Met een zucht staarde Alyssa uit het raam op de etage. De afgelopen dagen had ze haar hoofd er niet bij kunnen houden. De lessen die ze volgde gingen ronduit slecht. Niet iets waar ze op hoopte, maar ook niet iets waar ze om kon malen. Nee er zaten veel meer dingen dwars. Zoveel dingen. Ze raakte er domweg gewoon gefrustreerd om. Het gedoe van het Paragon, waar ze ook niet uit kwam, de dingen die thuis gebeurde en nog alles er om heen. Dat maakte dat ze het vreselijk vond dat ze haar hoofd er niet bij kon houden. met een diepe frons liep Alyssa naar de kast waar ze een aantal schoenen uit plukte. Wist ze goed aan te doen en liep naar de badkamer. Daar ergens uit een kastje trok ze haar toilettas tevoorschijn en zocht haar borstel op. Gevolgd door een elastiekje die ze om haar pols schoof. Woest kamde ze door haar lange haren waar een aantal klitten in zaten. Dit was waarschijnlijk een dag dat alles mis zou gaan. Ze was met haar verkeerde been uit bed gestapt, ergerde zich nu overal aan, aan de kopjes die andere lieten slingeren en ga zo maar door. Na haar haar klitvrij te hebben gemaakt wist ze het bij elkaar te binden met het elastiekje, een dikke staart van haar blauwe lange haren. Daarna schoof ze haar spullen terug in het kastje en liep richting het schoolplein. Daar haalde ze eens heel diep adem. Liet de frisse lucht haar longen vullen en haar hoofd even leeg maken. Daarna stapte ze richting het bos. Een plek waar ze zich misschien wel, misschien ook niet, prettig voelde. Op een rustig, zeg maar een langzaam, tempo liep ze het bos in. Haar oren gesloten voor alle geluiden om haar heen. Haar ogen strak op een punt in de verte om alle vreemde bewegingen te negeren. Zo sloot ze zich, min of meer, af voor de werkelijkheid. Voor de angsten die ze zou kunnen tegen komen. Gewoon even alleen. Niks in haar hoofd, niks om haar te storen. Terwijl ze liep zwiepte haar staart vrolijk mee. Ze zuchtte even terwijl ze haar longen ditmaal liet vollopen met de lucht die afkomstig was van het bos, vol zuurstof. Het was nog vrij vroeg in de middag, lessen ging ze niet meer volgen en ze zou vanzelf wel terug komen. Als de avond zou vallen merkte ze het wel. Ze had ooit voor een bepaald persoon gevoelens gehad maar na al het gedoe wist ze het niet meer. Of ze het kon ja of nee. Ze wilde die tijd achter zich laten, verder gaan met het leven en er niet meer aan denken. Alles was gewoon zo vervelend. al die herinneringen. Ze bleven haar volgen. Overdag en 's nachts. Om gék van te worden.
Alyssa liep door, steeds een stukje verder het bos in. Niet oplettend waar ze liep. Ze probeerde enkel contact te maken met het water in de grond, die haar stuurde. Even bleef ze stil staan. Sloot haar ogen en richtte zich op de geluiden om haar heen. Ze hoorde vogels fluiten, beesten lopen en voetstappen. Even was ze er van overtuigd dat het die van haar waren. Tot ze besefte dat ze niet liep. Haar ogen schoten open en keken even angstig om haar heen. Niks. Alyssa zette een stap naar voren waardoor ze bleef haken achter een wortel die een stukje van de grond af kwam. Nog geen seconde later maakte ze contact met de grond. Niet meer met haar voeten maar met haar hele gelaat. Een pijnlijke zucht, gevolgd door een kreun, verliet haar mond. Zachtjes jammerde ze bij een aantal pijnlijke stoten in haar arm, waar ze zojuist zichzelf mee probeerde op te vangen. Alyssa draaide zich om naar haar rug en staarde naar de lucht, door de bomen heen. Een hand op haar arm. Ze zuchtte pijnlijk terwijl ze stappen dichterbij hoorde komen. Sloot haar ogen en kon maar aan een ding denken. Wie was het en wat moest het van haar..

* If you want to...

Zacht schopte Emily een takje voor zich uit terwijl ze ietwat doelloos door het duistere bos liep. Ze was er nog maar net, had nog geen eens een etage gekozen om haar huis te noemen en had dus ook nog geen les. Er was echter ook niemand die haar zou missen als ze zou verdwalen of verdwijnen sinds ze nog met helemaal niemand een band van wat voor soort dan ook had. In het duistere bos was het in elk geval rustig en kon ze op haar gemak denken in een plek die haar hart wel leek te vertegenwoordigen, binnenin duister al probeerde de zon van buitenaf nog zo hard door te breken. Niet dat Emily harteloos was, meer het tegendeel al wensde ze zelf af en toe dat het zo niet het geval was. In haar eigen gedachten verzonken liep ze verder, niet eens echt op haar omgeving lettend, eigenlijk was ze al zwaar verdwaald, maar dat kon haar maar weinig schelen, misschien was het ook maar beter dat ze hier eenzaam stierf, dan zou niemand haar in elk geval nog kunnen kwetsen, zou ze ook niemand meer tot last zijn. Die gedachtestroom werd echter doorbroken door het geluid van een doffe plof iets verder die op een of andere manier ondanks haar gedachte haar hoofd in drong. Ergens wou ze niet eens kijken wat het geluid had veroorzaakt, maar ondanks haar duistere gedachte interesseerde het haar om de een of andere reden toch. En dus begon Emily in de richting van het geluid te lopen van net, alleen om even later oog in oog te komen met een of ander meisje met blauw haar. Fijn, nu kon ze zeker niet meer zomaar weg lopen en alleen in haar eigen duisternis lopen mokken en verdrinken tot het bos haar op zou slokken. Zij zou echter echt niet degene zijn die het eerst zou spreken, straks kwam ze nog eens vrolijk of raar over en werd ze uitgelachen of iets dergelijks, iets wat ze echt niet kon hebben. Ze wachtte wel gewoon stil op een reactie van het meisje, misschien negeerde ze haar wel gewoon en zou er geen probleem zijn, maar hoe groot was die kans in de realiteit nou?

~Hope you won't mind~

Tig woorden schoten door het hoofd van Alyssa. Vloekende woorden. Ze wist nog net haar mond te houden voor ze er daadwerkelijk uit kwamen. Langs haar voorhoofd voelde Alyssa iets lopen. Verdomme ging het nou ook nog regenen? Alyssa liet haar hand even rusten op haar borst terwijl ze naar de druppel ging. Een natte warme substantie kwam op haar handen en even keek ze er verbaasd naar. Verdomme, nou had ze ook nog eens een wond op haar hoofd. Voorzichtig kwam Alyssa overeind en hield haar hoofd even vast. Een duizelig gevoel overspoelde haar. Even bevreemd keek ze rond waarna er een figuur haar opviel. Vrouwelijk zo te zien. Ze zuchtte. "Eindelijk..," mompelde Alyssa zachtjes. Ze tastte met haar hand naar de hoofdwond en veegde het overtollige bloed weg. Haar arm had ze op haar schoot gelegd. De pijnscheuten bleven komen en ze perste haar kiezen op elkaar. Ze keek even naar het meisje. Fronste diep. Waarom hield ze haar niet. Een zacht gekreun kwam tussen haar lippen door. "Zou je me misschien even kunnen helpen?" Hoewel ze van binnen vloekte was haar stem zachtjes en verlegen. Een vreemde iets vragen was nooit haar beste kant geweest. Ze was altijd al overdonderd door het feit dat ze een moordenares was geweest. Terwijl ze er zo ten eerste niet uitzag maar ook het karakter er niet voor had. Alyssa plaatste haar goede hand op de grond om zich omhoog te duwen maar een pijnscheut ging naar haar hoofd waardoor haar hand automatisch naar haar hoofd ging. "Verdomme, waarom overkomt mij dit nou weer." Kwam er heel zacht uit. ze zuchtte en keek nogmaals naar het meisje. "Alsjeblieft?" En ze wreef de kleffe, onder het bloed zittende, haren opzij.

Het viel Emily op dat het meisje bloedde maar was te bang om het meisje te benaderen en daarbij ook nog eens bang om dat te tonen, dus deed ze maar onverschillig, haar gebruikelijke oplossing voor haar problemen. Als je onverschillig over kwam dan gingen mensen je in elk geval niet uitlachen of pesten, interesseerde zich over het algemeen weinig in je omdat je over kwam alsof het je toch allemaal niks kon schelen, een masker waar Emily ondertussen behoorlijk in getraind was over de jaren. Emily verstond de mompel van het meisje niet, maar wel de woorden die daarna kwamen, overduidelijk aan haar gericht. de stem van het meisje was zacht en verlegen, ze had overduidelijk eigenlijk niet om hulp willen vragen, maar hoe veel keus had ze dan ook? En daarbij had Emily dus ook weinig keus, ze moest eigenlijk wel helpen, al was ze nog zo angstig om in het oude patroon terug te vallen dat altijd ontstond als ze zich met andere mensen in liet, dan werd ze namelijk normaal gesproken al binnen de kortste keren gepest op allerlei manieren. Het ergste dan nog was dat er dan ook nooit iemand was die het voor haar op had genomen, en dus had ze niks anders dan pijn en eenzaamheid gekend. Moest ze de kans om daar uit los te breken op offeren om een meisje te helpen, al was er ook een mogelijkheid dat juist het omgekeerde gebeurde en die kans werkelijkheid werd. Ze moest wel, maar ze was bang. Zacht slikte Emily haar angst weg en kwam dichterbij het meisje, nog steeds te bang om iets te zeggen. ondertussen gingen er nog woorden langs haar heen die ze niet op kon pikken, maar gelukkig ook niet op haar gericht leken te zijn. Het alsjeblieft verstond ze echter wel en gaf haar het kleine duwtje dat ze nog nodig had om het vreemde meisje te benaderen en daadwerkelijk te helpen en hielden haar zenuwen haar ervan om te kunnen spreken. Ze trad dichtbij genoeg om het meisje aan te kunnen raken, en al klopte haar hart in haar keel, ze ging door. Emily keek naar de wond, en al bloedde die best, het was niet bepaald wat je ernstig kon noemen, Emily strekte haar hand uit richting het meisje, langzaam zodat ze het meisje niet zou laten weg deinzen of laten schrikken en hield haar hand een paar centimeter van de wond. Vanaf die positie liet ze de magie die ze met haar training had verkregen stromen en liet de warme genezende gloed uit haar hand stromen om de wond te genezen tot er niks meer van over was. Als je niet beter wist zou je haast denken dat er nooit wat gebeurd was, op het overgebleven bloed na dan. Toen Emily klaar was liet ze haar hand zakken en deed weer een paar stappen terug, nog steeds zenuwachtig ondanks wat ze net gedaan had, of misschien juist om die reden. Ze had ten slotte nog nooit een mens geheeld met haar magie, alleen dieren. Ze kon dus alleen iets angstig wachten op de reactie van het meisje, ten slotte kon ze door de zenuwen zelf nog steeds geen woord uit brengen.

Alyssa voelde weer een pijnscheut door haar heen gaan. waarom moest zij nou juis op de grond vallen en allerlei verwondingen aan over houden. Haar arm lag inmiddels levenloos op haar schoot terwijl de andere hand voorzichtig het bloed dat langs haar voorhoofd en wang gleed weg te vegen. Het meisje leek in eerste instantie geen aanstalten te maken om te helpen. Alyssa zuchtte even toen ze iets naar haar toe zag komen. Het meisje kwam steeds zachtjes dichterbij. Alyssa glimlachte. Misschien dat ze haar wilde helpen om op te staan. Dan zou ze misschien wel naar de ziekenboeg kunnen lopen. maar het meisje stak haar hand uit. Vlak boven haar hoofd, bij de wond stopte haar hand. Alyssa keek even geschrokken en zenuwachtig naar het meisje. Het meisje bleef zo staan en Alyssa voelde een warme gloed vallen over de wond. Zachtjes voelde Alyssa de pijn weg ebben. Hoewel de duizeligheid er nog wel was voelde het alsof ze nooit een wond had gehad. Zodra het meisje weer achteruit stapte ging Alyssa's hand automatisch naar de wond. Zachtjes voelde ze er aan. Niks. Ze drukte nog harder er op, maar er kwam niks warms meer uit haar hoofd wat vloeibaar was. "Het is weg!" Ze glimlachte en voelde nog eens. "Dankje wel! Wauw!" Een vriendelijke lach kwam om de lippen van Alyssa te liggen. Al die tijd dat ze gewond was had ze het op de natuurlijke manier laten genezen. Zelfs toen ze bij het Paragon zat, maar daar zorgde ze dat ze niet uit de roulatie kon komen. Dus geen wonden of dergelijke dingen. En nou gebeurde het doordat ze enkel en alleen maar struikelde. "Wauw, waar heb je dat geleerd? Vet handig!" Alyssa had haar 'vrije' hand alweer op haar pijnlijke arm gelegd, als bescherming of misschien wel omdat het prettiger aan voelde. Doordat haar aandacht gericht was op het meisje merkte Alyssa zelf niks meer van de pijn. Dit was een verwondering moment voor haar. En voor het meisje zou het misschien wel een doodnormale zaak zijn.

Het meisje reageerde in elk geval niet bang, niet gemeen, niet pijnlijk, niet boos. Enkel verrast en voor Emily iets overdonderend enthousiast, ze was het al niet gewend om rustig met mensen om te gaan, eigenlijk helemaal niet om met mensen om te gaan, laat staan met iemand die energiek of enthousiast was. Emily wist dan ook totaal niet hoe ze moest reageren. Het meisje leek haar daden in elk geval niet erg te vinden wat Emily iets op luchtte, ze wist niet hoe het meisje zou reageren, had ten slotte nog nooit een mens geheeld naast haarzelf als ze weer eens schrammen of sneden had van de stenen die naar haar gegooid werden en dergelijke, dieren erbuiten gelaten natuurlijk, maar dat was een totaal ander iets om te helen. Nu werd haar ook nog een vraag gesteld en ietwat nerveus antwoordde Emily, al niet ze niks van haar Emoties door klinken en toonde ze niks dan het harde emotieloze masker waar ze zich achter verborg "Ik heb een heel klein beetje geleerd van een verpleegster, de rest heb ik mezelf aangeleerd" antwoordde ze zo kort en bondig mogelijk. Ondertussen bekeek ze het meisje nog eens, ze leek in elk geval aardig, maar ze durfde nog lang niet haar masker af te zetten. Emily zag al de lichaamshouding ook wel dat ze ook pijn had aan haar arm en twijfelde even of ze er iets over moest zeggen, wat ze uiteindelijk toch maar besloot te doen, wat moest ze anders ook? "Heb je ook hulp nodig met je arm?" vroeg ze dus terwijl ze naar de arm gebaarde die pijn leek te doen, hield ondertussen haar hand uit om het meisje omhoog te helpen als ze dat aan wou nemen.

Misschien had Alyssa wel te vrolijk en te enthousiast gereageerd. Maar door de Paragon had ze niks zelf kunnen ontdekken. Dus de start op Starshine was een nieuwe start voor haar tienerjaren die ze had gemist. Ze glimlachte nu enkel vriendelijk bij de woorden van het meisje. "Dat is wel onwijs goed dat je dat zelf hebt gedaan." Zei ze met een warme stem. Om het meisje te laten weten dat ze niks kwaads als bedoeling had. Alyssa die op keek naar het meisje, glimlachte. Ergens leek ze nu wel een klein kind dat hulp nodig had. Zo voelde ze zich ook. Niet voor niets zat ze op de grond. Alyssa keek even rond. Hoe kwam ze nu van de grond af, want ze moest wel en keer naar de ziekenboeg toe. Haar arm voelde alles behalve goed. Waarschijnlijk gebroken, en anders zeker gekneusd. Alsof ze het uitriep vroeg het meisje of ze Alyssa kon komen helpen. "Nou als je wilt graag, de grond voelt nog al koud aan." Grinnikte ze waarna ze met haar goede arm haar hand vast hield. Ze trok zich op en stond weer op haar benen. haar arm tegen haar borst aan gedrukt. En aangezien ze de hand van het meisje vast had bedacht ze dat ze zich nog niet eens had voor gesteld. 'Heel erg bedankt voor al je hulp... uhm...?" Ze keek even vragend naar het meisje. "Ik ben Alyssa, Alyssa Gul." Ze glimlachte vriendelijk.

-- woooow, ben een beetje inspi loos denk ik zo

De warme stem van het meisje stelde haar ergens wel gerust, al gingen ergens anders in haar hoofd ook alarmbellen af met 'laat jezelf niet gaan', ze kon nu niet zomaar haar masker laten vallen omdat toevallig één persoon eens een keer aardig tegen haar deed, al was dat nog zo nieuw voor haar. Emily probeerde nog wel heel zwakjes een glimlach te tonen, maar die was waarschijnlijk bijna onzichtbaar voor het andere meisje, maar reageerde voor de rest niet op haar woorden, ook niet op de woorden die kwamen na haar eigen vraag net voordat ze het meisje omhoog hielp. Haar hoofd was daarna te ver in gedachte, haar huid was warm geweest, haar hand voelde zo raar ondanks dat het een gebaar was dat best normaal en natuurlijk was, maar misschien kwam dat gewoon omdat dit de eerste keer was dat Emily iemand aan kon raken zonder dat ze bang voor iets hoefde te zijn of dat het gedwongen was. Ze schoot weer terug op aarde toen ze de half vragende zin van het meisje hoorde "Emily" stelde ze zichzelf kortaf voor waarna ze ook de naam van het meisje te horen kreeg, Alyssa Gul. Ze leek in elk geval een aardig meisje, al was een uiterlijke verschijning maar al te vaak een illusie, ondertussen bekeek ze de pijnlijk ogende arm van het meisje, het leek niet gebroken, alleen gekneusd, botbreuken kon ze niet verhelpen, maar kneuzingen wel, dat was niet echt moeilijk zolang het onderwerp in kwestie stil bleef zitten. "Wil je dat ik ook je arm doe?" vroeg ze maar om een pijnlijke stilte te voorkomen, praten deed ze niet graag, maar stilte was soms nog veel erger en ze zou toch ergens een gokje moeten wagen als ze 'normaal' wou worden, waarom dan niet hier en nu? Als het te erg werd kon ze altijd nog maken dat ze weg kwam, of in elk geval de vraag ontwijken