Tomari had van 's ochtens vroeg al een hele slechte dag gehad, om maar bij het begin te beginnen was hij per ongeluk door zijn vosje Toki om vier uur 's ochtends wakker geworden na al een slechte nachtrust en had daarna niet meer in slaap kunnen vallen, waardoor hij al chagrijnig was, maar daarnaast was hij ook nog eens een aantal van zijn spullen kwijt die hij vandaag had willen gebruiken en daarnaast had hij Lynn ook al niet kunnen vinden om hem op te beuren. Daarna was er ook nog eens koffie gemorst op zijn overhemd waardoor hij het net aan kon en had hij ook al niet goed kunnen ontbijten omdat de keuken problemen had. Kortom Tomari had echt een rotdag tot nu toe al was het nog maar tien uur. Daarom had Tomari zich ook chagrijnig het duistere bos in terug getrokken waar nu nu mokkend in een boom zat om tot rust te komen zonder dat iemand anders last zou hebben van zijn humeur, dat was tot nog toe echter nog niet echt gelukt, puur omdat het demonenteken op zijn arm ook nog eens op speelde en daarmee een constante jeukerige pijn over zijn hele lichaam veroorzaakte samen met hoofdpijn waardoor zijn humeur eerder slechter werd dan beter, het enige wat nu waarschijnlijk nog zou helpen was zijn humeur echt af reageren op iets al zou hier tegen een boom of steen gaan slaan hem eerder slecht dan goed doen, maar wie weet kwam hij nog wel iemand tegen die gek genoeg was om een schijngevecht met hem te houden al was hij in deze staat. Al was die kans wel heel erg klein aangezien er sowieso weinig mensen om dit uur op een zaterdag in het duistere woud kwamen, voor de meeste was dat namelijk nou eenmaal niet bepaald idee van een leuk uitje al kwamen er over het algemeen wel mensen doorheen die richting het meer gingen en dergelijke al namen die zo goed als nooit het half-verborgen pad wat Tomari af was gegaan

Waarom ze zich weer op dit zelfde pad begaf was iets wat alleen voor Neara een weet was. De wonden op haar rug van haar voorgaande bezoek aan het Duistere Bos waren genezen, alleen de lichtte strepen van haar verkleurde huid onder de donkere mantel gaven aan dat ze gewond was geweest. Strepen die al gauw weer weg zouden trekken. Haar sierlijke vertoning omhult door de donkere mantel, haar gezicht verhult onder de grote kap. Ogen en oren had ze niet nodig, als Vrouwe van de Lucht was een enkele uitademing van iemand nodig om de aanwezigheid, lichamelijke status en houding aan te geven. Haar controle mogelijkheid om te zien of haar dierste dienaar alles goed had verborgen leidde haar terug op het pad. Haar aandacht werd afgeleid, merkte de wat sterke ademhaling op van een paar kinderlongen. Een waarschijnlijk onbewuste verkramping van een houding, eentje die een opgekropte emotie weerspiegelde. Met haar geluidloze passen, waarbij zelfs de bewegingen verborgen bleven onder de lange zoom, trad ze van haar eigen onzichtbare pad af. Onder aan de boom waar de jongen in zat kwam ze geluidloos tot stilstand, haar gehele gelaat en sneeuwwitte haar onzichtbaar door de kap. 'Er zijn betere plekken om tot rust te komen, zeker voor kinderen,' haar zuiver zachte stem weerklonk door de stilte, gericht op de jongen boven haar zonder dat ze haar nu bewegingsloze lichaam zich naar hem oprichtte.

Tomari zat op een tak te mokken en had door zijn eigen gedachten, zijn verzonkenheid in zijn eigen wereld, niet gemerkt dat er ook maar iets of iemand bij hem in de buurt was gekomen. Hij schrok dan ook toen hij plots de stem van onder hem hoorde en viel daardoor van de tak af. Tomari corrigeerde zich echter door in half reflex zijn vleugels te gebruiken en hem goed op de grond te krijgen waar hij zijn vleugels snel weer in vouwde. Hij keek naar wie er tegen hem had gesproken en zag tot zijn grote verbazing de vrouwe van de lucht voor hem staan. Hoe hij haar herkende? dat was vrij simpel als je magie kan zien en die was meer dan duidelijk bij de vrouwe. Wat had ze nou ook alweer gezegd? oh ja, niet verstandig om daar te rusten. Tomari liet een moment de verbazing en het laatste restje schrik van de val zijn lichaam uit trekken voordat hij sprak. "Dit is misschien niet de beste plek om tot rest te komen, maar het is over het algemeen wel de beste plek als je alleen wilt zijn" legde hij uit terwijl hij die emotie weer voelde opborrelen waardoor hij hier gekomen was, maar die onderdrukte hij. Tomari wou niet echt dat iemand die vuile hatelijke kant van hem zag.

Door haar plotselinge stem was de jongen blijkbaar geschrokken. De kap gleed met een snelle beweging van haar hoofd af, gaven de golvende en eeuwig bewegende sneeuwwitte lokken weer de vrijheid waarbij haar egale gezicht ook zichtbaar werd. In een reflex had ze de kap af getrokken, keek bezorgt naar de jongen die met een rug zijn vleugels uitgeslagen had en nu weer veilig op de grond stond. Haar handen nog opgeheven waarbij haar vingers lichtjes rond de stof van de kap heen lagen waren haar zilverkleurige ogen op de jongen gericht. De schone kunst om elke emotie binnen in zich te houden verslapte altijd zodra kinderen in haar gezichtsveld kwamen, waren een sleutelprikkel om de warmste kant van haarzelf omhoog te halen. Bij zijn woorden waren haar handen weer rustig teruggezakt, verdwenen in de wijde mouwen van de alles omhullende mantel waarbij ze met de warme glimlach naar hem keek. 'Het spijt me dat ik je stoorde dan. Maar ik ga je niet in je eentje hier achter laten,' glimlachte ze naar hem, wist wat voor gruwelijke dingen hier rond kropen, vlogen en liepen. Haar hand lag nu zachtjes op zijn schouder, haar andere hand verborgen in de grote mouw van de haast donkerbruine en oude mantel. De witte lokken golfde rond haar smalle gezicht en hoge jukbeenderen. 'Wil je er misschien over praten?' vroeg ze zachtjes, wist dat over dingen praten veel meer opluchtte dan in je eentje weg te kruipen. Iets wat ze zelf eigenlijk ook alleen maar deed, koppig genoeg.

Het uiterlijk van de vrouw had bevestigd wat hij al bijna zeker had geweten, dit was Neara, de vrouwe van de lucht. De vrouwe bood haar excuses aan, onder andere omdat ze hem nu niet alleen achter zou laten hier. Hij kon haar standpunt ergens wel begrijpen, Tomari wist ten slotte zelf ook hoe gevaarlijk het hier kon zijn, maar het was in zijn geestestoestand nou niet heel geweldig om lang bij iemand in de buurt te blijven. "Maar Vrouwe, u zult hier vast ook met een reden zijn. Ik wil u niet van uw verplichtingen af houden" zei hij, ergens hopend op een strategische oplossing, aan de andere kant was dit wel vrouwe Neara en hoe vaak kregen mensen nou de kans om een Legendarische magican te ontmoeten. Bij de vraag van de vrouwe schudde hij zijn hoofd, hij wou er niet over praten en zelfs al wou dat wel dan was er weinig te vertellen, het was gewoon een samenloop van omstandigheden die zijn humeur compleet vergalde. "Niet echt, maar bedankt voor het aanbod" zei hij vriendelijk en beleefd als hij maar kon. Tomari keek naar vrouwe Neara en haar magie hoe die constant om haar heen bewoog wat nog best mooi en indrukwekkend oogde. Nu Tomari haar toch voor zich had kon hij misschien, als ze zo niets beters te doen had, kon hij haar misschien nog wat vragen stellen

Haar mondhoeken krulde zich sereen om in een glimlach bij zijn tegen woorden, kon zijn koppige en kinderlijke houding ergens wel waarderen. Ze was en bleef een persoon waarbij kinderen altijd een aantal streepjes voor hadden, wat voor karakter dan ook. 'Ik zou een slechte vrouw zijn als ik nu van je weg zou lopen,' glimlachte ze verzekerend naar hem waarbij haar mondhoeken iets verder omhoog trokken. 'Mijn verplichting op dit moment ben jij,' vervolgde ze kalm, om hem daarna de mogelijkheid te geven om zijn gevoelens hardop te uitten. Kort knikte ze vaagjes op zijn reactie, draaide haar hoofd langzaam om naar de richting waarin de school was. Haar sneeuwwitte haren volgde golvend en verlangzaamd deze beweging waarna de rest van haar lichaam de zelfde beweging volgde. 'Als er iets is zal ik je altijd een luisterend oor geven, mijnjongen,' haar zachte, melodieuze stem weerklonk weer. Haar ogen even vanaf opzij op de jongen gericht. 'Zullen we dan maar samen terug lopen, aangezien ik het niet kan toestaan dat jij hier in de nacht op een plaats als dit begeeft. En je weet dat als het schoolhoofd hierachter komt dat je er niet makkelijk vanaf komt,' de glimlach en de zachte ogen gaven aan dat zij zelf er geen consequenties aan dit alles zou hechten, toonde aan dat alles goed was. 'Kom,' vervolgde ze zachtjes, waarbij haar geluidloze passen haar langzaam weer voortbrachten.

In plaats van een hevige afwijzing of toestemming tot zijn motie die Tomari verwacht had verscheen er in eerste instantie enkel een glimlach op het gezicht van de Vrouwe voor hem. Hij had de reactie die ze daarna gaf ook totaal niet op deze manier verwacht en wist niet goed hoe hij zich tegen zo'n iemand zo kunnen verzetten. Hij wist dan ook niks anders te doen dan zijn hoofd laten hangen en toe geven aan haar wens. "Nou goed dan" zei hij nog om zijn houding tegenover haar duidelijk te maken voor het geval dat zijn fysieke houding dat nog niet genoeg deed. Tomari kon een glimlach niet laten toen de vrouwe heel vriendelijk aan bood om hem een luisterend oor te bieden mocht hij dat ooit nodig hebben. "Bedankt, maar ik ben iemand die zijn problemen eerder zelf op lost dan andere er mee lastig te vallen" legde hij uit waarbij hij haar weer aan keek. Tomari slikte na de woorden van Neara even, hij had nog niet echt gedacht over de gevolgen van zijn acties al betwijfelde hij ook eigenlijk wel of het Savador eigenlijk ook maar iets kon schelen naast dat hij iemand zou mogen straffen als hij er überhaupt al ooit achter zou zijn gekomen. Toch knikte hij dankbaar en wachtte tot de vrouwe in beweging zou komen. Toen ze dat deed volgde Tomari met nog altijd een lichte tegenzin richting de rand van het bos en daarachter de school. Hij bekeek de vrouwe eens goed. Hij had haar eigenlijk nog nooit eerder in het echt gezien, enkel beschrijvingen gehoord en oude schetsen of schilderijen gezien. In het echt leek ze veel zachter en kwetsbaarder dan dat. Zo kwetsbaar dat je jezelf bijna af zou vragen hoe ze Legendarische Magician was geworden al wist Tomari bijna zeker dat dat wel zou komen door haar uitermate verreikte kennis van de luchtmagie. Nu hij daar toch aan dacht kwam er ook iets anders naar boven. Hij twijfelde nog of hij het wel wou vragen en of hij op deze manier wel goed deed aan zijn eigen vermogens en kennis en of de kennis van vrouwe Neara wel verder zou reiken dan pure luchtmagie. In zijn gedachten verzonken had hij niet door dat hij iets langzamer was gaan lopen en nu steeds verder achter Neara weg viel.

Met de serene golvingen van haar sneewwitte haren en de donkere mantel waarbij de lokken nog eens extra leken af te steken liep Neara voor. Zonder om te kijken wist ze dat de jongen haar volgde. Misschien niet uit pure wil, maar ondanks haar liefelijke houding had hij geen keus gehad dan mee gaan. Naast Vrouwe bleef ze een volwassene met een hogere autoriteit binnen de schoolmuren, iets wat ze gelukkig niet vaak aan mensen hoefde te herinneren. Hoezeer haar doel was beter te zijn dan iedereen, was ze geen persoon die iemand hartgrondig en op een harteloze manier op de feiten zou drukken. Hooguit kalm spreken waar het op sloeg, zonder stemverheffing of overbodige bewegingen. Na gesproken te hebben richtte ze haar zilveren blik op de jongen, waarbij ze na zijn woorden hem vriendelijk toe knikte. 'Mij lastigvallen is erg moeilijk,' verzekerde ze hem met een iets bredere glimlach om daarna haar hoofd weer rustig terug te draaien en haar blik voor zich uit te richtten. Haar handen voor haar buik in elkaar geslagen, waarbij alles uit het zicht werd gehaald doordat de brede mouwen over alles heen vielen. In stilte liep ze door, haar aandacht ongemerkt op de jongen blijven hangen door diens afwezige bui. Zonder enige aanduiding te geven verdiepte ze zich in de cirkelende luchstromingen om de jongen heen, haalde de verhalen uit de onhoorbare fluisteringen. 'Tomari, is het niet?' vroeg ze zachtjes toen de jongen achter bleef en zij haar passen inhield om haar hoofd naar hem toe te draaien. 'Waar denk je aan mijn jongen?' vroeg ze zachtjes, alleen een serene kalmte te horen en te zien.

Tomari reageerde niet op de woorden van Neara, zelfs als ze zei dat hij haar niet eens lastig zou kunnen vallen voelde het voor hemzelf nog steeds niet echt juist om zijn problemen met andere te bespreken. Het waren zijn problemen en hij zou ze ook maar zelf op moeten lossen, tenzij hij echt niet anders kon natuurlijk. Dat was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat, hij was en bleef iemand die onafhankelijk woe zijn en blijven al was hij ook wel vaak genoeg uit vrije wil tijdelijk van dat pad af geweken. Natuurlijk kon hij niet alles zelf, hij wist ten slotte niet alles. Toen de Vrouwe hem bij zijn naam aansprak schrok hij op uit zijn gedachtes. Ze vroeg waar hij aan dacht en Tomari wist een moment niet te reageren terwijl hij zich besefde dat hij zich nooit had voorgesteld en dat Vrouwe Neara waarschijnlijk zijn gedachten had gelezen. Dat dacht Tomari in elk geval, hij wist ten slotte niet zeker of de Vrouwe die kracht überhaupt wel had. Misschien had ze wel toevallig een rapport over hem gelezen of iets dergelijks. Bovendien kon vrijwel iedereen zien dat hij met zijn gedachten ergens anders had gezeten. Tomari keek een moment omlaag, snel zijn eigen mogelijkheden overwegend voor hij besloot zijn geluk gewoon op de proef te stellen en vrouwe Neara te vragen over wat hem dwars zat. "Ik zit al een tijd met iets in mijn maag over een deel van mijn magie waarbij u misschien de enige bent die echt een zeker antwoord kan geven" vertelde Tomari ietswat onrustig. Hij had geen idee hoe de Vrouwe op zijn woorden zou reageren al leek ze tot nu toe wel heel aardig voor hem te zijn al kon hij zich geen echte reden voor die houding bedenken. Tomari keek de vrouwe aan en wachtte op antwoord, hopend dat hij eindelijk een helder antwoord zou kunnen krijgen op zijn vraag of hij zijn vleugels die zo uniek van gruis en aarde waren gemaakt ooit hem de lucht in zouden kunnen dragen.

Met een zuivere kalmte straalde van haar af waarbij ze haar ogen met de zilveren, bewegelijke irissen op Tomari gericht hield. Een techniek om op zijn naam te komen die ze maar weinig gebruikte, verder zonder speciale reden. Zonder enige beweging van haar lichaam bleef ze neerkijken op Tomari, enkel haar sneeuwwitte haren die afstaken tegen de nacht en de donkere stof van de mantel golfde op de onvoelbare bewegingen van de lucht. Enigszins gerust gesteld toen de jongen weer begon te praten ontspande haar schouders onzichtbaar onder de mantel. Nog onbeweeglijk luisterde ze naar zijn woorden, waarbij haar scherpe wenkbrauwen ietsjes naar elkaar toe trokken op haar egale gezicht. Onder de omkrullende beweging van haar mondhoeken ontspande ook de rest van haar gezicht, spreidde automatisch de magische porten om de onzichtbare trillingen rond zijn magische kern beter op te vangen. Als ze dit element altijd open zou hebben staan zou ze gek worden van alles om haar heen. Als Vrouwe van de Lucht had ze zo'n band met de lucht, dat ze zelfs elk trillend pootje van een insect op een kilometer afstand kon waarnemen, en omdat het menselijk brein hier niet werkelijk voor bestand was werd ze zo getraind om dat soort dingen ook weer af te sluiten. 'Waarom ben je niet eerder naar me toe gekomen?' vroeg ze zachtjes, besefte met haar zwak voor kinderen en daarbij het feit dat ze elk vreemd kind als haar eigen zou behandelen als deze aan zou komen kloppen totaal niet dat het vreemd kon zijn voor een leerling een van de LM's te bezoeken. 'Wat is het wat je hart zo onregelmatig doet slaan?' vroeg ze hem zachtjes om verdere uitleg.

De vrouwe had rustig en kalm naar de uitleg van Tomari geluisterd en dus wou Tomari alles behalve onbeschoft over komen, maar de vraag die de vrouwe stelde verbaasde hem, verwachtte ze dan echt dat hij voor zoiets kleins als een probleem met zijn vleugels onmiddellijk naar de LM van de lucht toe zou gaan, zeker aangezien hij haar hiervoor nog nooit ontmoet had. maar hoe zeg je dat je dat vreemd vindt zonder onbeschoft over te komen? Liegen zou niet helpen en waarschijnlijk zou Neara daar toch dwars doorheen kijken. "Ehm.. Ik denk dat ik er nooit over na heb gedacht dat u dat niet erg zou vinden en zo vriendelijk zou zijn zelfs tegen iemand die u niet echt kent" stamelde hij ietwat onbeholpen en beschaamt al was hij nog wel eerlijk. Het was hem kennelijk gelukt om het te zeggen zonder voor zijn gevoel onbeleefd over te komen. Dan kwam nog de vraag waar hij eigenlijk mee zat, al werd hem dat op een ietwat onorthodoxe manier gevraagd. Tomari besloot maar meteen uitgebreid uit te leggen en vouwde zijn vleugels uit. Het was voor een ieder die ook maar enig verstand van magische vleugels had wel duidelijk dat deze vleugels nou niet normaal waren. het was al zeldzaam dat iemand wiens magie geen pure Puffoonse was om vleugels te hebben, maar deze waren nog deels opgebouwd uit het tegenliggende element aarde ook. Tomari begon te spreken en liet Neara ondertussen de vleugels van gruis en luchtig gesteente bekijken, het gesteente dienend als bot en het gruis als een soort vlies zoals bij vleermuizen gebruikt werd. "Waar ik mee zit is de vraag of ik met mijn vleugels ooit zou kunnen vliegen. Ik weet dat mijn vleugels op zijn minst ongebruikelijk zijn, maar ik kan er wel mee zweven en mijzelf versnellen. Ik ben ook al naar de stagiaire en de leraar luchtmagie geweest, maar geen van beide kon me uitsluitsel of bevestiging geven over vliegen. Ik vroeg me dus af of u dat kunt doen aangezien u meer van luchtmagie en vleugels weet". Tomari sloot zijn mond weer. Zijn hart bonkte in zijn keel en hij was ergens zwaar nerveus, niet zozeer om wat hij gezegd had als eerder over het antwoord dat Neara hem misschien wel zou geven. Hij wist niet wat hij nog moest doen behalve wachten en hopen op Neara.

De tint van haar serene glimlach leek voor even een verontschuldigende trek te krijgen bij de haast stamelende woorden van de jongen. 'Maak je er maar niet druk over. Ik ben er nu om je te helpen, dus stel je vraag,' met de vriendelijke ogen hield ze haar blik op hem gevestigd, nam elke kleine beweging van de jongen in zich op om de onderdrukte emoties te kunnen ontcijferen. Zonder aan te dringen bleef ze als een standbeeld staan, haar handen verborgen in de brede mouwen. Zodra de jongen begon te praten keerde haar ogen terug naar serieus. Haar aandacht nu zichtbaar geheel op zijn verhaal gericht. De egale uitdrukking op haar gezicht veranderde niet toen de jongen zijn vleugels uitklapte, en het werkelijke probleem nu ook zichtbaar voor haar neus hing. Onzichtbaar onder de mouwen vouwde haar handen zich in elkaar, merkte ze de spanning op haar schouders die toegenomen was zodra de jongen zijn vleugels had getoond. In haar mening waren vleugels iets unieks voor de Puffoonse beschaving, bij haar was het grotendeels een toonbeeld van haar element. Om de sierlijkheid en de kracht die erin verborgen lag duidelijk te maken aan elk persoon. Voor haar hingen nu vleugels die de meeste regels overtraden, werkte haar van binnen op haar irritatie. Maar deze jongen leek hopeloos, had het slecht getroffen met dit alles. Terwijl Tomari door sprak kwamen haar lippen een klein beetje van elkaar om rustig in te ademen, niets van het ophopende gevoelens bij haar van binnen zichtbaar aan haar buitenkant. Ze had niets voor niets jaren erover gedaan om het serene masker bij bijna alle gevallen over zich te houden, haar gevoelens alleen diep van binnen te laten spelen. Halfbloeden bestonden, iets wat het uiteindelijke doel was geweest van de bijeenkomst van de LM's toentertijd, en waarom deze school opgezet was. 'Je hebt hier... iets wat soms in andere combinaties tevoorschijn komt,' even stopte ze, leek voor een moment in een afwezige en serene status te verkeren waarbij haar zilveren ogen strak op de vleugels gericht bleven. 'De ongeschreven wetten over vleugels zijn sinds de samenkomst van de planeten al meer overschreden. En niet alleen bij vleugels,' gratievol zette ze een paar stappen naar voren, verkleinde de afstand tussen haar en de jongen waarna een van haar slanke handen te voorschijn kwam uit de brede mouw en opgericht werd. Zachtjes, met een voorzichtigheid alsof de jongen onder haar vingers kon breken plaatste ze haar hand tegen diens borst. 'Alleen de zuiverste vleugels va nde zuiverste harten van Puffoon zullen in staat zijn de meest fantastische dingen voor elkaar te krijgen. Daarom is het niet gek dat volbloed Puffoonse mensen eerder een stel sterke vleugels zullen uitklappen dan iemand met gemixt bloed,' onder haar hand leek het warm te worden, sprak geen woord over wat ze deed met haar lichaam. 'Ik weet niet wat de stagiaire Samuel of Akito heeft gezegd, maar ik denk dat je er zelf al achter bent dat jou combinatie van de tegenpolen dit keer niet goed is gegaan. De tegenpolen in de magische kernen kunnen heel afwijkend zijn per persoon. Afstotend of aantrekkend, het ligt aan de manier waarop de magische kern in iemands hart en ziel ligt. Het komt niet vaak voor dat tegenpolen elkaar aantrekken, hoewel het eigenlijk het logischte zou zijn. Plus en min trekken elkaar aan, plus en plus stoten elkaar juist af,' haar wenkbrauwen leken even naar elkaar toe te kruipen toen de warmte onder haar hand nog eens aannam. Ongemerkt taste haar eigen magische trillingen uit naar die van Tomari, onderzocht ze de werkelijke verhouding van zijn magische kern. Haar hand kwam langzaam van zijn borst, waarbij Neara's ogen zich nu in die van Tomari richtte. 'Het spijt me, maar jou magische kern heeft zijn verhouding zo dat de polen elkaar in dit soort nauwe situaties zullen tegenwerken,' haar hand hing weer naar beneden, verborgen in de lange mouw. 'Veel meer dan zweven of je eigen rensnelheid versnellen zal je er niet uitkrijgen. Maar dat betekend niet dat ze nutteloos zijn,' haar laatste woorden leken streng te klinken. Vleugels waren iets wat gekoesterd moest worden, zo niet dat verdiende ze je ze niet. 'Door de buitengewone constructie zijn ze beter bestand tegen andere dingen. Ik weet niet of je ooit zuivere vleugels hebt gezien?' voordat ze doorging om de hoop van de jongen niet geheel de grond in te boren wilde ze eerst de details van zijn kennis weten. Vleugels waren iets persoonlijks, en hoewel ze bij haar ook een toning van macht waren waren ze kwetsbaar.

Tomari kon niet anders dan wachtten op een antwoord van Neara terwijl hij haar aan bleef kijken, bijna wanhopig om eindelijk uitsluitsel te krijgen over zijn krachten en daarbij hielpen haar eerste woorden niet, andere combinaties zeiden hem namelijk niet veel al dacht hij dat ze waarschijnlijk tegengestelde magie bedoelde. Hij bleef haar aan kijken, hopend dat dit maar een deel was van een grotere uitgebreidere uitleg. Tomari wachtte iets ongeduldig terwijl hij Neara aan keek die verzonken leek in gedachte terwijl ze zijn vleugels bekeek. Als mensen zo staarden dan voelde hij zich toch af en toe als een of ander genetisch experiment dat eigenlijk niet hoorde te bestaan of zoiets dergelijks, iets wat Tomari, ondanks dat hij wist dat het niet waar was, niet uit zijn hoofd kreeg. Toen Neara verder sprak luisterde hij weer aandachtig, bijna aan haar lippen gekluisterd. Er waren kennelijk ongeschreven wetten over vleugels, wetten waar zijn eigen vleugels over heen traden, iets wat Tomari verdomd weinig hoop gaf terwijl hij zo graag de vrijheid van echt zelf vliegen wilde leren kennen. Neara trad dichter bij hem en legde zacht haar hand op zijn borst, normaal had hij op dit soort gebaren van mensen die hij niet goed kende een stap achteruit gedaan, maar dat kon hij om de een of andere reden nu niet. Neara straalde gewoon te veel vertrouwen uit om haar niet in vertrouwen te nemen, waarschijnlijk deed ze dit dan ook wel met een reden en zou het enkel een hinder voor zichzelf zijn om te reageren zonder na te denken over wat voor gevolgen zijn acties konden hebben. Toch voelde hij zich niet op zijn gemak met iemand zo dicht bij zich, maar dat had hij ook met maar heel weinig personen niet. Hij luisterde naar de woorden van Neara terwijl hij zich probeerde te ontspannen al voelde hij zijn hart inzinken bij haar woorden, enkel zuivere Puffoonse vleugels waren in staat tot de verbazendste dingen hé? dan had hij eigenlijk geen kans, in elk geval niet om zijn vleugels zo vrij te gebruiken als waar hij van gedroomd had. Hij luisterde verder en leerde daarmee nog iets bij over tegenpolen, hij had inderdaad geweten dat zijn tegenpolen elkaar niet lagen, maar wist niet dat het ook mogelijk was dat ze elkaar juist aantrokken en daarmee waarschijnlijk versterkte. Haar volgende woorden had hij dan ook wel verwacht. Zijn polen werkte elkaar tegen in zijn vleugels waarmee hij niet tot veel meer in staat zou zijn dan wat hij zichzelf al had aangeleerd. Ergens in zijn hart voelde hij het verdriet van dat het niet mogelijk zou zijn voor hem om te vliegen, maar hij wist ergens ook wel dat het te verwachten was en was zelfs een beetje opgelucht dat hij eindelijk zeker wist waar hij aan toe was. Tomari knikte loom maar begrijpend naar Neara om aan te geven dat hij het begreep. Er volgde van Neara echter nog andere woorden die waarschijnlijk bedoeld waren om hem iets van troost en vertrouwen te geven over zijn vleugels al was dat misschien niet heel nodig. Tomari was sowieso blij met zijn vleugels, dat hij ze überhaupt al had was iets om blij mee te zijn, zeker dat hij ze nog kon gebruiken ook, al was het niet zo uitgebreid als hij zelf gewenst had. Nu hij er over na dacht waren zijn vleugels waarschijnlijk inderdaad tegen veel meer bestand dan normale vleugels, Bij Neara haar vraag knikte hij "Ja, ik heb ze wel eens gezien, was er vroeger ook jaloers op dat mijn zusje wel zulke vleugels kon hebben puur omdat zij geen enkel sprankje magie van onze vader had geërft, al heb ik geleerd dat het veel beter is om blij te zijn met wat je hebt dan met wat je zou kunnen hebben" antwoordde Tomari, misschien iets te uitgebreid, maar hij snepte het doel van de vraag dan ook niet helemaal goed al zou dat waarschijnlijk wel snel genoeg blijken. Tomari keek weer op naar Neara, sinds zijn blik in gedachte iets was afgezakt terwijl hij zelf dacht over alle woorden van Neara. Hij keek haar aan met een heldere blik in zijn ogen, zich voelend alsof de woorden van Neara hem op een of andere manier van binnen iets hadden gereinigd, een smet uit zijn geest hadden weggehaald. Daarna wachtte hi enkel op woorden van Neara, hij wist niet waarom, maar hij voelde alsof hij haar kon vertrouwen met zijn leven en veel kon leren, enkel door bij haar te zijn. Was dat misschien de kracht van de Legendarische Magicans, of was dat puur de kracht van Neara als persoon? wat het ook was, het had een hele positieve uitwerking op de gemoedstoestand van Tomari

Enkel en alleen al de gemoedstoestand op zijn gezicht was genoeg om voor haar te weten dat de laatste restjes hoop weg waren geslagen. Hoewel ze haar eigen hart voelde bloeden bleef de serene rust op haar gezicht aanwezig, wist dat je soms mensen pijn moest doen om ze sterker te maken. Dat ze tegenslag moesten kennen om de mooie dingen in het leven te accepteren. Toen hij knikte zakte haar ogen even terug naar de plek op zijn borst waar haar hand had gelegen. Zodra hij antwoord gaf op haar vraag krulde haar mondhoeken medelevend omhoog, legde ze haar hand op zijn hoofd alsof ze een kleine jongen gerust wilde stellen. 'Je ouders waren vast goede mensen als je zoiets op deze leeftijd al gerealiseerd hebt,' sprak ze zachtjes, glimlachte nu breder naar Tomari waarna ze haar hand weer terug nam. Hoewel de rand van het bos al in zicht was wilde Neara onder het praten niet doorlopen. Dit koste alle aandacht van hun beide, en daarbij liepen ze in dit deel van het bos weinig gevaar. 'Ik weet niet of je de vleugels van je zusje ooit goed bestudeerd en bekeken hebt, maar de gevederde en originele vleugels zijn voornamelijk erg gevoelig. Er heerst ook een mate van gevoel in de veren zelf, waardoor ze uitstekend zijn uitgerust om de kleinste windrichtingen te kunnen waarnemen en daarop te reageren. Daardoor zijn ze sterk, ben je met goed getrainde vleugels meer voorbereid in de lucht en kun je ze gebruiken voor wat voor dingen dan ook. Maar ze zijn kwetsbaar, zullen nooit iets tegen kunnen houden,' haar lichaam draaide zich ietsjes naar de open vlakte die tussen de bomen door zichtbaar was aan het rand van het bos. Ook haar ogen volgde deze richting, zocht naar een goede beschrijving van wat ze wilde gaan zeggen. 'Door jou constructie zullen ze beter bestand zijn tegen dat laatste. Als je ze goed traint, en niet te zwaar maakt maar het oppervlakte verstevigd zul je ze op zekere maten als bijvoorbeeld een schild kunnen gebruiken. Nooit geheel, want dat verhinderd het Puffoonse deel in je hart. De lucht elementen zullen altijd aanwezig blijven. Stenen vleugels zullen er nooit zijn, zullen niet bruikbaar zijn en dus alleen maar een hinder,' de zuivere toon in haar stem werd iets ontsierd door de monotoonheid erin, gaf een kleine afspiegeling van haar afkeer over dit. Hoezeer elk ander soort vleugel in haar geest een belediging was voor de zuivere schoonheid ervan zou ze dit nooit laten blijken naar een jongen zoals Tomari. Hij kon er weinig aan doen, maar mensen die het zo trainde waren in haar ogen alleen maar respectloos. Zij ging ook geen bomen uit klei proberen te maken, dat zou Ferost ook niet geweldig vinden. 'Kom,' keek ze nu glimlachend om, de zuivere schoonheid weer terug terwijl ze zich nu geheel naar de lichtere delen voor hun draaide en langzaam doorliep. Haar passen onzichtbaar onder de lange mantel, enkel een kleine opbolling aan de onderkant gaf aan dat ze haar geluidloze passen werkelijk met haar voeten zette.

Neara had tijdens zijn en haar eigen verhaal de hele tijd een vrij neutraal gezicht gehouden, bijna als een masker dat geen enkele emotie door liet en wat bijna eng was om te zien, maar toen hij knikte kwam er toch een glimlach op haar gezicht en legde ze troostend haar hand op zijn hoofd alsof hij een klein kind was. Eigenlijk vond Tomari dat ietwat kinderachtig, maar volwassenen schenen er de lol van in te zien dus liet hij het toe en trok zelf ook een kleine glimlach. Die lach verdween echter weer heel erg snel toen Neara over zijn ouders sprak. Zijn vader was al van deze wereld en zijn moeder had hij nog nauwelijks contact meer, de laatste keer alweer bijna een jaar geleden. Onder een ietwat somber gezicht trok Tomari een ietwat zure glimlach en zei "Eigenlijk heb ik me dat zelf aangeleerd" maar ging er niet dieper op in in de hoop dat Neara dat dan ook niet zou doen. Vervolgens luisterde hij kalm naar het verhaal van Neara over zijn vleugels waarbij hij weer wat dingen bij leerde. Zoals gedacht leerde hij echt veel van haar, al werd het beperkt door het onderwerp. De toon in haar stem was echter wel veranderd, minder levendig betrokken bij het onderwerp alsof ze het niet bij zichzelf wou betrekken, maar Tomari wijten dat verschil meer aan zijn verbeelding dan dat hij het aan Neara koppelde die zo vriendelijk en open leek dat het de illusie gaf dat ze niks kon haten, onder dat masker van haar zelf bijna geen emotie behalve begrip kon voelen al wist Tomari goed dat het menselijk onmogelijk was om je zo erg af te sluiten of geen haat te voelen, zelfs voor een Legendarische Magican niet. Ondertussen volgde Tomari Neara haar bewegingen die aan duidde dat ze verder wou lopen. Dat duidde Ze na haar verhaal ook aan waarbij Tomari rustig knikte en haar volgde, nu in tegenstelling tot eerst een stuk vrolijker en ditmaal volledig gewillig. Tomari wist niet waarom, maar haar uitstraling deed iets met hem al dacht hij daar niet over na ook, hij was meer in gedachte verzonken over haar andere woorden, over de mogelijkheden van zijn vleugels. Zijn vleugels leken, hoe meer hij er over na dacht, elke keer meer bij hem te passen, als hij trainde zoals Neara hem had voorgesteld dan zou hij zijn vleugels kunnen gebruiken om te beschermen, als echt deel van hem wat hij kon en wou gebruiken. Een glimlach kroop weer op zijn gezicht terwijl hij Neara volgde en hij de school zag naderen, hij was ondanks de negatieve woorden blij met dit gesprek en met de woorden van wijsheid die Neara hem had gebracht. Hij keek op en versnelde iets zodat hij naast Neara liep. Beseffend dat hij bijna enkel had geluisterd wierp hij een glimlach en zei tegen Neara "Bedankt voor alles". Tomari voelde zich dan ook echt dankbaar tegenover de vrouw waaraan hij zich nu verschuldigd voelde door alle wijsheid die ze hem gegeven had, al mocht dat in haar ogen misschien niet heel veel lijken. Opeens kwam er een vraag in hem naar boven, twee eigenlijk nu hij haar goed bekeek "Mag ik U misschien iets persoonlijks vragen?" vroeg hij maar voordat hij zijn vragen er meteen uit gooide, al dacht hij door haar openheid tot nog toe niet dat ze zijn vragen zou weigeren. Tomari voelde toch dat het onbeleefd zou zijn om zoiets dergelijks zomaar te doen, of hij moest de persoon wel heel erg goed kennen, en zelfs dan zou hij het meestal uit macht der gewoonte zo stellen. Ondertussen bedacht hij hoe hij zijn vragen zou formuleren en bleef naast Neara lopen, wachtend op bevestiging.

Haar blik volgde de veranderingen op zijn gezicht, waarna zijn weinige woorden meer vertelde dan hij waarschijnlijk had gewild. 'Mijn fout,' beantwoorde ze hem zachtjes, glimlachte hem met de kleine en serene glimlach toe. Zonder onderbrekingen had ze haar verhaal rustig verteld, verschafte hem alleen van de nuttige informatie. Kalm had ze zich weer richting de grens van het woud gedraaid, gaf hiermee aan dat ze verder zouden lopen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze maar al te goed dat hij naar haar luisterde, hoopte dat haar woorden hem aan het denken zouden zetten en de goede kanten van zijn vleugels zou zien. Haar glimlach verbrede iets terwijl ze opzij keek en ze haar zilveren ogen in die van hem vestigde. 'Geen dank. En mocht je hulp nodig hebben dan kun je altijd bij me aankloppen,' haar sneeuwwitte haar golfde zonder onderbrekingen langs haar gezicht naar beneden terwijl ze haar gezicht weer terug draaide. De duistere kilte van het bos leek opgeheven te worden bij de twee mensen, en ondanks de donkere mantel leek Neara's gestalte haast te schijnen in het donker van het woud. In stilte liep ze door, totdat Tomari's stem deze verbrak. 'Ik zal kijken of ik je vragen kan beantwoorden,' beantwoorde ze hem rustig, keek hem vanuit haar ooghoeken aan bij de toestemming die ze hem gaf om zijn vragen te stellen. Over haarzelf was ze een gesloten persoon, een verdediging die ze zich in al die jaren had aangeleerd om elke neiging tot diep contact met andere te voorkomen. Ze zou zien wat zijn vragen waren, en hoever ze deze kon en wilde beantwoorden. De rand van het bos kwam langzaam dichterbij, waarbij het zonlicht zich weer liet zien en de aangrijpende duister langzaam verdreef.

Neara ging gelukkig niet verder in op het onderwerp van Tomari zijn ouders of hij die zichzelf levenslessen aan leerde, dat was in elk geval al een kleine opluchting. De blik die ze hem schonk terwijl ze reageerde op zijn bedankje was warm, maar voelde voor Tomari vreemd aan, waarschijnlijk omdat hij daarmee recht in de ogen keek en zij in de zijne. Hij kon de kracht die erin school zijn zoals hij zijn ogen ook kon gebruiken, zijn luchtmagie gebruikend om de magie en aura van mensen te zien. Daarbij was de kracht van Neara waarschijnlijk honderd keer groter dan de zijne en zou ze waarschijnlijk bijna door zijn ziel kunnen kijken als ze echt zou willen. Ondanks die kennis en het feit dat ze nogal duister gekleed was, leek ze toch een rustgevende bijna verlichtende sfeer uit te stralen. Ze zei hem ook dat ze zou zien of ze zijn vragen kon beantwoorden, wat hem eigenlijk zei dat hij zijn vragen wel mocht stellen, maar dat hij niet automatisch antwoord hoefde te verwachten, wat ergens ook wel te begrijpen was. Iedereen had ten slotte zijn geheimen, al dacht Tomari niet dat zijn vragen zo ver in haar persoonlijke leven zouden graven. Hij knikte dat hij het begreep en vroeg toen "Is het waar dat de Legendarische Magicans zoals uzelf al honderden jaren oud zijn?" vroeg hij maar eerst, heel erg nieuwsgierig nu hij een van de echte LM's ontmoet had en de geruchten had gehoord. Het was misschien niet zo heel persoonlijk, maar zijn tweede vraag was dat vrijwel zeker wel, dat of hij zou het waarschijnlijk gewoon niet mogen weten. Nadat hij het antwoord op zijn eerste vraag had gehoord en verwerkt besloot hij die ook maar te vragen, vragen kon ten slotte geen kwaad toch? "Mag ik vragen wat u eigenlijk van plan was te gaan doen toen u mij tegen kwam hier? Normaal komt daar nooit iemand" vroeg hij waarna hij Neara aan keek, nu al bij de rand van het bos aan gekomen. Het licht van de zon scheen weer vol op hun neer terwijl Tomari wachtte op het antwoord dat Neara zou geven, of het nou afwijzend was of een echt antwoord.

Met kalme passen liep ze naast Tomari door, wachtte geduldig totdat de jongen zijn vragen zou stellen. Alleen al bij zijn eerste, toch wel beleefde aanvraag voor de persoonlijke kant ervan merkte ze de spanning op haar kaken. Persoonlijk, iets moeilijks voor een gesloten persoon als zij. Bij zijn eerste vraag bleef ze vooruit kijken, krulde haar mondhoeken toch glimlachend om waardoor het serene, kalme masker deels doorbroken werd. 'De meeste van de huidige Legendarische Magicans zijn inderdaad allemaal in de driehonderd jaar. Iets wat normaal alleen mogelijk is door intensieve training en beheersing van de magie die je bezit zo om tegen de wetten van tijd in te gaan. Maar bij hun door een samenloop van gebeurtenissen, bedrog en een liefde naar macht waaruit ieder opgesloten werd in een magische gevangenis. Jarenlang bewaakt op een plaats die voor de meeste mensen onbereikbaar was, waar ieder uiteindelijk met een kleine tussentijd ontsnapte,' gesproken in het mum van 'zij'. Hield haarzelf hier buiten. Hierbij had zij een geheel andere levensloop gehad, deels samenhangend met haar band met Airmid. Haar ogen waren naar Tomari gegleden, hield haar blik nu op hem vast bij zijn tweede vraag. De glimlach kreeg iets beleefdst, waarna ze haar ogen weer op de dichterbij naderende zonnestralen richtte. 'Dingen die niets belangrijks inhouden voor anderen,' haar stem zacht en warm, nergens een bitse of strenge ondertoon. Ze had hem niet nodig, ondanks de kalmte in haar stem was deze ook een teken dat dit het antwoord was wat hij kreeg. 'Daarbij zouden de dingen van een vrouw als ik je waarschijnlijk toch niet interesseren,' glimlachend richtte ze haar ogen met de zilveren, golvende irissen weer op Tomari. De laatste woorden als teken dat hij niets fouts had gezegd. Terwijl de warmte van de zon haar egale huid weer langzamerhand verwarmde nu de laatste bomen achter hun bleven richtte ze haar blik op de hemel. Het was te laat om nu nog werkelijk te gaan zoeken, en het werk wat op haar lag te wachten had ze al voor even langs zich heen geschoven voor de privé kwesties die nu waren veranderd in een hulp baken te zijn voor een van de leerlingen. Rustig liep ze terug naar de deur van het kasteel, de volkomen ontspannen sfeer gaf aan dat als Tomari nog vragen had hij die nu kon stellen.