Een blauwharig meisje liep rustig door de gangen heen terwijl haar vingers zoals altijd over de muren heen gleden. Overal om haar heen hing luchtmagie in de lucht, omdat ze specifiek die magie gebruikte om nergens tegenaan te lopen. Miku kende alle gangen die door de school liep uit haar hoofd zodat ze niet snel meer kon verdwalen. Overal had ze wel een herkenningspunt zodat ze altijd wist waar ze was en van niemand meer afhankelijk was. Normaal gezien droeg ze nooit schoenen, maar ze had er een gewoonte van gemaakt om ze toch te dragen, dus ook buiten Met kleine stapjes liep Miku de school uit en werd meteen omarmd door de koude wind, gelukkig ze had een dikke sjaal om haar heen gewikkeld zodat ze niet ziek zou worden in deze tijd van het jaar. Miku’s handen zagen bijna blauw van de koude omdat ze weigerde handschoenen aan te trekken, omdat ze dan niets meer zou kunnen voelen. Blind zijn en winter ging gewoon niet goed samen en daar was ze het levende bewijs van. Het meisje snikte toen ze haar vingers amper voelde. Delailah was ergens beschutting gaan zoeken om de winter door te komen want het arme beest kon toch moeilijk de hele winter buiten blijven rennen. Op haar hulp kon Miku dus niet rekenen vandaag en Mineko was waarschijnlijk bij Mizuki, niet dat ze daar boos om was, haar broer had ook zijn eigen leven. Even vroeg het meisje zich af waarom de winter bestond toen ze zich tegen een boom liet zakken, op het kaste gras. Die boom was zo ongeveer haar vaste plekje geworden om te zitten als ze even buiten wilde en in stilte ging het meisje door met haar gepieker. Het enige leuke aan de winter was de sneeuw en schaatsen op het ijs. Het tweede deed ze alleen als haar broer erbij was, anders zou het grandioos mislopen. Miku dook verder weg in haar jas toen de wind langs haar heen joeg en bleef zo met gebogen hoofd zitten. De wind liet haar jouwe haren opwaaien terwijl rustig probeerde adem te halen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om naar buiten te gaan, maar het voelde net alsof ze stikt binnen de school. Zachtjes begon Miku te neurieën, een rustig liedje waardoor je snel kalm kunt worden. Langzaam werd het trillen minder en opende ze haar ogen weer. Veel verschil maakte het voor haar niet, ogen open of toe. Eigenlijk heeft het bij haar nooit veel verschil gemaakt, maar meestal zat ze er niet echt mee. Vandaag dus wel. Het enige waar ze niet blij mee was waren mensen die deden ofdat blind zijn een besmettelijke ziekte was of haar uitlachten. Wat kon zij eraan doen dat ze juist dat gebrek had? Zachtjes begon ze te snikken. Ze wilde niet meer blind zijn, ze wilde weten hoe de wereld eruit zag! Zo bleef ze een tijdje tijdje zitten terwijl de tranen geruisloos over haar wangen liepen. Waarom moest zij juist blind zijn? Wat had ze mis gedaan?

Hidan liep door de gangen net zoals een ander meisje dat hij had opgemerkt. Haar handen zagen blauw van de kou, net zoals die van Hidan, hij negeerde het. Het maakte toch niet veel uit voor hem. Hij was de pijn gewend van vroeger die hard training te doen bij een leermeester op Razen. Dus hij zou met gemak in bloot bovenlijf kunnen rondlopen. Gelukkig deed hij dat niet. Anders was hij allang een ijsblokje. Hij had een wapen op zijn rug, waar hij vaak mee werkte bij trainingen. Hij had het van zijn vader gekregen, en Hidan was er trots op. Dat merkte je ook, hij liep altijd gelukkig rond in het leven. Alsof hij het leven zag door een roos brilletje. Het meisje ging zitten tegen een boom en stilletjes ging hij erbij zitten, niet wetende dat ze blind was. Tot hij in haar ogen keek. Hij schrok maar schrok in zichzelf, hij wou haar geen schrik aanjagen. Ze begon een prachtig liedje te neurieën, zachtjes deed Hidan mee, zo zou het misschien opvallen dat hij erbij zat. Zachtjes begon ze te huilen. "Hey... Rustig maar meid..." zei Hidan zachtjes "Wat is er?". Hij dierf niet goed enig lichamelijk contact maken, bang om haar te laten schrikken. Maar hij had vaag een idee wat er mis was. Veel mensen hadden bang van blinden, of verafschuwde ze gewoon omdat ze het leven anders zagen dan een gewoon persoon. Hij keek naar de grond en zweeg in alle talen, wat moest hij doen? Hij zat naast een huilend meisje en hij had een vaag idee wat er mis was, maar hij kon haar er niet echt mee helpen. Misschien wel steunen?

*Blaast stof van accje af* Sorry voor het latertje


Het was gewoon een rot seizoen, de winter. Toen het meisje naast zich geneurie hoorde van iemand die het liedje probeerde mee te neurieën, hief ze haar hoofd met een ruk op. Veel aandacht besteede ze er daarna niet meer aan. De wind sneed als messen langs haar gezicht heen en snel dook ze terug in elkaar. De tranen stroomde volop over haar wangen terwijl ze zachtjes snikte. Het was gewoon niet eerlijk, ze wilde weten hoe de wereld eruit zag en de antwoorden van Savador hadden daar niet echt bij geholpen. Er was iets mis met die man, misschien kreeg hij te weinig liefde ofzo? Miku was al veel mensen tegengekomen die de man niet moesten, zelfs haatten. Ok, hij zag er altijd nors uit alsof hij niet wilde dat mensen hem aardig vonden. "Hey... Rustig maar meid..." sprak de jongen die naast haar zat zachtjes. "Wat is er?" Waarom wilden mensen haar constant helpen? "Er is niets ergs, alleen het feit dat ik het beu ben om niets te zien." De woorden waren er met lichte tegenzin uitgekomen, maar ze moest toch iets zeggen. Zo erg was het niet dat de jongen wist wat er juist aan de hand was. "Miku de la Faiette," stelde ze zich met een stem die wat gesmoord werd door de dikke sjaal. Haar blauwe ogen waren nog steeds op de lege wereld voor haar gericht. Eigenlijk vond ze het wel geweldig dat ze haar oogkleur had weten te behouden toen ze nog klein was. Dan deinsden de mensen tenminste niet terug als ze voorbij kwam.

Derp

"Er is niets ergs, alleen het feit dat ik het beu ben om niets te zien." De woorden waren er met lichte tegenzin uitgekomen. Zoals Hidan dacht, ze was inderdaad blind. Maar ze was echt prachtig. Zelfs Hidan zou echt naar haar gekeken hebben als ze langsliep, niet iets wat zijn gewoonte was. Hij hoorde haar naam "Miku de la Faiette".
Een franse naam, speciaal vooral voor haar. "Soms wou ik dat ik blind was. Mijn fantasie gebruiken en me geen sikkepit aantrekken van wat de rest zegt van wat wat is. Mijn weg voelen en denken aan wat het kan zijn. Wat het kan worden." Hij glimlachte dromerig en vroeg dan "Heb je het koud... Miku? Ik ben trouwens Hidan."
Hij omarmde haar voorzichtig "Ik doe je niets, ik wil je alleen maar wat van mijn warmte geven. Ik ben van Razen."
Hij liet haar los en vormde een vuurtje voor haar, dat haar niet zou verbranden of haar kleding zou laten branden. Hij nam haar handen en hield ze voor het vuur "Het zal je niet verbranden dus wees maar goed ontspannen. Je zit hier je haast uit je vel te bibberen." Hij lachte zachtjes en liet haar handen los. Hij was niet goed in het omgaan met blinden. Dus hij wist echt niet wat hij moest doen. Dus hij deed wat hij dacht dat goed was.

Ken je niet zo van die films over superhelden die echt alles kunnen? Wel, soms wilde ze dat er zo'n superheld echt werd en haar uit haar leiden kwam verlossen. Eigenlijk had Miku haar eigen superheld al die haar altijd opweg hielp. Mineko was er altijd voor haar geweest: was met haar naar de speeltuin geweest toen ze klein was en hield haar op weg in een nieuwe school. Dat was misschien iets wat broers voor hun zusje moesten doen, maar toch was het speciaal voor haar. Het meisje keek naar de aura van de jongen toen hij begon te praten. Kijk, dat was weer iets wat ze wel zag: kleurtjes die om mensen heen hingen en die aura's werden genoemd. Zo wist ze altijd hoe iemand zich voelde of dat een persoon loog of niet. "Het klinkt allemaal wel leuk zoals je het verteld, maar neem maar van mij aan dat het minder rozengeur en manenschijn is. Ik ben afhankelijk van mijn broer en van andere mensen, wat niet echt altijd even plezant is." Miku veegde de laatste tranen van haar gezicht en rilde. Misschien had ze een dikkere jas moeten aantrekken of gewoon binnen moeten blijven. Ze knikte toen de jongen vroeg of ze het koud had en zich voorstelde als Hidan. Hij was inderdaad redelijk warm, maar dat waren alle Razianen. Soms was ze jaloers op mensen die die kracht beheersden, het leek haar wel leuk om het altijd lekker warm te hebben. Toen Hidan haar handen vastpakte en boven een vuur hield spande ze al haar spieren aan, maar toen duidelijk werd dat ze zichzelf niet zou kunnen verbranden, ontspande ze terug volledig. Dat vuur was inderdaad lekker warm en deed goed aan haar bevroren handen. "Zit jij hier al lang op school?" Miku en haar broer zelf waren aangekomen toen het schooljaar eigenlijk nog maar net begonnen was. Toen pas had haar vader besloten om hen toch te laten gaan. Het meisje voelde geen haat wegens de man, ookal verafschuwde hij haar en Mineko omdat ze magie konden gebruiken.

"Het klinkt allemaal wel leuk zoals je het verteld, maar neem maar van mij aan dat het minder rozengeur en manenschijn is. Ik ben afhankelijk van mijn broer en van andere mensen, wat niet echt altijd even plezant is." Miku veegde de laatste tranen van haar gezicht en rilde. Hidan nam haar handen vast en hield ze boven een vuurtje dat hij zelf gemaakt had en ze haar dus niet kon verbranden. Hij grijnsde en hield het vuur op een aangename temperatuur, niet te warm, niet te koud. "Zit jij hier al lang op school?" vroeg Miku en Hidan antwoordde "Niet zo heel lang maar ik herken je gezicht wel van iemand die ik heb leren kennen hier. Ben jij het zusje van Mineko, Miku?"
Ja haar gezicht kwam hem nu maar pas bekend voor. Hij keek haar met een brede glimlach aan: "Als dat zo is, je hebt een heel leuke broer. Hij is heel aangenaam en vrolijk, zelfs grappig."
Hij dacht terug aan dat hij uit de boom viel recht tussen Mineko en nog iemand waarvan hij de naam was vergeten. Waren gezellige tijden vond Hidan. Hij streek met zijn hand door zijn witte haar, dat van nature wit was en hij keek weer naar Miku met een glimlach "Ben jij hier al lang?" vroeg hij tenslotte.

Miku's gezicht klaarde helemaal op toen bleek dat Hidan Mineko kende. Haar broer had blijkbaar al een redelijke reputatie gemmakt terwijl zij altijd maar stil binnen zat. Ze knikte toen hij vroeg of ze Mineko's zusje was en grijnsde. Je kon zeggen dat ze trots was op haar broer, ookal was hij twee jaar ouder dan haar. Een vrolijk lachje galmde over het grasveld toen Hidan zei dat MIneko grappig was. De blauwharige jongen kon haar altijd wel aan het lachen krijgen als ze weer eens gepest werd ofzo en dat wardeerde ze enorm. Miku hield van haar broer en wilde hem nooit van haar leven kwijt. Het was wel raar dat er een ander meisje was waar hij echt van hield, want tot nu toe had ze hem helemaal voor haar alleen gehad. Het meisje frunnikte even aan de bloem die in haar haar zat en dacht na over Hidans vraag. Het schooljaar was ongeveer al voor een kwart bezig toen zij hier aankwamen, dus hadden ze bijna een heel jaar al op deze school doogebracht. "We zijn hier al bijna een jaar, maar veel mensen ken ik nog niet." Eigenlijk wilde ze hier in de zomer ook blijven om nog meer mensen te leren kennen en wilde ze niet terug naar haar vader. Haar moeder wilde ze wel terug zien, maar het deed haar echt pijn dat hun vader hen verafschuwde. Wat konden zij en Mineko eraan doen dat ze magie bezaten? Bijna iedereen op Gren bezat magie, behalve dat deeltje waar zij woonden niet. Mensen vonden het raar dat ze haar vader nog niet voor alles wat lelijk was had uitgescheld, maar ze kon zo'n woorden gewoon niet over haar lippen krijgen. Als Miku iemand anders een persoon zag uitschelden deed het haar al pijn terwijl het niet voor haar bedoelt was, maar ja, wat moest je daaraan doen?