou hij daar sowieso niet werken. Niemand mocht zijn linkerhand zien, eveneens als zijn arm. Niemand. Alleen Kanda, Naoko en Cross wisten van de verminking aan zijn linkerarm, verder niemand. Zijn rechterhand was daarentegen gewoon gezond maar het zou vreemd zijn om met maar één handschoen rond te lopen, daarom droeg hij ze beiden maar.
'Maar als je zaken wilt doen, bespreek ik dat liever in een rustiger gedeelte van de school.' hoorde hij de jongen zeggen na hij zijn arm om zijn schouders had geslagen. Alan keerde zijn hoofd naar Soh toe en keek hem aan met zijn grijsblauwe kijkers, de grauwere varianten van Soh's ijsblauwe ogen. Hij voelde Soh's gewicht op zijn schouders maar had er geen moeite mee om dat gewicht te dragen. Tja, 500 push-ups met je leermeester op je rug maakten je nou eenmaal sterk, al was dat niet aan zijn smalle lichaam en armen te zien. Daar gingen de meesten ook de mist mee in, dachten dat hij een zwak klein jongetje was. Dat was hij zeker niet, al was hij natuurlijk niet de sterkste. 'Ik wil niet dat de leraren last hebben van ons gepraat, als je begrijpt wat ik bedoel.' Alan knikte alleen maar en liet zijn ogen even de gang rond gaan. Hij glipte toen vanonder Soh weg, pakte zijn pols zonder pardon vast en sleepte hem mee naar een deur ietsje verderop in de gang. Hij trok de deur open, liep naar binnen en sloot de deur toen Soh ook binnen was. Waar ze zich nu bevonden was een bezemkast. Het was er nog best ruim voor een bezemkast. Vanzelfsprekend stonden er bezems en andere schoonmaakspullen maar die keerde Alan de rug toe en leunde tegen de deur. 'Dit is prima, toch?'

Geschikte plek, hm? xD
Geschreven op: Kuusou Mesorogiwi - Yousei Teikoku

Oh damn, dat joch werd smakelijker met de seconde. Het was eerst de lichte blos op zijn wangen geweest die Soh zijn honger had geprikkeld, maar die ronduit schattige, vrolijke glimlach op het gezicht van dat joch was nog zoveel beter. Ja, hij wilde hem. Dat kleine kind moest van hem worden en als hij dat wilde, zou hij het slim moesten spelen. Hij moest hem niet bang maken, maar wel zorgen dat ze ergens alleen waren. Ergens waar niemand ze zou storen.

Plots was de jongen onder zijn arm weg en het volgende moment voelde hij een greep om zijn pols. Voordat de engel zijn gedachten weer op een rijtje had kunnen zetten, stonden ze al in de bezemkast. De ogen van de jongeman gleden door de ruimte. Ja, deze kast kende hij ondertussen wel. Het is een ruime inloopkast, soort van, en Soh wist ondertussen precies waar wel en niet de ruimte voor was. En dat de kast vanuit de binnenkant op slot kon. Zijn ogen vielen op de witharige jongen die tegen de deur aanleunde. 'Dit is prima, toch?' De naïviteit van die jongen maakte hem alleen maar perfecter. Er waren niet veel mensen die de persoon die ze net op de bek hadden gepakt, een kast mee in zouden slepen en vervolgens zouden verwachten dat er niks zou gebeuren. Ja, dat joch was opvallend onschuldig.
Een onschuldig hapje. Hoe leuk om mee te spelen.
Nonchalant was de engel tegen een rij van planken aan gaan leunen en had zijn armen losjes over elkaar geslagen. Nog voor een laatste keer bekeek de ander van top tot teen voordat hij in actie kwam. Hij maakte zich los van de planken en liep op de deur af. Wederom leunde hij over de ander heen, maar deze keer was het om de deur achter hem op slot te doen. Terwijl de zachte 'klik' in de kast weergalmde, kon de engel een wolfachtige grijns niet meer onderdrukken. Hij had het geduld niet meer om dit slim en rustig te spelen. Hij wilde de ander. En wel nu.
“We willen niet gestoord worden door een vervelende schoonmaker, toch?” Soh plaatste zijn arm boven het hoofd van de ander en kantelde zijn hoofd opzij. Ja, dit leek erg op de houding waarin ze 'kennis hadden gemaakt'. “Maar vertel me. Wat wil je voor dat pakje geven?” De woorden kwamen er zorgvuldig uitrollen. Hij wist niet hoe, maar hij kreeg het voor elkaar om zijn stem charmant te houden. Alleen die grijns op zijn lippen en zijn hongerige ogen verried op dit moment zijn werkelijke bedoeling. En wellicht zijn hand die onder het shirt van de jongen verdween en op zijn onderrug geplaatst werd.
Honger. Hij wilde hem nu.

// Alan has a problem, I guess :g

Veel had hij niet nagedacht over de plek. Soh zei dat ze niet gezien mochten worden door leraren. Nou, hier had hij dus zo'n plaats, een bezemkast. Hij was zich er niet bepaald bewust van dat Soh nog wel eens bepaalde handelingen kon verrichten. Zijn gedachten waren vooral gericht op de speelkaarten en op hoe hij ze moest gaan betalen. Hij had waarschijnlijk niet genoeg geld maar hij had wel een ketting om zijn nek met best wel een waarde. Hij had het ooit gestolen en wou het verkopen maar achteraf gezien vond hij de ketting mooi dus had hij besloten hem te houden. Hij had het ding toch niet nodig en de speelkaarten waren veel belangrijker. Met slechts een ketting kon hij zijn leven niet redden, met de speelkaarten wel. Helaas bedacht hij zich niet dat dit wellicht fout voor hem kon aflopen, dat gebeurde pas toen Soh zijn plan overduidelijk maakte door een actie. Oh-oh.
'We willen niet gestoord worden door een vervelende schoonmaker, toch?' Hij hief zijn hoofd en keek Soh aan toen die jongen zo dichtbij was en zou achteruit zijn gestrompeld als dat mogelijk was geweest maar helaas, er bevond zich al een deur achter hem. Een klikje gaf aan dat de deur op slot was en er geen weg voor hem naar buiten was, tenzij hij dus zelf de deur open zou maken maar hij verwachtte niet dat Soh hem dat zomaar zou laten doen. De hongerige blik in zijn ogen zei al genoeg. Door de positie waarin ze zich bevonden kreeg hij even een deja-vu gevoel. Soh zou nu alleen nog maar één ding moeten doen om het deja-vu gevoel nog sterker te maken. In plaats daarvan grijnsde Soh terwijl hij sprak over de betaalmethode. Alan's echte plan was om het kettinkje te geven geweest maar Soh wou duidelijk iets compleet anders. Voor hij ook maar antwoord kon geven voelde hij zijn vingers onder de rand van zijn shirt, die daarna omhoog gleden naar zijn onderrug. Hij rilde lichtjes toen hij die vingers over zijn huid voelde en een lichte rode kleur sierde zijn bleke wangen. Ergens kreeg hij zin om toe te geven en zich gewoon mee te laten slepen maar een deel van hem verzette zich er ook tegen. Hij wist niet welk deel sterker was maar hij wist dat hij nu wel een snelle beslissing moest maken. Na even gedacht te hebben, versmalden zijn ogen iets. Zijn hand verplaatste zich, ging naar de onderarm van Soh en greep die strak vast. Zijn andere hand hief zich en met zijn wijsvinger duwde hij tegen Soh's borst om hem lichtelijk achteruit te duwen. 'Ik ben niet zó makkelijk, schat.' zei hij met een felle blik in zijn ogen. Daarna sierde een klein grijnsje zijn lippen. 'Laten we dit anders aanpakken. Wat dacht je van een potje poker als betaalmethode? Met een kleine toevoeging natuurlijk: Als ik win, krijg ik de speelkaarten en laat je me gaan. Als jij wint, krijg jij wat je wilt.' Hij kon nu misschien niet valsspelen met het extra setje kaarten maar alsnog was er een grote kans op overwinning. En als hij zou verliezen, nou ja, dan had hij gewoon pech.

*steekt tong uit* Alan is niet zo clueless als je denkt >3 En hij word opgefokt als het om poker draait~
Geschreven op: U.N. Owen Was Her? - Touhou

Nu hij eenmaal bezig was en de jongen naar zijn idee in zijn web had gevangen, was het moeilijk te stoppen. Hij wachtte geen eens op de reactie van de ander en boog al weer over hem heen om zijn mond tegen zijn keel te plaatsen en er zachtjes aan te sabbelen. Uiteraard besefte hij niet dat de jongen ondertussen de tijd had genomen om na te denken en een beslissing had genomen die hem totaal niet zou bevallen. Net toen hij van plan was om zijn tanden in de huid van de andere te begraven, voelde hij een zware druk op zijn arm die hij als eerste als een teken opvatte om door te gaan. Echter de vinger die tegen zijn borst werd geplaatst en druk uitoefende, was duidelijk genoeg. Teleurgesteld en met een duidelijk sip gezicht maakte de engel zich los van 'zijn' 'hapje'. Met, opeens, droevige ogen en zijn hoofd naar beneden gekanteld wendde de jongen zijn blik af.
Hij was niet zo makkelijk. Hm. Dat was moeilijk te geloven en als de agressieve tactiek niet werkte, dan maar een andere manier proberen.

De witharige jongeman bracht zijn hand naar zijn nek. Nog steeds keek hij de ander niet aan en zijn houding was iets in elkaar gekrompen. Hij was van een aanvallende, hongerige wolf naar een onzeker musje gegaan. Van zijn nek kroop zijn hand om hoog naar zijn asblonde haar. Hij wankelde ene paar passen naar achteren totdat zijn rug weer tegen de planken aan kwam. “Sorry, voor mijn gedrag.” Zijn stem was totaal niet meer zwoel en charmant, maar hees en licht trillend. “Ik dacht helemaal niet dat je makkelijk was. Totaal niet, het is eerder...” Een stilte. De jongen keek ongemakkelijk om zich heen voordat hij zijn ijsblauwe ogen op de andere jongen liet vallen. Ogen waar vocht in glinsterden. Onmiddellijk draaide de jongeman zich om en stompte kwaad tegen één van de planken aan. Zijn schouders aan gespannen, zijn hoofd naar beneden gericht. “Ik was zo verbaasd dat je me naam kende, want...” Weer vielen zijn woorden stil. Langzaam keerde hij zich weer terug naar de kleinere jongen. Deze keer hield hij zijn blik op de vloer gericht waardoor zijn haren voor zijn gezicht vielen.
“Ik heb je altijd al opgemerkt, sinds de eerste keer dat ik je zag en je bent nooit uit mijn hoofd verdwenen. Het is de eerste keer dat iemand dit bij mij los maakt en ik durfde je niet aan te spreken. En nu,” een zucht die zijn woorden onderbrak. “En nu kwam het zo mooi uit en nu denk je dat ik denk dat je makkelijk bent. Dat was mijn bedoeling helemaal niet.”
Ok, nieuwe tactiek. Eens kijken hoever hij hier mee zou komen. Sowieso kon hij dat poker-dealtje hiermee goed ontwijken. Kaarten, bah. Hij kon er niks van en met dat voorstel in gaan, zal gelijk zijn verlies betekenen.

De vinger die tegen zijn borst duwde, zorgde voor een zekere afstand tussen de twee, zowel fysiek en mentaal. Het was nu vast en zeker wel duidelijk dat hij hier niet aan mee deed, ook al vond hij het lastig om zich te verzetten na die lippen aan zijn hals gesabbeld hadden, hem lichtjes naar adem hadden doen happen. Het was een warm en haast elektrisch gevoel geweest, ook al raakte hij lichtelijk in paniek, had hij licht gerild alsof hij het koud had gehad. De rillingen liepen nog steeds over zijn ruggengraat, alleen al door de gedachten die hij kreeg, de gedachten die hij ook nog eens als vulgair beschreef (hij had nog nooit perverse gedachten gehad). Lust was geen groot deel geweest van zijn leven. Hij kon mensen prima verleiden, kon ze ook gerust manipuleren en kon dus ook goed doen alsof, zonder dat hij daadwerkelijk meer wou. Hij wist dat mensen hem konden misleiden, was er ook sterk van overtuigd dat Soh hem nu vast als een makkelijk prooitje zag, maar toch ging hij altijd weer de naïeve kant op. Al liet hij dat nu maar achterwege want nu wist hij wat Soh werkelijk wou. Alsof hij dat zou toelaten, ongeacht hoe aantrekkelijk hij hem vond. Hij was geen speeltje. Hij was niemands speeltje, tenzij hij er zin in had. Goed, wat nu? Hij kon hem misschien wegkrijgen door een ander gezicht op te zetten. Kanda kon er nooit tegen als hij huilde. Waar zou Soh niet tegen kunnen? Kilte? Hmm, lastig uit te zoeken in deze situatie. Zeker nu Soh hem bijna gek maakte met het gesabbel, hem een zacht "Hnn" geluidje uit liet brengen dat hij absoluut niet had willen laten horen. Maar na hij zijn woorden gesproken om Soh juist gek te maken - want wie won er nou van hem als het om poker ging? -werd hijzelf nog meer overrompeld dan hij al was.
Hij keek met grote ogen naar Soh, verbaasd over wat hij hoorde en zag. Hoe kwetsbaar de jongen eruit zag, hoe zielig hij klonk... Als Alan Soh beter had gekend, had hij hem allang door gehad. Maar nu, nee. Nu kon hij alleen maar radeloos en met knalrode wangen, alsof hij in verlegenheid was getrokkken, naar Soh kijken. Wacht, zag hij Soh's ogen nou glinsteren? 'Aaaah, niet huilen! Huil alsjeblieft niet!' zei hij nogal paniekerig en liep vlug op hem af. Hij keek wat radeloos naar de "zwaar geëmotioneerde" jongen, wist niet wat hij met hem aan moest. Hij wist nooit hoe hij huilende mensen moest behandelen. Hij kon er ook niet tegen als mensen huilden. Dan wou hij ten eerste zelf ook huilen en ten tweede wist hij niet hoe hij ze moest troosten, ook al was hij nog zo goed met woorden. Hij keek omhoog naar Soh en veegde de asblonde lokken voor zijn ogen weg zodat hij hem aan kon kijken. Waren dit serieus de beweegredenen voor wat hij net deed? Of was dit een act? Nee, het kon geen act zijn, anders was hij wel een héél goede acteur en uit zijn ogen kon Alan verder niks opmaken. Of hij glimp van leugen miste, wist hij niet. De tranen hadden hem gewoon te pakken, naast zijn soort van "confession". 'M-Maar... meende je dat nou?' vroeg hij zachtjes. Dit was een perfect geval van een acteur die een andere acteur misleidde. Maar kon Alan er wat aan doen? Hij was nou eenmaal een softie en ergens ook te naïef, te goedgelovig voor woorden, ook al vertelde hij zichzelf dat hij niemand moest vertrouwen. Het lag gewoon niet in zijn karakter om iedereen te wantrouwen, dus die gedachten van misleidende mensen werkten eigenlijk absoluut niet, tenzij je iets goed fout had gedaan en er geen geldige reden voor had. Zijn vertrouwen in mensen was nou eenmaal torenhoog, zeker als ze enige affectie of emotie toonden. Dan had je Alan echt te pakken. Zo was hij vaak genoeg misleid toen hij nog nieuw was bij de Suasama. Mensen konden zijn hartje zo stelen door een paar tranen te laten ontsnappen en daarna hadden ze hem gerust kunnen doden en shit, daar zou hij dan liggen in zijn doodskist. Hij had toendertijd echt geluk gehad met dat hij niet aangevallen werd. Je zou je ook moeilijk kunnen bedenken dat een kind van 10 een moordenaar zou kunnen zijn. Naarmate hij meer ervaring kreeg, leerde hij niet te luisteren naar zijn gevoel en sloot hij zich ervoor af, maar ja, nu was hij geen deel van de Suasama meer en was hij weer de goedgelovige beschermengel, zoals hij wel eens genoemd was. Vaak ook de reden dat Kanda bij hem was maar ja, Alan werd op een gegeven moment toch ziek van de idioot. Hij vermoedde dat hij zelfs niet naar de wc kon zonder dat hij in de gaten werd gehouden. Puh. 'I-Ik... err... weet niet wat ik moet z-zeggen...' Oh god, waarom? Waarom moest hij nou betrokken worden in dit soort dingen?

Nu heb je hem neer xD

Beet. Dat was gemakkelijk gegaan. Oké, nu niet als een idioot geen grijnzen, gezicht en voor al de ogen in bedwang houden. Laat die tranen maar stromen als ze er toch al zitten. Tsk, dit was te makkelijk. Makkelijk en leuk. Had hij niet een zachte kreun gehoord voordat hij zich los had gemaakt van de andere jongen? Had hij niet de lust door zijn lichaam kunnen voelen stromen? Dit kon nog heel interessant uit pakken.

Het kleine joch voor hem stond zich druk te maken. 'Niet huilen', eh? Ok, hij vroeg er om. Één traan gleed langs zijn wang naar beneden en spatte uit elkaar op het witte shirt van de jongen. Snel veegde hij zijn hand langs ogen en wendde zijn blik weer af. Zodra de jongen zijn haren aan de kant veegde, kromp hij nog meer in elkaar: alsof zijn hart ernstig pijn deed. Voor even plaatste hij zijn ogen op de ander en wierp hem een blik vol pijn en verlangen. Een blik die zijn zogenaamde innerlijke strijd moest weergeven: 'oh, ik wil je, maar je haat me, au au.' Uiteraard wendde hij zijn gezicht ook weer snel af. Als hij zich te kwetsbaar zou op stellen, zou het ongeloofwaardig worden. Daarom rechtte hij zijn rug en krulde zijn mondhoeken omhoog in een kleine glimlach, zijn ogen echter nog steeds gepijnigd. “Ja, ik meende het en zeg maar niks lieve...” Kut. Hij had een naam nodig. Hij plaatste zijn hand op de wang van de witharige jongen als een liefkozend gebaar, maar gebruikte het echter om kort in het hoofd van het joch in te breken en zijn naam er uit te vissen. “Alan.” Wat was dat nou weer voor een naam? Dat was niet sierlijk of schattig. Hij had een naam als Ally of Coco nodig, geen Alan – dat was veel te mannelijk voor hem. But Alan it was. Rustig liet hij zijn hand afglijden naar de hals van de jongen en liet zijn ogen langs zijn kaaklijn gaan. Damn, wat maakte hij hem hongerig. “Het spijt me dat ik misbruik heb gemaakt van je vriendelijkheid.” Hij kreeg het voor elkaar om zijn stem te laten trillen. Mooi zo. “Ik wilde gewoon deze beleving samen, zodat ik kon weten hoe het had kunnen zijn.”

blegh, flut post: sawrry D:

Hij snapte het niet meer. Hoe moest hij nu denken over deze interessante jongen? Eerst zoende hij hem, daarna deed hij haast demonisch nadat Alan hem een klap had verkocht, daarna was hij weer heel touchy en nu zei hij dat hij verliefd was en dat die acties van eerder de schuld waren van zijn verliefdheid? Op zich was het voor hem logisch want hijzelf deed ook gruwelijk tegen Kanda, terwijl hij hem stiekem diep van binnen wel... mocht. Hij sloeg hem, schold hem uit of deed hem iets anders vreselijks aan wat hij bij anderen nooit zou doen en op hetzelfde moment wou hij hem zo graag voor zichzelf. Eigenlijk verpestte hij het wel mooi voor zichzelf en blijkbaar dacht Soh dat hij het ook had verpest. Hij kon helaas niet in de hoofden van mensen kijken maar toch was hij er van overtuigd dat Soh dit misschien wel kon menen. Waarom zou hij over zoiets gaan liegen? Dat was toch ronduit belachelijk.
Zijn wangen waren nog steeds rood, iets wat niet heel snel weer weg zou trekken op het moment. Hij kon Soh alleen maar aankijken, die hem een pijnlijke maar verlangende blik toewierp. Het deed zijn tere hartje wat en hij begon zich zowaar schuldig te voelen, zeker omdat hij hem dus pijn had gedaan zonder dat hij dat gewild had. Soh had hem nou niet bepaald het... weke typje geleken. Hij wist natuurlijk nog steeds niet hoe hij echt was. Het verwarde hem, de wisselingen van zijn gedrag maar toch richtte hij zich nu op de gebroken Soh. Als hij toch een andere persoonlijkheid had, kon hij hem alsnog wel wegwerken? Hij hoopte het. 'Ja, ik meende het en zeg maar niks lieve Alan.' hoorde hij hem zeggen. Tegelijkertijd plaatste de lange jongen zijn hand op zijn warme wang - de warmte veroorzaakt door het blozen. Hij sloeg zijn ogen neer, keek naar de houten vloer onder zijn voeten alsof die plots heel interessant was. Hij kon hem even niet aankijken, wist niet wat hij nu moest doen of zeggen. Normaal was hij wel heel goed met woorden maar nu, nee. In zijn hoofd leken de woorden die hij wou zeggen telkens niet goed genoeg. Hij beet op zijn lip en beet nog ietsje harder toen Soh's hand naar zijn gevoelige hals gleed. 'Het spijt me dat ik misbruik heb gemaakt van je vriendelijkheid.' sprak Soh weer, waarop Alan vlug reageerde met een ietwat schuldige toon in zijn stem. 'H-Het geeft niet! En het spijt mij ook dat ik je pijn deed. Het was mijn bedoeling niet!' Hij keek Soh weer aan, hoopte dat de jongen hem kon vergeven. En ergens hoopte hij dat hij nu zijn speelkaarten kreeg en wegmocht maar hij moest Soh er nog steeds voor betalen. Pokeren zou hij niet doen en hij wist dat de paar centen in zijn zak zeker niet genoeg waren. Oh ja, ketting, die zou hij aan hem geven... Hè verdomme, Soh had al een ketting met een kruis, zag hij nu pas. Hij was wel erg mooi... Hij hield van kettingen met krui- Wacht, waarom dat hij daar over na?
'Ik wilde gewoon deze beleving samen, zodat ik kon weten hoe het had kunnen zijn.' Hij knipperde een paar keer, moest het heel even verwerken en was nog roder geworden als hij dat al niet was. Ergens verlangde hij wel naar deze jongen, puur omdat hij zo aantrekkelijk was en hij er nu wel in de stemming voor was. Hij dacht daarbij niet veel aan wat Kanda zou vinden. Wat ie niet wist kon hem ook niet deren, dus. Hij zette een paar stappen naar voren, ging op de toppen van zijn tenen staan en haakte zijn armen om Soh's nek. Wacht, Soh had toch gezegd dat hij wou weten hoe deze beleving was? Maar was hij daarnet nou niet ervaren bezig geweest met zoenen en zijn nek aanvallen? 'Je kunt er nog steeds achter komen hoe het is...' sprak hij zachtjes. Daarna glimlachte hij poeslief, het soort glimlach dat hij niet helemaal meende. 'Tenzij je dat al weet.'

Ik weet niet hoe Sohtje die zin bedoelde maar toch: Alan heeft je door xD

'H-Het geeft niet! En het spijt mij ook dat ik je pijn deed. Het was mijn bedoeling niet!' Oh, hoe mooi had hij hem in de geval gelokt. Hij zou zich bijna schuldig gaan voelen, mits hij niet Soh was en dit was wat hij deed. Als hij iets zag wat hem beviel, zou hij het krijgen ook – wat voor vuile trucjes hij dan ook moest gebruiken. En deze zielige puppy-rol beviel hem goed en het werkte goed. Een trucje om te onthouden kennelijk. De onschuldige, schattige jongens hadden een zwak voor tranen. Waarschijnlijk zou het ook werken op de meeste meiden, aangezien de jongen voor hem ook een soort van halve meid was. Onthouden dus. Zielig kijken als je niet krijgt wat je wilt en je 'gevoelens' bekennen.
Maar hij had de jongen nog niet precies in de hoek die hij wilde. Hij moest hem nog wat verder trainen. Pootje geven, rol om en lig dood: dat soort dingen. Het joch, kuch: Alan dus (Coco was nog steeds beter), moest uit zijn hand eten. Één blik zou al genoeg moeten zijn om hem te laten kwispelen. “Jij hoeft geen sorry te zeggen Co-” Err, verkeerde naam. “Alan. Ik ben degene die jou opzadelt met ongewilde gevoelens.” Weer een gepijnigde, afgekeerde blik. Hij begon hier goed in te worden. Het begon niet zo makkelijk te worden als ademen.
Totdat het witharige jochie hem vanuit het niets omhelsde. Hij voelde de lichaamswarmte van de jongen op hem overslaan en zich beheersen en het spelletje rustig en koel spelen, leek opeens een onmogelijke opgave te zijn geworden. Zijn geduld was op. Hij wilde hem nu. Sowieso, de deur zat op slot. Waar zou 'geliefde' Alan naar toe willen vluchten?
'Tenzij je dat al weet.' Het ontroerde masker van de engel viel bij die woorden af. Zijn ogen glinsterden gevaarlijk naar de ander toe en zijn mondhoeken krulden zich om hoog in een wilde grijns. “Oh, ik weet precies hoe het is.” Hij draaide zich om, liet Alan met zich mee draaien, en drukte de jongen tegen de kast aan. Zijn hand leunde tegen één van de planken terwijl zijn mond die van de ander op zocht. Een zachte kus voordat hij zijn lippen weer los haalde. “De vraag is eerder of jij het weet.” Duistere, lage woorden.
Hij drukte zijn mond weer tegen die van de witharige jongen aan. Wilder deze keer, er was niks liefs meer aan. Zijn vrije hand begroef zich even in de lokken van de ander, maar liet ook weer snel los en verplaatste zich naar de riem die hij alvast behendig los begon te maken.

Kanda is going to kill him :']

Hoe langer hij Soh bleef aankijken en zijn fijne gelaat oogde, hoe aantrekkelijker hij hem vond en hoe meer hij weer die lippen op de zijne wou voelen. Het was niet alleen zijn uiterlijk dat hem zo aantrok. Het was ook zijn uitstraling, een zekere sex-appeal alsof hij de mannelijke Marilyn Monroe was. Het paste eigenlijk best wel. Met zijn witblonde haar, de ijzige blauwe ogen en zijn bleke gelaat kon hij nog best door als een Marilyn/Martin Monroe. Hij moest alleen nog een beauty-spot, het moedervlekje, op zijn gezicht hebben en zijn haar wellicht wat krullen. Misschien nog een setje witte kleding, een net pak of zo want hij zag hem nou niet bepaald in een witte halterhals-jurk waarvan de rok opvliegt. Nee, dat zou er niet uit zien. En eigenlijk zag hij hem ook niet met golvend of licht krullend haar of de beauty-spot. Het zou niet mooi staan op zijn gezicht. Maar hij kon best door als de sekssymbool van deze eeuw? Nou niet overdrijven, Al. dacht hij nog even. Maar het was niet alleen zijn uitstraling dat hem aantrok. Het was ook gewoon dat hij in de mood was en Alan nu ook. Een kettingreactie, dat was wat hij gecreërt had met alleen al de zoen en zijn aanrakingen. Het was dus lastig om niet als een blok voor hem te vallen, al wist hij van zichzelf dat dit gewoon eenmalig zou zijn zonder enige connecties. Misschien zouden ze hierna vrienden zijn, wat hem nog best awkward leek, gezien het feit dat ze het dan al met elkaar gedaan zouden hebben. Het zou nog veel vreemder zijn als Kanda hierachter zou komen. Hij hoopte daarom maar niet dat Kanda er op de een of andere manier achter kwam. Timcanpy was hier gelukkig niet, dus die kon niks zien en opslaan in zijn geheugen en voor de rest werd hij niet bespioneerd. Het zou wel goedkomen. En als Kanda erachter zou komen, waren er twee opties: Of Kanda zou er niet op reageren, het achterwege laten en er niet om geven, of hij zou erg ERG kwaad worden, Soh opjagen en proberen te villen en vervolgens hém proberen te vermoorden of te verkrachten. Een van de twee. Hij had al zo'n donkerbruin vermoeden dat het optie 2 zou worden. Moest hij dit nu echt doen? Nee. Maar hij wou het dus hij ging het doen.
Voordat Alan kon reageren werd hij tegen een kast aangeduwd en ingesloten tussen Soh's armen, zijn lichaam, de kast achter hem en vlak daarna door zijn lippen. Hij sloot zijn ogen nog niet, staarde de jongen enigszins verbaasd aan. Een zachte kus? Wauw, dat was verrassend. Zat hij nog steeds in zijn ik-ben-verliefd-maar-ik-deed-iets-verkeerds rol? Want als dat zo was mocht hij er nu wel uitstappen. Hij snapte niet hoe hij daarin was getuimeld. Maar goed, dat maakte nu toch niet meer uit. Soh had hem waar hij hem hebben wou en Alan wist nu zeker wat hij wou. Zijn I-don't-care modus was aan. Tijd om te beginnen. 'Dat merk je snel genoeg.' fluisterde hij met een licht grijnsje. Het volgende moment kwamen hun lippen weer samen in een niet zo nette en ietwat ruige kus. Alan sloot zijn ogen en deed gewoon mee, gooide zich in de strijd. Hij legde zijn hand in Soh's nek en liet zijn andere hand over Soh's borst glijden, kon de spieren voelen ondanks zijn shirt. Dat shirt dat nu uit moest, of gewoon even omhoog moest zodat hij met zijn hand zijn bovenlichaam kon bewonderen. In de tussentijd bleven zijn lippen tegen die van Soh gedrukt. Hij voelde hoe Soh's hand zijn riem begon los te maken en hoe zijn andere hand zijn witte lokken vastklemde. Alan bleef niet achter en liet zijn hand onder de rand van Soh's shirt door glippen om zijn huid te voelen. Op een gegeven moment was de behoefte naar adem groot, dus trok hij zich terug uit de zoen en keek Soh aan door halfopen ogen. 'Nou, wat vind je?' vroeg hij met een klein grijnsje.

Het jochie werkte mee. Hoe fijn. Het was altijd zo'n gedoe om mensen vast te binden en in deze bezemkast vroeg de engel zich sowieso af of hij de spullen zou hebben om de ander vast te binden. Maar dat was dus niet nodig. De jongen volgde graag de passen die hij zette in de hete tango waarin ze ondertussen verwikkeld waren. Onbedoeld, het was een automatisme, was de jongen ingebroken in de gedachten van de ander. Gewoon om te horen wat hij vond, wat hij wilde en sowieso om het intiemer te maken. Hoewel de engel sterk betwijfelde of de jongen het zou opmerken. In ieder geval ontglipte hem de gedachten over zijn shirt totaal niet en het eerste wat de jongen dan ook deed, toen de ander naar adem snakte (damn, hij vergat het altijd dat normale mensen adem moest halen), was zijn shirt uit doen. Hij haalde even diep adem toen het koude zilver van zijn ketting tegen zijn borst aan kwam. Die ging niet af, die ging nooit af. Degenen die probeerden die af te doen, waren tot nu toe in het ziekenhuis belandt: lichamelijk en geestelijk compleet gebroken.
Zijn lippen krulden zich bijna op een valse manier om hoog bij de vraag van de jongen. “Dat je nog totaal niet in de buurt komt van de Raziaanse hoer van laatst, maar goed.” Even een kanteling van zijn hoofd die zijn woorden onderbraken. “Ik moet het er mee doen.” De hongerige glinstering in zijn ogen, sprak zijn woorden sterk tegen. Hij meende ze ook niet, de jongen was best goed. Niet de beste die hij ooit gehad, maar zeker ook niet de slechtste. Totaal niet zelfs.
Hij stortte zich weer op de ander. Zijn lippen vonden de zijne weer: ruw, hongerig. Hij beet, totaal niet zachtjes, in de onderlip van Alan om zijn mond open te dwingen zodat hij met zijn tong naar binnen kon dringen. Hij wilde hem voelen, compleet. Maar dan echt compleet. Hij brak weer in de geest van de jongen. Deze keer ruw als een vloedgolf die zich in zijn gedachten stortte. Soh liet hun geesten één worden. Samensmelten. Hij confronteerde het witte elfje met alles wat hij was. Een geest die zowel warm als heet was, waarin haat en liefde met elkaar dansten. Alsof je met je ene been in de Sahara liep en de andere op de noordpool. Soh was alles en tegelijk niets. Duivels en hemels. Hij was Soh en dat zou hij altijd blijven.
Ondertussen kon het hem weinig deren hoe de ander zou reageren op zijn 'aanval'. Hij had honger en wilde de jongen voelen tot in het diepste van zijn botten. Zijn hitte die op zijn lichaam oversloeg. De koele huid van de engel tegen de warme huid van het jochie. En op dat moment besefte hij iets.
Ruw onderbrak hij de zoen en stapte naar achteren. Zodra het contact onderbroken was, was de jongen ook weg uit de geest van Alan. Liet hem weer alleen met zijn gedachten. Met een koele blik sloeg hij zijn armen over elkaar. Zijn ogen stonden niet meer warm en hitsig, maar koud en duivels. “Doe je shirt uit,” sprak hij met een lage stem die alles behalve charmant was. Een stem die geen tegenspraak zou goedkeuren en mensen op hun knieën kon dwingen.

WARNING: 16+ LALALALA

Nu hij even rustig adem kon halen - en hij merkte dat Soh absoluut niet buiten adem leek - kon hij zich richten op het verwijderen van zijn t-shirt. Hij had niet opgemerkt dat Soh zijn gedachten binnen was gedrongen, was veel te bezig geweest om dat nog te merken. Dat was maar goed voor Soh. Hij liet werkelijk niemand zijn gedachten binnendringen. Niemand mocht zien of horen wat er allemaal in zijn hoofd rond spookte, wat voor een herrineringen hij allemaal had en hoe gesloopt hij eigenlijk was. Zelfs Kanda niet, al kende hij het merendeel van zijn verleden al wel omdat hij er zelf een rol in speelde. Toch wou hij niet dat hij het zag. Hij wou dat niemand het zag, puur en alleen omdat hij niet aan alle traumatische handelingen wou denken, niet de verloren zielen wou zien die aan zijn handen waren gestorven. Niks ervan. Hij wou alles het liefst gewoon vergeten. Precies daarom lag er een onzelfzuchtig trekje in zijn karakter, het trekje waardoor hij zich altijd om anderen bekommerde en nooit aan zichzelf dacht, puur en alleen omdat hij dat gewoon niet wou, omdat hij alles wou verdringen. Eigenlijk was wat hij nu deed ook een vorm van iets verdringen en in dit geval was dat het kapotte gevoel. En zelfzuchtigheid speelde hier opeens wel een rol in. Het was ook wel nodig. Hij had altijd alles voor anderen gedaan. Nu wou hij iets voor zichzelf doen en dat was even een fijn kast-avontuurtje.
Zijn ogen bleven niet lang op Soh's gezicht hangen, omdat zijn shirt al snel uit ging en hij iets anders leuks had om naar te kijken. Hij kon niet te lang kijken want Soh beantwoordde zijn vraag met niet het soort antwoord dat hij had willen horen. Toch was hij er heilig van overtuigd dat hij het prima gedaan had. Anders zou hij hem nu wel eens wat laten zien. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij zijn antwoord had gekregen, glimlachte vervolgens poeslief toen hij nog steeds de hongerige blik in zijn ogen zag. Ja, hij moest het er maar mee doen... Alan sloot zijn ogen al snel weer toen Soh verder ging en hem ruw zoende. Hij ging mee in de ruwe zoen en voelde zijn tanden hard in zijn onderlip bijten. Hij gaf geen kik tegen de pijn en scheidde zijn lippen vrijwillig zodat het gevecht echt kon beginnen. Zonder verder te twijfelen liet hij zijn tong in beweging komen en tegen die van Soh vechten, vechtend om dominantie(slippery wet kisses *v*). Hij wou zijn hand weer over zijn bovenlichaam laten glijden maar merkte dat hij zijn handschoenen nog aan had. Één van die handschoenen ging uit. De gezonde hand die hij daarmee blootgesteld had, gleed over Soh's bovenlichaam, zijn nagels lichtjes krassend over de huid tot hij bij de rand van Soh's broek was beland. Daarna ging zijn hand weer terug naar zijn sleutelbeen. Zijn linkerhand, de verminkte, begroef zich in Doh's haar om hem nog dichterbij te trekken. Zijn greep verkrampte op een gegeven moment wat, verstrakte rond Soh's haar toen hij toch iets in zijn hoofd voelde, het teken dat iemand zijn geest was binnengedrongen. 'Soh.' kreunde hij zachtjes tussen het zoenen door. Hij vond het absoluut niet fijn dat Soh zijn geest was binnengedrongen. Hij deed nog niks verkeerds maar toch spanden zijn spieren zich aan bij alleen al het gevoel en sloeg zijn hart een slag over. Hij kon Soh niet alleen lichamelijk voelen maar ook geestelijk, duivels maar toch weer hemels. Hij was het toonbeeld van twee complete tegenpolen, het duister en het licht. Zwart en wit.
Het contact werd verbroken toen Soh de zoen onderbrak en naar achteren stapte. Alan reikte gelijk naar de houten planken achter hem, leunde erop met allebei zijn handen. Zijn ademhaling ging ietwat gejaagd. Nog niet op zijn snelst, dat zou waarschijnlijk later komen. Zijn hart was nog niet helemaal hersteld van de schrik en Soh gaf hem ook geen kans om te herstellen met zijn volgende woorden. Alan keek op met grote ogen. Shirt. Uit? Bedoelde hij het witte geknoopte ding wat hij aanhad? Ja, natuurlijk. Het was toch een shirt! Maar hij wou hem niet uit doen. Nee, nooit of te nimmer dat hij zijn shirt zou uit doen. Nee! Zijn hand schoot omhoog, greep naar zijn shirt en hield het stevig vast in een vuist, alsof hij het ding probeerde te beschermen. 'Nee,' zei hij zachtjes, hoofdschuddend. 'Nee, ik doe hem niet uit. Nee!'

PROFILE MAGICIAN

» Frustration ║ Nocte
» Frustration is making me sick -Sasuke-
» When frustration eats right through your bones....you'll need to strike back!

frustration, frustration.

frustration, frustration.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen