De iets oudere rivaal van Ace, een man met lang zwart haar, in een lange zwarte jas, veel zoals Akabane, viel aan. Hij gebruikte vuurmagie, en Ace verdedigte zichzelf op de enige manier dat hij kon zonder Akabane's kracht te gebruiken, zijn eigen vuurmagie. Na een lang gevecht, waar Ace zijn beide zwaarden naar buiten waren gekomen, kwam het tot een eind. Ace vloerde zijn rivaal en stond boven hem, met beide zwaarden kruislings op zijn nek. "Enige laatste woorden?" Zei hij nog. Daarna trapte de man Ace van zich af en stootte richting zijn gezicht. Er kwam vuur uit zijn vuist, en hierdoor verbrandden zijn ogen.

Ace schrok wakker in 1 van de bossen van Starshine. Het was nu al een week geleden dat het gebeurt was. Hij lag te baden in het licht dat de maan hem schonk. Zijn ogen waren net water, helder blauw, alsof je er tegelijkertijd doorheen kon kijken en je weerspiegeling in kon zien. Alhoewel, dit werd verbergt, doordat Ace zijn ogen dicht had. Cerberus lag naast hem, en Maiko had hij thuis gebracht, naar haar familie op Razen. Zij had niet anders gewild dan bij Ace blijven, vooral in een moeilijke tijd als dit, maar Ace had haar gevonden en verzorgd, zoals hij beloofd had. Als ze bij hem bleef zou ze alleen maar in gevaar komen. Hij hoorde voetstappen in het bos, twijgjes die braken, bladeren die kraakten. Hij nam alleen de moeite niet om te kijken, hij zou toch niks zien.

(Iedereen welkom!)

'Kom hier, Siri!' riep Wren lachend naar haar kat, die zich uit haar greep los geworsteld had en nu doorrende. Wren was met de poes naar buiten gegaan, tot bij het grasveld. Daar had de kat er genoeg van gekregen en nu leek ze al haar energie kwijt te willen. Wren hield zichzelf maar voor dat dit een conditietraining was. Ze was niet zo'n fan van rennen, aangezien het alleen maar je kleding verpestte als je viel of teveel zweette. Gelukkig had ze goede deodorant, dus dat laatste zou niet zomaar gebeuren. Het eerste was echter nog maar de vraag. Nu kon het haar niet zoveel schelen: ze wilde Siri terug. De kat mocht best vrijuit rennen, maar het Duistere Bos leek haar niet de juiste plaats voor Siri alleen. Dus moest ze haar gaan halen en weer kalmeren. Ze was ergens van geschrokken, dat had Wren kunnen opmaken uit haar dikke staart en geschrokken blik voor ze los was uit haar armen.
Wren ontweek een laaghangende tak en tilde net op tijd haar voeten op om een wortel te ontwijken. Ze zag Siri steeds slechter doordat er weinig licht door het bladerdak kwam, iets wat haar frustreerde. 'Siri!' Haar stem droeg niet ontzettend ver omdat ze al enigszins buiten adem was door het rennen. Waarom kwam ze nu niet terug? Uiteindelijk verdween Siri uit het zicht, met een laatste gracieuze sprong. Wren kwam langzaam tot stilstand. 'Siri?' Waar was ze? Nu begon Wren rond te lopen, niet van plan om op te geven. Herhaaldelijk riep ze de naam van haar kat, in de hoop dat ze erop zou reageren. Er kwam geleidelijk aan meer licht door het bladerdak naar beneden, wat erop duidde dat ze naar een open plek. Of hoe je dat dan ook noemde wanneer er bomen waren maar veel minder dan eromheen. Het was dat de maan zo helder scheen, anders had ze geen hand voor ogen kunnen zien. Waarom ze dan ook in het midden van de nacht ging wandelen? Siri was zo onrustig geweest, zijzelf ook. Een wandeling had de oplossing geleken..
Wren haalde diep adem, het rennen had haar wel uitgeput. Ze legde een hand tegen een boom en bleef staan, stopte even met het roepen van de naam van haar kat. Waar moest ze zoeken? Dit bos was zo groot.. Wren zuchtte diep en keek op.. om iemand te zien liggen. Waarom lag iemand hier in het bos? Kijk, wandelen kon nog wel, maar slapen? Had hij hier geen kamer? Misschien had hij Siri wel gezien! Wren liep naar hem toe en probeerde een glimlach, hoewel die er heel bezorgd uitzag. 'Hoi,' begon ze. 'Heb jij toevallig mijn kat gezien?'

Ace zijn ogen vlogen open bij het horen van de stem die een naam roepte. Toen ze bij hem was keek hij recht vooruit, niet wetend waar de persoon precies stond, die tegen hem sprak. Het was een meisje, dat was te horen aan de stem. "Nee, het spijt me." Daarna tikte hij Cerberus aan, die daarna opstond en zijn oren spitste. "Ga die kat zoeken en breng hem hier." De wolf keek even naar het meisje voordat hij naar Ace keek, met bezorgdheid van zijn gezicht af te lezen. "Ace..." de bezorgdheid was ook in de wolf zijn stem te horen. Ace tikte Cerberus een paar keer op zijn kop. "Ik red me wel, ik heb nog een troef, als dingen gevaarlijk worden, ga nu maar." Bij die woorden ging Cerberus naar het meisje toe. "Kun je hem iets geven met je kat zijn geur erop?" Vroeg Ace aan de meid. Cerberus keek naar het meisje. "Ligt ze misschien vaak op je schoot?" Werd er toen uit Cerberus zijn bek gehoord met een lage, diepe ondertoon.

Ze merkte niet helemaal dat de jongen haar niet recht aankeek, maar momenteel kon haar dat ook vrij weinig schelen. Als Siri nu maar terugkwam.. De jongen gaf een negatief antwoord. Wren beet lichtelijk teleurgesteld op haar lip. En nu? Ze wilde net zeggen dat ze dan maar door zou gaan met zoeken, toen de jongen zijn hond de opdracht gaf Siri te gaan zoeken. De hond stond op, precies volgens de regels van de natuur, maar begon toen te.. praten. Wren knipperde verbaasd met haar ogen. Toch besloot ze er voorlopig nog niets over te zeggen; ze wilde deze twee niet tegen haar in het harnas jagen, ze konden haar helpen! Dus deze jongen heette Ace? Hij stelde zijn hond gerust. Wrens blik gleed weer naar de hond toen deze begon te spreken en naar haar keek. 'Uhm.. Ik houd haar vaak vast,' zei Wren, die haar mouw naar hem uitstak. 'Misschien heb je daar wat aan?' Ze was niet echt gek op honden, maar deze scheen anders te zijn dan de rest van de honden.. 'Alvast bedankt, sowieso voor de moeite,' glimlachte ze naar de hond, nog steeds bezorgd. Nu keek ze weer naar de jongen. Was dit bos dan zo gevaarlijk dat hij hier niet kon overleven in zijn eentje? Nu pas merkte ze dat hij nogal in het niets staarde, niet naar een bepaald punt. 'Is alles in orde?' vroeg Wren.

Kaede wandelde voorzichtig, en vooral stil door het bos. Het was dan wel een plek die haar vertrouwd was, maar erg gemakkelijk ging het nog niet. Haar oren schoten heen en weer, namen ieder geluidje, elk takje dat kraakte in zich op. Uchiki zat op haar schouder, maar ze spinde niet. Dat betekende dat ook zij zich niet helemaal goed voelde op deze plek. Het maanlicht was veel helderder dan Kaede gewend was. Het was eigenlijk niet onprettig, zoveel licht. Ze zag alles wat er om haar heen gebeurde. Er klonk een stem, en Uchiki zette een hoge rug op. 'Kalm maar, het is vast niets.' zei Kaede, maar ze was er niet zeker van. Haar hand ging als vanzelf naar haar riem, waaraan een lichte dolk hing. Even zag ze een glimp van een rennende gedaante, daarna schoot Kaede weg. Het was inderdaad niets geweest, alleen een andere kat. Het beestje liep geschrokken naar Kaede toe, die het oppakte. 'Hallo, waar kom jij vandaan? Heb jij niet iemand om naar terug te keren?' Katten hadden wel vaker de neiging naar Kaede toe te lopen. Het was waarschijnlijk toeval. Ze haalde haar schouders op, en zette het beestje naast Uchiki. 'Kom, het is niet goed om hier alleen rond te lopen. We gaan je baasje zoeken.' Maar algauw besefte ze dat dat niet meer nodig zou zijn. Na honderd meter gelopen te hebben zag ze een jongen zitten, en een meisje. Het meisje werd benaderd door een grote hond. Kaede huiverde. Ze had het niet zo op enorme honden. Ze zaten haar vaak achterna. Maar de echte schrik kwam pas toen ze de hond hoorde praten. Het geluid liet haar zo schrikken, dat ze struikelde over een laaghangende tak, en daarmee een enorm lawaai maakte.

Cerberus snoof even aan de mouw van de meid. daarna spitste zijn oren bij het horen van lawaai. Daarna rook hij de geur die aan de mouw hing ook bij de meid die zojuist was gevallen. Hij liep er rustig naartoe en snoof haar af, op zoek naar de kat, toen hij haar vond in haar armen. Hij deed zijn kop onder de kat en tilde haar naar haar baasje toe. "Is dit hem?" Ace stond toen op. Hij liep naar het meisje, dat nogal een lawaai had gemaakt. Hij hield zijn hand uit en in het licht van de maan waren zijn ogen nu fel zichtbaar. "Gaat het wel?" Hij hielp haar omhoog en viel daarbij bijna zelf, toen Cerberus hem omhoog hield. Hij ging op de rug van Cerberus zitten, die hem terug naar zijn originele plaats reed.

(flutpost, sorry )

'Het gaat wel, dank je.' Kaede keek de jongen aan, maar al snel viel hij bijna en werd hij door de hond opgevangen. Ze had net lang genoeg gekeken om te zien dat zijn ogen helblauw waren. Maar er was iets mis. Ze ging er niet op in, misschien was het persoonlijk. 'Ik schrok van je hond. Die beesten mogen mij vaak niet.' mompelde ze erachteraan, om niet al te onhandig te lijken. Vallen was iets wat ze niet vaak deed, en ze schaamde zich eigenlijk een beetje. Ze liep mee met de hond, die haar niet vijandig leek. Daar zag ze ook een ander meisje staan. 'Ehm... Dus het was jouw kat?' vroeg ze een beetje onzeker. Deze avond zou waarschijnlijk anders uitpakken dan ze had gehoopt. Een beetje wandelen, misschien een stukje rennen, wat klimmen. Een normale avond had ze al vergooid, maar ze kon dan tenminste haar kennissenkring uitbreiden. Als ze niet wilde opvallen was dat de beste kans die ze had. Ze liep nog wat verder, en in het maanlicht dat door de bladeren viel waren de kattenoren op haar hoofd duidelijk zichtbaar. Even bewogen ze, en ze speurde de omgeving af. Het was veilig, dus zei ze:'Sorry als ik jullie liet schrikken.'

De hond snoof aan haar mouw, maar voor hij echt wat kon doen klonk er een hard geluid. Wren keek geschrokken om, om een meisje te zien dat gevallen was. Wren knipperde verbaasd met haar ogen. Was dit niet een verlaten bos? De hond van Ace liep naar het meisje toe en haalde een kat uit haar armen.. Siri! Wren knikte dankbaar naar de hond en pakte Siri snel van hem over. 'Ja, dat is ze. Bedankt!' Ace hielp het meisje omhoog. Wren knuffelde haar kat ondertussen, die niet echt blij met het bos leek te zijn en nu dichtbij haar bleef. Wren keek met een dankbare lach op naar het meisje. 'Ja, bedankt dat je haar gevonden hebt,' antwoordde ze, om haar daarna opnieuw te knuffelen. Toen zette Wren Siri neer, stond op en stak haar hand uit naar het meisje. 'Ik ben Wren, nogmaals bedankt.' Wren zweeg toen ze gekraak hoorde. Was er nog iemand? Nou zeg.. Dit bos leefde niet echt op naar zijn reputatie! Het is donker, ja, het is eng, oké, maar het is verlaten en niemand durft er te komen.. Wren keek vragend naar de andere twee, maar die leken geen geluid te maken. Toen keek ze de omgeving rond. Was er nog iemand? Het geluid klonk niet echt als een voetstap, wat het wel was? Ze zou het om eerlijk te zijn niet weten.. 'Wat is dat gekraak?'

Ook Kaede draaide zich om. Ze had het gekraak ook gehoord, en was vlug omgedraaid. 'Wren, mogen we buiten komen? Ik heb zo'n vermoeden van niet als ik jullie zo zie.' fluisterde ze, net hard genoeg om hoorbaar te zijn. Haar onzekerheid over dat feit was nog niet beantwoord, dus ze had geen idee waarom de anderen zo schichtig waren. 'En jij, wie ben jij?' vroeg ze daarna vlug, in haar hoofd al een of twee verschillende plannen verzinnend, die ze direct weer verwierp. De jongen zag er niet bepaald uit alsof hij kon klimmen, laat staan dat het meisje haar zou kunnen bijhouden tussen de takken door. Haar enige kans op ontsnappen had ze zojuist laten varen, toen ze weer gekraak hoorde. Er was daar echt iemand. Ze wist niet hoe iemand zoveel geluid zou kunnen maken, zelfs als hij of zij hen niet probeerde te besluipen. Haar oren bewogen op en neer, en haar handen gingen naar de dolk om haar middel. 'Ik ga kijken.'
(Inspiratie op)

Ace hoorde een vreemd gekraak. Het was normaal om een gekraak in het bos te horen 's nachts, maar dit klonk bijna alsof er wielen door het bos gingen. Ace hoorde het meisje haar vraag, maar lette niet echt op. Zijn aandacht was bij het gekraak. "Ik ben Ace." Zei hij rustig, terwijl zijn blik richting het geluid ging. Toen het meisje zei dat ze erop af ging, verscheen Ace in een vlam voor haar. "Doe maar niet, als het een leraar is die zijn of haar nachtelijke rondes doet en ze zien je, kom je er niet makkelijk vanaf. Ik ga wel kijken." Cerberus viel hem meteen in de reden. "Maar Ace, je bent blind!" Als de vierde persoon in het bos een beetje had opgelet, was dit makkelijk te horen. Ace zijn ogen gingen van helderblauw naar bloedrood. Nu zag hij voor het eerst de twee meisjes."Allemaal verstoppen, als het hier komt en het blijkt een leraar, vang ik de klap wel op." zei Ace zacht. Daarna lette hij niet meer op de groep, als zij zijn instructie wilden opvolgen deden ze dat, zo niet, hun probleem. Hij volgde het krakende geluid en ging een boom in. Hij zag Savador... op een rolstoel? Zijn ogen veranderden weer terug van kleur, en hij verloor zijn zicht weer, hij bleef nog even in de boom zitten, hopend dat Savador hem niet zou zien, daarna verdween hij in een vlam en verscheen hij weer op het ietwat open veldje.

(Sorry als je iets anders in gedachten had, Noah. Ik dacht gwn jou en Saffie kennende is er 1 van 2 dingen nu. Je ziet me toch niet en komt me straks op het veldje wel tegen, of doet alsof je me niet ziet, in het geval dat er nog anderen zijn. Maar die 2de lijkt me eerder iets voor als hij niet een levenloze pop is )

Het meisje vroeg of ze buiten mochten komen. Wren schudde haar hoofd, maar kon het niet laten te grijnzen. Alles wat niet mocht van Savador deed zij het liefst wel, gewoon omdat hij het tegenovergestelde zei. Nu was het echter de vraag wie er door het bos schuimde en momenteel had ze niet zoveel zin om het uit te zoeken. Kom op, dit bos was dan misschien niet leeg, maar dat hoefde niet te betekenen dat de verhalen over duistere wezens niet waar waren. Het meisje meldde dat ze ging kijken, maar Ace hield haar tegen. De jongen hield haar echter tegen. Wren hield Siri vast en bleef staan, niet van plan echt mee te doen in dit gesprek. Het enige wat ze echt nog kon zeggen was; ik ga wel kijken! Maar dat ging ze dus mooi niet doen. Ace was.. blind? Vragend keek Wren van de jongen naar de hond, maar geen van beide zei verder nog iets. Alleen dat ze moest verstoppen. Wren keek even naar het meisje en zocht toen nogmaals de omgeving af. Het knerpende geluid stopte abrupt, waardoor ze haar hoofd in de richting van de stilte draaide. Haar ogen vergrootten even en een halve hartaanval later draaide hij eindelijk zijn hoofd weg. OMG! Wren keek naar het meisje. 'Savador!' fluisterde ze. Hij had haar recht aangekeken.. en was gelukkig doorgereden. Ace kwam weer terug, in een vlam. Dat moest zij ook leren, eigenlijk.. Haar gedachtegang werd onderbroken voor ze nog iets kon zeggen of zich kon verstoppen, wat wel slim geweest was. Ze was net bekomen van de blik van Savador toen zijn stem opeens door het bos schalde. Wren schrok opnieuw en drukte kort haar hand even tegen haar hart. Oké, hij had Ace gezien, zoveel was wel duidelijk. Ze haalde diep adem om weer rustig te worden en keek vragend naar het meisje. Wegrennen, blijven staan? Ja, wegrennen zou nu wel opvallen. Dan maar straf hoor.

Kaede was het niet eens met de jongen, die Ace scheen te heten, maar deed wat hij haar vroeg. Fijn, naar een blinde luisteren. Hoe diep kon ze zinken? Haar dolk hing ze weer aan haar riem, en ze lette goed op de gebeurtenissen. Dus dit was Savador, de leraar die ze nog niet kende. Hij stond haar absoluut niet aan, maar zo leken de anderen ook te denken. 'Uchiki, het lijkt me beter als je gaat.' zei ze zacht tegen het katje, dat tussen de bomen verdween. De stem van de leraar was precies zoals ze hem had voorgesteld, hees en woedend. Toen het meisje haar aankeek schudde ze zachtjes haar hoofd, alsof ze vond dat Ace een fout had gemaakt. Daarna snelde ze geruisloos naar het open veldje, haast onzichtbaar. Het ene moment liep ze in de schaduw tussen de bomen, het andere moment liep ze tevoorschijn uit Ace's schaduw. Ze liet een licht verontwaardigd geluid horen, waar minachting duidelijk in doorklonk. 'Je hoeft de held niet te spelen. Je bent blind, dat zei je net zelf nog. Laat mij dit maar doen.' fluisterde ze, net hoorbaar. Haar stem klonk als het ritselen van de bladeren, het deinen van een bloemblaadje op de wind. Er was geen mogelijkheid dat iemand behalve Ace haar gehoord kon hebben.

Ace hoorde Savador naar hem schreeuwen en wilde er net rustig heen lopen, toen hij Kaede in zijn oor hoorde. Zijn ogen werden bloedrood toen hij achterom keek, en doordat dit demonische ogen waren zag hij door de nacht Kaede perfect. Hij keek haar even recht aan voordat zijn ogen weer helderblauw werden en hij weer vooruit keek. "Okeej, ga het dan regelen." Ace zonk weg in zijn eigen schaduw alsof het water was, zijn tweede manier van teleporteren. Toen verscheen hij achter Savador met zijn rug richting hem. Hij deed alsof er niets aan de hand was en het zou daarna de schuld van zijn blindheid zijn. Hij maakte een buiging en zette een neppe glimlach op. "Master Savador! Wat brengt u hier?"

(flutpost, maar ik weet zeker dat onze Noah er wel wat op weet.)

De jongen veranderde van oogkleur. Dat betekende over het algemeen niet veel, maar Kaede voelde het wel. Dit kende ze. Dus hij was ook in staat tot.. Ze schudde het van zich af. Dit was geen moment om over haar kleine magieprobleem te denken. 'Dit hele gedoe is mijn schuld, meneer.' zei ze met een voorzichtige, haast bange stem. Er zat een lichte trilling in, alsof ze kon gaan huilen. Haar ogen waren op de grond gericht, haar handen in elkaar geklemd. 'Ziet u, ik ben nieuw hier, en mijn kat liep naar buiten... Ik was haar kwijt en ging haar zoeken... Hij kwam achter me aan.' Langzaam maar zeker kreeg het verhaal vorm, en ze vond de moed om hem aan te kijken. 'Dus, uhm.. Als u iemand moet straffen, ben ik het. Ace probeerde me tegen te houden, maar ik bleef doorzetten.' Achter die woorden school een levenslange ervaring met liegen. Kaede wist dat ze dit kon, en haar stem werd iets vaster. 'Bent u heel erg boos?' vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte dat ze naïef genoeg overkwam om de leraar te overtuigen. Dit was niets voor haar, het voor een ander opnemen, maar ze moest wel.

Toen hij haar losliet, wankelde ze geen centimeter. Ze bleef stijf rechtop staan, maar dit keer met haar bloedrode ogen op de leraar gericht. Haar stem was kalm en beheersd, het tegenovergestelde van wat zojuist door het bos had geklonken. 'Dat is niet het haar van Uchiki, maar van Siri, de kat van dat andere meisje. Katten schijnen zich bij mij op hun gemak te voelen, dus ik werd besprongen.' Ze keek een beetje verveeld, alsof dit niet het soort ondervraging was geweest die ze graag wilde. 'Heeft u ooit een kat van nog geen drie maanden op jacht zien gaan? Ik ga ver, maar niet zover dat ik iets als smoes kwijtraak. En al helemaal mijn kat niet. Waar ziet u me voor aan?' Er lag een beledigde ondertoon in haar stem, en haar oren legde ze naar achteren. Hoewel de man een leraar was, moest hij haar niet op persoonlijk vlak gaan beledigen. Dat ging haar te ver. Op zachte toon mompelde ze in het Shadraans van haar jeugd: 'U ruikt naar slang.' erachteraan. Ze wist dat hij haar gehoord had, maar ging verder alsof er niets was gebeurd. 'Weet u zeker dat de slang luistert? Uchiki is erg bang voor grote dieren, en ik kan niet garanderen dat ik lijdzaam zal toezien dat ze doodgaat.' Haar blik stond nu kil, en leek op die van Master Savador. Hoewel zij niet dreigend keek, alleen kil.

Ik kom er ook nog even tussendoor :3

Het ging helemaal mis. Helemaal. Wren liep wat verder mee, maar was niet van plan tevoorschijn te springen an 'surprise' te roepen. Alsof Savador van verrassingen hield. Ze hoofde Ace, die begon te praten en duidelijk aardig probeerde te doen. Savador wachtte even met antwoorden, maar ze herkende zijn stem overduidelijk toen hij antwoord gaf. De kerkers. Jammer, dit was dus toch een ernstige overtreding. Misschien had ze toch de schoolregels door moeten lezen..? Ach ja, daar was het een beetje te laat voor. 'Ben je met meerdere, wellicht?' Fijn. Ze kon hier maar beter blijven staan. Wren hield Siri stevig vast, wilde niet riskeren dat de kat opeens naar voren zou springen en haar zou verraden. Niet dat ze hier ongestraft vandaan zou komen, maar ze wilde Siri niet nog een keer kwijtraken in dat akelige bos. Het andere meisje kwam nu ook ten tonele, hoewel ze ze eerder hoorde dan zag. Ze begon een vaag verhaal over katten en waarom Ace hier ook was. Savador niet boos worden? Oké, ze was hier honderd procent zeker nieuw. Wren rolde even met haar ogen. Kijk, misschien was het nog te begrijpen als Savador een gewone leraar zou zijn, die voor een pruillip zou bezwijken, maar hij was dat niet. Ze snapte nog steeds niet waarom hij in 's hemelsnaam hoofd van een school was in plaats van een jeugdgevangenis. Dat zou veel beter bij hem passen. En inderdaad, Savador leek het niet te geloven. Hij maakte een valse opmerking over de kattenoren van het meisje en leek er niets van te geloven. Wren haalde diep adem. Oké, het zou niet lang meer duren voor ze ook 'ontdekt' werd. Kon ze net zo goed verveeld kijken dan doodsbang, zou hij alleen maar leuk vinden. Een tirade volgde, iets over 'toevalligheden'. Daarna stopte het geraas in één keer.. Het volgende woord had net zo goed een doodvonnis kunnen zijn. 'Kattenhaar..' No shit, Sherlock. Kom op zeg, de hele uitleg erna was nu niet echt nodig geweest, al liet het wel blijken dat hij jammer genoeg precies wist waar hij het over had. Jammer. Heel jammer. Plots klonk er gemompel en een opdracht. Saethion.. was dat niet dat vreselijke beest van hem? Siri drukte zich wat dichter tegen Wren aan. Ja, de monsterlijk slang. Shit. Siri werd in ieder geval niet opgegeten, zover kwam het dan nog. Savador keek weer naar dat andere meisje, dat begon te zeuren over haar eigen kat. Nee hé. Lekker lullig dan. Moest ze haar nog verklikken ook. Kijk, Saethion zou haar dan wel vinden, maar moest ze haar dan echt aan het noodlot overleveren? Het laatste hoorde Wren niet meer, want de enorme slang had haar gevonden. Ze had niet ver weg gestaan en een warmtebron was snel gevonden in een koud bos. Wren hield Siri stevig vast en slikte. Waarom moesten dat soort slangen altijd zo groot zijn? Oké, ze kon maar beter naar dat groepje toegaan, voor het beest besloot dat een vergiftiging wel leuk was. Per slot van rekening was bijten nog niet opeten, hé? Zo rustig mogelijk ging ze bij Ace en het meisje staan, terwijl ze tegen Siri mompelde, en meer tegen zichzelf:'En niet de slang eten als je er één tegenkomt.' Een soort replay van Savador's woorden. Aan Siri moest hij niet komen, dan werd ze net zo pissig als dat meisje naast haar!

Ace hoorde Kaede uit en hoorde al dat ze Savador niet gewend was. Toen Savador begon te spreken wist hij het zeker. Ze zou zichzelf hier niet uit kunnen redden. Toen Wren gevonden was besloot Ace weer 'De held te gaan spelen' Zoals Kaede zo fatsoenlijk had gezegd. "Master Savador. Ze liegt. Ze was inderdaad haar kat kwijt, net als die daar haar eigen kat ook kwijt was. Maar ik was hier in het bos. Cerberus had me hier gebracht en was vervolgens in slaap gevallen. En aangezien ik nu niet meer kan zien, moest ik op hem wachten. Toen vonden deze meiden mij, vragend naar hun katten. Ik heb Cerberus eropaf gestuurd om ze te vinden." Daarna kwam Cerberus uit de bossen vandaan, nog steeds zijn gigantische grootte, zo groot als een paard. Hij keek eerst even dreigend naar Savador, voordat zijn blik naar Saethion gleed. Daarna kwam er een gegrom uit Cerberus zijn bek. Ace trad meteen in. "Cerberus! Wees stil. Het is hun taak om hier te zijn." Cerberus luisterde naar Ace en stopte met grommen, daarna ging hij zitten op zijn achterpoten. "Je kent me onderhand wel. Ik zal je voor schut zetten, Cerberus achter je aan sturen, zelf achter je aan komen, maar liegen doe ik niet." Ace staarde onderhand de verte in, nog steeds niets zien kunnend. "Deze meiden wilden alleen hun huisdieren redden van de nachtwezens van het bos. Ik weet zeker dat als Saethion zichzelf niet meer uit een situatie zou kunnen helpen, dat u hem ook te hulp zou schieten. Laat ze alstublieft gaan. Als er iemand straf verdient ben ik het, voor in het bos zijn zonder reden."

Kaede schudde haar hoofd lichtjes, maar ontkende niets verder. Die leraar was zelfs haar, het leugenmonster van haar oude school, teveel. 'Mijn eerste indruk heb ik nu ook verpest, is het niet?' vroeg ze aan niemand in het bijzonder, gewoon om Ace's woorden kracht bij te zetten. Maar ze was het niet volledig met hem eens. Als hij niet loog, moest zij dat ook niet doen. 'Ik was hier ook zonder reden. Ik werd besprongen door Wren's kat, en ben toen gevallen. Ik heb Uchiki weggestuurd voordat er iets gebeurde. Waarschijnlijk komt ze zo wel weer terug. Anders zou ik hier niet meer zijn, dat is zeker. Het zou niet eerlijk zijn om mij niet te straffen. Dat gaat tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in, voor zover ik dat heb.' zei ze. Iets in haar ogen was veranderd. Het gevoel van ongemakkelijkheid om iets vrij te geven over zichzelf nam bezit van Kaede. Ze zuchtte. 'Ehm... Sorry?' zei ze, in een poging om zich te verontschuldigen, die finaal in duigen viel door haar totaal onverschillige ondertoon. Kaede had het niet op excuses. Je gaf ze, en dan was je klaar. Niets aan. Wat je fout had gedaan, kon toch niet meer ongedaan worden gemaakt.

Kaedes mond krulde om in een lichte grijns, en ze antwoordde in dezelfde taal waarin ze haar belediging had uitgesproken: 'Als niemand het zou horen, zou de opmerking niet nuttig zijn, of wel?' Ze mocht deze man niet. Hij was haar te slim af, iets waar ze een hekel aan had. Ze zag een gelijkenis, wat haar ongelooflijk irriteerde. Het was niet slim om geïrriteerd te spreken tot een leraar, maar toen hij begon over excuses was het genoeg. Ze sloot haar ogen even, en haalde diep adem. Toen ze ze weer opende waren ze nog steeds bloedrood, maar er leek een stroming in te zitten, als een draaikolk. Haar pupillen waren langerekte verticale strepen, en haar stem siste zachtjes: 'Dan zijn we het over een ding eens, meneer.' Haar stem klonk als het vallen van de nacht, het neerstorten van een boom als er niemand was om het te horen, en ze keek haast door hem heen met haar starende, halfdode blik, voordat ze knipperde. 'Waar, wanneer en welke straf krijg ik voor het, onbewust, overtreden van deze regels?' vroeg ze weer, met haar ogen die starende blik vasthoudend, hoewel het een stuk minder effect zou hebben nu haar ogen weer normaal waren. Ze had prima door dat hij in pijn verkeerde, maar trok zich er niets van aan. Zoals hij genoot van mentale pijn, genoot zij van de fysieke pijn die de leraar nu uitstraalde. Ja, ze was een sadist, maar ze leefde ermee. De spullen op de grond boeiden haar niet echt. Waarschijnlijk gewoon oud sentiment. Bijna haalde ze haar neus op, maar ze bedacht zich net op tijd. Een verdere belediging kon haar nog wel eens wat kosten. Ze verplaatste haar gewicht van haar ene been op haar andere, alsof ze ongeduldig was. Het tegendeel was waar. Ze kon hier de hele nacht blijven staan.

Wren hield Siri dicht tegen zich aan terwijl zowel Kaede als Ace complete verhalen op gingen hangen. Alsof het wat zou helpen. Savador zou haar straf geven, hoe onschuldig ze ook mocht lijken. Haar licht opgetrokken wenkbrauw moest suggereren dat het haar weinig deed, maar vanbinnen was ze zenuwachtig. Je wist nooit wat hij ging doen.. Wacht even, vroegen ze nu om een straf? Inwendig zuchtte Wren. Allemaal heel leuk en dapper hoor, de schuld op je nemen, maar het was duidelijk dat Savador hen als het maar even kon allemaal een straf ging geven! Savador keek haar een moment sarcastisch aan om haar te 'begroeten'. Wren testte haar hatelijke glimlach en knikte. 'Maar natuurlijk, Master,' zei ze, haar stem lichter dan ze had gedacht dat haar zou lukken. Ace begon over dat hij straf verdiende. Wren fronste even toen Savador zei dat zij nog straf verdiende. 'Om precies te zijn gooide ik niet met een Onyxkreeft,' verbeterde ze hem, het Master totaal achterwege latend. Als het niet per se in de zin hoefde, zou ze het er ook niet inzetten. Onnuttig woord. Het zou respect uit moeten stralen, maar als Wren het uitsprak klonk het alles behalve zo. Door de toespraak van Ace heen - die wel wat indruk leek te maken - kwam Kaede weer, met een vage opmerking over haar eerste indruk. Ja, duh. Had ze ooit verwacht een goede te maken? Wren wist dat ze het verpest had het moment dat ze op de deur van zijn kantoor geklopt had. Ze bleef maar door en door praten. Had ze het dan nog steeds niet door? Zelfs als Wren al wat had willen zeggen was ze er moeilijk tussengekomen; Ace en Kaede bleven maar vertellen hoe het hun schuld wel niet was. Zij zou sowieso straf krijgen, zich eruit praten zou niet meer lukken. Hoewel ze zich nu wel begon te vervelen. Moest ze verantwoording afleggen tegen iemand in een rolstoel die ze totaal niet mocht? Iets viel vanonder de mantel van Savador, maar Wren kon het niet goed zien. De pijnkreun leek echt te zijn. Had hij ook eens pijn. Ze kon er niet echt om lachen, maar een vage glimlach tekende zich wel af op haar gezicht. Wat was hij af en toe toch zielig. Van de spullen was het enige wat te onderscheiden viel waren eigenlijk de bloemen en iets vaags. Haar aandacht werd snel getrokken door Kaede, die opeens heel anders praatte en rode pupillen gekregen had. Vreemd. Ze zou Siri 's nachts nooit meer los laten.. Kaede kreeg weer normale ogen en stelde de vraag wat voor straf ze zou moeten krijgen. Leuk. Savador zou het haar sowieso wel vertellen. Wren verplaatste Siri naar haar andere schouder en wierp een achterdochtige blik op de slang. Ze vertrouwde het allemaal niet zo. 'Ja, dat vraag ik me eigenlijk ook af,' glimlachte ze, nog steeds een beetje hatelijk, om zich aan te sluiten bij de vraag van Kaede. Straf zou ze toch wel krijgen, niet?