Na haar gesprek met Savador was Laiq het schoolterrein gaan verkennen. Ze moest haar gedachten ergens anders op focussen en niet meer denken aan het gesprek op Savadors kantoor. Al kon zelfs een blinde zien dat ze afwezig was en een beetje bleek zag. Na een tijd lang rondgelopen te hebben, was Laiq uitgekomen bij iets wat nog het meest op plantenkassen leek. De nieuwsgierigheid won het van haar en ze besloot naar binnen te gaan. In de kas was het vochtig en warm. Voor sommige planten was dat ook wel nodig anders konden ze niet groeien. Laiq liep langs alle planten die zich in de kas bevonden. De meeste kende ze niet. Ze behoorde waarschijnlijk tot de flora van andere planten waar ze nog nooit geweest was. Maar de Puffoonse planten in de kas riepen direct een herkend gevoel op. Een klein glimlach verscheen op Laiqs gezicht toen ze een aantal herkenbare planten nog bij naam wist. Ze gooide een paar lange bruine lokken haar over haar schouder. Nadat ze haar haren los had gemaakt op de etage had ze er niet veel meer voor gevoeld om het allemaal weer op te steken. In plaats daarvan had ze twee plukken haar bij haar slapen gepakt en achter vastgemaakt met een klein elastiekje. Zolang haar bruine haren maar over het bovenste deel van haar oren zaten.
Ze knielde neer bij de Puffoonse planten en trok voorzichtig haar kanten handschoen uit. Met haar lange spitse vingers streek ze teder over het fluweel zachte blad van de bloem. Hoe vaak had ze die bloem vroeger wel niet gezien. Zijn aanblik maakte Laiq aan de andere kant ook wel wat treurig. Een knagend gevoel van heimwee kwam opzetten en viel als een zware steen op haar maag. Ze ging bij de plant zitten. ‘Jij hebt het maar makkelijk plantje. Jij hoeft je nergens druk om te maken. Je hoeft alleen maar mooi te wezen. Je wordt altijd goed verzorgt, ook als je niet doet wat ze van je verwachten. Als je eens een keertje niet zo hard groeit als je verzorger zou willen. Dan schenkt hij je vast alleen maar extra aandacht. Het mooiste van alles is nog wel dat je altijd mag zwijgen. Je hoeft niet te praten als je dat niet wil. Zaten mensen maar zo makkelijk in elkaar plantje,’ verzuchtte Laiq zacht. Ineens hoorde ze zacht geneurie. Er was iemand anders in de kassen behalve zijzelf.

- Norwood -

Norwood had het voor elkaar gekregen. Om een of andere rede viel Aageth eerder in slaap wanneer Norwood neüriede. Een van de rustige liedjes die hij vroeger met de band wel eens zong. Aageth viel als een blok in slaap en diende in de ochtend weer eens wakker te worden. Al met al kon Norwood weer fatsoenlijk slapen. Al was de verzorging van zijn zijn nog steeds zwaar. Norwood liep hoe dan ook uitgerust over het grasveld. Een wit shirt met een blauwe spijkerbroek in dit geval. Hij had een dag vrij en zou deze doorbrengen in de kassen. Wat bijsnoeien van boompjes en onderhouden van hun standplaats. Een leuke uitspraak die Norwood wel eens wilde gebruiken. "If you wanna be happy for one hour, get drunk. If you wanne be happy for a year, fall in love. If you wanna be happy for your life, take up gardening." sprak hij glimlachend. Hij grinnikte kort en liep met zijn gereedschap in zijn handen de kas in. Met zijn rug duwde hij de kas open. Waar een walm van rust en damp hem in het gezicht sloeg. Norwood glimlachte en begon rustig bij de Grense gedeelte. Die immers door hun vele groei nogal wat onderhoud vroegen. Na een tijdje zat Norwood zachtjes te neurieën terwijl hij rustig verder werkte. Het was geen verplicht werk. En ach, de kas bleef ook aan kant. Wat mest tussen de planten en ze konden er weer tegen. Op naar het Puffoonse gedeelte. Rustig begon hij vooraan. Echter halverwege stopte hij. Hij hoorde een stem. Hij luisterde naar de woorden die wat triest klonken. Norwood wachtte tot het stopte en vatte het geneurie weer op. Hij snoeide rustig verder en kwam daarna niet veel later aan bij de border waar ook Laiq stond. Norwood glimlachte vriendelijk. "Ook planten zitten lastig in elkaar..." sprak hij kalm. "Het feit dat ze niets doen dan alleen maar groeien laat lijken dat ze makkelijk hebben..." sprak hij. "Vaak worden ze ook nog eens vertrapt of verbrand en dergelijke. Maar dat terzijde...' sprak hij kalm. "Is er iets waar ik je mee kan helpen, je woorden klonken namelijk....wat droevig..." sprak Norwood vriendelijk. Hij leek nu wel de tuinman van het terrein. Hij bleef immers een leraar en wilde maar wat klaar staan voor de welzijn van zijn leerlingen.

Laiq had bijna gedacht dat ze het zich verbeeld had en dat er helemaal niemand anders behalve zijzelf in de kassen was totdat er ineens een man verscheen. Geschrokken keek ze op. Ze had hem gehoord, maar nog steeds schrok ze van hem. Ze had waarschijnlijk geen man verwacht maar een mede leerling of iets dergelijks. Wat hij vertelde over de planten was waar. Maar toch…het leek Laiq zo dat ze het in een kas wel goed hadden.
Terwijl ze opstond pakte ze haar zwarte kanten handschoen weer en trok hem achter haar rug weer aan. Daarna klopte ze haar kleding een beetje af en trok alles keurig recht. Ze schonk de man een kleine glimlach al deden haar ogen daar niet aan mee. ‘Ik wou dat u kon helpen. Dat zou me vast een hoop ellende besparen. Verder heb ik alleen een beetje last van heimwee,’ zei ze zachtjes.
Ze liet haar blik over de man heen glijden. Wie hij precies was zou ze niet snel kunnen zeggen. Aangezien hij in de kassen de planten stond te verzorgen zou ze zeggen dat hij een tuinman was. Maar hij zag er nou niet echt uit als eentje. Misschien een leraar. Het zou haar niks verbazen als die hier ook zouden komen voor kruiden of bijzondere planten die je voor spreuken gebruikte en dergelijke. ‘Zou ik mogen vragen wie u bent?’ vroeg Laiq daarna voorzichtig. Misschien zat de man er wel helemaal niet op te wachten, zo’n bemoeizuchtige leerling in de kassen. Misschien mocht ze hier zelfs helemaal niet komen! Maar als dat zou was, waarom zou hij dan zo vriendelijk doen. Als ze hier echt niet had mogen komen had hij niet gevraagd of hij haar kon helpen. Dan had hij haar waarschijnlijk de kassen uit gejaagd. Laiq ging er niet vanuit dat ze hier niet wezen mocht. Maar ze was wel nog steeds nieuwsgierig naar wie deze man dan was en of een van haar vermoedens dan juist waren natuurlijk.

Norwood zag dat de leerlinge schrok en glimlachte enkel vriendelijk. Hij hoorde haar woorden en knikte. Hij respecteerde het als ze haar probleem niet wilde delen. "Mocht je toch hulp nodig hebben kun je naar het lokaal woudmagie komen hoor..." sprak hij kalm met vriendelijke toon. "Heimwee, meestal lastig..." sprak hij kalm en knikte uit respect dat hij er niet verder op in ging. Hij bekeek haar kort. Hij legde zijn schaar op een tak en klopte tweemaal op zijn witte shirt. Een paar bruine vlekken vielen weg en het wit werd weer alsof het net uit de wasmachine kwam. Norwood klopte zijn spijkerbroek op dezelfde manier uit. Hij liep uit de border en klopt tweemaal met de neus van zijn schoenen op de rand van de verharding en ook het zand viel er op dezelfde wijze af. Norwood had de vraag gehoord. Hij wreef even in zijn handen die ook weer zuiver waren. "Mijn naam is Norwood, leraar woudmagie en opvolger van de vrouwe van het woud. Al is dat laatste niet enorm van belang in dit geval..." stelde hij zich netjes voor. Hij stak zijn hand netjes uit. Hij knikte even vriendelijk. Ze was van harte welkom. Norwood vond het zelfs leuk om leerlingen de kas in te zien. Al was het om na te denken bij de planten of om nieuwe soorten te ondekken. Hij genoot er van als anderen de natuur leerde kennen. Al deden ze niet eens iets hier.

Laiq toonde de man een dankbare glimlach toen hij vertelde dat ze altijd welkom was in het lokaal woudmagie als ze toch over haar probleem wilde praten. Hij bedoelde het vast goed maar hij was al de tweede die het haar vertelde in korte tijd. Ze kon haar probleem simpelweg niet voorleggen, dan zou ze zwaar in de problemen komen. Wie weet zouden haar ouders haar wel van Starshine afhalen! Dat wilde ze helemaal niet. Niet nu ze de kans had meer te kunnen leren. Daar had ze hard voor moeten vechten en dat zou ze niet zomaar opgeven. Maar ja, ook Laiq wist dat, als ze haar mond niet eens een keer open zou trekken, ze geheid zou exploderen. In de figuurlijke zin dan.
Ze keek toe hoe de man zichzelf op een vrij bijzondere wijze schoon klopte. Zoiets had Laiq nooit eerder gezien. Maar erg handig was het wel. Als zij haar kleding afklopte ging meestaal alleen het oppervlakkige vuil eraf. Los zand of grassprieten. Vlekken kreeg ze er niet mee weg. Maar deze man kennelijk wel.
Niet ontzettend veel later vertelde de man ook zijn naam. Norwood dus. Master Norwood zelfs want hij was leraar zoals Laiq al vermoedde. Behalve zijn naam en functie, vermeldde Norwood er ook bij dat hij de opvolger was van de Vrouwe van het Woud. Nadat hij zichzelf netjes had voorgesteld zag Laiq dat Norwood zijn hand uitstak. Op dat punt was hij dus al anders dan Savador, de eerste leraar die ze ontmoet had en tevens de hoofdmeester. Norwood nam kennelijk het eigen initiatief. Laiq pakte met haar in zwart kant gehulde hand, de hand van Norwood vast om hem even te schudden en daarna weer net zo kalm los te laten. ‘Aangenaam. Mijn naam is Laiq Zefros,’ sprak ze bij het uitvoeren van die actie. Daarna liet ze zijn hand weer los. ‘Ik ben nieuw op de academie. Maar dat had u waarschijnlijk wel al door,’ zei ze terwijl haar mondhoeken lichtjes omhoog krulde tot het begin van een kleine glimlach. In elk geval leek Norwood haar een aardig leraar.

Bij Norwoods eerste woorden die als reactie diende op de hare veranderde Laiqs scheve glimlach naar een ietwat bredere. Ze knikte kalm op wat hij haar vertelde, maar merkte dat hij op iemand aan het doelen was toen hij over de leraren vertelde. ‘Wie bedoelt u als ik vragen mag Master?’ vroeg ze kalm. Ze schudde de vraag al snel weer van zich af toen Master Norwood een vraag voor haar scheen te hebben. ‘Wat kan ik zeggen? De planten en de bloemen helpen me herinneren aan thuis. Ik moet eerlijk bekennen dat er momenten zijn dat ik graag terug naar huis wil. Maar dat zou ook meteen betekenen dat ik mijn ouders teleurstel,’ zei Laiq met zachte stem terwijl ze haar blik afwendde. De licht violet gekleurde ogen keken naar de bloem waar ze net nog tegen had zitten praten. De plant leek er ineens droeviger bij te staan. Alsof ze Laiqs verdriet kon delen. Laiq zou er niet gek van opkijken als dat echt was ook.
Haar blik ging weer terug naar Master Norwood en ineens maakte een benauwd gevoel zich meester van Laiq. Ze wankelde een beetje en probeerde iets vast te grijpen wat haar houvast kon bieden. Maar ze greep mis en voelde hoe ze haar evenwicht verloor. Niet veel later maakte ze een harde smak tegen de koude grond van de kas. Haar blik wazig, haar ademhaling oppervlakkig en haar pupillen leken zich wel iets verkleind te hebben. Ze probeerde overeind te komen maar haar ledematen leken wel van water. Ze weigerde mee te werken aan Laiqs poging om weer op te staan. Vlak daarna werd alles zwart en legde Laiq definitief haar hoofd neer. Alleen aan het feit dat ze nog adem haalde viel te zien dat ze niet dood was.

- Sorry voor de late reactie -

-zit er niet over in, dat kan gebeuren -

Norwood zweeg kort bij de woorden van Laiq. "Savador..." sprak hij als antwoord. "Maar het zal wel goed komen..." sprak hij kalm en glimlachte. Haar woorden deden hem minder glimlachen en hij kreeg een serieuze blik in zijn ogen. Norwood liep naar Laiq en legde kort een hand op haar schouder. "Sommige beginnen met een moeilijke start op school.." sprak hij kalm. "Later maken ze vrienden en willen ze liever op school zijn en gaan ze school minder erg vinden..." sprak hij kalm. "Ik snap dat je de thuissituatie mist. Het is even wennen overnachten op een ander gebouw, maar het wendt...." sprak hij kalm en vriendelijk. "Daarbij opgeteld. Het is zomer, de zomervakantie staat voor de deur..." sprak hij vriendelijk terwijl hij zijn hand van haar schouder af haalde. "In de zomervakantie ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. Je kan dan weer langs huis..." sprak hij kalm. "Er zijn leerlingen die tijdens die vakantie hier blijven en andere zoeken het thuisfront weer op..." sprak hij kalm. "Het is soms door een zure appel heen bijten. Maar als je maar goed door blijft kauwen wordt de smaak van zelf zoet..." sprak hij kalm om haar te bemoedigen.

Ineens probeerde Laiq iets te grijpen en pakte mis. Norwood zijn houding werd alert. Liep direct naar Laiq toe die oppervlakkig ademde. Norwood zaktte door zijn knieën en legde een hand in haar nek. Haar hart klopte nog. Gelukkig. Hij keek naar haar ogen, die waren vernauwd. Hij moest haar naar de ziekenzaal brengen, maar daarentegen zou het waarschijnlijk ook weer te laat kunnen zijn. Norwood zijn gedachten was in strijd met zichzelf. Hij moest zich bij elkaar rapen. Een leraar diende juist te handelen in dit soort situaties. "Laiq, als je het maar laat om hier het einde tegen te komen..." sprak hij zacht. Hij legde zijn hand onder haar schouders. Zijn andere arm legde hij onder haar knieholte. Hij tilde haar rustig op en keek naar de ingang van de kas. Floot kort en de deur ging open. Een wolf stak zijn hoofd naar binnen. "Eyolf, hou de deur open en waarschuw dan de ziekenzaal..." sprak hij kalm. Eyolf blafte dat het duidelijk was. Norwood liep toen naar buiten en rende door de gangen richting de ziekenzaal. "Als je het maar laat om hier in mijn armen te sterven..." sprak hij nogmaals en rende rustig verder. Zijn ogen kort in zijn ooghoeken naar Laiq gericht. Hij zou haar helpen, dat was zijn plicht. Rende een paar trappen op en schoot een gang in. Bij de ziekenzaal hield hij stil en liep naar binnen.

[ik weet niet of dit je bedoeling was. Indien je iets anders van plan was moet je maar even pb'n dan zal ik het aanpassen ^^. Moet ik, indien het toch goed is, een nieuw topic openen?]