Crown~

Hij wist precies hoe de mensen hem hier zouden gaan noemen, sinds hij nieuw was en veel mensen zijn naam nog niet kenden dus bedachten ze maar bijnamen. Iets typerends van de gemiddelde persoon. Wanneer ze je naam niet wisten, gaven ze je een bijnaam die bij je pastte of het nou sloeg op een slechte eigenschap of niet. Vanaf het moment dat hij dit kasteel betreedde, wist hij dat alle ogen even op hem gericht waren, eventjes wegkeken maar dan weer terugkeken om te zien wat voor een kleerkast de school nou weer binnen trad. Het kwam gewoon door zijn feministische stijl dat mensen hem vaak nastaarden. En niet alleen dat. Zijn haar, zijn blik en hij had het niet eens over het meest typerende aan zijn uiterlijk: Zijn kroon. Het zilveren kroontje met drie punten die omhoog staken, versierd door krullen en kleine steentjes, zat altijd standaard op zijn hoofd. Hij vergat het nooit op te doen, dacht zelfs soms dat hij zou vergaan als hij het kroontje ook maar zou vergeten ook al wist hij dat hij daarmee overdreef. Overdrijven zat in zijn aard, kon hij niks aan doen. Dat kroontje was het meest kenmerkende aan de jongen. Want welke man of jongen droeg er nou een kroontje, die eigenlijk gemaakt was voor meisjes? Hij dus. Dat zei ook heel wat over zijn geaardheid, moest hij toegeven.
Hij probeerde bijnamen te bedenken die de anderen wellicht zouden verzinnen. Waarschijnlijk dingen als ''jongen met het kroontje'', ''kroontje'', ''prins''(voor mensen die dachten dat hij echt een prins was) en wel meer. Hij was zelf nooit zo creatief met bijnamen maar dat wou niet zeggen dat anderen dat niet waren. Hij hoorde vaak genoeg van zijn broer ''Dono'' aan of ''Don'' of ''Idioot'', veel maakte het hem inmiddels niet meer uit. Hij was er gewend aan geraakt.
Met een ietwat ijdele pas liep Donovan over het grasveld. De sneeuw kraakte onder zijn witte laarzen, liet sporen achter van zijn schoenzolen. Hij had een zwarte lange jas aan en een witte gestreepte sjaal om tegen de kou. Het zilveren kroontje rustte op zijn lichtblonde haar, wat lichtjes meeveerde met elke stap die hij zette. Ondanks dat hij het hier nog niet helemaal kende, vond hij het wel een mooie school. Het was groot, had zelfs een grasveld en een meer tot beschikking en het duistere bos leek hem ook erg interessant. Hij zou alles nog wel een keer goed bekijken, nu wou hij eerst het grasveld verkennen. Best dom eigenlijk want wat vond je op een grasveld? Gras. En in de winter sneeuw. Tja, hij was nou niet bepaald de allerslimste.

A L O I S

Het was koud. Zo koud dat kippenvel zich aftekende op het gedeelte van zijn bovenbenen dat niet werd omhult door een af andere stof. Hij weigerde om winterkleren aan te doen, haatte ze gewoon. Hij voelde zich dan altijd zo lomp. Maar om voor eeuwig binnen te blijven was ook weer niet echt ideaal, dus moest hij wel naar buiten. En daar liep hij dan, armen om zijn buik heen geslagen. Hij had pijn aan zijn voeten, het was ook weer een tijdje terug geweest dat hij voor het laatst zijn lievelingsschoenen aan had gehad. Waar hij wel altijd lang over moest doen om ze aan te krijgen, lange veters. Maar nu hij ze eenmaal aan had, had hij er geen spijt meer van. Hoewel hij dat nu wel begon te krijgen aangezien het begon te irriteren. Hij moest gewoon weer eventjes wennen, dat was het.
Hij was eens een keertje niet opzoek naar de ander, hoewel hij dat eigenlijk wel moest doen. Hij moest het over bepaalde dingen hebben, dingen bespreken… Dingen waarover hij liever niet wilde praten. Maar het moest gewoon, althans dat vond hij zelf. Maar nu had hij eerder het gevoel dat hij beter de ander kon ontwijken, niet meer kon zien. Hij wist alles, kon het zo opnoemen. En het was enkel een kwestie van zijn voordat de ander dat ook zou doen. Hij voelde zich rot en naar. Waarom moest dit ook altijd bij hem gebeuren? Het ging ook nooit goed.
Een koud briesje dat ervoor zorgde dat er een zachte huivering over zijn lippen kwam deed hem opkijken. Zijn ogen halfdicht, sloot ze vervolgens. Het liefste zou hij nu zijn armen spreidden en zich achterover laten vallen in het dunne laagje sneeuw. Maar het was te dun, en hij zou zichzelf enkel pijn doen. En bij water kon hij het niet doen, niet omdat er nu vast en zeker ijs op lag, maar ook omdat hij niet kon zwemmen. Watervrees had hij niet, maar hij had het nooit geleerd. Was die ene keer ook bijna verdronken als het niet af had gehangen van zijn instinct, automatismen en noem maar op.
Hij opende langzaam zijn ogen, knipperde er een paar keer mee. Waar was hij eigenlijk? Namen van plekken… Hij was eerlijkgezegd gewoon te lui om ze te onthouden. Maar hij herkende de plek wel. Keek eventjes uit over de kale witte vlakte, tot hij een gestalte spotte. Hij fronste eventjes, totdat hij het ‘glimmer ding’ spotte op de ander zijn hoofd. Ogen die groter werden, grijns die verscheen op zijn gelaat. En hij maar denken dat hij erover heen was, als klein jongetje begon hij ook altijd glimmende dingen te jatten van mensen. Gewoon omdat hij ze mooi vond, en wat mooi was; was van hem.
Hij wachtte eventjes, liep vervolgens met grote stappen – voor zijn doen, naar de ander toe. Grijns die steeds breder werd. Van hem. Het was van hem. Het was niet veel gevraagd om de ander in te halen, ging ongegeneerd voor hem staan en reikte met een hand uit naar het kroontje op zijn hoofd. Hij wilde het hebben. Het was glimmend en mooi, en daarom wilde hij het hebben. En hij zou het krijgen ook. Besteedde geen enkele aandacht aan de eigenaar van het voorwerp, deze leek er niet te zijn in zijn wereldje.

» Vaagheid, maar ik wist eventjes niets [Tekening heeft mijn inspiratie opgevreten.]
» Kijk maar of hij hem pakt of niet, desnoods geef je hem een - Nee, o wee als je hem slaat >o