Ondanks het feit dat het geen koude nacht was, kon Rin niet in slaap vallen. Hoe graag ze dat ook wilde. Er was iets dat haar wakker hield, een geluid links van haar. Het liefst had ze het genegeerd, en alsnog haar ogen dicht gehouden, maar dat kon nu eenmaal niet. De kans dat het iemand was van Paragon of Suasama was gewoon te groot. Ze kon het niet risceren. Toch verwachtte ze geen dreigend gevaar, integendeel. Een echte moordenaar had haar te grazen genomen terwijl ze haar ogen nog gesloten had, snel en effectief. Dan had ze nu niet meer geleefd. Bovendien was het ongmogelijk dat iemand wist dat ze hier was, tenzij ze gevolgd was, maar ook dat was zeer onwaarschijnlijk. Ze lag hier immers al uren, het zou vreemd zijn dat áls ze gevold was, die persoon pas nu wat van zich liet horen. Het was waarschijnlijk gewoon een wild beest of een verdwaalde wandelaar. Langzaam opende ze haar ogen, en keek toe hoe een lang gestalte in haar richting liep. De persoon leek nog langer dan diegene werkelijke was, aangezien ze nog altijd beweginsloos op de grond lag. Toen de het gedaante enkele meters bij haar vandaan tot stilstaan kwam, kon ze nog altijd niet zien wie het was. Toch deed ze geen moeite om op te staan, haar intuïtie vertelde haar dat er geen gevaar dreigde. Misschien was het dom om op dat gevoel te vertrouwen, maar het had haar nog nooit in de steek gelaten. Al snel werd duidelijk dat het Joshua was, dat bleek toen hij nog enkele stappen dichterbij zette en naast haar ging zitten. Zonder iets te zeggen staarde ze hem aan, zich hevig afvragend wat hem hier naartoe bracht. 'Joshua..' zei ze, haar stem klonk hees. Waarschijnlijk omdat ze al enige tijd als bevroren op de grond had gelegen. Ze wilde vragen waarom hij hier was, maar hij ontnam haar de kans door dezelfde vraag te stellen. Hij gaf echter meteen na zijn vraag een verklaring voor zijn eigen nachtelijke bezoekje aan het bos, al was die alsnog enigszins vaag. Met veel moeite kwam Rin overeinde, steunend op haar ellebogen en onderarmen. 'Om eerlijk te zijn, zou ik het niet weten.' Haar stem klonk nog altijd niet zoals zou moeten. 'Ik denk dat ik gewoon even weg wilde van die vier muren van mijn kamer. Even vrij zijn,' zei ze, terwijl ze haar blik even omhoog richtte, kijkend naar de maan. Het bleef eventjes stil, hoewel het geen ongemakkelijke stilte was. 'Wat zocht je dan, als ik vragen mag?' Haar stem klonk deze keer oprecht geïteresseerd, heel anders dan bij hun ontmoeting in de lerarenkamer. Misschien kwam het door haar emotionele stemming, waar ze overigens alles aan zou doen om het niet te laten blijken. Misschien kwam het wel door haar contstante eenzaamheid sinds ze aan was gekomen op de academie, en had ze nu even gezelschap nodig. Het soort gezelschap dat haar niet veroordeelde, of niet weg zou lopen als ze wat te vertellen had. Al was Rin een gesloten boek, en zou ze dat waarschijnlijk altijd blijven, ook zij had behoefte aan mensen om haar heen. Ze richtte haar blik weer op Joshua, die een heel anders leek dan de persoon die ze enkele dagen geleden had ontmoet. Toen had hij nog zo vrolijk geleken, zo zorgeloos. Rin wilde dat zij zo kon zijn, gewoon kon genieten van het leven. En toch zat hij hier nu met een trieste uitdrukking op zijn normaal gesproken zo charismatische gezicht, wat haar deed afvragen wat er met hem aan de hand was.

Rin luisterde maar met een half oor naar het verhaal dat hij haar vertelde, het enige dat ze mee had gekregen was dat hij een kristal zocht, voor welke redenen interesseerde haar eigenlijk niet zo heel erg veel. Ze was te erg afgeleid om zich volledig te kunnen focussen op de woorden van Joshua, al had ze zelf niet door dat ze eigenlijk helemaal niet naar hem luisterde. Toen hij klaar was met zijn verhaal knikte ze slechts een keer met een geforceerde glimlach op haar gezicht naar hem, alsof ze volledig snapte wat hij haar zojuist allemaal had verteld. Een kirstal.. Het had vast en zeker iets temaken met watermagie, hetgeen waar ze helemaal niets vanaf wist en eigenlijk ook helemaal niets over wílde weten. Het was een deel van haar leven dat ze naar achteren schoof en probeerde te negeren voor zover dat kon, maar personen zoals Alyssa, en op het moment Joshua, deden haar er steeds ongemerkt aan herinneren. Water was nu eenmaal een deel van hen, ze waren ermee opgegroeid. Zijzelf zou ook geen afstand kunnen doen van het vuur, en van de warmte. Dus dat kon ze ook niet van hen vragen.
Bij de koude toon in zijn volgende, onverwachtte vraag keek ze met een verwarde uitdrukking op haar gezicht in zijn ogen. Of er iets met háár was? Dat kon ze ook wel aan hem vragen. Ze vond deze versie van Josh maar niets, hij gedroeg zich totaal ongeïnteresseerd en emotieloos. Ondertussen ontging het haar dat haar eigen houding ook extreem anders was dan normaal. Haast kwetsbaar. Het stalen masker dat aan haar gezicht vastgeroest zat leek los te komen, zorgde ervoor dat de naakte huid zichtbaar werd en er nu daadwerkelijk gevoelens waren af te lezen op haar gelaat. Nors sloeg ze haar armen over elkaar heen en draaide haar hoofd weg van Joshua. 'Er is niets. En áls er iets was, ben jij wel de laatste persoon met wie ik erover zou praten,' zei ze in een poging haar masker weer op te zetten, wat verschrikkelijk faalde. Het had totaal ongeloofwaardig geklonken. Ze zou uberhaupt niet met iemand praten, ze was veel te veel op zichzelf. Ergens was het gewoon ongezond, al besefte ze dat zelf niet echt. Ze wilde niemand storen met haar problemen, dus stopte ze ze altijd maar gewoon weg, alsof ze er niet waren. Alsof er niets met haar aan de hand was. En toch wilde ze Joshua niet nog eens afschrikken met haar chagarijnige, negatieve houding. Voorzichtig keek ze vanuit haar ooghoeken naar hem. Met een verslagen zucht ontspande ze haar armen weer, en liet deze rusten op haar schoot waar ze haar handen samen vouwde. 'Sorry,' zei ze, waarna het even stil bleef. 'Wat is er toch met jou? vroeg terwijl ze haar hoofd weer naar hem toe draaide, haar ogen tot spleetjes geknepen. 'Ik dacht dat jij zo'n optimistische goedzak was die altijd maar met een vette glimlach op zijn gezicht de wereld beter probeerde te maken. Zat ik even fout,' zei ze terwijl er een klein spottend grijnsje rond haar lippen krulde. Niet eens gericht naar Joshua, het was eerder om haarzelf. De ironie. Het was bijna alsof de rollen waren omgedraaid. Bij hun eerste ontmoeting had ze zich niet in kunnen denken dat hij ook een serieuzere kant had, ze had er gewoon niet bij stil gestaan. Andersom was het hoogstwaarschijnlijk hetzelfde. Hij dacht vast ook dat zij niets meer was dan een koude, emotieloze vrouw. Een hatelijk persoon dat niets moest weten van andere mensen, sterker nog, ze verachtte met heel haar hart. En ze wilde niet langer dat mensen nog zo'n beeld van haar hadden. Ze gaf wel degelijk om de mensen om haar heen en om wat zij van haar dachten, al liet ze dat haast nooit merken en was het voor de buitenwereld dus ook lang niet altijd zichtbaar. Het kwam dan ook als een klap aan dat zelfs Joshua haar behandelde alsof ze onbreekbaar was, een man die normaal altijd zo vriendelijk was had een hekel aan haar persoonlijkheid. Het kwam niet eens in haar op dat zijn houding misschien veranderd was vanwege zijn persoonlijke problemen. Omdat ze zo onredelijk tegen hem was geweest, ging ze er eigenlijk gewoon vanuit. Vervuld van spijt en schaamte draaide ze haar hoofd zo ver mogelijk weg, bang dat hij de zwaktes zou zien die ze al die tijd zo zorgvuldig verborgen had.

Sorry dat het zo lang duurde, ik was echt heel erg druk de afgelopen dagen D:

Hij wou niet naar haar kijken. Zijn gedachtes, die nu vooral uit herinneringen bestonden, vermengden zich met het beeld van de realiteit. Waardoor sommige reële dingen de vorm kregen van iets dat er maar een klein beetje op leek. Ondanks dat het meisje dat zijn gedachtes in haar greep had vele malen jonger was dan Rin, zag hij haar niet. Hij zag haar als hij naar de jonge vrouw keek. Hij wou haar niet zien, wetende wat het met hem deed en zou kunnen doen. Haar haren waren zwart, maar hij zag ze toch als lichtbruin. Bijna donkerblond, zelfs. Haar ogen waren wel nog steeds blauw; wat voor verwarring zorgde. Haar ogen waren het enige wat ervoor zorgde dat hij zich bleef realiseren dat het enkel vage beelden waren. Gecreëerd door zijn pure wanhoop. De wanhoop om herkenning te zien in haar blik. Die herkenning vond hij wel bij Rin. Vandaar dat alles door elkaar heen liep in zijn ogen. Het zorgde voor hoofdpijn. Ergere hoofdpijn.
En toch liet hij er niets van merken, kon het gewoon niet. Hij wou en kon niemand ermee belasten. Het zou voor enkel nog meer problemen zorgen, iets wat het laatste was wat hij op het moment kon gebruiken. Haar reactie op zijn vraag was… Een vage poging geweest om weer zo over te komen als in hun eerste ontmoeting. Alleen faalde hij, vooral in de ogen waar hij nu mee keek naar dingen. Hij begreep het wel; ze kenden elkaar nauwelijks, dus wat verschafte hem het recht eigenlijk om überhaupt te vragen naar hoe zij zich voelde? Er was een grote kans dat hij het niet eens zou snappen, omdat hij haar totaal niet kende. Enkel haar naam. En hetzelfde gold voor haar. Hun problemen aan elkaar onthullen was iets wat ze nog lang niet zouden doen bij elkaar, misschien ook wel nooit. Aangezien ze zo van elkaar leken te verschillen, en toch ook weer niet. Het was al begonnen met het feit dat ze elkaar verkeerd beoordeeld hadden. Ze hadden gewoon simpelweg een beeld van elkaar gevormd en zich daaraan vast gehouden. Maar nu ze zo bij elkaar zaten; totaal anders van hun normale aard, waren al die beelden uitgewist. Konden ze weer opnieuw beginnen. Of ja; zij. Hij zou zichzelf niet weer voor de gek houden, niet nu hij in deze status was. Hij dacht teveel na om een vast beeld van iemand te kunnen vormen; wetende dat al de mensen die hij tegen kwam geen types waren, maar echte mensen van vlees en bloed. Mensen die veranderde van karakter naarmate tijd verstreek. Zo simpel was het.

Hij keek haar zijdelings aan en hoorde haar woorden aan. Om de een of andere reden vond hij ze uiterst hilarisch, maar hij lachte niet. Waarom was het toch altijd zo dat hij precies wist hoe sommige mensen in elkaar zaten? Hij trok een mondhoek omhoog, keek haar ietwat plagend aan. ‘Ow, dus ik mag niet vragen of er wat is. Maar mevrouw mag natuurlijk wel de vraag aan mij stellen en verwachtten er antwoord op te krijgen. Plus dat ze eraan toe mag voegen dat ze een beeld van hem had; en er natuurlijk blindelings vanuit ging dat dat klopte.’ Hij zweeg, liet zijn blik varen en keek haar enigszins nogal kil aan. ‘Mensen zijn niet wat ze lijken, dat moet je toch al doorhebben, of is dat alleen zo bij mij? Oké, ben dik tien jaar ouder. Maar op jouw leeftijd wist ik dat ook al. Mensen zijn geen typetjes, zullen ze ook nooit worden. Daar zijn ze te ingewikkeld voor.’ Hij hield zijn mond weer. Hij kon aan haar houding wel zien dat ze het niet leuk vond dat ze dingen uitte met haar lichaam; zonder dat ze er iets aan kon doen. Hij wendde zijn blik af, dacht eventjes na. Het was niet eerlijk om nu zijn frustratie op haar af te reageren, dus moest hij dat niet doen. Hoe moeilijk dat ook was. ‘Het spijt mij ook,’ sprak hij uiteindelijk, zonder haar aan te kijken. ‘Heb alleen hoofdpijn, dat is alles.’ Het was een vriendelijker antwoord dan wat zij had gegeven.
Lag het aan hem of waren ze allebei op het moment gebroken? Kapot van ellende. Hij wel, maar hij kon niet in haar hoofd kijken. Maar het leek er wel op, als hij eerlijk was. Het was alleen dat ze het op andere manieren uitte. Hij was gefrustreerd, kil en bot. Terwijl zij zich als een normaal mens leek te gedragen; geïrriteerd en ontwijkend wanneer er een onderwerp in de buurt kwam dat ongemakkelijk lag. En dan ook nog eens proberend zich te verstoppen om niets los te laten. Heel menselijk. Menselijker dan hem op het moment.

* Np (;
Heb liever een goed late post.
Dan een snelle overhaaste post ;o
Take your time ;p