Sorry for the arrow [OPEN]

Een zucht verliet haar lippen. Haar handen branden en jeukte. Een stem bleef doorzagen. In alle stilte lag ze op haar bed het negerend. Geconcentreerd ademde ze diep in en uit. Ze kon dit. Het was niet moeilijk dit te negeren. Gewoon blijven ademen moest ze doen. In en uit, in en uit, rustig blijven ademen. Elke seconden leek het brandende en jeukende gevoel van haar handen erger te worden en de stem zaagde steeds harder en harder. Dit was helemaal niet zo simpel. Negeren, zeiden de mensen altijd wanneer je iets irritant of dergelijke vond, zo simpel als wat. Dit was alles behalve simpel om te negeren, als je het zelfs kon negeren. De demon zaagde dat ze moest oefenen, anders zou al haar techniek verslappen. Samen met de vloek die de wapens meteen tevoorschijn wou laten komen, was het bijna ondragelijk aan het worden. De tekens op haar handen brandde en jeukte, wouden geactiveerd worden. Diep in en uit ademen. Hoelang zou ze dit nog vol kunnen houden ? Waarschijnlijk niet lang. Zoals altijd zou ze doen wat de vloek wou. Op momenten kreeg ze de vloek op haar handen niet in actie en op andere dagen moest de vloek gewoon geactiveerd worden. Haar lot lag, hoe erg het ook was, in de handen van de vloek, of demon. Ze hoorde samen, misschien was het wel de demon die het allemaal wou, misschien de vloek. Er zat niet veel verschil in uiteindelijk.

Grimmig stond ze op, om boos aan haar handen te beginnen krabben. Dit ging gewoon echt niet. Ooit zou ze het misschien kunnen negeren, maar nu al sinds nog niet. Vaagjes zag ze zacht de paars kleurige tekens opdoemen om dan weer weg te glijden. Het was amper zichtbaar. Het zag er meer uit als aders onder haar huid die even zichtbaar werden, dan tekens. Met opnieuw een zucht griste ze enkele kledingstuk die iets of wat comfortabel zouden zijn tijdens en het sporten, wel meer bepaald boogschieten. Na zich snel omgekleed te hebben beende ze naar het sportzaal. Een knielang rok bewoog elegant heen en weer bij elke stap die ze zette. De stem hield ondertussen haar mond, ze was tevreden gesteld. Voor vandaag was dit haar doel geweest, zorgen dat ze ging oefenen, niet meer en niet minder. Zuchtend liep ze het laatste stukje door de gangen. De eindeloos lange gangen, Alleen al maar hier doorlopen was sporten op zich. Als je vond dat je dik was, was je op het einde van het schooljaar vast vermagerd door het aantal kilometers die je door de gangen liep.

Langzaam deed ze deur open van de gymzaal om deze volledig in zich op te nemen. Er was geen enkele ziel te bespeuren, wat haar plezierde. Niemand zou haar zien trainen. Ook niemand zou gewond kunnen geraken. Geeuwend rekte ze zich uit, om dan op zoek te gaan naar een schietdoel. Na even zoeken had ze al snel gevonden was ze nodig had. Het duurde even voor ze het doel op zijn plaats had gezet, vanwege het gewicht. Maar dan stond het daar en kon ze beginnen met de training. Terwijl ze van het doel wegliep, gloeide de tekens op, op haar handen. Enkele seconden later had ze een pijlkoker met pijlen in en een boog vast. In haar hoofd klonk een soort van tevreden gebrom. Alles ging blijkbaar nog steeds naar de zin van haar, nu moest ze haar enkel nog tevreden houden. Goed schieten en niet missen, dat waren de dingen die haar zou doen laten zwijgen. Haar eerste schot was niet eens dicht in de buurt van de roos. Blijkbaar was ze toch wel wat roestig geworden. Meestal zat ze er niet zo ver vanuit de buurt. Gelukkig had ze nog wel steeds het doel geraakt. Na enkele keren schieten ging het al terug stukken beter. Goed genoeg om haar ogen even te sluiten. Zachtjes voelde ze de tocht die door de ruimte ging. Doodstil was het in de ruimte. Rustig en geconcentreerd spande ze haar boog. Ze had een voorgevoel dat ze dit keer wel de roos net in het midden ging raken. Alles voelde goed aan, haar positie, de spanning van haar boog,… Voorzichtig liet ze uiteindelijk de pijl los.

Een geschrokken geluid bereikte haar oren. Automatisch gingen haar ogen open en zag ze iemand vol verbazing staan kijken naar de pijl. Zoals voorspeld had deze net het midden van de roos geraakt. En de pijl hing net voor iemand zijn gezicht. Het had haar verbaasd dat ze de persoon niet gehoord had. Misschien was ze te geconcentreerd geweest. Een ander ding dat haar verbaasd had was, dat de persoon gewoon doodleuk had besloten voor haar doel te gaan lopen. Iets verder en de pijl had zich in de persoon zijn gezicht geboord. ‘Eh…sorry. Ik ben aan het boogschieten, misschien langs het doel lopen ? Ik weet niet ?’, kwam er geïrriteerd uit langs haar kant. Misschien zelfs een beetje grof, terwijl ze beiden eigenlijk niet gewild had. Wat ze zei was er gewoon uitgekomen zonder nadenken. Lichtjes verlegen, maar nog steeds geïrriteerd wendde ze haar hoofd van de persoon af en liet ze haar wapens verdwijnen. De pijl loste net zoals de boog gewoon op. ‘Het spijt me, ik had je niet horen aankomen. Ik ben blij dat ik je niet geraakt heb’, kwam er uiteindelijk toch nog van haar kant. Flauw glimlachend richtte ze haar blik terug op de persoon. De stem in haar hoofd was terugkomen. Natuurlijk niet blij dat iemand de training verstoord had. Dit lichaam moest fit blijven en niet roestig worden. Hatelijk woorden en dergelijke zoemde door haar hoofd met 1 duidelijke boodschap, kill the person. Kalm liep ze op de persoon af. Met uitgestoken hand stelde ze zichzelf voor. ‘Dedra Caritas Woodfield, aangenaam kennis te maken.’ Vluchtig gleden haar ogen over de persoon deze in zich opnemend.

» Bijles Dark poison arrow {Drake}
» here comes the sun [open]
» Let it all out [open]
» As you see me. {open}
» Well sorry. (Open)

Sorry for the arrow [OPEN]

Sorry for the arrow [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen