Everything seems beautiful, but for me it isn't.

Goed, de eerste dagen waren misschien niet de beste dagen, of de prettigste dagen, of ook maar überhaupt leuk, maar Isabelle moest er mee leven, ze kon hier toch niet snel weg. Ze moest er dus toch op een op andere manier iets van maken. Isabelle liep richting de kassen. Tenminste ze had er wat leerlingen over horen praten en ze wilde wel eens zien wat er was. Zo was ze nieuwsgierig geraakt naar hoe het was. Met een zucht bleef ze voor het gebouwtje staan. Dit was de kas. Wat ze er precies deed wist ze nog steeds niet. Ze stond hier maar. Minuten lang stond ze te kijken toen ze zich omdraaide bij het horen van stemmen binnen. Een zucht van opluchting verliet haar mond. Hoefde ze dat in ieder geval niet te ondergaan. Toen ze een stap weg zette weer terug richting de school kwam Maud op haar schouder zitten. "Haai lieve Maud." Zei ze liefkozend tegen haar gezelschapsmaatje. Zachtjes ging ze over het koppie van het beestje. Maud, die het normaal nooit toeliet, zeker net van andere, begon zachtjes een geluid te produceren die duidelijk maakte dat ze het prettig vond. Isabelle glimlachte even. 'En nou draai je je gewoon om, aansteller.' Isabelle keek even naar Maud. "Wa.. wat bedoel je?" 'Doe niet alsof ik dom ben, je moet het een keer te gemoed gaan. Anders blijf je ongelukkig hier.' Maud sprong op en fladderde richting de deur, Isabelle op de voet gevolgd. Aarzelend duwde Isabelle de deur open. Een zucht verliet haar mond terwijl ze naar binnen stapte, Maud achter haar aan. Even werd Isabelle overrompeld door de bloemen die hier onder andere stonden. Ze liep op een rode roos af en rook er voorzichtig aan. Maud vloog inmiddels opgewonden door de kas heen. Dit liet ze merken door verschillende kreten die ze liet horen. Isabelle was inmiddels al naar een aantal andere bloemen gelopen om er aan te ruiken. "Wat zouden ze hier allemaal mee doen?" Vroeg ze uit het niks, tegen niemand speciaal.

-- Als je je geroepen voelt Wink

Yamato was in de kassen gekomen voor simpel onderzoek met grondmonsters die de invloed van de groei van planten moest beïnvloedde, maar was daarbij al meerdere keren afgeleid door leerlingen die naar binnen en naar buiten liepen en daarbij lawaai maakte, hiervoor had hij zich iets verder in de kassen terug getrokken waar maar weinig mensen waren en de deur bijna niet te horen was. Met zijn notitieboek in zijn hand had hij een behoorlijke tijd aantekeningen gemaakt voordat hij bijna klaar was en daarna toch weer verstoord werd door het nogal luide geluid van een vogel. Snel schreef hij nog het laatste stukje af waarmee zijn werk voor de dag klaar was voor hij het notitieboek dicht klapte en de spullen op ruimde die hij had gebruikt. Hierna ging hij de oorzaak van het geluid onderzoeken door het te benaderen. Het bleek uiteindelijk een nogal opgewonden papegaai te zijn die waarschijnlijk hoorde bij de enige persoon in de kas naast hem, een meisje met blond haar, duidelijk een leerlinge uit ongeveer de vierde klas. Hij benaderde haar in zijn gewone tred, wat op de zachte bodem van de kas nog verrassend stil was en hoorde haar toen hardop een vraag stellen waar Yamato het antwoord wel op wist. "De meeste bloemen hier zijn voor studie, maar wat ze niet gebruiken als lesmateriaal gebruikt of word verkocht, dat of ze laten het gewoon staan voor de sier" zei hij, waarschijnlijk tot de schrik van het meisje waar hij maar een meter of twee van af stond, ze leek niet te letten op haar omgeving, waarschijnlijk had ze ook gedacht dat ze alleen was, wat eigenlijk ook meestal wel de situatie was in de kassen

De geur van de bloemen was ongelofelijk. De combinaties van de geuren waren prachtig, het was net alsof ze in de bloementuin liep bij haar oma. Daar liep ze soms uren in te dwalen en te struinen. Genieten van de geuren om haar heen, van de leegte die er was, de afwezigheid van mensen die ze niet kende. Isabelle liet haar longen vol lopen met de heerlijke geur maar vergat uit te ademen bij het horen van een antwoord op haar eerder gestelde vraag. Langzaam liep ze rood aan toen ze uiteindelijk de adem uit proestte en hapte naar nieuwe adem. Ze dacht toch echt dat ze alleen zou zijn.. En Maud had ook niet verteld van de aanwezigheid van andere. Of was dat juist haar plan geweest.. "Jij..." Siste ze zachtjes naar Maus die op haar schouder was gaan zitten. Met grote onzekere ogen keek ze naar de jongeman die op een aantal meter voor haar stond. Voorzichtig glimlachte ze terwijl ze Maud al weer haar schelle stem hoorde gaan. 'Is dat werkelijk zo. Studie.. pff, waar zijn al die leerlingen dan? En als het voor verkoooo.. O' Isabelle keek streng naar Maud die stopte midden in haar zin. "Snavel dicht." Siste ze weer zachtjes naar haar toe, terwijl Maud verontwaardig haar kop in de lucht stak. "Ze zijn werkelijk waar prachtig!" Zei Isabelle zachtjes en voorzichtig.

Het meisje voor hem had anders op zijn aanwezigheid gereageerd dan hij verwacht had te zien. In plaats van een geschrokken draai hield ze haar adem in tot ze helemaal rood werd om het daarna vervolgens uit te proesten en naar adem te happen, iets waarbij Yamato zijn best moest doen om niet te lachen aangezien het er behoorlijk komisch uit zag. Maar het zou ook wel behoorlijk grof en gemeen zijn, dus was het enige wat hij toonde een glimlach die hij zo vriendelijk mogelijk over probeerde te laten komen. Het meisje siste iets tegen de papegaai die ondertussen op haar schouders was komen zitten waarna ze zich met een nogal onzekere blik op zijn eigen persoon richtte en een voorzichtige glimlach probeerde op te zetten voor de papegaai er door heen begon te praten. Het beest hield ook pas op toen het streng werd aangekeken door haar eigenaresse die daarna de papegaai maande tot stilte. Het meisje leek bijna wel het tegenovergestelde van haar huisdier, verlegen en aardig tegenover vel en brutaal, ze complimenteerde de bloemen zelfs. "Ik vind ze ook erg mooi, al moet je eigenlijk bij Master Norwood zijn met complimenten aangezien hij hier degene is die hier nog het meest voor heeft gezorgd, dat is overigens de leraar Woudmagie. En om meteen de vragen van je papegaai te beantwoorden; er zijn nu geen leerlingen omdat er ook geen les is, al studeerde ik net wel, en de verkoop is aan vaste bloemisten, niet particulier" vertelde hij aan het meisje terwijl hij kalm tegen een lege bak aan leunde waar later in het jaar blauwe Cassiaanse waterlelies in zouden moesten komen. Hij bekeek het meisje nog eens goed en besefte zich dat hij haar eigenlijk nog nooit gezien had "ben je nieuw op Starshine?" vroeg hij dan ook maar, iets in de hoop om meer over de leerlingen te weten te komen, de rest gewoon uit pure nieuwsgierigheid en echte interesse in haar persoonlijk, ten slotte wou hij de leerlingen zo veel mogelijk helpen, al was hij nog maar stagiaire

Maud liep voorzichtig heen en weer over de schouder van Isabelle. Iets waar Isabelle een scheid hekel aan kon hebben en op dit moment wist ze dat Maud alles zou doen om haar boos te krijgen. Dat was vaak de enige manier om Isabelle aan het praten te krijgen. En aangezien ze Maud al jaren had had zij haar inmiddels wel door. Een strenge blik ban Isabelle liet Maud stoppen, die op haar beurt met een verontwaardigde blik naar de jongen keek. Hield hem goed in de gaten en volgde ook maar elke beweging die hij maakte. Isabelle's blik sloeg naar beneden, iets wat ze wel vaker deed als ze zich ongemakkelijk voelde. Zeker als iemand haar persoonlijke vragen ging stellen. Voorzichtig knikte ze met haar hoofd. Het liefst was ze nu om gedraaid en de kas uit gelopen. Het contact met anderen vermeiden was altijd de beste oplossing voor haar geweest, zo leek het altijd. Maar Isabelle wist dat ze dan Maud tegen zich had en een ruzie met een papegaai voor de ogen van een ander was hoogst ongepast. 'Jij lijkt niet bepaald op een leerling..' Hoorde Isabelle Maud zeggen. Ze nam de woorden uit haar mond. Dat was soms het fijne aan Maud, die wist de dingen te zeggen die Isabelle niet durfde te zeggen. "Let niet op Ies.. Ze is van nature nog al heel erg verlegen..' Maud keek met een ondeugende blik naar de jongen. "En bedankt Maud." zuchtte Isabelle. 'Wát.. het is toch zo.' Isabelle hield wijselijk haar mond. Geen zin om te antwoorden en zelfs de moed er niet voor. Verlegen keek ze even op om daarna haar blik weer op de grond te vestigen.

Verlegen was de blik van het meisje naar de grond geschoten verwijl ze knikte als bevestiging op zijn vraag. Ondertussen was Yamato zich er goed van bewust dat de papegaai hem goed in de gaten hield, las een soort waakvogel voor haar eigenaresse. Die eigenaresse scheen in elk geval het toonbeeld van verlegenheid en schuwheid te zijn, iets waarbij Yamato bijna zou gaan denken dat ze zich ergens zou verschuilen of weg zou rennen als ze de kans had, maar hoe zou ze dan lessen kunnen volgen? En dus kwam er zoals te verwachten was eerder een vraag van de papegaai dan van haar baasje, dit keer zonder enig protest "Dat klopt, ik ben ook geen leerling, ik ben de stagiaire aardemagie, Yamato Kaze" antwoordde hij dan ook rustig, ervan uit gaande dat het meisje het ook wel zou willen weten. De woorden die daarna van de papegaai volgde moesten al helemaal beschamend zijn voor het meisje dat kennelijk iets met 'Ies' in haar naam had, ten minste, hij ging er van uit dat het een afkorting was voor iets en niet haar volledige naam. De naam van de papegaai bleek in elk geval Maud te zijn, maar hij besloot voor de rest de discussie maar te negeren. "Het geeft niks hoor, iedereen is wel eens verlegen, de een alleen meer dan de ander, als ik kan helpen hoef je het maar te vragen ok, ehm..? Sorry, maar mag ik je nog vragen hoe je heet?" zei hij tegen het meisje terwijl hij een stapje achteruit deed om een paar stappen verder op een bankje te gaan zitten waardoor hij zich al meer op haar hoogte bracht sinds ze kleiner was dan hem en een grotere afstand tussen hen creëerde die comfortabeler zou moeten zijn voor het meisje

Isabelle tuitte haar lippen even en wist nog net op tijd de snavel van Maud te snoeren, die naar haar zeggen al verkeerd begon.. 'Maar Ies is ni...' "En nou is het wel genoeg geweest met die woorden van je." Zei Isabelle zachtjes en beschamend. Haar wangen rood aangelopen en haar blik van Maud naar de grond. Ze hoorde een geïrriteerde zucht uit de snavel van Maud komen. Maud was werkelijk waar een schatje, als ze alleen was met Maud. Het was een soort soulmate alleen dan net wat anders. Maar omdat Isabelle zich altijd anders gedroeg als ze alleen met Maud was, vond Maud het soms dan ook enigszins raar hoe Isabelle deed bij andere mensen, maar Maud had waarschijnlijk nooit begrepen wat er met Isabelle was gebeurt, toen ze klein was. Maar dat kon je toch ook niet verwachten met een papegaai. Maud was er destijds om Isabelle te laten praten, iets wat ze normaal gesproken niet deed. "Ik ben Isabelle Carlson." Zei ze op een zachte toon. "En dat is mijn papegaai, Maud, maar dat had je denk ik wel door." Isabelle keek even om naar Maud voordat ze weer iets zou zeggen in de trant van 'wauw wel twee volle zinnen!' Nee ze kende Maud inmiddels wel goed genoeg. "Dankje.." Zei ze nog als late reactie op zijn opmerking. Ze wist niet of ze het zou doen, maar ze zag wel. Misschien als ze eenmaal gewent was dat alles makkelijker ging. Voorzichtig liep Isabelle naar het bankje waar de jongen op was gaan zitten, wellicht ging ze helemaal aan de andere kant zitten omdat ze zich nog niet helemaal zeker voelde. Ze zuchtte even.. "Wordt het nog beter dan dit hier?" Haar stem klonk onzeker en wederom zacht. "Ik bedoel, ik vind het al vreselijk hier, maar wordt het met enige kans beter?" Isabelle keek even naar Yamato op. Haar blik vragend met een kern van angst, angst dat het alleen maar erger zou worden.

Yamato besloot maar niks te zeggen over de rode kleur die het meisje begon te krijgen, dat zou de situatie ten slotte waarschijnlijk alleen maar erger maken. Op zachte toon kreeg hij daarna, bijna onverwacht na net, van het meisje zelf antwoord op zijn vraag waarbij ze niet alleen zichzelf, maar ook de vogel aan hem voor stelde. De glimlach verbreedde zich dan ook iets, zeker toen ze hem ook nog bedankte, waarna hij rustig zei "Aangenaam kennis te maken Isabella, maar je hoeft me niet te bedanken, ik heb eigenlijk nog niks gedaan, en als ik iets voor je kan betekenen dan doe ik het met plezier". Nogal tegenstrijdig met het beeld dat Isabella hem tot nog toe had gegeven over haarzelf kwam ze plots, al was het voorzichtig, bij het bankje staan waar hij zat, juist dichter bij hem gekomen dan verder weg gaan staan. De onzekere en zachte stem van het meisje trok zijn aandacht terwijl hij even na moest denken over wat ze nou precies met die vraag bedoelde. Dat werd echter vrij duidelijk toen ze haar vraag uit breidde, ze bedoelde dus het leven op school als hij het goed had. "Natuurlijk wordt het wel beter, je zal waarschijnlijk alleen wel wat moeten wennen aan je nieuwe situatie. De eerste tijd kan dus wel een beetje vervelend zijn, maar zodra je hier ook vrienden maakt zal het een stuk makkelijker gaan en ook een stuk leuker worden" vertelde hij haar met een kalme en geruststellende stem waarna hij nog rustig naar haar lachte. Ze was maar net nieuw, dus wou Yamato best wel helpen om het Isabella een beetje op haar gemak te laten voelen. "Heb je eigenlijk al een richting en vakken gekozen?" vroeg Yamato haar maar aangezien ze zo'n beetje wel door de huidige gespreksstof heen waren

"Vrienden maken.." Zei Isabelle meer in zichzelf dan tegen Yamato. Het was nooit haar sterkste punt geweest en ze had eerlijk gezegd nog nooit echt een vriend gehad, ja Maud was altijd een vriend geweest, maar daar hield het dan mee op. Als je om haar vrienden vroeg zou ze eerder haar ouders en haar broer opnoemen dan dat ze werkelijk de namen van vrienden zou opnoemen. Als ze alleen al aan het idee dacht kreeg ze het Spaans benauwd. Dat betekende namelijk dat ze werkelijk met mensen in contact moest komen, wat al een drama was voor Isabelle, en dan ook nog echt intiem worden. Tenminste, wat je intiem noemt. Het was meer dat je dan dingen ging vertellen over jezelf, die dus dicht bij je lagen. Nee bij voorbaat zou ze zich al omkeren en zich er niet in storten, maar zoals Yamato klonk bleek dat ze nog geen keus had gemaakt.. En dat gelde ook voor zijn volgende vraag. Ze probeerde er zo lang mogelijk van af te zien. Hoe langer ze zich niet had in geschreven hoe minden groot de kans was dat ze werkelijk handen vol mensen zou ontmoeten. Kijk een aantal 'alleen' ging nog wel, maar vele was toch echt een probleem.. "Nee nog niet." Zei ze terwijl ze haar hoofd schudde. Ze wilde eerst weten welke klassen het kleinst waren. Dan was het minder confronterend voor haar. Maarja ze wilde ook weer wat dichter bij haar eigen aard blijven, vuur en licht. Maar het liefst gewoon niet, wat toch niet ging lukken want ze zat immers op een school. "Ik kijk nog even rond, zegmaar." Vulde ze haar zin nog aan.

De woorden 'vrienden maken' ontsnapte nog aan de lippen van Isabella, duidelijk meer in haarzelf gericht dan naar hem, al toonde het wel een klein deel van een probleem aan dat Isabella mogelijk zou kunnen gaan hebben hier op school. Het klonk namelijk alsof ze het absoluut niet gewend was om vrienden te maken, of er in elk geval niet goed in was, maar aangezien Isabella er niks over zei en zijn hulp niet vroeg zou het waarschijnlijk opdringerig zijn als hij er nog verder over door ging. Dus besloot Yamato het maar te laten rusten en zich wel te concentreren op het volgende onderwerp waar hij zelf eigenlijk al over begonnen was. Ze had nog niets gekozen en ondanks dat ze zelf zei dat ze nog rond keek betwijfelde Yamato dat zoiets de echte reden was. Isabelle was waarschijnlijk gewoon bang voor groepen mensen, wat wel heel logisch was als je al verlegen en nerveus was als er maar één ander persoon in de buurt was, maar als Isabelle niet zoiets zou zeggen zou hij wel doen alsof hij dat niet zag, het was ten slotte haar keus om zoiets niet te vertellen, wie was hij dan om zomaar tegen dat soort wensen in te gaan? "Misschien kan ik je een beetje helpen kiezen als je dat zelf niet erg vind?" vroeg hij haar zo beleefd mogelijk. Het was zijn bedoeling om haar zo veel mogelijk op weg te helpen op school, al kon je als stagiaire ook maar beter je grenzen kennen in dat opzichte. Daar was Yamato zich echter wel van bewust en dus zou hij niet verder indringen als dat Isabelle van hem zou vragen. "Of heb je nog iets anders waarmee ik wellicht kan helpen?" vroeg hij haar maar waarbij hij stiekem ook naar Maud keek, als Isabelle te verlegen was om iets te vragen kon Maud dat misschien voor haar doen, maar dat hing natuurlijk allemaal van hen af.

Maud had inmiddels haar kop weer erbij gestoken en luisterde even naar Yamato en naar Isabelle. Nee vrienden maken deed Isabelle niet. 'Misschien is het goed als je wat vrienden krijgt Ies. Daar ben ik het met Yamato eens.' Het beest kwam op de schouder van Yamato zitten. Isabelle keek even verward naar Maud. Daarna naar Yamato en richtte haar blik weer op de grond. Ze luisterde wel naar Yamato, maar schaamde zich zo. Ze kon er toch niks aan doen dat ze niet snel mensen vertrouwde, dat ze het liefst niet met andere om ging. Ze had al jaren zo geleefd en ze vond het prima zo. Zo kende ze het en ze wilde niet van dat afwijken. 'Misschien is het goed als Yamato helpt. Anders krijg je het hier nooit naar je zin. En ik weet dat je niet wilt afwijken van het geen wat je gewend bent, maar dat kan nou eenmaal niet Ies." Isabelle zuchtte. "Jij snapt het ook echt niet hé, Maud." Ze negeerde Yamato even totaal en richtte zich op Maud. Haar blik was alles behalve vrolijk. "Ik kán dat niet zomaar!" Isabelle sloeg boos haar armen over elkaar. 'Owe als je nu een driftbui krijgt.. Je bent geen kleuter meer!' Isabelle keek even op. Maud had haar vader zojuist geïmiteerd. Haar mond viel bijna van verbazing open. Hoe kwam dat beest erbij.. Dit had hij nog nooit gedaan. "Ik dacht dat je aan mijn kant stond." Zei Isabelle zachtjes tegen Maud terwijl ze haar blik naar de bloemen draaide en er naar staarde.. "Bedankt voor je aanbod Yamato." Zei ze fluisterend terwijl ze hem even dankbaar aan keek. 'Ze neemt er graag gebruik van!' Antwoorden Maud vrolijk. 'Dus we moeten vrienden voor haar zoeken!' Grinnikte Maud.

-- sorry, flut, bagger, sorry

Yamato keek verbaasd op toen Maud plots in plaats van bij Isabelle bij hem op zijn schouder ging zitten en daarna nog zijn kant koos ook. Hij had wel verwacht dat het dier zou reageren, maar hij had meer verwacht dat het Isabelle zou steunen dan dat ie zijn kant koos, al was het dan voor haar eigen bestwil. Daarbij brak nog een onderlinge discussie uit tussen Maud en Isabelle die voor Yamato interessant was, maar waar hij zich eigenlijk absoluut niet in kon mengen, het ging hier ten slotte tussen hun twee, al was het nog zo interessant. Ook daarna wist Yamato eigenlijk wat hij moest zeggen, maar hij besloot toch maar gewoon wat te zeggen, gewoon wat in hem op kwam in een poging geen ongemakkelijke stilte te laten vallen "Ehm, eigenlijk bedoelde ik hulp als in helpen met dingen voor school, of als het nodig blijkt te zijn iemand om mee te praten, maar met vrienden maken kan ik weinig helpen, daar zal je toch echt zelf voor uit je weg moeten gaan en met mensen moeten praten" zei hij dus maar waarna hij zijn gedachte liet gaan over hoe hij haar dan misschien wel zou kunnen helpen "Misschien helpt het echter wel als ik je een kleine tour geef door de school en de gebieden eromheen?" stelde hij maar voor. Hij wist niet goed wat hij anders nog zou kunnen doen, tips geven misschien, maar dan zou Isabelle alsnog zelf met mensen moeten praten wat waarschijnlijk moeilijk voor haar was. Hij kon zo weinig anders doen, hij wist ten slotte niet of ze ergens anders nog problemen mee had of hulp nodig had voor iets, maar hij had dan ook maar weinig om mee te werken, wist eigenlijk ook niks over haar om achter zulke dingen te kunnen komen. "Waarom is het eigenlijk moeilijk voor je om vrienden te maken?" vroeg Yamato zodra de vraag zijn hoofd in sprong, het was zo'n simpele vraag en eigenlijk was het een wel heel logisch om die te stellen als hij meer informatie wou zodat hij haar beter zou kunnen helpen, ten minste als Isabelle ook bereid was om antwoord te geven, maar het was niet bepaald een intieme vraag, dus yamato verwachtte aan dat eind in elk geval niet echt problemen, al was het alleen omdat hij er niet bij na dacht dat de achterliggende reden wel eens heel erg persoonlijk zou kunnen zijn.

~geen zorgen, iedereen heeft wel eens van dat soort posten~

Isabelle stond echt verbaasd te kijken toen Maud kant koos voor Yamato. Nog nooit had ze de kant van Isabelle verlaten. Nog stom verbaasd van de actie van Maud kon Isabelle ook nauwelijks luisteren naar wat Yamato erop antwoordde. Waarschijnlijk had Maud nog niet door dat je vrienden niet zomaar kon krijgen. Maar daar moest van beide kanten iets vanaf komen. Zowel dus van Isabelle en de persoon. Dat gebeurde niet zomaar. Isabelle knikte. "Dat weet ik, Maud alleen denk ik niet. Ik zal het in mijn achterhoofd houden." Antwoordde ze licht beschamend en zachtjes. Ze keek Maud even aan die daarna vrolijk van Yamato af huppelde en op de bang ging zitten. "Een tour, nee dank je. Ik hoef niet nog meer in de belangstelling te staan. Ik vind alles wel, hoop ik." Zei ze zachtjes als antwoord op zijn voorstel. Het was heel aardig bedoelt alleen ze vond het a vreselijk dat iedereen haar al zo kon zien en met een rondleiding zouden ze sowieso zien dat ze nieuw was en daarbij kon iedereen haar zien, nee laat haar maar lekker in de anonimiteit leven. Dat vond Isabelle het best. Geen gestres, geen gezeur aan je hoofd. Gewoon de dagelijkse dingen. Isabelle stond op van de bank en liep naar een van de bloembakken. Ze liet haar vinger zachtjes over de zachte bladen glijden terwijl ze bedacht wat ze nu in Joosts naam moest antwoorden op Yamato. Ze zuchtte even terwijl ze nog eens aan een bloem rook. Met haar rug naar Yamato gekeerd begon ze op een zacht toontje te praten, misschien niet eens verstaanbaar voor Yamato. Daarvoor moest hij wellicht bij haar komen staan. "Ik weet niet of ik dat kan vertellen, maar het komt er waarschijnlijk op neer dat ik mensen niet durf te vertrouwen." Isabelle draaide zich even om en keek Yamato aan. Waarna ze weer terug draaide en zich op een orchidee voor haar concentreerde.

PROFILE MAGICIAN

» A beautiful day!
» what a beautiful day....or maybe not..
» Beautiful day
» It's such a beautiful day, you know. {&nd Suicune}
» Beautiful. [OPEN]

Everything seems beautiful, but for me it isn't.

Everything seems beautiful, but for me it isn't.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen