Waarom had ze zo moeten kijken? Had ze dan niet door dat ze opnieuw weer eens – Nee wacht, hij had het zelf verpest. Hij had zijn mond moeten houden en niets moeten zeggen. Hij had die handeling eerst af moeten maken, om daarna pas wat te zeggen. Maar… Hij was niet eens van plan geweest om die handeling te voltooien, of ja; in het begin niet. Later was hij toch begonnen met twijfelen, waarom wist hij eigenlijk niet. Vijfentwintig jaar was lang, erg lang. Misschien wel te lang. Hij wist ergens wel dat hij er niet overheen was, instabiel als hij was. Maar toegeven? Nee. Dat deed hij nooit. Daarom vermeed hij het, en toch vroeg hij erom met dit gedrag. Hij leek gewoon weer terug te willen vallen in al die ellende.
Hij hief een hand op, wreef hiermee in zijn nek. ‘Ja, maar je moet het wel kunnen wanneer het moet. Er zit een groot verschil in het gewoon kunnen en het kunnen beheersen,’ merkte hij op, hoewel hij wist dat ze het toch zou negeren. Koppig als ze was. Hij had ook wel geweten dat ze het kon, maar moest gewoon weten hoe het er precies uitzag. Dat het zou werken, de manier van handelen, was hij ook zeker van geweest. Die hevige blos bij de vrouw na… Het incident, gepaard met haar gedrag; had hem genoeg verteld. Fysiek kon niemand hem weigeren. Mentaal was heel goed mogelijk, maar fysiek… Het leek wel een of andere natuurwet of iets dergelijks.
Alsof dit alles al niet voorbereiding genoeg was. Hij liet zijn hand uit zijn nek glijden, ging er een keer mee door zijn haren. Oké, het ging wel. Hij deed zijn haar toch nooit. Tweehonderd jaar was genoeg om ervoor te zorgen dat het vrijwel altijd in model viel. Wat hij er ook mee deed, het zat vrijwel altijd hetzelfde. Oké, niet ieder plukje. Dat was onmogelijk. Maar dat viel toch niemand op, die kleine details. ‘Nee, het is wel goed zo.’ Zij was degene die eerder mentale voorbereiding nodig had. Hij was zo voorbereid als maar kon. Of ja, dat vond hij zelf.
Hij leunde wist natuurlijk weer zonder enige moeite erachter te komen wie er aan de deur stonden. Kon het gewoon zien. Kneep zijn ogen tot spleetjes, trok zijn mondhoeken naar achter. Kinderen. Een van de vele dingen die hij niet kon uitstaan. Terwijl je hem net zo goed vergelijken met een klein kind dat gevangen zat in het lichaam van een volwassene. Maar er was toch een klein verschil. Als hij wilde kon hij zo volwassen zijn als maar moest. Kinderen konden dat niet, of ja… Hij vond dat ze het niet konden. Ze waren irritant en meer niet. En daarom mocht hij ze niet. Heeft hij ook nooit gedaan.

-x-

Ergens voelde het zo ongelofelijk… Naar. Dat ze simpelweg weigerde hem aan te kijken. Hem op een bepaalde manier vermeed, voor zover dat kon. Hij wilde niet vermeden worden, gewoon omdat hij zich dan ergens schuldig voelde. Er was iets mis en dat had met hem te maken. Hij had liever dat ze hem gewoon uitschold, sloeg of wat dan ook. Maar niet dit. Dit was gewoon naar. Voornamelijk omdat hij zich ergens schuldig om voelde, en hij wist niet eens wat. Het zou ook wel niets zijn, maar het gevoel was gewoon niet aangenaam. Dan maar naar een punt staren en hopen dat dit alles zo snel mogelijk over was.
Hij knipperde met zijn ogen, kon enkel kijken. Hij had het weliswaar overleefd, maar het ergste moest nog komen. Het echte werk. Hij keek naar de vrouw, wist met moeite zijn mondhoeken omhoog te trekken na haar opmerking. ‘Ik heb ze wel eens groter gezien,’ was zijn enige opmerking erop, gewoon neutraal. Er was niets onvriendelijks aan, en vriendelijk kon je het ook weer niet noemen. Natuurlijk had hij grotere gebouwen in zijn leven gezien. Maar om daar echt opschepperig over te doen… Nee, dat was gewoon onnodig en zinloos.
Hij liet zich gewoon meetrekken, als je het al zo kon noemen. Als hij stil zou blijven staan zou alles stoppen, maar hij deed het niet. Hij kende de weg niet, zij wel. Dus dan kon hij maar beter gewoon gehoorzamen dan een beetje verdwalen. Maar tijdens het lopen bedacht hij zich iets, was helemaal vergeten om nog dat ene belangrijke ding uit te leggen. Nou, dan moest het nu maar snel voordat het te laat was. Hij verwachtte toch niet dat ze gelijk naar de desbetreffende zaal zou gaan, zou hem vast eerst nog op een paar puntjes wijzen. En hij bleek ook nog eens gelijk te hebben, want daar stonden ze dan. Een deur verwijderd van de plaats van bestemming.
Hij slaakte een diepe zucht, keek naar haar. Lag het nou aan hem of leek ze ergens nerveus? Ach, niet zijn probleem. ‘Lesaiah,’ bracht hij met hese stem uit, ‘Er is nog iets dat ik je ben vergeten te vertellen.’ Vertellen? Hij kon eerder zeggen zien. Maar dan zou ze waarschijnlijk meer afstand creëren en dat was niet de bedoeling. Hij ging voor haar staan, pakte haar beiden armen vast. ‘Ik weet niet of het heel belangrijk is, maar stel dat ze erom vragen; dan zijn we bij deze voorbereid.’ Ze zou het waarschijnlijk niet snappen. Veel uitleg was er ook niet, hij kon het beter gewoon doen en dan was het klaar. Hij liet een van haar armen los, plaatste zijn vrije hand op haar wang. Hij liet zijn duim rustig over haar lippen glijden, stopte echter halverwege. Oké, hij kon dit wel. En toch was er die brok in zijn keel, die hem mateloos irriteerde. Gewoon… Heel snel doen en klaar. Hij leunde dichterbij, sloot – met de nodige moeite – zijn ogen uiteindelijk en drukte zijn lippen tegen zijn duim. Die ene seconde leek eeuwig te duren, man… Wat had hij toch soms een slecht gevoel voor tijdsbesef.
Uiteindelijk leunde hij weer naar achter, opende zijn ogen en keek haar aan alsof er niets was gebeurd. ‘Snap je?’ vroeg hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij liet haar los, rechtte zijn rug. Hij wreef met een paar vingers over zijn duim. ‘Klein handigheidje, gewoon voor het geval dat. Meer niet.’ Was er een mogelijkheid waarop hij zich nog nonchalanter kon gedragen? Want zijn gedrag op het moment, zijn mening erover… Het was ergens vrij typisch. Maar het was voor de ander waarschijnlijk zwaar irritant.

» TROLOLOLOL~
» Maar op het troll gedeelte na is de post bar slecht

Hij haalde zijn schouders op. Het leek hem werkelijk geen bal te interesseren, wat het eigenlijk wel deed. Maar dat mocht zij natuurlijk weer niet weten. ‘Ik zeg ook niet dat ze erom gaan vragen, maar één twijfelachtige blik vertelt mij meestal al genoeg. Vandaar,’ net als haar was alles niet meer dan een fluistering. Als hij te hard zou praten zou… Hij wist het niet, maar iemand zou het vast wel horen. En dat mocht niet, dan was alles al gelijk verpest. En hij wilde dit goed doen. Het moest perfect, zoals dat altijd moest bij hem. Zijn versie van perfectie, en die week iets af van het origineel; omdat hij er anders niet aan zou voldoen. Hij wist ook wel dat hij bij lange na niet perfect was, maar hij mocht zich dan nog wel zo voelen? Vinden dat hij het was? Zorgde wel voor dat enorm grote ego, maar ach… Je moest toch wat?
Hij opende zijn mond, had eigenlijk nog wel wat ‘laatste’ woorden. Maar zijn adem stokte in zijn keel, was niet instaat om iets over zijn lippen te krijgen. Hij was geschrokken, meer niet. Meer was niet mogelijk, zo simpel was het. Hij sloot zijn mond weer, had wel door dat hij de kans niet meer kreeg om nog wat te zeggen. Nu zou het echte werk beginnen. Zou hij zich voordoen als Derek Montréal. Naam die hij hierna waarschijnlijk met heel zijn hart zou haten. Bah, vreselijk gewoon. Hij was nu een simpele ziel, kon niets en was niet speciaal. Zou zonder de vrouw een niemand zijn. Was… Sterfelijk. O, dat viel ergens nog best zwaar. Het was en bleef een taboe. Voor alles en iedereen. Hoewel het best vreemd was. Hij was al zo vaak al die pijn die het hele leven veroorzaakte zat geweest, maar toch… Hij vreesde de dood meer dan die afgrijselijke pijn. Ergens was dat vrij onlogisch, maar het was bij vrijwel iedereen zo.
Hij rechtte zijn rug, knipperde met zijn ogen om gewend te raken aan het ietwat fellere licht. Zijn ogen had er totaal geen moeite mee om zich vrijwel gelijk aan te passen aan een donkere omgeving. Maar zoals te raden was; had meneer er ergens wel last mee om te wennen aan fel licht. Hoe je het ook wendde of keerde, hij zou een volbloed blijven. Een Shadraan in hart en nieren, of hij dat zelf nou zo leuk vond of niet. En dan was hij ook nog eens degene die toevallig de meeste trucjes wist met zijn magie, zo noemde hij het dan. Het viel moeilijk te bepalen in zijn ogen wie nou precies het grootste krachtleven op dat gebied had. Fysiek was het gemakkelijk, gewoon een paar klappen uitdelen en je was klaar. Maar magie was net zoals… Zoals… Basisstof die je geleerd kreeg op school. De een was een genie als het op rekenen aankwam, terwijl de ander altijd wist wat ieder woord betekende. Had te maken met welke hersenhelft het meest ontwikkeld was. En met die kennis, had hij de conclusie genomen dat het ongeveer hetzelfde was wat krachtleven op magie gebied betreft.
Zijn blik was vrij ongeïnteresseerd, liet gelijk blijken aan de ander dat hij eigenlijk niets van deze hoefde te weten. Het was toch maar toeval dat deze haar als eerste aansprak of – Nee, dat was het niet. Hoe hij dat wist? Lesaiah. Was het dan werkelijk zo erg? Ach, wist hij veel. Hij zou wel gewoon wat doen. Hij verstond de helft niet van wat ze zeiden, wat hem ergens mateloos irriteerde. Maar in al de jaren had hij eigenlijk nooit de tijd genomen om nog een taal te leren, hij vond het nu al veel. Maar het was ook al lang duidelijk dat hij moeite had met talen, dus hoe minder hoe beter.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, kneep zijn ogen fel tot spleetjes. Verachtelijke zak, als hij eens wist… O, als hij eens wist… Dan zou hij heel anders naar hem kijken. Houding veranderde vrijwel gelijk toen er de mogelijk weer was dat de ander zijn gezichtsuitdrukking kon zien. Hij knipperde met zijn ogen. Een vraag, voor hem. O wat leuk. ‘Insgelijks,’ grijnsde hij – accent als sneeuw voor de zon verdwenen, zweeg daarna echter. Gewoon omdat hij de vraag ergens gewoon onbeschoft vond. “Met Lesaiah?” Hij mocht haar niet, maar zelfs hij zou niet het lef hebben dingen zo te formuleren als het om de vrouw ging. Dat was gewoon grof. En in zijn ogen leek het net alsof ze een of ander voorwerp was, maar dat was hij dan weer.
‘Hoe het bevalt?’ herhaalde hij uiteindelijk de vraag van de ander maar half. Het was vreemd, leek net de stem van een ander te hebben. Accent was compleet verdwenen, en hij praatte iets langzamer dan normaal. Hij had ook ergens zoveel moeite moeten doen om dat ene woord niet extra te benadrukken met zijn stem. ‘Tja, het is nogal moeilijk om te omschrijven. Maar laat ik het erop hopen dat ik… Dat ik niet om meer had kunnen vragen.’ Hij moest weg, weg van Andrew. Hij voelde gewoon dat alles in hem schreeuwde de vent een klap te geven. En dan een harde ook nog, met een gebalde vuist. Recht in zijn gezicht, zou hem leren om zo naar haar te kijken. Het was dan niet officieel, maar ze was nu technisch gezien van hem. Zíjn eigendom, en van niemand anders. En de manier waarop hij al naar haar keek… Bah.
‘Schat,’ bracht hij uiteindelijk rustig uit, ‘Kan ik je eventjes onder vier ogen spreken?’ Hij keek zijdelings naar de vrouw, waarna hij naar Andrew keek. ‘Excuseer ons.’ Hij trok haar gewoon mee, naar een plekje waar geen mensen stonden. Hij draaide zich om, keek naar haar. ‘En hij is vast en zeker meneertje obsessie met familie-eer?’ Hij wist het vrijwel zeker. Alles vertelde het hem gewoon, de manier van kijken; praten; handelen. Het was zo overduidelijk. En ja, hij had die glim van jaloezie die door de ogen van de ander flitste ook wel meekregen. Vandaar dat hij de ander vanaf dat moment al met een ongekende passie haatte. Vieze… Vent. Nou irriteerde hij zich ook aan het feit dat deze niet eens de tijd nam om alles wat hij in de buurt van hem zei in dat mengtaaltje te zeggen. ‘Betekend dat dan, straal van vijf meter bij hem uit de buurt blijven? Want ik ben bang dat ik anders…’ Nee, dat kon hij beter niet zeggen; zou enkel voor meer problemen zorgen.

Hij kon het wel. Hij kon alles, als hij het maar wilde. Het was altijd de motivatie die ontbrak, en die wel nodig was. Vooral voor een persoon zoals hem. Zonder een goede motivatie kwam hij nergens. Maar dat was met meerdere personen zo. Hij had ook nooit echt een goede reden om zijn accent voor eens en altijd weg te halen, het zou toch veel werk kosten. Nou praatte hij nu weliswaar zonder, maar als je goed oplette praatte hij slomer. Langzamer dan normaal, en dat irriteerde hem mateloos. Kleine verschillen die hem altijd te zeer opvielen, net zoals details. Hij zag teveel, had ook die vervelende gewoonte om alles puur op zicht te doen. En dat was een slechte gewoonte. Hoe vaak het hem vroeger ook was verteld, het was de grootste valkuil die je maar kon hebben, hij bleef het doen. Het zat te sterk in zijn systeem gebouwd.
Bovendien was er het kleine puntje dat hij zich ergens niet fijn voelde. De stem die hij als de zijne moest beschouwen was gewoon… Het accent was te vertrouwd geworden, iets wat hem maakte tot wie hij was. Hij had wel vaker zonder accent moeten praten, maar het was zo lang geleden. Het was hem een beetje vervreemd, en daar kon je weinig aan doen. Dit zou hoogstwaarschijnlijk ook de laatste keer zijn dat hij zonder accent zou praten, hij zou de volgende keer gewoon weigeren als ze hem weer voor iets onzinnigs als dit nodig had. Het was kinderachtig, zo ongelofelijk kinderachtig. Maar dat was hij nu zelf ook. Stond op het punt om uit te halen. Het mocht niet. Als iemand het al zou verpesten, zou de vrouw het moeten zijn. Hij was goed in wat hij deed, wat hij ook deed. Het moest perfect. Hoewel hij nog steeds het persoon was dat stiekem ergens zei dat perfectie maar een illusie was, gecreëerd door een zielig persoon dat een smoesje nodig had. Het enige wat werkelijk bestond was precisie, meer niet.
Er klopte iets niet aan de woorden van de man. Er klopte gewoon iets niet aan zijn hele aanwezigheid. Hij voelde het gewoon, irriteerde zich er mateloos aan. Maar die bescheiden glimlach bleef op zijn gelaat staan, moest erin gegriefd blijven. Het was gewoon onacceptabel, de manier van denken van de ander. Het realisatiepunt was uiteindelijk wel gekomen. Snapte de ander dan niet dat hij het alleen maar erger maakte zo? Hij wist dat Lesaiah hem niet kon uitstaan, dus laat staan iemand die een nog ergere manier van denken had. Het was waar dat hij misbruik maakte van dingen, maar hij waagde het nooit om dingen als minderwaardig te zien. Oké, soms wel… Maar alles bleef op een bepaald gebied gelijk aan elkaar. Alles had zwaktes, en heel stiekem waren de sterksten eigenlijk de wanhopigste. Maar dat terzijde.
‘Zien?’ Hij moest aardig blijven doen, doe net alsof je de ander niet goed begrijpt dan komt alles goed. ‘Ik denk dat hier sprake is van miscommunicatie,’ merkte hij op, glimlach die op het punt stond om te verdwijnen, ‘Ik had het niet over haar uiterlijk, mijn heer Andrew.’ Dat had hij beter anders kunnen zeggen, het was iets te dreigend geweest. Vandaar die halve vlucht actie. Had niet de tijd genomen om te wachten totdat Lesaiah volledig klaar was, moest gewoon eventjes weg. Het ging mis, stond op het punt om gewoon te breken. Wilde de ander gewoon in zijn gezicht slaan, kon het niet helpen. En hij wist zeker dat er meerderen waren die dezelfde gedachte met hem deelden. Verachtelijke kwal dat het was.
Hij was niet de enige die hier moeite mee had, zij moest zichzelf ook weer hervinden in die rol. Hij sloeg zijn ogen neer wanneer ze een hand op zijn wang plaatste, liet zijn greep op haar hand verzwakken. Het was en bleef nutteloos, het zou alleen maar escaleren. Pure dominantie, en dat moest gewoon uitdraaien tot vreselijke dingen. Jammer genoeg realiseerde de vrouw zich dat niet. Maar hij wist dondersgoed dat dit hele ‘spelletje’ tussen hun drieën; Andrew, Lesaiah en hij; het naarst zou uitpakken voor haar. Dat was gewoon te voorspellen. Als het nou puur een dierenwereld was, dan was alles oké. Maar ze waren mensen. En mensen waren sluw als het op dit gebied aankwam.
‘Lesaiah,’ bracht hij zwakjes uit, sloeg zijn ogen weer op. Hij wilde wat zeggen, maar kreeg hier de tijd niet voor. Ze trok zich los, liep weg. Liet hem alleen. Alleen. Hij wilde niet met mensen praten, dat zou toch maar vreemd zijn. Dit hele gedoe was immers eenmalig, dus waarom zou hij proberen een paar kennissen erbij te winnen? Het was toch zinloos. Hij sloot zijn ogen, wilde een zucht over zijn lippen laten komen. Maar kreeg opnieuw weer eens niet de kans om dingen af te maken. ’Excuseer me.’ Zachte stem, aarzelend en overduidelijk van een vrouw. Hij draaide zich een kwartslag, keek op de ander neer. ’Ik zag U zo staan bij Lesaiah, en het was vrij duidelijk dat U degene moet zijn die de naam Derek draagt. Ze heeft me erg veel over U verteld.’ Hij wendde zijn blik af, dacht eventjes na. ‘Tutoyeer maar,’ merkte hij op, ‘Door dat formele gedrag van je voel ik me zo oud.’ Ze grinnikte, zorgde daarmee ervoor dat hij weer naar haar keek. Een typisch voorbeeld van een vrouw die niet wist hoe prachtig ze wel niet was. Kwam er ook nog eens bij dat ze een ras echte brunette was, die normaal nooit echt zou opvallen. Gewoon een persoon uit de menigte.
’Is goed, ik snap wat je bedoeld. Ik deel dezelfde mening namelijk. En voor je gaat vragen: Wat is je naam; bij deze. Ik ben Olivia Amore Inzaghi, maar noem me maar Olivia.’ Hij knikte enkel als reactie erop, kon het niet helpen dat hij zelf moest onthouden om te knipperen. Hij mocht niet gaan staren, dat zou de ware stand van zaken misschien weergeven. ’Ik ben een goede vriendin van Lesaiah, vandaar dat ik je nu aanspreek. Het is niet dat ik overbeschermend ben… Maar ik wil gewoon zeker weten dat ze weet waar ze mee bezig is. Ze heeft de ernst van dingen op dit gebied zelf soms niet echt door, of zo komt het op mij over.’ Hij draaide zich volledig naar haar toe. Ze was klein. Niet zo klein als Fealwen, maar wel kleiner dan Lesaiah. Hij knipperde met zijn ogen, het was vreselijk als je daarmee rekening moest houden. Eveneens als ademhalen, automatismen die het soms lieten afweten. ‘Is het feit dat ik dat doorheb genoeg voor je, mevrouw Olivia?’ glimlachte hij, keek op een gegeven moment echter weg. Iets was hem opgevallen, iets wat alles behalve prettig was.

» Jeweetwathijziet. Henogusta.

Mevrouw had dus nog wel vrienden. Leuk. Het was niet zo dat hij alleen vijanden had, wel meer dan zijn vrienden… Maar het was niet dat hij echt dat hij heel Shadra te vriend had, in tegendeel zelfs. Meer dan de helft wilde hem gewoon dood hebben, met de grond gelijk maken. Het was een spelletje om macht, het eeuwige spelletje om macht. Vandaar dat hij er gewoon niet meer naartoe wilde, van rust was geen spraken. Het was niet alleen dreigingen, maar sommigen meenden hem ook weg te kunnen vagen met een of andere lompe huurmoordenaar. Het was typisch voor het volk om zo te reageren. Ze waren allemaal op één ding uit, en hun levens schenen ook om maar één ding te draaien: macht. Hun honger ernaar was zo erg, dat deze nooit gestild kon worden. Tenzij ze een positie als de zijne konden bemachtigen. Hij had er nooit echt naar gezocht, hij had in het begin ook nooit leiders kwaliteiten gehad; hij was een echte flop geweest als onnozele puber. Hij wilde enkel alles en iedereen om hem heen weg hebben, alles moest vervangen worden door een eeuwige duisternis. Omdat hij zich daarbij fijner voelde dan het gezelschap van zijn familie.
Hij was een voorbeeld van iemand die niets meer had, maar ook niets had verloren. Hij had wel veel, maar of het nou echt enige waarde had… Op dat gebied had hij niets. Wat hem betreft kon alles hem gestolen worden, op zijn titel na natuurlijk. Die moest hij houden, kostte wat het kost. En niet omdat hij zo ziek was van de macht die hij ermee kreeg, nee. Enkel om een standpunt te maken. Zich te wreken over een verrader. Een vieze vuile verrader die het ergens niet eens waard was. Het was enkel om die reden. Hij hield er niet eens zoveel van, alle privileges die hij nu had. Het irriteerde hem enkel en alleen. Het was niet zo dat hij eerst niet opviel. Met een uiterlijk als het zijne leek je er gewoon om te vragen. Hij was uitzonderlijk lang, zijn uiterlijk klopte voor geen meter – leek eerder op een Novaan dan een volbloed Shadraan. En nu met die titel erbij, het leek ergens wel alsof hij aandacht te kort had.
Hij knipperde met zijn ogen, keek weer naar de brunette. Ze glimlachte enkel naar hem. Waarom deed ze dat? Hoelang had hij in het niets zitten staren, verzonken in gedachtes. Hij fronste zijn wenkbrauwen. ’Ik wilde je niet onderbreken,’ merkte ze op met haar zachte stem. O god, dat mens was veel te lief. Zo lief dat hij zich er ergens aan irriteerde. Wat eigenlijk helemaal niet mocht, voelde zich er al gelijk vreselijk over. Hoe was het mogelijk dat Lesaiah nooit ergens was beïnvloed door haar? Zodat zij ook eens lief kon doen. Want ze deed nu enkel aardig omdat het moest, ze het er zelf naar had gemaakt. Hij had hier niet om gevraagd, niets van dit. Hoewel Olivia wel een prettige verrassing was. ‘Stoor me maar gerust hoor,’ kon het niet helpen dat hij een warme glimlach op zijn gelaat kreeg, ‘Ik heb nogal snel de neiging om af te dwalen in mijn gedachtes. Je zou eens moeten weten hoe vaak Lesaiah me wel niet moet onderbreken.’ Weer dat lieflijke gegrinnik, het klonk hem als muziek in de oren. Als hij kon zou hij haar zo met zich meenemen, maar dat ging helaas niet. Stom gedoe ook.
Om zichzelf wat afleiding te geven liet hij zijn ogen maar eventjes uitgebreid de omgeving scannen. Dadelijk zou hij nog echt zijn rol opgeven enkel en alleen omdat alles in hem schreeuwde dat Olivia belangrijker was dan – Wacht… Dit was eventjes heel ingewikkeld. Hij kon er maar beter niet te lang bij stil blijven staan, dat zou voor enkel en alleen nog meer problemen zorgen. Gelukkig kwam er een te grote afleiding voorbij, eentje die hij gewoon onmogelijk kon negeren. Andrew. Gevolgd door Lesaiah… Zijn glimlach was als voor sneeuw voor de zon verdwenen, ogen die groter werden. Had net zo’n blik op zijn gezicht alsof de hele wereld leek te vergaan. ’Ik vertrouw het ook niet,’ fluisterde de ander zachtjes, ’Maar ik kan er weinig doen, ik heb geen smoesje. Jij wel. Ga, Derek. Voor mij.’ Hij keek naar haar, schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik zou het graag voor je doen, maar ik doe het enkel en alleen voor Lesaiah.’ God, dat hij dat echt over zijn lippen had kunnen krijgen. Natuurlijk deed hij het veel liever voor de ander dan voor dat mens. Maar ja, niet lang bij blijven stilstaan; dadelijk was hij ze nog kwijt.
Het liefst had hij nu zijn magie gebruikt, maar hij moest maar eventjes lopen. Het zou teveel aandacht op hem vestigen, en dat was niet nodig. Kamertje. Man, hoezo kon hij nu alles voorspellen? Wist precies hoe het zou gaan, gewoon alsof hij het zo uit zijn hoofd had geleerd. Kon het opdreunen, actie na actie. Natuurlijk zou het niet volledig correct zijn, maar de rechte lijnen zouden beangstigend veel op elkaar lijken. Waarom was de vrouw zo blind? Moest hij dan werkelijk alles doen? Hij bleef eventjes bij de deur staan, staarde naar beneden. Hij moest natuurlijk wel zeker zijn van zijn zaak, zou ook zo gênant zijn als hij ineens binnenviel en ze hadden gewoon een theekransje. Niet dat hij echt verwachtte dat meneertje Andrew daaraan deed; maar je wist maar nooit.
Uiteindelijk pakte hij toch de deurknop vast, wist geruisloos naar binnen te komen. Dit was zijn gebied, anderen vanuit de rug aanvallen. Hij had zoveel verschilt met Kadaj, die altijd maar gelijk op alles insloeg. Die gast leek altijd een probleem te hebben wat dat betreft. Hij daarin tegen moest altijd een strategie hebben, en alles moest zo onopvallend mogelijk gaan. Zodat niemand zou weten dat er iets was gebeurd. Deur ook zonder enig geluid achter zich dicht gedaan. Geruisloze passen, liep zo op de ander af. Klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat het gewoon pijn deed. Alle spieren in zijn linkerhand die zich aanspanden. Alles bereidde zich gewoon voor. Dodelijke blik, hartslag zo laag dat het gewoon eng was. De vieze… Onuitstaanbare… Onacceptabel, het was onacceptabel. Hij had er geen woorden voor, walgde er zo erg van.
Onthoudt: een klap. Meer was niet nodig. Natuurlijk deed hij het niet zo precies als hij had kunnen doen, had de ander zo kunnen vellen door hem enkel een harde tik in zijn nek te geven. Maar hij was al op het punt waar hij zich niet volledig kon inhouden, wilde het gewoon zo graag. De ander moest gestraft worden voor zijn walgelijke daad. Flink gestraft. Nou één klap, niet gelijk zijn kop intrappen. Dat was ook de enige reden dat hij eventjes was blijven staan. Zijn rechterhand die zich op de linkerschouder van de man plaatste, deze krampachtig vastpakte en hem zonder enige moeite met een ruk omdraaide. Haalde vrijwel gelijk uit met zijn linkerhand. Zo tegen zijn kaak, had hem met gemak kunnen breken als hij wilde. Maar als hij dat deed zou hij zijn eigen pols kneuzen, en dat was ook niet de bedoeling. Het was meer de klap waarmee de ander op de grond viel die ervoor had gezorgd dat hij bleef liggen. Bewusteloos, maar natuurlijk.
Hij liep eventjes langs Andrew, ging vervolgens door zijn knieën. ‘En omdat we geen problemen willen,’ fluisterde hij zachtjes, drukte twee vingers – zijn wijs- en middelvinger – tegen de ander zijn voorhoofd; was maar goed dat deze met zijn gezicht de kamer ingericht lag. Hij sloot eventjes zijn ogen, waarna hij zijn hand terugtrok en ze weer opende. Heel simpel een fragment van zijn herinneringen gewist. Het zat nog in zijn korte termijn geheugen, dus gemakkelijker kon je het niet maken. Hij slaakte een diepe zucht, ging weer rechtstaan. Wreef met zijn rechterhand over zijn linker pols. Kon niet ontkennen dat hij pijn had.
‘Lesaiah, werkelijk,’ kwam er moeizaam over zijn lippen, ‘Ik weet dat ik dit niet tegen een persoon zoals jou mag zeggen, maar toch doe ik het; hoe dom kun je zijn? Je wist gewoon dat je het hol van die vieze leeuw aan het opzoeken was, en toch deed je -’ hij stopte, realiseerde zich plots dat hij beter niet zo tekeer kon gaan. Hij zocht met zijn ogen naar de vrouw, bleef een ruime meter van haar vandaan staan – wel volledig naar haar toe gedraaid. Rustig ging hij door zijn benen, keek ietwat bezorgd naar haar. ‘Hoor je me wel?’ Eventjes checken of ze niet in schok was. Ja, hij was ergens wel bekend met situaties als dit, maar dat was ook wel een lange tijd geleden. Een hele lange tijd.

» Likeaboss
» Meh, post onnodig lang.

Het moment dat hij die ene zin had uitgespreken had hij zijn kans verkozen. Een kans uit duizenden, verspild en niet gegrepen. Maar ergens zou hij er alleen maar voor hebben gezorgd dat de vrouw zich achteraf naar zou voelen. Niet dat het hem zoveel interesseerde, maar hij zou zich er hoe dan ook schuldig over voelen. Te sterk geweten, gecombineerd met een toekomstig torenhoog schuldgevoel; dat ging hem niet worden. Bovendien zou het ervoor kunnen zorgen dat de ware reden van zijn aanwezigheid hierdoor zou doorschemeren. Dan zou alles voor niets zijn geweest, helemaal niets. Dan zou hij het verpest hebben. En als iemand het zou moeten verpesten dan moest Lesaiah het wel zijn. Want hij deed altijd alles goed, perfect zelfs – in zijn ogen dan weliswaar.
maar ergens zou hij net zo slecht zijn als die kwal van een Andrew als hij gewoon was blijven staan. Hij wist de gang van zaken op het moment, dus wist hij ook wat er komen ging. Natuurlijk had hij zijn geweten het liefst genegeerd, maar dat kon hij nou eenmaal niet. Wel had hij nog een laatste blik op de vrouw moeten werpen. Die donkere poelen van ogen, donkerbruine haren die tot haar schouders reikten – met een natuurlijke slag erin, en natuurlijk de kuiltjes in haar wangen als ze glimlachte die hij bestempelde als schattig. Waarom had hij ervoor gekozen om toch de vrouw, die hem altijd mateloos irriteerde, boven de prachtige Oliva te verkiezen? Hij was dom bezig, héél erg dom. Hoe kwam het toch dat hij soms beslissingen maakte waarmee hij het eigenlijk helemaal niet mee eens was – en dan toch ermee akkoord ging. Of ja, ergens had hij wel goede argumenten om zijn beslissing te onderbouwen. Maar op het moment bleef het gewoon vreemd en onbegrijpelijk.
Hij had zich iets teveel uitgeleefd wanneer hij de ander een klap verkocht. Het had niet veel gescheeld of hij had de ander vastgehouden, zodat hij deze kon blijven slaan. Gewoon omdat het ergens bijzonder fijn voelde. Kreeg eindelijk de kans om zijn frustratie er een beetje uit te slaan, letterlijk nog wel. Had het zo lang ingehouden, maar laten opstapelen. O, wat voelde het toch goed. Eindelijk had hij zich eventjes mogen laten gaan, met mate dan. Herstelde zich vrijwel meteen, was het gewend om zich snel weer te herpakken. Ook weer om te kunnen overleven als klein jongetje.
Ze huilde. God, waarom had hij ook niet beter gekeken; was meer bezig geweest met andere dingen. Om vervolgens ook nog een halve preek te geven over hoe dom ze wel niet was geweest, realiseerde zich dan pas halverwege te realiseren dat ze misschien geschrokken kon zijn. Met zijn onoplettendheid had hij er alleen maar voor gezorgd dat ze was gaan huilen. Zoals hij eerder al had gezegd in zijn gedachtes: het was lang geleden. Misschien wel te lang geleden.
zijn blik werd er alleen maar bezorgder op. Het was niet meer zoals het ooit was; hij was niet meer zoals hij ooit was geweest. De lengte van zijn time-out was lang en het was dus ook niet vreemd dat hij sommige dingen verleerd was. Hoewel je het altijd ergens wel terug kon vinden in je geheugen, dus volledig verleerd was het onmogelijk dus. Hij moest iets doen, maar hij twijfelde er niet aan dat alles wat hij nog zou zeggen alleen maar dingen erger zou maken. Onhandig, hij was zowaar onhandig bezig. Wist niet wat hij moest doen; kon alleen maar staren en hopen dat ze zou stoppen. Maar natuurlijk zou ze niet zomaar stoppen. Troosten? Nee, dat kon hij dus niet. Hij had het wel gekund, en misschien kon hij het ook nog wel… Maar wat als hij zich zou verspreken? Nee, normaal hield hij daar geen rekening mee. Maar hij was niet harteloos, en hij kon het gewoon niet maken om nu heel vrolijk doei te zeggen en haar alleen te laten. Dat was gewoon een absurd idee.
Het was voor het grootste gedeelte te danken aan het feit dat hij het niet zag aankomen, dat hij zijn evenwicht verloor. Hapte ietwat geschrokken één keer naar adem, plaatste zijn handen achter zich op de grond om te voorkomen dat hij helemaal om zou vallen. Nee, ze was niet zwaar – hij kon haar zonder enige moeite optillen – maar het was het onverwachtse en de zwaartekracht die aan haar kant stond. Wat moest hij nou doen? Wat kon hij eigenlijk nog doen? Alles aan de situatie was verwarrend en het scheen allemaal niet te kloppen. Maar dat had hij eigenlijk al zo gevonden vanaf het moment dat hij voet had gezet op deze planeet. Het had vreemd aangevoeld. Maar dit… Dit sloeg echt alles.
Want daar zat hij dan, met een huilende Lesaiah die maar één woord kon zeggen. Hij ging uiteindelijk maar rechtzitten, zodat hij zijn handen weer vrij had. Voorzichtig, alsof hij bang was haar te breken, plaatste hij zijn handen op haar schouders. Ze moest stoppen met dat eeuwige herhalen van haar. Anders zou hij er nog hoofdpijn van krijgen, of iets dergelijks. ‘Ssst,’ suste hij zachtjes, ‘Het is al goed.’ Nu pas was zijn accent wedergekeerd. Hij kon het niet meer opbrengen om het weg te laten, het maakte toch niets uit nu. Niemand zou hem horen, of haar. En het beste bleef nog dat niemand ze zou zien.
Zijn handen gleden van haar schouders af, enkel zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan. Nog steeds met die overdreven voorzichtigheid. Maar wat moest hij anders doen? Ze was aangerand, en als hij niet was gekomen dan – Bah, daar wilde hij niet eens over nadenken. Maar op dat na was het ergste dat ze helemaal rilde. Het was op geen enkele manier mogelijk dat ze nu zelfstandig kon lopen. En men kon het gewoon zien, zo erg was het. Maar hij zou wachten, zolang als nodig was. ‘Het is al voorbij,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Je bent veilig, ik ben bij je.’ En hij zou nergens naartoe gaan, zou desnoods eeuwig zo blijven zitten. Dat was dan weer zijn ware aard die doorschemerde, gevoelig als hij was. Kon het niet over zijn hart krijgen de vrouw nu alleen te laten. Dus daarom blijf hij waar hij was: bij haar.

En men maar denken dat hij harteloos was. Als ze hem nu toch eens konden zien, dan zouden ze wel anders denken. Hij stelde zich altijd op als een persoon dat hij niet was, enkel omdat hij zichzelf niet wilde zijn. Hoe vaak was het vroeger wel niet tegen hem gezegd dat hij een zwakkeling was? Hij wilde dat niet meer zijn, nooit meer. En hoe veranderde je zoiets: door inderdaad jezelf gewoon geheel te veranderen. Om te toveren en een nieuwe persoonlijkheid aan te nemen. Jammer genoeg was dit gemakkelijker gezegd dan gedaan, en hij kon het weten. De grootste veranderingen waren pas gekomen na de verdwijning van zijn geliefde leermeester, om daarna figuurlijk in zijn rug te worden gestoken door zijn vroegere beste vriend. Kon deze nu niet meer uitstaan en haatte hem zowaar. Hij gebruikte het begin niet vaak, maar het was het enige begrip dat zijn gevoelens jegens de ander enigszins kon omschrijven. En dan was het nog te zacht uitgedrukt.
Het had eigenlijk ook niet lang geduurd of alles was weer begonnen met doorschemeren. Zo had hij nooit echt kunnen liegen, nooit. Hij deed wel zijn best, probeerde zo geloofwaardig over te komen; maar zijn stem verraadde hem keer op keer. Of het was in de vorm van een accent dat zelfs voor hem overdreven was, of hij trilde of noem het maar op. Het was iedere keer hetzelfde liedje. Zijn houding kon hij perfect neppen, was er zowaar een meester in. En mensen die niet op zijn manier van praten zouden letten zouden ook nog eens alles geloven wat hij dan zou zeggen. Maar de slimmere, wat er erg veel in omgeving waren, wisten wel beter. Konden zo horen wanneer hij loog, wat hij nogal vaak deed. Nou had hij natuurlijk niet zo’n erge moeite ermee als het om een klein leugentje ging, eentje om bestwil, maar echte grote leugens bleven toch een groots obstakel dat hij nog nooit had overwonnen. En dan echt nog nooit.
Zo had iedereen wel zijn zwaktes. Je kon zo ‘legendarisch’ zijn als je wilde, maar het maakte je nog niet foutloos. Waarom gingen mensen dood? Omdat er nieuwe verbeterde versies kwamen, of ze nou zoveel beter waren maakte niet zoveel uit… Maar de oudere versies met meer fouten moesten weggevaagd. En dat ging dus door middel van de dood. Bacteriën die zich deelden gingen niet dood. Nee, die werden vernietigd door een of ander iets. Maar niet van zichzelf. De hele evolutietheorie bevestigde dit nog eens, want evolutie was heel simpel gezegd het perfectioneren van een organisme. Aanpassingen die werden toegepast omdat deze het anders niet meer zou overleven, simpeler kon je het niet brengen. En echt legendarisch, of een legende, kon je pas genoemd worden na je dood. Dat was dan ook weer zoiets, wat nogal ingewikkeld lag. Toen dat realisatie punt bij hem was gekomen wist hij eigenlijk ook niet meer zo goed of hij die titel nog wel wilde. Want met zijn gedachtes erover was het toch niets meer waard, of wel soms? Het was nu meer dat hij die titel op zich had genomen omdat hij een soort van wraak poging wilde starten. Een zinloze poging aangezien de persoon jegens wie hij was bedoeld er waarschijnlijk niet eens meer was.
Over zwaktes gesproken… Had hij er niet nog een gevonden bij de vrouw? Ze probeerde het niet eens meer te verbergen. Gek vond hij het niet nee, als hij haar was geweest had hij zich waarschijnlijk ook zo gedragen. Hij was er al eerder achter gekomen dat ze op mentaal gebied ook best fragiel was soms, maar dit was wel heel erg. Het was ook onbeschrijfelijk wat er waarschijnlijk door haar heen moest zijn gegaan tijdens het korte incidentje. Het was kort geweest, maar had wel weer zijn nodige wonden achtergelaten. Mentale schrammen die een klein littekentje achter zouden laten, een litteken dat je de rest van je leven zou moeten dragen. En ondanks dat niemand het zag, was het wel zwaar om mee te dragen.
‘Zeg dat nou niet,’ fluisterde hij, ‘Verontschuldigingen zijn onnodig.’ Als iemand zich wel zou moeten verontschuldigen dan was het Andrew wel. Walgelijke vent dat het was, alleen al iemand die ideeën als dat had zorgde voor verachting van zijn kant. Het was misselijkmakend en het liefst zou hij alle mensen zoals de man uit dit hele universum wegvagen. Persoonlijk als het moest. Maar er waren gewoon dingen die hij niet kon doen, kon maken. Zijn krachten waren beperkt, en voornamelijk omdat hij er problemen mee had om zijn volle kunnen te gebruiken. Na al zijn trainingen was het nooit gelukt om het goed te gebruiken, achteraf was alles maar tevergeefs.
Hij keek haar aan, luisterde rustig naar wat ze zei. Zijn mondhoeken die langzaam een beetje omhoog krulden tot een bescheiden warme glimlach. Hij wilde haar dolgraag dragen, maar dat zou voor ongewenste gevolgen zorgen. Zijn magie mocht hij eigenlijk niet gebruiken, kon het beter ook maar zo laten. ‘Maak je geen zorgen over hem, ik heb alles al geregeld.’ Hij haalde een hand weg van haar rug, legde deze op haar wang en wreef rustig met zijn duim vlak onder haar oog. ‘Zorg jij nu maar dat je stopt met huilen, wat zullen ze wel niet denken als ze je zo zien? Je ogen zijn rood.’ Hij kon er op het moment niet echt veel aan veranderen. Maar ze had lang haar, dus als ze gewoon strak naar de grond zou kijken – hij alle aandacht op zou eisen – dan zou niemand het toch zien. ‘Denk je dat je op kunt staan?’ Ze trilde nog steeds. En hij wilde niet hebben dat zodra ze weer op haar benen stond, ze gelijk weer omviel. Dat was ook zo onhandig zijn.

Ondanks dat hij wraakzuchtig was, zozeer dat hij alle vrouwen een tijd allemaal de schuld had gegeven van zijn traumatische jeugd, kon hij het ook aan de kant schuiven. Dat had hij al een lange tijd geleden gedaan. De dag waarop hijzelf verdween, het was treurig dat hij het had gedaan. Het gaf wel des te beter aan dat hij eigenlijk helemaal niet klaar was geweest voor die hele rang. En dat was hij nog steeds niet. Zijn leiderskwaliteiten waren maar schijn, het was allemaal nep. Híj was nep. Als ze toch eens wisten hoe hij echt was, dan was hij allang voorgoed verdwenen. Het was allemaal schijn, gewoon omdat het moest. Het zou voor onnodige problemen zorgen. En er was niemand anders die het momenteel beter zou kunnen. Tuurlijk wel ergens… Iemand… Maar dat waren personen die nooit aan bod zouden komen, omdat die nooit echt uit zouden zijn op de macht. En zich daarom maar afzijdig zouden houden, ja die mensen bestonden ook. En hij was er eentje geweest, misschien was dat wel de reden dat hij nog niet gek was geworden. Mentaal sterker bleek te zijn dan verwacht. Dat was misschien wel een van zijn kwaliteiten. Kwaliteiten waar hij niets van moest hebben omdat ze in zijn ogen waardeloos waren. En je kon zo sterk zijn als je wilde op een bepaald gebied, alles was en bleef wankel. Hoe je het ook wendde of keerde.
Ja, hij had prima alles gewoon zijn gangetje kunnen laten gaan. Hij was er zo vaak van op de hoogte geweest hoe de ware stand van zaken was. Hij had geleerd om te zien wat er zich in mensen afspeelde, enkel door hun houding te bestuderen. Het was een kwestie van overleving geweest, en dan voor het meest op mentaal gebied. Hoewel zijn zussen hem altijd het idee hadden gegeven, voornamelijk Sophia, dat ze hem dood wilden hebben; hebben ze het nooit laten gebeuren. Op een gegeven moment was hij er gewoon van overtuigd dat hij een simpel speeltje was, voor haar amusement. Heel zijn familie was gewoon ziek, hijzelf meegerekend. Alles en iedereen was ziek daar, en het was voor het grootste gedeelte begonnen bij zijn vader. Walgelijke vent. Het was ook niet heel erg vreemd dat hun, zijn zusters en hij, ook ergens mentaal ziek gedrag begonnen te vertonen. Als je toch onder één dak met zo’n vent leeft…. Dan vraag je er gewoon om.
Misschien was de beste reden dat hij haar nog wel had geholpen… Zijn eigen kindertrauma. Hij had dingen gezien die hij niet had mogen zien, wederom door zijn zussen. Beelden die voor eeuwig op zijn netvlies gebrand waren, kwamen nu zelfs weer boven. Hij werd er gewoon misselijk van, zo ziek… Walgelijk was het gewoon. Zo had alles zijn prijs. Zelfs succesvol zijn had zijn prijs. En zo’n soort prijzen begonnen uiteindelijk hun tol te eisen. En die was hoog, te hoog om te bevatten. Nou had hij nog nooit zo’n prijs afbetaalt, om het zo maar eventjes te noemen. Maar de rest van zijn familie wel. Allemaal, één voor één. En hij was de enige die nog genoeg geld over had om de kosten te betalen. Figuurlijke kosten. De rest was allemaal weg. De enige, van allemaal, was hij.
Het gaat wel. Het… Gaat wel. O, wat was dat toch een vreselijk antwoord. Eveneens als de vraag versie. Realiseerde men dan niet dat het juist niet ging? Vragen zoals dat… Gesteld in situaties als deze… Het was gewoon iets doms. En hij had het nooit echt gesnapt. Kindermeisjes die hem altijd vroegen of het ging na een van de ‘plagerijtjes’ van zijn zussen. Eigenlijk had hij een keer moeten antwoord dat het niet beter kon. Sarcasme, iets dat als grappig opgevat kon worden of uiterst irritant. Of soms in zijn geval; dat het gewoon zo sarcastisch was dat hij de ander als dom beschouwde. Zo sarcastisch was hijzelf soms ook, maar zo had hij hetzelfde gevoel soms ook bij anderen. Negeerde het uiteindelijk maar.
Natuurlijk kon ze het weghalen met haar magie, maar hij wist eigenlijk niet of ze de concentratie er momenteel wel voor had. Het kon heel goed dat alles het eventjes weigerde te doen. Dat had hij te vaak zelf gehad, maar nu had hij alles onder controle… Soort van. Hij deed er niet echt moeilijk over, liet haar gewoon los. Hij stond gelijk met haar op, ergens nogal traag. Alsof hij bang was dat ze zou vallen, hij haar dan zou moeten opvangen. Hij wilde niet dat ze pijnlijk zou vallen, dat was wel het laatste wat hij haar kon aandoen op het moment. Maar ze bleef staan, en ergens vond hij dat best knap. Ach ja, dat ze zich zo snel had hersteld was ergens al wonderbaarlijk.
Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen, keek haar aan. Jurk? De rits was niet dicht. Man o man, het had echt niet veel gescheeld. ‘O, natuurlijk,’ er was niets verkeerds op te merken aan de toon van zijn stem, was enkel en alleen behulpzaam op het moment. Hij liep langs haar, sloeg uiteindelijk zijn ogen eventjes één tel ten hemel. ‘Sorry, maar je haren zitten in de weg. En ik wil niet dat ik je dadelijk pijn doe doordat ze tussen de rits blijven zitten.’ Hij wachtte niet echt op een reactie, pakte haar haren vast en schoof ze aan de kant; waardoor ze over een van haar schouders moesten vallen. Rustig pakte hij de rits vast en trok deze omhoog. ‘Heb je nog ergens pijn of zo?’ Opnieuw weer bezorgd. Maar kom op, hij was en bleef ook maar een man. En zij was een vrouw in nood geweest, dat kon je onmogelijk negeren. Dat activeerde gewoon een of ander instinct, en daar kon je niets aan doen.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, ze trilde nog een beetje. Genoeg om nog opgemerkt te kunnen worden door mensen. Hij dacht eventjes, slaakte uiteindelijk een zucht en trok zijn jasje uit. Legde deze uiteindelijk over haar schouders. ‘Je rilt nog een beetje,’ merkte hij met een zachte stem op, maar niet zo zacht dat het als een fluistering bestempeld kon worden, ‘Als iemand ernaar vraagt zeg je gewoon dat je het koud hebt, oké?’ Dat was ergens nog best een goede smoes die hij had bedacht, al zei het zelf. En ze moest er maar vrede mee hebben, want betere ideeën zaten er niet echt in.

» Hij is een beetje derpish ._.

Zijn hand deed pijn. En dan voornamelijk zijn knokkels. Het drong nu pas echt tot hem door. Te lang geleden dat hij iemand echt iets had aangedaan, ook al was het maar om de persoon tijdelijk uit te schakelen. Hij was altijd van de tijdelijke uitschakelingen geweest, zijn trauma’s zaten hem te zeer in de weg om iemand arm zo te breken. Hoewel hij het wel in zich had, het zou appeltje eitje zijn als er geen mentaal gedoe bij kwam kijken. Het was ook te danken aan de meeste mentale afwijkingen dat hij weerhielden werden van het uitvoeren van bepaalde handelingen. Zijn drempel lag nooit fysiek, fysiek kon hij alles hebben. Zijn lichaam was erop gebouwd. Zijn pijngrens was abnormaal hoog, nou kwam dit ook omdat hij de pijn meestal negeerde. Fysieke pijn was niets, het prikte slechts. Meer niet. Maar mentale pijn, dat waren de echte wonden. Die deden pijn, en meestal was het ook blijven. Dagen, weken, maanden en soms zelfs jaren. Het was onmogelijk dat je tien jaar een open wond ergens had op fysiek gebied, maar mentaal was alles mogelijk. Als hij die knop omzette, niet meer nadacht, was hij tot werkelijk alles in staat. Maar hij was er bang voor, weer zoiets op mentaal gebied, en daarom werd hij weerhouden van vele dingen. Waaronder het doden van mensen, onschuldig of niet; hij kon het bij geen van beiden.
Nou waren er die momenten waarop iemand zelfcontrole verloor. Het was waar dat hij soms de controle verloor, maar nooit volledig. Als je dit volledig deed zou je lichaam handelingen uitvoeren waarmee jij het niet eens was. En dat was waarom hij die knop niet wilde omzetten, omdat dan precies datgene zou gebeuren. Iets wat hem doodsangsten had aangejaagd, had geweigerd te doen later. Toen hij wel nee kon zeggen. Nee, hij kon in het begin van zijn leven geen nee zeggen. Hij kon niet weigeren, was te bang voor de reactie van de ander wanneer hij weigerde. Dus deed hij het niet om deze negatieve reactie te voorkomen. Zijn training had er ook meer uit bestaan om alles op mentaal gebied een beetje op te krikken. Want zijn grenzen hadden zo dichtbij gelegen, terwijl ze nu kilometers ver waren. Als je het vergeleek met een weg, en de grenzen met tolwegen waar de tol zo hoog was dat je gewoon niet meer verder kon; kon je eeuwen door blijven voordat je eindelijk aankwam bij zo’n tolhuisje. Of hoe je dat ook noemde, hij wist het niet. Maar het was een goede vergelijking, al zei hij het zelf. Ja… Fysiek waren er geen grenzen, die waren er enkel en alleen mentaal. Het ging allemaal om durven, niet meer en niet minder.
Hij staarde naar de grond, wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen. Ja, ze was… Oké, ze kwam in de buurt van een volledig hersteld persoon. Maar het was overduidelijk dat ieder woord haar weer kon breken, er alsnog voor kon zorgen dat ze in die shock raakte. Dat wilde hij voorkomen, het was vreselijk om iemand in shock te zien. Hoe vaak was hij vroeger wel niet in shock geweest? Te vaak. Nu leken dingen echter niet meer goed tot hem door te dringen, pas als het een dag later was of zo realiseerde hij zich pas wat er allemaal was gebeurd. Nu niet natuurlijk, dat was alleen in situaties die levensbedreigend waren voor hemzelf. Weer zoiets dat zijn hersens deden, dat traag van begrip zijn, uit voorzorg voor zijn eigen gezondheid. Puur en alleen om die reden.
Hij sloeg zijn ogen op, maar hield zijn kin omlaag – richtte deze meer naar zijn borst toe, wanneer ze wat zei. Hou je in jongen, hou je in. Dit is niet de tijd voor vervelende opmerkingen zoals: We willen allemaal wel wat. Hij was er zo aan gewend om zich als een… Ja, als een ware zak op te stellen tegenover de vrouw dat het ergens toch moeilijker was dan verwacht om echt aardig te blijven doen. Natuurlijk was het wel gemakkelijk geweest toen ze zich nog zo aan hem vastklampte, toen handelde hij puur uit instinct. Maar nu ging dat niet. Bovendien had zijn nogal omgegooide instinct hem allang iets anders toegeschreeuwd wat die jurk betreft. En dat omvatte alles behalve die rits weer dichtdoen. Man, wat was hij eigenlijk een slecht persoon zeg. Maar ja, hij had er zelf geen last van. Nu wel een beetje… Maar dit was ook niet echt een normale situatie.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee, eigenlijk niet nee.’ Oké, dat was gedeeltelijk gelogen. Er was die stem in zijn achterhoofd die die ene naam maar bleef schreeuwen, gillen zelfs. Maar het zou grof zijn als hij enkel om die reden zou blijven, dus hij negeerde het maar. Drukte het weg. Er zouden nog wel kansen komen. Hij kon dit wel, gewoon goed nadenken over wat je zei. Alsof hij dat nog kon, het was eeuwen geleden. Oké, ook niet waar. Maar zo voelde het wel. ‘Moet ik het mededelen? Dat jij alvast gaat of iets dergelijks?’ Nee, maldito. Niet goed, nee had hij niet moeten zeggen. Natuurlijk wilde ze niet alvast gaan. Ondanks dat ze het niet echt liet zien, ze zou vast nog in die staat zijn dat ze bij hem wilde blijven. De persoon waar ze zich desnoods aan vast kon klampen, zich achter kon verstoppen en noem het maar op. Baken van veiligheid. O god, waarom had hij nu die rol opgeëist? Had hij het niet een andere man kunnen laten doen? Nee, dat was verdacht geweest. Het moest maar zo, en hij had er ergens wel vrede mee.

Hij wist het ook weer voor elkaar te krijgen, werkelijk. Hij had verwacht dat hij enkel zo dom hoefde te glimlachen, alsof alles rooskleurig was. Een onnozele dolgelukkig vent moest zijn en meer niet. Maar was dit nou echt nodig? Moest hij nou werkelijk altijd alles doen? Dat was ook zijn reden om het nooit over relaties te hebben, zowel met willekeurige omstanders als mensen in de politiek. Als er naar werd gevraagd glimlachte hij maar en knikte gewoon wat vaagjes, om vervolgens het onderwerp te veranderen. Als men toch wist wat hij deed tijdens zijn echte dieptepunt dan zou hij allang alles kwijt zijn geweest. En dan ook echt alles. Het was schandalig wat hij allemaal wel niet had gedaan, enkel omdat hij niet zonder kon. Het enige wat ervoor had gezorgd dat hij was gestopt, was het feit dat hij op zijn vader begon te lijken qua gedrag. Hij mocht de man niet, en wilde dus ook niet zoals hem zijn. Dus daarom was hij gestopt, had het patroon omgegooid en zichzelf aangepast.
Hij haatte het al als iemand zij dat hij leek op een van zijn zussen, en dan met name Sophia. Als men zij dat hij op zijn moeder leek had hij er geen problemen mee, de enige waarover hij nooit een oordeel had kunnen vormen. De vrouw werd gewoon afgesloten van de buitenwereld, eveneens als zijn zussen en hijzelf, en mocht alleen weg van het landgoed indien dit echt nodig was. Maar het was waar; hij had zowat alles van zijn moeder geërfd, eveneens als Anna. Sophia was eigenlijk de enige die op hun vader had geleken, vooral door haar groene ogen. De rest had allemaal die hemelsblauwe kleur. De lichte haren was iets wat iedereen had. En men zou op het eerste gezicht ook denken dat ze niet volbloed waren. Want hoe kon je jezelf nou Shadraan noemen met een uiterlijk dat meer overeenkwam met dat van een Novaan? Hij had het op zich nooit zo erg gevonden, het waren meer de mensen om hem heen die er kritiek op hadden. Vandaar dat die rode oogjes nu zo belangrijk waren geworden, zodat men minder te twijfelen had over hem en zijn afkomst.
Nu was hij het eerder die twijfelde over dingen. Hoe rot hij zich ook zou voelen bij een of andere bijeenkomst, hij zou er nooit overwegen om eerder weg te gaan. Nou was dat ook voornamelijk omdat hij niet wilde dat mensen het beeld van hem schiepen dat hij het niet aankon, ergens toch nog niet klaar was hiervoor. Hij was er ook nooit klaar voor geweest, het was allemaal maar gewoon gebeurd. Het was een wending in zijn leven waar hij niet voor had gekozen, het had hem gekozen; alles in zijn leven was eigenlijk zo. Hij had nooit ergens zelf, vrijwillig, voor gekozen. Vandaar dat hij ook zo flexibel was met vrijwel alles, nam dingen maar zoals ze kwamen. Je kon vrij weinig veranderen aan je zogenaamde lot, nietwaar?
‘Dat weet ik, dus stop maar met het proberen te glimlachen; een grimas staat je niet.’ Het was monotoon geweest, had er niet echt een verdere bedoeling bij gehad. Alles was ingesteld op neutraal. Geen vervelende opmerkingen, maar ook geen overdreven aardig gedoe omdat hij medelijden met haar had. Hij had medelijden met iemand, en mensen die medelijden met hem hadden… Hij verachtte ze, en wilde ze het liefst één voor één dood hebben. Het was dom om te blijven stilstaan bij dingen in je verleden, je moest er niet moeilijk over doen. Er was geen wat als, dat bestond niet. Het zorgde er alleen maar voor dat je meer zou nadenken erover, over je fouten. Het zou het alleen maar erger maken, dus deed hij het niet meer. Het had toch geen zin. Hoewel hij de kracht had om zijn leeftijd stop te zetten, was dat ook het enige wat echt mogelijk was qua tijd voor hem. Meer kon hij niet, het bleef iets dat onvatbaar was; en waar je het beste ook maar vanaf kon blijven, zelfs als je er al iets mee kon.
Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen, keek haar vervolgens aan. Hij maakte echter geen aanstalten om de spieren in zijn handen aan te spannen. ‘Lesaiah,’ prevelde hij zachtjes, ‘Weet je het zeker? Ik kan met je meegaan, als je – Nee, laat maar.’ Hij had zoveel andere dingen willen zeggen. Weer zo’n moment waarop hij duizenden dingen wilde zeggen, en er maar een klein beetje van dat alles werkelijk over zijn lippen kwam. ‘Wees voorzichtig, oké? Ik wil niet dat, ondanks dat ik je nu geholpen heb, het alsnog misgaat. Anders was het ook voor niets.’ Slecht. Grapje. Héél slecht. Hij had beter gewoon zijn mond kunnen houden, maar daar had hij soms dan nog wel eens moeite mee.
Erg moeilijk had hij er niet over gedaan. Hij was de zaal weer ingelopen, had met uiterste zelfbeheersing Olivia genegeerd wanneer ze naar hem keek, om vervolgens de aandacht op te eisen – door heel simpel in iemands oor te fluisteren dat hij een mededeling had. Hij wist precies tegen wie hij wat moest zeggen, kon gewoon uit de houding afleiden wie welke titel nou precies had. Mededelingen doen? Geen probleem. Hij had het vaak genoeg gedaan, zonder of met accent; hij kon het gewoon. Er waren zelfs bepaalde dingen die hij moest mededelen, die hij gewoon uit zijn hoofd kende. Maar zijn ware houding kwam pas naar buiten wanneer hij klaar was met alles, wist niet hoe snel hij wel niet een uitweg kon vinden. Hij was een stuk of… Drie, vier keer of zo verkeerd gelopen. Om uiteindelijk te opgelucht te zijn toen hij eindelijk buiten was.
Hij was een paar seconden sneller geweest dan haar, verbaasde zich er ergens over. Maar ja, het ging erom dat ze er was. En dat hij er was. ‘Gaat het?’ Lompe vraag, lompste vraag die gewoon bestond. ‘Als je niet meer kan moet je het zeggen, je weet dat ik je zo kan dragen.’ Hij had haar al eens eerder gedragen, maar die keer was niet leuk geweest. Nou zou deze keer ook niet echt plezierig zijn, maar beter dan toen. Nu zou ze tenminste een beetje redelijk zijn, en wellicht zou ze wel helemaal niets zeggen. Eigenlijk verwachtte hij optie nummer twee, want haar stem had hem nog steeds fragiel in de oren geklonken. En dat gaf wel aan dat ze nog niet volledig hersteld was, ook al zou ze dat willen. Fysiek had ze echter een grote achterstand wat mentaal gebied betreft. Maar ze herstelde al sneller dan hij had verwacht, en dat was dan toch wel iets.

PIGGYRIDE.

Het had niet veel gescheeld of hij zou weer terug naar binnen zijn gerend, ergens licht in paniek aangezien zij er nog niet was. Zou hij waarschijnlijk zo’n falende zoektocht beginnen, om er dan vervolgens achter te komen dat ze gewoon oké was. Maar geef toe, er zou van alles kunnen gebeuren. Ze zou kunnen vallen, een soortgelijk persoon als Andrew tegen kunnen komen, zich nog meer kunnen bezeren, flauw kunnen vallen, of gewoon vallen – Wacht… Had hij dat niet al gezegd? De gedachtestroom in het algemeen was al vreemd. Hij leek net een overbezorgde… Moeder. O god nee, daar ging hij dan weer. Het was waar dat hij bijzonder vrouwelijk was wat sommige dingen betreft; die tik dat hij altijd alles netjes moest opvouwen was nog het ergste. Maar als hij moest kon hij een heel huishouden verzorgen, dat was… Vreemd. Heel erg vreemd. Maar als je op jezelf woont leer je wel wat. En hij was nooit echt een typische jongen geweest; eentje die van troep op zijn kamer hield. Alles moest altijd netjes, hij kon gewoon niet goed tegen troep. Of er moest een hele grote afleiding zijn, of het moest nog niet zo heel erg zijn; dat hij het eventjes kon negeren. Maar meestal moest het gelijk weer opgeruimd zijn, hij kon het gewoon niet laten liggen. Smetvrees had hij niet, maar het liefst moesten dingen zoals bloed en ingewanden bij hem uit de buurt blijven. En als hij dan vies was, dan moest hij zo snel mogelijk weer douchen. Dat moest gewoon, hij kon er niet tegen. Ergens was hij wel verwend geweest, want in huize del Guerra moest het ook altijd zo. Alles moest perfect zijn. Ook zal zat meer één plukje van zijn haar niet goed, dan werd hij weer weg gestuurd; moest hij eens goed gaan nadenken over wat voor schande hij zijn familie wel niet aandeed. Zelfs op dat gebied kon je zijn opvoeding niet normaal noemen.
Misschien hadden zijn ouders daarom wel zo’n afkeer gehad jegens magie. Het was iets vreemds, en het was onmogelijk om het perfect te beheersen. En iets wat niet perfect was, was schandalig. Hoe vaak had hij wel niet een tik tegen zijn achterhoofd gekregen omdat hij bijvoorbeeld een verkeerde vork pakte. Man, er waren duizenden van die dingen. Voor iedere gang weer een andere en het was gewoon vreselijk, wie had er ooit zoiets verzonnen? En nu was zijn korte termijngeheugen niet zo goed, hij had tijd nodig om de informatie te laten bezinken. Maar die had hij nooit gekregen, en daarom was hij bestempeld als domste van de drie kinderen. Jongste, kleinste, zwakste en domste. Maar enkel omdat hij een jongen was, was hij de lieveling geweest. Wat was dat dan weer voor zieke regeling? Het leek ergens zelfs racistisch als hij er eens goed over nadacht, maar dat was zijn mening dan weer. En zijn mening kon soms nogal vreemd zijn. Hijzelf was gewoon vreemd, maar dat maakte hem dan toch weer menselijk? Want niemand was normaal. Het was een term die moeilijk te beschrijven viel, omdat het voor iedereen anders was. En zo was het dus ook anders voor hem.
Hij wist niet waarom, maar haar manier van praten was ergens schattig. Hij zou ook bijna hebben geglimlacht als ze die vraag niet had gesteld. Hij fronste, hield zijn hoofd tikje schuin. Waarom? Wat haatte hij vragen die met waarom begonnen toch. Maar ergens had ze wel een punt. Er had nergens in zijn “contract” gestaan dat hij haar ook daadwerkelijk moest beschermen. Hij had enkel mee gemoeten om zich voor te doen als haar vriend, meer niet. En toch was er meer van gekomen, veel meer. Uiteindelijk haalde hij diep adem, sloeg zijn ogen ten hemel. ‘Alsof jij niet hetzelfde zou hebben gedaan,’ mompelde hij moeizaam, waarna hij dichterbij kwam. Aangezien ze het toch niet in zich zou hebben om hem een klap te geven op het moment, hoefde hij er ook niet bang voor te zijn. Een arm bij haar knie holtes, andere bij haar schouders; tilde haar zonder enige moeite op.
‘Ik weet niet precies wat je bedoeld, maar ik zou het ook in het openbaar hebben gedaan. Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan – nou, bijna iedereen dan,’ ergens was het vrij duidelijk te horen dat hij bij god geen idee had wat hij nu zei. Hoe moest hij er anders op antwoorden? Dit was eigenlijk de duidelijkste uitleg die er was. ‘Lesaiah,’ stem die lichtjes trilde, ‘Ik ben een persoon. Net zoals jij, ik ben menselijk of je dat nou wilt inzien of niet. Doe jij aardig, dan doe ik dat ook. Het moet van beiden kanten komen. Nou weet ik dat ik me als een… Idioot heb gedragen toen ik je voor het eerst zag, maar jij bent en blijft een prachtige vrouw en ik een simpele man. Dat vertelt geloof ik wel genoeg. Bovendien heb je dit ook nog van me tegoed.’ Had hij niet gewoon gelijk die laatste zin kunnen zeggen? Geweldig, hij zat weer in die staat waar hij meer zei dan nodig was. Veel te veel, wilde het liefst gewoon zijn mond houden. Want alles wat er over zijn lippen zou komen zou toch maar onzin zijn. ‘Ik hoef je trouwens toch niet helemaal terug te dragen? Niet dat je te zwaar bent, in tegendeel… Het is gewoon dat… Ik… Moet het nou of niet?’ En toen kon hij ineens niet meer praten, leuk. Hij had het eigenlijk gewoon willen vragen om ervoor te zorgen dat ze geen commentaar had op zijn vorige woorden, maar hij maakte het er alleen maar erger op.

» Als ik mijn post moet aanpassen zegt U het maar n_n

Ergens zou het erg onwaarschijnlijk zijn dat hij haar hulp een keer nodig zou hebben voor iets zoals… Dit. Natuurlijk zou zij in dat wereldje leven waarin vrouwen natuurlijk weer zwakker waren, en er enkel en alleen fysiek gedoe bij kwam kijken. Ieder willekeurig persoon kon gemakkelijk vastgebonden worden, en zo waren er ook nog desbetreffende drugs. Alles was mogelijk, echt alles. Natuurlijk, hij was een klein jongetje geweest in de tijd van absolute dominantie van Sophia; maar alsnog. Het had zo zijn sporen nagelaten. Eveneens toen hij precies wist hoe de relatie tussen zijn vader en moeder in elkaar had gezeten. Hij wilde niet zoals zijn vader worden, weigerde het simpelweg. Er was wel een tijd waarin hij beangstigend veel op de zieke vent had geleken, qua innerlijk natuurlijk. En het was enkel aan zijn verachting jegens de man te danken dat hij nu was wie hij was, en niet dieper was gezonken in die donkere put. Misschien had hij hier dan niet eens gestaan… Nee, vast niet. Die kans was vrij klein, nog kleiner dan hij al eigenlijk was. Het was al een vreemd iets dat hij hier stond, met zijn titel. Alles bleef aan de ene kant zo onwerkelijk.
Hij was niet slim, of ja niet meer. Hij was mentaal zo fragiel als maar kon, en er was niet veel voor nodig om dat dunne draadje te laten knappen. Het enige wat hij had was zijn fysieke kracht; niet dat hij in heel zijn leven zo sterk was geweest. Natuurlijk, hij was eerst die slungel geweest die maar keer op keer zijn hoofd stootte. Maar tijden veranderen, mensen veranderen. En hij paste zich aan. Bedreiging was weg, enkel omdat hij hem was ontvlucht. En toen begonnen de grote veranderingen pas te komen, vooral omdat hij nog steeds in een soort van ontkenningsfase vastzat. En dat al ongeveer een eeuw lang. Hij was daar blijven vasthangen. Waarom hij die fases eigenlijk moest doorgaan was eigenlijk onduidelijk. Het kon hebben gelegen aan de dingen die zijn zussen hem hadden aangedaan, de dingen die hij niet had mogen zien op een bepaalde leeftijd; of gewoon omdat hij mentaal nog zwakker was dan hij al dacht. Hij had veel problemen, issues zelfs. En waar die lichte obsessie met perfectie vandaan was gekomen wist niemand, echt niemand. Maar het had er ook mede voor gezorgd dat hij nu in die zogenaamde ontkenningsfase zat. Ontkennend dat hij niet perfect was, zoveel fouten in zijn systeem had als maar kon. Je kon het eigenlijk vergelijken met een computer, als deze nieuw was; was hij helemaal leeg en snel enzovoorts. Maar hoe meer je erop zette, hoe slechter hij zou gaan werken. Hij was simpelweg een computer met een overvolle harde schijf, eigenlijk waren al zijn schijven vol. En daarom werkte hij minder goed, functioneerde hij niet echt soepel. Natuurlijk kon hij goed acteren, maar in zijn hoofd zou het altijd een ware chaos blijven.
Natuurlijk was het meer een leugen geweest dan de waarheid. Maar dat was weer die vage hoop van hem ergens in zijn achterhoofd. Als hij ergens opgerold, als klein jongetje, in een hoekje had zitten huilen. Het enige wat hij verder had gedaan op momenten als dat, was zich inbeelden hoe een normale wereld zou zijn. Een wereld zonder zijn zussen, rooskleurig. Misschien iets té roos. Maar hij kon het niet helpen, stiekem was hij eigenlijk gewoon gek geworden. Paranoia, angststoornissen en noem het maar op. Hij had het allemaal gehad als klein jongetje. Maar het sleet weg over de jaren. Hij werd een soort van volwassen. En hij had tijd zat gehad om zich te herstellen ervan, en toch ook weer niet. Want hij zat er nog steeds mee.
‘Haat is een groot woord, Lesaiah,’ merkte hij rustig op, ‘Ik haat mensen niet. Ik irriteer me aan ze, ik mag ze niet; maar haten doe ik niet. Simpelweg omdat ik weet hoe het voelt om iemand te haten, met heel je hart; zoveel passie als maar mogelijk. En tot nu toe heeft nooit iets kunnen tippen aan dat gevoel, het kwam er niet eens van in de buurt.’ Hij zweeg, dacht eventjes na. Haat… Iets waar hij eigenlijk als de dood voor was. Het zorgde voor woede, en woede was een van de vele dingen die hem kon verblinden. Maar dan zodanig dat hij zichzelf er gewoon kapot meer maakte. En dan ook echt van binnen uit, of hij brak heel leuk een of ander botje omdat hij iemand te hard trapte of sloeg. Maar er waren nog meer zaken waarom hij er bang voor was, dingen waar hij liever niet aan dacht.
Hij hapte één keer naar adem, opende zijn mond toen weer om wat te zeggen. ‘Iedereen verdient een tweede kans. En ja, ik geef kansen weg. Maar alleen als ik weet dat deze persoon er iets mee doet. En aangezien ik er overtuigd was dat jij de kans niet zou grijpen, zo blind zou doen als maar kon; gaf ik je hem niet. Bovendien: er zijn dingen die je zelfs je ergste vijand niet toewenst, nou ben jij verre van een gewone vijand. Je bent een collega, en dat is alles. Ik mag je niet, maar ik haat je ook niet.’ Bestempelde hij zijn gevoelens jegens de ander nou als neutraal? Nou, ergens kon dat vrij goed. Als je keek naar de momenten waarop hij haar wel gewoon iets aan kon doen, terwijl het volgende moment… Ja, dat was dan de compensatie. Dus ergens was het wel gewoon neutraal.
Doe het niet, waag het niet. De neiging om haar nu gewoon neer te zetten, haar aan haar lot over te laten en het voor gezien te houden waren zo ontzettend groot. Maar het zou zijn woorden een beetje tegenspreken, dus kon hij het beter niet doen. Het enige wat zijn frustratie licht uitte was het feit dat zijn greep wat krampachtiger werd. ‘Kijk me aan,’ bracht hij moeizaam uit, ‘Ik ga je niet laten vallen. Desnoods draag ik je voor een eeuwigheid, ik laat je niet vallen. Dus doe niet net alsof ik zo’n harteloze vent ben, want dat ben ik niet. Begrepen?’ Zijn blik was niet fel, ook niet dreigend. Meer wanhopig en onbegrepen. Hij wilde niet zoals zijn vader zijn… Hij wilde het gewoon niet. Hij wilde geen monster zijn, alles behalve. Maar door de woorden van de vrouw kreeg hij het gevoel dat hij het was. ‘Nou, dan… Gaan we maar… Ik weet alleen de weg niet, dus je moet me echt eventjes wat instructies geven.’ Hij keek weg, meer omdat hij haar blik niet wilde zien. De manier waarop ze de zijne zou beantwoorden, dat zou hij op het moment eventjes niet meer trekken.

Het was ooit een standaard procedure geweest om vrouwen te dragen. Gewoon omdat hij zo lang was, en hij toch ook weer niet zo gemeen wilde zijn dat ze op hun tenen achteruit moesten lopen of iets dergelijks. Dus wat deed je dan? Ja, je tilde ze gewoon heel handig omhoog tot op ooghoogte en droeg ze gewoon mee de kamer in. Probleem opgelost. Hij mocht dan wel simpel-minded zijn, hij was wel een kei in improviseren. Dat bewees hij ook maar weer. Alles wat hij tot nu toe had gedaan hier was pure improvisatie – Oké, ook niet helemaal waar. Dat bloedneus gebeuren, tja dat… Hij wist nog steeds niet wat hij ervan moest vinden. Ergens was het heel erg verkeerd van hemzelf geweest om het zover te laten komen, hij wist weldegelijk waardoor het was gekomen. Als er één ding was waar hij goed in was, dan was het vreemd genoeg wel biologie. Nee, hij deed niet maar wat op goed geluk wat in bed. Hij wist precies wat hij deed en hoe hij het moest doen. En niet enkel uit ervaring. Als kneusje had hij perse wat boeken open moeten slaan over bepaalde… Vreemde… Dingen… God, wat was hij eigenlijk een slecht mens. Maar wat wilde je ook van hem? Hij had zich gewoon meer dan honderdjaar lang verveeld, had nooit echt iets te doen. Dus dan ging je je maar vervelen, op welke manier dan ook. En waarschijnlijk zou hij ook de enige persoon zijn die tegen werkelijk ieder vunzig woord kon zonder te lachen. Er was niets speciaals aan, en het was kinderachtig. Wat dat betreft was hij dan weer eens iets té volwassen. Fronste zelfs gewoon omdat mensen het woord op zo’n manier uitspraken, alsof ze zich ervoor schaamden. Waarom zou je je ervoor schamen? Het was pure natuur. En daar deed je helemaal niets aan.
Nee, hij kende ook geen schaamtegevoel. Had zo’n soort gevoelens al een lange tijd geleden uit zijn leven geband. Hij haatte ze, gewoon omdat hij er niet tegen kon. Hij was een typisch hopeloos geval geweest dat niet wist hoe hij om moest gaan met een overvloed aan emoties. Ja, hij was dat zielige gevoelige typje van aard. Haatte zichzelf gewoon daarom. Dat hij gewoon al moest janken om een zielig verhaaltje ergens of zo. Zo had het hem wel gered voor sommige martelingen van zijn zussen: werd hij bestempeld als te zielig voor hun aandacht. Maar voor de rest was het gewoon irritant geweest. Vooral na die wegvlucht reactie die hij had ontwikkeld in gevallen van nood. Bleef hij eerst een paar tellen staren, niet-wetende wat te doen; en uiteindelijk nam hij de benen. Gewoon omdat hij niets anders wist. Nee, hij was niet altijd zo geweest zoals hij nu was. En er was ook veel voor nodig geweest, heel veel, om op het punt te komen waar hij nu was. Misschien had hij hier niet eens gestaan als hij bepaalde wendingen in zijn leven niet had gehad, waarschijnlijk niet. Als hij niet enige zelfstandigheid had getoond, gewoon was blijven zitten in dat eeuwige hoekje; starend naar de grote boze buitenwereld.
Hij fronste zijn wenkbrauwen bij het horen van haar woorden, scheen ze ergens niet te snappen. ‘Ik bepaal zelf wat ik doe,’ merkte hij nogal dom op, snapte niet dat het om een verbetering ging. Hij had het grammaticaal nooit zo goed gedaan. Had die typische mep met de liniaal op zijn vingers maar al te vaak gekregen hij een werkje in leverde, een simpel essay. En nog wist hij er duizend en een fouten in te maken, moest daarvoor gestraft worden. Vandaar dat hij ook maar drie talen beheerste, en dan bleek eentje ook nog eens gebrekkig te zijn. Hij voelde niet de behoefte om meer te leren, en betwijfelde het feit eigenlijk niet of hij het wel zou onthouden. Er kwam een tijd waarop dat gewoon wat moeizamer ging, en hij was de tijd wel zo’n beetje gepasseerd.
‘Ik heb geen broer,’ merkte hij nogal droog op, ‘Bovendien haat ik mijn zussen. Dus het zou me gewoon niets, maar dan ook niets, uitmaken.’ Dat was niet geheel waar, hij mocht maar één van zijn zussen niet. Jegens de ander had hij later wel sympathie gevoeld, maar toen was het al te laat. Vreselijke herinneringen had hij eraan over gehouden, traumatiserende herinneringen. ‘Zoals ik al zei; ik geef ze ook alleen maar weg als ik daadwerkelijk weet dat ze deze grijpen. Nou zeg ik niet dat ikzelf perfect ben, verre van. En ook ik ben maar een mens, net zoals jij; ik maar ook fouten. En aangezien ik wel schijn te weten dat het weldegelijk mogelijk is voor sommige, zeldzame, mensen om te veranderen: geef ik wel nog kansen weg. Ik beschouw dit universum niet als verdoemd. Sorry daarvoor.’ Oké, misschien was hij weer iets te duister bezig. Trok hij wellicht te snel conclusies. Hij snapte haar ergens wel. Ze was gewoon bang, wantrouwde gewoon alles en iedereen. Hij was dat punt al gepasseerd, had het achter zich gelaten. Want je kon je niet blijven afzonderen, dat zou uiteindelijk zijn tol eisen. Een tol die je liever niet betaalde.
Hij onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen, bleef haar gewoon aankijken. ‘Dat bedoelde ik zowel figuurlijk als realistisch. En jij bent wel de laatste die over een vroeger voorgeval mag zeuren; was jij niet degene die mij erop wees dat ik niet stil moest blijven staan bij die klap die jij mij verkocht?’ Zo. Dat moest gewoon eventjes. Hij irriteerde zich mateloos aan haar gedrag. En het vergde gewoon het uiterste van zijn geduld, het zou ook niet veel schelen of hij zou haar echt gewoon neerzetten en boos weglopen. Ondankbaar mens dat ze was. Nee, geen scheldwoorden; want dan zou hij nog eerder op dat punt komen waarschijnlijk.
Hij knikte enkel als reactie op haar woorden. Dan deed ze maar kinderachtig, ze was gewoon een klein kind. Hij droeg haar, en dan ook nog op die manier… Nee, ook al had hij haar op zijn rug gedragen dan was het ook dom geweest. Hij kon het maar het beste negeren. Gewoon omdat hij wist hoe hij was; dan zou hij zich niet meer concentreren op de instructies en zou hij ze vergeten. En dat konden ze niet gebruiken. Daarom ging hij ook gewoon over op een stilzwijgen toen hij eindelijk begon te lopen. Zijn tempo was normaal, niet te gehaast alsof ze ieder moment gevolgd konden worden en ook niet alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Gewoon omdat het ergens tussen die twee inzat. Hij had alle tijd van de wereld, zij niet. En omdat hij ergens wel rekening met haar hield versnelde hij het tempo dan toch wel een beetje, gewoon als sympathiek gebaar. Zou ze waarschijnlijk niet snappen, dat mens was zo blind als maar kon als het om houdingen en dat soort gebaren aankwam. Of ja, zo leek het.
Alles was sneller gegaan dan gepland. Nou goed, hoe eerder hij bij de plaats van bestemming aankwam hoe beter. Die neiging om haar gewoon te laten vallen bleef maar, en het was dus irritant. ‘Nou niet gelijk vallen, oké?’ mompelde hij waarna hij haar voorzichtig neerzette, kreeg weer die bezorgde blik op zijn gelaat. ‘Je bent niet duizelig of zo, toch? Anders moet je het zeggen, dan til ik je wel weer op; het is geen enkel probleem.’ Pas als ze weer terug waren zou hij zich niet meer verantwoordelijk voelen. Ze bleef tot op dit punt nog steeds zijn eigendom. En hij paste heel erg goed op zijn spullen, omdat hij bang was om ze te verliezen. Waarom hij daar bang voor was? Bepaalde redenen. Maar die waren nu niet belangrijk.

» Sorry voor te domme intro, maar ik zat met Ruuz op msn. DATVERKLAARTALLES.