Terug naar Shadra

Solomon keek even op toen Savador ineens een hoestbui kreeg en even van tafel ging. Door die opschudding had hij niet de hagedis gemerkt die zich rond zijn bovenbeen had gewikkeld. Hij schrok zich dood toen hij ineens Savador's stem in zijn hoofd hoorde. Amshel keek even op naar Solomon. ''Iets mis broer?'' vroeg hij kalm maar met geniepig onderzoekende ogen. Solomon schudde zijn hoofd. ''Gewoon wat hoofdpijn'' zei hij enkel tegen zijn broer. U weet het moment wel uit te kiezen om me zulke vragen te stellen Master. Wat u vraagt, daar kan ik u geen antwoord opgeven. Amshel maakt me af als hij erachter komt en geloof me hij komt er wel achter. Mijn broer is niet zo achterlijk als hij zich voordoet stuurde Solomon in gedachte terug naar Savador.

Savador grijnsde toen hij niet veel later reactie terug van Solomon kreeg. Het liefst had hij zijn gezicht weleens willen zien, dat zou vast onbetaalbaar zijn geweest. Maar zijn grijns verdween al net zo snel weer als dat die gekomen was bij het horen van zijn woorden. 'Wáár achterkomt?' vroeg Savador in gedachten op zijn beurt terug. Zijn gedachte had een ietwat ongeduldige toon. Als hij dan al iets wilde weten, wilde hij het precieze weten. Hij ging wat verzitten zodat hij met een elleboog op zijn knie kon leunen, en zijn kin met een vuist kon ondersteunen. 'Weet je, die broer van je lijkt me de makkelijkste niet. Al kan ik niet zeggen dat jij en ik nu de dikste maatjes zijn, je hebt het er toch maar mee te doen. Wat is Amshel voor jou? Een broer of een beul?' Terwijl Savador dat in zijn gedachte doorstuurde aan Solomon, bleef hij peinzend voor zich uitstaren. Hij vroeg zich eigenlijk af waarom hij hierover een mentaal gesprek aanging met Solomon. Op het eerste gezicht had hij die jongen niet kunnen uitstaan.

Solomon zweeg een tijdje toen hij de gedachte van Savador door kreeg. Hij had gelijk. Solomon moest het hier maar mee doen. Wat dat betreft had hij toch liever Savador dan Amshel. Hij is een beetje van beide. Hoewel hij zich vaker voordoet als beul tegen me. Hij heeft me ergens voor nodig maar vraag me niet waarvoor dacht Solomon. Ineens hoorde Solomon een andere stem in zijn hoofd. Anders dan die van Savador of hemzelf. Een stem die zin nek haren recht overeind liet staan. Ik weet niet wie van jullie die mentale band heeft gecreëerd maar bij deze kap ik hem af. Jij zit zwaar in de problemen Solomon. Het was de onmisbare stem van Amshel. Zonder dat Solomon het gemerkt had, had Amshel de hagedis rond zijn been beet gepakt en zo het mentale gesprek doorbroken. Nu trok hij ruw de hagedis van Solomon's been af en kneep het beest fijn. Amshel stond op en keek naar Diva. ''Excuseer me Juffrouw Lenore. Ik moet iets bespreken met Solomon. Even onder vier ogen'' zei hij. Hij greep Solomon bij zijn pols en trok hem mee de deur uit. Hij keek nog even minachtend naar Savador die daar om de hoek zat. In Solomon's blik was enkel angst te zien terwijl Amshel hem mee trok naar de vertrekken waar ze tijdelijk verbleven.

Savador streek nadenkend een lok glad terwijl Solomons stem door zijn hoofd galmde. Hij probeerde te beredeneren waar Amshel zijn broer dan zo voor nodig had. 'O, maar zelfs als ik er vooral niet naar moet vragen kom ik daar wel op de één of andere manier achter,' dacht Savador grijnzend terug. Het was stil aan de andere kant. De hagedis in zijn bleke hand keek vragend naar hem op, alsof hij wilde zeggen dat hij niets meer kon doen dan enkel op een reactie terug te wachten. 'Solomon?' De frons tussen Savadors ogen werd steeds dieper. Hij had al zo'n vermoeden wat er gebeurd was, want de hagedis maakte stuiptrekbewegingen alsof een onzichtbare hand hem fijnkneep. Dan moest dat bij de hagedis van Solomon gebeuren, want behalve de mentale bond die wordt geschept, zijn de hagedissen ook met elkaar verbonden. Niet veel later ging de hagedis in zwarte rook op en vloog de deur van de eetzaal open. Savador schrok licht op en terwijl hij langs de muur weer rechtop ging staan wendde hij zijn nijdige blik niet van Amshel af. Hij had de angstige blik in Solomons ogen direct opgemerkt. Dat betekende niet veel goeds. Toen hij er zeker van was dat de twee uit het zicht waren verdwenen, kwam Savador de eetzaal weer binnen en liep tamelijk kalm op Diva af. Hij legde een hand op haar schouder. 'Wat er gaat gebeuren weet ik niet, maar als we het laten rusten vrees ik dat Solomon er niet heelhuids vanaf gaat komen,' zei hij zacht. Hij zei niets over dat hij mentaal contact had gelegd met Solomon in de tijd dat hij weg was. Hij grijnsde even kort. 'Schoonheid, ben jij bereid om Amshel uit de weg te ruimen als het moet?' Savadors kneep zacht in Diva's schouder.

Diva had al raar opgekeken toen Savador weg ging en Solomon niet veel later duidelijk van iets schrok. Maar haar angst sloeg toe toen Asmhel Solomon mee trok. Diva was in fractie van een seconden overeind gesprongen van haar stoel. Ze keek met een vertrokken gezicht naar Savador. ''U beseft wel dat U daar Solomon mee helpt hè?'' vroeg Diva. Ze wist dat Savador hem niet al te graag mocht. Diva bleef nog een paar minuten staan. ''Hij heeft onze hulp nodig'' zei ze daarna zacht. Ze rende de deur uit richting de gasten vleugel. Haar hakken die tegen de grond tikte verrieden haar komst.

Amshel had Solomon meegetrokken naar hun vertrekken waar ze tijdelijk verbleven. Amshel duwde Solomon ruw naar binnen en trok de deur kalm achter zich dicht. Hij deed de deur op slot en liep met dreigende passen op Solomon af. Deze bleef onbevreesd staan en keek zijn broer strak aan. Amshel gaf Solomon een flinke mep met de rug van zijn hand zodat Solomon's hoofd opzij vloog. ''Je bent hier niet om te kletsen Solomon, en al helemaal niet om te flirten met je beschermelinge. Ik heb je zo ingeprent geen partner te nemen. Je zou er enkel spijt van krijgen.'' Amshel's stem klonk kalm maar zijn ondertoon liet Solomon sidderen en gaf hem een huivering over zijn rug. ''Trek je bovenkleding uit en laat je vleugels verschijnen'' beval Amshel zachtjes. Toen Solomon zwijgend bleef staan ontving hij nog een klap. ''NU'' snauwde Amshel naar hem. Gehoorzaam deed Solomon wat zijn broer vroeg. Hij trok zijn jasje uit, maakte zijn stropdas los en knoopte zijn overhemd open en liet dat van zijn schouders glijden. Terwijl zijn overhemd van hem afgleed verschenen er twee zilveren veren vleugels tussen zijn schouderbladen onder de sneeuwwitte stof. Toen Solomon zich naar Amshel omdraaide stond die klaar met een zweep. Toen Solomon onwillekeurig een stap achteruit zette greep de zweep hem om de hals en trok hem ruw en met veel geweld tegen de grond. Solomon wreef pijnlijk over zijn hals en silte even terwijl hij piepend adem haalde. De zweep knalde meerdere malen neer op zijn rug en liet rode striemen achter. Amshel liep op Solomon af en trok een aantal veren uit zijn vleugels. De tranen schoten in Solomon's ogen maar hij verbeet ze met een pijnlijk vervrongen gezicht.

Savador glimlachte alleen toen Diva zei dat hij Solomon er wel mee zou helpen als ze hem nu te hulp schieten. Natuurlijk besefte hij dat, maar het was meer om het feit dat hij en Diva weer eens op moordpad konden dan om Solomon echt te helpen. Overhaast zette hij een stap naar achteren om Diva langs te laten toen ze opeens de zaal uitrende. 'Diva!' Savador kwam haar achterna gesneld, want als hij alleen werd achtergelaten wist hij zeker dat hij de weg niet meer terug kon vinden. Zijn lange haar wapperde achter hem aan en ging tijdens het rennen voor zijn ogen hangen. Met een ruwe beweging streek hij de lokken weg. Ondanks zijn leeftijd kon Savador nog behoorlijk hard rennen. Het enige nadeel was dat hij geen beste conditie meer had. Hij rende nu zij aan zij met Diva, maar liet er nog wel wat afstand tussen zodat hij haar kon volgen.

Diva gleed op haar hakken bijna door toen ze eindelijk voor de juiste deur stonden. Ze probeerde hem open te maken maar Amshel had hem op slot gedaan. Diva bonkte hard op de deur. ''Amshel, doe open!'' riep ze tegen hem. ''Dit heeft geen zin'' mompelde ze zacht daarna. Ze knielde voor het slot neer en haalde een speld uit haar haren die haar knot bijeen hielden. Haar lange haar viel op haar rug en de roos op de grond. Met de haarspeld ging Diva het slot forceren. Toen ze klik hoorde merkte ze dat de deur klemde. Ze stond op, deed een stap naar achteren en trapte de deur open. Ze zag in een oogopslag wat er aan de hand was. Ze vuurde een schaduw bal op Amshel af om hem bij Solomon uit de buurt te krijgen en rende op de jongen af. Ze ging op een knie bij hem zitten en zag de striemen op zijn rug, evenals de plekken waar overduidelijk veren miste in zijn vleugels.

Savador botste haast tegen Diva op toen ze voor een deur tot stilstand kwam. Hij deed geen poging om de deur in te rammen, maar bleef nog hijgend van het rennen met een arm tegen de muur geleund staan. Terwijl hij op adem kwam keek hij toe hoe Diva met behulp van een haarspeld het slot forceerde en even later de deur intrapte. Tussen zijn hijgen door glimlachte hij licht. Dat was typisch Diva. Savador ging achter haar naar binnen maar bleef in de deuropening staan. Solomon was er niet best aan toe, integendeel; hij zag eruit als een afgeslagen hond. 'O, wat vreselijk erg,' bracht hij met een aantal vingers tegen zijn lippen gedrukt uit. Het was op een toon die tussen sarcasme en geschrokken hing, waardoor je er niet echt uit kon opmaken of hij het nu meende of niet. Zijn gouden ogen keken even naar Amshel.

Solomon steunde op zijn handen. Hij voelde kleine straaltjes bloed langs zijn rug en zij naar beneden lopen. Hij keek even op naar Diva. Hij legde zijn hand even voor kort op de hare om aan te geven dat het wel ging. Zijn pijnlijke blik en wonden toonde duidelijk het tegendeel. Amshel was ondertussen bijgekomen van de klap van Diva's schaduw bal. Hij krabbelde overeind en keek de twee ziedend aan. Amshel prevelde zacht een spreuk tegen Diva.

Het lukte Diva een waterig glimlachje te tonen toen Solomon zijn hand op de hare liet rusten. Hij was er erg slecht aan toe. Amshel had hem flink toegetakeld. Door al haar bezorgdheid om Solomon was Diva hem even vergeten. Nadat ze de schaduw bal op hem haad afgevuur had ze niet meer naar hem omgekeken. Toen hij daar een bezwering stond te prevelen wou Diva ingrijpen maar was te laat. Even werd ze verlamd. Daarna voelde ze een hand om haar keel die haar probeerde te wurgen. Haar eerste reactie was de handen wegtrekken. In werkelijkheid was dit niet meer dan een ilusie en was Diva zichzelf aan het wurgen door de spreuk van Amshel.

Solomon zag wat er gebeurde. Met alle ledematen in zijn lijf die brandde als de hel en hevig protesteerde sprong hij overeind en zocht zijn steun bij de muur. Hij greep Diva's schouder vast en trok haar hand met moeite weg bij haar keel. ''Diva, je wurgt alleen jezelf. Er zijn geen aanvallers'' zei hij tegen haar. Solomon voelde woede groeien. Hij keek met een woedende blik om naar Amshel. Hij liep op hem af, aan zijn benen mankeerde hij gelukkig niks. Met veel pijn maar ook voldoening gaf Solomon Amshel een harde stoot in de maag. Hij spreidde zijn zilveren vleugels en steeg een klein beetje op, hoewel hij nu een beetje uit evenwicht was. Hij trapte Amshel eerst met volle vaart tegen de muur aan en gaf hem daarna nog een flinke trap tegen zijn hoofd. Dat was de rede waarom Solomon Diva moest beschermen. Zijn slanke postuur mocht het misschien niet veraaden maar in werkelijkheid kon Solomon met gemak een volwassen man aan.

Savador had Amshel zacht een spreuk horen prevelen en stond al klaar om in te grijpen. Wat voor spreuk het was, kon hij echter niet van te voren weten. Hij vond het dan ook vreemd er geen schaduwbal of iets dergelijks werd afgevuurd, maar Diva zichzelf in plaats daarvan begon te wurgen. Savador wilde Amshel te lijf gaan, maar zag dat Solomon dat al voor hem deed. Er verscheen even een lichte grijns op zijn gezicht. Natuurlijk, zijn taak was immers om Diva te beschermen. Savador snelde op Diva af en probeerde voor het geval ze nog onder de controle was van Amshels spreuk, haar handen in bedwang te houden.

Solomon's stem leek voor Diva van heel ver te komen. Ze voelde zijn handen niet meer dan lichte aanrakingen. De waas van ilusie werd door Solomon licht opgeheven maar was nog niet helemaal over. Opnieuw voelde Diva twee handen die de hare omklemde. Vertrouwde handen wist ze. Het laatste beetje waas van de spreuk verdween voor haar ogen en Diva kon weer helder zien wat er gebeurde. Wat ze van Solomon zag maakte diepe indruk op haar. Hij ging Amshel te lijf alsof hij niet meer was dan een vijf jarig kind. Diva sloot even haar ogen en leunde voor een paar tellen tegen Savador aan om haar gedachte te ordenen. Langzaam maakte ze zich los uit Savador's handen om Solomon te helpen.

Solomon ontweek een ongecoordineerde slag van Amshel's vuist. Hij ramde hem hard in zijn maag zodat hij dubbel klapte. Daarna stootte Solomon zijn knie hard tegen Amshel's neus. Ongelukkig viel zijn broer bewusteloos voorover. Nog zwaar nahijgend en trillend keek Solomon op hem neer. Zelf stortte hij een paar tellen later ook in. Hij trilde hevig en ademde zwaar met horten en stoten.

Terwijl Savador merkte dat Diva zich langzaam uit zijn greep losmaakte en haar liet doen, keek hij toe hoe Solomon zijn broer uitschakelde. Hulp was dan ook niet echt meer nodig. Savador liep langs Solomon heen, die trillend en zwaarademend op de grond was gestort, maar negeerde hem straal. Hij liep naar Amshel toe en keek op de bewusteloze man neer. Met zijn schoen draaide hij zijn gezicht naar de andere kant toe. Die was helemaal buiten westen. 'Wat denk je, Diva? Laten we hem hier gewoon liggen of voel je ergens toch wel de drang om hem totaal uit te schakelen?' vroeg Savador nonchalant. Met totaal uitschakelen bedoelde hij niets anders dan Amshels leven te nemen.

Diva liep op Solomon af. Ze knielde bij hem neer en streek een aantal haren uit zijn gezicht. ''Je hebt goed gevochten Solomon'' zei ze zacht tegen hem. Zo voorzichtig mogelijk tilde ze hem op. Het was meer half slepend maar het lukte Diva Solomon op het bed te tillen. Ze legde hem op zijn buik. Inmiddels was er een dienstmeisje binnengekomen die geschreeuw had gehoord. Ze stond als verstijfd in de deuropening. ''Ga een kom water en wat schone doeken halen'' beval Diva. Het meisje bleef nog even staan maar stoof toen weg. Ze streelde zacht door Solomon's haar. Ze keek op naar Savador toe ze zijn woorden hoorde. Ze keek daarna weer naar Solomon. ''Wat vind jij? Het is jou broer'' zei ze zacht tegen hem.

Solomon's grijze ogen keken even op naar Diva. Hij was te uitgeput om te protesteren dat ze hem op het bed tilde. Hij hoorde daarna vaag de vraag van Savador aan Diva en even later Diva's vraag aan hem. Amshel bleef zijn broer, hoe dan ook. Maar ergens nam nu een sterk haat gevoel bezit van Solomon. Die man had geprobeerd Diva te vermoorden. ''Dood hem maar'' zei hij zachtjes tegen Diva maar waarschijnlijk hard genoeg om ook door Savador verstaanbaar te zijn.

Savadors mondhoeken krulden om tot een tevreden grijns. Dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. Hij spreidde in een langzame beweging zijn hand uit en staarde nors op Amshel neer. Een paar minuten leek er niets te gebeuren, tot er uit het niets een gitzwarte vlam uit zijn handpalm aanwakkerde. Het verspreidde een zwavelgeur, gemengd met een stank alsof er ergens in de kamer een lijk lag te rotten. Het maakte ook luide knappende geluiden alsof zijn hand van hout was in plaats van vlees en bloed. Savador leek er niet veel aandacht aan te besteden en knielde bij Amshel neer. Met een ruw gebaar rukte hij Amshels onderkaak open en bracht met zijn handpalm naar de grond gekeerd de vlam in zijn mond binnen. Daarna sloot hij Amshels mond weer en liet enkele kleinere vlammetjes verschijnen die op zijn vingertoppen dansten. Twee bracht hij er bij Amshels oren naar binnen en twee via zijn neusgaten. Toen hij klaar was stond Savador op en keek met een zelfvoldane blik op Amshel neer. De zwarte vlammen zouden hem van binnenuit opeten tot er niets meer over was gebleven dan enkel een geraamte. Een langdurig proces, maar wel zo onopmerkelijk.

Inmiddels was het dienstmeisje terug met de kom met water en de doeken. Diva zette ze voor zich neer en begon Solomon's wonden schoon te maken. Vanuit haar ooghoeken keek ze zo af en toe richtig Savador. ''Sommige van deze wonden zullen een paar mooie littekens worden'' zei Diva zachtjes terwijl ze de wonden nog steeds schoonmaakte. Het water was inmiddels helemaal rood gekleurd. ''Ik wist niet dat je zo kon vechten Solomon'' zei Diva daarna en hield even stil. Het leek alsof ze er nog iets aan toe wou voegen maar ging zwijgend weer verder. Ze keek nu even recht naar Savador.

Savador stond nog steeds bij Amshels voeten en keek op zijn lichaam neer. Hoelang hij nog te leven had wist hij niet, het was enkel een kwestie van tijd voor de vlammen aan een fataal punt in zijn lichaam begonnen te vreten. Er was weinig van te zien dat Amshel langzaam maar zeker van binnenuit verwoest werd, zo nu en dan ontsnapten er alleen een paar zwarte rooksliertjes via zijn neus of oren naar buiten. Savador balde licht zijn vuisten toen hij Diva's compliment tegenover Solomon hoorde. Over zijn schouder keek hij fronsend naar haar en was wat verrast over het feit dat hun blikken elkaar direct kruisten. Er was duidelijke afkeur in zijn blik te zien zodra hij zag hoe Solomon verzorgd werd. Savador stapte over Amshel heen en liep naar het raam toe. Zijn afwezige slangenogen staarden over het buitenterrein van de villa. 'Ik vraag me af of er onder het personeel ook doktoren aanwezig zijn,' zei hij zacht met opzet.

Solomon keek onder zijn blonde lokken door naar Diva. Het water prikte verschrikkelijk in zijn wonden maar haar aandacht voor hem maakte dat allemaal weer goed. Hij zou ook niet ontkennen dat, hoe vervelend de situatie ook was, hij hier wel naar verlangt had. Het was Savador's zachte opmerking die Solomon terug naar de harde werkelijkheid smeet. Dat was waar ook. Diva had nog altijd iets met Savador en Solomon kon daar niks aan veranderen. ''Diva, misschien kun je inderdaad beter even een dokter erbij halen'' zei hij zacht tegen haar al was het met tegenzin, dat liet hij niet merken.

Diva knikte even kort. ''Zal ik doen'' zei ze. Ook zij was terug gegooid naar de werkelijkheid toen Savador was begonnen met spreken en ze voelde zich een veraadster. Waarom wist ze niet, ze had niks geks gedaan met Solomon, maar toch voelde ze zich een veraadster. Ze stond op van het bed en liep naar de deur. ''Ik ben zo terug'' zei ze nog en verdween daarna om een dokter te halen. Ze hoopte maar dat het goed zou gaan tussen Solomon en Savador. Straks zat de haat zo diep dat Savador hem zou aanvallen en nog een gevecht zou Solomon niet overleven. Onbewust had Diva haar pas versneld.

Savador hield zijn blik gericht op het buitenterrein, maar een kleine tevreden glimlach had hij niet kunnen onderdrukken. Hij had zijn gezicht wel zo pal vooruit gericht dat Diva noch Solomon het zouden kunnen zien. Diva's woorden deden die glimlach weer laten verdwijnen. Als ze een dokter ging halen betekende dat dus wel dat hij en Solomon voor een kleine tijd alleen in één kamer waren. Savador wilde allereerst gewoon zwijgend bij het raam blijven staan, maar had zich na een paar minuten toch omgedraaid om een blik op Amshel te werpen. Hij liep naar de al stervende man toe en zeeg stil op het voeteneinde van Solomons bed neer. 'Geen spijt?' vroeg hij zacht. Zijn gouden ogen scheurden zich niet van Amshel af. 'Over een klein uur is hij er niet meer. Als je nu wilt smeken of huilen moet je dat nu doen. Al denk ik niet dat hij het nog kan horen.' Savadors witte handen die op zijn schoot rustten, balden zich krampachtig tot vuisten. Eigenlijk wilde hij Solomon eens flink de waarheid vertellen dat hij met zijn mooie praatjes en charmes uit Diva's buurt moest blijven, maar hij hield zich in. Hij wilde Diva niet in een ruziesfeer slepen doordat hij en Solomon in de tijd dat ze weg was zo nodig in een gevecht moesten uitbarsten. Vanuit zijn ooghoeken hield Savador Solomon daarom enkel slinks in het oog.

Solomon had zich in de tussentijd voorzichtig omgedraaid en was rechtop gaan zitten zodat hij Savador aan kon kijken. Om de een of andere reden wou Solomon hem in de gaten kunnen houden. Nu hij zo kwetsbaar was met zijn wonden wou hij het risico op een gevecht zo ver mogelijk uit de weg gaan. Savador's woorden deden hem echter even opkijken. Zijn grijze ogen gleden even naar zijn broer die daar op de grond lag maar vreemd genoeg voelde Solomon zich er helemaal niet droevig onder. Amshel had zich nooit als een echte broer gedragen. Solomon besefte dat hij hem niet eens kende en eigenlijk nooit had gemogen. ''Waarom spijt en berouw tonen voor een man die alles oploste met onredelijkheid en bruut geweld?'' vroeg hij daarom zacht. ''Nooit heeft hij enig interesse om droevenis voor mij of mijn problemen getoont. Waarom zou ik dat nu wel voor hem doen?'' Solomon was zeker niet iemand die liever mensen dood dan levend zag. Als het aan hem lag zouden er zoveel mensenlevens gespaard worden als mogelijk was. Maar voor deze man kon hij die theorie niet opbrengen.

PROFILE MAGICIAN

» Terug van Shadra
» No, I'm not from Shadra
» De Shadra etage.
» Kamp deelnamens: Shadra
» Terug.

Terug naar Shadra

Terug naar Shadra

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen