Going in Blind

PART I

Tch, watje, galmde door haar hoofd, terwijl ze naar hem keek. De grote Alejandro was niet zo heel groots, dat merkte ze nu wel. Meneer zou het waarschijnlijk afschuiven op de lucht die op haar geboorteplaneet hing, een frisse, licht bloemige geur, maar ze wist wel beter. Haar metgezel had gewoon last van het reizen, puur en alleen dat. De verandering van tijd, omgeving, sfeer. Had ze zelf nooit last van, was er vrijwel immuun voor. Ze had genoeg trucjes om haar eigen lichaam in de hand te houden, maar kennelijk was dat voor Alejandro een stuk moeilijker. De man was misselijk, had ze kunnen opmaken uit zijn lichaamstaal. Waarschijnlijk was het in de shuttle begonnen, maar daar had ze in feite niets van gemerkt. Ze was te druk geweest met hem negeren. Fijn, zo’n luxe shuttle, maar het bleef een shuttle. Kortom; Ze had naast hem moeten zitten, dichterbij dan dat ze eigenlijk fijn had gevonden. Ze had zich helemaal tegen het raampje aan moeten drukken, helemaal op het randje van haar stoel gaan zitten. Ongemakkelijk, maar alles beter dan onnodig dicht bij Alejandro zitten voor een vlucht die drie uur duurde. Ze haatte het, dat ze hem had meegevraagd. En dat hij nu ziek zat te zijn op hun kamer. Ja, hún kamer. Ze waren een stel, die hadden er geen problemen mee om samen op een kamer te zitten, toch? Ze zouden het juist leuk moeten vinden. Gadverdamme, deze leugen werd steeds erger. Er was maar een bed. En Alejandro was ziek. Een soort van dan, want het zou wel over gaan na wat slaap. Gewoon een verschrikkelijke jetlag, vermoedde ze. En reisziekte, want je begon niet half over te geven van een jetlag. ‘Weet je,’ begon ze vermoeid, ‘Ik kan nu gaan zeuren dat je me moet laten helpen. Ik heb het binnen drie seconden opgelost. Maar dat ga je niet toelaten, dat weet ik gewoon. Dus zorg nou maar dat je in bed ligt zodra ik terugkom. In tegenstelling tot jou heb ik nog wel trek. Dus weet jezelf naar bed te slepen en zorg voor wat slaap, ik wil morgen absoluut geen modderfiguur slaan.’ Zuchtend stond ze op uit de stoel waarin ze had gezeten, greep ze haar jas. ‘En alsjeblieft, blijf in deze kamer. Ik wil niet dat je een modderfiguur slaat voordat we ook maar kunnen beginnen.’ In een vlugge handeling trok ze haar jas aan. Ver was het restaurant waar ze heen wilde niet, maar het was net te frisjes om zonder jas te gaan.

X

Haar ogen wilden zich liever niet openen, vonden het veel te vroeg om echt te beginnen met een dag. Helaas vond haar huid daar iets anders van, want die snakte naar wat warmte. Reden daarvoor; Er was geen deken te vinden op het bed. Wacht. Bed. Ze lag in bed, was er zeker van geweest dat dat niet in haar plan thuishoorde. Ze had op de bank moeten slapen, niet in het gigantische hemelbed dat in hun suite stond. Daar had Alejandro in gelegen, wist ze zeker. Ze zag hem er namelijk niet voor aan om op de bank te kruipen als ze hem had gezegd dat hij in het bed mocht – moest zelfs – gaan liggen. Haar ogen sloten zich weer, haar hoofd wilde eigenlijk geen belang hechten aan deze ontdekking, maar ze vlogen meteen weer open. Als zij in dit bed lag, waar was Alejandro dan? Met tegenzin ging ze overeind zitten, kwam tot de ontdekking dat en Alejandro, en de deken verdwenen waren. Ze ging met een hand door haar verwarde haren, begon haar omgeving beter te bekijken. De kussens lagen er nog, net zoals haar jurk over het voeteneinde van het bed. Dat was het gweest, ze was te moe geweest om zich te herinneren dat ze op de bank moest slapen. Het restaurant was veel te gezellig geweest om snel te vertrekken, en ze was eigenlijk later dan gepland teruggekomen. Raadsel van het bed opgelost. Nu nog het raadsel van Alejandro en de deken. Ergens vermoedde ze dat de man en de deken een verband hadden, maar dat kon ze op dit moment nog niet zeggen. De meest logische verklaring zou zijn dat hij de deken van haar had afgetrokken omdat ze toch maar lag te slapen. Pervertito. Dat ze in alleen in een licht doorschijnend hemd sliep betekende nog niet dat hij daar naar hoefde te kijken. Haar benen zwaaide ze over de bedrand, ging op de rand zitten. Bingo. Daar was hij, en de deken. Zonder na te denken graaide ze een kussen, mikte, gooide. ‘Opstaan, pervertito.’ Ze was dus echt niet van plan om hem dit zomaar te vergeven. ‘We hebben nog drie uur, dan moeten we er zijn.’

-Alejaaaaaaandro~

Het had de hele tijd geleken alsof hij aan het bidden was in die shuttle. Gewoon omdat hij er niet tegen kon. In het begin ging het nog wel, kon hij haar nog proberen te doden met enkel en alleen zijn blik. Iets wat onmogelijk bleef, maar hij moest toch iets? Maar na een bepaalde tijd begon je het toch te merken. Hij werd snel wagenziek, nou was een shuttle iets anders dan een wagen… Het was zelfs erger. Hij kon er gewoon niet tegen. Er was hem geleerd dat hij dan altijd moest gaan slapen, maar dat kon hij niet. Teveel geluid, moest teveel letten op zijn eigen handelingen. Vooral met een Lesaiah naast je. Ja, hij beschouwde haar op dat moment als een voorwerp. Al zouden hun knieën enkel aangeraakt hebben… Dan zou hij waarschijnlijk al die typische: wat denk je dat je aan het doen bent-blik.
Hij kon nog steeds niet geloven dat hij dit daadwerkelijk deed. Stom geweten. Bleker dan normaal, handen die trilden. Stop met trillen. Ze moesten stoppen met trillen, ze mocht het niet weten. Maar het moment waarop hij zich erop concentreerde werd het alleen maar erger, had het uiteindelijk maar genegeerd. In de hoop dat het vanzelf zou stoppen. Dan was er ook nog het feit dat die bloemengeur hem gewoon nog misselijker maakte dan hij al was. Waarom was hij ook ‘gezegend’ met een zwakke maag? Het kleinste dingetje zorgde er al voor dat deze zich omdraaide. Hij had nu al in totaal… Nee, hij wist het niet meer. Maar het was sowieso meer dan vijf keer. Hij zou niet overgeven, dat nooit. Ze mocht het niet zien, ze mocht hem niet zo zien. Niemand mocht hem zo zien en er waren geen uitzonderingen. Het was gênant. Het was waar dat die zure vieze smaak het alleen maar erger maakte. Maar hij moest en zou het keer op keer weer doorslikken, er was geen manier waarop het uit zijn mond zou komen.
‘Ik heb je hulp niet nodig, dat heb je goed,’ reageerde hij koppig op haar woorden, ‘Ik kan mezelf prima helpen.’ Dacht ze werkelijk dat dit een uitzondering was? Hij was vrijwel altijd ziekjes na een reisje, hoe kort of lang deze ook was. ‘Waar zou ik naartoe moeten?’ merkte hij nogal droogjes op. Natuurlijk kon hij wegsluipen, weer teruggaan. Maar wat zou dat voor nut hebben? Als hij nu zou gaan, zou het alleen nog maar erger worden. Hij moest eerst eventjes liggen. Dan kwam alles vanzelf wel goed. Hij wilde een zucht over zijn lippen laten komen, maar bang dat het wellicht meer zou zijn dan enkel dat hield hij zichzelf in. ‘Veel plezier.’
Het moment dat ze weg was gegaan voelde hij gewoon dat heel die zelfcontrole verdween. Had zo snel als mogelijk de badkamer gezocht, of ja… Eerder de wastafel die daar was. Hij kon het niet meer, het ging niet meer. Hij kon het niet meer inhouden, het was te zeer geëscaleerd. En ze was nu toch weg dus het kon. Hij had nog een wanhopige poging gedaan om alles binnen te houden, maar uiteindelijk was zelfs die controle over zijn spieren verloren gegaan. En dan kwam je bij dat punt dat er eigenlijk niets meer was in je maag… Maar dat je toch nog de handelingen bleef maken. Toen hij eenmaal weer de kans kreeg om zelf zijn handelingen te bepalen was het eerste wat hij moest doen in de spiegel kijken. Hij fronste. Oké, hij zag er niet uit… Bleker dan normaal, en overduidelijk gewoon een… Lijk of zo.
Na al de sporen uitgewist te hebben, zijn handen gewassen te hebben – eveneens als zijn gezicht gewoon, verliet hij de badkamer weer. Deed niet echt veel moeite meer; trapte zijn schoenen uit, trok zijn broek en shirt uit en liet zich op het bed vallen. Ze wilde dat hij ging slapen… Kon hij ook maar beter doen. Nee wacht, hij deed het niet omdat zij het wilde. Hij deed het omdat hij het zelf wilde, meer niet.

-x-

Hoelang lag hij hier al?... Hij wist het niet, staarde gewoon voor zich uit. Eerst was het beeld donker geweest, had gedacht dat het nog te vroeg was en had weer geprobeerd de slaap te vatten. Het was allemaal nogal vaagjes. Het realisatie punt van waar hij nu was, was nogal laat gekomen. Het was allemaal gewoon zo onwerkelijk. Dat ze hem erin had geluisd, ja dat had ze gedaan. Ze had enkel gezegd dat hij iets moest beloven, en hij was zo dom geweest om eerst ja te zeggen in plaats van de vragen wat die belofte precies inhield. Het moment dat hij ja had gezegd was alles al bepaald, zat hij aan die belofte vast. Zat hij in de val en kon hij niet meer weg. Het moest hem ook altijd overkomen, geweldig. Gewoonweg geweldig.
Het realisatie punt dat hij niet meer in bed lag kwam later, toen de kamer pas goed zichtbaar was. Ook lichter dan de vorige keren. Hij bekeek zichzelf eventjes, voor zover dat ging. O, lekker kinderachtig. Hij lag op de grond – was waarschijnlijk uit het bed gerold of zo, en had het deken meegetrokken. Om zich er vervolgens in de wikkelen. Het kwam een beetje overeind, spotte de vrouw vrijwel gelijk. ‘Goede -’ kon zijn zin niet afmaken. Het was te danken aan het feit dat hij niet helemaal wakker was, anders had hij zich wel verweerd. Nu kreeg hij het kussen gewoon tegen zijn gezicht, fronste zijn wenkbrauwen en keek haar aan. ‘Was dat nou echt nodig?’ Zijn stem weer eens lager dan normaal, wat altijd zo was als hij pas wakker was.
Hij gooide de deken weg, stond op. ‘Ik heb geen drie uur nodig om een pak aan te trekken, Lesaiah,’ merkte hij op, ‘Plus het feit dat ik geen make-up op hoef te doen, ik ben en blijf een man. En trouwens: je zei dat ik in dat bed moest slapen, dus deed ik dat. Dat jij er gezellig bij komt liggen kan ik niets aan doen.’ Hij haalde een hand door zijn haren, dacht eventjes na. Waarom was ze eigenlijk bij hem komen liggen? ‘Zeg me niet dat je weer dronken was geworden gisteravond,’ er zat een lacherig ondertoontje in zijn stem, plaagde haar gewoon. Er was geen manier waarop de vrouw ooit vrijwillig bij hem zou komen liggen.
Hij ging op het rand van het bed zitten, keek naar de grond. ‘Ik wil douchen,’ ja, dat wilde hij iedere morgen. Dat deed hij gewoon altijd. ‘Wil jij eerst? Ik kan wel wachten.’ Kon hij eigenlijk niet, maar oké. Het was weer iets van die manieren of zo. Dat dames altijd eerst mochten gaan, hoewel hij Lesaiah niet echt als dame zag maar meer als irritant mens dat toevallig een vrouw was. Hij wreef eventjes met een hand in zijn nek, realiseerde zich opnieuw iets. Ze noemde hem dan nu wel een pervert, had dat nog wel uit haar woorden kunnen halen, maar hij was hier degene die enkel een boxer aanhad – en zijn sokken omdat hij te lui was geweest destijds om die uit te doen. Dus in principe had hij minder aan dan haar, en zij keek ook naar hem. Of ja… Ze had vast wel naar hem gekeken. Dus dan was zij eerder degene die verkeerde dingen deed op dat gebied in deze situatie dan hij. Maar als hij dat hardop zou zeggen zou ze waarschijnlijk nog een kussen naar zijn hoofd gooien, en daar had hij nou ook weer geen zin in.

» Ik ben ook zo subtiel c:

Oke, het was officieel. Ze gaf het maar toe. Haar ochtendhumeur, iets wat ze bijna nooit had, was verschrikkelijk. Maar wat wil je, koud wakker worden, geen deken hebben, op de verkeerde plek slapen, en wakker worden met een Alejandro naast je bed. Het was al erg om een van die dingen te krijgen, maar allemaal tegelijk was echt het toppunt. En als toefje slagroom op de taart mocht ze ook nog gezellig de héle dag met hem doorbrengen. Wat een feest. Het sarcasme, gecombineerd met haar hele “nog niet helemaal wakker” zijn maakte dat ze niet eens kon lachen om zijn afgebroken zin. Normaal kapte ze hem dolgraag af, nu was het gewoon zijn aanwezigheid die haar al woedend maakte. Welke idioot dit feest bedacht had ging eraan, dat was zeker. ‘Niks goedemorgen. Ik zou niet weten wat er zo geweldig is aan ochtenden, dat iedereen dat altijd zegt.’ Ja, ze was behoorlijk pissig over het hele gebeuren. Alejandro kon de pot op, die hele leugen kon uit elkaar vallen na vandaag. Het was alleen om Andrew te ontwijken, en dat had ze eigenlijk ook wel zelf gekund. Een simpele klap in zijn gezicht zou toch duidelijk genoeg geweest zijn. Dat ze hem niet moest wist hij vast al lang, maar ja. Sommigen gaven het ook nooit op. Het levende bewijs lag hier zowat aan haar voeten. Van irritatie krampte ze haar handen in de bedrand, drongen haar nagels in het matras. ‘Dat was een keertje, houd erover op. Alsof het zo grappig was.’ Ze trok haar wenkbrauwen samen tot een frons, gaapte kort. ‘Maar je bent wel een van de meest irritante mannen ooit. En die hebben altijd lang nodig. Bovendien; Wie zegt er dat jij mag blijven liggen als ik al opsta? Voor als je het nog niet weet, je hebt een iets waterdichter alias nodig. Een soort van rol in een toneelstuk, snap je?’ Als hij dat niet deed dan zou het haar niet verbazen; De man had al lang bewezen dat hij niet heel erg slim was. Niet op haar gebied, in ieder geval. Die mening zou ze niet meer intrekken. Ze liet het matras los, de deuken die ze erin had gemaakt negerend, en liep de man voorbij. ‘Ik ga eerst. Dames gaan voor, laten we maar zeggen.’ Dat, en als ze Alejandro de badkamer eerst liet gebruiken was de vloer helemaal nat en de rest hoogstwaarschijnlijk een zooitje dat dreef in een laag water. Nee, dan wilde ze liever eerst zelf. Kon ze tenminste een beetje fatsoenlijk een droge handdoek pakken. ‘En waag het niet binnen te komen, bastardo. Ik sla je een blauw oog als we terug zijn.’ Geen erg indrukwekkend dreigement, maar ze had hem al eens eerder gemept. Zou het zo weer doen, als hij zich zo irritant bleef gedragen. In haar bruine haren zaten wat grove klitten, waardoor het niet mooi meewiegde als normaal, maar een beetje futloos bleef hangen. Goed idee om dat ook nog even te wassen voordat ze de deur uit gingen. Was het ook makkelijker op te steken. Er was namelijk geen kans dat ze met een normaal kapsel – iets waar ze geen hekel aan had dus – het feest binnenkwam. Dat was gewoon een soort ongeschreven etiquette. Het haar van vrouwen was altijd keurig opgedaan in knotten en vlechten en ingewikkelde hoeden, en van de leider van de planeet werd dus wel verwacht dat zoiets ook gebeurde. Met enige tegenzin duwde ze de badkamerdeur open, zuchtte zacht. ‘Fijn, er zit dus geen slot op.’ Dat hij het wist, en dus niet als een debiel aan de deur ging zitten morrelen. ‘Nou, vermaak je maar, ik ben over een half uur wel klaar. Denk ik.’ Snel glipte ze door de deuropening, sloot ze de donkere deur. Haar ogen gleden tevreden over de badkamer. Hij was in een woord enorm. En luxe. Om niet te zeggen overdadig. Er hing een kroonluchter, en overal stond wierrook. Niet dat ze dat graag brandde ofzo, maar kennelijk kwamen er meer mensen in deze suite. Ze rekte haar armen uit, bekeek zichzelf even in de manshoge spiegel. Waarschijnlijk kon zelfs Alejandro zich er helemaal in zien. Met een snelle beweging werkte ze zich uit haar nachtkleding, gooide het ergens op een van de vele stoelen – waarvoor waren er eigenlijk stoelen in een badkamer, vraag je je dan af, niemand die het weet – en draaide zich naar de douche. Een regenexemplaar. Je ging eronder staan en het leek alsof je in een stortbui stond. Precies waar ze nu behoefte aan had. Stilte, en niets dan tikkende regen. Helaas zaten er geen donderslagen of bliksemschichten bij, maar wat wil je dan. Het was ook maar een douche. Een enorm luxe douche, maar het was en bleef een douche. Daar moest ze het maar mee doen.

Probeerde hij eens vriendelijk te doen, kreeg hij een kussen tegen zich aan gegooid en vervolgens een chagrijnig mens op zijn dak. Hij haalde zijn schouders op. ‘Oké, slechte morgen dan.’ Hij kon zo nu en dan ook een ochtendhumeur hebben, maar dat lag geheel aan de situatie. Het was dat het ergens vrij amuserend was de ander zo te zien. Als hij nog eventjes doorzette zou hij wie weet er nog voor zorgen dat het bloed letterlijk onder haar nagels vandaan halen. Natuurlijk kon hij dat nu eventjes niet maken. Zij moest zich dan zo nodig als een chagrijnige trut gedragen, hij probeerde zichzelf alvast op te stellen als haar ‘vriend’. Als hij iets deed, deed hij het ook goed. Dus als hij al van te voren zichzelf een beetje kon voorbereiden nam hij die kans graag aan. ‘Het was grappiger dan jouw huidige gedrag,’ merkte hij op, geen verdere bedoelingen met de woorden. Misschien werd ergens vaag de vraag gesteld of ze kon ophouden met dat aanstellerige gedrag. Want het was nog lang niet zo erg om naast hem wakker te worden, er waren ergere personen in dit universum. Nu was er een naam die bijna over zijn lippen kwam, maar hij hield zichzelf in.
‘Mijn vijf minuutjes staat niet gelijk aan die van een vrouw, of van een man die probeert een einde te maken aan zijn dossierwerk. Vijf minuutjes is vijf minuutjes, ik ben vrij strik qua tijden. En mijn rol is al bepaald, die heb jij zelfs nog bepaald: jouw vriend. En ik heb alles onder controle, maak je maar geen zorgen.’ Zijn mondhoeken krulden omhoog, niet als een plagende grijns of iets dergelijks. Gewoon een zwak bescheiden lachje, dat de laatste paar woorden wat meer kracht moest geven. Ja, hij was echt bezig met het proberen van zijn hele inleef plan. Want als je echt goed wilde acteren, moest je je goed inleven in je rol. En dat probeerde hij. Want het onmogelijke was mogelijk, en hetgeen wat nu onmogelijk was… Was Lesaiah aardig vinden. Vooral als ze zich zo kinderachtig bleef gedragen. Met haar gezeur.
Hij fronste, keek haar tegelijk ook nogal spottend aan. ‘Je weet dat je je nu gedraagt als vrijwel alles behalve een dame,’ merkte hij zachtjes op, doelde er niet echt op om haar boos te maken. Maar ach, wat zou het. Alles wat hij zei kwam verkeerd bij haar over, dus waarom zou hij het nog proberen? Omdat hij het goed wilde doen, hij wilde niet falen. Ergens was er weer die faalangst, die er altijd was geweest. Hij zou niet falen, want hij was goed in wat hij deed. Nou acteerde hij niet dagelijks, maar als hij het deed moest het perfect zijn. Vandaar dat hij al voor vrij veel voorbereidingen had gezorgd in de afgelopen twee dagen. Het was kort geweest, maar genoeg voor hem. Want als hij ergens voor ging, ging hij er ook echt voor. Het ging om een belofte, iets waar hij dus niet onderuit kon komen, had een soort van ‘kunstmatige’ zin ervoor gevormd en putte daar alles uit. Zijn hele motivatie, zijn zelfbeheersing. Alles.
Hij ging niet in op haar dreigement, ze moest beter weten. Het was te danken aan zijn onoplettendheid dat ze hem tijdens hun eerste ontmoeting een klap had kunnen verkopen. Maar nu hij haar wat beter kende, voornamelijk dan haar wisselvallige karakter, wist hij dat hij op zijn hoede moest zijn. Wat inhield; er was geen mogelijkheid meer waarop ze hem nog ooit een klap zou verkopen. Vooral omdat hij fysiek altijd in het voordeel bleef. Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Geen slot? Geen ramp. Hij zou toch niet naar binnen gaan, tenzij het een noodgeval was. Maar daar rekende hij niet op. ‘Drie kwartier, begrepen,’ grijnsde hij nogal flauw. Hij wendde zijn blik weer af, wachtte tot hij hoorde de deur dichtging en slaakte toen een diepe zucht. Het was vermoeiend, zich zo gedragen. Heel erg vermoeiend. Hoezeer hij zichzelf wel niet had moeten inhouden om niet nog duizend en één flauwe opmerkingen te maken.
Hij haalde eventjes een hand door zijn haar, stond op en strekte zijn armen uit – deed dit dan weer op zo’n manier waarop deze lichtjes begonnen te trillen door de aanspanning van al die desbetreffende spieren op hetzelfde moment. Hij keek eventjes om zich heen, wist eigenlijk niet zo goed wat hij kon doen. Hij moest wachten… Kon tot die tijd niet echt iets nuttigs doen. Zijn blik bleef hangen op zijn kleren die daar lagen, die hij gisteravond had uitgetrokken en op de grond had gegooid. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en klemde zijn kaken op elkaar. Hij kon dit… Hij moest er niet aan toe geven, hij kon dit. Hij zou niet toegeven aan die drang om – Te laat. Hij liep er al naartoe, ging door zijn knieën zodat hij alles kon oprapen en stond op. Hij ging weer op de rand van het bed zitten, liet alles op zijn schoot liggen. Hij was zwak. Zo ongelofelijk zwak, had het niet eens in zich om een tik uit zijn leven te bannen. Moeizaam begon hij alles keurig op te vouwen, zat er overduidelijk mee dat hij zo’n vrouwelijk trekje had. Hij moest altijd alles opvouwen, het moest gewoon. Hij legde het op het matras van het bed stond op. En nu…
Hij keek naar de grond, naar zijn voeten. Eventjes ging hij op zijn hakken staan, fronste. Stomme sokken. Hij tilde een voet op, trok zijn sok uit – deed hetzelfde bij de ander. Ook deze moest hij – op zijn manier dan, wat inhield dat je de ander gewoon helemaal in de ene duwde – opvouwen, legde ze bij de rest van zijn kleren. Ineens schoot hem iets te binnen, er was iets wat hij moest doen. Op de badkamer. Hij liep naar de deur toe, wilde de klink vastpakken. Wacht… Lesaiah. Hij kon niet naar binnen, niet als zij er was. Het was niet dat hij bang was voor haar dreigement, maar gewoon… Het was een beetje erg onbeleefd. Hoewel de kans wel erg klein was dat ze nu al klaar was. Hij haalde diep adem, pakte de klink vast. Ze was vast nog niet klaar, hij zou weer weg zijn voordat ze het zou merken.
Zonder enige verdere aarzeling opende hij de deur, knipperde terwijl hij deze handeling maakte. Het moment waarop hij zijn ogen weer volledig geopend had verstijfde hij. Kon enkel met grote ogen kijken. Oké… Hij zat verkeerd. ‘Dit is niet wat het lijkt,’ het was echt niet zo, maar zij zou het waarschijnlijk toch niet geloven. Hij fronste eventjes, dacht na. ‘Maar… Als je hier zo staat betekend dat dat… Dat je niet voelde dat ik eraan kwam. O, wat ben ik goed.’ Ja, dat had hij ook nog wat geoefend in die twee dagen. Een oude techniek had hij weer opgehaald en geperfectioneerd. Hij richtte zijn blik weer op de vrouw, liet het nu pas doordringen wat voor situatie dit eigenlijk was. ‘Je bent boos, of niet soms?’ Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een nogal nerveuze grijns, wist eigenlijk niet waarom hij het deed – het was meer automatisch.

Het warme water wat op haar lichaam neerregende, de druk en het gewicht van het water maakten haar wakker. Ze boog haar hoofd naar achteren, liet het water op haar gezicht neerdreunen. Het was niet direct prettig, maar gaf haar toch een minder naar gevoel dan het chagrijnige ochtendhumeur van zonet. Haar handen legde ze in haar nek, rekte zich uit. Drie kwartier. Als ze zei dat ze een half uur nodig had, had ze een half uur nodig. Wat nou vooroordelen? Alsof alle vrouwen uren de tijd nodig hadden. Ja, misschien om de zooi van een ander op te ruimen. Maar dat was niet onlogisch, gezien de meeste mensen meer rotzooi achterlieten dan dat ze eigenlijk opruimden. Haar handen gleden nu door haar haar, kamde het met haar vingers. Wassen. Shampoo, of olie, of iets dergelijks. Het was maar op welke planeet je was met welk spul je je haar waste. Hier was het kennelijk gewoon shampoo, want na even zoeken tussen de verschillende flessen met dingen waar ze niet eens aan wilde denken wat het eigenlijk was, vond ze iets waar met grote letters SHAMPOO op stond. Goed genoeg. Ze stapte kort onder de regenbui vandaan, liet wat van de vloeistof op haar hand glijden en begon heel kalm haar haren te wassen. Ijzig kalm. Alles om maar een beetje normaal te blijven doen. Ze zat hier vast tot minstens vanavond, kon pas dan een misselijkheid faken. Ze moesten weten dat ze hier tenminste geweest was, wilde ze een geloofwaardige show neerzetten. Haar handen begonnen het schuim te verdelen over haar bizar lange lokken, kort sloot ze haar groene ogen. De spiegel in de douche hoefde daar echt niet te hangen, hoefde haar niet te laten zien hoe tenger en breekbaar haar lichaam was. Hoe alleen de zwarte tekening op haar heup haar beschermde, anderen liet zien dat ze op eigen benen kon staan. De lichte, maar sterk aanwezige geur van kamperfoelie verspreidde zich langzaam maar gestaag door de hele badkamer. Net als haar zachte geneurie. Zingen onder de douche was wel iets wat je kon verwachten bij de persoon die haar muziek voor haar politieke bezigheden liet gaan. Meestal zong ze instinctief over waar ze over nadacht, maar wel in metaforen. ‘I don’t care, for your fairytales,’ Nee, het was niet waar dat alle vrouwen in hoge torens met hun haren naar buiten hingen. Ze vielen niet altijd in slaap voor een jaartje of honderd, zij in ieder geval niet. Als zij een van die prinsessen zou zijn zou het raam zeker leeg blijven, zou ze die appel mooi niet opeten. ‘Man made up a story said that I should believe him’ Ze moest alles maar een beetje geloven, volgens die idioten van een paar eeuwen geleden. De mannen die haar toen vertelden dat ze rechtop moest zitten als papa en mammie binnenkwamen, dat ze niet mocht praten tenzij het haar gevraagd werd. Nou, vandaag mooi even niet meer. Ondertussen was ze haar haren al aan het uitspoelen, met haar rechterhand. Haar linkerhand tekende de tatoeage op haar heup na. Een soort tik, na een paar honderd jaar kon ze de lijnen moeiteloos volgen. Ze bleef gewoon doorzingen, al waren het maar wat klanken. Het lawaai van de douche overstemde haar toch wel, niemand die het echt zou horen. Haren uitgespoeld, ondertussen was ze wel schoon. Ze zou hem wat laten zien, met zijn drie kwartier. Ze had nauwelijks twintig minuten nodig als ze het wilde, en dat wilde ze nu. Met een draai van haar pols liet ze de douche stoppen, liet ze de gaten waar het water uitkwam dichtgroeien. Oh ja, moest ze Alejandro zometeen maar vertellen. Hij kreeg die douche niet aan door aan een knopje te draaien. Zij had het in ieder geval nog niet gevonden, dat knopje. Haar haren samendraaien, die vlecht uitwringen en alles weer laten hangen. Uit de douche stappen, naar een handdoek graaien. Zich omdraaien naar de open deur en schouders ophalen. Weer naar de handdoek- Wacht heel even. Haar hoofd draaide zich weer naar de open deur, ogen eerst groot van verbazing. Het beeld van de man die in de deuropening stond deed de grote ogen vernauwen van woede. ‘Houd. Je. Mond.’ siste ze als waarschuwing, maar het was al te laat. Nee, ze had hem niet aan horen komen. Maar ze zou hem nu geen complimenten gaan maken. Ze leek wel gek als ze zoiets zou doen. ‘Oh en of ik boos ben.’ Ijzig kalme stem, furieuze blik in haar ogen. Haar hand graaide achter haar naar de handdoek, greep zich vast in de taaie vezels. Net als het kussen wierp ze het naar Alejandro’s gezicht. ‘Wat had ik nou gezegd, pervertito?’ Net niet gillend, wel luid en kwaad. De grijns op zijn gezicht maakte alles alleen nog maar erger. Wie dacht hij wel dat hij was, ze had het nota bene nog gezegd.

Je waagt het niet. Je doet het gewoon niet, dat kan niet. Het is onbeschoft en ongepast. Dat hij hier al stond was in vrijwel alle opzichten fout. Maar… Die verleiding om toch – al zou hij het gehaast doen – haar van top tot teen te bekijken… Het mocht gewoon niet. Nee, het mocht niet en hij zou het dus ook niet doen. Dan maar staren naar haar ogen, als zij zijn blik niet vasthield zou hij er wel voor zorgen dat hij de hare vasthield. En dan zichzelf weer wijs maken dat het haar schuld was dat hij zijn blik niet kon afwendden, et cetera. Ja, hij kon dit wel. Het was gewoon pure zelfbeheersing, die hij toch langzaam begon te verliezen.
‘Ik heb de hele tijd alleen nog maar naar je ogen gekeken, dus je hebt niet het recht om boos te zijn,’ merkte hij beledigd op. Echt, zo erg was hij dan ook weer niet. Nou was er wel een ding waardoor alles zo goed te verklaren viel. In al die jaren was er iets gewoon misgegaan, en dan wel met zijn hypofyse. De hele zooi die daar gemaakt werd aan hormonale dingen, hij kreeg altijd een of andere overdosis binnen. En dit zorgde dan uiteindelijk voor een teveel aan testosteron. Hij had er gewoon teveel van, veel te veel. De agressie had hij niet echt last van, op dat gebied had hij al genoeg zelfbeheersing gecreëerd. Maar nu was er dat tweede punt waar het stofje voor zorgde, en daar was hij nog ietwat wankel mee. Eerst had hij zich meer op de agressie gericht, had gedacht dat het andere niet zo erg was. Maar het was enkel geëscaleerd. Wat was dat twee puntje dan? Pure lust naar het andere geslacht. En wat op een verslaving leek, was niet goed. Dus moest je er vanaf. Nu meende hij er vanaf te zijn, had grenzen op gesteld. Maar hij was nog steeds instabiel op het gebied.
Hij knipperde met zijn ogen, werd uit zijn gedachtes gerukt. Één enkele seconde had hij ervoor nodig gehad om haar geheel te bekijken en de deur vervolgens dicht te doen. Had dat als enige optie gevonden om niet geraakt te worden door die handdoek. Daar stond hij dan, terug bij af. Of ja, niet helemaal bij af. Maar hij wist nu tenminste dat hij niet meer de badkamer in kon. Hij staarde eventjes naar beneden, liet de deurknop los. Hij draaide zich om, rug naar de deur, en leunde ertegen aan. Een diepe zucht verliet zijn keel. Oké… Wat moest hij hier nu van vinden? Hij sloot zijn ogen, dacht eventjes na.
Nee. Goede God nee. Alsjeblieft nee. Waarom had hij toch moeten kijken? Spoelde het ‘clipje’ keer op keer weer opnieuw af maar dan in slow motion. Hij greep met zijn beiden handen naar zijn hoofd, waarom? Waarom had hij dit alles moeten zien? Waarom op een moment als dit? Hij verdiende een klap voor wat hij had gedaan, het was onacceptabel. Maar als hij het haar zou vragen, zou ze het waarschijnlijk niet doen. Dat was altijd zo; altijd als hij eens wilde dat ze pijn deed, deed ze het niet. En het irriteerde hem mateloos. Waarom kon ze nou niet voor een keer eens doen wat hij wilde? Hij had dit niet gewild, hij had gewild dat ze onder die douche stond. Moest ze er weer net uitkomen. Man, wat had hij gedaan om dit te verdienen?
Maar ja, nu hij het toch gezien had kon hij er maar het beste van maken… Toch? Hij dacht eventjes na, liet zijn handen zakken. Hij legde echter een hand op zijn wang, opende zijn ogen half. Hij was zich gewoon aan het inbeelden hoe het zou aanvoelen. Haar huid… Nu hij hem had gezien was het niet meer zo moeilijk om het in te beelden. Contouren, die haar jurken vreemd genoeg altijd een beetje hadden bewerkt. Had ze nu in hun volle glorie gezien, alles in zijn volle glorie. Eveneens als die tatoeage op halverwege haar bovenbeen begon en net boven haar heup eindigde. Het enige wat het beeld had verpest. Natuurlijk ook de gezichtsuitdrukking, die had alles ook gelijk een stuk ontkracht.
Hand gleed af naar zijn mond, wilde zich net iets proberen te realiseren tot hij iets voelde. Een… Vloeistof. Ergens vaagjes bekend. Het lag op het puntje van zijn tong, maar hij wist niet geheel. Hij haalde zijn hand van zijn mond af, keek ernaar. Zijn ogen werden groter, mondhoeken die zowel naar achter als onder werden getrokken. Rood. Nu wist hij het ineens gelijk. Iets waar hij dus niet tegen kon. Licht in paniek haalde hij zijn andere hand vlak onder zijn neus, keek er toen weer naar. Nog meer… Alleen maar… Nee, wacht. Hij mocht het nu niet zo ver laten komen, hij mocht niet weer ziek worden. Hij wapperde met zijn handen in een nogal zinloze poging het weg te krijgen. Beet vervolgens onnodig hard op zijn onderlip. Wat moest hij nu in godsnaam doen? Hij wist niet eens hoe het hem was gelukt om een bloedneus te krijgen, dus laat staan deze te stoppen.

» Schnell, doe iets voordat 'ie flauwvalt ;}
» En je weet mijn logische reden hiervoor, derp.

Oh, dus alleen oogcontact maakte het minder? Hij was nog steeds de badkamer binnengestormt terwijl ze hem minstens twee keer had gewaarschuwd niet binnen te komen. Haar worp was een instinctieve handeling geweest, besefte nu pas dat ze die lap stof beter had kunnen gebruiken om zich mee te bedekken. Dat had misschien wel zwak geleken, maar ze gunde het hem gewoon niet. Stom toeval. Net zoals die keer dat ze dronken was geweest, maar erger. Dit keer had ze echt niets meer aan gehad. Nog steeds niet, overigens. Ze kon zich voorstellen wat er nu allemaal door zijn hoofd speelde, kon zich heel goed indenken wat er zou gebeuren zodra ze voet zetten op het aankomstplatform. Waarschijnlijk een indirecte reden voor oorlog tussen de twee planeten. Wraakzuchtig was ze niet echt, maar deze inbreuk op privacy en vooral zijn kalme houding, vooral de zorgeloze gebaren erover gingen haar veel en veel te ver. ‘Je bent dood.’ siste ze tegen de sluitende deur, het boeide niet dat ze hem niet geraakt had. Hij had de boodschap begrepen. Ze balde machteloos haar hand tot een vuist, stak haar nagels in haar huid. Te hard, want de pijn werd al snel erger, kleine drupjes rood werden zichtbaar. Oh, geweldig. Ze krabde zichzelf tot bloedens toe uit irritatie. Hoe erg werd het, dan kon ze zich daar even op voorbereiden. Ze draaide zich om, naar de linnenkast die een hele hoek van de kamer in beslag nam. Nieuwe handdoek vinden was geen enkel probleem. Nagels maar even uit de wond halen, blazen en weg wond. Zo moeilijk was het niet, wat huidcellen opnieuw aan elkaar maken. Helaas gold dat niet voor aderen, en in precieze werkjes had ze nu geen zin. Dat werden kleine blauwe plekjes. Fixte ze later wel even, nu moest ze voorkomen dat ze, eenmaal uit de badkamer, Alejandro tot moes stampte. Of probeerde, met haar vuisten waar ze hem raken kon. Zou hem waarschijnlijk alleen maar amuseren, voor zover ze de man inschatte. Hij had wat hij wilde, en zij had haar nachtmerrie bijna geleefd. Woedend wreef ze haar haren droog met de handdoek, sloeg ze de badjas die ze in de kast had gevonden om en strikte ze het lint vrij strak om haar middel. Het ding was haar eigenlijk net te groot, dus hij viel behoorlijk ruim, maar dat kon haar nu niet boeien. Ze moest hier weg, moest kalmeren. En dat ging niet hier, in een natte, warme kamer. Ze rende haast naar de deur, sloot haar hand om de knop. Draaide hem om, maar voelde het gewicht wat erop leunde. ‘Uit de weg, ik moet erlangs.’ mompelde ze kwaad door het hout heen, luid genoeg voor hem om het te horen. Toen er geen reactie kwam trok ze de deur maar naar zich toe, hield haar handen voor zich om te voorkomen dat de man op haar viel. Wat stond hij nou nutteloos met zijn handjes in de lucht, een beetje te wapperen. ‘Madre di Dio, Alejandro, wat is-’ Rood, net als haar hand net. Rood en vochtig. Wat hij ook had gedaan, hij bloedde. En niet zo’n beetje ook. Zonder na te denken greep ze zijn arm, trok hem naar het bed. ‘Wat ben je aan het doen?’ Ze plaatste hem op de rand van het bed, wist ze niet waar ze de redelijkheid vandaan haalde. Ze zou hem moeten slaan, schoppen, schreeuwen. Maar nee, zijn hand zat onder het bloed, dus moest ze hem helpen. ‘Alejandro, hoe kom je aan die bloedneus?’ Haar hand zweefde al half naar zijn neus, wilde hem dichtknijpen, achteroverdrukken en de aderen gaan helen, maar hield terug. Straks wilde hij haar hulp niet. Dan mocht hij het alleen uitzoeken, maar ze hielp hem eigenlijk liever. Zou sneller en vooral minder rommelig gaan.

Waarom zag ze het niet? Merkte ze het niet, of wilde ze het gewoon niet inzien. Het was een compliment, althans in zijn ogen dan. Dat hij überhaupt de tijd nam om over haar na te denken, en dan op die specifieke dingen gericht. Waar ging het naartoe met hem? Ach, het had er wel een beetje ingezeten met een omgeving als dat – verwijzend naar de mensen op Starshine – om zich heen. Geen enkel persoon dat hem tot nu toe had aangesproken, nou… Je had Neara, maar ergens irriteerde hij zich zelfs aan haar. Gewoon omdat ze weer té perfect was. Ja, het was ook nooit goed genoeg voor hem. Zelfs het beste van het beste was niet goed omdat het weer zo goed was en hem eraan deed herinneren dat hij verre van perfect was. En daar wilde hij niet aan herinnerd worden, hij wilde het gewoon niet. Punt.
Hij dood? O, mocht ze willen. Juist als iemand hem dood wilde zou hij juist in leven blijven, juist om die ander daarmee te irriteren. Zijn aanwezigheid, het feit dat hij in sommige opzichten onsterfelijk was. Hij huppelde wel al tweehonderdjaar rond, dus dat moest iets betekenen. Op zijn nogal lompe acties, domme opmerkingen et cetera na had hij toch ergens iets in zich wat ervoor zorgde dat hij nog bleef zoals hij was. Niet ergens weg lag te kwijnen om allerlei redenen. Het was merkwaardig, dat uitgerekend hij hier nu stond. Van zoveel mensen. Derde generatie… Nou, stiekem was hij van de tweede. Maar niemand wilde hem zo zien, en hij had geen zin meer om ze er toch van te overtuigen. Hij had wel betere dingen te doen. Ze waren het niet waard, dat had hij er later van gemaakt.
Hij hapte één keer naar adem bij het voelen hoe de steun bij zijn rug verdween. Zette een stap naar achter om zijn evenwicht niet te verliezen, voelde twee handen op zijn rug. Omdraaien leek niet te gaan, niets leek te gaan. Stopte met het bewegen van zijn handen, staarde er enkel nog naar. Haar stem hoorde hij ergens op de achtergrond, was ergens anders met zijn gedachtes. Eerst wilde hij voornamelijk afleiding vinden, maar hij kon amper normaal ruiken op het moment. Alles werd weggevaagd, geur van vers bloed was te sterk. Te zeer aanwezig. Zijn bloed. Hij kon er niet tegen. Hij kon sowieso niet goed tegen dingen op dit gebied, maar vooral niet als het van hem afkomstig was. Ja, hij was er licht aan getraumatiseerd. Nou… Eigenlijk gewoon heel erg. Maar hij ontkende het, stijfkoppig als hij kon zijn.
‘Meegetrokken worden,’ antwoordde hij nogal afwezig, had zijn blik op de grond gevestigd en liet die daar ook hangen, ‘Door jou.’ Hij liet zich maar leidden, wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Ging gehoorzaam op de rand van het bed zitten, zat er maar een beetje verloren bij. Hij keek op, kruiste haar ogen met de zijne. ‘Ik… Ik weet het niet,’ het kwam er niet uit zoals hij had gewild, het was niet neutraal geweest. Meer ergens wanhopig, heel erg wanhopig. Het moest stoppen, het moest nu stoppen. Of dat lichte gevoel in zijn hoofd zou zich verspreidde over zijn gehele lichaam en dan lag hij hier dadelijk. En dat was ook niet de bedoeling. Want als hij flauwviel, deed hij dat ook goed. Dan kon ze wel drie uur aan hem gaan schudden, hij zou waarschijnlijk niet meer bij bewustzijn komen.
Hij knipperde met zijn ogen, staarde eventjes langs haar waarna hij zijn ogen weer op haar vestigde. ‘Waar wacht je nog op?’ De toon in zijn stem viel moeilijk te identificeren, hij was zowel chagrijnig als bang. Doodsbang. ‘Doe er iets aan,’ god, dat hij dit ooit nog in zijn leven moest doen. Smeken, smeken met zijn blik. Ja, hij kon het wel. Als klein jongetje had hij die o zo beroemde puppyogen gehad, die hij nu zelfs op kon zetten. Hij kon alles voor elkaar krijgen als hij zich gedroeg als een klein kind. Alleen verknalde zijn lengte het nogal. Maar nu hij zat was hij toch kleiner dan haar. Maar hij zou echt niet meer doen dan nodig was, ze moest hem wel helpen. Anders had ook zij een probleem, dat wist ze vast zelf ook wel.
‘Ik… Ik sm-’ Nee, nee hij ging het niet zeggen. Zijn blik was genoeg geweest. ‘Zorg nou maar gewoon dat het stopt.’ Meer zou hij er niet over zeggen. Het was wel duidelijk zo, en haar handeling die ze halverwege had gestaakt had hem ook al vrij veel verteld. Maar dat ze hem niet afmaakte frustreerde hem, zorgde ergens ook voor lichte paniek. Paniek waarmee hij niet zo goed wist wat hij er precies mee aan moest. Het was te lang geleden dat hij er weer eens mee te maken had gekregen. Best beschamend dat enkel een bloedneusje dit met hem deed. Hij moest zich schamen en diep. Als hij zich hierover al aanstelde, dan was hij het ergens gewoon niet waard om die titel te dragen die hij zichzelf had toegeëigend.

Bloed, bloed, bloed overal. Het lag in een spoor op de grond, van de deur naar het bed, en op de lakens. Hoe ging ze dit nu uitleggen? Menstruatie? Zeer onwaarschijnlijk. Nouja, dan ruimde ze het zo maar op. Haar badjas en haar benen begonnen ook spetters te vertonen, spetters van Alejandro's bloed. Het maakte haar misselijk, de rode vloeistof. Normaal werd ze er niet ziek van, maar dit was zijn bloed. Het was een soort acute afkeer, en dit stroomde gewoon door zijn lichaam. En behoorlijk snel, want hij bloedde als een rund. Sinds wanneer had de man een slagader in zijn neus? Jezus, zijn bloeddruk moest enorm hoog liggen nu. Misschien wel drie keer zo hoog als normaal. Levensbedreigend, ze moest nú iets doen. Haar hand trilde, ze greep met haar vrije hand een laken vast om niet te kokhalzen. Hij stootte haar echt af. Of het was de herinnering aan bloed. Bloedneuzen had ze vaak gehad, niemand had ze niet. Maar hij had haar neus altijd gebroken om hem te laten bloeden, deed niet aan half werk. En dan dreigen dat ze het maar moest genezen om geen verdachte indruk te maken. Hij zou haar benen breken als ze het niet deed, siste hij altijd in haar oren. Vandaar dat haar genezingsmagie zich extreem snel had ontwikkeld. Het was dat, of een pijnlijke dood sterven. Een kwestie van overleven. Ze overleefde altijd, leefde nooit. 'Ja ja, ik ben al bezig,' ontsnapte er licht geïrriteerd, meer nerveus haar mond. Ze kon dit niet verleerd zijn, god, ze moest dit kunnen. 'Het gaat prikkend aanvoelen, maar dat is alleen maar een goed teken. Niet piepen.' Ze klemde haar duim en wijsvinger tegen zijn neusvleugels, vlak onder de neusbrug. Haar ogen sloot ze, liet alle concentratie naar de vingertoppen lopen. Ze voelde, zag met haar vingers. Zag de kapotte vaten en begon ze weer aan elkaar vast te 'lijmen' als ze het zo kon noemen. Het werd geen korst, herstelde zich meteen helemaal. Wel wat moeilijk, omdat het bloed nog steeds te hard stroomde. Haar andere hand greep een van Alejandro's polsen, zond een schok energie door zijn ader. Kalmeren, zei de boodschap. Ze kon zijn hart langzamer laten slaan, en dat deed ze nu. 'Daar,' mompelde ze terwijl ze zijn neus en pols losliet, haar handen schoonveegde aan de badjas. 'Er kan nog wat bloed komen, maar je aderen zijn dicht. Doe me een lol en snuit je neus een half uur lang niet.' Dat zou alles weer ongedaan maken, en haar hele hulp dus nutteloos. Haar vingers knipten en twee katoenplanten schoten op uit de vaas naast het bed, waar eerst een magnolia stond. Ze stond op, plukte een paar bollen katoen. Een gaf ze aan Alejandro, de andere zou ze zometeen de troep mee opvegen. 'Maak je gezicht schoon en ga douchen. Ik ben mijn jurk aantrekken, oké?' Of hij nu akkoord ging of niet, daar had hij maar mee te leven. Ze liep uiterlijk kalm naar het kledingscherm toe, schoof het dicht. Hij wist ook echt alles tot een rare situatie te maken, die Alejandro. Woedend trok ze haar badjas uit, gleed de onderjurk over haar hoofd. Daarna de dunne, lichtblauwe zijde van haar jurk. Een simpel model, maar extreem complimenterend. Hij viel tot op haar knieën, waaierde vanaf haar heupen uit. De mouwen kwamen tot op haar ellebogen en waren losjes. Een V-hals gaf het een wat moderner effect, maar het bleef hetzelfde. Een jurk die Lesaiah helemaal complimenteerde, eentje die ze zelf besteld had. Normaal trok ze gewoon aan waar ze zin in had, dit was verplicht geweest. Haar haren deed ze zometeen wel. Het kledingscherm verliet ze weer, begon de lakens van het bed te verwijderen. Waar Alejandro was, wist ze op dit moment niet. Waarschijnlijk in de douche.

Hoe was dit alles tot stand gekomen? Wat was er gebeurd dat… Dat hij nu… O, hij wist eigenlijk wel waarom. Maar hij wilde het niet inzien. Er was geen enkele manier waarop een vrouw zoals Lesaiah zo’n reactie bij hem kon veroorzaken. Het kon gewoon niet. En toch was het de enige manier waarop dit had kunnen gebeuren. Oorzaak en gevolg. Een vreselijke oorzaak en een nog erger gevolg. Hij wilde niet slikken, durfde het niet. Het zou hem misselijker maken dan hij al was, en toch moest het. Maar zolang hij er niet dood van zou gaan, deed hij het lekker niet. Want wat niet hoefde, deed hij ook niet. En iedereen wist dat als je op een moment als dit ging slikken, je gewoon een hele lading bloed zou afvoeren. Naar je maag, en als er één ding was waar deze niet tegen kon; dan was het wel bloed. Nou had hij altijd een grote afkeur tegen bloed, en alles wat ermee te maken had. Maar je kon dingen zoals dit nou eenmaal niet verhelpen.
Waarschijnlijk had het met de adrenaline te maken, een stofje dat hij door de situatie alleen nog maar in een verhoogd tempo begon aan te maken. Een brok die in zijn keel ontstond door het feit dat zijn spieren zich bij zijn luchtpijp te veel aanspanden, alles zich klaar maakte om weg te rennen. Maar hij kon niet wegrennen. Niet voor de ogen van Lesaiah, nee alles behalve dat. Maar was hij nou gebleven met zijn eerdere gedachtestroom? Adrenaline, ja… Hij had – nadat hij haar zo had gezien in de badkamer – eigenlijk maar aan één ding gedacht, erg typisch voor hem om dat te doen. En bij die gedachte kwam kijken dat je adrenaline aanmaakte, of ja… Hij deed dat dan. En nou was de druk dan zo groot geworden in zijn aderen dat ze ervan verlost moesten worden, en dat op een manier van kapot gaan. En daarom had hij nu een bloedneus. Geweldig. Het kwam niet zo heel vaak voor, meestal wist hij zichzelf op tijd wel af te leidden. Gewoon omdat hij dat altijd deed, ook als het niet hoefde.
Hij kon maar beter niets meer zeggen, haar gewoon die handeling laten afmaken. Een handeling waarvan hij zo graag wilde dat hij werd toegepast, begon wanhopig te worden. Uiteindelijk slikte hij toch, voelde hoe de vloeistof door zijn keel gleed. Hield zich in om niet te gaan kokhalzen, zou nogal ongepast zijn. Maar het was gewoon zo… Ranzig. Een van de vele dingen waar hij niet tegen kon, een van de vele dingen afgeleid waren uit zijn jeugd. Hij knipperde eventjes, sloeg zijn ogen vervolgens op. Echter had hij besloten om pas weer wat te zeggen als alles eenmaal weer goed was. Of hij zou haar beledigen waardoor ze zou weigeren, of hij zou een flauwe opmerking maken waardoor ze boos werd en het ook weer zou weigeren. En dat durfde hij niet te riskeren, dat ze zou weigeren. Dus dan maar braaf je mondje houden.
Hij kneep zijn ogen dicht. Oké, prikkende pijn was erger dan verwacht. Maar het was van te korte duur om echt een heftige reactie ertegen te hebben. Spande enkel al zijn spieren voor een paar seconden aan, om daarna nog steeds zijn ogen dicht te houden. Zijn ogen schoten open toen ze aan zijn pols zat, hapte één keer naar adem. Hij wilde wat zeggen, maar scheen het acuut te vergeten. Een hoge piep die alles overstemde, alle andere geluiden op de achtergrond dwong te blijven. Hij keek nogal afwezig op bij het horen van haar stem, fronste. ‘Wat heb je gedaan, mens?’ Ja, hij was ook altijd zo lekker dankbaar. ‘Je moet van mijn pols afblijven,’ siste hij. Hij had zwakke polsen, had er ook nooit wat aan kunnen veranderen. Vandaar dat niemand eraan mocht zitten, omdat hij niet wilde dat iemand het te weten zou komen.
‘Ik kan niets beloven,’ verzuchtte hij, stond op. Een lichte duizeligheid overviel hem, maar hij was zo licht dat hij hem gewoon kon negeren. ‘Lesaiah?’ wilde haar nog eventjes halt laten houden, ‘Dank… Je…’ Het kwam er binnensmonds en mompelend uit. Gewoon omdat hij niet graag anderen bedankte, hij kon prima zelf overleven. Nu wist hij niet precies wat er was gebeurd als de vrouw er niet was, maar het zou vast wel goed gekomen zijn. En toch had ze hem geholpen. Vast en zeker alleen omdat ze anders zelf in tijdsnood zou komen of zo. Maar alsnog, het waren nou eenmaal die goede manieren die hem zowat dwongen haar te bedanken. Of hij het nou meende of niet.
Hij wist niet hoe snel hij in de badkamer had willen zijn, maar aan het tempo van lopen er snel. Hij kon die misselijkmakende geur nog steeds ruiken en al het bloed moest gewoon weg. Alles. Hij wilde de douche alvast aanzetten, het scheen altijd een eeuwigheid te duren voordat het water op de juiste tempratuur was. Nou douchte meneer ook met extreem heet water, wat gewoon niet goed was voor zijn gezondheid. Hij wist het zelf ook nog wel, maar zolang hij er niets van merkte zou hij er ook niets aan veranderen. Hij vloekte zachtjes toen hij zag wat de vrouw had gedaan. Was ze nou werkelijk zo lui? Hij kwam zo bij de douchekop, maar alsnog. Hij werd er wel knap chagrijnig van. Met zijn fysieke kracht was het ook zo gefikst. Had de douche uiteindelijk aan, ging toen eventjes verder opzoek naar de spullen die hij nodig had. Handdoeken, twee; eentje voor zijn haar andere voor… De rest, om het maar simpeltjes te zeggen. Zijn haren wassen… Shampoo, ook zo gevonden.
Hij had alles nogal snel gedaan, gewoonweg omdat hij altijd de neiging had om over van alles na te denken onder de douche. En om dit te voorkomen was hij er maar snel onderuit gegaan. Afdrogen ging ook vrij snel, deed echter niet de moeite om een badjas te pakken. Waarom zou hij? Hij kon ook prima een handdoek om zijn middel doen, werkte even goed. De handdoek voor zijn haren gebruikte hij niet meer, dus die moest hij ergens laten… Hij vouwde hem op, liet hem uiteindelijk maar op de grond vallen omdat hij er verder geen behoefte meer voor voelde. Daar waren schoonmaaksters voor.
Deurknop. Deur open. ‘De badkamer is weer -’ Hij had geknipperd tijdens zijn hele handeling, opende nu zijn ogen pas volledig. Focuste zich op het beeld en nam het in zich op. Mond bleef open staan, kon geen geluid meer uit mond halen; stembanden weigerden dienst. Kon enkel staren, met grote ogen. Gecombineerd met alles wat vooraf was gegaan; en de overgebleven adrenaline die nog door zijn aderen stroomden; de lichtinval die perfect leek op de plaats waar zij toevallig stond; dat alles er alleen maar beter op scheen te worden; en zijn gedachtes weer eens sinds een lange tijd stilstonden. Alles stond eigenlijk stil. Pas toen hij weer knipperde, gelijk zijn blik afwendde – mede om te voorkomen dat het weer mis zou gaan – kon hij weer wat zeggen. ‘De badkamer is weer toegankelijk, maar aangezien jij al klaar bent… Heb ik niets gezegd.’

» Ik deed hier echt way te lang over ._.
» En einde is nogal afgeraffeld omdat ik lui werd en hem niet te lang en zinloos wilde maken n_n
» So here ya go, derp.

Man kon overal een probleem van maken, net zoals met zijn pols. Kon zij er wat aan doen dat hij nooit zware dingen had hoeven tillen om die spieren daar te oefenen. Kon zij ook niet weten. Niet haar schuld. Noch was het haar schuld dat zijn bloeddruk te hoog was opgelopen voor de bloedgaten in zijn neus. Wat de oorzaak was wist ze in feite nog steeds niet, was niet echt van plan geweest om erover in te zitten. Waar zij over moest nadenken was het feit dat Alejandro die douche in hun tijdschema amper kon nemen of zij moest de badkamer weer bezetten. De volgende keer nam ze de kamer met meerdere badkamers, besloot ze stilletjes. Misschien hadden ze zelfs in een van haar eigen stukken kasteel kunnen overnachten, maar op deze manier omzeilde ze een heleboel ongewenste vragen en vooral ongewenst gezelschap. Niet dat zij niet kon liegen, maar van Alejandro had ze tot nu toe maar weinig gezien. Hij kon in ieder geval geen beloftes breken, anders had ze hier niet gestaan. Had ze niet haar eerste kus in jaren aan hem verspild. Was hij waarschijnlijk weggelopen van het ijs en had zij daar gestaan met haar schaatsen. Misschien twee minuten echt schaamte, maar meer ook niet. Dan stond ze hier nu wel alleen, maar kon ze zich er altijd uitpraten. Hoefde ze niet te doen alsof. Er waren andere oplossingen mogelijk geweest, maakte ze zichzelf wijs. Ze had gewoon niet graag dat ze op anderen moest vertrouwen, was daar niet zelden in teleurgesteld. Alejandro zou hierna waarschijnlijk iets terugverwachten, en dan kon ze weer spijt hebben van haar nogal impulsieve beslissing. Alles beter dan nog een avond naast Andrew, dat wel. Nog een avond naast de gluiperige, maar machtige man en ze moest overgeven. Dan liet ze nog liever Alejandro haar escorteren. Die liet zich tenminste duidelijk maken wat ze van hem vond, en bij Andrew kón dat gewoon niet. Ze had geen flauw idee waarom, maar als ze zoiets zei switchte hij meteen naar hoe belangrijk zijn bijdrage aan haar macht wel niet was. Alsof ze op hem balanceerde, leunde. Misschien nog wel waar ook. Haar macht lag vooral in het feit dat ze de mensen wist te bespelen om haar de macht te geven. Ze moest alleen hem nog overhalen, en ze had hem niet langer nodig. Maar om hem af te zetten rond persoonlijke redenen was een slecht imago, dus bleef de man waar hij was. En zij moest dus Alejandro mee om haar te beschermen. Weer dat imago, en de obsessie die Andrew had met zijn familie-eer. Alsof ze ooit getrouwd zou zijn met zijn verre voorouder. Weglopen had ze altijd al willen doen, was zelfs voor de aankondiging gegaan. Niemand had er meer achter gezocht dan een vlucht voor het huwelijk. Niemand wist immers van de mishandelingen van de jongeheer Tyrel. Ondertussen waren de lakens van het bed keurig opgevouwen bij de deur neergelegd, stond ze maar wat in het midden van de kamer. Er was niets, helemaal niets. Niets waar ze zich op dit moment mee kon bezighouden. Make up deed ze in feite niet aan, en alleen haar haren bleven over. De lokken tuimelden wild, maar licht vochtig over haar schouders. Ze kon dat pas doen in de badkamer, de vlecht die ze erin wilde maken. Niet al haar haar zou erin verdwijnen, slechts de bovenkant. Haar meest ruige lokken zouden gewoon nog over haar schouders vallen. Kon ze zich makkelijk achter verbergen als ze zich bedreigd voelde. Of een afkeurende blik verbergen. Ze wilde net een stap zetten toen een stem haar deed bevriezen. Was hij zo snel klaar? Kennelijk wel. Nou had zij niet veel rotzooi achtergelaten. ‘Oh.’ Kwam er uit haar mond toen de man zijn zin afbrak, maar hij pakte het al snel weer op. ‘Ik heb hem wel nodig,’ bracht ze er zacht tegenin. Niet op een pissige toon, hoewel het feit dat hij alleen een handdoek droeg haar behoorlijk irriteerde. Ze glipte langs hem de badkamer in, nam niet de moeite om de deur te sluiten. ‘Heb jij mooi de tijd om je pak aan te trekken, of wat je ook wil aantrekken.’ Ze zei het een beetje achteloos, was al begonnen met het kammen van haar ellenlange haar. Doordat het nat was, leek het veel minder dan dat het eigenlijk was. De onderste helft in een staart, niet in de weg, dan een invlecht aan de linker zijkant van haar hoofd. Ze liet hem los zodra ze achter haar hoofd kwam, begon daarna aan de rechterkant en vlocht de vlechten uiteindelijk samen. Een bloemetje erin en ze was klaar om te gaan. ‘Alejandro, ik ben klaar.’ zei ze een beetje nutteloos terwijl ze de badkamer uitkwam. Zag hem op dat moment niet meteen staan. Met twee schoenen in haar hand danste ze half naar het bed. Ondanks haar negatieve ochtend liep het niet helemaal de mist in. Zie maar, Alejandro had haar nog niets aangedaan vandaag. Handig knoopte ze de bandjes van de schoenen op, testte even hoe ze op de hakken stond. Ging wel. Draaide een rondje, liet de jurk wapperen. Prima. Als alles gladjes liep, was ze vanavond weer thuis. Gelukkig.

Waarom leek de tijd stil te staan? Waarom kon hij die o zo simpele zin niet afmaken? Waarschijnlijk omdat alles nog steeds niet goed functioneerde, dat moest het zijn. Het was onmogelijk dat… Nou, eigenlijk was het tegendeel al een beetje bewezen. Dat hele bloedneus incident was het bewijs ervan, maar hij durfde te wedden dat zij niet wist waarom het nou precies was gebeurd. Hij was toch zo onbelangrijk als maar kon; was hier enkel om ervoor te zorgen dat zij een rustige dag had. Nou zou hij zich gelijk weer als een klein kind gaan gedragen zodra ze weer terugkwamen, gewoonweg omdat hij wist dat het haar mateloos irriteerde. En daar deed hij het voor, omdat hij het leuk vond om haar boos te maken. Nu hij wist hoe ze zo ongeveer in elkaar zat, kon hij alles wel zien aankomen. Alleen was er die vervelende eigenschap dat ze vaak last had van stemmingswisselingen, nou… Vaak was misschien iets te overdreven, maar ze had er last van. Gaf het hele gebeuren wel weer iets leuks, anders werd alles zo voorspelbaar en saai. Misschien dat hij daarom gewoon ermee doorging, dat moest het wel zijn.
Er was gewoon geen andere manier mogelijk. Nou, dat maakte hij zich meer zelf wijs. Maar dat deed hij met alles. Hij weigerde om de echte reden in te zien, mits deze te ongeloofwaardig was in zijn ogen. Hij wilde er niets van weten, het was niet zoals hij was. Niet zoals hij wilde zijn, dat kon je beter zeggen. Had altijd al problemen gehad op dat gebied. Probeerde een persoonlijkheid te hebben, in bepaalde situaties, die niet de zijne was. En toch weigerde hij gewoon toe te geven aan het feit dat het niet zo was. Gewoon omdat het hem zwak zou maken, week. Ja, hij kon niet goed tegen bloed. Eveneens als het gekraak van botten en allemaal andere geluiden en schouwspellen die bij het afslachten van mensen hoorden. Of het simpele martelen. En toch had hij het aangenomen een leven te leiden waarin het de normaalste zaak van de wereld moest zijn. Maar zijn smekende blik zonet had al meer dan genoeg verteld, te veel eigenlijk. Het viel maar te hopen dat Lesaiah er niet echt op had gelet.
Hij knipperde met zijn ogen, draaide een kwartslag zodat ze er gemakkelijker langs kwam. ‘Nee,’ de toon die hij enkel al aan dat ene woord gaf was al genoeg om aan te geven dat hij weer eens ergens beledigd was door haar woorden, ‘Ik ga gewoon in dit handdoekje. Kan prima, joh.’ Hij rolde nog net niet met zijn ogen. Dacht ze nou werkelijk dat hij achterlijk was of zo? Ja, hij moest overkomen als een simpel persoon dat normaal nooit zou opvallen. Had zich daarom ook voorgenomen het gewoon bescheiden te houden; maar dat deed hij eigenlijk vrijwel altijd al. Een pak was een pak, en als je overdreven ging doen met kleren zoals dat… Dan maakte je het er alleen maar belachelijk mee. Tastte het hele beeld aan.
Hij had eventjes stilgestaan, was vervolgens een andere kamer in gelopen en had op puur geluk zijn koffer gevonden. Erg veel zat er niet in, het was maar voor één dag. En zo’n probleem maakte hij er nou ook weer niet van als hij kleren twee keer moest dragen. Wat dat betreft was hij nog vrij menselijk gebleven. Ondanks het fortuin dat hij had, een onmenselijk bedrag waar hij werkelijk niets mee deed, weigerde hij het uit te geven aan enkel dingen zoals kleren. Ja, hij had een grote garderobe. En dan ook echt groot als je al zijn kleren bij elkaar zou leggen. Natuurlijk had hij nog tig dingen op Shadra gelaten, gewoon omdat het niet nodig was om alles mee te slepen. Maar veel gaf hij niet echt uit, wat hem betreft zou hij het gewoon op de straat gooien en geamuseerd toe kijken hoe mensen elkaars haren uittrokken door de simpele werking van geld. Macht kon je ermee krijgen, een lui leven. En iedereen wilde dat.
Ondanks dat zijn handen licht trilden, gewoon omdat hij nog steeds niet honderd procent was, had hij zich vrij snel omgekleed. Had de handdoek weer keurig opgevouwen. Hij moest zijn schoenen nog aan doen, maar voelde daar nu nog niet de behoefte voor. Zijn haren waren immers nog niet helemaal droog, niet dat hij er iets aan zou doen; hij haatte het om zo’n vage spulletjes in zijn haar te doen. Hij kon er gewoon niet tegen. Hij kwam de kamer uit. Of ja, hij maakte de deur open, bleef in de deuropening staan en leunde tegen een kant. Een mondhoek krulde vrijwel automatisch omhoog, sloeg zijn armen over elkaar. ‘Maak je geen zorgen,’ merkte hij zachtjes op, ‘Je valt heus niet, en anders vang ik je wel op nog voor je de grond raakt.’ Oké, intonatie misschien iets te zoet. Maar als hij haar vriendje moest spelen, dan moest het maar. Dan zou hij het zo zoet en lief maken als maar moest. ‘Hoelang hebben we trouwens nog?’ Het was een gewone vraag, keek haar met een neutrale – enkel vragende eigenlijk – blik aan.

» Pfft, zijn gedrag nu maakt me bang D:
» En nee, rond dit tijdstip wist ik niet hoe ik die zin beter kon formuleren ._.
» Laathemmaarvaagzijn,you'llgetitanyway.Alisgewoonvaagdushetmaaktnietuit.

Haar intentie was simpel. Gedag zeggen, de feestelijkheden bijwonen, en weer weggaan. Ze had geen hekel aan Gren, wilde er gewoon liever zijn zonder dat er mensen aan haar hoofd zeurden. Daarom waren zij en Fer zo vaak in de bossen geweest; Dan kon niemand hen storen tijdens de training. En niemand kon proberen Ferost uit te schakelen. Voordat je een vijand kon doden, moest je wel zijn locatie weten. Naar haar idee hadden ze rondgetrokken. In ieder geval in de jaren die ze zich herinnerde; Een heleboel plaatsen had ze gezien, vrijwillig of onvrijwillig. Er was maar een regel geweest. Niet in de buurt van de grote steden of kastelen. Ook bleven ze meestal niet langer dan een week, op de wintertijd na. Dan wisten ze altijd wel ergens een plaatsje te ritselen. Af en toe gingen ze naar het zuiden, waar het nog warm was in de winter, zoals hier ook. Echt koud kon je het niet noemen, zo'n twintig graden. Maar verder noordelijk op Gren kon je nu weldegelijk ijs en sneeuw vinden. Als je wist waar je kijken moest, simpel gezegd. 'Dank je.' merkte ze op, zonder hem aan te kijken. Oké, misschien een fractie van een seconde dan. Kon het niet ontkennen dat de man er weer gewoon goed uitzag. Hoe ze hem ook bekeek, van buiten was er werkelijk niets mis met de man. Net in zijn handdoek ook. Er zat geen slap buikje onder het shirt, wist ze. God, dat had zij weer. Ze mochten elkaars binnenkanten gewoon niet. Als ze alleen een verpakking geweest zou zijn, anders zou zijn, zou hij haar dan nog steeds lelijk noemen of niet? Ergens had het haar wel gekwetst, iedere vrouw wist diep van binnen dat ze mooi wilde zijn. Als iemand dat dan ontkende was dat eerst niet belangrijk, maar kon het heel diep raken. 'Ik heb het niet zo op vallen. Laat ik je het opvangen maar besparen.' God, ze probeerde echt aardig te zijn tegen Alejandro. En het was niet eens zo moeilijk als ze niet naar hem keek. Dan kon ze nog doen alsof ze tegen Flynn aan het praten was. Uiteindelijk moest ze wel opkijken, zijn vraag beantwoorden. Ergens wilde ze de grijns van zijn gezicht vegen, maar dat zou haar nu de kop kunnen kosten. 'Ik denk zo een kwartier, dan moeten we weg. Is er nog iets belangrijks dat je moet doen dan?' Regel een van goede omgang met elkaar. Goede communicatie. Iets waar ze nog steeds van kon profiteren, die levenslessen. Dingen die ze van Ferost had geleerd over hoe mensen in elkaar zaten, vermengd met haar eigen ervaring. Ze liep op hem af, stabiel op de hoge hakken. 'Dus, nog wat details. We kunnen zeggen dat je leraar bent op Starshine, dat we elkaar zo kennen. Het meest voor de hand liggend, vind je niet?' Ze had hier nog niet echt diep over nagedacht, hoopte eigenlijk dat Alejandro met een iets beter plan zou kunnen komen dan zij.

Meh. Blegh.

Hij had het wel door. Ze was hier slecht in, echt slecht. En dan vooral in vergelijking met hem, iemand die perfect kon liegen wat lichaamstaal betreft. Het was enkel te danken aan zijn stem dat soms zijn ware gedachtes zouden doorschemeren, maar door één bepaalde reden kon hij nu echt aardig tegen haar doen. Ze had hem afgeholpen van die bloedneus, was hij haar ergens eeuwig dankbaar voor. Maar het was dan ook wel weer zo dat het in eerste instantie door haar was gekomen, maar dat weigerde hij in te zien; dus zo’n groot probleem was dat niet. Hij had er geen moeite mee, aardig doen. Wat moest dat moest. Maar het feit dat ze hem niet aankeek wanneer ze sprak, die geforceerde aardige gedrag… Nou had hij er een oog voor om dat soort dingen te zien, irriteerde zich er mateloos aan.
‘Maar Lesaiah,’ kwam er quasi-onschuldig over zijn lippen, ‘Ik vang je met alle liefde van de wereld op.’ Nou, ergens vond hij het ook verassend leuk om zich zo te gedragen tegenover haar. Simpelweg omdat hij wist dat het haar irriteerde. En het mocht het eigenlijk niet, maar ergens vond hij het gewoon heerlijk om haar te irriteren. En alles zou pas echt leuk worden als er anderen bij waren, als ze echt alles zou moeten verdragen wat hij deed en zei. Misschien wel gemeen, maar ze was zelf ook gemeen. Dat wist ze zelf ook wel. Met haar trots waardoor ze weigerde haar beeld van hem aan te passen. Dus als zij gemeen mocht doen, mocht hij dat ook. Althans dat vond hij. Zo zat zijn wereld momenteel in elkaar. Meestal was het altijd dat ene regeltje van: behandel anderen niet zoals je zelf ook niet behandeld wilt worden. Maar omdat ze hem toch al zo behandelde, deed hij het ook maar. Was haar eigen schuld.
Hij fronste eventjes, dacht na. Eigenlijk zou hij er iets over moeten zeggen. Want als hij iets deed, deed hij het ook goed. Kwam alles niet geloofwaardig over, ook al was het dankzij haar, dan had hij gefaald. En hij hield daar niet van. Er waren dan die vijf seconde van zijn ware aard als slechte verliezer, hield zich daarna in en deed net alsof er niets was gebeurd. Hij kon wel sportief zijn, maar het vergde veel van hem. Hij was nooit echt het type geweest dat er niet tegen kon. Eigenlijk was hij juist hetgene dat het maar nam zoals het kwam, omdat hij niet echt veel had gehad. En dan op dat gebied betreft. Hij was altijd klein en zwak geweest, nu was daar echter niets meer van te zien. Behalve dat hij erg veel had moeten opgeven om dit te bereiken, en dan vooral veel wat intelligentie betreft. En opgroeien, was stiekem nog een klein kind dat niet beter wist. Of ja, hij had zo wel zijn volwassen trekjes… Maar een echte volwassene kon je hem niet noemen.
Hij knipperde met zijn ogen, maakte zijn beeld weer scherp. Hij was gaan staren, leuk. Zou zij waarschijnlijk weer verkeerde ideeën krijgen erover; hij had het enkel gedaan omdat hij verzonken was in gedachtes. Meer niet. ‘Nee, niet echt. Ik vroeg het me gewoon af.’ Hij wilde gewoon weten of ze het rustig aan konden doen, of niet. Hij ging rechtstaan toen ze naar hem toe liep, hield echter zijn armen nog over elkaar. Hij sloot zijn ogen, liet een arm zakken en legde zijn andere hand in zijn nek. ‘Bij deze ben ik… Iemand, verzin maar een naam. Het maakt me niet zoveel uit. Ik ben vierendertig jaar, misschien ietwat oud – maar ik zie er goed uit voor mijn leeftijd. We hebben nu zo ongeveer vijf jaar een relatie samen, zijn gelukkig… Bla bla. Ik ben docent in… Zeg eens iets, duistere magie is iets té opvallend.’ Nee, hij had er zelf ook nog niet echt over nagedacht; verzon alles ter plekken. Misschien was dat kwartiertje toch nog eens heel bruikbaar op het moment.
Hij keek eventjes om zich heen. ‘Maar we kunnen er nog lang genoeg over nadenken op de weg daar naartoe… Er is momenteel iets dat belangrijk is,’ hij praatte meer tegen zichzelf dan tegen de vrouw, ‘Is hier toevallig ook ergens -’ Realiseerde zich ineens iets, kapte daarom zijn zin af omdat hij het antwoord al op de vraag zou weten. ‘Kom,’ sprak hij ineens, pakte haar pols vast en trok haar mee de kamer in nog voor ze een echte reactie kon geven. Uiteindelijk bleef hij staan, liet haar pols lost. ‘Ga eens naast me staan,’ hij zweeg eventjes, ‘Alsjeblieft.’ Was wel zo beleefd om dat er achteraan te zeggen.
Hij wees voor zich, naar een spiegel. ‘Het is momenteel belangrijker dat we dat plaatje geloofwaardiger maken,’ keek zijdelings naar de vrouw, ‘Als je me begrijpt.’ Hij zou haar hoe dan ook moeten corrigeren, dat wist hij nu al. En dan niet omdat ze geen perfecte houding had, maar niet geloofwaardig was. Niet dat hij precies wist hoe hij dingen moest aanpassen, maar hij wist wel wanneer ze aangepast moesten worden. Hij keek weer naar de spiegel, haalde diep adem. ‘Eerste zet is aan jou.’ Hij wilde niet aan een stuk door commando’s gaan uitdelen, want zo voelde het een beetje aan. En dadelijk zou ze weer boos worden dat hij zich zo gedroeg, en dat konden ze nu niet hebben.

» Crappy post, maar... I came up with a plan.
» En als ik hem vierentwintig maakte... Dan klopten de verhoudingen niet >U
» Rekening houdend met hoelang hij daar ongeveer moet hebben gewerkt, en zo.

Het idee dat Alejandro docent zou zijn, was spontaan in haar opgekomen. Het was vrij waterdicht, ze werkte tenslotte op een goede school. Daar had je dus meer dan genoeg keuze uit mensen. Een andere naam. Had ze zelf nog niet aan gedacht, begon in haar hoofd wat typisch saaie namen te verzinnen. Het mocht dan wel niet, ze kon hem indirect makkelijk steken met zijn rol. 'Goed, dan ben je nu dus Derek Montréal, docent muziek. Afgestudeerd op het conservatorium van Shadra in de snaarinstrumenten.' Als ze een basis had, kon ze er wel even op voortborduren, zo moeilijk was een persoon bedenken niet. Het feit dat de persoon voor anderen echt zou bestaan; Dat was haar struikelblok. Wat zij ongeloofwaardig kon vinden, zagen anderen als de waarheid, en soms moest ze liegen omdat ze de waarheid aanzagen voor een leugen. 'Iemand van vierendertig met iemand van twintig. Maak er dan tenminste dertig van. Hoe oud ben je eigenlijk? Niet totaal, maar gewoon. Je weet wel. Gewoon, lichamelijk.' Nou, dat was duidelijk. Echt, waarom zei ze dit ook al weer? Omdat ze de stilte niet wilde laten vallen, waarschijnlijk. Zou ongemakkelijk zijn, en dat wilde ze koste wat kost voorkomen, een ongemakkelijke situatie. Gelukkig, voordat ze verder kon ratelen, trok hij haar mee. Ze was niet blij met de actie, maar wel blij dat er stiltes mee doorbroken werden. Halverwege zijn tocht ging ze half door haar rechter enkel, klapte ze hem half dubbel. 'Kijk uit, ik moet heel blijven.' Derek of geen Derek, zijn naam deed niet af aan haar hekel aan hem. Ze moest gewoon beter toneelspelen, zich over haar afkeer heenzetten. 'Er is geen plaatje, Alejandro. Ik zie twee mensen in een spiegel die niets van elkaar willen weten, oké? Dat is het plaatje.' Natuurlijk, hier moest ze wel iets aan doen. Het was wel een kwestie van leven of dood hier, van gemakkelijk en ongemakkelijk gezelschap. Voor haar gelijk aan leven of dood. Na een halve minuut te staren naar de spiegel besloot ze zijn advies toch op te volgen. Meer een plaatje maken. Eerste stap, huh. Het zou allemaal wel. Twijfelend pakte ze zijn arm vast, leidde hem om haar middel, plaatste de hand op haar heup. Het brandde, maar werkte ergens wel aan het hele "gelukkige stelletje" gedoe. Wat dan ook, het was alleen voor vandaag. Ze mocht die arm niet wegslaan. 'Zoiets? Heb hier nou niet echt ervaring mee, niet echt veel van mijn vrienden hebben de regering ontmoet.' Misschien omdat ze er nu niet bepaald veel had gehad. Ze waren op een hand te tellen, en liefdesverdriet had ze van geen gekregen.

Hij fronste, iets zat hem weer eens dwars. Hij kon zo zonder accent praten, maar als hij dingen zoals die achternaam die ze opnoemde moest gaan uitspreken zou hij uiteindelijk toch wel struikelen. Nog maar te zwijgen over de voornaam, die vond hij gewoon... Vaag. Hoe was ze erop gekomen? Als hij al een andere naam als de zijne moest ervaren, moest het wel een waardige en mooie. En hij ervoer die naam als alles behalve. 'Derek?' aan zijn toon was overduidelijk te horen dat hij niets van de naam moest hebben. 'Kon je niets beters verzinnen?' Ja, hij was nou eenmaal een kieskeurig persoon. Maar daar moest ze maar rekening mee houden, het was al heel wat dat hij hier echt stond. Dat hij echt meewerkte. 'En wat typisch voor jou, om juist zoiets uit te kiezen. Maar oké, het bevalt me voor de rest wel. Het is goed.' Mondhoeken krulden weer omhoog. Het was maar voor één dag, hij zou het wel uithouden. Hij ging er niet dood aan, zoveel overdreef hij nou ook weer niet.
'Maar ze weten toch al dat jij allang geen twintig meer bent, dat je uiterlijk slechts is blijven vasthangen in de tijd.' Hij moest rekening houden met verhoudingen, mogelijke verhoudingen dan. 'En daar vraag je me wat,' kwam er moeizaam over zijn lippen, sloeg zijn ogen ten hemel en begin zachtjes wat mompelen; maar het viel te voorspellen dat hij aan het rekenen was. 'Zo... Rond de vijfentwintig, ik weet het niet meer zo precies. Gewoon omdat het niet belangrijk genoeg is om te onthouden.' Het was waar dat hij het niet meer precies wist. Ook omdat hij zijn uiterlijk later weer jonger had gemaakt dan op het punt waar het van origine was stilgezet. Gewoon omdat hij toen die lichte obsessie kreeg met zijn uiterlijk. Meer niet. 'En het is trouwens omdat we rekening moeten houden met verhoudingen, hoelang ik daar wel niet zou werken et cetera. Maar dertig kan ook.' Hij deed zich niet graag voor als vent die eigenlijk te oud was voor iemand. Terwijl zij eigenlijk de oudere zou spelen... Maar dat zag je niet.
Hij kon het niet helpen dat hij ergens iets teveel plezier had in het meetrekken van de vrouw. Waarom wist hij niet, waarschijnlijk door het feit dat het... Nou, het was lastig uit te leggen. Het had niet met het feit te maken dat hij fysiek sterker was en dat nu liet blijken, want dat wist iedereen. Het was iets anders, dat hij gewoon niet kon uitleggen. Had er de woorden niet voor en wist het eigenlijk niet zo goed. Waarom stond hij er eigenlijk nog bij stil? Het was niet belangrijk. Gelukkig was haar stem er weer eens om afleiding te bieden. 'Zolang je niet valt, voel ik me niet aangesproken,' het was plagend, en zo was het ook geïntoneerd. En als ze zijn blik nu eens had kunnen zien... Dan zou ze hem vast weer een klap willen verkopen. Er was geen manier waarop iemand zijn grijns als acceptabel zou kunnen zien. Het was vreselijk, maar het was ook maar voor een paar tellen.
'Lesaiah,' verzuchtte hij, 'Er is altijd een plaatje. En zoals ik er nu naar kijk lijk ik wel je butler. Ik ga mee als je vriend, niet je sullige butler.' Ja, hij was geïrriteerd. Gewoon omdat ze weer eens zo ongelofelijk dom deed. Zij was hier de slimste, dat gaf hij ook eerlijk toe. Maar dan moest ze zich wel zo gedragen. Alsjeblieft zeg. Hij liet haar gewoon haar gang gaan, leek ergens nogal moeite te hebben met het feit dat zijn hand nu op haar heup lag. En niet omdat hij er lag, maar omdat hij haar niet tegen zich aan mocht duwen. Stomme gewoonte. Hij moest het echt gaan afleren, dat soort kleine dingetjes. Het was irritant. 'Maar als je over straat liep met je vriend, dan hield je toch ook gewoon zijn hand vast? Dat is gewoon iets normaals, en typerends.' Hij kon niet ontkennen dat het hem verbaasde. Maar het zou waarschijnlijk wel aan haar liggen. Dat ze er niet veel ervaring mee had. Als hij keek naar hoe ze reageerde op bepaalde dingen... Dan was het wel weer begrijpelijk.
'Nou is er één heel belangrijk ding dat je moet weten,' pauzeerde eventjes, draaide zijn hoofd zodat hij zijn gehele blik op haar kon richten, ‘Oogcontact. En dan bedoel ik in het soort waar we elkaar niet proberen om te brengen met onze blikken, maar dat snap je ook wel. Dus zou je zo lief willen zijn om me eventjes aan te kijken?’ Het was op een normale manier gevraagd, had er ook geen moeite mee gehad om niet verveeld te zeggen. Perfect, raakte hij er al een beetje aangewend. Aan dat hele lief-zijn gedoe tegenover de vrouw. Maar zij gedroeg zich ook al milder, dus dat hielp ook al enorm. Hij lukte wel, gewoon als het van beiden kanten kwam.

Waarom had ze aan de naam Derek ook alweer een nare herinnering verbonden? Alleen omdat de klank lelijk was, waarschijnlijk. De naam sprak haar gewoon niet aan, ze kon het gewoon niet echt als een naam zien. Alle onbekenden die ze niet mocht gaf ze een naam die ze lelijk vond. Van die mensen die je maar een keer zag, als in een shuttle of op een reis. Je kende hun echte naam niet, maar gaf ze een bijnaam. Lilliane, of Derek, of een idiote naam die je niet kon uitspreken, alleen kon denken. Kinderachtig trekje wat ze in het begin had ontwikkeld, toen ze als achtjarig meisje met opgestoken haren en in een korset en een te zware jurk aan het diner moest zitten, een beetje lief moest kijken naar de gasten. Degenen die ze niet mocht had ze bijnamen gegeven. Omdat dat het enige was wat ze toen kon doen om zich te vermaken. Naast zich bijtende opmerkingen in haar moedertaal laten ontvallen, die de helft van de gasten toch niet begreep, en dan werd vertaald op een beleefde wijze. Zo kon je iemand een arrogante kwal noemen, en dan zei haar vader dat ze op haar woorden moest letten – in dezelfde taal - waarna hij haar woorden verklaarde als iets van; Het ruikt erg lekker hier. Domme mensen, zagen zelfs zo’n leugen niet in. En degenen die de taal wel verstonden, deden meestal alsof ze het niet doorhadden. Alsof het meisje maar wat wartaal uitsloeg. En zelfs toen ze ouder was geworden, zich beleefd had weten te gedragen, haar onbeleefde gewoontes afleerde, bleef de hobby bestaan. Tot nu nog, want er waren vast genoeg mensen die ze niet kende.
‘Derek, ja. Minst verdacht. Niemand die ooit echt opvalt heet Derek. Het is een naam die mensen makkelijk vergeten.’ Het was een naam die ze zelf ook niet echt geweldig vond, maar zo doorsnee dat het bijna opvallend was. Over haar leeftijd had hij helaas wel gelijk. Ze wisten bij de overheid prima dat ze ondanks haar jonge uiterlijk – ze kon zelfs gewoon als zesdeklasser doorgaan – ouder was dan iemand ooit zou vermoeden. ‘Maar alsnog. Het is gewoon veertien jaar verschil- Tien als je dertig bent. Verhouding of niet, het is best vreemd. Er zijn best wel wat mensen die me daar kennen, weet je. Mensen die ook wel weten dat ik nu niet bepaald op oudere mannen val.’ Ging ze nu haar keuze in mannen bespreken met de grootste pervert die ze kende? Kennelijk. Hij had toch geen interesse, tot haar opluchting. Oke, hij loog over het feit dat ze lelijk was, wat haar aan zijn gebrek aan interesse deed twijfelen, maar tot nu toe had hij, bij haar weten, niets gedaan waarvoor ze hem een klap zou moeten verkopen.
Moest hij nou echt over dat plaatje beginnen? Ze zag er helemaal niets in, punt uit, discussie gesloten. Twee mensen die elkaar amper kenden, nog geen maand, en nu al een gloeiende hekel aan elkaar hadden. Veel van elkaar wisten. Niemand hier wist dat ze leed aan geheugenverlies, niemand wist het behalve Alejandro. Ze wilde niet dat hij het wist, maar hij wist het wel. Alsof ze al haar dierbare geheimen aan de aardsvijand doorspeelde, en hem nu ook nog eens meenam naar haar thuis. Een giftige slang in het konijnenhol brengen. Of een butler, zoals Alejandro het verwoordde. ‘Vriend dit, vriend dat. Het lijkt bijna alsof je dit leuk begint te vinden. Ik kan er niets aan doen dat ik liever afstandelijk ben van mensen die ik niet mag, oke? Nogal moeilijk om je nu als een totaal ander persoon te zien.’ God, ze had die kus ook overleefd, dit kon ze ook wel. Ze moest zich gewoon over die principes heenzetten, en doen wat gedaan moest worden. En als ze hem dan moest aankijken alsof ze van hem hield; Dan moest dat maar. Ze knipperde kort, probeerde te glimlachen, keek hem daarna aan. Geen hatende blik in haar groene ogen, maar een ietwat dromerige. Glimlach rond haar lippen, alsof ze er niet helemaal bij was. ‘Zoiets goed genoeg?’ Ze had werkelijk geen idee hoe je moest spelen dat je dolverliefd was, hoewel ze normaal prima kon liegen. Nu alleen niet. Verdomde omstandigheden ook.

Ze had ergens wel een punt. Wat hem irriteerde. Natuurlijk liet hij dit weer eens niet merken, gewoon lief blijven kijken en dan is alles goed. Hij moest dit soort dingen nog de rest van de dag gaan aanhoren, aanhoren hoe slim ze wel niet was met alles wat ze deed. Zelfs met namen uitkiezen, gewoon… Waarom? Waarom moest ze het er nou iedere keer zo lekker inwrijven dat hijzelf niet zo intelligent was? Het was allemaal best wel vaag. Hij was vroeger het kleine jongetje geweest dat altijd te moeilijke woorden gebruikte, terwijl hij ze nu amper nog kende. Kon misschien zo zijn gekomen door het feit dat hij alles had geprobeerd te verdringen. Wat overigens nogal slecht was gelukt, en dat zag hij vooral de laatste tijd in, en alleen maar dingen had verdrongen wat… Intelligentie betreft. Was dat überhaupt wel mogelijk? Of deed hij het enkel en alleen omdat hij niet meer zo wilde zijn, omdat hij een ander persoon wilde zijn. Stop nou maar met denken, hij zou er toch geen antwoord op krijgen. Enkel en alleen hoofdpijn, en dat zou hij ook wel van de vrouw krijgen… Dus hij kon maar beter stoppen en het nog eventjes uitstellen.
Hij had haar eventjes met grote ogen aan gekeken, leek ergens geschrokken. Gewoon omdat hij zo’n vreemd idee in zijn hoofd had gekregen door haar woorden. Hij mocht het niet zeggen. Het mocht niet. Hou je mond, hou gewoon voor één keer je mond en laat eens niet gelijk het eerste wat in je mond komt eruit floepen. Ze zou hem een klap geven. Een harde klap, vast en zeker harder dan die eerste. Maar hij had zichzelf voorgenomen dat dat de eerste en laatste zou zijn. Of zij het nou wilde of niet. Hij alle botten in haar poezelige handje breken als hij wilde, het was enkel zo dat hij het niet kon wat mentaal gebeuren. ‘Maar ik zie er toch ook niet oud uit? En je weet dat het voor vijfenzeventig procent, in het begin althans, om het uiterlijk gaat. Dat is gewoon zo.’ Hij dacht eventjes na, maakte vervolgens vermoeid weer aanstalten om wat te zeggen: ‘We zeggen gewoon mijn leeftijd niet, oké? De meeste mensen schatten het toch en vragen er niet naar. Probleem opgelost.’
Natuurlijk had ze weer gelijk gehad. Ze kenden elkaar amper, en wat ze van de ander wisten stond ze dan weer niet aan. Maar met een beetje acteer werk zou niemand het opmerken. En zij was dit alles begonnen, dus dan moest ze ook maar meewerken. Of ze het nou wilde of niet. Wat dit betreft mocht hij haar wel dwingen dingen te doen die ze niet wilde, het was anders. En ergens zou hij er ook plezier aan beleven, haar in dat hoekje van ongemakkelijkheid duwen. Niet dat er een mogelijkheid was waarin het zo ver zou komen, of dat ze het zou laten merken. Maar hij kon het op zijn minst proberen. Want anders zou het ook weer zo saai worden.
Nu neigde hijzelf er ook naar om in dat hoekje te gaan zitten. Alles had tot nu toe alleen maar voor verwarring geleid, en zorgde er dus voor dat hij niet wist wat hij ervan moest vinden. Nu had hij ervoor gezorgd dat ze hier nu zo stonden, maar alsnog… Als het alleen dit was geweest dan had hij zich nu niet zo gevoeld. Wilde het liever ook niet beschrijven, erop ingaan. Hij ging nooit op dat soort dingen in, gewoon omdat het voor nog meer verwarring zou zorgen. Hij negeerde het liever, rende er vroeger zelfs letterlijk voor weg. Gênante momenten ook, maakte ze gênant door weg te rennen. Wist zich altijd wel een uitweg te vinden. Ondanks dat hij zich dominant opstelde, was hij eigenlijk meer het soort dat een prooidier zou zijn. Weg zou rennen voor alle mogelijke vormen van gevaar. En dat was de reden dat hij iemand anders wilde zijn, probeerde te zijn.
‘Het is enkel dat als ik iets doe, ik het ook goed doe. En als jij dat voor mij verpest… Nee, dat ga je gewoon niet doen. Want dan verpest je het ook voor jezelf.’ Ze moest blij zijn dat hij ergens de motivatie vandaan haalde om dit zo serieus te nemen. Voor hetzelfde geld ging hij gewoon leugens over haar vertellen, vage dingen waardoor men nooit meer hetzelfde naar haar kon kijken. Natuurlijk wel achter haar rug om, maar alsnog. Hij kon het zo doen. Ze had er niets over gezegd dat het niet zou mogen. Maar hij zou het niet doen, gewoon omdat hij het dan niet goed zou doen. En zoals hij al had gezegd: als hij iets deed, deed hij het ook goed.
‘Nee,’ bracht hij op een nogal lage toon uit, lager dan zijn stem normaal was. Hij draaide zich volledig naar haar toe, liet zijn arm echter waar deze was. Hij zou die blik wel uit haar krijgen, dat lukte hem altijd wel. Het was immers zo dat ze hem haatte om wie hij was, en niet om hoe hij eruit zag. En dat was een van de dingen waarmee hij toch kon krijgen wat hij wilde van haar. Rustig ging hij voor haar staan, liet zijn arm nog steeds op zijn plaats. Enkel zodat hij haar vervolgens dichter tegen zich aan kon duwen. ‘Het lijkt meer alsof je ergens anders bent met je gedachtes,’ merkte hij op, ‘Niet bij mij.’ Hij pakte haar kin met zijn duim en wijsvinger vast, dwong haar nog wat verder omhoog te kijken – niet weg te kijken of haar blik af te wendden. ‘Glimlachen is enkel schijn, en die je zonet had was enkel en alleen beangstigend, niet meer doen dus.’ Het leek net alsof hij aanstalten maakte om zijn lippen op de hare te drukken. Zijn hoofd een tikje schuin, ogen half open – zijn blik ergens verzonken in het groen van de hare. ‘Je ogen zijn te mooi om er afwezig mee te staren,’ fluisterde hij, stopte op een gegeven moment. Vijfenzeventig procent. Zo dichtbij, en toch zover weg. Bij negentig procent was je verzekerd van een antwoord, of ja… In zijn geval was dat altijd zo. Hield het enkel bij die vijfenzeventig procent omdat het niet meer moest worden. Hij wilde enkel die blik, meer niet.

» Hopelijk is het niet te vaag, maar mijn subtiliteit weerhoudt mij van duidelijk zijn.
» Anywayz; SOCLOSE.

Er waren verschillende soorten van een glimlach; Die van Lesaiah kon je bestempelen als mysterieus, vriendelijk of angstaanjagend. Poppengezicht, zo noemde ze de uitdrukking. Al met al werd het alleen maar enger als ze zich ook als een pop begon te gedragen, qua lichaamshouding dan. Deed ze in de eerste instantie alleen als iemand haar echt heel kwaad maakte. Soort van dieptepunt, einde van de rit. Dan kon je je slaap gedag zeggen, want zo'n grijns vergat je niet snel. Maar die glimlach gebruikte ze nu niet. Hoe kon ze? Ze moest hem verdragen, niet doodsangsten aanjagen. Het was moeilijk om hem aan te kijken in zijn rode ogen, ze wilde het liefst wegkijken. Ging niet, want Alejandro trok haar tegen zich aan. Te dichtbij. Maar dat was vast een goede oefening; Er was geen reden om dit niet te doen, ze moesten tenslotte een dolverliefd stel spelen. Haar lichaam nam het niet zo goed op, verstarde als reactie. Verdomd, nu liet ze onbewust zien dat ze zwakker was, en dat was hetgeen wat ze juist wilde vermijden. Ze was hier de baas, dit was haar thuisplaneet. Op Shadra mocht hij dit soort dingen flikken, hoewel ze hem daar ook zou afkappen, maar ze wilde het eigenlijk niet hier. Deed haar voelen alsof ze zelfs hier niet tegen hem op kon, al was het maar lichamelijk. Jammergenoeg had ze op dit moment niet veel aan haar hogere intelligentie, want over dit onderwerp was ze compleet sprakeloos. Kon er geen enkel advies over geven, geen zinnig woord zeggen. Had ze ook nooit hoeven doen, waarom zou ze. En Alejandro wel. Conclusie; Ze zat in de val. Kon nergens naartoe. 'Zou je me los willen laten?' Ogen hypnotiseerden haar haast, kon de woorden amper goed uit haar mond laten komen. Toegegeven, ze was niet immuun voor Alejandro's uiterlijk. Ze was ook maar een mens. Wegkijken voorkwam hij nu, haar kin vast in zijn greep. 'Ik ben er nu... Wel bij,' Verdomme, woorden en stem verraadden haar. Ogen glommen lichtjes, staarden naar de zijne. Volledig aanwezig. Leek wel een soort bezwering, de positie waarin ze nu stond. Haar spieren ontspanden langzaam, werden wat losser. En toch verpestte Alejandro het. De opmerking zette een gedachtestroom in gang, een die haar deed realiseren wat ze aan het doen was. Ze stonden dicht op elkaar, hoofden schuin en zijn ogen halfdicht, en hij maakte een compliment over de hare. Kon niet goed zijn, was onmogelijk. 'Alejandro, w-wat doe je?' Hij was iets aan het doen waar ze het niet mee eens was, kort schoot er paniek door haar lichaam. Ze verstarde weer, probeerde haar hoofd weg te halen uit zijn greep. Ogen gingen van iets wat ze niet kon beschrijven naar geschrokken, kil. 'We hebben geen tijd voor spelletjes, we moeten zo weg.' Dat ze nu het moment ruïneerde had ze best wel door, maar het maakte haar niet uit. Zo moest het niet lopen, het was slechts schijn. Toneelspel, geen echt gedoe. Niet als het niet nodig was.

Hoezo spelbreker?

Hij negeerde haar vraag totaal. Ze wist het antwoord toch allang, en zelfs al leek dit niet zo; ze zou later wel inzien hoe retorisch haar vraag wel niet was geweest. Alsof hij haar los zou laten, zo werkte hij niet. Dat was niet zijn manier van handelen. Alles moest altijd eerst fysiek, onder lichte dwang. Hij was fysiek altijd in het voordeel, wist dat ook en haalde het daar ook uit. Mentaal kwam later pas, als hij de tijd had. Die hij creëerde door fysiek de overhand te nemen, zo werkte hij. Handelde hij. Zijn manier om dingen voor elkaar te krijgen. En dat was in zijn ogen zachtaardig, want hardhandig was hij gewoon… Onredelijk en grof. Schold mensen zo uit, gaf ze zo een klap en noem het maar op. En dan was het nog steeds niet het ergste wat hij kon doen, mensen kon maken. Hij was eigenlijk wel het typische voorbeeld van iemand met onmenselijke kracht, die niet doorhad dat hij zo’n kracht tot zijn beschikking had. Zich van de domme hield. Hij wist natuurlijk wel waartoe hij instaat was, maar hij wilde het niet meer weten. Het had alleen maar voor vreselijke en onvergefelijke dingen gezorgd. Dingen waar hij niet meer aan wou denken.
Nee, het irriteerde hem niet. Die lichte overgevoeligheid, die ervoor zorgde dat hij haar warme adem gewoon op deze afstand al op zijn lippen kon voelen. Het wakkerde dat verlangen aan, om verder te gaan. Voor ze weer echt helder kon nadenken. Pure verwarring, prachtig was het toch. Had haar zowel fysiek als mentaal in zijn greep, kon werkelijk alles doen op het moment met de vrouw. Het gevoel dat hij ervan kreeg. De tintelingen in zijn vingertoppen, zijn oogleden die zwaar voelden. Hij wilde dolgraag zijn ogen gewoon sluiten, het gewoon doen. Maar het mocht niet. Hij moest wel kijken, anders zou hij niet zien of ze hem echt op de manier zou aankijken die hij wilde. Die nodig was om dit alles geloofwaardig te maken.
De manier waarop ze hem aankeek, de toon van haar stem. Hij had toch weer zijn zin gekregen. Zoals het hem dat altijd lukte op deze manier. Of ja, alleen bij vrouwen dan. Bij mannen zou hij niet durven, niet omdat hij bang was dat ze boos zouden worden… Meer omdat hij het gewoon zoiets belachelijks en verkeerds vond. Geslachten waren er niets voor niets. Dus hou je dan ook aan. Hij walgde er gewoon van, de ideeën erover alleen al. Het was misselijkmakend in zijn ogen, moest er niets van hebben. Was er daarom ook fel op tegen, zo fel als maar kon. En als hij erachter kwam dat ook maar iemand in zijn omgeving het lef had om… Bah. Nu niet aan denken, hij had betere dingen te doen.
Ho, wacht nee. Zijn ogen die zich weer geheel openden. Doe nou niet, smeekte een stem ergens in zijn achterhoofd de vrouw te stoppen met haar lichaamshouding te veranderen. Maar ergens was het beter zo, anders had hij waarschijnlijk het probleem gehad dat hij zich toch achteraf niet had kunnen inhouden. Zijn geduld was ergens wel op, wat de vrouw betreft. Maar hij probeerde altijd nog wat restjes bij elkaar te sprokkelen, en dat was vooral nu nodig. Nu met… Al dit gedoe. Het overkwam hem ook altijd weer. Maar het was beter zo, anders zou hij er later alleen maar problemen mee krijgen.
Hij slaakte een diep zucht, hief zijn handen op en rechtte zijn rug. Net zoals een voetbalspeler die daarmee wilde aantonen dat hij niets had gedaan. ‘Het was enkel om te kijken of je het überhaupt wel kon,’ merkte hij luchtig op, ‘En zelfs jij kunt die blik aan iemand schenken die je niet mag. Dus doe het dan ook de rest van de avond.’ Als ze het gewoon kon doen, moest ze er niet zo moeilijk over doen. Ze had het nu zelfs gedaan, herinneringen aan hoe ze moest kijken waren zo vers als maar kon. Dus het was onmogelijk dat ze er nog een groot probleem van kon maken. Hij draaide zich om, liet zijn handen zakken. ‘Je hebt gelijk, we kunnen maar beter gaan.’ Ergens zat zijn gedachtestroom van een paar tellen terug hem dwars. ‘Want… Liever te vroeg dan te laat, toch?’

» Shorty. Maar ik denk dat het tijd wordt voor topic nummer twee, niet c: ?

PROFILE MAGICIAN

» Going in Blind II
» Blind?
» Am I Blind?
» blind is not a disease
» Le Blind Date~

Going in Blind

Going in Blind

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen