Het kleine lichtbolletje dat zweefde boven zijn handpalm bood genoeg licht om een paar meter ver te kunnen zien. Niet dat het echt nodig was. Het was geen bewolkte nacht en de maan scheen zo fel als deze maar kon. Maar de lichtstralen bleven alsnog maar nietig in vergelijking met die van de zon. Het normale typerende getik van zijn hakken werd verstomd door de ondergrond. Gras. Door het feit dat het beetje vroor tekenden zich een laagje bevroren waterdruppels zich af op de grassprietjes, bladeren die op de grond lagen en al het andere. Natuurlijk de jongen niet, die liep nog niet zo lang buiten rond liep.
Zijn vrije hand had hij om zijn buik geslagen. Hij kon niet ontkennen dat hij het koud had, maar hij moest gewoon weer even dat rot gebouw uit. Hij werd er gek van. Alles werkte verstikkend daar. En dan had hij ook nog eens geen lol gehad met het irriteren of bang maken van anderen. Kon het nog slechter? Blijkbaar. Aangezien hij nu midden in de nacht hier buiten in de kou rondzwierf. Hij wist niet wat hij hier moest, wat hij hier deed. Maar hij wou gewoon weg van dat gebouw dat zoveel op een kasteel leek.
Uiteindelijk bleef hij staan, bij een willekeurige boom. Langzaam zakte hij door zijn benen, ging zitten met zijn rug tegen de boom aan. Hij balde zijn hand – degene met het lichtbolletje – tot een vuist, waarna hij hem opende. Het lichtbolletje verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen erom heen. Stom gedoe… Stom gevoel… En boven alles; die vreselijke, misselijkmakende, stomme, o zo stomme… Hij klemde zijn kaken op elkaar. Nee. Hij moest die naam niet zeggen, het was het niet waard. Hij moest zich er niet zo over opwinden, het was het niet waard. Híj was het niet waard.
Hij keek op, stond snel op toen hij iets hoorde. Hij draaide zich een beetje. Bang als hij was in het donker vervloekte hij zichzelf nu dat hij erop uit was gegaan op een tijdstip als dit. En boven alles; waarom was hij in godsnaam naar dat bos gegaan? Hij wist dat alles er alleen nog maar donkerder op zou worden. Maar nee, hij moest weer afwezig doen en er gewoon doodleuk naartoe lopen. En nu was hij hier, bang voor de dader van het geluid. Niet-wetende hoe hij de dader zou moeten vinden, om hem vervolgens te kunnen straffen.

» Alleen Noah, rawr ;K

Zijn handen balden zich krampachtig tot vuisten, zijn ogen vernauwden zich. Ondanks dat hij niet wist wie het geluid had veroorzaakt, mens of dier, hij daagde de dader uit. Zoals hij altijd deed. Wie waagde het hém bang te maken? Angst was een van de emoties die hij niet graag blootgaf aan anderen, dier of mens. Niemand mocht hem zo zien. Laat staan verdriet of wanhoop. Hij haatte al die gevoelens, ze stonden hem in de weg en maakten hem zwak. Hij wou niet zwak overkomen. Want dat wilden zíj maar al te graag. Ze wouden zien hoe hij wanhopig smeekte dat ze stopten, maar hij zou nooit smeken. Hij zou niet buigen, hij zou ze recht in het gezicht aankijken. Hij zou zichzelf niet vernederen.
Zijn ogen werd al gauw weer groot, de spieren in zijn hand verslapten. ‘Noah?...’ klonk zijn stem, amper harder dan een simpele fluistering, keek onthutst naar de jongen. Wat had die hier nou weer te zoeken? Hij was wel de laatste person waarvan hij had verwacht die hier tegen te komen. Op dit tijdstip nog wel. Het duurde echter enkele seconden voordat de blonde jongen weer herinnerd werd aan het incident. Hij wendde zijn blik af. ‘Wat doe je hier?’ zijn stem toch helder, wat zijn houding erg tegensprak.
Hij bleef een tijdje naar de grond kijken, kneep zo hard in zijn vuisten dat zijn knokkels wit kleurden. Hij haatte de jongen wegens het feit dat hij ervoor had gezorgd dat hij weer die nare herinneringen kreeg. En boven alles; hij had hem zien huilen. Soort van. En niemand mocht hem zien huilen. Hij haalde eventjes diep adem. Hij moest dit anders aanpakken. Hij had de jongen immers indirect iets beloofd. Hij keek op, met een brede glimlach. ‘Want ik bedoel, jij bent wel de laatste persoon die ik verwacht hier te zien,’ glimlachte hij poeslief, alsof er niets aan de hand was. Hij zou afmaken waar hij mee begonnen was. En hij zou het zelfs nog erger maken dan zijn eerste idee. Enkel omdat hij vond dat de jongen moest boeten voor wat hij hem had aangedaan.

» Pfft. Vage post ._.

Uit alle personen in deze vervloekte wereld dat die jongen hem moeten vinden. Ja, het was een buiten kansje voor hem. Hij kreeg een nieuwe kans. Maar hij had toch liever zelf bepaald wanneer hij deze kreeg. En dan vooral niet midden in de nacht, wanneer hij doodsbang was – maar dit niet mocht laten merken, en hij het liefst toch weer terug zou gaan naar dat gebouw dat een hel voor hem was. Maar hij kon nu niet teruggaan, dan zou hij vast een zwakke indruk achterlaten op Noah. En dat kon hij niet laten gebeuren. Want hij had het al eens gedaan, en dat kwam ook nog eens door hem. Hij had niet moeten slapen bij die tafel, dan was hijzelf nooit op hem afgestapt en was dit alles nu niet gebeurd.
Blij stapte hij op de jongen af. ‘O, maar dat is toevallig!’ riep hij blij, ‘Ik was ook gewoon een stukje aan het wandelen. Ik kon niet in slaap komen, weet je. En ik wou niet in het gebouw blijven, want ja… Ik vind het niets daar maar dat weet jij ook al.’ Hij bleef voor de jongen zijn neus staan, glimlachte breed en hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘Het spijt me overigens nog voor het feit dat ik dat boek in je gezicht gooide, het was mijn bedoeling niet. Hoe gaat ’t met je lip?’ Ongegeneerd reikte hij uit naar het gezicht van de jongen, wou zijn lippen aanraken met zijn vingers. Wou de schade voelen. Het zou hem toch een fijn gevoel geven, hoewel hij er vanbuiten bezorgd uit zou zien. Wat was acteren soms toch heerlijk.
‘Kun je me trouwens iets beloven?’ Zijn glimlach verdween, maakte plaats voor een serieuze uitdrukking. ‘Dat hele incident, dat blijft tussen ons oké? De buitenwereld heeft er toch niets aan als het een roddeltje rijker is. Denk dat we daar allebei meer zullen instemmen… Dus kun je het alsjeblieft niet doorvertellen?’ Hij had een bescheiden glimlach op zijn gelaat die het smekende effect moest geven waar hij naar zocht. Hij wou niet dat iemand anders, op Noah na, zou afweten van het incident. Dat zou ervoor zorgen dat het nog langer zou duren voordat hij weer op van deze school af. En misschien waren ze zo dom om hem een of andere psycholoog te sturen.

» Hij had er onbewust voor gezorgd dat Alois die aanval kreeg n_n

De angst die hij kon zien in de rode ogen zorgde ervoor dat hij een verrukte glimlach op zijn gezicht kreeg. Heerlijk. Werkelijk perfect, hij hield ervan. En wat had hij er nu helemaal voor moeten doen? Enkel een paar onheilspellende woordjes zeggen en hij de jongen nu al waar hij hem hebben wou. Maar het bleef hem irriteren dat de jongen gewoon bleef en niet bang wegging. Hij mocht lopen, rennen of wat hij ook wou. Zelfs kruipen. Als hij maar wegging, zichzelf vernederend door zijn angst. Dat wou hij zien. Of hij wou hem zien lijden, dat was ook nog een optie. En aangezien het joch niet wegging moest hij wel voor die optie gaan. Hij had het er zelf naar gemaakt.
Hij vernauwde zijn ogen een beetje, trok zijn hand weer terug. Oké, hij snapte het wel een beetje. Het toonde de angst die de jongen had jegens hem. En dat was toch wat hij wou? Maar aan de andere kant wou hij hem ook aanraken, anders was er ook niets aan voor hem. Want het viel bijna niet te verdragen om iets niet aan te kunnen raken wat je beviel – Wacht… Ho. Stop. Nee. Niet doen. Hij zou zichzelf wel een klap in zijn gezicht kunnen geven voor die gedachte. De angst van Noah beviel hem, niet de jongen zélf. Daar irriteerde hij zich dood aan.
Hij glimlachte poeslief naar de jongen, sloeg zijn handen tegen elkaar. ‘Dat is zó lief van je.’ Hij kwam weer in beweging, zette langzaam een stap nog dichter naar de jongen toe. Maar ging uiteindelijk naast hem staan. ‘Weet je,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Het is best jammer dat er nog zoveel bladeren aan de bomen zitten.’ Hij liep verder langs de jongen, tot hij achter hem stond. ‘Want,’ hij pauzeerde, legde zijn handen op de schouders van de jongen, ‘Dan kan je de sterren niet zo goed zien. En een heldere hemel als deze in de avond is best zeldzaam.’ Hij ging op zijn tenen staan, bracht zijn mond dichtbij het oor van Noah. ‘En persoonlijk vind ik sterren prachtig… Net zoals heel veel andere dingen,’ fluisterde hij, kreeg een grijns op zijn gelaat. Hij ging er wel vanuit dat de jongen wist hoe hij zijn hersens moest gebruiken en het verkeerd zou opvatten. En dat was ook zijn bedoeling.

Zijn nerveuze gedrag zorgde ervoor dat hij zijn vingertoppen begon te tintelen, en hij wist niet goed waarom. Zou die vieze pedofiel van een pleegvader zich ook zo hebben gevoel bij het zien van… Hem… Zittend op het bed, nerveus wachtend op zijn – Nee, hij wou dat woord niet gebruiken. Maar in het begin moest de vent niets van hem weten, en hij had een ding veranderd in zijn gedrag en hij was het lievelingetje geworden. Het was belachelijk. En het had hem alleen maar pijn bezorgd, maar uiteindelijk ook een heleboel andere dingen. Op een nog steeds onbekende reden was de vieze vent een paar dagen nadat hij was overgenomen door Hannah overleden. En hij had vreemd genoeg al het geld geërfd. Alles eigenlijk. En daarom was hij verdoemd om weer in dat huis te verblijven. En dat was het enige voordeel aan een ander verblijf; het feit dat zijn omgeving hem niet herinnerde aan alles wat er was gebeurd… Daar. Op die bewuste plek. De plek die hij het liefst in de fik zou willen steken.
Hij knipperde met zijn ogen, bleef eventjes verstijfd staan. Uiteindelijk ging hij weer gewoon staan, zijn handen rustig langs zijn lichaam hangend. ‘Sst,’ suste de blonde jongen rustig, alsof er niets aan de hand was, ‘Je stelt teveel vragen. Ik ben geen genie.’ Hij haalde een hand door zijn haar, sloot terwijl hij het deed zijn ogen even en richtte zijn blauwe kijkers vervolgens weer op de witharige jongen. Hij zette zijn handen in zijn zij, stak zijn kin een beetje in de lucht; maar bleef grijnzen. ‘Ik verbaas mezelf soms echt,’ grinnikte hij zachtjes, ‘Vooral met mijn acteerwerk.’
Hij tilde een voet op, maakte aanstalten om een stap te zetten, maar liet uiteindelijk alleen zijn hak de grond raken. ‘Als ik deze stap afmaak,’ hij keek naar de grond, ‘Zet jij er vast eentje naar achter, is het niet?’ Hij keek weer langzaam op, had geen grijns meer op zijn gezicht. ‘En dat dansje blijft doorgaan totdat je die boom daar raakt met je rug, dat zeg ik je nu al,’ merkte hij op, waarna hij langs Noah wees; zijn wijsvinger wijzend naar een boom. Het zou het allemaal te gemakkelijk voor hem maken. Hij wou nog een beetje lol hebben tijdens het spelletje. Anders kon je het ook geen spelletje meer noemen.
Uiteindelijk zette hij zijn gehele voet op de grond, zette zijn andere ernaast. Hij keek de jongen met grote ogen aan, had iets vragends. ‘En? Ga je nog een stap naar achter zetten, of ren je weg?’ Hij liet zijn blik afdwalen. ‘Of ga je spannend doen en een stap naar me toe zetten? ’t Is jouw beurt.’ Het leek net een potje schaak. Niet dat hij er goed in was, hij had het af en toe gespeeld omdat dat het enige spelletje was dat Hannah kende. Maar je kon het er wel mee vergelijken.

» Moet je wel eerst in zijn armen rennen wil je hem een bitchklap geven ;D

Hij keek toe hoe de jongen naar hem toeliep, hem niet aankijkend. Of ja, hij wist het eigenlijk niet. Hij kon het niet zo goed zien. Maar er was iets in zijn tred dat… Anders was van normaal. Nou, normaal voor Noah dan. Niet dat hij die pas goed had bestudeerd, maar alsnog… Er klopte iets niet. Gewoon het feit dat de jongen naar hem toe liep, en niet naar achter toe. Ineens schoot het hem te binnen, als een licht flits. De angst, waar hij zo van had genoten. Hij was verdwenen. In één enkele tel. Maar hoe? Hoe kwam het dat hij er niet meer was, had hij iets verkeerd gedaan? Nee, hij was goed in wat hij deed. Hij kon niets fout hebben gedaan, het kon niet!
Zijn handen zakten weg van zijn zij, keek met grote ogen toe. Wacht… Was hijzelf nou bang? Wou hij nu wegrennen? Nee, nee, nee! Hij wou het niet, het kon niet, het mocht niet! Hij stond op het punt gek te worden, tot alles stop werd gezet. Een klap, die zo hard was dat hij hem gewoon dwong zijn gezicht te draaien. Zijn pupillen werden kleiner, terwijl zijn ogen groter werden. Hij hoorde de stem van Noah maar ergens vaag op de achtergrond. Alles werd overstemt door een scherpe hoge piep, die maar bleef aanhouden. Het deed pijn aan zijn oren en het wou maar niet stoppen.
Met een ruk keek hij op toen de kraag van zijn jas vast werd gepakt. Hij werd gedwongen een stap naar voren te zetten, maar kon zich voor de rest niet bewegen. De rode ogen boorden zich in de zijne. Ze waren gevuld met woede… Woede die hem bang maakte, die hem rillingen bezorgden. Die ervoor zorgde dat zijn instinct weer begon te werken. Langzaam bracht hij zijn handen naar de polsen van Noah. Maar het enige wat hij kon doen was ze zwakjes vastpakken. ‘Hou op,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Hou op…’
Hij kneep zijn ogen dicht, liet zijn hoofd hangen. ‘Hou op met te doen alsof je weet wie ik ben!’ Zijn stem schoot over, zijn grip op de polsen werd sterker. Maar zijn benen trilden. Hij helemaal trilde. ‘Ik ben niet misselijkmakend,’ fluisterde hij zachtjes met een trillende men. ‘Ik ben het niet oké?!’ Hij keek op, richtte zijn felle blik op de jongen voor hem. ‘Oké, ik ben een vieze hoer, nu blij?! Wil je dat horen? Nou?’ Hij liet de polsen van de jongen los, duwde hem zo hard als hij kon. ‘Maar ík heb het er niet naar gemaakt, maar híj! Ik kan er niets aan doen dat ik zo ben, dus hou je vieze bek gewoon.’ Hij kreeg een verstikkend gevoel, kon bijna niets meer zien en voelde zich slap. Ademhalen ging moeilijk door het verstikkende gevoel en hij werd gedwongen om zachtjes te hijgen. Hij bracht een hand naar zijn voorhoofd, legde deze erop. Maar hij kon niets meer zeggen, helemaal niets.

» Lol, woede aanval =w=

Hij klemde zijn kaken op elkaar, zo stevig dat het gewoon pijn deed. Maar alles deed pijn. Hij kon het niet accepteren, alles behalve dat. Hij was degene die controle had, niet iemand anders. Hij was de baas, niemand anders. Niemand zou ooit de rollen weer draaien, nooit meer… En toch… Hoe had dat vervloekte joch het voor elkaar gekregen? Hij had hem bang gemaakt, ervoor gezorgd dat hij die angst weer ervoer. De angst die hij zijn leven uit wou bannen, net zoals zoveel andere dingen. Maar alles was in een klap terug gekomen. Zowel figuurlijk als letterlijk. Die klap op zijn wang, die nu een rode vlek achter had gelaten, was enkel de druppel geweest. Die een stortvloed van emoties en herinneringen had losgelaten.
Hij liet zijn hand zakken, staarde naar de grond. Zijn zenuwen leken verdoofd te zijn, voelde niet eens dat er tranen over zijn wangen rolden. Ze bleven maar komen, maar hij voelde niets. Helemaal niets. Het beeld dat hem altijd zo blij had gemaakt, een slachtoffer waar hij op neer kon kijken en waarvan je de angst gewoon kon ruiken… Het kon de leegte niet weghalen die hij nu voelde. Afwezig keek hij naar de jongen, moest er vast zielig uitzien. Een rode afdruk op zijn wang. Tranen die zijn wangen vochtig maakten, en ook zijn kin. En die glazige blik. Als hij zichzelf nou in de spiegel zou kunnen zien, zou hij hem vast allang kapot hebben geslagen.
‘Hou op,’ murmelde hij zachtjes. Hij balde zijn vuisten, ontblootte zijn tanden. ‘Hou,’ hij hief een hand omhoog, sloeg met deze – zo hard als hij, dus niet meer zo hard aangezien hij bijna geen kracht meer in zich had – tegen de borst van de jongen, ‘op.’ Hij deed het nog een keer, en nog een keer. Gebruiken beiden vuisten, maar of het echt effect zou hebben was te betwijfelen. Hij zou met de slagen die hij nu uitdeelde amper een deukje in een pakje boter slaan. ‘Hou op met,’ hij moest opnieuw adem halen om zijn zin af te maken, ‘De baas te zijn over mij. Hou op met,’ weet een pauze, ‘Mijn spelletje door te hebben. Hou op met…’ Hij stopte, drukte zijn voorhoofd tegen Noahs borst. ‘Hou op met… met…’ Hij kon niet meer zeggen dan die woorden, hij kreeg geen woorden meer over zijn lippen. Hij wou schreeuwen, gillen. Maar hij kon het niet. Hij had een brok in zijn keel, die pijn deed en hem ervan weerhield om te praten. En daarom stond hij daar. Hopeloos. Het stof van Noahs shirt tussen in zijn vuisten geklemd. Zijn voorhoofd nog steeds tegen zijn borst. En nog steeds tranen die bleven lopen. En een ademhaling die hij nog steeds niet onder controle had.

» Awh, ik vind hem zielig nu D:
» Doe er iets aan >U

Natuurlijk. Ieder ander persoon zou gewoon weg gelopen zijn. Maar hij kon het niet, aanhankelijk als hij was. Daarom zorgde hij er voornamelijk voor dat klaar was met de persoon waar hij een spelletje mee speelde in één dag. Niet langer. Anders zou hij niet meer zonder kunnen. Maar hij had Noah niet opgezocht. De jongen was hem tegengekomen, niet andersom. Het was zijn schuld niet, hij was hier gewoon op zijn eigen houtje naartoe gegaan. Dat de ander nou zo nodig op hem af had moeten stappen… Daar kon hij toch niets aan doen? Maar hij was ook de enige die er problemen mee zou krijgen. Hij was afhankelijk. En ook aanhankelijk. Zag hij een persoon langer dan nodig, dan was het al gedaan. Dan was… Was er geen weg meer terug.
‘Hou op,’ fluisterde hij zachtjes, alsof dat de enige woorden waren die hij kon zeggen. ‘Ik hoef geen sorry te horen. Geen verontschuldigingen. Dus hou ermee op… Het…’ Hij onderdrukte een snik, geen toen weer met een trillende stem verder, ‘Het zijn woorden, jij sukkel… Woorden zonder betekenis.’ Er waren zoveel woorden in zijn wereld die geen betekenis hadden. En daarom zou je ze ook nooit uit zijn mond horen. Als klein jongetje had hij ze zo vaak gebruikt, maar had al gezien dat het gewoon genegeerd werd. Of hij kreeg alsnog een klap. Het had dus geen zin. Omdat het niets betekende. Dus waarom zou je iets zeggen dat toch geen betekenis had? Het was zinloos.
‘Ik haat je,’ murmelde de blonde jongen zachtjes, maar hij maakte geen aanstalten om meer ruimte tussen hem en Noah te creëren. Langzaam keek hij op. Zijn ogen dwaalden af. ‘Je huilt,’ merkte hij op, zijn stem nog steeds niet harder dan een fluistering. Het zat er ook niet meer in dat hij nog harder zou gaan praten. Of Noah moest weer zijn vorige actie herhalen. Maar aangezien hij er ‘spijt’ van scheen te hebben zat dat er ook niet meer in. Onzeker kwam hij de jongen weer onder ogen. ‘Dit alles is trouwens nooit gebeurt, dat je het weet,’ sprak hij, waarna hij de stof van Noahs trui steviger tussen zijn handen klemde.
Waarom deed hij het toch?... Waarom moest hij nou iedere keer huilen in het bijzijn van hem? Hij wou het niet. Het zorgde ervoor dat hij zich zwak voelde, en dat wou hij niet. En toch… Toch deed hij het en er was niets wat hij ertegen kon doen. Voor het eerst sinds een lange tijd voelde hij zich weer… Machteloos. En het was moeilijk om dat onder ogen te zien.

Hij vernauwde het zicht van zijn ogen door ze een beetje dicht te knijpen. ‘Ja,’ begon hij zachtjes, ‘En ik zweer je dat als mijn wang morgen nog rood is… Ik die van jou ook rood zal maken.’ Zijn dreigend zou vast niet serieus genomen worden. Hij kwam hooguit schattig of kinderachtig over. Want het was moeilijk om hem op dit moment serieus te zien. Zijn mond die trilde omdat hij zijn lippen zo hard op elkaar perste. Ogen waar een overdreven glans in zat vanwege het overvloed aan vocht erin. En een rode wang. Nog maar te spreken over zijn houding. Die ontkende hij het liefst. En daarom negeerde hij hem maar, want er viel eigenlijk niets aan te ontkennen.
Met een beledigde gezichtstuitdrukking keek hij weg, kon het niet helpen dat hij moest blozen. Zijn opmerking had ervoor gezorgd dat Noah moest grinniken. Absoluut niet zijn bedoel. En hoewel iets in hem het liefst mee wou doen, het leuk vond – ontkende hij dit stug en hield zich voor dat hij nog steeds het allerliefst de ander wou zien huilen. En dan niet op deze manier… Maar op een manier van doodsangst. En dat hij zelf dan kon lachen, en niet ook moest huilen of zich kinderachtig zou gedragen. Want daar zat een erg groot verschil tussen.
‘N-Niet waar!’ ontkende hij het feit dat hij had gehuild. Hij wendde opnieuw zijn blik af, leek nog steeds beledigd. Hij hoorde niet te huilen. Hij haatte het. Hij kreeg er hoofdpijn van, een brok in zijn keel en voelde zich er zwak door. En daarom had hij zichzelf voorgenomen het nooit meer te doen. Maar nu bleek dat dat gemakkelijk gezegd was dan gedaan. Hij had zolang zijn tranen binnen kunnen houden, en nu bleek al dat werk voor niets te zijn geweest. Enkel door een persoon… Hannah zou vast jaloers op hem zijn. Hij kreeg een vage glimlach op zijn gelaat. Best vreemd dat hij op een moment zoals dit aan haar moest denken.
Hij liet het shirt van de jongen los, liet zijn armen weer futloos langs zijn lichaam hangen. Uiteindelijk begon hij nogal grof de tranen die nog in zijn ooghoeken zaten weg te vegen, moest ondertussen een paar keer snikken en keek uiteindelijk op. Hij fronste. ‘Zei je wat?’ Zijn stem was weer helder, alsof de ruimte tussen hun twee ervoor had gezorgd dat hij hem weer terug had gekregen. Hij keek omhoog, probeerde de hemel te zien tussen de bladeren door. ‘Denk je dat iemand het zou merken als ik hier zou blijven vannacht?’ vroeg hij, zijn blik nog steeds naar boven gericht, ‘Ik voel er namelijk geen behoefte voor om… Zo terug te gaan naar de academie.’ Hij liet zijn blik weer afdwalen naar beneden, richtte hem uiteindelijk op de jongen. Maar hij wou hier niet alleen blijven. Maar hij wou ook niet dat iemand anders, op Noah na want die had hem toch al gezien, hem zo zou zien.

» Als alles een beetje mee zit... Gaat Alois in mijn volgende post nog iets über schattigs doen ^w^

Zelfs als de jongen het niet had gewild zou hij hem een klap geven. Hij bepaalde zelf wel wie hij sloeg, hij had er geen toestemming voor nodig. Niemand bepaalde wat hij deed en wat hij niet mocht. Hij deed wat hij niet laten kon, en als anderen daar problemen mee hadden was dat hun probleem. Niet het zijne. Hij had genoeg andere dingen te doen, in plaats van zich bezighouden met de meningen van anderen. Hij had toch haat jegens te mensen om zich heen, waarom zou hij dan ook maar iets geven om hun mening? Dat zou gewoon zonde van zijn tijd zijn, meer niet.
Hij haalde enkel zijn schouders op bij het horen van Noahs ontkennende woorden. Zou hem een worst wezen of de jongen nou wel wat had gezegd of niet. Het was zijn zaak niet, waarom zou hij het willen weten? En toch wou hij het stiekem wel weten. Of het nou ging om een paar onnozele woordjes, maar hij wou het weten. Maar hij moest zich niet zo aanstellen en achterlijk gedragen en het gewoon laten voor wat het was. Ooit zou hij er wel achter komen.
Een zwakke glimlach kwam op zijn gelaat bij het horen van de woorden van Noah. Nee, niemand zou het merken. Hij was nog helemaal niet lang op die academie. Niemand kende hem nog. Dus hoe zouden ze hem kunnen missen als ze hem niet eens kende in de eerste plaats. Zijn glimlach verdween echter gelijk bij het horen van de volgende woorden. ‘Ik kan prima voor mezelf zorgen,’ mompelde hij, ‘Maar het is lief dat je om me geeft.’ Oké, aan de ene kant kwam het vast verkeerd over. Maar dat boeide hem niet. Hij wist wat hij bedoelde… En hoewel het fijn was als de ander het ook zo zou begrijpen, hield hij zich er toch niet zo mee bezig. En zou hij ook niet de moeite doen om zijn woorden wat begrijpelijker te maken.
Maar ondanks dat er geen probleem scheen te zijn was er toch eentje. Hij richtte zijn blik weer op de jongen. Zijn ogen werden voor een tel iets groter, waarna hij zijn blik gauw op de grond richtte. Langzaam bracht hij zijn handen omhoog, duwde de vingertoppen van zijn beiden wijsvinger tegen elkaar. ‘Noah…’ begon hij met een hese stem, maar keek nog steeds niet op – staarde maar naar zijn vingers, ‘Zou je iets voor mij kunnen doen?’ Langzaam keek hij op, had een vage glimlach op zijn gezicht. ‘Zou je…’ hij kreeg geen woorden meer over zijn lippen, maar hij moest zijn zin nog afmaken, ‘Zou je… Zou je… Bij me kunnen blijven?’ Zijn stem werd steeds zachter totdat hij uiteindelijk zo zacht was of het nog te betwijfelen viel of iemand anders behalve hem het wel had kunnen horen.

» Sorry, mijn post is een beetje crappy D:

Zijn glimlach verdween voor een tel en hij stopte met het nerveuze gedoe van zijn vingers. Een tel leek hij helemaal bevroren te zijn. En er ging meer een gedachte door hem heen; Waarom? Waarom was Noah niet bang voor hem? Omdat hij had gehuild, ja daar had hij ook zelf achter kunnen komen. Maar het moest iets anders zijn. Want waarom huilde hij eigenlijk in eerste instantie? Hij had al zolang niet meer gehuild, zelfs niet als hij alleen in zijn bed lag. Bang door het feit dat hij alleen was. En nu kon hij er niet meer mee stoppen. En ook alleen maar als hij in de buurt was. Het was frustrerend omdat hij niet wist waarom.
Het volgende moment kreeg hij een hele brede glimlach op zijn gezicht en rende hij op de jongen af. Zo blij dat hij niet alleen zou hoeven blijven hier vloog hij de ander om de nek, had eigenlijk niet meer zoveel controle over zichzelf. Zijn greep was wellicht iets te sterk, en hij stond nog net op zijn tenen; voor zover dat mogelijk was op zijn hakken. Hij had zijn ogen gesloten en nog steeds een glimlach op zijn gelaat, hoewel deze wat minder breed was en meer neigde naar een bescheiden was.
‘Dank je,’ fluisterde hij zachtjes, liet hem weer los. Hij grinnikte zachtjes, keek onzeker op. ‘Het spijt me,’ mompelde hij zachtjes, liep maar dichter naar de boom toe. Hij ging zitten, leunde met zijn rug ertegenaan en trok zijn benen op. Hij sloeg weer zijn armen erom heen, keek weer op. ‘Of wil jij liever languit op het gras liggen? En bladeren… En zo.’ Hij keek weg, probeerde zijn gezicht te verbergen door zijn voorhoofd op zijn knieën te leggen. Hij bloosde omdat hij zich schaamde voor het feit dat hij domme dingen zei. Normaal kwam hij altijd zo gemakkelijk uit zijn woorden, maar nu gedroeg hij zich net als een klein verlegen… Meisje. Ja, een meisje nog wel. Kon het nog erger?

Hij bleef enkel met half dichte ogen naar beneden staren, bleef zijn gezicht verbergen. Hij wou niet dat iemand het zag. Hij schaamde zich ervoor. Voor alles wat er was gebeurd. Hij had verloren. Zijn eigen spel. Nou… Eigenlijk niet. Noah had zich gewoon niet aan de regels gehouden. En een van zijn regels was dat niemand het door had, en een andere dat hij altijd won. En het was dus wel duidelijk dat de jongen zich daar niet aan had gehouden. En hij voelde er niet echt behoefte voor om een spelletje te spelen met een valsspeler, iemand die zich niet aan de regels hield.
Hij hoorde de stem van Noah maar half, en reageerde er niet op. Tot hij de laatste vraag hoorde. Hij keek op, zocht met zijn ogen naar hem. ‘Nee, het gaat wel,’ ontkende hij het feit dat hij het weldegelijk koud had. Uiteindelijk kroop hij dichter naar de jongen toe, klemde zich vast een zijn arm en trok zijn benen weer op. Hij legde zijn kin op zijn schouder. ‘Nou, een klein beetje… Maar zo is het al beter,’ grijnsde hij. Het was nog eens waar ook. Hij had het inderdaad warmer gekregen, maar hij wist niet waarom. Wellicht omdat hij iemand dichtbij zich had.
Maar hetgene dat hem nog het meeste irriteerde was de pijn in zijn borstkas en het feit dat hij zich licht in zijn hoofd voelde. Net het gevoel alsof hij zo kon flauwvallen. En hij trilde ook weer lichtjes, maar hij was niet bang. Hij was alles behalve bang. Hij was misselijk, maar niet bang. En dit was weer die misselijkheid die eigenlijk blijdschap had moeten zijn, maar dat zag hij nog steeds niet in. ‘Zeg, Noah,’ begon hij uiteindelijk zachtjes, ‘Hoe kwam het dat… Dat je… Je weet wel… Mij doorhad, of hoe je het wilt noemen.’ Hij liet zijn kin op zijn schouder liggen, keek hem vragend aan. Hij had geen glimlach op zijn gezicht, maar keek ook niet fel. Hij keek gewoon vragend, een gemeende blik was het. Die je niet vaak van hem zou krijgen.

» Noah is Alois' teddybeer ;D

Het duurde een tijdje, en hij volgde intussen de blik van Noah. Had in plaats van zijn kin, zijn wang op de schouder van de jongen gelegd. Niet dat het super comfortabel lag, maar het was fijn. Zijn grip op de arm werd sterker, omklemde hem zo stevig alsof zijn leven ervan hing. In zijn wereld hing het er ook vanaf. Hij was bang, dat de jongen gewoon een hallucinatie was. Het een domme droom was, en dat hij snel genoeg weer in de werkelijkheid zou komen. Waar hij hier alleen zou liggen, helemaal alleen. Hij was bang dat hij zou verdwijnen, zo in het niets. En dat wou hij niet, hij wou niet alleen zijn.
Hij bleef voor zich uitstaren toen Noah antwoord gaf. ‘Ah, oké. Moet ik daar de volgende keer rekening mee houden,’ fluisterde hij zachtjes. Niet dat hij er echt aan dacht op het moment, er waren zoveel andere dingen aan de gang in zijn hoofd. Hij kreeg er haast hoofdpijn van. En hij kon zich niet concentreren op een gedachte, het waren er teveel om uit te kiezen. Hoewel hij dolgraag een keuze zou willen nemen.
Krampachtig klemde hij de stof van Noahs vest tussen zijn vingers, klemde zijn kaken op elkaar. ‘Noah, vind je me eng?’ vroeg hij, zijn blik nog steeds naar voren gericht, ‘Ik bedoel; ben je bang voor me?’ Hij wist niet waarom hij dit allemaal vroeg. Normaal zou het hem allemaal niets hebben gescheeld, maar nu wou hij zo graag de antwoorden weten. Hij zou er zelfs voor smeken als het moest.
Hij liet de arm los, kwam weer in beweging. Hij ging voor de jongen zitten, legde zijn handen op zijn knieën. ‘Waarom ben je niet voor me weg gerend? Waarom blijf je bij me?’ Het begon meer op een verhoor te lijken, waarin hij de rol had van ongeduldige rechercheur. Het liefst had hij nou gewild dat Noah niet zijn benen had opgetrokken. Dan had hij een voor hem wat gemakkelijker positie aan kunnen nemen. Maar voor Noah niet, dat wist hij zeker. En daarom wou hij het juist. Het bleef een kleine gewoonte dat hij de ander toch een ongemakkelijk gevoel wou geven.

» Fff. Nu kan Alois niet smexy doen D: