Haar slanke vingers sloten zich om het kleine bosje met sleutels en met het puntje van haar tong naar buiten zocht de jonge vrouw naar de juiste sleutels. Ze moest even haar gedachten op een rijtje krijgen en dat kon ze het beste als ze even de volgende les kon voorbereiden. Katherine sloot de deur terug achter zich, blies een lok van haar vuurrode haren uit haar gezicht voordat ze verder liep en ging achter het bureau zitten. Ze was nu officieel over Percy heen, na die klap op zijn gezicht had ze definitief afscheid van hem genomen. Hij moest niet proberen om ooit nog in het huis van haar vader te komen, want dat zou dan niet zijn beste dag zijn. Ze was niet iemand die snel dreigde of haar magie op andere mensen losliet, maar de man was gewoon te ver gegaan. Met een zucht stond ze op van de stoel en liep wat door het lokaal heen. Wat kon ze in de volgende lessen behandelen? Zwarte gaten of gewoon verder gaan met de schaduwen? Ze hadden het al redelijk goed gedaan, maar ze wist uit ervaring dat het niet heel makkelijk was om een schaduw te laten bewegen, laat staan dat het je op een, twee, drie lukte als je van een andere planeet kwam. Na een tijdje bleef ze weer staan en leunde tegen de kast achter haar terwijl ze in de verte bleef staren. Waarom zat het leven zo ingewikkeld in elkaar? Wacht, het leven was opzich niet moeilijk, het was de liefde die ervoor zorgde dat harten werden gebroken en dat mensen gewoon geen zin meer hadden om te leven. Eigenlijk had zij niet veel te klagen, de man van haar dromen was gewoon vreemd gegaan. Savadors vrouw was dood gegaan, had hem achtergelaten met twee kinderen en een reputatie als enge hoofdmeester. De man verdiende het niet om zo vernederd te worden. Hij was lief, vriendelijk en hij had haar geholpen als ze het even niet meer zag zitten. Katherine streek voor de tweede keer haar haren uit haar gezicht en ging terug achter haar bureau zitten, ze wist echt niet wat te doen nu. De klink van de deur die naar beneden gedrukt werd, zorgde ervoor dat ze haar hoofd die kant opdraaide en met haar armen over haar borst gekruist keek ze toe hoe de deur open geduwd werd. “Ja?” vroeg ze zo vriendelijk mogelijk toen ze merkte dat het een leerling was die het lokaal betreden had. De afwezige blik in haar ogen maakte plaats voor een vriendelijke terwijl ze wachte tot het meisje iets zou zeggen.


Meh

Nieuw in een school zijn was moeilijk. Laat staan dat je midden in het jaar aan kwam waaien. Waarom was ze ook al weer hier heen gegaan. Ze wist het niet en wou niet denken aan die verschrikkelijke dag die alles zou uitleggen. Haar vader was gestorven aan een verschrikkelijke ziekte. Niemand kon hem nog helpen, hij was te ziek geweest. De tranan kwamen al weer naar boven. Hij was de enige die voor haar had gezorgt. Door zijn ziekte was ze een paar jaar geleden ook niet naar hier gekomen om te studeren. éstra's moeder had hun al een lange tijd geleden verlaten. Daar door was zij ook één van de enigste geweest die voor haar vader kon zorgen en nu was hij er niet meer. Dus kon ze ook niet veel meer dan hier naar toe gaan. Een zucht liep oveer haar lippen. Dit jaar had ze waarschijnlijk al heel veel gemist en het zou moeilijk worden om mee te zijn met de lessen. Haar magie was zo wi zo al niet zo goed. Nooit echt de tijd gehad om er echt op te oefenen. Ze begon weg te dromen naar haar huis op gren. Maar ze wilde haar hooft er toch bij houden terwijl ze door de gangen liep. Ze was onder tussen de school aan het verkennen. Oke ze had wel een kaartje gekregen waar ze allemaal moest zijn. Maar toch bleef het ingewikkeld om haar weg te vinden. Het was hier ook zo groot. Misschien hoorde ze hier wel helemaal niet thuis en moest ze maar terug vertrekken. Toch ergens had ze een vertrouwt gevoel gekregen terwijl ze rond doolde. Haar klas leek ook nog wel mee te vallen. De andere zagen er toch meestal vriendelijk uit en ze hoopte snel vrienden te maken. Vandaag zou ze waarschijnlijk geen lessen hebben. Z hadden haar gezecht eerst de school goed rond te kijken. Wel dat was ze nu ook wel aan het doen. Maar het was leuker geweest als er iemand met haar mee was gegaan. Met haar witte haar kon niemand naast haar kijken. Het viel zo op, dat ze het soms wel wilde om toveren in een ander kleur. Maar dan zou ze niet meer zijn wie ze was. éstra ging de hoek om een andere hang in. Hier moest ergens het klaslokaal Dark Magic zijn. Daar zou ze les krijgen over Donkere magie. Voor een deur bleef ze staan. Niet wetend of het hier wel was. Twijfelend keek ze nog even om. Maar langzaam nam ze de klink vast en duwde zachtjes de deur open. "Ja" Hoorde ze een stem zeggen. Ze draaide haar hoofd naar de bureau. Daar zat een dame met lange haren. Ze keek haar vriendelijk aan. Het was niet haar bedoeling geweest om binnen te vallen. Gelukkig was de klas leeg. Ze lachte vriendelijk terug en deed de deur achter haar dicht. "Sorry het was niet mijn bedoeling geweest om zo binnen te vallen." Het kwam er maar wat twijfelend en stil uit. Maar ze kalmeerde toen ze wat dichter bij de bureau ging staan. "Ik ben nieuw hier en ze hadden me gezecht eens rond te kijken dus..." Ze keek even rond het was hier zo anders dan bij haar thuis. "Ik ben éstra trouwens." zei ze er nog even snel bij. Het was wel duidelijk dat ze hier les gaf. Dus sprak ze zo beleeft mogelijk tegen haar. "Bent U Miss Katherine?" Ze wachtetot de vrouw antwoorde. terwijl ze langzaam een beetje van been naar been wiegde?

[hoop dat het een goede post is XD]

Katherine legde haar beide handen op het bureau en keek het meisje vragend aan. Ze was waarschijnlijk nieuw en de boel aan het verkennen, anders zou ze niet onnodig binnenvallen. Ze het het meisje nog nooit gezien, maar er waren wel meer leerlingen die ze niet herkende als ze recht voor haar neus stonden. "Sorry het was niet mijn bedoeling geweest om zo binnen te vallen." De jonge vrouw knikte als antwoord en wachtte tot ze een verklaring kreeg. Het was goed dat ze eerst haar excuses had gemaakt, dat ze niet een beetje arrogant begon te doen. Sommige Shadranen zouden misschien zo gedaan hebben en zouden ook wel te horen krijgen dat ze verkeerd bezig waren. Het was niet dat als je van dezelfde planeet als een leraar kwam dat je ineens mocht doen wat je wilde. "Ik ben nieuw hier en ze hadden me gezegt eens rond te kijken dus..." Eens rondkijken, goed om de lokalen te gaan bekijken. Katherine stond op toen het meisje zich voorstelde en knikte bevestigend toen ze vroeg of zij Miss Katherine was. Ze vertrouwde haar eigen stem op dit moment niet echt, was bang dat ze zou gaan beginnen te snauwen net zoals ze bij Laurant had gedaan. Het was echt niet haar bedoeling geweest om de man af te snauwen en ze had dan ook meteen haar excuses aangeboden. Percy zorgde er gewoon voor dat ze zichzelf niet meer was, dat ze sneller geïrriteerd was door de kinderen die in de gangen rondrenden. Even ging ze op haar bureau zitten en keek Éstra met een schuin hoofd aan. "Waar ben je al geweest? Misschien kan ik je rondleiden." Als ze het meisje de school zou kunnen rondleiden zou ze haar gedachten even op een rijtje kunnen zetten, dit was zelfs nog beter dan een les voor te bereiden. "Wat weet je zoal over duistere magie? Je bent tenslotte het klaslokaal dark magic binnengelopen." een vraag die ze het liefst aan elke leerling die ze tegenkwam stelde, maar ze kon zich inhouden. Geduldig legde ze haar handen op haar schoot en wachtte op een antwoord.

Die van u is goed, die van mij wa minder :3

"Waar ben je al geweest? Misschien kan ik je rondleiden." Ze was al op vele plaatsen geweest. Gewoon even snel een kijkje en maken dat je weer weg was. Zo had ze het gedaan. Ze zou de school wel leren kennen wanneer ze lessen begon te krijgen. Meer moest dat niet zijn toch? "Wat weet je zoal over duistere magie? Je bent tenslotte het klaslokaal dark magic binnengelopen." Daar had ze wel gelijk in. Ze groef in haar gedachten wat wist ze over die magie? Niet veel, bij haar op gren werd daar niet zo veel tijd aan besteed. wat moest ze nu zeggen. Gewoon de waarheid. "Ik weet dat zwarte magie afkomstig is van shadra! Dat je schaduwen en al kunt laten bewegen." Daar had ze af en toe eens een verhaaltje over gehoord. Vroeger speelde ze dan wel eens met schaduw poppen. Dat was altijd luik geweest maar niet het zelfde. Wat wist ze nog over zwarte magie. "bij mij zeggen ze ook, dat de meesten ook niet echt zo vriendelijk zijn!" Meer kon ze er niet echt over vertellen. Over haar magie kon ze uren praten. Maar over de andere, ja ze kon zegen welke planeet en soms wist ze een klein trucje. verder was dat het. haar vader was een groot meester geweest. Toch in haar ogen, alles wat ze wist kende ze door hem. Haar moeder niet echt. Alleen een paar valse dingen wat haar moeder zelf had gedaan. Maar dat wou zij niet doen. De pijn schoot in haar ogen. Hoe kon haar eigen moeder nou zo iets doen. Maar ze verzette haar ogen terug op neutraal. Wachtend op een antwoord. keek ze nog eens goed rond. Niet het gezelligste lokaal van de school. Maar zeker niet het slechtste, het meer daar was ze graag. De kasten ook, daar voelde ze zich tenminste wat thuis. De planten het groen, daar hield ze van. het mooiste geschenk van het heelal. Wat kon je je meer wensen. het groen het leven. "Meer weet ik ook niet echt." Vrienden had ze ook nog niet echt gemaakt. Maar dat zo morgen wel komen. Dan had ze haar eerste lessen. Maar het eerste en tweede les uur was ze normaal vrij. Het eerste zeker. Maar het tweede was ook een twijfel laar. Ergens had ze er wel zin in, maar aan de andere kant. Dan weer niet, wat zou ze leren. Zou ze mee kunnen. met de leerstof. De eerste week, zou waarschijnlijk moeilijker zijn dan de rest. Zich weer herpakken. Weer helemaal zonder nare gedachten het leven in stappen. Was dat geen goede gedachte? Ja daar zou ze voor werken.

[flutje!!!]