Not my favorit game, but I have no choice || Spell

Daar zat hij dan. Op een bankje aan de kant te kijken hoe een aantal leerlingen met een sport bezig waren. Unihockey wel te verstaan. Niet echt een van zijn favoriete sporten, maar weinig keus dan meedoen had hij niet. Naast Natsu zaten een aantal kinderen te praten over alles wat ze de afgelopen dagen hadden gedaan. Zover hij het kon volgen was het heel wat. Hij zelf had weinig gedaan. Beetje rondgehangen en de weg proberen te vinden in de school. Vrienden had hij nog niet, maar dat was ook niet gek aangezien hij hier net pas op school zat. Alles was nog nieuw voor hem. Natsu richten zijn ogen op het speelveld en zag hoe het balletje in een van de doeltjes werd geslagen. Dat was nu al de zoveelste keer dat hetzelfde team scoorde. Achter elkaar nog wel. Wat zou hij graag willen winnen van dat team. 'Oke, wisselen! Ik moet eventjes weg maar ga vooral zo door!' riep de leraar door de zaal heen en verdween vervolgens door de uitgang van de ruimte. Natsu twijfelde geen moment een greep een van de hockeysticks beet en ging klaar staan. De rest van zijn team was echter minder snel. Sommige moesten zelfs nog van de bank af komen. Het andere team leek daar niet echt op te wachten en begon gewoon. Ze maakte meteen hun eerste punt. Natsu keek diegene aan die het punt maakte en grijnsde breed uit. Dit kon nog leuk worden en hij was niet van plan om te verliezen. Daar had hij een hekel aan.
Het spel vervolgde zich, maar er werd niet aan de regels gehouden. Niet dat hij die zou gaan volgen als er toch geen leraar in de buurt is. En andere waren het blijkbaar met hem eens. Er werden nog twee punten gemaakt door het andere team voor zijn eigen team er eindelijk eentje kon maken. Het zag er niet echt na uit dat ze het zouden winnen, maar Natsu weigerde op te geven. Plots voelde hij iets hards tegen zijn achterhoofd aan komen. Voor zover hij kon voelen leek het wel een hockeystick. 'Sore o mite!' schreeuwde hij kwaad voor hij zich omdraaide en diegene die hem had geslagen aankeek.

_____________________

Oh mai, moet er echt weer inkomen ><
& Flut, wist niks beters...
(Tekst betekend: Kijk uit)

Grijnzend keek Spell naar haar overige teamgenoten. Ze was heel even op de bank gaan zitten om te rusten, maar de anderen speelden gewoon door. Zeker nu de leerkracht uit de zaal was, begon het spel interessant te worden. Haar ogen werden getrokken door een jongen die ook opeens opstond en mee begon te doen. Geconcentreerd volgde Spell zijn bewegingen. Ze wist niet hoe ze hem zou na moeten doen. Ze was zelf niet zo heel goed in deze sport, maar de rest van haar team leek dit wel te zijn. Ze dacht even na. Zou ze het andere team gaan joinen? Zo goed had de leerkracht nu ook weer niet opgelet toen hij de namen opsomde. Even overwoog Spell wat het gevaar kon zijn als ze plots mee zou doen met het andere team. Niemand hield hier zich echt aan de regels, maar die van het zwakkere team waren ook niet overgegaan naar het betere team. Plots viel iemand van het zwakkere team af. Spell zag dat hij het niet meer zag zitten en stond op om zijn plaats in te nemen. Zo zou haar team ook niet kwaad op haar kunnen zijn. Trouwens, zij stonden toch aan de leiding. Misschien hadden ze wel een kans op winnen, tenzij dat drastisch zou veranderen door het zwakkere team. Spell verwisselde van hockeystick en ging achter de jongen met het roze haar staan. Ze hief haar hockeystick op, keek niet uit wat ze deed en sloeg vervolgens hard tegen iemand aan. Ze schrok toen ze een opmerking toegesmeten kreeg. Ze wist niet wat voor taal het was, het was in elk geval een opmerking in een andere, onbekende taal. Nou ja, voor haar onbekend dan. Het zou wel iets met woede of pijn hebben te maken, aangezien de jongen zich om had gedraaid en haar kwaad aankeek. Geschrokken liet ze haar hockeystick vallen. Ze rende op de jongen af en keek hem geschrokken aan. Moest ze ook in die taal gaan praten? Ze wist het niet. Ze besloot om gewoon haar eigen taal te praten. Mensen riepen immers wel vaker gekke dingen uit als ze kwaad waren, toch? Spell had het vaak genoeg meegemaakt dat haar moeder in de meeste rare talen vloekwoorden begon te verzinnen als ze haar teen stootte, sommige vloekwoorden waren niet eens goed gespeld of waren geen echte woorden. Haar broer moest dan lachen, waardoor haar moeder nog bozer werd. ‘Sorry!’ zei Spell, waarna ze stil hield bij de jongen, haar hand op zijn arm legde en de andere hand op zijn achterhoofd. Ze ging op de tippen van haar tenen staan – de jongens was namelijk nogal wat groter dan haar – en inspecteerde de plaats op zijn achterhoofd. Ze kon niks zien, maar zo’n klap op je achterhoofd met een hockeystick moest vast pijnlijk zijn. Schuldbewust keek Spell even naar de grond. ‘Ik weet ook niet goed hoe ik hockey moet spelen, ik deed maar wat,’ gaf ze uiteindelijk toe. Moest de jongen niet zo kwaad hebben gekeken dan was de situatie zelfs wel komisch geweest, maar Spell durfde het nu niet aan om te gaan lachen. Dat zou de jongen vast alleen maar bozer maken. Als zij zich vreselijk bezeerd had en er kwaad om werd zou ze het ook niet fijn vinden als iemand met haar begon te lachen. Hoewel… Kleine kans dat ze daar ooit boos over zou worden. Misschien van de schrik, maar meestal was haar vreemde reactie om te gaan lachen met zoets. Spell probeerde haar eigen gevoel te verdringen en zich meer te concentreren op de jongen. ‘Misschien moet je even gaan zitten,’ zei ze bezorgd. ‘Zo’n stick tegen je achterhoofd is niet niks.’ Nogmaals liet ze schuldbewust haar blik op hem rusten. Andere teamgenoten hielden zich echter niet in en waren wel met haar aan het lachen, waarbij de teamgenoten van het betere team haar arrogant aankeken, als zij zichzelf eigenlijk niet voor zoiets hoefde te verontschuldigen. Spell voelde zich echter niet geïntimideerd door de blikken en staarde net zo lang terug tot ze zouden wegkijken, wat uiteindelijk ook gebeurde. Ze legde haar hand op de arm van de jongen en keek hem bezorgd aan. ‘Nogmaals sorry,’ zei ze toen, waarna ze even slikte. Zou hij erg boos zijn?

- Snel geschreven postje in tien minuten, kan slecht zijn, moet zo gaan ;D

Eigenlijk verwachtte Natsu een andere reactie van het meisje. Eerder boos dan geschrokken. De meeste werden altijd boos als hij tegen ze schreeuwde. Misschien paste dat gewoon niet in het plaatje op dit moment. Natsu greep even naar zijn achterhoofd en liet zijn hand liggen op de plaats waar de stick contact had gemaakt met zijn hoofd. 'Sorry!' Hij keek even het meisje aan. Oh ja, ze spraken hier zijn taal niet. Soms vergat hij dat gewoon als hij boos was. Dan was hij de woorden eventjes kwijt die ze hier gebruiken en schreeuwde hij gewoon in zijn thuistaal. Natsu was niet echt boos meer naar de excuses van het meisje. Dat kon hij ook gewoon niet zijn. Een hele inspectie volgde naar haar excuses. Bijna alsof hij bij de school doctor zat. Was dat ook niet meer nodig. Heel graag bezocht hij de school doctor namelijk niet. Hoe dan ook, het zou een bult worden. Daar kon je gewoon niet omheen. 'Ik weet ook niet goed hoe ik hockey moet spelen, ik deed maar wat' Natsu haalde zijn hand van zijn achterhoofd af en wilde wat zeggen, maar het meisje was hem al voor met haar woorden. 'Misschien moet je even gaan zitten.' Hij knikte instemmend. 'Misschien wel een goed idee ja,' gaf hij als antwoord. De woorden die hij sprak klonken weer eventjes raar in zijn oren, maar dat wende al snel wel weer. 'Zo’n stick tegen je achterhoofd is niet niks.' Zijn blik ontmoete haar schuldbewuste blik in haar ogen. Reageerde ze nu niet een beetje te bezorgd? Zo heel erg was het nu ook weer niet. Natsu kon op zich wel tegen een stootje.
De jongen keek om bij het horen van zijn lachende teamgenoten. Hij klemde de hockeystick die hij nog steeds in zijn hand had stevig vast en voelde sterk de neiging om deze tegen hun hoofden aan te gooien. Het lachen zou ze dan wel vergaan. 'Damare! Baka!' Aangezien zijn zijn woorden niet begrepen gingen ze gewoon door met lachen. Dan moesten ze het maar op de harde manier leren. Met een krachtige zwaai gooide Natsu de stick in zijn hand tegen het hoofd van een van zijn teamgenoten. Het hele team was meteen stil en sommige hielpen meteen hun gewonde teamgenoot. 'Nogmaals sorry' De jongen draaide zich weer om en keek het meisje. 'Maak je toch geen zorgen. Het is al goed.' Bij het uitspreken van de woorden krulde zijn mondhoeken omhoog en sierde zijn gezicht. 'Natsu is de naam trouwens.' Hij wachtte eventjes tot er antwoord zou komen en liep vervolgens richting het bankje om daar op te gaan zitten. Hij had een beetje hoofdpijn gekregen van de klap, maar dat zou uiteindelijk wel weer overgaan.

Dat de jongen niet echt boos was, ondervond ze in eerste instantie. Dat hij een driftkikker was, ondervond ze in de tweede instantie. En dat hij Natsu heette, was het laatste puntje wat ze van hem te weten kwam. Ze keek geschrokken naar de jongen die getroffen was door de hockeystick, maar hij leek er niet echt slecht aan toe te zijn. Ergens had Natsu wel een punt dat hij zo boos reageerde, maar om dan meteen zo’n handeling te verrichten? Ook begreep ze zijn taal niet. Het was vast wel een bepaalde thuistaal die zij niet kende, maar haar taal was gewoon de taal die iedereen hier wel leek te spreken. Natsu kon het zelf ook, dat had ze ook wel weer ondervonden. De glimlach die hij had gemaakt rond zijn mondhoeken paste totaal niet bij de gebeurtenis die hij net had veroorzaakt. De gewonde teamgenoot werd ook naar een bankje gebracht en jongens en meisjes keken zowel haar als Natsu boos aan. Spell probeerde het te negeren. Misschien was het ook wel hun eigen schuld. Natsu had gewoon van zich afgereageerd, zoals zij misschien ook zou doen, alleen zou ze dat niet op die manier doen. Eigenlijk waren er weinig momenten dat ze echt kwaad werd, maar als iemand vervelend deed, deed zij natuurlijk ook vervelend terug. Waarschijnlijk was de manier van afreageren voor iedereen anders en was die van Natsu voor haar heel vreemd, maar voor hem juist verhelderend en oplossend. Ze haalde haar schouders op. Ze ging hem daar ook niet op beoordelen, iedereen werd wel eens kwaad. Spell verzette de gedachten. ‘Aangenaam kennismaking, Natsu,’ zei ze, waarna ze vriendelijk glimlachte. ‘Mijn naam is Measure ‘Spell’ Sparks, maar noem me maar Spell,’ zei ze haar gebruikelijke openingszin. Ze glimlachte even naar Natsu. Ze ging naast hem op het bankje zitten, maar keek ter bevestiging nog eens even naar zijn achterhoofd om te zien of er echt geen bloed tevoorschijn kwam of zo. Ze voelde zich nu eigenlijk al schuldig dat ze meegedaan had aan hockeyen. Ze kon eigenlijk helemaal niet met een hockeystick omgaan en dat was daarnet dan maar weer bewezen. Hopelijk kreeg Natsu ook geen zeik met het groepje teamgenoten. Die keken hem trouwens niet meer aan, dus Spell vermoedde dat het uitlachen echt alleen voor de situatie zelf was, zoals op een middelbare school altijd wel was. Je werd uitgelachen door kliekjes, maar het bleef nooit al te lang duren, tenzij je echt het mikpunt van het getreiter was. Spell haalde even diep adem, zodat ze de zenuwen weg kon laten gaan die ze opgedaan had toen ze Natsu vol op zijn achterhoofd raakte met haar stick. De rode kleur was hopelijk ook uit haar wangen weggetrokken. ‘Ik denk dat ik het beste nooit meer ga hockeyen,’ zei ze lachend. ‘Of jij moet uit mijn buurt blijven, dan kun je al zeker niet geraakt worden.’ Dat laatste zei ze ietwat plagerig, waarna ze haar tong even plagend uitstak. Het moest er vast heel kinderachtig uitzien, maar Spell vond het gewoon leuk om te doen. Bovendien zou Natsu ook wel weten dat het voor te plagen was. Ze keek naar de teamgenoten die dankzij Natsu’s vliegende stick even gestopt waren, maar dadelijk wel weer zouden voortgaan. De gymleraar was ondertussen weer teruggekomen en keek raar naar de gewonde jongen, maar ook naar Spell en Natsu die op de bank zaten. Sommige jongens en meisjes wezen al meteen naar Natsu, anderen hielden het stil. Sommigen wezen zelfs naar haar, alsof zij de schuldige was. Spell keek zelf zo onschuldig mogelijk, maar ook lichtelijk boos naar de jongens en meisjes. Stelletje klikspanen. Spell kon geloven waarom Natsu zo boos op ze werd. Die hockeystick was een goed idee. Toch hield Spell zich in. Ze kon zich zo boos maken als ze wilde, daarmee werd het probleem nochtans niet opgelost. Al wat ze konden doen was wachten wat de gymleraar zou doen. Of zeggen. Maar deze leek totaal niet geïnteresseerd te zijn in de situatie, zei dat ze hun hockeysticks mochten opruimen en dat de les voorbij was. Spell keek naar Natsu. ‘Ik heb een uur uitval,’ zei ze, waar ze nogal geluk mee had. ‘Wat wil je doen? Of heb je les?’ Ze keek hem vragend aan. Misschien was hij wel het type dat spijbelde, dat niks om de les gaf. Maar dat wist ze natuurlijk niet zeker, dus daar ging ze ook niks over zeggen. Rustig wachtte ze het antwoord af.

'Aangenaam kennismaking, Natsu. Mijn naam is Measure 'Spell' Sparks, maar noem me maar Spell.' 'Aangenaam Spell,' sprak Natsu glimlachend en draaide zich vervolgens om, om zijn weg naar de bankjes te zoeken. Hij koos een plekje met wat afstand van de andere leerlingen en ging vervolgens zitten. Met zijn hand wreef hij eventjes over zijn achterhoofd, maar toen Spell naast hem kwam zitten liet hij zijn arm weer langs zijn lichaam rusten. Zijn blik gleed even naar het groepje dat zojuist had ondervonden hoe hij zich kon gedragen, maar die hadden het te druk met hun teamgenoot. Misschien had hij wel een beetje te overhaast gereageerd en niet nagedacht bij wat er kon gebeuren, maar ja.. zo was Natsu nou eenmaal. Hij dacht nooit na bij zijn acties en wat de gevolgen ervan konden zijn. Zo had hij al een paar keer iemand naar de ziekenboeg geslagen op zijn thuisplaneet. Gelukkig was die jongen er niet zo heel erg aan toe. 'Ik denk dat ik het beste nooit meer ga hockeyen.' Natsu draaide zijn hoofd richting Spell nadat ze de woorden had uitgesproken. Vanwege een ongelukje stopte je toch niet met iets? Tenminste, dat gold voor hem. Misschien niet voor haar. 'Of jij moet uit mijn buurt blijven, dan kun je al zeker niet geraakt worden.' Natsu glimlachte toen hij haar woorden hoorde. 'Dan zou er vast wel weer iemand anders zijn die een stick naar mijn hoofd gooit,' zei hij lachend en greep vervolgens weer eventjes naar zijn achterhoofd. De plek waar de stick zijn hoofd had geraakt deed nog steeds pijn, maar het was niet zo erg dat hij naar de ziekenzaal zou moeten. Dat zou overdreven zijn. De glimlach die op zijn gezicht te zien was geweest, verdween toen hij iets warms en vochtigs op zijn hand voelde. De jongen haalde zijn hand van zijn achterhoofd af en zag wat rood bloed uitgeveegd op zijn hand liggen. Het was toch erger dan hij had gedacht, maar toch weigerde hij er iemand naar te laten kijken. Natsu veegde het rode bloed aan zijn zwarte jackje af zo snel als hij kon zodat Spell het niet opmerkte. Ze leek nogal snel bezorgd te zijn om andere en hij wilde niet dat ze zich zorgen om hem ging maken. Bovendien kende ze elkaar nog niet zo lang. Natsu keek eventjes de zaal in en zag dat de gymleraar alweer was teruggekeerd. Voor een moment ontmoete zijn ogen die van Natsu. Zou de leraar hebben gezien dat zijn hoofd bloede en hem naar de ziekenzaal stuurde? Dit leek niet het geval toen de leraar zijn blik naar de andere gewonde jonge keerde. Natsu keerde zijn blik ook naar de gewonde jongen en zag al meteen allemaal vingertjes zijn kant op gewezen. Moesten die soms ook een klap en uiteindelijk in de ziekenzaal gaan liggen? Hij voelde de neiging om weer met woorden te gaan smijten, maar wist zich toch in te houden. Geen goed idee nu. De gymleraar leek echter niks te maken willen hebben met alles wat er was gebeurt toen hij eventjes weg was. Zijn stem klonk door de zaal. Vertellend dat de les was afgelopen en ze de spullen mochten opruimen. Weer een les ten einde. Maar goed ook. Als het nog langer duurde zal dat bloed uiteindelijk zichtbaar zijn geworden. Natsu wreef nog even een paar keer onopgemerkt over zijn achterhoofd en veegde het bloed weer aan zijn zwarte jackje af zoals hij eerder had gedaan. 'Ik heb een uur uitval.' Natsu keek Spell weer aan. 'Wat wil je doen? Of heb je les?' Een kleine glimlach verscheen weer op zijn gezicht voor hij antwoord gaf. 'Eigenlijk ben ik al uit. Mijn volgende lessen vallen allemaal uit dus heb ik geen lessen meer.' Hij nam een klein momentje om in te ademen. Veel lessen had hij vandaag niet dus dat betekende dat hij lekker vroeg uit was. 'Heb jij nog wel lessen vandaag?' Natsu keek Spell vragend aan. 'En wat zou je dan willen doen?' vroeg hij vervolgens om antwoord te geven op haar eerder gestelde vraag. Hij bleef nog even zitten, maar stond uiteindelijk op om zijn hockeystick te pakken en deze op te ruimen. De meeste leerlingen waren de zaal al uit en bezig met omkleden. Wat een geluk dat hij vandaag zijn spullen was vergeten. Anders had hij bij dat clupje moeten zitten en hun gezeik aan horen. Dat zou nog wel eens verkeerd kunnen aflopen met zijn korte lontje vandaag. Natsu dropje zijn stick in de bak waar de rest van de sticks stonden. 'Gaat het?' Hoorde hij naast hem iemand vragen. De jongen keek opzij en zag dat het de leraar was. 'Ja hoor, maak je geen zorgen,' sprak hij zachtjes. Natsu draaide zich vervolgens om en wachtte tot ook Spell haar stick had weggezet.

________________

Sorry van mijn late reactie ^^'
Btw, Natsu draagt dit:
Spoiler:

Spell wist niet waarmee ze blijer moest zijn. Het feit dat Natsu niet over haar stommiteiten tegen haar tekeer was gegaan, of dat iedereen in het clubje hun mond hield. Want Spell moest toegeven dat ze hun wel heel boos bekeken, maar dan hadden ze Natsu ook niet zo moeten uitdagen. Trouwens, ze wist zelf dankzij haar eigen schrok niet meer zo heel goed wat er gebeurd was. Ze kon alleen maar denken aan de wond die ze zelf had aangericht. Ze volgde zijn bewegingen, maar wendde haar hoofd tijdig af zodat hij zich niet bekeken zou voelen. Want Spell zou het goed genoeg begrijpen als de jongen dat echt niet fijn zou vinden. Nee, die stick tegen zijn hoofd was al erg genoeg geweest. Ze haalde diep adem en keek toen opzij naar Natsu. Ze dacht na. Had ze nog veel lessen? Ze besefte zich dat ze zich eens wat meer moest richten naar haar rooster zodat ze dat soort dingen kon zien aankomen. Maar ze dacht dat ze ook voor een paar lessen uitval had. Of alleen voor de volgende? Ze snapte niet wat er aan de hand was. Normaal wist ze alles precies heel goed. Maar nu was er misschien zoveel schrok geweest, ook al was het misschien wat overdreven omdat Natsu het goed bleek te maken. Maar waarom had ze dan het gevoel dat hij het allemaal maar voor de schijn deed? Omdat ze zich schuldig voelde en ze gewoon weer aan het overdrijven was? Ze schudde haar hoofd. Ze vond de vragen die ze in haar hoofd kreeg maar lastig. Ze wilde niet zoveel vragen in haar hoofd hebben. Ze wilde zich richten op Natsu’s woorden en een antwoord van zichzelf. Wat ze nu ging geven. Oh, wat had ze toch verwarrende gedachten! ‘Ik heb eigenlijk geen idee, ik ben ook aan het nadenken,’ zei ze lachend tegen Natsu. Ze was eigenlijk benieuwd bij wie hij in de klas zou zitten. Bij Norwood of Savador? ‘Ik weet het eigenlijk niet goed,’ beantwoordde ze de tweede vraag op dezelfde manier. Ze voelde dat ze rood werd. Kom op, ze kon toch wel iets verzinnen? Ze was ook zo warrig! Ze wilde niet over zijn achterhoofd beginnen, misschien zou hij haar dan te zorgzaam vinden en sowieso niet meer met haar om willen gaan. Maar aan de andere kant wilde ze wel dat hij het eens liet nakijken, zodat ze zich in elk geval al wat meer gerustgesteld voelde als een deskundige zei dat er niks aan de hand was. Ze grinnikte even. ‘Sorry, ik heb momenteel ook zoveel gedachten,’ verontschuldigde Spell zich, waarna ze even door haar zwarte lokken ging. ‘Misschien kunnen we…’ Haar stem werd zachter en ook wat voorzichtiger, alsof Natsu boos op haar zou kunnen worden. Spell zou het zelf ook niet zo fijn vinden als de schijn erin wilde houden en het toch niet zo goed met haar ging, maar als iemand dat doorhad en haar de hele tijd vragen bleef stellen over haar gezondheid. Maar je gezondheid was toch belangrijk? Ze wist soms ook echt niet wat ze met zichzelf aanmoest. ‘Misschien kunnen we het beste eerst langs de ziekenzaal gaan,’ sprak ze voorzichtig. Ze hief haar handen beschermend op, ten teken van overgave. ‘Zo kan ik tenminste met een gerust hart verder de dag doorbrengen,’ zei ze lachend. ‘En misschien kunnen we daarna buiten wat relaxen? Wat dacht je van naar het grasveld gaan?’ Ze keek hem vragend aan. Hopelijk zou hij toch niet te geïrriteerd zijn om haar vragen.

'Ik heb eigenlijk geen idee, ik ben ook aan het nadenken' Natsu knikte een keer met zijn hoofd om te laten zien dat hij het begreep. Roosters konden soms zo verwarrend zijn en al helemaal als er een keer iets uitvalt of dat je een vervanger krijgt. 'Ach, je hebt tenminste al een uur vrij. Genoeg tijd om dan wat te doen.' Hij glimlachte eventjes toen hij de woorden uitsprak. Vervolgens begon hij aan zijn volgende vraag en et antwoord was hetzelfde als op de eerste vraag. Zelf wist hij ook niet wat ze konden doen dus hij verwachtte ook nog niet echt een antwoord. 'Sorry, ik heb momenteel ook zoveel gedachten,' verontschuldigde ze zich. 'Misschien kunnen we…' vervolgde Spell. De manier waarop ze begon te praten en de voorzichtigheid waarmee ze dat deed, liet Natsu iets vermoeden. De glimlach die op zijn gezicht stond zwakte iets af. 'Misschien kunnen we het beste eerst langs de ziekenzaal gaan.' Daar was het al. Het gene waar hij juist niet echt op te wachten zat. De glimlach verdween volledig van zijn gezicht zoals sneeuw voor de zon. Natsu legde zijn hand weer op zijn achterhoofd. Precies op de plek waar de stick zijn hoofd had geraakt en een wondje was te vinden. 'Zo kan ik tenminste met een gerust hart verder de dag doorbrengen.' Misschien was het wel een goed idee om eventjes langs te gaan bij de schooldokter, maar hij was niet zo fan van dat soort bezoekjes. Meestal kreeg hij dan te horen dat hij voorzichtiger moest zijn, maar zo was hij nu eenmaal niet. Het was bijna alsof je een vogel met een gebroken vleugel vroeg te vliegen. 'En misschien kunnen we daarna buiten wat relaxen? Wat dacht je van naar het grasveld gaan?' Natsu keerde zijn blik naar Spell toen. 'Maak je toch geen zorgen om me. Alles is prima en ik ben wel gewend aan een stootje.' Eventjes nam hij een pauze om in te ademen. 'En zo hard kwam het nou ook weer niet aan,' vervolgde hij met een nieuwe glimlach op zijn gezicht. Wat hij zei was niet echt helemaal waar. Voor zijn gevoel was het niet echt hard, maar zijn hoofd liet duidelijk het tegendeel zien. Natsu haalde zijn hand van zijn achterhoofd af en keek vervolgens naar het kleine beetje bloed dat op zijn hand lag. Hij wist dat Spell het nu wel kon zien, maar het de hele tijd verborgen houden leek hem ook niks. hij loog niet echt graag ookal was het soms nodig. 'Maak je geen zorgen over wat er met mij gebeurd. Dat doe ik zelf wel.' Natsu veegde het bloed weer aan zijn jasje af en keerde zich vervolgens weer tot Spell. 'Naar het veld gaan lijkt me wel een goed idee. Zullen we?' Hij wist dat hij misschien wat te snel van onderwerp veranderde, maar hij wilde Spell zo min mogelijk ruimte geven om zich zorgen te gaan maken. Zijn woorden waren hopelijk genoeg om de zorgen die ze al had weg te werken.

Spell voelde zich lichtelijk schuldig toen ze zag hoe Natsu’s glimlach verdween. Zij had ervoor gezorgd, maar ze wilde alleen maar zorg over hem nemen. Ze haalde diep adem, probeerde zich niet meer met zijn zaken te bemoeien. Het protesteren kwam haar weer te boven toen ze zijn hand zag, maar ze hield haar mond. Ze wist niet hoe lang Natsu haar aandringen nog zou tolereren, maar vast niet lang meer. Hij vond het sowieso niet prettig dat ze zo op hem vitte. Ze moest ermee ophouden, dat wist ze. Ze zuchtte even. De glimlach die net verdwenen was, kwam algauw weer terug. ‘Goed dan,’ verzuchtte ze, waarna ze even zwakjes glimlachte. ‘Maar je moet me waarschuwen als je je niet goed voelt, zodat we meteen terug kunnen gaan!’ Ze keek hem een tikkeltje waarschuwend aan, maar dit werd algauw weer vervangen door een lieve, zorgzame blik, die ze altijd bij zich droeg. Ze keek rond zich heen. ‘Ja, we gaan,’ zei ze, omdat ze eigenlijk niks meer te zeggen had over zijn wond. Het was besproken, Natsu had duidelijk laten blijken dat hij niet wilde gaan, dus dan moest ze er ook over ophouden. Bovendien zou ze het zelf ook niet zo fijn vinden als ze de pijn van een wond probeerde te verbergen en iemand haar maar de hele tijd zou proberen over te halen om naar de ziekenzaal te gaan. Aan de andere kant zou ze zich dan ook weer schuldig tegenover Natsu voelen als het wel iets was. Ze schudde het weg. Ze mocht nu niet zo gaan denken. Misschien was Natsu nu niet helemaal eerlijk tegen haar, maar ze wist dondersgoed dat zij ook zo zou doen, mocht ze in zijn positie staan. Tenslotte was het wegwuiven beter dan gaan klagen, want dat zou ook niet helpen. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde Spell het van zich af te duwen en begon ze te lopen. Tijdens het lopen gleed haar blik opzij naar het jasje van Natsu, waar een klein beetje bloed aanzat. Ze beet op haar onderlip en hield haar mond. Ze keek buiten rond zich heen en concentreerde zich zo veel mogelijk op de omgeving. ‘Mooi hier, hè?’ vroeg ze, wat ze zelf een tikkeltje overbodig vond, aangezien dat Natsu misschien wel meteen hetzelfde dacht van de omgeving. Het gras was prachtig groen, de dauwdruppels hingen er nog aan. Het moest een koude nacht geweest zijn, waarbij het ook veel gevroren had. Zelfs van de bladeren van de bomen kwamen dauwdruppels, die langzaam hun weg naar beneden vonden. Spell wist uit ervaring dat zich verderop een gigantisch meer bevond. Nee, ze vond hem echt groot. Ze keek opzij naar Natsu, om zijn reactie te peilen over al dit. Ze dacht na. Had ze enkel deze les uitval? Ze voelde een vervelend gevoel opkomen. Ze vond het jammer als ze weg moest gaan hier. Ja, heel jammer. Ze deed dit namelijk niet zo heel vaak, naar buiten gaan tijdens een les uitval en genieten van het weer. Meestal ging ze naar binnen om wat lesstof van buiten te leren. Maar dit was ook wel eens fijn voor de verandering. Spell keek rond zich heen en zette zich toen neer. Ze plukte wat aan haar zwarte, fluwelen rokje, die wat kartelig was bij haar knieën. Meestal durfde ze geen echte gymkleren aan te trekken omdat ze nogal suckte in sport. Behalve voetbal, want dat vond ze leuk. De leerkracht zei er echter nooit wat van, was zelfs nauwelijks geïnteresseerd in de les die hij gaf. Hij zei zelfs niks van het feit dat ze een afhangend schoudershirtje aantrok. Ze keek naar de doodskop midden op haar shirt. Ze probeerde iets te bedenken om het te zeggen, zonder voorzichtig of bezorgd over te komen wegens daarnet. ‘Het is nog redelijk warm voor de tijd van het jaar,’ merkte ze op, wat eigenlijk deels waar was. Het was fris, maar toch nog warm. Ze keek weer even zwijgzaam naar de grond. ‘Hoe vind jij het hier eigenlijk op school?’ vroeg ze zachtjes. ‘Ik ben hier nog maar net, dus ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken,’ gaf ze snel glimlachend toe. Ze trok haar benen op, sloeg haar armen rond haar benen en keek hem vragend aan.

Natsu knikte een keertje met zijn hoofd. 'Zal ik doen, Spell.' Zo gouw als bij Spell een glimlach verscheen, verscheen er ook een bij hem. Lachebekjes waren ze nu. Beide zaten ze daar met een glimlach. Natsu volgde Spell de zaal uit richting het veld. Het was even lopen en duurde ook wel eventjes, maar dat maakte hem weinig uit. Hoe dat met Spell zat wist hij niet, maar hij was ook niet van plan het te vragen. Dat was gewoon overbodig. Het eerste wat de jongen deed nadat ze het gebouw hadden verlaten, was om zich heen kijken en bijna vergeten dat Spell er ook nog was. Hij was nog nooit bij het veld geweest, maar dat was ook niet zo gek aangezien hij hier nog niet zo lang op school zat. 'Mooi hier, hè?' Zijn blik gleed naar Spell en hij knikte een keertje met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze besloten ergens te gaan zitten in het gras en gewoon even te genieten van het weer. De dagen zouden binnenkort korter en kouder worden. Dan waren er geen dagen meer zoals deze. Niet te koud, niet te warm. Natsu kon nu al niet meer wachten tot de zomer weer zou aanbreken. Winter was niet echt zijn type seizoen, maar hij had er ook geen hekel aan. Meestal was het in de winter namelijk wel gezellig en zelf vond hij het nooit echt koud. Misschien lag dat aan het feit dat hij een fire magician was. Die hebben het gewoon niet zo snel koud. Natsu legde zijn benen languit in het gras en leunde een beetje achterover waarbij het zijn handen en armen als steuntjes gebruikte. Zijn blik gleed omhoog naar de lucht en de enkele witte wolken die voorbij kwamen zweven. 'Het is nog redelijk warm voor de tijd van het jaar,' hoorde hij Spell zeggen. 'Inderdaad,' reageerde Natsu terwijl hij zich achterover in het gras liet vallen en zijn handen achter zijn hoofd legde als een soort van kussen. De wond hij op zijn achterhoofd had, begon een beetje pijn te doen nu hij er druk op zette. Hij was eventjes vergeten dat hij die had. Gelukkig deed het niet al te veel pijn en kon hij er wel mee dealen. Anders zou het het Spell ook moeten vertellen. 'Hoe vind jij het hier eigenlijk op school?' Vroeg ze zachtjes. 'Ik ben hier nog maar net, dus ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken.' Natsu keek eventjes richting Spell. 'Wel oke,' reageerde hij het een glimlachje. 'Ik zit hier ook nog niet zo lang en heb nog lang niet alles gezien, maar het is hier niet slecht.' Zijn blik gleed weer naar de lucht toe boven hem. 'Tis beter dan dat ik gewend ben..' Vervolgde hij wat zachter en zonder glimlach. 'In welke klas zit je trouwens?' vroeg Natsu en keek Spell opnieuw weer aan. In van onderwerpen veranderen was hij de beste. Hij wist al bijna zeker dat Spell weer terug zou vallen op wat hij had gezegd.

Late reactie, sorry ><
& afgerafeld einde. Mijn ouders wilde dat ik stopte -,-'

Spell voelde zich voor één moment heel erg gelukkig. Gewoon om hier te zitten met iemand waarmee ze goed overweg kon, waarmee ze kon praten en waarmee ze kon lachen. Ze was blij dat Natsu niet boos op haar geworden was. De eerste keer toen ze hem geraakt had niet, maar ook niet toen ze erover door bleef praten. Omdat ze perse wou dat alles goed met hem ging. Zou dat een nieuw aannemende vorm van vriendschap zijn? Ze wist het niet. Voor haar gevoel was het lang geleden dat ze echt vrienden had gemaakt. Nadat haar vader overleven was, had ze een tijdje zonder vrienden gezeten. Toen had ze met niemand willen praten. Toen had ze zich voor niemand willen openstellen. En moest je haar nu eens zien! Spell beet op haar onderlip, die lichtroze van kleur was. Haar moeder vroeg haar vroeger altijd of ze soms lippenstift op had. Maar nee, het was neutrale kleur van haar lippen. Ze vond het fijn dat ze volle lippen had, het paste bij haar. Haar vader had ook volle lippen. Ze had een deel van hem overgenomen en dat vond ze prima. Ze keek opzij naar Natsu. Ze ving op dat zijn glimlach vervaagde. Voordat ze iets kon vragen, werd er al van onderwerp veranderd. Ze zou er nog wel op terugkomen. Hoe vervelend het ook was voor Natsu, ze was iemand die het liefst een reden had van anderen waarom ze iets zeiden. Dat kon misschien vervelend voor hun overkomen, maar voor Spell was het juist de manier om die persoon beter te leren kennen. Natuurlijk stortte je nou ook weer niet op de eerste dag je hart uit bij iemand. Zij zou bijvoorbeeld nu ook nog niet kunnen vertellen over haar vader. Ergens had ze op een onredelijke manier het gevoel dat zij de schuldige van zijn dood was, ook al klonk dat als onzin. Ze kon er namelijk niks aan doen dat hij een hartaanval gehad had, maar toch voelde het voor haar wel zo. ‘Ik zit in de klas bij Master Norwood,’ beantwoordde ze de vraag van Natsu glimlachend. ‘Volgens mij ergens in het vijfde. Ik heb nou ook weer niet zo goed opgelet toen ze mijn rooster gaven en mijn klasinformatie,’ bekende ze, waarna ze even lachte. Haar lach klonk zachtjes, met een lichte melodieuze ondertoon erdoorheen. Goed duidelijk te horen in deze stilte. Want er waren niet zo heel veel leerlingen buiten. Eigenlijk bijna geen. ‘En in welke klas zit jij?’ Spell draaide haar hoofd om naar Natsu. Deze lag op de grond en Spell volgde zijn voorbeeld, alleen gebruikte zij haar armen en ellebogen niet om op te steunen. Ze legde haar handen op haar buik neer en draaide haar hoofd opzij, zodat ze tegen het achterhoofd van Natsu aankeek. ‘Natsu,’ begon ze zachtjes, waarna ze even kuchte. ‘Je zei dat het beter was dan dat je gewend was.’ Ze stopte even met praten. Misschien vond hij haar nu wel heel vervelend. Ach, hij zou het toch niet vertellen als hij er geen zin in had, wel dan? ‘Waarom zei je dat?’ Ze keek hem aan. Zijzelf zou proberen om niks over haar familie los te laten. Of ja, toch niet het dramatische gedeelte. Daar vond ze het nog veel te vroeg voor. Ze was zelf nog met het idee aan het vechten dat hij er nu niet meer was. Ze slikte de opkomende emoties weg en keek hem vragend aan.

- Als je er niks mee kan moet je 't zeggen ;D

PROFILE MAGICIAN

» Spell - This isn't fair
» Casting a spell
» Game on~
» Just another game~
» The Gif Game

Not my favorit game, but I have no choice || Spell

Not my favorit game, but I have no choice || Spell

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen