(Ik ga gewoon verder waar jij bent gebleven Saffie)

Deshas stond nog altijd op het halfdek. Een frisse, zilte zeewind speelde met zijn bij elkaar gebonden haren en smaakte zout op zijn lippen. Hij luisterde maar met een half oor naar Vasco's confersatie onderwerp. Inmiddels klonk over het hele dek het geluid van een anker dat werd ingehaald en en klapperen van de zwarte zeilen in de wind. Deshas merkte het direct op toen Savador aan kwam lopen en knikte hem even toe. Toen het schip langzaam maar zeker in beweging kwam en Vasco, zijn eerste stuurman en de roerganger hun posities innamen liep Deshas naar de reling aan de zijkant van het halfdek. Met zijn hoofd maakte hij een kort gebaar dat Savador hem moest volgen. De houten planken kraakte onder zijn laarzen. Bij de reling aangekomen steunde Deshas met zijn ellebogen op het hout. Hij keek met een afwezige blik naar de kade die langzaam maar zeker uit het zicht verdween naarmate het schip in snelheid toenam. Ze gleed door het water alsof het niets was. ''Volgens Vasco hebben we veel geluk. De komende dagen verwacht hij geen storm'' zei Deshas plots tegen Savador.

Savador voelde een koude huivering over zijn ruggengraat lopen toen het anker werd opgehaald. Het was het teken dat ze zouden vertrekken en voorlopig geen vast land meer onder hun voeten konden voelen. Op de planken van het schip na dan. Savador sloot zijn ogen en liet zijn hoofd hangen toen het schip vlak daarna in beweging kwam. De zeebries kwam hen al tegemoet gewaaid. Hij richtte zijn hoofd op terwijl het schip uitvoer en de eerste hogere zeegolven al trotseerde door ze met de kam te splijten. Hij zag Deshas hem wenken en volgde hem zwijgend, en ergens ook met tegenzin, naar de reling van het halfdek. In tegenstelling tot Deshas, die op de reling leunde en naar de steeds kleiner wordende kade keek, leunde Savador met zijn rug tegen de reling en wendde zijn hoofd van het water af. Het duurde een aantal seconden voor Deshas' woorden tot hem waren doorgedrongen. 'Mooi,' antwoordde Savador zacht. 'Mocht er onverwachts een storm naderen, waarschuw me dan.' Hij draaide zijn hoofd een kleine kwartslag om Deshas toch even aan te kunnen kijken. Tijdens opspeling van hoge golven en hevige regenval was hij absoluut van plan zijn hut tot na de storm niet te verlaten.

Deshas keek Savador ook aan toen hij zijn blik naar hem voelde kijken. ''Dan kun je jezelf misschien maar beter in je hut vastbinden als we de straat der Duisternis passeren. Vooral in dit jaargetij is het daar gevaarlijk. Geloof je me je wordt heen en weer gegooid'' zei hij tegen hem. Het was half als grap maar ergens ook serieus. Vooral in de zomer was de Shadraanse zee verraderlijk. Je werd flink door elkaar geschud. Deshas had er ook liever voor gekozen om te wachten tot het herfst was en de Straat wat beter begaanbaar was. Maar de Raad had hem geen keuze gelaten. ''Sorry dat ik jou hier ook mee heb opgezadeld. Ik weet hoeveel je water haat'' zei Deshas tegen Savador terwijl hij zijn blik weer op de zee richtte. Inmiddels was de kade helemaal aan hun zicht onttrokken. ''Kom, de aanblik van dat water komt me nu al de strot uit. Daarbij heb ik ondertussen wel honger gekregen'' zei Deshas terwijl hij zich van de reling afduwde.

Savador wierp Deshas een fronsende blik toe om te zien of hij een grapje maakte toen hij hem waarschuwde voor de Straat der Duisternis. Zijn woorden hadden in ieder geval serieus genoeg geklonken. Hij was zeker van plan zich aan zijn bed vast te binden, desnoods met zware ketens. 'Verontschuldig je er niet voor. Ik overleef het wel,' zei Savador alsof het allemaal niets voor hem voorstelde. Hij maakte al aanstalten het kleine smalle trappetje die van het halfdek naar het dek liep af te dalen zodra hij Deshas' woorden hoorde. Het zeezicht was hem de eerste minuten al zijn strot uitgekomen. Savador liep het dek op en bleef bij de grote mast op Deshas wachten.

Deshas was eerst nog even naar Vasco gelopen. ''Spreek met niemand over onze bestemming. Laat ze het zelf maar uitvogelen maar wees ten aller tijden alert'' zei hij zacht tegen hem. Daarna liep ook hij het smalle trappetje af naar het dek. Hij gebaarde, bij de mast aangekomen, Savador om de trap naar het benedendek weer af te gaan waar zich in dit geval ook de kombuis bevond. Er waren al wat geluiden te horen. Toen Deshas op de deuropening stond verstomde het gepraat en een aantal zeelui keken hem aan. ''Laat ik het niet merken dat jullie hier op je luie gat zitten terwijl Vasco daar boven alles alleen staat te doen. Dit is een schip, er valt altijd wel iets te doen. Looppas'' zei hij op geïrriteerde en bevelende toon. De mannen sprongen op en rende langs hem heen naar boven, het dek op. Sommige namen hun drank mee. ''En degene die zich lam zuipt is van mij en gooi ik direct overboord'' schreeuwde Deshas hen na. Daarna ging hij aan een van de drie lange tafels zitten. ''Achterlijke zatlappen'' mompelde hij in het Shadraans. Niet veel later werden er direct twee borden voedsel neergezet en twee wijnkroezen. Glazen aan boord van een schip waren wat te gevaarlijk.

Savador wachtte tot Deshas zich bij hem had gevoegd en volgde zijn gebaar op door de volgende trap af te dalen die naar het benedendek leidde. Hij hield zich half verstopt achter Deshas toen hij een aantal bemanningsleden wegjoeg. Hij vertrouwde er niemand, voor geen cent. Toen ze op Deshas' commando allemaal naar boven waren gevlucht, volgde hij hem naar één van de lange tafels. Savador staarde naar het bord met eten dat voor zijn neus werd neergezet. In plaats van het op te eten, prikte hij er met een afwezige blik met zijn vork in. Hij had geen honger. Immers kon hij toch geen hap door zijn keel krijgen nu er water overal om hem heen was. Hij mompelde wat en zette zijn wijnkroes aan zijn lippen, maar tastte ook daar niet aan toe. In plaats daarvan staarde hij Deshas over de kroes zwijgend aan. Hij vroeg zich in stilte af hoe lang ze onderweg zouden zijn en hoe erg de reis zou worden qua gevaar. Deshas leek nergens last van te hebben, of hij moest het goed verborgen houden.

Deshas at wel een paar happen van zijn bord maar schoof die daarna ook wat van zich af. Hij pakte zijn kroes wijn en nam een flinke slok. Hij liet hem langzaam weer zakken toen hij Savador zwijgend naar hem zag kijken. Hij zette zijn kroes met een zachte klap op tafel zonder zijn blik van Savador af te wenden. ''Wat is er Savador?'' vroeg hij kalm. Hij had wel door dat zijn vriend met een aantal vragen zat maar gaf hem de vrijheid zelf te bepalen of hij ze wou stellen of niet. Hij had wel gemerkt dat Savador zich daarnet een beetje achter hem verstopt had. ''Weet je, jij mag die mannen ook rond commanderen hoor. Naast Vasco en mij behoren ze ook naar jou te luisteren. Ze weten dondersgoed van je rang en zullen je echt niet tegenspreken. Het is net als....'' Deshas onderbrak zichzelf om een vergelijking te bedenken. ''....Net als een koning'' zei hij uiteindelijk. ''In dit geval ben ik dat, maar dat vergelijkt jou rang met die van een prins'' zei hij tegen hem.

Savador had zwijgend toegekeken hoe Deshas wat van zijn bord at en van zijn wijn dronk, zonder het echt zelf door te hebben. Hij zat met zijn gedachten ergens anders. Bij de vragen die door zijn hoofd rondspookten. Hij wendde ongemakkelijk zijn blik af toen Deshas vroeg wat er was. 'Niets,' antwoordde hij haast geluidloos. Savador staarde naar de dieprode wijn in zijn kroes terwijl hij met een half oor naar Deshas luisterde. Hij keek hem met een kleine grijns aan toen hij uitgesproken was. De rang in vergelijking met die van een koning was optimaal, maar hij was al lang blij dat hij in dit geval als een soort van prins werd gezien. 'Het is alleen dat we nog een lange tocht voor de boeg hebben, en ik wil nog geen moordgrage tegenstanders op mijn dak. Vooral niet van een scheepsbemanning, waar we nog zeker een aantal dagen mee samen moeten doorbrengen,' zei Savador zacht. 'Geen uitweg tussen bak- en campagnedek. Behalve de zee,' mompelde hij er zacht achteraan. Daarna sloeg hij zijn wijnkroes achterover en liet het na een paar flinke slokken weer met een klap op tafel neerkomen.

Deshas knikte even begrijpend. ''Tja, ik heb daar niet veel last van. Ik vertrouw op Vasco. Hij mag dan een verrotte ziel hebben, hij is de meest strenge en bekwame zeeman die ik ken. Met hem vergeleken was ik nog mild voor die jongens'' zei hij. ''Dat we nog een lange tocht hebben kan ik niet veel aan veranderen. Zoals ik al zei zijn er maar weinig stervelingen ooit in het Rijk der Schaduwen gekomen. Dan kun je niet verwachten dat iemand zomaar tegen je zal roepen: Hier de straat door, rechtsaf en bij het kruispunt rechtdoor. En, pas op met oversteken. Dan zou iedereen het Rijk kunnen bereiken'' zei hij. ''Met een beetje geluk hebben we over een week de Straat der Duisternis bereikt. En als het ons vanaf daar meezit en zonder al te veel stormen zijn we daar in drie dagen overheen. Dan zijn we aan het eind van de middag de Bitterzee over en in de Bloedbaai bij het vaste land'' zei Deshas om te proberen Savador een beetje gerust te stellen.

Savador streek zich even ongerieflijk langs zijn kin. 'Het is niet dat ik Vasco niet vertrouw,' zei hij snel. 'Het is alleen een bizar idee omringt te zijn door je grootste angst, wat direct ook je enige uitweg vormt. Mocht er iets gebeuren.' Savador speelde wat met zijn kroes door de wijn tegen de wanden te laten kantelen en om zich een zekere houding te geven. Ondanks dat hij tegen de reis opkeek, namen Deshas' woorden toch enige twijfels bij hem weg. Of hij nog levend terug zou keren, bijvoorbeeld. Met Deshas en Vasco aan zijn zijde besefte hij zich nu pas waarom hij ooit zoiets onnozels kon denken. Hij zou zich er doorheen slaan tot hij weer vaste land onder zijn voeten voelde, maakt niet uit wat hij moest trotseren. Naar dat doel moest hij voorlopig maar naar streven. Savador nam nog een slok van zijn wijn en liet zijn kroes toen voor wat het was. 'Dank je, Deshas,' bedankte hij zijn vriend zacht. Hij had zich geen betere geruststellende woorden kunnen wensen.

Toen Savador zei dat het water zijn grote probleem was grijnsde Deshas even licht. ''Dan lijkt deze reis me de de ultieme manier om nu voor eens en altijd die angst te breken'' zei hij grijnzend maar ergens wel serieus. ''Iemand zei me ooit dat je pas nergens bang voor bent als je alle angsten over je heen krijgt. En ik sta volledig achter die conclusie'' zei hij. Zijn grijns werd iets zwakker en vriendschappelijker toen hij Savadors zachte woorden hoorde. ''Zowel Vasco en ik staan klaar voor je'' zei hij tegen Savador. Hij kon dan wel geen zeeën laten splijten maar de zee moest wel heel veel tegenstand bieden om Savador overboord te willen gooien. ''Desnoods spring ik achter je aan Savador, mocht je overboord vallen'' sprak Dshas zijn volgende gedachten tegen hem uit.

Savador keek Deshas even met iets van angst aan toen hij hoorde dat deze reis zijn watervrees wel eens zou kunnen breken. 'Dat denk ik niet,' murmelde hij half fluisterend. Hij was even bang geweest dat Deshas bereid was hem overboord te kieperen om hem meteen van zijn angst af te helpen. Zelf dacht hij dat het zijn trauma op die manier alleen maar zou verergen. Savador probeerde die zorgelijke gedachten aan de kant te zetten. Dat zou Deshas hem nooit aandoen. Althans, dat hoopte hij. Hij schonk Deshas een zwakke glimlach terug toen hij de vriendschappelijke grijns op zijn gelaat zag. 'Maak je kleding niet nat voor me. Gooi me een zwemband toe en het is al opgelost,' grapte Savador grijnzend. Niettemin droop het sarcasme van die woorden af.

Deshas had het kleine beetje angst in Savadors ogen wel gezien. Hij keek hem even verbaasd aan. ''Je dacht toch niet dat ik je zelf in het water ging gooien of wel?'' vroeg hij. ''Ik weet dat ik in en in slecht ben maar zo harteloos ben ik nou ook weer niet. Dat zou ik je niet aandoen Savador'' zei hij zonder geinen dit keer. Hij dronk zijn wijn kroes leeg en zette het ding weer met een klap op tafel. ''En als jij verder geen honger meer hebt en sleep ik je weer mee naar boven. Dat we nou toevallig een reisje maken betekend niet dat je meteen vakantie van je opvolging mag nemen. Wij gaan trainen'' zei hij weer met een grijns terwijl hij opstond.

Savador streek zich met een peinzende blik over zijn nek en deed alsof hij nadacht. Feitelijk was het alleen een excuus om Deshas niet aan te kijken toen hij hem op de angst in zijn ogen betrapte. Hij zag ook werkelijk alles. 'Dat weet ik toch,' zei hij zacht op Deshas' bloedserieuze woorden. Savador tikte om zich ergens mee bezig te houden zacht tegen de rand van zijn kroes. Even later volgde hij Deshas' voorbeeld en dronk het in één teug leeg. Hij zette zijn lege kroes terug op tafel en stond ook langzaam op. Voor trainen wilde hij altijd wel tijd vrijmaken, maar nu ze zich ergens midden op zee bevonden had hij toch veel minder zin dan anders. Savador dwong zichzelf om maar zin te maken. Hij kon zijn tijd veel beter trainend benuttigen dan zittend op zijn achterwerk terwijl hij zich nutteloze zorgen maakte over de reis en zijn angsten.

Deshas liep weer terug naar het bovendek waar de zilte zeewind hem als gast ontving en meteen de bedrukte sfeer die er beneden had gehangen wegspoelde. Voordat hij de trap op was gelopen had hij zijn zwarte mantel even achtergelaten in zijn hut. Dat ding was nu alleen maar onhandig. Ze konden het voorste deel van het dek gebruiken om te trainen aangezien daar nu weinig bemanning bezig was. De mannen in het want keken even verbaasd naar Deshas toen ze hem aan zagen komen lopen. Vasco kon wel raden wat hij van plan was. ''Hou alsjeblieft wel m'n schip heel Heer'' riep hij Deshas toe. Deze grijnsde enkel even. Een mengeling tussen een valse en een plagende grijns. Hij was echter wel verbaasd over het harde stemgeluid van Vasco. ''Ik kan je niks beloven Vasco'' riep hij terug. Zelfs vanaf hier zag hij de kapitein van zijn trotste schip verbleken. Deshas wachtte kalm op Savador terwijl hij de zwarte handschoenen beter om zijn handen trok.

Savador volgde Deshas kalm weer naar het bovendek en wendde meteen zijn gezicht af tegen de wind. Hij had er een hekel aan, vooral als het een zoute geur met zich meedroeg die hem deed herinneren aan de zee en dus aan water. Enkel door dat liet hij zijn pret niet bederven. Trainen en ervaring opdoen was nu alleen van belang. Savador wierp even een korte blik op een paar bemanningsleden die hun richting opkeken en op Vasco die Deshas toeriep om zijn schip heel te laten. Hij schonk er niet veel aandacht aan en nam als automatisch zijn positie al in tegenover Deshas. 'En wat gaan we precies trainen?' vroeg Savador kalm. In tegenstelling tot Deshas maakte hij zich niet gereed, maar wachtte geduldig tegenover hem tot hij klaar was met zijn handschoenen.

''Die keuze laat ik aan jou. Ik geef je maar èèn opdracht mee. Je moet me proberen van het schip af te krijgen met alleen de spreuken die je sinds je opleiding heb geleerd. Probeer de vuur spreuken een beetje mild te houden. We willen niet dat het schip in de fik vliegt. Maak je maar geen zorgen dat ik in het water val. Ik kan het wel hebben'' zei Deshas kalm. Hij stond relext te wachten op Savadors aanval. Hij gaf geen enkele indruk gespannen te zijn. Maar een geoefend krijger zou direct de tekenen van spanning voor de strijd opmerken. Kleine details zoals de alerte blik, de aangespannen spieren en zijn hand die al zo goed als op het gevest van zijn zwaard lag.

Savador bleef Deshas de eerste paar minuten na de uitleg wat hij moest doen aanstaren, alsof hij het niet begrepen had. Zijn vuurspreuken niet in het wildeweg mogen gebruiken zoals hij gewend was, namen al een aantal mogelijkheden weg om Deshas direct in zee te kunnen werpen. Dat was niet erg. Hij had dankzij zijn hulp spreuken genoeg aangeleerd de afgelopen periodes. Savador bleef nog even in een roerloze positie staan en deed niets anders dan Deshas enkel aanstaren. Dat was eigenlijk alleen om niet te laten blijken dat hij zich al voor een spreuk aan het voorbereiden was. Als hij zijn ogen sloot, verraadde dat al meteen dat er niet veel later daarna een aanval zou komen. Hij wilde Deshas geen seintje geven. Dat hoorde in een echt gevecht ook niet. Savador voelde de tintelingen in zijn vingertoppen al heviger worden. Direct nadat de elektriciteit een duidelijke vorm in zijn handpalm aangenomen had, sloeg hij toe. De zweep die hij tijdens de Elektrokinese had aangeleerd, en wat eigenlijk ook het enige was waar hij moeite mee had, was lang en slank. Bovenal was hij verrassend krachtig genoeg om dicht genoeg in Deshas' buurt te reiken. In een snelle beweging liet Savador de zweep om Deshas' enkels wikkelen en wierp hem met een krachtige ruk richting de reling. De zweep van elektriciteit was nog amper op de planken van het dek uiteen gespat, of Savador ging al door met de volgende spreuk. Hij sloeg zijn armen over elkaar, concentreerde zich en siste: 'Desantio.' Een seconde later leek hij ter plekke te vervagen en was hij nergens meer te bekennen. Althans, voor anderen niet. Savador trok zijn schoenen uit en verplaatste zich geruisloos naar de andere kant van het dek, de planken vermijdend waarvan hij wist dat die kraakten. Zijn schoenen zouden hem hierbij alleen maar verraden.

De zwijgende minuten daarna, op het schreeuwen van de bemanning, het klapperende zeil en het gieren van de wind na, bleef Deshas Savador aankijken. Hij wou achteruit springen maar de bliksemzweep was net een seconde sneller dan hij. Deshas werd in de lucht richting de reling gegooid maar maakte van zijn onverwachte vlucht een salto achterover waardoor hij op een hand op de reling terecht kwam. Deshas zou het Savador uiteraard wel moeilijk gaan maken. Met een lichte sprong stond Deshas weer op het dek en zag Savador nog net vervagen. ''Desantia'' siste hij zacht. Zijn ogen lichtte felrood op. Hij kek naar de plek waar Savador net nog had gestaan maar zag nu, alsof hij door een uv- stralingsbril keek, alleen zijn schoenen. Deshas liet zijn blik zoekend over het dek glijden. Ineens zag hij Savador aan de andere kant van het dek. Hij siste nog iets en liet een twee meter lange schaduwarm verschijnen. Hij rende in de richting van Savador en sloeg hem tegen de grote mast aan. Expres niet richting de reling. Voor andere had dit er alleen maar uitgezien alsof Deshas in het niets had geslagen.

Savador keek zelfvoldanig toe hoe het hem bijna gelukt was Deshas over de reling te werpen. Dat was hem waarschijnlijk ook gelukt als Deshas niet op tijd een salto had gemaakt. De tevreden blik in zijn ogen verdween meteen weer. Hij zag Deshas' ogen felrood oplichten. Echter bleef hij op dezelfde plek staan, want nu hij ervan uit ging onzichtbaar te zijn voor hem, dacht hij dat hij het zichzelf op deze manier ook een stuk gemakkelijker maakte. Hij staarde dan ook wat verbaasd terug toen Deshas zijn richting in keek. Savador hief uit zelfverdediging een arm voor zijn gezicht toen hij de schaduwarm op hem af zag komen, maar hij kon zich er niet tegen verweren. Hij werd genadeloos een richting in geworpen. Er klonk enkel een klap en een bons voor anderen. Voor Deshas' ogen en zijn eigen ervaring werd hij tegen de grote mast aangesmeten en viel daarna languit op het dek, wat de bons veroorzaakte. Nu hij hem toch kon zien met dat anti-onzichtbaarheidsspreukje van hem, had het geen zin meer zich nog langer onzichtbaar te houden. 'Spelbreker,' siste Savador zacht. Hij kon moeilijk tegen zijn verlies, en was ook niet van plan dat te gaan doen. 'Comparare!' Hij verscheen weer, maar niet op de grond waar hij net nog had gelegen. In plaats daarvan was hij halverwege de grote mast geklommen en staarde prevelend en met een geconcentreerde blik op Deshas neer. Af en toe ontsnapte een zachte spreuk zijn mond tussen zijn gemompel door. Dezelfde spreuk kwam nog een drietal keer terug. Intussen waren er vier zieleneters verspreid over het schip verschenen; één in het kraaiennest hoog boven Savadors hoofd, één op het bakdek, één op het halfdek en de laatste stond vlak achter Deshas. Ze verschilden per hoeveelheid in concentratie waarmee Savador ze had opgeroepen in grootte, maar ze waren allevier bereid om zijn orders op te volgen. Savador gaf echter nog geen commando, maar sprong uit de mast terug op het dek. Met een slang gecreëerd uit schaduwen, ontbond hij Deshas' ledematen in de hoop dat hij niet kon ontsnappen en trok hem naar zich toe. Voordat hij tegen hem zou opbotsen, greep Savador hem ruw achter bij zijn nek beet. 'Rasmarus!' schalde hij hees terwijl hij een venijnige kneep gaf in de zenuwplek achter in Deshas' nek. Hij liet hem vrijwel meteen weer los en gaf een barse knik met zijn hoofd richting de reling naar de zieleneters. 'Werp hem in zee,' droeg hij hen op. Met z'n vieren kwamen ze al als driftige roofdieren op Deshas afgesneld en sjorden en rukten aan zijn armen en benen om hem richting de reling te dwingen, de grootste voorop. Als zijn spreuk gewerkt had en het hem gelukt was Deshas te bevriezen, moest dat geen zware klus voor de zieleneters zijn.

Deshas had Savador met zijn ogen kunnen volgen nu hij hem overal kon zien. Hij brak de spreuk af toen Savador zich weer zichtbaar maakte. Hij keek om zich heen toen hij een voor een zieleneters zag verschijnen. ''Ze zijn een stuk groter dan de vorige keer. Hij heeft geoefend'' mompelde Deshas zachtjes. Daarna voelde hij hoe een schaduw slang hem inwikkelde. Hij probeerde zich los te krijgen maar verstijfde zodra Savador hem bevroor. Ondanks dat hij zich niet kon bewegen maakte hij zich zwaar zodat de zieleneters hem niet zo makkelijk in zee konden gooien. Deshas concentreerde zich als nooit tevoren. Nu hing alles van zijn geestelijke concentratie af. Auto luonto, anna voima, tee vereni vahvemmaksi ging er door zijn gedachten. Hij bleef dit herhalen. Uiteindelijk werd zijn lichaam donkerder totdat hij in schaduw veranderde en zijn ogen niet meer dan oplichtende robijnen waren. De zieleneters gingen dwars door zijn schuwvorm heen en Deshas viel tegen het dek aan. Hij onderdrukte een zachte kreun. Voorlopig was hij veilig voor de zieleneters die nu enkel door hem heen probeerde te graaien. Deshas bracht zijn volgende minuten weer in opperste concentratie door. Zijn ogen staarde doods voor zich uit als in trance. Ineens schoot er een fel rood licht licht naar het drukpunt in zijn nek wat hem weer tot beweging in staat stelde. Terwijl de zieleneters hem nog steeds zonder succes probeerde te pakken creeërde Deshas een eigen soort zweep. De kern ervan was zwart en van schaduw terwijl die een blauw/paarse gloed om zich heen had. Deshas sloeg met de zweep en wikkelde die om een van de zieleneters waarna hij het krijsende beest overboord gooide. Met de andere gebeurde precies hetzelfde al probeerde ze Deshas te ontvluchten. Deshas liet de zweep verdwijnen en zijn bloedrode ogen zochten de goudkleurige van Savador. Deshas grijnsde twee scherpe witte hoektanden bloot waarna hij in de grond wegzakte. Met veel snelheid schoot hij op Savador af. Toen hij zich vermengd had met diens schaduw kwam hij omhoog en sloeg Savador richting de voorsteven. Daarna rees Deshas weer op uit de grond en nam zijn menselijke vorm weer aan. ''Het doet me deugd te zien dat je zo goed hebt geoefend Savador'' zei hij tegen hem.

Savador sloeg langzaam zijn armen over elkaar en bleef keurend toekijken hoe zijn zieleneters Deshas mee naar de reling loodsden. Hij vloekte luid toen Deshas zich op de één of andere manier doorzichtig had gemaakt en even later al zijn zieleneters overboord wierp met een soort zweep. Hij kon niets anders doen dan enkel toekijken toen Deshas vervolgens als een schaduw in de grond zakte. Savador zag het te laat toen Deshas via zijn eigen schaduw weer uit de grond oprees. Het volgende moment werd hij weer weggeslagen. Savador gleed nog een aantal meters over de houten planken door tot hij weer liggend tot stilstand kwam. Hij keerde met een aangebrande uitdrukking weer terug op het dek en wierp direct opnieuw een Elektrokinese-vaardigheid in de strijd. Niet één, maar tientallen bliksembollen die hij alsof het tennisballen waren vanuit zijn handpalmen richting Deshas wierp. Tussen de felblauw oplichtende bollen, bevonden zich hier en daar ook zwartpaarse bollen van zwarte magie en felle vuurbollen. Het vuur ervan had hij echter wel matig gehouden, zodat er maar een superkleine kans was dat het het schip in brand zou doen zetten. Pijnlijk om het tegen je harsens aan te krijgen zou het nog wel zijn. Savador maakte het af met een vele malen grotere versie van de bliksembol die hem was aangeleerd, die hij op hoge snelheid op Deshas af liet komen. Hij lette er niet op of het raak was of niet. Als een speer snelde hij er zelf achteraan en sloeg Deshas tegen de grond. Savador liet zich met al zijn gewicht zittend op zijn vriend neervallen en hield zijn gezicht opgericht door zijn armen om zijn hals te leggen in een gemene klem. Het ging nu meer op een fysieke manier dan een magische. Dat leek hij zelf amper door te hebben. Savador zag er kwaad uit en staarde met een ijzige blik op Deshas neer, alsof hij bereid was hem zijn leven te ontnemen.

Deshas spande al zijn spieren aan toen hij de bliksembollen op zich af zag komen. Daarna, zo behendig en bewegelijk alsof hij een slang was ontweek Deshas de magische bollen. Meer dan eens moest hij zijn lichaam in een vrijwel onmogelijk positie wringen en het was duidelijk te zien dat het hem met moeite verging. ''Ik wordt te oud voordit soort geintjes'' mompelde hij zacht in zichzelf. Die laatste kon hij niet langer ontwijken en raakte hem tegen zijn schouder. Deshas greep naar zijn schouder maar werd meteen door Savador tegen de grond gesmakt. Deshas keek op in Savadors razende ogen. Deshas sloot de zijne en concentreerde zich. Hij nam zijn schaduwvorm aan en gleed dwars door Savador heen zodat hij nu in hem zat. Deshas zorgde ervoor dat Savadors lichaam zich aan zijn wil overgaf al wist hij dat met Savadors kracht hij dit niet lang zou kunnen volhouden. Savador het is maar een training. Laat je niet zo opvitten door mij. Ik wil af en toe wat te ver gaan maar laat die woede je niet over nemen zei Deshas tegen hem. Daarna verliet hij Savadors lichaam weer en ging staan waarna hij zijn menselijk gedaante weer aannam. Hij trok Savador aan zijn hand overeind.

Savador voelde zich even vreemd zodra hij iets in zijn lichaam voelde glippen. Hij bleef stokstijf in dezelfde positie stilzitten, alsof hij in een trance was geraakt. Hij hoorde Deshas' stem door zijn hoofd galmen. Savador staarde Deshas nog even kwaad aan toen hij zijn lichaam weer verliet. Het volgende moment verzachtte de vurige blik in zijn ogen en leek hij verrassend snel weer een kalme houding aan te nemen. Hij glimlachte zelfs even. 'Het is waar dat ik niet tegen mijn verlies kan en me er behoorlijk over kan opwinden. In dit geval was het echter alleen schijn om je te misleiden,' sprak hij kalm terwijl hij zich aan Deshas' hulpbiedende hand overeind liet helpen. Niet echt omdat hij het nodig had. Meer zodat Deshas geen kant op zou kunnen. Daarna liet hij een uit de schaduwen gecreëerde slang onverwachts uit het niets opduiken, die Deshas in zijn maag ramde. Tegelijkertijd wierp hij hem ook de hoogte in. Voordat hij weer neer zou komen, gebruikte Savador weer een Elektrokinese-zweep en slingerde Deshas aan zijn voeten boven het schip. Daarna wierp hij hem met volle kracht over de golven van de oceaan, met een wildkloppend hart over de opwinding of het hem eindelijk lukte Deshas in het water te werpen.

Deshas blik veranderde even in verbaasd toen hij Savadors woorden hoorde. Hij begreep het plotseling en wou zijn hand lostrekken maar was te laat. Hij werd flink in zijn maag geraakt en klapte dubbel. Maar zelfs een pijnkreet kon hij niet uitbrengen doordat hij weggeslingerd werd. Hij liet zijn vleugels verschijnen maar had teveel snelheid. Deshas nam een flinke hap lucht en al gauw voelde hij het koude zoute water dat hem insloot. De kou beet hem pijnlijk toe. Deshas zwom weer naar boven en zoog zijn longen vol lucht. Hij streek de natte losgeraakte plukeen haar uit zijn gezicht en keek naar Savador. ''Dat wordt zwemmen'' kreunde Deshas zacht. Vasco had het al gezien en naar iemand geroepen een touw uit te gooien. Met sterke slagen probeerde Deshas het snelle schip bij te houden. Toen het touw binnen zijn bereik was greep hij het direct vast en werd door de bemanning weer aan boord gehesen. Terug aan boord keek Deshas naar zijn druipnatte kleren. Maar Savador keek hij grijnzend aan. ''Die had ik aan moeten zien komen'' gaf hij toe. Hij stak zijn hand uit om die van Savador te schudden. ''Uitstekend gedaan. Je was een waardig tegenstander Savador'' zei hij en deed niet eens de moeite om de trots in zijn stem te verbergen.