Met haar vuist beukte ze de muur van een ruïne in. Waarom? Waarom deden ze altijd zo rottig tegen haar? Ze sloot haar ogen en probeerde zichzelf wat te kalmeren, maar het lukte niet. Een kleine grom rolde uit haar mond. Dan was ze eens aardig geweest voor een keer en had ze hun speciaal opgezocht omdat ze er achter vroegen en dan als je er was, keken ze niet naar je om. Je moest het maar hebben van je ouders. Dan zitten ze je lastig te vallen door te smeken om kerst te komen vieren en als je thuis bent negeren ze je? Ze gaf een kopstoot tegen een stuk muur dat nog over was. Eerst dacht ze dat haar ouders haar eindelijk eens redelijk gingen behandelen, maar hoe kon ze zo naïef zijn? In al die jaren had ze toch door moeten hebben dat ze toch niet om haar gaven en dat dat nooit zou veranderen. Haar handen bevroren van de kou. Maar wat wilde je ook? Het sneeuwde en zij was weer zo koppig geweest om in een T-shirt met korte mouwen naar buiten te komen. Maar ach, ze had nu wel wat anders aan haar hoofd. Zoals dat ze zichzelf kalm moest krijgen of er gingen nog wat ongevallen gebeuren. Ze ademde diep in en uit waardoor er zich condenswolkjes rond haar mond vormden. Langzaam opende ze haar ogen en keek rond. Nu pas drong het tot haar door dat ze zowat een halve muur gesloopt had. Hmpf, niet haar probleem. Net toen ze dacht dat ze eindelijk gekalmeerd was, kwam er een nieuwe vlaag van woede in haar op. Met haar vuist sloeg ze weer een andere muur de grond op. Een geërgerd gegrom kwam uit haar borst naar boven gerold. Dan had je haar zus, die alles kreeg wat ze wilde. Die al de aandacht opeiste en 'perfect' was. Luna had alles wat ze maar kon wensen: vrienden, familie die om haar gaf... Zelfs de hele buurt deed vriendelijk tegen haar, maar tegen Lune, oh nee, vergeet het maar. Want Lune ziet eruit als een monster en gedraagt zich soms ook als een monster. Haar kunnen we maar beter uitschelden en negeren, aangezien ze toch een monster is zal het haar toch niets uitmaken... Ze werd er gewoon knettergek van en dan dacht ze maar steeds dat het niet erger kon, wel dus. Toen ze van op een afstandje achter haar sneeuw hoorde kraken, greep ze meteen naar een klein mes in haar broekzak en gooide het richting het geluid. Aangezien ze niet gekeken had, wist ze wel dat het mis was, maar het was ook niet echt haar bedoeling om raak te gooien. Ze had ook geen zin om achter haar te kijken om te zien wie het was. Het liefst zou ze nu willen veranderen in iets, het maakte haar niet uit wat. Door de grote verzameling haat en woede en de drang te veranderen, voelde ze een verschrikkelijke hoofdpijn. Het kwam van de demoon, die probeerde weg te geraken maar sinds master Garu hem verzegeld had kon hij dit niet. Daardoor kreeg Lune een verschrikkelijke hoofdpijn, ookal wist ze niet van wat de hoofdpijn kwam. Ze liet een zacht pijnkreetje horen en greep met haar handen meteen naar haar voorhoofd. Wat was die pijn toch?

-hoop dat je er wat mee bent, anders laat je het maar weten en pas ik het wel aan-

Sasuke lag op zijn bed, naar buiten te staren. Zijn blik was doods en afwezig, tijdens de muziekles was hij kwetsbaar geworden, had hij zijn emoties getoond, dit hoorde niet, hij mocht geen softie worden die de pijn van zijn verleden niet kon verwerken, nu zou iedereen hem zwak en emo vinden, iets wat hij eigenlijk niet wilde. Hij wilde gevreesd worden, gehaat tot op het bot. Sasuke’s hand ging door zijn haar en hij keek naar de viool die daar open in de kist lag. Hij slikte, dat ding had zijn barrière verwoest, had laten zien hoe gebroken hij vanbinnen wel was en dat hij daardoor anderen mensen kapot maakte, om zijn eigen pijn te stillen, om ervoor te zorgen dat hij zich beter voelde, dat hij het niet slechter had als anderen. Sasuke greep zijn viool vast en keek ernaar, dit instrument had hij van zijn broer gekregen, zijn instrument… De jongen beet op zijn lip, de tranen bedwingend. Eventjes haalde hij diep adem en stond hij op om dan gewoon naar buiten te gaan, met zijn viool en strijkstok in zijn ene hand en zijn koffer in de andere. Hij wilde gewoon terug spelen en de viool nog eens kunnen vasthouden en bespelen zonder dat iemand hem lastig viel. Daarom ging hij nu richting de ruïnes, hopend dat niemand hem zou zien, dat niemand zou zien dat hij zijn barrière had laten vallen en hij zo gebroken was als wat. Maar gelukkig had hij gewoon een lege blik, zag je de pijn niet. Hij stond nu aan de ruïnes, hij keek naar de ondergaande zon terwijl hij viool tussen zijn kin en schouder liet rusten en dan liet hij de strijkstok de snaren raken. Hij sloot zijn ogen en begon alle zwarte gedachten weg te spelen, in de hoop dat zijn muur weer zou gebouwd worden, dat hij weer gemeen en arrogant kon zijn. Dat niemand hem kon raken, natuurlijk als er nu iemand zou komen, dan zou die hem op zijn zwakste zien.

(Het lied dat hij speelt: )

Om de één of andere reden, voelde ze zich kalmeren. Haar ademhaling werd rustiger en haar hoofdpijn trok weg. Daarna hoorde ze het geluid van een viool, een zuiver geluid. Het was zo helder en zuiver, dat het zelfs haar gedachten verzuiverde. Van waar zou het komen? Nieuwsgierig stond ze recht en ging achter het geluid aan. Toen zag ze ergens een kerel met zwart haar staan die viool aan het spelen was. Ze bleef staan en leunde wat tegen de muur terwijl ze naar de rustgevende muziek luisterde. Toen ze hem wat beter bekeek, zag ze dat het Sasuke was. Nooit gedacht dat hij viool zou spelen. Stiekem vond ze het best mooi, maar ze mocht hem eigenlijk niet echt. Ookal kende ze hem niet zo goed. Het enige wat ze wist was dat hij zich gedroeg als een emotieloze zak. Maar nu ze hem zo zag, zich zo zag opgaan in de muziek, veranderde ze een beetje van gedachten. Misschien was hij niet zo emotieloos zoals hij altijd deed. Misschien kon hij wel aardig zijn. Of misschien was het gewoon haar verbeelding. Ach, ze was niet van plan sentimenteel te gaan doen. Ookal zou ze nu het liefst willen gaan vragen of hij door zou willen spelen. De muziek klonk als een streling voor haar oren. Maar dan zou ze dom overkomen en zou het lijken alsof ze hem aardig vond. Oké Lune, tijd om je te vermannen en je te gedragen zoals anders. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem met een kleine grijns aan terwijl ze tegen het muurtje leunde. "Wel, wel wel, wie we hier hebben?" Ze grinnikte zachtjes. "Iemand hier is blijkbaar in een sentimentele bui. Ik had nooit verwacht dat jij zwak kon zijn, aangezien je je altijd stoer en emotieloos voordoet." Oké, misschien was dit er wat over. Maar het was er uit voor ze het wist. Ookal was het niet echt haar bedoel geweest om hem uit te lokken. Ach, wat gebeurt is, is gebeurt en je kon de klok niet terug draaien dus dan had ze maar pech. Ze sloot even haar ogen en deed twee stappen naar hem toe. Daarna opende ze haar ogen weer en keek ze hem licht spottend aan. "Binnekort ga je nog wollen truitjes breien voor konijntjes." Een plagerige grijns verscheen op haar gezicht; Oeps. Misschien beter niet gezegd? Tjah, dat was dan pech hebben zeker?

Sasuke was naar de ruïnes gegaan om rust te zoeken, om viool te kunnen spelen zonder enige stoorzender. Dat lukte, hij werd rustig door zijn eigen vioolspel. Eindelijk trok hij de muur weer op die hij altijd optrok, maar nu leek het anders, nu leek het wel alsof hij goedgezind was, wat dus eigenlijk nooit het geval was want hij leed onder alles wat er met hem gebeurde. Al de herinneringen in hem waren geen van geluk of vrolijkheid, nee alleen maar van leed en pijn, vooral die van andere om zijn eigen pijn weg te moffelen om ervoor te zorgen dat hij dacht dat hij het beter had dan anderen. Zijn viool bespeelde zich eigenlijk vanzelf, Sasuke dacht zelfs niet meer na en hij genoot gewoon eigenlijk van het spel dat hij speelde. Tot hij opeens abrupt werd gestoord door een stem. "Wel, wel wel, wie we hier hebben?" Ze grinnikte zachtjes. "Iemand hier is blijkbaar in een sentimentele bui. Ik had nooit verwacht dat jij zwak kon zijn, aangezien je je altijd stoer en emotieloos voordoet." Sasuke draaide zich om, zijn lege ogen keken haar aan. “Dan heb je geluk vandaag, jij bent de eerste die me zo ziet” zijn stem klonk schor en gebroken. Het kon hem eigenlijk geen barst schelen dat zij het zag, want wie was ze? Niemand, ze was iemand die ze over het hoofd zagen, onzichtbaar, dat was Lune. Hij draaide zich weer om toen ze naar hem toe liep. "Binnekort ga je nog wollen truitjes breien voor konijntjes." Zei ze al spottend, “Misschien doe ik dat al wel.” Zei hij met een kleine grijns jegens haar spottende blik. “Maar misschien ben ik inderdaad te soft geworden, te soft om dit gewoon te doen.” Zei hij voor hij zijn lippen ruw op de hare drukten. Zijn handen op haar armen gedrukt zodat ze hem niet kon slaan, zwarte tentakels hadden haar in hun greep, ze zou nog perfect kunnen ademen, maar bewegen kon ze niet meer, buiten met haar hoofd, maar wat kon ze doen? Sasuke was haar nu op dit moment aan het kussen.

"Wel, wel wel, wie we hier hebben?" Ze grinnikte zachtjes. "Iemand hier is blijkbaar in een sentimentele bui. Ik had nooit verwacht dat jij zwak kon zijn, aangezien je je altijd stoer en emotieloos voordoet." Hij draaide zich naar haar om. “Dan heb je geluk vandaag, jij bent de eerste die me zo ziet” Het was een verassing voor haar om hem zo... Gebroken en schor te zien terwijl hij altijd zo kil en emotieloos was. Maar het voelde zo zalig om met iemand anders zijn gevoelens te spotten. Het gaf haar een machtig gevoel. "Binnekort ga je nog wollen truitjes breien voor konijntjes." Ze keek hem aan met een plagerige grijns. “Misschien doe ik dat al wel.” Oké, ze moest toegeven dat ze dat niet had zien aankomen. “Maar misschien ben ik inderdaad te soft geworden, te soft om dit gewoon te doen.” Wat te doen? Maar voor ze iets kon zeggen, voelde ze hoe hij zijn lippen ruw op die van haar drukte en zijn armen om haar heen sloeg. Oké, wat was hier aan de hand? Was ze high? Was dit een droom? En als dit een droom was, waarom in godsnaam droomde ze over een creep zoals Sasuke. Maar stiekem vond ze het niet erg. Ze mocht hem dan wel niet, maar het erg vinden om door iemand zoals hem gekust worden? Waarom zou ze? Het was niet dat hij lelijk was ofzo. Oké, nee, zo mocht ze niet gaan denken. Er moest een manier zijn om uit zijn greep te komen? Ze probeerde zich los te wurmen, maar ze merkte dat het niet veel hielp. Waar sloeg dit op? Voor ze het echt merkte, kreeg ze een lichte blos op haar wangen en steeg haar themperatuur een beetje. Wat had ze toch? Uiteindelijk had ze een manier los gevonden om haar lippen van de zijne af te krijgen. Ze opende haar ogen en keek hem met stomheid geslagen aan. "Wat ben je bezig?" Vroeg ze wat in de war. Dit was gewoon creepy maar langs de ene kant best ook wel leuk. Damn, wat had ze toch?

Sasuke werd verstoord in zijn vioolspel, natuurlijk. Dat gebeurde altijd weer met hem, het was ook werkelijk altijd weer hetzelfde liedje. Een beetje geïrriteerd was hij wel, maar dat liet zijn gebrokenheid niet vervagen, de meid die hem stoorde had geluk, veel geluk. "Wel, wel wel, wie we hier hebben?" Ze grinnikte zachtjes. "Iemand hier is blijkbaar in een sentimentele bui. Ik had nooit verwacht dat jij zwak kon zijn, aangezien je je altijd stoer en emotieloos voordoet." Hij draaide zich naar haar om. “Dan heb je geluk vandaag, jij bent de eerste die me zo ziet” zijn ogen waren leeg, zijn stem schor en gebroken, hij had geen zin meer om te vechten, om de muur in stand te houden. Vandaag was zijn zwakke dag, sinds die muziekles liep alles werkelijk mis, de muur was in elkaar gestort. Vandaag had hij echt geen zin in een soort van gezeik, dus kon hij beter gewoon haar gelijk geven, dan zou het onbenullig ding misschien haar kwetter houden. Maar bij die ene zin stopte het niet, dus hij hield stug vol. "Binnekort ga je nog wollen truitjes breien voor konijntjes." Ze keek hem aan met een plagerige grijns. “Misschien doe ik dat al wel.” Toch verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht jegens haar spottende reactie die hij eigenlijk gewoon terug had gekaatst. “Maar misschien ben ik inderdaad te soft geworden, te soft om dit gewoon te doen.” Zei hij voor hij zijn lippen ruw op de hare drukten. Natuurlijk was deze kus fake, maar dat leek ze niet in te zien, ze kuste hem mee, een beetje verdwaasd, net hetgene wat hij eigenlijk wilde. Zwarte tentakels haakten haar vast zodat ze alleen nog kon ademen en haar hoofd kon bewegen. Dat was immers het enigste wat Sasuke wilde dat ze deed. Hij stopte met de kus en zijn rode ogen keken haar aan, inschattend, om te kijken wat ze nu zou doen. Daarna sierde een grijns zijn lippen, alsof hij het leuk had gevonden, maar eigenlijk was dit puur uitlokkerij, zien hoe ze zou reageren, maar ze reageerde heel anders dan dat hij zou verwachten, eigenlijk was deze reactie veel leuker. "Wat ben je bezig?" Vroeg ze wat in de war. “Had je dat niet door dan?” een verleidelijke stem, een zwoele blik. “Ik kuste je, maar ik zal het nog eens doen, misschien snap je het dan wel.” Zijn slanke vinger werd op haar lippen gelegd zodat ze zou zwijgen en dan drukte hij zijn lippen weer op de hare, zijn ogen sloot hij. Niemand wist werkelijk wat er in dat zieke hoofd van Sasuke omging, maar dit beloofde niet veel goeds..

Hij keek haar aan met een zwoele blik. Dit was eng, veel te eng. "Wat ben je bezig?" Vroeg ze wat verward. “Had je dat niet door dan?” Zijn stem was zo verleidelijk dat ze even dacht zich over te geven aan hem. Ho, was ze gek geworden? Toch niet met deze creep? “Ik kuste je, maar ik zal het nog eens doen, misschien snap je het dan wel.” Voor ze iets kon zeggen legde hij zijn vinger op haar lippen en kuste haar daarna opnieuw. Oké, dit ging er over. Wat was ze? Een stukje speelgoed waar hij mee kon doen wat hij wilde? Ze moest zich los kunnen maken maar hoe? Ach, natuurlijk, waarom had ze er niet eerder aan gedacht? Om hem wat valse hoop te geven, kuste ze eerst even vurig mee. Jakkes, straks een hele bus mondspoeling gaan gebruiken. Daarna gaf ze met haar knie een ferme stoot in zijn edele delen waardoor zijn greep even losser werd. Oké, dit was haar kans. Meteen maakte ze zich los van zijn lippen en wurmde haar armen los. Oké, dit was al pakken beter. Daarna duwde ze hem van haar weg en deed een paar stappen achteruit. Met een licht geïrriteerde blik keek ze hem aan. "Zoals ik al eerder vroeg, wat denk je dat je bezig bent?" Ze sloeg haar armen over elkaar. Oeps, misschien kwam ze nu wat bitchy over? "Ik ben geen speeltje dat je zomaar kunt bespringen wanneer je maar wil, dat doe je maar bij iemand anders." Echt waar, wat dacht hij wel niet? Laat maar, dat wilde ze liever niet weten. Als hij het nog eens waagde zoiets te flikken, dan zou hij af zien. Niet dat ze al iets wist om te doen maar ze vond wel iets. Desnoods sloeg ze hem met zijn viool tegen zijn hoofd. Pfhuh, dat die pedofiel eens van haar af bleef.

Zijn zwoele blik maakte haar bang, dat had hij al door, dit was gewoon net hetgene wat hij wilde, wat hij verwachtte van haar. Het was echt leuk om te weten dat hij mensen toch nog de stuipen op het lijf kon jagen. "Wat ben je bezig?" Vroeg ze wat verward. “Had je dat niet door dan?” een verleidelijke stem zette hij op, eentje die perfect bij dit momentje paste en bij zijn blik. Het leek net echt, terwijl het eigenlijk gewoon een dikke leugen was, een poging wagen om haar toch te breken, om dit stinkdiertje te kunnen strikken en haar een aantal toontjes lager te laten zingen. Dat mens mocht toch ook wel wat minder commentaar hebben. Dit mens was gewoonweg het irritantste levende wezen dat hij kende. “Ik kuste je, maar ik zal het nog eens doen, misschien snap je het dan wel.” Zei hij voor ze nog een antwoord kon geven, legde hij zijn vinger op haar lippen en kuste hij haar nogmaals, misschien zou dit haar het zwijgen wel kunnen opleggen. Even voelde hij hoe ze heftig en misschien zelfs vurig terugkuste, dit was eigenlijk niet het plan, maar bon, als ze gevoelens had, dan kon hij er nog wel handig gebruik van maken. En dit had hij wel verwacht, een stamp werd gegeven in zijn edele delen en meteen loste hij. Dit deed ferm zeer maar eigenlijk kwam er alleen maar een gelach uit zijn mond, een geamuseerd gelach. Dit was best eng te noemen hoe hij reageerde. Hij herstelde zich snel en hij keek haar aan met zijn gitzwarte ogen, snel werd hij weggeduwd en hij werkte gewoon mee. Natuurlijk moest hij het spelletje lekker meespelen, dat was immers het plan, haar rond zijn vinger winden. Zijn viool stak hij weg in de doos en zijn blik ging weer over Lune die begon te praten, kon ze dan werkelijk geen vijf seconden haar muil gesloten houden? Blijkbaar niet… "Zoals ik al eerder vroeg, wat denk je dat je bezig bent?" Sasuke grijnsde lichtjes: “Jou wat duidelijk maken misschien?” nu keek hij een beetje verlegen en begon hij te blozen, gewoonweg perfect zoals het hoorde. Zoals het hoorde als hij echt gevoelens had, maar hier was dit niet het geval, hij wilde gewoon dat het leek alsof hij die gevoelens koesterde voor haar. "Ik ben geen speeltje dat je zomaar kunt bespringen wanneer je maar wil, dat doe je maar bij iemand anders." Sasuke wendde zijn blik verlegen af. “Je bent geen speeltje, ik meen dit, ik… Ja….” Dit vond hij werkelijk te geweldig, alles ging zoals gepland, alles werd gespeeld zoals hij het wilde, hij kreeg de overhand, hij had de perfecte greep op de situatie. “… Ik denk… dat ik je leuk vind Lune” zei hij terwijl hij wat door zijn ravenzwarte haar wreef.

Een kus, een fake kus, elk gevoel dat hij nu toonde was zo fake dat het maar kon zijn, maar hoe konden anderen dat nou weten? Niemand kende zijn ware emoties, wisten niet hoe hij normaal reageerde en functioneerde als hij geen muur om zich heen bouwde. Alleen zijn broer kende zijn ware emoties en hij zou meteen herkennen dat deze fake waren. Maar wat wist de rest ervan? Geen ene sikkepit. Hij kreeg na die kus een stamp in zijn kruis, natuurlijk zakte hij in, natuurlijk begon hij te lachen. Hij vond pijn leuk, vreemd genoeg, het deed de innerlijke pijn in hem minderen, dat vond hij leuk, minder inwendige pijn en meer pijn van buitenaf, het maakte niet uit wie er pijn leed. Zolang het zijn gedachten maar van zijn innerlijke pijn afhielp en dit hielp dus wel duidelijk. Gewoon die kus deed het hem gewoon, en dus moest hij nu meteen zijn plan voortzetten, want anders zou hij dit meisje niet kapot kunnen maken. Dat was toch het plan, hij had nog geen idee dat het lot anders over hem zou bepalen op langere termijn. Dus hij ging gewoon door met zijn gemene plannetje. Op een langzame tred borg hij zijn viool op, terwijl keek hij naar Lune die net elke beweging die hij maakte in het oog hield. Alsof hij wat van plan kon zijn elke seconde, eigenlijk was hij gewoon haar het leven zuur aan het maken op dit moment, maar dat had ze vast geeneens door, want hij speelde zijn rolletje van het verliefde jongetje héél goed. "Zoals ik al eerder vroeg, wat denk je dat je bezig bent?" Vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar kruiste. “Jou wat duidelijk maken misschien?” Hij die verlegen keek en bloosde, dat hoorde allemaal bij het spelletje dat hij aan het spelen was met Lune, in de hoop dat hij emoties bij haar los zou krijgen. Dit moest perfect verlopen, dit moest gewoon lukken, dat zou de pijn voor hem alleen maar verlichten en vergemakkelijken. "Ik ben geen speeltje dat je zomaar kunt bespringen wanneer je maar wil, dat doe je maar bij iemand anders." Zei ze nog er achter, man dit mens werkte serieus op zijn zenuwen, echt hoe kon hij haar de mond snoeren dat ze zou zwijgen. Maar dit zou vast helpen, hij wendde zijn blik verlegen af. “Je bent geen speeltje, ik meen dit, ik… Ja….” Zei hij zachtjes, al stamelend zodat het alleen nog maar echter leek. Dit was toch het plan? En blijkbaar was hij aan het winnen. “… Ik denk… dat ik je leuk vind Lune” Nu kreeg hij dus de reactie die hij wilde! Ze begon te blozen en haar gezicht stond nogal geschokeerd, geweldig gewoon dat hij dit mocht meemaken. Lune had eindelijk haar mond gehouden en blijkbaar stond ze nogal met haar mond vol tanden. Eindelijk geen opmerkingen meer, geweldig gewoon eigenlijk. Het meisje keek hem niet meer aan in zijn rode ogen, ze leek echt wel volledig van de kaart te zijn. Sasuke stond daar eigenlijk nog steeds te blozen, bah wat was dit hatelijk, hoe lang moest hij dit nog volhouden? Hopelijk niet al te lang meer want hij wilde een beetje voortmaken dat hij haar aan de haak kon slaan en dan zo haar helemaal kon breken. “Je gedraagt je vreemd Sasuke.” Sasuke knikte met een klein verlegen glimlachje, nog eventjes volhouden, hij was er bijna vanaf en dan had hij haar helemaal rond zijn vinger gedraaid. Het gevoel van overwinning was bijna nabij. Nog eventjes op de tanden bijten en hij was er vanaf, dan kon hij beginnen met haar vertrouwen te winnen en haar eigenlijk gewoon helemaal te breken. “Er scheelt iets met jou, normaal…” ze stopte even met praten, Sasuke keek haar vragend aan, maar eigenlijk interesseerde het hem helemaal geen ene bal wat ze vond. Gewoon het spelletje moest verder gespeeld worden en dus hij moest wel interesse tonen, al was het geen oprechte interesse. “Normaal zou je mensen zoals mij negeren. “ Sasuke schudde zijn hoofd. “Je bent net zo anders als ik, ik zou je niet over het hoofd kunnen zien. Je bent speciaal en dat moet je zeker weten.” Zei hij met een kleine glimlach. Bah, wat walgde hij hier toch eigenlijk van, dit was gewoon om van over de nek te gaan, het liefst deed hij dit allemaal niet. Maar nu hij er toch mee bezig was, dit meisje was een perfect slachtoffer om aan de haak te slaan, te breken en dan gewoon te laten vallen gelijk een baksteen. “Ik ken je net goed genoeg om te weten dat dit nooit zou doen en al zéker niet bij bij.” Sasuke nam Lune’s schouders vast en hij glimlachte gelukzalig, wat eigenlijk best eng was. “Lune, ik zie jou graag… ga je me ooit wel willen geloven lieve meid?” vroeg hij zachtjes voor hij een zachte kus op haar voorhoofd drukte en dan met zijn hand door haar zwartwitte haar ging. “Ik vind trouwens je haar prachtig.” Dit waren vast een van de doorslagcomplimentjes die hij het beste kon geven om haar vertrouwen te winnen.

(inspi song: https://www.youtube.com/watch?v=7LKHpM1UeDA )

Even leek het erop dat Lune hem zou betrappen op de leugens, dat ze hem doorhad en het hem zou zeggen en dan gewoon hem kapot zou maken. Eigenlijk was het kapot maken voor hem opzich geen probleem zijn voor hem, maar hoe zou ze hem ooit door kunnen hebben? Dat vroeg hij zich af, niemand had ooit zijn emoties gekend buiten zijn broer, dus niemand wist wat fake en wat echt was? Ja toch? Even schoot er een walm van twijfeling over hem, wat als nu alles misliep en hij dus niet meer mensen kon treiteren op deze manier? Bah, zijn leven zou dan toch een hoop ellende worden dan… nee, daar mocht hij niet aan denken. Dit plan moest gewoon slagen, anders was hij gezien, zou dit plan nooit meer lukken. En ook zou geen enkel ander plan nog lukken, dus dit moest slagen. Eindelijk werd hij weer wat zekerder over zichzelf en begon hij zelf ook te geloven dat het zou lukken, dat dat arme schaap niets zou doorhebben, arm schaap dacht hij alleen maar omdat dat mens zo naïef was om in alles te geloven wat hij zei terwijl Rhine aan de eigen hand had mogen ondervinden hoe erg hij wel niet was, hoe genadeloos hij wel niet toesloeg op naïeve zieltjes die dachten dat hij gewoon alleen maar eenzaam was. Nee hij was gewoon een zak, een eenzame zak die hunkerde naar een beetje leedvermaak en dit was het perfecte leedvermaak dat hij zich ooit had kunnen wensen. “Je gedraagt je vreemd Sasuke.” Zei Lune, het naïeve ding toch. Langzaam begon Sasuke te knikken en glimlachte hij verlegen, net alsof hij zich op de een of andere manier schaamde om wat hij allemaal deed terwijl hij het alleen maar amusant vond om dit te doen. Dit was gewoon het perfecte plan, het plan dat niet zou mislukken. “Er scheelt iets met jou, normaal…” zei ze dan, wat Sasuke net een herhaling vond van het vorige dat ze had gezegd, hij had de eerste keer ook wel gehoord, dus een keer horen was voor hem meer dan goed genoeg. “Normaal zou je mensen zoals mij negeren. “ Sasuke schudde zijn hoofd, maar eigenlijk gaf hij haar vanbinnen wel gelijk, hij zou haar moeten negeren, maar in plaats daarvan wilde hij haar gewoon breken, haar kapot maken zodat ze zou smeken om dit alles te eindigen. “Je bent net zo anders als ik, ik zou je niet over het hoofd kunnen zien. Je bent speciaal en dat moet je zeker weten.” Zei hij met een glimlach die net oprecht leek. Het was een vreemd zicht hoe hij bijna zijn eigen leugens begon te geloven. Het was zo geloofwaardig gedaan dat hij zichzelf een staande ovatie wilde geven. Zo geweldig vond hij zichzelf op dit moment, wat een egocentrisch persoon was hij toch. Hij nam het meisje bij haar schouders beet en begon te praten: “Lune, ik zie jou graag… ga je me ooit wel willen geloven lieve meid?” hij begon haast zijn eigen leugens te geloven, zo geweldig was hij bezig volgens zichzelf, nee dit vond hij werkelijk wel degelijk fantastisch. Het was zo leuk om de sterkste te zijn, om anderen te doen geloven dat je niets kwaad in de zin had terwijl je eigenlijk de meest gemeenste dingen aan het doen was feitelijk. Hij voelde zich king of the hill, onoverwinnelijk, de beste. Hij drukte een kus tegen haar voorhoofd en ging daarna met zijn hand door haar haar. “Ik vind trouwens je haar prachtig.” Oke dat was wel de ergste leugen die dat hij vandaag al had verteld, hij vond haar haar afschuwelijk, ze leek net op een stinkdier. “Ik hou… Ook van jou, Sasuke.” Dit waren de woorden die hij wilde horen, ze zou zo hard kapot gaan vanbinnen binnenkort eenmaal ze zich aan hem had vastgeklampt. “Ik zie jou ook graag kleine schat.” Zei hij met een glimlach terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. Eerst haar vertrouwen winnen en daar zou hij vast veel geduld voor mogen hebben, maar hij had alle tijd die hij nodig had, dus hij kon gemakkelijk haar vertrouwen gaan winnen. “Wat zei je?” vroeg ze en Sasuke legde zijn hoofd op haar schouder en fluisterde deze woordjes in haar oor: “Ik zie jou ook graag kleine schat.” Een glimlach sierde nog steeds zijn mond en hij drukte een kusje op haar lippen. “Ik heb nu alleen nog wat te doen, ik zie je snel weer oké?” met een glimlach pakte hij zijn viooldoos op en wandelde hij richting het kasteel, al zwaaiend met zijn vrije hand naar Lune, zijn plan was gelukt, ze was stapelverliefd op hem .

(nog steeds puddi puddi als inspimuziekje )