Met langzame passen liep Miku door het bos heen. Met haar blote voeten zocht ze de grond af zodat ze niet over een openliggende wortel zou struikkelen en ze voelde het leven in het bos. Miku was hier nog maar een paar dagen samen met haar broer, maar het bos was haar direct opgevallen. Ze had het niet gezien, maar gevoeld. Miku kon namelijk helemaal niet zien. Ze was al vanaf haar geboorte blind, maar ze had met behulp van illusies haar ogen blauw gekleurd zodat haar ouders pas wisten dat ze blind was toen ze doorhadden dat ze altijd naar een punt keek. Haar vingers gleden langs de ruwe schors van de bomen terwijl ze naar kleuren van eventuele aura's zocht. Dat was iets wat ze ook al altijd gekunt heeft. Ze ziet de mensen zelf niet, maar wel de kleuren die rond hen heen hangen. Kleuren die Miku vertellen hoe mensen zich voelen en of ze iets echt menen of niet. Zo liep ze nooit tegen iemand aan waardoor mensen haar speciaal vonden. Waar Miku echt niet tegen kon was dat mensen medelijden met haar hadden. Hallo, blind zijn is geen ziekte hoor, ik kan heel goed mijn eigen boontjes doppen! denkt ze altijd in zichzelf als ze weer eens een helpende hand op haar arm voelde.

Zachtjes neuriënd liep het blauwharige meisje verder. Mensen die haar voor het eerst zagen zouden denken dat ze normaal was, gewoon omdat haar ogen niet zo melkachtig wit waren. Het meisje was, ondenks dat ze zelf niet alles alleen kan doen, heel behulpzaam. Ze probeerde mensen zo veel mogelijk te helpen, maar alleen als ze echt behoefte hadden aan hulp. Langzaam liep ze verder, stapje voor stapje, terwijl haar vingers van de ene naar de andere boom gleden. Bij een dikke boom bleef ze staan en liet ze zich voorzichtig naar beneden zakken. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. Zachtjes neuriënd staarde ze voor zich uit zonder iets te zien. Met een ruk draaide ze haar hoofd om toen ze het geluid van een krakend takje hoorde. Haar gehoor had zich, samen met haar smaak, geur en gevoel, beter ontwikkeld.


Everyone ^^

De wind gleed door zijn wit blonde haren heen en liet zijn strik wapperen. Zijn voeten die elk blaadje deden kraken en elk takje uit de weg schopte gleden bijna over de grond heen. Niet letterlijk natuurlijk. Zijn paard gekleurde ogen bleven hangen bij elke boom die hij tegen kwam. Hij was hier net aangekomen. Na een reis in een van die raketten had hij behoefte aan wat rust. Om eventjes alleen te zijn en aan zijn dingetjes te denken. Aan de mensen die hij nu missen moet omdat hij hier op school zit. En gewoon, om eventjes op rust te komen. Even nergens aan hoeft te denken en gewoon zijn eigen ding kan doen. Zoals spelen met water klooien met kleine dingetjes en steentjes over het water laten ketsen. Steeds verder liep hij het bos in. En steeds meer bomen begonnen zich te vormen om hem heen. Er kwam minder licht tot de grond hoewel het meer zou zijn dan in de zomer. Want ja alle bomen begonnen nu toch werkelijk hun blaadjes te verliezen. Een kleine glimlach vormde zich rond zijn lippen terwijl hij even stopte bij een boom.
Bedacht zich iets te zien haalde zijn schouders weer op en liep rustig verder. Hij dacht in de verte een gedaante te zien maar hij zal het zich wel weer indenken. Net als die ene jongen die hij gewoon te vaak voor zich ziet. Hij moest niet zoveel nadenken over anderen. Want ach hij roddelde toch echt veel. En praatte het liefst de hele dag door met mensen. En dan wel niet over dingen zoals waar het leven over gaan. Maar over jongens meisjes en zijn crush die hij dan op dat moment had. En ach het zal dan ook niet zo zijn dat hij nu geen crush had. want wanneer dat aan de orde kwam was het eens goed mis. Dan kon je fluiten naar zijn altijd goede humeur en was hij gewoon zichzelf niet. Hij was altijd wel verliefd op iemand. Is het niet een persoon dan is het wel een eikel of een eekhoorn. Rustig trok hij zijn gezicht weer samen en leunde met een van zijn handen tegen een boom aan. Niet wetend dat er ook een meisje bij stond. Hij verplaatste zijn gewicht op een been en zuchtte.
'''k mis je..'' zei hij haast onhoorbaar en legde een van zijn handen op zijn voorhoofd. Liet hem glijden naar zijn achter hoofd en trok vervolgens zijn haar weer goed. Wanneer hij weer verder wou lopen bleef zijn ogen hangen op het gedaante wat hij meende eerder te zien. Hij draaide zich om en glimlachte wat ongemakkelijk. Zou ze hem nu gehoord hebben. Hem horen praten over die ene jongen. Dat kan niet, dat mag niet. Weer zuchtte hij en wist niet hoe hij staan moest. Wat ongemakkelijk krapte hij in zijn nek en kneep zijn ogen samen.
Do you mind? c:

In al het zwart dat ze altijd zag verscheen ineens een kleur, een blauwe kleur om precies te zijn. Miku bleef naar de kleur kijken, dat was eens iets anders dan al dat zwart. Haar vingers raakte de boom achter haar aan terwijl de kleur verdween. Na een tijdje kwam de kleur terug en kwam die naar haar toe. Het was zeker een mens, dieren hadden andere soorten aura's, maar of het een jongen of een meisje was wist ze niet. Die twijfels werden echter sne weggenomen toen die persoon iets mompelde: ''k mis je..'' De stem was die van een jongen en de drie woorden waren zacht uitgesproken, maar doordat ze blind was had ze die woorden wel gehoord. De kleur van de aura veranderde ineens van kleur en een kleine glimlach verscheen op Miku's gezicht toen ze de kleur herkende: De jongen voelde zich een beetje ongemakkelijk, waarschijnlijk omdat zij hem gehoord had. "Wie mis je?" vroeg ze zacht terwijl ze naar de kleur keek, niet wetend of ze naar zijn gezicht keek of niet.

Miku deed altijd moeite om mensen aan te kijken als ze tegen hen praatte, maar dat lukte niet altijd even goed. Meestal wisten mensen vanaf het moment dat ze met haar begonnen te praten dat ze blind was, gewoon omdat ze niemand in de ogen kon kijken tenzij het toevallig was. Het blauwharige meisje maakte een kleine luchtbol en liet het tussen haar handen heen en weer rollen. Ze zag de bol niet, maar ze voelde de wind wel tussen haar vingers doorglijden.

Hij verzette zijn gewicht in zijn andere been en ging wat onhandig heen en weer. Langzaam liet hij zijn handen in zijn zakken glijden en glimlacht wat schaapachtig. Wanneer het blauw harige meisje zich omdraaide en naar boven keek, wist hij niet helemaal zeker of ze haar hem keek of naar zijn boven lichaam. Hij was niet bepaald sterk of gespierd of zo. Hij was, normaal, zoals de meeste hier. Hij deed aan sport maar niet dat hij zich er echt in verdiepte, of dat hij echt moeite deed om zich uit te sloven en dan met ontbloot bovenlichaam meiden probeerde te versieren. Nee zo soort jongen was hij niet. Hij wou andere versieren met hoe hij eigenlijk zelf was. Door met ze te gaan praten en grapjes te maken. Zoals hij deed bij Antonio. Alleen een beetje jammer dat hij niet veel in hem zag. Het was altijd hij die voor hem klaar stond. En bijna alles voor hem deed. Hij profiteerde er enkel van. Maar dat maakte hem niet uit. Hij was knap elegant lief en zorgzaam. In zijn ogen. Langzaam trok er een mondhoek omhoog.
Snel richtte hij zijn aandacht weer op het meisje dat voor hem stond. Wat geschrokken keek hij het meisje aan wanneer ze zijn woorden citeerde. Hij miste hem maar dat ging hij haar niet vertellen. ''Ik mis helemaal niemand, hoe kom je daar nou weer bij?'' Hij keek haar een beetje schaapachtig aan en zakte door zijn knieën zodat ze op gelijke hoogte zaten. En stak voorzichtig zijn hand uit om zich voor te kunnen stellen. ''Elijah Sutcliff'' Hij glimlachte bij die woorden en liet zich op zijn kont vallen. Legde zin benen in een kleermaker houding en leunde met zijn armen als het ware op zijn knieën. Ach hij moest gewoon proberen om erover heen te praten. Dat zal heus wel lukken als het aan hem lag. Want tjah hij kon toch echt als een gek door ratelen over de meest rare dingen. Het maakte hem niet uit waar het over ging als wist hij er niets van af, dan verzon hij wel iets.
Hij liet zijn ogen over het meisje glijden en bleef eventjes hangen bij haar ogen. Ze hadden iets speciaal. Iets wat niet ieder meisje had. Het paste prachtig bij de blauwe haren die ze had. Maar dat was het niet, het was iets ander. Hij glimlachte wat vaagjes en ging met zijn handen door zijn haren, dat al snel weer terug veerde naar zijn normale coup. Hij liet zijn blik weer afglijden van het meisje en keek om zich heen. de boven waren vanaf dit punt zo hoog, en zo groot. De bladeren die eerst hoog aan de bomen hingen gleden nu langzaam naar beneden en rustte op de koude grond.

''Ik mis helemaal niemand, hoe kom je daar nou weer bij?'' Miku liet een klein lachje horen. "Omdat je het net zelf zei?" Verder ging ze er niet op in, omdat ze wist hoe het voelde... iemand te moeten missen. Ze miste de liedjes van haar moeder, maar daar moest ze nu even niet aan denken. ''Elijah Sutcliff'' Miku voelde de lucht een beetje verplaatsen waardoor ze wist dat Elijah zijn hand had uitgestoken. Een beetje ongemakkelijk beet ze op haar lip, ze zag zijn hand niet dus kon ze die ook niet schudden. "Miku de la Faiette," zei ze na een stilte en ze beet haar lip bijna open. Een zachte plof maakte duidelijk dat de jongen was gaan zitten. Miku stopte met op haar lip te bijten en liet haar mondhoeken omhoog krullen toen Elijahs aura een vrolijke gele kleur kreeg. Haar vingers bleven de boom aanraken terwijl ze zachtjes begon te neuriën. Midden in de melodie stopte ze en hield haar hoofd scheef. "Kan jij een instrument bespelen?" vroeg ze. Zelf kon ze piano spelen, maar ze maakte nog wel een paar fouten.


Flut, hopelijkl kunt u er wat mee

langzaam liep maxime het bos in.
het was al donker en ze was best een beetje bang.
toen hoorde ze een gegrom en verscheen er een wolf.
maxime wou vluchten maarht was te laat.
de wolf beet haar en maxime lag daar bijna dood op de grond