ƒяαgιℓє мιη∂

Juist die vraag, die ongelooflijk simpele vraag met maar twee antwoorden, kon Noah niet beantwoorden. Hij wou dat Alois die vraag nooit had gesteld. Nu móést hij wel antwoorden, maar hoe? Hij wist het antwoord zelf nog niet eens, of hij nou bang was of niet, of hij de jongen eng vond of niet. Hij wist het gewoon niet. Er was iets tegenstrijdigs in hem. Iets wat schreeuwde dat hij hem niet in vertrouwen moest nemen, dat Alois iemand was om bang voor te zijn maar weer die andere kant koos precies het tegenovergestelde. En dat bracht Noah vreselijk in de war. Zo'n simpele vraag, zo'n lastig antwoord. Noah staarde voor zich uit terwijl hij iets probeerde te bedenken maar hij besloot dat hij het best eerlijk kon zijn tegen Alois. Eerlijkheid duurde het langste, zoals ze altijd zeiden. 'Ik weet het niet, Alois... ik weet het niet...' antwoorde hij op fluistertoon en keek hem aan toen hij voor hem ging zitten, zijn handen geplaatst op zijn knieën wat noch prettig nog onprettig aanvoelde. Twijfels, twijfels, wat een duivels iets. Het bracht Noah compleet door de war en door de stortvloed van vragen die binnen stroomden raakte hij nog meer in de knoop. Hij keek Alois aan met een twijfelende uitdrukking op zijn gelaat, waar ook iets van wanhoop in lag want wat moest hij nou zeggen wanneer Alois ervoor zou smeken? Hij schudde zijn hoofd lichtjes en draaide die weg van Alois. 'Ik weet het niet...' zei hij opnieuw en kneep de stof van zijn jas haast fijn. Hij liet zijn benen zakken en plaatste ze zijdelings op de grond zodat Alois zijn knieën met rust zou laten. Knuffelen vond hij allemaal best maar verder dan dat niet meer. Niet omdat hij er geen ervaring mee had, meer omdat hij zich schaamde voor zijn lichaam.

Hij wist het niet. Hij wist het gewoon niet. Maar hijzelf wou het wel weten. Voor alles was een reden. ‘Ik weet het niet,’ was gewoon een smoesje omdat je de waarheid niet onder ogen wou komen. Hij werd gedwongen zijn handen van Noahs knieën te halen, omdat deze zijn benen verlegde. Niet dat hij het zo erg vond. Hij wist altijd wel hoe hij lichamelijk contact kon maken met anderen. Dus zo’n probleem vond hij het niet. Maar toch twijfelde iets in hem om de jongen weer aan te raken. Al de symptomen wezen erop dat hij het niet fijn vond. Maar dat wou hij toch juist? Ervoor zorgen dat de ander zich ongemakkelijk voelde?
Voorzichtig legde hij zijn hand op Noahs bovenbeen, keek hem aan. ‘Je vindt het niet fijn, nietwaar?’ fluisterde hij, ‘Dat ik je aanraak en zo.’ Daar zou hij vast wel een normaal antwoord krijgen, want het was onmogelijk om hier een ‘ik weet het niet’ antwoord op te geven. Desnoods zou hij Noah een klap geven en tegen hem zeggen dat hij eens normaal antwoord moest geven. Hij had toch ook een klap gekregen? Dus dat had hij sowieso nog van hem te goed. En als hij er dan een reden bij kon verzinnen om de jongen een klap te geven, kwam alleen maar beter uit. Kreeg hij niet gelijk een stortvloed van vragen over zich heen waarom hij het had gedaan. Niet dat dat wat uit zou maken, zijn antwoord zou alsnog; had ik zin in, zijn. Met of zonder reden.
Hij leunde naar voren, dwong Noah om hem aan te kijken. ‘En waarom bloos je altijd?’ Hij fronste, grijnsde uiteindelijk plagend. ‘Ben ik dan werkelijk zo mooi?’ Meestal bloosden mensen als ze verlegen waren. En soms waren mensen verlegen in verlegenheid getrokken omdat ze iemand mooi vonden, of die persoon leuk vonden of zo. Nou wist hij dat het niet zo was dat Noah hem mooi vond of zo, enkel verlegen. Maar hij bleef het leuk vinden om de jongen een beetje te plagen. En zo moe was hij nou ook weer niet, dus hij zou er nog wel een beetje mee doorgaan. Hij had toch niets beters te doen op het moment.

» Hopelijk kunt U er wat mee c:

Als Alois heel goed had opgelet, zou hij nog voelen hoe Noah's beenspieren zich onder Alois' hand aanspanden. ''Je vind het niet fijn, nietwaar?'' Wat moest Noah daar nu weer op zeggen? Tuurlijk voelde het niet fijn om op zijn bovenbeen aangeraakt te worden. Knieën waren niks daarbij. Had hij zijn benen maar niet verschoven, hij wou weer terug naar de knieën, maar daar kon hij nu niks meer aan doen. Als antwoord schudde Noah zijn hoofd en keek uit zijn ooghoeken naar Alois. Hij voelde zich ongemakkelijk en dat was ook goed te merken. De manier waarop hij zijn hoofd had weggedraaid, de manier waarop hij zich aanspande en de manier waarop hij opnieuw met zijn vingers aan zijn jas friemelde. In zijn hele leven had niemand hem positief bedoeld aangeraakt. Het waren altijd klappen geweest, nooit lieve liefkozingen of knuffels. Altijd maar aanrakingen met gewelddadige gedachtes en Noah wist ook gewoon hoe dat voelde. Handen zo sterk als een bankschroef om zijn bovenarmen, ruwe handen door het vele naaiwerk tegen zijn gezicht of hoofd. Toen hij nieuw op SSA was, had hij niemand eens een hand durven te geven, maar toen hij er langzamerhand achter kwam dat dit niet de harde wereld van het weeshuis was, raakte hij er gewend aan en raakte hij zelf ook mensen aan, zoals net met Alois. Hij had zichzelf sinds de dag dat hij uit het weeshuis kwam, beloofd dat hij zijn handen alleen voor positieve doeleinden zou gebruiken en dat ging nog steeds door. En het voelde goed.
'I-Ik...' Noah haalde zijn schouders op en was gedwongen om Alois aan te kijken. Waarom bloosde hij altijd? Pfft, alweer zo'n simpele vraag maar met een antwoord dat hij niet over zijn lippen kon krijgen. 'G-Gewoon...' De reden dat hij bloosde zat recht voor hem, maar dat hoefde Alois niet te weten. Hij zou het maar eens weten... Dan zou Noah nóg roder worden en zich eventueel achter een boom verstoppen uit schaamte, dus het was beter om het voor zich te houden. Niet alleen voor Noah, maar ook voor Alois, in principe.

Hij zou pas ophouden als de jongen toegaf dat hij het niet fijn vond. Nou… Eigenlijk zou hij dan niet stoppen, maar het ging om het idee. Het enige antwoord wat hij kreeg was een ontkenning in de vorm van je hoofd schudden. Had hij de lef niet eens om het in zijn gezicht te zeggen. ‘Komt waarschijnlijk door het feit dat je het niet gewend bent,’ merkte hij op met een zwak lachje, ‘Maar niet getreurd. Er is tijd zat om eraan te wennen.’ Ging hij de jongen nou serieus leren wat hem geleerd was? Of wat hij zichzelf eigenlijk had aangeleerd. Nee, bah. Dat hoefde niemand anders te kennen. Was zijn kleine geheimpje. En niemand hoefde dat te weten.
Hij had weer die grijns op zijn gelaat. Die vertelde dat hij iets van plan was. Maar de harde werkelijkheid was dat hij bij god niet wist wat hij nou moest doen. Duizenden stemmen schreeuwen in zijn hoofd. De ene kant wou dat hij stopte, subiet. Terwijl de andere kant hem zowat smeekte door te gaan. Hij wist het niet. Want er was geen overweldigende partij. Hij kreeg er hoofdpijn van, en begon erdoor te twijfelen. Moest hij dit wel doen? Voor het eerst sinds een lange tijd had hij iemand gevonden die niet bang voor hem was. En tot tegenoverstelling van Hannah haatte hij Noah niet zoveel als hij had moeten doen. Als hij had gehoopt.
Uiteindelijk slaakte hij een zucht, ging leunde weer naar achter. Hij trok een mond omhoog, had iets vragends. ‘Nou?’ drong hij aan, ‘Is dat alles?’ Overduidelijk teleurgesteld haalde hij zijn hand van de jongen zijn been af en haalde deze door zijn haren. ‘Man, wat ben jij saai zeg. Dan blijf je, en weet je hoe het spelletje werkt en speel je niet eens mee.’ Ineens verstarde hij, staarde naar de grond. Toen hij weer in beweging kwam wreef hij met een hand in zijn nek. ‘Sorry, had ik niet moeten zeggen,’ fluisterde hij zachtjes, keek Noah niet meer aan. Waarom verontschuldigde hij zich? Het was toch zo, dus waarom zou je sorry zeggen voor de waarheid? De waarheid was de waarheid, en soms was hij dan onprettig. En toch had hij sorry gezegd. Hoewel hij die woorden ook nog zo onnozel vond als maar kon.

Noah was duidelijk opgelucht toen Alois naar achteren leunde. Hij ontspande zich gelijk iets, maar zijn spieren waren nog altijd niet helemaal ontspannen door die ene hand van Alois. Hij draaide zijn hoofd bij en keek naar Alois. Er was zat tijd om te wennen? Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Wou hij... nee, dat geloofde Noah niet. Hij zou het nu allang al gedaan hebben. Er was iets wat hem belemmerde. De vorige keer stopte hij ook midden in zijn acties en nu ook weer. Óf Alois was besluiteloos over wat hij nou moest doen, óf hij wou nog iets meer met Noah spelen. Noah wist niet welke van de twee Alois nou in toepassing wou brengen maar als hij het ook maar eens waagde... Dan zou Noah toch echt knopen moeten door hakken. Het was zijn grens, en die moest Alois niet gaan overschrijden.
Hij voelde de hand zijn been verlaten en aan zijn gelaat kon je zien dat de onrust langzaam weer weg ging. Hij realiseerde zich waarvoor hij nou bang was. Hij was niet bang voor Alois hemzelf, het waren zijn daden en keuzes waar hij bang voor was. En niet alleen dat. Zijn grootste angst was iets compleet anders.
Noah keek Alois aan toen die praatte en voelde zijn greep om zijn jas ietsje verstrakken. Hij hield zijn mond dicht en besloot om er niet op in te gaan. Dat hoefde eigenlijk ook niet meer want Alois verontschuldigde zich al. Hij keek Alois wat verbaasd aan, verbaasd door het feit dat hij zich verontschuldigde voor zijn woorden maar kort na zijn moment van verbazing, verscheen er een kleine glimlach rond zijn lippen. 'Het geeft niet.' zei hij zachtjes en ging vanzelf ietsje dichterbij zitten. Hij legde zijn hand op Alois' schouder en gaf er een zacht vriendelijk klopje op.

Hij voelde een hand op zijn schouder, keek op. Het was enkel een vriendschappelijk klopje geweest, maar het was een totaal verkeerd gebaar in zijn ogen. Hoe vaak had hij wel niet een schouderklopje gekregen nadat die vent klaar was? Vrijwel iedere keer, of hij moest te moe zijn. Hij kon enkel met grote ogen naar Noah kijken, sloeg zijn armen om zijn buik en wou eigenlijk in elkaar duiken. Zich zo klein maken als mogelijk was. Maar hij kon zich niet bewegen, was daar te bang voor. Hij wist maar al te goed dat het niet die vieze vent was, maar gewoon Noah. Maar het maakte hem alsnog bang. Doodsbang. Maar hij wou niet weer zijn zwaktes blootgeven. Hij moest afleiding hebben, en zo snel als mogelijk was.
Hij bleef een paar tellen bleef hij de jongen zo aankijken. Hij hief zijn handen omhoog, legde ze allebei op de wangen van de jongen. Hij sloeg eventjes zijn ogen neer, had de moed niet om hem aan te kijken. Maar als hij niet snel iets deed zou hij weer gaan trillen en dan was het al duidelijk dat hij weer bang was. En hij wou zichzelf niet nog meer verlagen door alweer zijn te tonen dat hij bang was. Niet opnieuw. Hij had zich al te vaak laten gaan in het bijzijn van de jongen. Hij kon het niet nog een keer maken, voor zichzelf dan, om zich weer kwetsbaar op te stellen. Het zou ervoor zorgen dat hij zichzelf nooit meer zou kunnen vergeven, alsof hij dat nu eigenlijk al kon.
Hij leunde naar voren, duwde zijn voorhoofd tegen dat van Noah. Hij sloot zijn ogen. ‘Noah… Waarom… Waarom raakte je mij vrijwillig aan?’ fluisterde hij zachtjes, sloot vervolgens zijn ogen. Hij kon de adem van de jongen gewoon op zijn lippen voelen, kreeg weer tintelingen in zijn vingertoppen. Hij spande vrijwel al zijn spieren aan toen aan toen er een rilling over zijn rug kroop. Maar hij was niet koud… Nee, dat niet. Het was eentje die zijn neiging bloot gaf. De neiging dat hij nog dichterbij wou komen, tot al de afstand was verdwenen.
‘Ik wil…’ begon hij op een fluistertoon met een hese stem, ‘Ik wil… wil…’ Hij kwam niet verder. Hij wist maar al te goed wat hij wou, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen. Hij wou afleiding, en die afleiding zat recht voor zijn neus. Hij wist ook hoe hij hem kon gebruiken als afleiding, zou hem wel dwingen mee te werken. Hoe kon iemand anders nog tegenwerken? Hij kon niet naar achter gaan, want de boom zat in de weg. Dus hij had hem waar hij wou en toch kon hij het niet. Twijfelend leunde hij een beetje naar achter opende zijn ogen, wou weer naar voren leunen zodat hij -
Hij liet de jongen los, kroop weg en ging naast hem zitten. ‘Laat maar,’ zei hij uiteindelijk, zijn stem nog steeds hees en zachtjes. Hij pakte de arm van de jongen weer vast en legde zijn hoofd op zijn schouder. ‘Ik… Nee, laat maar.’ Hij kneep zijn ogen dicht, probeerde zichzelf te dwingen om te gaan slapen. ‘Ik ben moe.’ Nee, hij was totaal niet moe. En het was vrijwel onmogelijk om zo inslaap te komen. Het voelde net alsof zijn hart zijn borstkas kapot wou hameren. En hij moest zijn lippen gewoon op elkaar persen om niet te gaan hijgen. Maar waarom? Waarom voelde hij zich zo? Hij werd er gek van, misselijk. En het frustrerends van alles was; waarom had hij zijn handeling niet afkunnen maken? Normaal was het altijd zo gemakkelijk maar nu… Nu had hij het gewoon niet kunnen doen.

» Ik zit hier nu zo hard te lachen XDD

Ik haat je, Noor... xD

Voor Noah was het schouderklopje een doodnormaal gebaar. Gewoon een gebaar die anderen liet blijken dat het goed was. Hij had niet zóveel meegemaakt dat hij dat gebaar als compleet iets anders zag, zoals Alois, dus hij kon niet weten dat Alois het anders opvatte. Zijn ogen ontmoetten die van Alois', die opeens veel groter dan normaal waren, alsof hij in shock verkeerde. Noah's uitdrukking ging van oprecht naar bezorgd door deze verandering van stemming en hij hoopte maar dat hij niks verkeerds had gedaan of gezegd. Hij wou de jongen niet nóg meer pijn doen, ookal was het indirect en kon hij het niet weten. Hij had hem al genoeg aan gedaan. De klap en... die gemene woorden die Alois diep hadden geraakt. Hij kon het zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij zich zo tegenover Alois had opgesteld, noch kon hij het geloven. Daarom wou hij zo voorzichtig mogelijk zijn bij deze jongen. En dat was niet alleen omdat hij hem niet alleen wou laten. 'Alois...?' vroeg hij zachtjes en liet zijn hand op Alois' schouder liggen, waar hij even zacht maar bemoedigend in kneep. Twee zachte maar warme voorwerpen verplaatsten zich naar zijn wangen en het duurde een fractie van een seconde om te beseffen dat het... Alois' handen waren! Oke, Alois had hem nu écht gevangen. Als Alois hem nu wat wou doen kon dat met gemak. Hij verwachtte echter niet dat hij gewoon stil bleef zitten en even helemaal niks deed tot hij uiteindelijk bewoog en hetgene wou doen wat Noah compleet van zijn stuk zou brengen... Maar hij deed het niet... Zijn voorhoofd lag nu tegen die van Noah, wiens gezicht helemaal rood werd en niet veel weg had van een tomaat. Zijn hart sloeg een slag over, of zo voelde het, en heel even dacht hij dat het uit zijn borst zou springen. Het klopte zo hard en ongecontroleerd tegen zijn borstkas, hij hoopte maar dat Alois het niet zo horen. 'A-Alois...' fluisterde hij haast ademloos en het feit dat hij Alois' adem tegen zijn lippen voelde maakte hem erg nerveus, nog nerveuzer dan normaal maar ergens wekte het ook een soort warm gevoel op. Hij kon maar niet bepalen of het nou Alois was die de warmte veroorzaakte, of dat het bos was waar de kou langzaam wegtrok waardoor de lagen kleding teveel werden om te verdragen. Noah durfde geen centimetertje te bewegen en als hij niet ademde of knipperde zou je bijna denken dat hij versteend was. "Ik wil... Ik wil..." Een stemmetje in zijn hoofd begon gewoon te schreeuwen: "Kom op, sukkel! Doe het gewoon!!" Maar weer een ander rotstemmetje schreeuwde: "Doe het niet! Je moet hem niet vertrouwen!" Maar was dat nou niet wat Noah nu precies deed? Hij vertrouwde hem, toch? Hij had hem in zijn zwakste momenten gezien, Alois had hem ook huilend gezien. Hoorden ze elkaar inmiddels niet te vertrouwen? Toen Alois terugtrok voelde Noah zich alsof hij de hele tijd in spanning was gehouden tijdens een thriller, maar dat het dan uiteindelijk voor niets was. Een gevoel dat je anti-climax noemde, geloofde Noah. Nou, hoe het ook heette, Noah had er in elk geval een hekel aan. Heel even kreeg Noah de.neiging om Alois te vragen wat hij had gewild, maar uiteindelijk durfde hij dat toch niet. In plaats daarvan hield hij zich stil en probeerde zijn kloppende hart te kalmeren, die Alois nu waarschijnlijk erg goed kon horen doordat hij weer tegen hem aan zat. Noah staarde een tijdje naar de grond en probeerde weer bij te komen van het choquerende(nou, dat was nog zwak gezegd) moment en bedacht woorden die hij kon zeggen tegen Alois. 'Ik... r-raakte je aan omdat... nou ja, het een teken is d-dat het goed is... z-zoiets. Ik bedoelde er verder n-niks mee.' zei hij uiteindelijk half-stotterend terwijl hij zijn hoofd kantelde en ddie opnieuw tegen die van Alois leunde. Ook hij sloot zijn ogen, maar enkel en alleen om zich te concentreren om de draad weer op te pakken. Hij moest wel toegeven dat hij het niet meer koud had. Dat was tenminste één ding wat goed was verlopen.

Hij kon het niet laten om zijn ogen weer half te openen en voor zich uit te staren. Hij had een leeg gevoel. De spanning die hij op het moment had gevoeld, de adrenaline die door zijn aderen stroomde. Wanneer had hij dat nog meer gevoeld? Dat gevoel… Dat hem zowel misselijk maakte, en hem ook een gevoel van veiligheid gaf, geborgenheid. Dat de wereld om hem heen niet meer bestond, dat hij de enige was die er nog was. Natuurlijk samen met de jongen naast hem. Maar waarom? Waarom had hij er ook nog moeten zijn? Het leek net een slechte cliché droom. Die hem onbekend was geworden, gewoon vervreemd. En eigenlijk had hij het nog nooit eerder ervaren. Geen sprankje ervan. Het was zowel angstaanjagend als prettig.
Zijn ogen werden groter. Dat het goed is? Hét?! O god, hij kon zichzelf wel een klap geven. Natuurlijk hadden de woorden van Noah een andere werking op de jongen als zou moeten. Hij had dacht vreemd genoeg dat de jongen had gewild dat hij zijn handeling af had gemaakt. Maar hij wou toch juist niet doen wat de ander wou? En waarom wou hij zichzelf dan een klap geven omdat hij het niet had gedaan? Het zorgde gewoon voor hoofdpijn, en verwarring. Hij wist het niet meer. Niets meer. Hij wou enkel nog slapen, aangezien hij geen afleiding meer durfde te zoeken. En waarom hij het niet durfde wist hij eigenlijk ook niet.
Hij omklemde Noahs arm nog steviger, alsof hij probeerde al de aderen erin dicht te knijpen. Tijdens al die gedachtestromen had hij een lichte blos op zijn wangen gekregen, nog maar te zwijgen over het feit dat hij het warm had. Héél erg warm. Het liefste zou hij gewoon zijn jas uittrekken, alles gewoon. Maar dan zou hij ook weer zo’n gekke ideeën opwekken bij Noah. En dat was ook niet de bedoeling. ‘Welterusten,’ murmelde hij zachtjes, sloot zijn ogen weer en trok zijn benen op. Hij wist nog steeds niet wat hem bezielde… Maar op de een of andere manier voelde het goed zo. Ja, het was goed zo. Prima.

» En met die vredige gedachte viel hij inslaap. BLABLA. Saai c:
» Korte post, maar toch heeft hij wel iets met zijn hét.

Joh, denk toch niet de hele tijd door, Al~ xD (ookal doe ik dat zelf vaak genoeg /shot)

Noah zuchte even toen hij zichzelf genoeg had gekalmeerd om weer ontspannen te zitten. Het luide kloppen van zijn hart was naar de achtergrond geschoven en was enkel een vaag drummend geluid. Hij keek uit.zijn ooghoeken weer naar Alois, die hem welterusten zei. Hij was moe, dat snapte Noah heel goed. Zelf was hij ook vermoeid, vermoeid door dit hele gedoe. Het liefst zou hij in slaap vallen en nooit meer wakker worden uit zijn dromen, waarin de persoon die door het wolkenveld sprong nog steeds onbekend was en altijd door sprong. Hij zou de persoon weer achterna zitten - met of zonder broek - en kon alleen maar hopen dat hij ooit een glimp zou opvangen van het gezicht. Maar voor nu vond hij het wel best. Hij kon wachten, hij zou jaren wachten als dat nodig was.
Noah maakte zijn ogen nog niet los van Alois, die nu zeker sliep. Met een langzame draai van zijn hoofd had hij zijn gezicht naar Alois' blonde kruin gedraaid en liet zijn lippen Alois' blonde haar raken. 'Welterusten...' fluisterde hij en sloot zijn ogen. Opnieuw liet hij zijn hoofd rusten tegen die van Alois, en langzaam verscheen het wolkenveld weer voor zijn ogen. Vertrouwen of niet vertrouwen, meespelen of niet meespelen, het maakte allemaal niet meer uit. Op dit moment vond Noah het goed zo.

Topic uit~

PROFILE MAGICIAN