Saturi liep door de school. Hij had deze keer een doel. Hij was van plan om naar de gymzaal te gaan. Hij had daarom ook niet voor niets een grote sporttas om zijn schouder. Hier lagen heel goed beschermd zijn katana's in, omdat je ze blijkbaar niet openlijk op het school terrein mocht dragen. Hij liep met grote passen richting deze. Alvast in zijn trainingskleding. Het was een wit t-shirt met daarop een kanji symbool. Deze stond voor wijsheid. Verder had hij een korte, zwart stoffen broek aan, met gympen eronder. Sommige leerlingen keken hem raar aan als hij voorbij liep, maar daar trok hij zich vrij weinig van aan. Hij gaf niet echt veel om mode. Eenmaal aangekomen bij de deuren van de kleedkamers, ging hij naar binnen. Er was niemand in deze. Hij ging op een bankje zitten, deed zijn tas open, en pakte zijn twee zwaarden eruit. Hino en Kami. Toen hij deze om zijn middel had gedaan, liep hij naar de deur die naar de gymzaal leidde. Hij deed deze open. Niemand was er. Hij glimlachte. Perfect. Zo kon hij in alle rust trainen. Hij stapte de gymzaal in, deed de deur achter zich dicht, en keek om zich heen naar iets van een materialen hok. Hij zag achterin een brede deur. Deze zou vast ernaar toe leiden. Hij liep erop af. Zijn voetstappen echode tegen de wanden aan, tegelijkertijd mat zijn zwaarden die soms tegen elkaar aan kletterden. Toen was er een figuur te zien bij 1 van de ramen bovenin. Het was een valk. Deze tikte met zijn snavel tegen het raam. Saturi keek naar de bron van het geluid. Hij glimlachte, en stak zijn duim op naar de valk. Het was Gizo, zijn huisdier. Deze vond het altijd leuk om te kijken hoe hij aan het trainen was. Gizo bleef Saturi afwachtend volgen met zijn scherpe valkenogen. Saturi liep ondertussen weer verder naar de deur. Hij checkte of deze op slot was. Dit was niet het geval tot zijn verbazing. Hij opende dus de deur. In het weinige licht, zag hij inderdaad enige gym attributen zoals bokken, kasten en matten. Maar daar was hij niet naar op zoek. Hij keek nog even goed. Toen zag hij achterin de vecht attributen staan. Hij glimlachte, en liep naar achteren en pakte twee gevechts dummy's. Deze zette hij naar in de gymzaal. Toen pakte hij ook nog eens een boksbal, en een doel voor boogschieten. Toen hij alles klaar had gezet, ging hij naar het midden van de zaal. Toen deed hij Hino en Kami beide uit hun scheden, en legde ze zo neer, dat de punten van beide katana's tegen elkaar aan lagen. Toen haalde hij een fluit van zijn middel, en legde deze zo neer, dat het mondstuk van deze, beide punten van de katana's net niet kruiste. Toen ging hij op zijn knieën zitten, en boog 5 keer, terwijl hij een gebed voor de zwaarden in zijn hoofd zei. Een echte krijger behandeld zijn wapens met respect had hij van zijn leermeester geleerd. Toen hij klaar was, deed hij de fluit weer om zijn middel, en de twee zwaarden weer terug in hun scheden. Eerst Hino, toen Kami.

Toen deed hij zijn zwaarden af, en legde hij deze aan de kant van de zaal. Toen liep hij naar de boksbal toe. Toen hij bij deze was, keek hij er eventjes intermitterend naar. Hij verbeelde het dat het het hoofd van zijn vader was. Toen nam hij een boxer pose aan, en begon klappen aan deze uit te delen. Af en toe de boksbal ontwijkend. "Kasai!" nu vatte zijn vuisten vlam, en begonnen zijn slagen steeds sneller te worden. "Kōun!" Nu waren zijn slagen bijna niet meer te zien, en was er eigenlijk alleen nog maar een walmpje van vlammen te zien. De boksbal krijg het zwaar de verduren, en begon al bijna te breken. "KYIAH!" Bij dit laatste woord stopte hij even, om daarna een laatste grote klap te geven. De boksbal vloog hierdoor door de gymzaal, tegen de muur aan. E zaten overal schroeiplekken op. "Hmpf." Saturi ging weer normaal staan.

Hierna liep hij naar zijn katana's toe. Deze deed hij weer om zijn middel. Toen keek hij naar de twee gevechts dummy's. Toen trok hij beide katana's tegelijkertijd, en liep op deze af. "Deyuaru ken no sutairu.." zei hij terwijl hij steeds sneller op deze twee afliep. "Kaze no ugoki" Toen was hij even niet te zien. Om zo weer achter de twee dummy's te verschijnen, en twee fikse scheuren in deze te laten. Hij keek achter zich. "Wat een slechte kwaliteit zeg.." Hij stopte de zwaarden weer terug in hun scheden, liep naar de kant toe, en ging tegen de muur aanzitten terwijl hij uit zijn bidon dronk.

Lira wandelde door de gangen met een kleine grijns op haar gezicht. Het metaal van het keuken mes voelde koud aan tegen haar enkel. Ze had enkele minuten geleden het mes gestolen uit de keuken en het zonder dat iemand het gemerkt had meegesmokkeld in haar laars. Ze haad zoals meestal een zwarte spijkerbroek aan en droeg er een rood T-shirt boven op. Uiteindelijk kwam op ze op een plek uit waar ze nog niet geweest was. Maar ze had al snel door dat ze bij de kleedkamers was. Mooi zo, dan kon ze gymzaal ook eens gaan bekijken. Ze opende een willekeurige deur en was al meteen in de gymzaal. Daar zag ze jongen tegen de muur zitten die zich blijkbaar erg uitgeleefd had. Ze trok een wenkbrauw op toen ze de zwaarden en daarna de dummy's zag. "Wow, dat iemand zoals jij dat kan doen?" Sprak ze meer voor zichzelf, maar wel luid genoeg zodat hij het zou horen. "Van mensen zoals jij zou je nog niet eens verwachten dat ze met een zwaard kunnen om gaan." Zelfverzekerd deed ze een paar stappen naar hem toe. Met een uitdagende blik keek ze hem aan. "Of misschien zien die dummy's er zo uit omdat je er helemaal niets van kan en je er gewoon als een holbewoner wat op los hakt." Ze kon een gemene grijns niet bedwingen. Wat was het toch fijn om mensen te plagen. Hopelijk was deze een heethoofd, dan kon dit nog interessant gaan worden.

Het is lang geleden dat ik nog gepost heb dus mijn posts zullen niet zo fantastisch zijn ^^

Hij keek naar de attributen, en toen naar zijn katana's. Hij kon beter, dat wist hij zelf ook wel. Alleen wou hij de school eigendommen niet beschadigen, dus had hij zich wijselijk ingehouden. Toen ging er een deur achteir n de gymzaal opeens open. Er stond een meisje in een rood t-shirt en een zwarte spijkerbroek in de deuropening. Ze keek even rond. "Wow, dat iemand zoals jij dat kan doen?" zei deze. Saturi keek alleen maar naar het meisje. Zijn handen waren echter nu gereed om zijn wapens te pakken. "Van mensen zoals jij zou je nog niet eens verwachten dat ze met een zwaard kunnen om gaan." Beledigde zij hem nou? Hmpf. Het meisje liep inmiddels naar hem toe. "Of misschien zien die dummy's er zo uit omdat je er helemaal niets van kan en je er gewoon als een holbewoner wat op los hakt." ze keek hem met een uitdagende blik aan. Saturi stond op, liep naar het meisje toe, en begon haar ook aan te staren. Je kon nog net niet de vonkjes zien. Zijn vechtkunsten beledigen...hoe durfde ze? "Ik hou mij wijselijk in, omdat ik geen schoolmateriaal wil beschadigen, meisje" Hij deed zijn handen over elkaar. Hoe durfde ze de eervolle vechttechniek te beledigen die Datashi aan hem had geleerd? Tien jaar lang had hij gewerkt aan deze techniek..en dit kreeg hij er voor terug? Wacht maar..Hij liep terug naar zijn zwaarden, deed deze om zijn middel, en trok deze toen tegelijkertijd. Toen keek hij naar de twee gevechts dummy's hij liep toen naar deze toe. "Hebi no rei." Zijn armen en handen werden vanaf zijn nek opgeslokt door vlammen. "Hino." Hino vatte vlam. "Kami." Kami vatte vlam. "Kindan no tekunikku.." de vlammen werden blauw. "Akuma no honō" Toen sloeg hij zijn zwaarden tegen elkaar. In deze beweging, vromde er zich een vlam in de vorm van een kruis voor hem. Deze vlam ging met een vaart op de ene gevechts dummy af. Deze verpulverde meteen bij aanraking van deze. Toen keek hij naar de andere dummy. De vlammen werden weer gewoon, toen vervaagde de vlammen die Kami omringde. Saturi deed dez weer terug in zijn schede. Terwijl hij nog steeds naar de gevechts dummy keek "Ichi ken tekunikku..." Hij deed Hino in 1 beweging naar de grond. "Hinokami no tsume!" Er verscheen een sikkelvormige vlam, die de grond raakte. Deze liet echter geen spoor achter op de vloer. Toen deze de andere gevechts dummy raakte, ging deze door de midden. "Hmpf." De vlammen rondom Hino waren nu ook verdwenen, en ook deze deed hij terug in zijn schede. Hij keek naar het meisje. "Beter zo?" Er verscheen een kleine glimach op zijn lippen.

"Ik hou mij wijselijk in, omdat ik geen schoolmateriaal wil beschadigen, meisje" Een glimlach verscheen om haar lippen. Mietje, dacht ze. De jongen deed de zwaarden om zijn middel en trok ze daarna uit hun schede. Hij stond helemaal in vuur en vlam van zijn handen tot in zijn nek. Met een paar vechttechnieken, verpulverde hij de twee dummy's. Best interessant. "Hmpf." De vlammen verdwenen en ze keek hem emotieloos aan met één opgetrokken wenkbrauw. "Beter zo?" Er verscheen een kleine glimach op zijn lippen. Ze haalde haar schouders op. "Ik heb al beter gezien, maar het kan er door." Zei ze kalmpjes. Het was best grappig dat hij het zo moeilijk kon verdragen als je slecht over zijn vechtkunsten sprak. Als Lune niet zo goed was in haar emoties te verbergen, zou ze nu zeker in lachen zijn uitgebarsten. "Ach ja, niet opgeven, misschien komt het ooit nog wel goed." Ze grijnsde. "Als je heel vaak traint en erg veel geluk hebt." Het was lang geleden dat ze nog zo'n lol gehad had. Ze wandelde naar hem toe en gaf hem een schouderklopje. Wat niet echt aardig bedoelt was maar eerder spottend. "Eerlijk gezegd had ik beter verwacht." Stiekem hoopte ze dat dit de druppel was. Ze wist dat ze haar element niet kon gebruiken, dat zou zijn vuur enkel en alleen maar doen aanwakkeren. Maar door dat ze taekwondo beofende, kende ze bijna iedere spier in het menselijk lichaam vanbuiten. Of toch iedere spier die ze bij een gevecht zou kunnen blokkeren.

"Ik heb al beter gezien, maar het kan er door." "Hmpf." Hij had dit kunnen weten. Gelukkig kon hij zich altijd goed inhouden, en was niets van zijn innerlijke boosheid te zien. "Ach ja, niet opgeven, misschien komt het ooit nog wel goed....Als je heel vaak traint en erg veel geluk hebt." Daarna gaf ze hem een schouderklopje. Saturi bleef haar alleen maar aanstaren. Daarna deed hij zijn handen weer over elkaar. Hij mocht dit meisje voor geen goud. Ze had een grote mond. Nog een reden waarom hij zo'n hekel had aan mensen in het algemeen. "Ik train al tien jaar op deze techniek." zei hij kalmpjes. "Eerlijk gezegd had ik beter verwacht." Saturi glimachte vaagjes. Ze probeerde hem dus boos te krijgen..dan kon ze nog heel lang bezig zijn. Hij had al tien jaar lang beledigingen van Datashi aan moeten horen. Dus was dit meer dan normaal voor hem. Wacht...ah..hij had haar door...ze wou hem uitdagen voor een gevecht. Saturi keek weer naar het meisje. "Wel...waarom ook eigenlijk niet..." Hij keek naar het meisje. "Als je mij wilt uitdagen voor een gevecht...had je het ook gewoon kunnen vragen." Dit zou dan meteen zijn eerste echte training tegen een levend persoon zijn. "Echter...wil ik jou fysieke kracht gaan uittesten.." Hij deed zijn zwaarden af en legde deze aan de kant. Toen kraakte hij zijn vingers en zijn nek. Toen draaide hij zich om, en liep naar het meisje toe. Toen ging hij in gevechtsposé staan. "Kakatekoui." zei hij, terwijl hij afwachtend keek naar het meisje.

(Beetje inspiloos, maar moest ook even snel)

"Wel...waarom ook eigenlijk niet..." Ze keek hem even niet begrijpend aan. "Als je mij wilt uitdagen voor een gevecht...had je het ook gewoon kunnen vragen." Ze grijnsde. Het was misschien niet zoals ze gepland had, maar ze kreeg wel wat ze wilde. "Echter...wil ik jou fysieke kracht gaan uittesten.." Hij legde zijn zwaarden aan de kant en ging in vechthouding staan. "Kakatekoui." Lune moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze sloot even haar ogen en ademde diep in en uit. Oké, haar hoofd moest koel zijn en ze moest zich focussen. Na enkele seconden opende ze haar ogen. Ze was er klaar voor. Het probleem was dat hij te ver weg stond om hem te kunnen verassen. Haar enige optie was een frontale aanval. Zelfverzekerd stormde ze op hem af. Ze wist dat dit nooit goed ging komen, maar wat moest ze anders doen? Hij leek niet van plan de eerste zet te maken en er moest toch iemand zijn die dat deed? Net vlak voor hem, week ze uit en draaide rechts van hem naar zijn achterkant als afleiding terwijl ze slippend tot stilstand kwam. Terwijl hij zich omdraaide, had zei zich al klaargemaakt en trapte in zijn maag. Alleen had ze de pech dat haar aanval geblokkerd werd. Van deze gast kon ze wel het één en het ander leren. Voor hij haar been zou kunnen grijpen, trok ze haar been terug en sloeg met haar vuist in zijn gezicht. Deze keer was het wel raak. Het lastige was dat ze niet kon zien of het veel effect had of niet. Maar ze had geen tijd om te wachten, ze moest door doen nu ze de kans nog had. Met haar linkervoet gaf ze een trap recht op zijn knie zodat hij even door zijn knie zakte en vervolgens sloeg ze hem recht in zijn maag. Maar ze zag zijn tegenaanval niet aankomen...

Het meisje stormde op hem af. Ze was snel. Saturi maakte zich al klaar om haar te grijpen, maar zag dat ze net voor hem uitweek. Ze was inderdaad heel snel. Hij draaide zich om, om te kijken waar ze heen ging, echter zag hij de voet al vrij snel aankomen en sloeg deze weg, om hem daarna te kunnen pakken. Echter trok het meisje snel haar been terug. Dit meisje had dit vaker gedaan..ze moest op een vechtsport ofzo zitten..dat kon niet anders. Focus! Te laat. Hij kreeg al een vuist volop in zijn gezicht. Oef...ze had en flinke rechtse..daarna voelde hij een trap op zijn knie "Argh.." Hij zakte door zijn knieën..hij had veel pijn...of leek het maar zo. Er was een kleine glimlach op zijn gezicht te zien terwijl deze naar de grond gericht was. Hij zag vanuit zijn ooghoek een vuist komen. "Taiko!" Hij pakte haar voet vast. "Rakuseki!" Hij stond in een beweging op, deed zijn knie die niet geraakt was omhoog, en liet zijn voet met een grote knal op haar been terecht komen. Toen liep hij haar been los. Nu was zij degene die op de grond was. "Je hebt nog veel te leren over de wegen van een echte krijger.." Toen deed hij een paar stappen achteruit "Kumiawase gijutsu..Kōun!" Hij was even verdwenen, om daarna achter het meisje te verschijnen. "Kamigami no ken!" Zijn vuisten leken opeens uit meerdere bestaan. Het meisje kreeg een paar fikse klappen in haar maag. De kracht was zo groot dat ze door de lucht vloog, en met een ahrde klap tegen de muur terecht kwam. Toen stopte Saturi. Hij veegde even met de palm van zijn hand over zijn gezicht. Bloed. Het meisje had hem kennelijk een bloedneus geslagen. Ach, hij was erger gewend. Hij liep naar het meisje toe. "Wil je nog verder? Ik kan nog uren zo doorgaan." Hij deed zijn handen weer over elkaar. "Ik ben tien jaar in de bergen op Erd getraind door 1 van de beste vechters van die planeet. Zowel fysiek als magisch. Je hebt daarom wel meer nodig dan een paar trappen, wil je van mij winnen." Hij keek afwachtend naar het meisje.

Hij pakte haar voet vast en stond recht. Met een grote knal kwam zijn voet op haar been terecht. Met een plof viel ze op de grond. Pijnlijk, maar daar hield ze van. "Je hebt nog veel te leren over de wegen van een echte krijger.." Ze grinnikte. De jongen verdween even en opeens stond hij achter haar. Het leek wel alsof ze door meer dan twee vuisten geslagen werd. Ze vloog even door de lucht en door de klappen in haar maag hoestte ze wat bloed op. Met een knal kwam ze tegen de muur terecht. "Wil je nog verder? Ik kan nog uren zo doorgaan." Ze opende haar ogen en keek hem grijnzend aan. "Ik ben tien jaar in de bergen op Erd getraind door 1 van de beste vechters van die planeet. Zowel fysiek als magisch. Je hebt daarom wel meer nodig dan een paar trappen, wil je van mij winnen." Ze grinnikte even en had zonder enige beweging of geluid een windclone achter hem gemaakt die in een flits het mes uit haar laars pakte en dat tegen zijn hals plaatste. "Zo snel kom je niet van me af." Zei ze. Door het mes aan zijn keel, moest hij wel blijven staan. Weer sloot ze even haar ogen en ademde twee maal diep in en uit. Vervolgens stond ze zonder moeite recht. Ze gebruikte haar wind om hem tot tegen de andere kant van de turnzaal te blazen. De clone liet ze verdwijnen. Zo vlug als ze kon, rende ze achter hem aan. Toen hij tegen de muur knalde, sloeg ze met haar vuist in zijn maag zodat de klap wat harder aan kwam. Ze had gelijk, dit ging nog leuk worden. Lune wist dat ze in het nadeel was, hij had vuur en was lang getraint geweest door één van de beste vechters van Erd. Terwijl zei altijd gewoon zichzelf moest trainen en één keer per week taekwondo had. Maar daar werd ze vaak uit de les geschopt omdat ze verboden technieken gebruikte. Ze gaf nog snel een schop aan de zijkant van zijn ribben. Lune keek hem uitdagent aan. "Je bent goed, trouwens, het kan me niet schelen door wie je getraind geweest bent. Ik ken geen angst voor anderen. Je zult me ook niet onder de indruk krijgen, wat je ook doet." Een grijns verscheen om haar lippen. Ze wilde weer in de aanval gaan, maar ze had niet mogen stoppen en beginnen te praten, het was een domme fout omdat hij zich nu klaargemaakt had om haar aanval te blokkeren en in zijn voordeel te gebruiken.

Toen stond het meisje opeens voor hem met een mes tegen zijn keel. "Zo snel kom je niet van me af." Wat een lafaard was ze! Een wapen trekken in wat een eerlijk gevecht had moeten zijn. Misschien was ze toch niet zo'n eerlijke vechtster als hij dacht..Toen kwam er een enorme windvlaag, en werd hij weggeblazen. Waardoor hij met een knal tegen de muur kwam. Ondertussen was het meisje snel bij hem. En zette ook nog eens een vuist in zijn maag. "Argh..." Er kwamen bloedspetters uit zijn mond. Hij viel op de grond. Hij kwam met enige moeite overeind. Oh, gaan we het zo spelen...dan wist hij ook nog wel een paar truukjes..."Je bent goed, trouwens, het kan me niet schelen door wie je getraind geweest bent. Ik ken geen angst voor anderen. Je zult me ook niet onder de indruk krijgen, wat je ook doet." Terwijl ze dit zei, wou ze hem een schop in zijn ribben verkopen. "Kasai kauntā" Hij pakte weer haar been vast. Maar deze keer vatte zijn beide handen ook vlam. Hij glimlachte. "Aoi hi." Het vuur werd blauw, zodat deze nog heter was dan gewoonlijk. "Als jij het zo gaat spelen.." Zijn voet vatte nu ook vlam. "Dan kan ik dat ook.." De vlammen om zijn voet werden nu ook blauw. "Akumanoashi!" Met een enorme kracht, slingerde hij het meisje over zich heen. Toen liet hij haar headfirst op zijn brandende voet komen. Daarna liet hij haar los Hierdoor kwam ze met een klap op de grond terecht. Hij nam een gevechtspose aan. "Je weet niet waar je mee bezig bent. Stop nu het nog kan." Hij meende het. Hij wou het meisje niet verder verwonden. Dit gevecht werd nog eens de dood van dit meisje. "Je bent nog te roekeloos om mij aan te kunnen. Ik zou je graag wat meer gevechtstechnieken willen leren. Je hebt namelijk wel potentie."

Hij pakte haar been weer vast. Dit kon niet goed zijn. Ze voelde een verschrikkelijke pijn van het het vuur. "Als jij het zo gaat spelen.." Het vuur werd blauw en ze kon een kleine schreeuw niet onderdrukken. "Dan kan ik dat ook.." Hij slingerde haar over hem geen en ze voelde een verschroeiende pijn aan haar hoofd. Daarna voelde ze hoe ze op de grond terecht kwam. Lune was machteloos tegenover hem, haar wind zou niets tegen hem uithalen. "Je weet niet waar je mee bezig bent. Stop nu het nog kan." Ze kreunde lichtjes. Lune sloot haar ogen. Focus, focus, focus... De pijn is een illusie, focus... Galmde het door haar hoofd. "Je bent nog te roekeloos om mij aan te kunnen. Ik zou je graag wat meer gevechtstechnieken willen leren. Je hebt namelijk wel potentie." Ze opende haar ogen en stoend moeizaam en trillend recht. "Je hoeft me niets te leren, ik verdraag geen leerkrachten of wat ook maar in de buurt komt." Ze hoestte wat bloed op. Focus. Ging er weer door haar hoofd. Maar de brandende pijn was te erg. Hij had gelijk, ze kon niet meer verder, hij was te sterk voor haar. Ze ging naar hem toe en even leek het alsof ze hem weer zou slaan. Maar ze gaf hem gewoon een schouderklopje. "Beter dan ik dacht. Jammer dat ik wind heb, anders was ik verder gegaan." Nog nooit had ze zo'n hevig gevecht gehad, deze jongen was veel beter dan haar. Maar ze had veel van hem geleerd tijdens het vechten. Ook had ze de les geleerd om je tegenstander niet te onderschatten. Haar benen begaven het en ze zakte door zodat ze op de grond viel. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Wacht maar, zodadelijk..." Ze nam een kleine tussenpauze. "Pak ik je ter..." Haar oegn gingen dicht. Omdat er puffoons bloed door haar aderen stroomde, had ze een groot zwak voor vuur, trouwens, de keren dat zei gevochten had. Had ze nog niet tegen iemand zoals hem gevochten, iemand die nadacht over wat ie zou doen. Lune had haar bewustzijn even verloren door de brandwondes die ze opgelopen had. Maar ze zou snel terug herstelt zijn, ze geeft niet snel op.

"Je hoeft me niets te leren, ik verdraag geen leerkrachten of wat ook maar in de buurt komt." Saturi keek nog steeds emotieloos toe. Wat zonde dat het gecht nu deze draai had genomen. Hij had zo gehoopt op een eerlijk gevecht. Ze hoest wat bloed op. Toen kwam ze op hem af. Saturi maakte zich klaar voor een eventuele aanval. Echter, gaf ze hem wat schouderklopjes. "Beter dan ik dacht. Jammer dat ik wind heb, anders was ik verder gegaan." Saturi sloot zijn ogen en zuchtte. Dom roekeloos meisje...Toen zag hij dat haar benen het begaven. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Wacht maar, zo dadelijk...Pak ik je ter..."Haar ogen gingen dicht, en ze viel ter gronde. O nee...had hij haar gedood? Hij wou niet alweer de dood van een persoon onbedoeld op zijn geweten hebben. Hij bukte naar haar, draaide haar op haar rug, en checkte haar pols. Deze klopte nog. Toen checkte hij haar ademhaling. Gelukkig. Ze was enkel bewusteloos. "Gelukkig.." Hij glimlachte. Toen ging hij naast haar in kleermakerszit zitten. "Als je mij kan horen..mijn aanbod geld nog steeds. Je hebt veel potentie, met die snelheid van jouw..echter moet je nog de regels leren van een eerlijk gevecht Mijn naam is Saturi Iwako." Genoeg gevochten voor vandaag. Nu maar even op rust komen. Hij zuchtte. Waarom waren er alleen maar mensen die met hem wouden vechten op deze school...Datashi had nog zo gehoopt dat hij nieuwe vrienden ging maken. Hij keek naar het meisje. Eigenlijk had hij medelijden met haar. Dat ze nu in deze staat was door haar eigen roekeloosheid...ze zou nog veel van hem kunnen leren. Misschien deerde ze inderdaad geen leraar bij haar in de buurt..daar leek ze hem ook eerlijk gezegd wel het type voor. Maar, wie weet was ze hierdoor van gedachten veranderd. Het was in ieder geval duidelijk dat ze nog nooit met een echte vechtkunst beoefenaar had getraind.

Lune opende verward haar ogen. Haar beeld was wazig en haar hoofd bonsde als een klokkentoren. Ze ging recht zitten en keek niet begrijpend naar Saturi. Even later drong het tot haar door dat ze met hem gevochten had en verloren was. Ze knorde humeeurig. "Ik ben zo'n idioot soms..." Mompelde ze tegen zichzelf. Het gebons in haar hoofd werd zachter en haar beeld was weer scherp. "Wat was je naam ookal weer?" Vroeg ze wat versuft. Ze had wel iets opgevangen, maar kon het zich niet meer herinneren. "Ik ben Lune, Lune Okami." vervolgde ze. Voor het eerst nam ze hem in zich op van kop tot teen. "Hoe kwam het ookal weer dat je zo goed was?" Vroeg ze om het gesprek op gang te houden. Misschien was het toch een goed idee om wat dingen van hem te leren, dan kon ze eindelijk haar ouders onder de indruk krijgen. Dan zouden ze eindelijk aandacht voor haar hebben en niet alleen maar voor Luna.

-had niet super veel inspi, hopelijk ben je er wat mee-

"Ik ben zo'n idioot soms..." Saturi schudde zijn hoofd. "Je hebt gewoon eerst gedaan, dan pas gedacht." Hij keek weer naar het meisje. "Wat was je naam ook al weer?" Het meisje kwam langzaam maar zeker overeind. "Saturi Iwako. Wat is jouw naam?" "Ik ben Lune, Lune Okami." Saturi knikte. Hij zag dat Lune hem dan ook nu pas bekeek. Haar eigen roekeloosheid zou nog eens haar dood wezen.. "Hoe kwam het ook al weer dat je zo goed was?" Saturi sloot zijn ogen. De herinneringen kwamen weer in hem naar boven. "Ik ben tien jaar getraind in de bergen van Erd. Ik was daar getraind door 1 van de beste leermeesters van die planeet in zowel vecht, als magiekunsten. Datashi Heroda. Ooit wel eens van hem gehoord?" Hij zuchtte. Ja..mooie tijden waren dat...mooie tijden...hij mistte die oude knar wel. De mooie omgeving van de Erdse bergen..zijn vele zwerftochten met Datashi of Gizo...S'avonds naar de helderste sterrenhemel kijken om zo te planeten aan te kunnen wijzen... Zelfs de vele objecten die hij naar zijn hoofd gesmeten had gekregen (Stoelen, boomstammen, vuurballen, pannen, stenen, etc. etc.) "Tonikaku, mijn aanbod geld nog steeds." Hij stond op en keek afwachtend naar Lune. Hij deed zijn handen over elkaar. Buiten, was Gizo te zien. Deze had het hele gevecht gezien. "Weet wat je doett Saturi..." zei deze. Saturi keek naar Gizo, alsof hij gehoord had wat de valk had gezegd. Toen weer naar Lune

"Ik ben tien jaar getraind in de bergen van Erd. Ik was daar getraind door 1 van de beste leermeesters van die planeet in zowel vecht, als magiekunsten. Datashi Heroda. Ooit wel eens van hem gehoord?" Lune dacht na. Die naam kende ze wel van ergens maar ze wist niet van waar. Misschien ooit eens ergens tijdens een les gehoord? "Tonikaku, mijn aanbod geld nog steeds." Lune dacht na. Ze mocht dan wel geen mensen die haar vanalles leerden verdragen, maar het zou wel een pak beter voor haar zijn. Uiteindelijk zuchtte ze en stond op. "Oké dan, maar verwacht niet dat ik een makkelijke leerling ben." Lune ging richting de deur. "Ik ben zo terug." Met een techniek die ze vroeger geleerd had, teleporteerde ze naar haar kamer, of toch in de buurt van haar kamer. Ze was niet zo goed in teleporteren. Toen ze in haar kamer was, kleedde ze zichzelf snel om. Nu had ze een iets lossere broek aan en sneakers. Het rode T-shirt hield ze gewoon aan. Het mes dat ze getolen had, legde ze onder haar kussen weg. Oké, nu nog even die brandwondes. Ze wikkelde er wat verband rond om het wat te beschermen, dit moest wel genoeg zijn. Vervolgens teleporteerde ze weer richting de gymzaal. Ze stond in de gang en ging vervolgens naar binnen. "Oké, ik ben klaar." Zei ze terwijl ze naar Saturi toe ging.

"Oké dan, maar verwacht niet dat ik een makkelijke leerling ben." Dat maakte niets uit. Hij ging er namelijk niet vanuit dat ze dat was. Toen liep ze naar de deur. "Ik ben zo terug." Ze ging vast iets halen voor hun training. Dat is goed. Saturi sloot zijn ogen, en wou tot die tijd gaan mediteren. Het zou toch nog een tijd duren, nam hij aan. Ach, hij had toch alle tijd. Echter, kwam ze niet veel later terug. Deze keer met een wat meer sportieve outfit, en verband om de wonden. "Oké, ik ben klaar." zei ze. Saturi stond op. "Mooi, dan kunnen we meteen beginnen." Hij ging tegenover haar staan. "Deze training zal niet alleen jouw fysiek testen, maar ook mentaal. Je zal na deze training de wereld op een heel andere manier bekijken." Hij deed zijn armen over elkaar. Het was best wel grappig eigenlijk. Hij was nog maar pas op SSA, of er was een leerling die meer van zijn vechtkunst wou afweten en bij hem in training ging. Nu was hij de meester en zij de leerling. "Aller eerst. Voordat we deze training gaan beginnen, moet je een eed afleggen." Hij deed zijn ene hand op zijn borst en de andere in de lucht. "Zeg mij na. De volgende gevechtstechnieken. Zal ik alleen gebruiken. Wanneer het lot het toe staat. Nooit zal ik deze technieken misbruiken voor mijn eigen doelen. In voor of tegenspoed." (Na iedere punt laste hij een korte stilte in, zodat Lune het kon na zeggen) Deze eed het hij aan begin van zijn training ook moeten afleggen met Datashi. "Goed. In deze eerste les, zullen we gaan kijken hoe het met je evenwicht staat." Saturi deed een been omhoog en zette deze tegen de zijkant van zijn knie aan, waardoor hij op 1 been stond. Toen deed hij de palmen van zijn beide handen tegen elkaar. "Neem deze positie aan, sluit je ogen, en probeer aan niets te denken." Na deze woorden, sloot Saturi zijn ogen. Hij hield zonder moeite zijn evenwicht.

"Mooi, dan kunnen we meteen beginnen." Ze knikte. "Deze training zal niet alleen jouw fysiek testen, maar ook mentaal. Je zal na deze training de wereld op een heel andere manier bekijken." Lune was misschien niet zo'n goede leerling, maar ze was er zeker van dat Saturi best wel een goede leerkracht zou zijn en niet snel zijn geduld verliest. "Aller eerst. Voordat we deze training gaan beginnen, moet je een eed afleggen." Ze keek hem aan alsof hij gek was. Ach ja, wat maakte het ook uit? Ze legde haar linkerhand op haar borst en stak haar rechterhand in de lucht. "Zeg mij na. De volgende gevechtstechnieken. Zal ik alleen gebruiken. Wanneer het lot het toe staat. Nooit zal ik deze technieken misbruiken voor mijn eigen doelen. In voor of tegenspoed." De tijd dat hij zweeg, legde zij de eed af. "Goed. In deze eerste les, zullen we gaan kijken hoe het met je evenwicht staat." Hij ging op één been staan en zijn voet rustte tegen de zijkant van zijn knie. "Neem deze positie aan, sluit je ogen, en probeer aan niets te denken." Lune ging in dezelfde houding staan. "Hmm." Dit kon niet moeilijk zijn. Maar het was moeilijker dan ze verwacht had. Toen ze haar ogen sloot, begon ze haar evenwicht te verliezen en viel op de grond. Humeurig opende ze haar ogen. "Is dit echt deel van de training? Dit is tijdverlies..." Ze stond weer op. Voor hij het zei, wist ze het antwoord al. "Hmpf..." Opnieuw ging ze in de houding staan, goed, ze was in balans. Maar voor hoe lang? Nee, ze mocht niet nadenken. Lune sloot haar ogen. Het moeilijke was om aan niets te denken. Ze was zo gefixeerd op het nadenken dat ze haar evenwicht moest behouden, dat ze haar concentratie verloor en op de grond viel. Ze zuchtte en stond recht. Ze was er zeker van dat ze dit kon. Als ze dit niet aan kon, hoe zou ze de rest dan aan moeten kunnen? Oké, derde keer goede keer. Opnieuw nam ze de pose aan en sloot haar ogen. Dit keer zou het haar lukken, ze was er zeker van. Oké Lune, blijf rustig en maak je hoofd leeg. Dacht ze. Uiteindelijk was haar hoofd leeg en was ze in balans. Maar het probleem was, doordat ze daar aan dacht haar hoofd niet meer leeg was. Ze zuchtte geïrriteerd. Aan niets denken was een pak lastiger dan ze dacht.

"Hmm." Lune sloot haar ogen. Vrijwel meteen viel ze op de grond. Dat was ook zijn eerste keer overkomen. Saturi opende 1 oog, glimlachte vaagjes, en sloot deze weer. "Is dit echt deel van de training? Dit is tijdverlies..." Saturi knikte. "Je hebt dit nodig." Ze stond op. "Hmpf..." Ze ging opnieuw in deze houding staan. Nu duurde het iets langer, voordat hij haar op de grond hoorde vallen. Hij hoorde haar weer zuchten. "Geduld...dan komt het vanzelf.." Lune ging weer in dezelfde houding staan. Deze keer bleef ze ook in deze houding staan. Saturi deed zijn ogen open, ging zo stilletjes mogelijk op twee benen staan, en deed zijn handen over elkaar. Hij keek afwachtend naar Lune. Ze wankelde een paar keer, maar hield daarna een perfect gebalanceerde pose. Goed. Dit was in ieder geval een begin. "Oke, dit is lang genoeg." zei hij na een tijdje. "Ik leer je deze technieken, zodat je jezelf sneller gaat tegenkomen. Je moet uiterste controle hebben over je lichaam. Dit kan alleen als je op z'n minst 1 keer jezelf bent tegengekomen." Hij realiseerde zich echter, dat hij haar niet alles kon leren, wat Datashi hem in die tien jaar had geleerd. Ach hij zou toch alleen maar de vechttechnieken aan haar leren. "Goed, nu gaa we jou snelheid testen. Je mag geen magie gebruiken tijdens deze oefening. Deze is enkel gebaseerd op snelheid." Hij draaide zich om, liep van Lune vandaan. Toen hij een afstandje bij haar vandaan was, draaide hij zich snel om. In de draai vatte zijn handen vlam. "Hinotama no ame!" Toen schoot hij heel snel achter elkaar, tien vuurballen. Hij keek lichtelijk geamuseerd.

"Oke, dit is lang genoeg." Ze had niet verwacht dat hij iets zou zeggen en schrok even waardoor ze bijna weer op de grond viel. "Ik leer je deze technieken, zodat je jezelf sneller gaat tegenkomen. Je moet uiterste controle hebben over je lichaam. Dit kan alleen als je op z'n minst 1 keer jezelf bent tegengekomen." Ze keek hem aan alsof hij Chinees sprak. Ze moest wat? "Goed, nu gaa we jou snelheid testen. Je mag geen magie gebruiken tijdens deze oefening. Deze is enkel gebaseerd op snelheid." Lune zette zich schrap voor wat komen zou. Zou hij haar gaan achtervolgen en achter haar aan rennen? "Hinotama no ame!" Opeens kwam er een vuurbal op haar af. Of beter gezegd, een hele boel. Lune probeerde ze allemaal te ontwijken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De derde vuurbal was meteen raak en daardoor verloor ze haar concentratie waardoor praktisch al de vuurballen raak waren. Ze lette niet echt meer op en was gewoon in het rond aan het springen. Uiteindelijk kwam er een gigantische vuurbal vliegensvlug op haar af. Maar deze kon ze net niet ontwijken. "Auw. Heet, heet, heet, heet..." Nu was het helemaal verloren hoop en was ze gewoon als een kip zonder kop rondjes aan het rennen zonder uit te kijken.

Saturi, zag dat het al snel fout ging. "Auw. Heet, heet, heet, heet..." Hij zag dat Lune nu aan het rennen was door de zaal. Hij zuchtte, en legde zijn handen over elkaar. Dit ging nog een lange, lange dag worden..."Negeer je pijn Okami! Pijn is een emotie. Emoties kun je uitschakelen." Hij zuchtte. Natuurlijk...hij had dit kunnen weten..dit kind was anders dan hem...Nu wist hij hoe zijn meester zich had moeten voelen, tijdens hun eerste trainingen. Die vooral bestonden uit dingen die naar Saturi's hoofd gesmeten werden omdat hij weer een iets fout deed. Gelukkig voor Okami, was hij meer vergevingsgezind dan zijn meester. Anders had Lune nu een slechte, slechte tijd gehad...Misschien was hij nog even te snel gegaan. Hij zuchtte nomaals, en wachtte totdat Lune klaar was met rondjes rennen. "Laten we anders eerst maar gaan beginnen met 1 vuurbal.." Zijn linkerhand vatte nu vlam. "Kaji no ato!" Hij gooide een vuurbal in de richting van Lune. Wat hij echter niet had gezegd, was dat deze vuurbal zijn doel volgde. Hij dan ook een zwakke vuurbal gegeooid, mocht ze dit inderdaad niet door hebben...waar hij vanuit ging.

..."Negeer je pijn Okami! Pijn is een emotie. Emoties kun je uitschakelen." Hij stopte met vuren. Hmpf. De volgende keer zal zij hem eens gaan bekogelen met vuurbollen. "Laten we anders eerst maar gaan beginnen met 1 vuurbal.." Ze knikte en concentreerde zich op zijn hand. "Kaji no ato!" Lune wachtte af tot de vuurbal vlak bij haar was en ontweek hem dan. Maar waarom volgde dit ding haar. Lune begon te rennen. Ze maakte verschillende manouvres om van de vuurbal af te geraken, maar het hielp niet. Uiteindelijk kreeg ze een idee. Zo snel als ze kon, liep ze op een muur af. Vlak voor ze tegen de muur zou knallen, draaide ze naar rechts. Eén van de dingen die ze opgemerkt had, was dat de vuurbal niet meteen reageerde als ze opeen afdraaide. Ze keek Saturi met een hatende blik aan. "Dat had je ook even kunnen vermelden..." Gromde ze geïrriteerd.

"Dat had je ook even kunnen vermelden..." Saturi glimlachte alleen maar om haar iritatie. "Een echte krijger is op alles voorbereid. Maar goed. Je kun in ieder geval goed snel nadenken." Hmmmn...wat kon hij nog meer doen..hij kon andere aardigheden gaan trainen..nee. Eerst op deze vaardigheid verder ingaan. Als ze deze vaardigheid goed beheerste, zal de rest van de training een stuk makkelijker voor haar zijn, kon Saturi zich voorstellen. Het geestelijke deel had echter veel training nodig. Het fysieke deel trouwens ook wel, maar minder. Hij deed een stap naar achteren. "Nu gaan we het iets moeilijker maken.." Zijn beide handen vatte nu vlam. "Niji no hinotama" Lune. Deze zouden haar ook achtervolgen. Echter, zouden deze slimmer en sneller zijn dan de eerste.

"Een echte krijger is op alles voorbereid. Maar goed. Je kun in ieder geval goed snel nadenken." Aan zijn gezicht te zien, merkte ze dat hij nog iets van plan was. Lune zette zich al meteen schrap. Toen hij een stap naar achteren deed, wist ze al dat hij het haar nog moeilijker zou gaan maken. "Nu gaan we het iets moeilijker maken.." Ja, dat had ze ook al door. Deze keer kwamen er twee vuurballen op haar af, ze waren sneller en zagen er iets gevaarlijker uit. Lune wachtte een paar seconden en begon toen te rennen richting een muur. Wanneer ze het trucje probeerde dat haar eerder geholpen had, lukte het niet. Deze twee waren echt wel lastig. Ze moest met iets op komen en snel... Anders zou ze geroosterd zijn. Lune kreeg een plan, het nadeel was wel dat ze dan echt erg snel zou moeten gaan zijn. Normaal deed ze het niet, ookal kostte het haar geen moeite. De meeste mensen verwachtte van haar dat ze lui was en dat ze traag was. Wat ze ook normaal altijd deed, het was wel een feit dat ze lui was. De meesten hadden de gave dat ze goed konden zingen, of dansen, maar zij was bijzonder snel en als ze moeite deed en het van iemand zou leren, ook in vechten. Lune telde af tot drie. Eén, twee... drie... In een oogknipper, veranderde ze van richting en liep recht op de vuurballen af, vervolgens sprong ze over de vuurballen. De eerste bal, reageerde als eerste waardoor deze tegen de tweede botste. Doordat ze beiden in een verschillende richting gingen, was haar plan geslaagd en waren de vuurballen verdwenen. Soepel kwam ze op haar hurken terecht. Met een grijns keek ze naar Saturi.

Saturi zag de actie van Lune. Goed. Dit gedeelte had ze in iedergeval beter onder controle dan alle andere. Hij glimlachte en knikte goedkeurend. "Dat was erg slim gedacht Okami." Hij leip naar haar toe, en gaf haar een schouderklopje. "Nu, gaan we weer verder met het geestelijke gedeelte van de training.."Hij gebaarde dat ze met hem mee moest komen. "Doe mij na." Hij ging in kleermakerszit op de grond zitten. "Nu. Het is belangerijk om geestelijk goed stabiel te zijn voor deze vechttechnieken..ik wil dat je in deze houding op de grond gaat zitten, je ogen sluit, en alle belangrijke gebeurtenissen die zich in je leven hebben afgespeeld, terug haalt. Hoe traumatsch deze ook voor je kunnen zijn..Daarom ga ik ook als begeleiding, een melodietje spelen op mijn fluit." Hij haalde zijn fluit van zijn middel, wachtte totdat Lune in kleermakerszit ging zitten en haar ogen had gesloten, knikte, en begon toen te spelen De tonen die eruit kwamen waren rustgevend.

"Dat was erg slim gedacht Okami." Ze zuchtte. "Het was niet slim, het was gewoon logisch nadenken..." Hij kwam naar haar toe en gaf haar een schouderklopje. "Nu, gaan we weer verder met het geestelijke gedeelte van de training.." Ze volgde hem toen hij gebaarde dat ze mee moest komen. Lune hield niet van het geestelijke gedeelte, het was zo saai en ze werd altijd moe van dat soort dingen. "Doe mij na." Lune ging net zoals hem in kleermakerszit zitten. "Nu. Het is belangerijk om geestelijk goed stabiel te zijn voor deze vechttechnieken..ik wil dat je in deze houding op de grond gaat zitten, je ogen sluit, en alle belangrijke gebeurtenissen die zich in je leven hebben afgespeeld, terug haalt. Hoe traumatsch deze ook voor je kunnen zijn..Daarom ga ik ook als begeleiding, een melodietje spelen op mijn fluit." Lune knikte. Dit kon niet lang duren, veel was er toch niet gebeurt in haar leven. Ze sloot haar ogen en knikte als teken dat hij mocht beginnen. De tonen die eruit kwamen waren erg rustgevend en ze ontspande meteen. Ze probeerde zo ver als ze kon terug in haar verleden te gaan. Voor haar geestesoog verscheen een beeld van de pasbegonnen lente. Ze was toen ongeveer 7 jaar. Het was een erg belangrijke dag voor haar. De zon scheen, de vogeltjes floten. Lachend liep ze door de grasweides met haar tweelingszus. Ze speelden de hele voormiddag tikkertje. Terwijl Lune in kleermakerszit zat, verscheen er onbewust een glimlach op haar gezicht door de mooie herinnering. Niet veel later, kwamen haar ouders ook in de weide en zeiden dat het etenstijd was. Lune en haar zus liepen weer naar huis, de weg was makkelijk te vinden. Ze moesten namelijk gewoon een beekje volgen. Uiteindelijk kwamen ze bij een groot meer uit waar enkele huizen stonden. Ze logeerde bij haar oma in Cassia. Even herinnerde ze zich niets meer, maar dan wist ze weer dat ze een wedstrijd had. Het was haar eerste wedstrijd in teakwondo. Maar haar zus had ook een dansoptreden die dag. Lune werd naar de plek gebracht waar haar wedstrijd was en ging zich omkleden. Nu zouden haar ouders eindelijk haar talent te zien krijgen. Maar toen ze in de zaal kwam en naar de banken keek waar toeschouwers zaten, waren haar ouders en haar zus nergens te bespeuren. Lune was teleurgesteld. Door de herinnering, verdween de vredige glimlach op haar gezicht en maakte plaats voor een emotieloze uitdrukking. Ze was fantastisch bij de wedstrijd en kreeg de eerste prijs. Maar wat maakte het uit? Haar ouders hadden het niet gezien en dat was net hetgeen waar ze zo op hoopte. Dat ze trots op haar zouden zijn. Ze wandelde naar buiten en het was bewolkt. Al maar goed dat het huis niet ver weg was. Helemaal alleen, wandelde ze naar huis. Tranen stroomde over haar wangen, maar die verborg ze achter haar zwarte lokken. Uiteindelijk kwam ze thuis, maar ze was alleen. Zelfs haar grootouders waren naar het optreden van haar zus gaan kijken. Het was niet eerlijk, het was al het vierde optreden dat haar zus gedaan had en ze waren naar haar zus gaan zien. Lune ging in de zetel zitten. Een half uur later kwamen ze allemaal thuis. Iedereen was bezig over het optreden van Luna. Er was niemand die iets over haar wedstrijd voreg. Toen ze haar medaille liet zien, waren ze niet onder de indruk en zeiden ze dat ze niet zomaar een gesprek mocht onderbreken. Lune fronste haar wenkbrauwen. Voor de rest had ze nog herinneringen over dat soort dingen en de vele scholen waar ze op gezeten had. De vele gesprekken en ruzie's die ze met hoofdmeesters gehad heeft en die blik. Die blik van haar ouders, alsof ze gewoon door haar heen keken en ze niet bestond. Uiteindelijk had ze nog een laatste herinnering, het was een droom die ze vaak heeft. Al vanaf ze klein was. Natuurlijk had ze deze droom niet altijd. Ze stond in een donkere kamer, duizenden ogen keken haar aan. Allemaal gevuld met haat en verafschuw. Ze keek zenuwachtig rond en wilde eraan ontsnappen, maar ze waren overal. Uiteindelijk gaf ze het op en ging op de grond zitten, huilend en zich vastgeklampt aan haar knieën. Opeens hoorde ze een stem die klonk als het gerinkel van duizend zilveren belletjes. De stem sprak haar naam en ze keek op. Voor haar stond een spierwitte wolvin. "Geef niet op en blijf doorzetten, ooit zullen ze naar je opkijken." Lune veegde haar tranen weg en keek vol ontzag naar de wolvin. "Niet huilen, Okami, Huilen lost niets op" Lune stond op en ging naar de wolf toe. Maar deze leek alleen maar verder en verder weg te gaan. Hoe hard ze ook probeerde, ze kon de wolf nooit bereiken en uiteindelijk werd ze altijd wakker. Deze droom was erg belangrijk voor haar, het gaf haar moed en had haar doorzettingsvermogen gegeven. Maar ze had het verkeerd begrepen. Door de droom deed ze slechte dingen om op te vallen. Ookal wist ze niet echt dat het niet de bedoeling was dat ze die dingen deed. Rustig opende ze haar ogen. Strak keken haar ogen in die van hem. Diep vanbinnen zag je de haat die ze voor haar familie koesterde, het enige wat haar nog in leven hield.

Hij zag dat Lune glimlachte. Waar zou ze aan denken? Vast goede dingen. Saturi speelde verder. Hij zag aan haar dat ze inderdaad aan goeie dingen dacht. Haar houding werd ontspannender. Saturi glimlachte terwijl hij verder speelde. Toen zag hij dat haar glimlach verdween. Nu was ze vast aan andere, minder leuke gedachten. Haar houding werd op een gegeven moment gespannen. Haar herinneringen waren vast nu op een hoogtepunt. "Je doet het goed.." fluisterde Saturi. Hij speelde weer verder. Even later deed Lune haar ogen open. Hij zag aan haar blik dat ze heel wat had gezien. Hij stopte met spelen, en keek daarna een tijdje in haar ogen. “Je hebt goed je best gedaan Okami..ik kan dat zien aan de blik die je in je ogen hebt..ik zag je 1 worden...je eigen gedachtes verkennen..Ik kan aan je ogen zien dat je haat koesterd voor iemand..of meerdere personen..ik zal niet verder vragen, maar je bent met vlag en wimpel geslaagd voor dit deel” Hij stond op en deed zijn fluit om zijn middel. “Nou, dit was de training voor vandaag Okami..onthoud wat ik je allemaal heb geleerd, en moge onze volgende trainingen nog goed gaan.” Hij stond op, pakte zijn zwaarden, en deed deze om zijn middel. Toen keek hij naar boven, naar het raam. Gizo zat daar nog steeds. Hij begreep het teken, en vloog weg. Toen keek hij weer naar Lune.