Tik-tok-tik-tok-tik-tok. Het geluid van de klok naast haar hoofd weergalmde door haar hoofd. In haar hoofd ging ze het geluid na doen: tik-tok-tik-tok. Haar rode ogen staarde naar het plafond. Ze had een uur of twee geleden haar gordijnen al geopend en enkel het licht van de maan scheen haar kamer in. Het was genoeg om het plafond zichtbaar te maken en hier en daar een schim te zien in de vorm van een stoel of een ander voorwerp. Ze kon niet slapen en er was een onrustig gevoel in haar maag genesteld. Ze wilde niet uit bed komen, maar ze wilde ook niet in bed blijven liggen. Ze wist niet eens wat het was. Was ze gewoon onrustig of was er meer aan de hand? Het maakte niet uit hoe vaak ze zichzelf de vraag stelde, het bleef stil in haar bovenkamer.
Ze gromde iets onverstaanbaars en rolde uit bed. Haar blote voeten kwamen met een behoorlijke klap op de grond en Terra piepte kort. De Tasmaanse duivel keek et slaperige ogen naar haar bazin, die het diertje op haar beurt compleet negeerde. Tári trok een zwarte broek aan waar twee leren lapjes over de bovenbenen liepen, stapte in haar zware trainingsschoenen en wisselde haar pyjama jas voor een zwart shirt, waarna ze kort over haar blote armen wreef. Haar ogen gleden kort naar het raam, maar zelfs de gedachte of het koud was verdween in de stilte van haar brein. Ze pakte twee leren handschoentjes en trok deze aan. Alleen haar vingertoppen waren nog zichtbaar. Ze liep naar haar nachtkastje en gespte de riem waar haar tien messen in zaten vast rond haar middel. Ze keek kort in de spiegel en liet enkel haar handen door haar haren heen glijden voordat ze de deur uit liep. Geen vlechtjes, geen gekamde haren, niks. Ze wilde er niet mooi uit zien. Voor wie zou ze? De uilen?
Ze kende de schoolregels en ze wist heel goed dat ze nu niet uit haar kamer hoorde te glippen, maar ze was niet iemand die zich veel aantrok van regels. In het ergste geval zou ze de consequentie moeten aanvaarden. Hoe erg kon dat zijn?

Haar schoenen maakte verassend weinig geluid op het zachte gras. Het was niet koud, enkel de wind die zo nu en dan langs haar blote armen streek liet een laagje kippenvel verschijnen op haar bleke huid. Haar ogen stonden emotieloos en staarde naar een bepaald punt in de verte zonder dit punt te zien. Ze wist niet eens waarom ze naar deze plek was gekomen. Waarom het stille meer? Was de stilte te stil? Wilde ze dat het stille meer haar brein aan het werk zetten door deze te overspoelen met herinneringen die achter slot en grendel zaten? Of was de naam van het meer de reden geweest dat ze hierheen was gelopen en zocht ze enkel een oude vriend die de stilte maar al te goed kende? Ze kon niet ontkennen dat dit meer een van de plekken was waar ze de meeste waarde aan hechte, de plek waar het meeste gebeurd was. Ze kon net zo min ontkennen dat er dingen waren die opgelost moesten worden, emotionele dingen. Ze moest dingen verwerken, ze moest een punt zetten achter bepaalde hoofdstukken, maar ze kon er geen punt achter zetten. Er was teveel wat haar aandacht nodig had om nu bezig te zijn met andere dingen.
Ze stopte toen ze dacht iets te horen en draaide zich op haar hak om om te kijken wat ze hoorde. Twee zwarte kraaloogjes staarde haar aan en een zwart neusje bewoog iets terwijl de Tasmaanse duivel deze in de lucht had gestoken. Heel even vroeg Tári zich af hoe het dier uit haar kamer was gekomen, maar het maakte haar niet heel veel uit. Waarschijnlijk had ze haar deur niet goed dichtgedaan. Het belangrijkste was dat ze niet alleen was. Ze moest toegeven dat alleen rond lopen toch iets.. vreemds had. Ze deed het niet vaak en graag al helemaal niet. Zonder Terra lopen deed haar denken aan bepaalde gebeurtenissen die ze – zoals zoveel dingen – het liefst achter slot en grendel liet en waar ze nooit meer aan dacht.
Ze ging zitten en keek naar het rustige water. Het weerspiegelde de lucht en kleurde daardoor donker, bijna zwart. Hoe laat was het eigenlijk? Ze vervloekte zichzelf dat ze niet op de klok gekeken had voordat ze uit haar kamer was gelopen. Ze kon het tikken nog in haar hoofd horen, maar de tijd wist ze niet. Ze keek omhoog en zocht de maan, maar deze vertelde haar niet veel, enkel dat ze moe was en alleen was. Ze keek even naar Terra en trok haar benen in een kleermakerszit. ‘Ligt het aan mij of is het iets anders?’ Terra keek haar bazin vragend aan en Tári knikte kort, zich ervan bewust dat de vraag geen logische was. Misschien was dit gewoon de nacht waarop ze zichzelf eindelijk de kans zou geven om dingen af te sluiten en was ze zich daar gewoon nog niet van bewust.

Lima Oscar Echo Delta Echo Romeo.
Kilo Uniform TangobWhiskey Yankee Foxtrot.
Tango Romeo Uniform Tango!

Woedend zat Oase op de rand van haar bed haar haren te kammen. Of ja, kammen? Ze trok met haar vingers zo hard mogelijk de klitten er uit, precies op dezelfde manier als haar moeder vroeger gedaan had: zodat het goed veel pijn deed. Opaal maakte er terloops een opmerking over, maar zij werd vriendelijk doch dringend verzocht haar bek dicht te houden. En of die twee hagedissen van haar niet even wat licht konden maken in dit vreselijke krocht!

Kloteschool. Ze had op Puffoon moeten blijven bij haar familie en vrienden. Dan zou ze nu niet jankend van de heimwee zijn wakker geworden. Hallo, geweten. Ik ga je slapeloze nachten bezorgen net zoals ik bij je vader doe. Je lekker van binnenuit verteren tot je breekt of buigt.

Sentimentele bitch die ze was. Als er thuis echt iets aan de hand was, dan hadden ze wel contact met haar opgenomen. Nu liep ze zich om niets aan te stellen.

Oase stak haar haar op tot iets wat voor een staart moest doorgaan, trok wat kleren aan en stormde naar buiten. Daarbij trok ze de deur hard achter zich dicht. Het kon haar niets schelen wie haar nu hoorde of zag. Ze had NU frisse lucht nodig en ze was bereid Asmarin iedereen aan te laten vallen wie haar ook maar een haarbreed in de weg lag. De draken hadden zich voor haar vertrek nog net op tijd aan haar weten vast te klampen. Wetend dat ze nu beter konden zwijgen, bleven ze maar zo dicht mogelijk bij hun Schat in de hoop haar voor de mogelijke gevaren van de nacht te beschermen.

Maar Oase had geen zin in een rustige nacht. Ze wilde actie. Die heimwee moest ze van zich af schudden. Een stuk vliegen zou wel helpen. Zonder een moment te twijfelen, sprong Oase van het balkon van de luchtverdieping af, liet zich nog enkele etages vallen waarbij de wind in haar oren suisten, voor ze haar vleugels liet verschijnen die vrijwel direct de klap opvingen en haar instinctief door het luchtruim lieten scheren.

Vliegen. Heerlijk.

Oase vloog soepel drie rondjes om de school heen. Daarna lokte de door maanverlichtte nacht haar om meer te gaan verkennen. De wouden liet ze maar links liggen, want ook het geduld van haar draken kende grenzen, en op de geasvlaktes viel simpelweg niets te doen, dus dan maar het stille meer.

Ondanks het tijdstip en de plaatsnaam, was het meer helemaal niet zo stil. Oase kon vanuit de lucht een persoon spotten en nog een ander creatuurtje dat op het persoon afkwam. Ze leken elkaar te kennen en daarnaast letten geen van twee op de gevleugelde tovenares in opleiding die al een paar momenten klapwiekend op de plaats het gebeuren aankeek.

Wie het ook was en wat ze hier ook kwamen doen, het betekende afleiding voor Oase. Het persoon was inmiddels met het dier aan de waterkant gaan zitten. Oase zette de landing in. Ze kwam bijna geruisloos op de grond terecht, haar blote voeten zachtjes het gras rakend. Wat haar aanwezigheid verraadde wat de luchtverplaatsing die haar engelenvleugels veroorzaakten, maar ach. Ze ging hier niet de rest van de nacht doodstil achter een medeleerling staan.

'G'Nacht. Mag ik er bij komen zitten?' vroeg Oase. Ze sloeg haar vleugels beschermend om zich hern, want het was toch een stukje kouder dan ze had verwacht.

Kan je hier meer mee? Die vorige versie was niet bijster goed geschreven, dus heb ik hem aangepast.

De nacht zat haar niet mee. Slaapproblemen had ze vaker, maar toch bleven ze vervelend. Ze had ervoor gekozen om een rustig plekje te zoeken en gewoon even te genieten van alles wat de nacht haar te bieden had.
Helaas bleek ook dit tripje in de nacht niet zonder gezelschap te kunnen. Terwijl haar rode ogen gericht waren op het weerspiegelende water, zag ze dat Terra op haar achterpootjes ging staan. Nog voordat ze de kans had om zich om te draaien of het diertje te vragen wat er was, werden haar witte haren iets wat opgeblazen door de windstroom die iets of iemand achter haar veroorzaakte.
'G'Nacht. Mag ik er bij komen zitten?' Tári fronste en rolde even met haar ogen. Haar ogen gleden vervolgens terug naar het water en ze klakte een keer met haar tong. ‘Het is niet alsof ik je weg kan jagen.’ Ze gebaarde kort met haar hand in een uitnodiging voor het meisje om te gaan zitten. Eigenlijk had ze helemaal geen behoefte in gezelschap, maar ze had ook geen zin om ruzie te gaan zoeken hier. Al moest ze toegeven dat dat een van de dingen waren die zij toch wel deed. Negentig procent van de tijd dan toch. Het vrolijkte haar gewoon op.
Ze draaide haar hoofd naar de onbekende toe en zocht de ogen van het meisje. Ze wist dat er in haar rode ogen geen enkele emotie te zien was, maar als ze heel eerlijk was kon ze daar niet om rouwen. Ze keek toe hoe het meisje haar vleugels om zich heen sloeg. Hm, de vraag wat voor een soort magiër het kind was, was bij deze dus beantwoord. Heel even grijnsde ze. ‘Iemand heeft het koud.’ Ze draaide haar hoofd weer terug naar het water en sloot haar ogen even. Kon dit dan alsnog leuk worden? Zou ze er dan alsnog voor kiezen om wat.. minder vriendelijk te zijn? Hm, wie weet. Dat zou vooral aan het meisje liggen.

Laat en bagger, sorry