Het Rozenbal [Valentijns Event]

~

|| Iedereen Welkom ||

____________________________________________________
____________________________________________________

Het was boven alles een troost dat Katherine ja had gezegd toen hij haar in al zijn onzekerheid had gevraagd om samen met hem naar het Rozenbal te gaan. Meer dan een troost. Misschien al bijna iets van een droom die uitkwam, want hij had het niet echt verwacht. Maar dat hij haar de hele avond, helemaal in de romantische sfeer van Valentijn, voor zichzelf had - het verzachtte de druk een beetje dat hij het Bal moest introduceren met een openingsdans. Niet samen met Katherine, helaas. Nee, hij zou het moeten opvoeren met dat irritante mens van een Lesaiah. De betweter, het baatzuchtige wicht. En overigens de persoon die als mede-organisator figureerde en zo hartelijk was geweest één van haar kasteeltjes op te knappen en vrij te stellen voor de locatie van het bal. Op Gren, de planeet die hij het meest haatte. Bij Medusa.
Maar hij mocht zich niet zo norsig opstellen met dit vrolijke.. letterlijk rooskleurige evenement. Later op de avond kon hij zoveel tijd met Kathy doorbrengen als hij maar wilde - zo was hij haar in gedachten immers op liefdevolle wijze gaan noemen. Ergens vond Savador het jammer dat hij op momenten als deze de verantwoordelijkheid moest nemen voor alles wat er rond en op de school werd georganiseerd. Shuttles vlogen van het lanceringsplatform af en aan om de paren en mogelijke stelletjes naar het imposante kasteel op Gren te brengen, knus en warm met sfeerlichten en een ingehuurde fotograaf die van ieder paar een foto nam. Hij had al veel vroeger moeten arriveren, moest Kathy alleen laten komen. Verschrikkelijk spijtig allemaal. Toch waren er sprookjesachtige locaties op Lesaiah's kasteel genoeg om dat gemiste moment in te kunnen halen; de kasteeltuinen en het buitenplein, bijvoorbeeld. Hij had ook al een soort van doolhof gezien, al wist hij niet of dat ook bij het kasteel hoorde. Zuchtend schikte Savador zijn pas gelakte herenschoenen met lage hak, zijn lange zwarte lokken en zijn kledij voor hij de shuttle uitstapte. Hij had zijn beste pak aangetrokken en in tegenstelling tot de normaal zo doffe vettige uitstraling van zijn haar laten glanzen door het eens goed te hebben gewassen. Een kleine zwartkleurige opspeldroos boven de linkerborstzak van zijn overjas, en hij was zo goed als klaar. Bij het naderen over het lange pad naar het kasteel was het al van verre te zien dat er uitzonderlijk veel aandacht was besteed om een zo lieflijk mogelijke sfeer te creëren; ijzerwerk van ingangspoorten waren versierd met roze slingers en ballonnen, er was een rode loper om de gasten te ontvangen en buiten, schuin bij de deur, was een uitklapbord neergezet met alle informatie voor vanavond op het Rozenbal. Zijn stappen galmden na over de nog verlaten binnenplaats toen hij de trap naar de grote openstaande deur van het kasteel opliep. Kijken of Lesaiah ook al aanwezig was. Zonder de troel kon hij de avond niet beginnen. Hij kwam terecht in een grote ontvangsthal, waar waarschijnlijk de garderobe was en waar de rode loper doorliep naar de majestueuze zaal waar het allemaal te doen was. Daar zouden eerst alle leraren, leerlingen, stagiaires en Legendarische Magiërs onder een groene boog onder daverend applaus arriveren met hun gekozen partner voor vanavond, werden er foto's gemaakt en meer van die bijdingen vooraf. Tot vrijwel iedereen die kwam aanwezig was en hij het woord kon nemen. Met benende passen snelde Savador naar de zaal, keek even om het hoekje. Niemand te zien. Hij ging terug, keek in lege kamers, blikte in zijgangetjes. Bij Medusa, waar was dat mens? Zat ze zich nog in één van haar torentjes op te doffen voor die duffe sul van een albino-Alejandro waar ze het toch zo goed mee kon vinden. Het kon toch niet waar zijn. Met een chagrijnig gezicht keerde hij weer terug naar buiten, zijn slangachtige ogen nauwkeurig de omgeving afgaand terwijl hij langzaam de brede trap weer afdaalde. Uiteindelijk besloot Savador maar te wachten op het grindpad dat leidde naar een plaats met rechte heggen die waarschijnlijk het doolhof moesten vormen. Een beetje uit het zicht van iedereen die nu mogelijk al kon arriveren, want het was toepasselijker als mede-organisator zijn aanwezigheid pas bekend te maken wanneer hij het woord nam als het feest op het punt stond te beginnen.

Klik, klak, klik, klak. Elke stap die hij maakte bracht een klik-geluidje met zich mee, daarnaast voelde de stappen zetten zo onprettig als wat. Alsof hij in een te strakke broek liep dat zich strak om zijn benen sloot, waardoor hij niet in staat was zijn benen goed neer te zetten en dus liep als één of andere pinguin. Dat kwam zeer zeker niet door de schoenen, het had echt een andere reden. Maar hij probeerde toch zo normaal mogelijk te lopen, het zou er nogal vreemd uit zien en aan de andere kant zou het verdacht zijn. Voor deze avond was Noah namelijk niet Noah... Nou, eigenlijk wel, hij kon beter zeggen dat hij een andere kant van zichzelf zou laten zien. Waar ben ik aan begonnen? dacht hij even, keerde zijn ogen naar zijn voeten en dacht terug aan eerder die dag...
Natuurlijk had Noah niet langer getwijfeld en had zijn geliefde Alois mee gevraagd naar het Rozenbal. Valentijnsdag kwam er bovendien aan en het leek hem daarnaast leuk om met Alois naar een bal te gaan en die weigerde natuurlijk niet. Noah had alleen niet gedacht dat er een voorwaarde aan vast zat. Eigenlijk wist hij dat al maar hij had gehoopt dat het maar één keer hoefde en verder niet. Nou was het niet zo'n probleem dat Alois als meisje verkleed ging, hij vond het ergens wel schattig maar hij had niet gedacht dat Alois zou zeggen dat het zíjn beurt was om de jurk aan te trekken. Kon Noah daar nee tegen zeggen? Natuurlijk niet. De puppyogen van de ander waren haast niet te weerstaan. Hoe kon hij daar nou weerstand aan bieden? En zo was hij dus de halve dag in de weer geweest om zich zo vrouwelijk mogelijk te kleden en op te maken. Zijn korte witte haren werden bedekt door een lange witte pruik die golvend en weelderig tot zijn knieën viel, hij werd opgemaakt met make-up en zelfs al met jongenskleren aan zou je denken dat hij een meisje was. Daarna onderging hij een... adembenemende handeling... En echt, het was adembenemend. Een korset om zijn middel, eerst wat losjes en niet heel strak om zijn middel. Het zat gewoon goed en Noah dacht dat hij vervolgens de jurk moest aan doen maar toen beveelde Alois hem om zich om te draaien en aan iets vast te houden. Noah snapte er natuurlijk niks van, had nog nooit van zijn leven een korset gezien maar hij wist wel dat er iets met die draadjes achterop zou gaan gebeuren. Dat deed het zeker. Het korset werd zo dodelijk strak aangetrokken door Alois dat Noah echt naar adem moest happen omdat hij letterlijk het gevoel kreeg dat hij niet meer kon ademen. Strakker, strakker en nog strakker. Het was als een marteling. Gelukkig was het al vlug over en raakte hij redelijk gewend aan het korset. Helaas kon hij nauwelijks lopen door dat ding en ademhalen ging ook een stuk moeizamer. Daarna kreeg hij zijn jurk aan: Een lichtroze jurk, een stuk boven zijn knieën, met losse mouwen die onder zijn schouders hingen, versierd met rode rozen. Hij had daaronder stockings aan en roze ballerina's die klik-geluiden maakten wanneer hij liep. Als finishing touch had hij een grote rode rood in zijn witte haar en echt, niemand zou Noah herkennen als hij zich niet voorstelde. Daarom heette hij voor deze avond Nadira.
Het voelde nog steeds vreselijk ongemakkelijk, die jurk en dat korset. De jurk bewoog zich sierlijk om zijn benen heen maar creërden ook kleine briesjes die hem deden rillen omdat hij een broek gewoon gewend was. Het korset voelde nog steeds niet fijn en maakte het lastig om te ademen. Ergens voelde het alsof hij nu letterlijk door een rietje ademde. Arme victoriaanse vrouwen, die moesten er elke dag mee lopen en zijn korset was waarschijnlijk niet zo strak als die van hun, te zien aan de extreme zandloperfiguren die ze hadden en de flauwvalneigingen. Maar die vrouwen raakten er vast gewend aan. Noah had in tegenstelling tot hun nog nooit zoiets als een korset gedragen. Dit zou dan ook de laatste keer zijn... Hoopte hij.
'A-Alois...' mompelde hij zachtjes in zijn geoefende meisjesstem, die nog best geloofwaardig klonk. Met knikkende knieën stond hij daar, vastgeklampt aan Alois zijn arm vast terwijl dat normaal precies andersom was, keek hem met blozende wangen aan. 'Weet je zeker d-dat dit werkt...?' Het was niet zo dat hij Alois niet vertrouwde, het was gewoon zo dat hij zich panisch en ongemakkelijk voelde over deze hele situatie. Maar dat zou hij zijn avond niet laten verpesten. Als mensen hem de volgende paar minuten niet verdacht aan staarden, zou het vast wel goed zijn. Anders was het rennen.

Le Noah:

Hij kon haast niet gelukkiger zijn. Had hij zich ooit eerder zo gelukkig gevoeld? Nee, waarschijnlijk niet. Dit was tot nu toe het beste van alles. Ergens had hij wel medelijden met de ander. Want hij kon ook soms zo zijn zin doordrammen. En als hij eenmaal wist hoe hij zijn zin bij anderen kon krijgen… Tja, dan had je officieel verloren als hij het wist. Dan wist hij hoe dan ook zijn zin te krijgen, keer op keer. Was wat dat betreft een meester in het manipuleren van anderen, zonder het echt door te hebben. Hij deed alles maar gewoon zoals hij dacht dat het kon. En zijn grenzen lagen nogal ver, ze hadden altijd ver gelegen. Hij wist ook wel dat zijn opvoeding niet normaal was geweest, maar wat kon hij anders? Hij had nooit een normale opvoeding gehad, dus wist hij niet echt hoe hij zich dan anders moest gedragen. Hij wist niet beter.
Nou had Hannah hem wel geprobeerd het leven te geven wat hij behoorde te hebben. Maar het was al te laat geweest, teveel jaren was het zo doorgedaan. Vrijwel zijn gehele leven. Dingen die in zijn systeem waren ingebouwd, die niet meer verwijderd konden worden. Soms was het zoveel handiger als je gewoon een letterlijk harde schijf had. Dan kon je veel gemakkelijker nare dingen vergeten, je trauma’s weghalen en zo door. Dat zou alles een stuk gemakkelijker maken. Maar helaas had het niet zo mogen zijn. O, wat was die zin op zoveel dingen toepasbaar. Op zijn jeugd, zijn gehele verleden. En wat die jeugd betreft… Die had hij nooit echt gehad. Vandaar dat hij nogal veel kinderlijke trekjes had, en het viel te betwijfelen of hij ooit tekenen van volwassenheid zou gaan tonen.
Het voelde vreemd aan, zo ongelofelijk vreemd. Hij had daadwerkelijk kleren aan die alles bedekten. Nou had hij niet zoveel problemen met dingen die zijn armen en bovenlijf bedekten. Maar zijn benen… Hij was toch een diehard korte broeken dragen. En dan ook echt het kortste van het kortste. Maar het moest maar zo. Hoewel hij zich met plezier weer verkleedde als meisje, wilde hij het niet te vaak doen. Er bleven die nare herinneringen aan vast zitten. Dus had hij de ander overgehaald het te doen, zonder enige moeite natuurlijk. Maar dan moest hij zich als de ‘man’ opstellen. Iets waar hij dus moeite mee zou hebben. Hij had hoe dan ook hakken aan gemoeten, gewoon omdat het vreemd zou zijn als hij kleiner was dan de ander. Dat was toch gewoon absurd? Een jongen met een meisje dat groter dan hem was. Die groeispurt was hard nodig op momenten als dit. Maar hij was en bleef maar zo klein.
De ander was wel wat… Mannelijker dan hem. En dat had gezorgd voor de nodige problemen. Zo zou hij meer moeite hebben met het opzetten van een hogere stem. Hij had gewoon nog niet eens tekens van dat hele baard in de keel gedoe. En dan ook de bouw. Hij had hem, of hij het nou leuk vond of niet, een korset aan moeten doen. Natuurlijk niet zo extreem strak, lukte hem ook niet – zo sterk was hij gewoon niet – maar het zorgde wel voor het gewenste effect. Met de rest had hij echter niet zoveel geholpen, dat kon de ander prima zelf. Toch? Hij had meer problemen met zijn eigen kleding. Voelde zich er niet echt gemakkelijk in. Alles werd zo snel… Warm. En het lopen voelde vreemd aan bij zijn benen, de stof om zijn benen. Nou vielen zijn schoenen niet echt op, ondanks dat de zolen iets dikker waren dan normaal en ze een soort van hakken hadden. Niemand zou er toch naar kijken.
Hij keek zijdelings naar de ander wanneer deze zijn naam uitsprak. God wat zag hij er toch schattig uit. Was hij ook zo schattig als hij zich vermomde als meisje? Vast en zeker niet… Want op het moment, in zijn ogen dan, was er niets wat aan de schattigheid van de ander kon tippen. ‘Heb je jezelf niet gezien?’ glimlachte hij vrolijk, ‘Je bent prachtig! Niemand zal het zien, geloof me.’ Natuurlijk wist hij niet zeker of ze betrapt zouden worden, en of het plan wel waterdicht was. Maar het was het proberen waard, toch?

~~CLAUDEWHEREAREMYLEGS?~~

Dress:
Valentijn. Het was nou niet een dag waarbij haar hart sneller ging slaan, haar vingertoppen begonnen te kriebelen en haar hoofd de gekste dingen verzon. Integendeel, ze had vrij weinig ermee. Maar enkel omdat het bal op Gren werd gehouden, ze het heerlijk vond om even naar een andere planeet te gaan, en het een event was van de school waarbij ze eigenlijk ook verplicht was om op te komen dagen, de redenen waarom ze was gekomen. Waarom ze nu uit de shuttle stapte, haar hand zachtjes in die van Joseph legde en met een glimlach opkeek. Als een heer hielp hij haar uit de Puffoonse shuttle, waarbij Neara soepel en elegant haar slanke benen naar buiten bracht en ging staan. Achter haar schoof de deur weer dicht, en steeg de shuttle Koninklijke shuttle weer op. ’U ziet er prachtig uit, Vrouwe,’ Neara’s volle lippen, waarover nu een lichte rode glans lag door het werk wat ze verricht had om er weer op en top uit te zien op een avond als deze. ‘Hopen dat de rest van de gasten daar ook zo over denkt,’ beantwoorde ze de man glimlachend. Haar hand gleed door zijn uitnodigende arm, waarna ze met het zakt klakken van haar hoge hakken de korte weg vervolgde. Haar sneeuwwitte lokken waren in een krul gezet, waarbij het golvende effect wat ze met zich mee droegen nog dromeriger werden. De glanzende lokken omringden haar smalle gezicht, met twee stralende zilveren poelen die over de omgeving van het kasteel gleden. Het groen kwam haar niet onbekend voor, maar ergens was het haar innerlijk dat nieuwsgierig was naar het kasteel van binnen. Hoe Lesaiah dit optrekje eigen had gemaakt, aangezien ze eigenlijk nooit in een leefruimte van een andere LM was geweest naast de gene op school. Nog een reden waarom haar voeten soepel maar genietend over de loper liepen en ze haar glinsterende ogen op de deur voor zich richtte. Ze wist dat hij er zou zijn, en ze wist hoe het vorige keer was uitgelopen toen ze dachten elkaar weer eens te slim af te zijn. Maar vandaag zou het anders gaan, daar zou ze voor zorgen. Ze zou zichzelf zijn, zou genieten en voor even de volwassene van hen twee zijn. De rode stof van de jurk deed haar witte haar nog meer oplichten dan normaal, leek een contrast met de witte gewaden die ze normaal droeg. Maar niets was oneleganter, de jurk had ze gekozen om zijn uitdagende karakter en toch de schoonheid ervan. Over haar schouders rustte een al even elegante maar rustigere, half doorzichtige doek om het buiten niet al te koud te hebben. Joseph liep naast haar, strak in een dubbelzijdig Puffoons pak gehuld en zijn dunne, zwarte haar naar achter gekamd. Zijn oudere gezicht stond nog even rustig en neutraal zoals hij altijd keek, hoewel zijn houding rechter leek. Alsof hij de waardigste partner van zijn Vrouwe moest zijn, enkel om haar niet in een slechter licht te zetten. Ze wist dat hij er was, evenals dat verscheidene leerlingen al aanwezig waren. Maar eigenlijk zochten haar ogen naar Lesaiah, of de vrouw al aanwezig was wie ze voor het eerst werkelijk had leren kennen in de Geheime Tuinen. Je kon zeggen dat Neara’s pianokunsten de besten waren, gewoonweg door haar vele jaren van oefening en enigszins de mogelijkheid om groots te kunnen vals spelen met haar magie. Ze liepen nog door de tuin, maar Neara hielt Joseph haast onzichtbaar staande toen ze de betoverende tuin zag. Haar arm gleed uit die van Joseph, waarna ze een stukje om haar as draaide waarbij de hangende stof van haar jurk zacht ruisend met haar beweging mee ging. 'Het is prachtig,' adembenemend gleden haar ogen over de honderden rozen die als versiering overal hingen. 'Help me onthouden dat ik Lesaiah bedank voor de uitnodiging, en haar complimenteer om dit,' ze was van de loper af gelopen, stond stil bij een hoge struik waarbij haar handen zich voorzichtig en teder om de roos gleden. Zachtjes bracht ze hem wat omhoog, bracht haar neus dichterbij en sloot haar ogen met een kleine glimlach toen ze de geur van de betoverende bloem opsnoof. 'Ze zijn werkelijk.. puur,' haar uitstekende reuk had het nooit nodig gehad om de roos van zo dichtbij te ruiken. Maar als er iets was waar ze van kon genieten, gedeeltelijk door haar versterkte reukzintuig, dan was het wel niet de geur van bloemen.

Godver, hij wilt de grootte niet veranderen Oh Noes!

Jurk:

Haar vingers streelden de bladeren bijna, raakten ze net niet aan. Alsof ze bang was, bang dat de rozen haar zouden steken met hun doornen. Maar haar hand terugtrekken, dat deed ze niet. Doornen staken haar niet, en deze rozen hadden ze niet. Ze groeiden overal, de rode bloemen. Soms een lichtere variant, de lichtste suikerspinroze. Maar geen van allen waren wit. Slechts de robijnrode tinten leken toegestaan op deze dag. Vandaar dat haar helderwitte verschijning opviel. De zijde danste om haar lichaam, leek de zwaartekracht te negeren. Het wit maakte haar ivoren huid haast nog bleker, als ware het porselein. Breekbaar als porselein, ze zou zo in een poppenzaak geplaatst kunnen worden. Dat had iedereen gezegd. Maar dat zeiden ze zo vaak. Breekbaarheid, ze straalde het bijna uit. De rozen die overal bloeiden waren nog sterker dan zij, had haar moeder ooit eens gezegd. Iedereen had het maar over dingen, vertelde elkaar halve waarheden. Ze lieten zich halve waarheden vertellen. Geloofden het maar al te graag. Waarheid was hard, en niemand wilde zich eraan steken. Zoals aan de doorns van rozen, doorns die je eerst niet zag. Haar groene ogen gleden verder over de doolhof, probeerde de herinneringen weg te drukken. Dit was het zomerhuis geweest, de ligging midden op Gren perfect. De zwoele avondlucht streelde over haar blote armen, speelde met haar losse lokken. Het was warmer dan het op de school was, maar dat was het praktisch altijd op Gren. Warm genoeg om een zonnesteek op te lopen als je niet uitkeek. Hetgeen haar broertje had geweten. Was het enige wat ze aan deze plaats kon verbinden dan de herinnering aan haar broer? Hij was dood, iets waar ze weinig verdriet om had. Maar de realisatie dat ze niet langer bang hoefde te zijn. Dat was moeilijk, haast onmogelijk. Iedere krakende tak riep angstsignalen op, amper zichtbaar in haar verschijning. En toch. Iedere witte duif die wegvloog joeg haar haast doodsangst aan. Hoe vaak hij hier gedreigd had haar te doden als ze haar mond niet hield, hoe vaak had hij haar hier niet naartoe gesleept. Spelen, had hij het genoemd. Spelen met haar leven, hoe ver hij kon gaan voordat ze haar bewustzijn verloor en hij weg kon gaan. Ze was bang voor de jongen geweest, ondanks hun twee jaar leeftijdsverschil. Hij was groter geweest, sterker. En je had niet veel aan intelligentie als meisje. Haar passen werden langzamer, voelde eigenlijk nog niet de behoefte om uit het labyrint te komen. Om een avond door te brengen in haar eentje, die ze in eerste instantie nooit gevierd had. Hier was ze tenslotte veilig, dit terrein was haar meer dan bekend. Ze had het samen kunnen vieren. Had de schoft haar niets aangedaan. Goed dat ze haar ogen had gesloten, de weg hier blindelings kon vinden, want het bekende prikkende gevoel kwam weer op. Niet nu, niet hier. Ze had hier genoeg verdriet gehad, en dit had niets met Valentijn te maken. Ze had niets met de dag, voelde er eigenlijk weinig voor om de dood van een heilige te vieren. Maar dat was met zoveel dagen zo. Iedere feestdag had wel iets met dood te maken. Het was onlogisch, en juist dat onlogische trok mensen aan. Mensen waren nog steeds de meest vreemde creaturen die bestonden, daar was geen twijfel over mogelijk. Ze hield halt, in geluid maakte het niets uit. Ze liep vrijwel geruisloos over de keurige paden, die een week hiervoor nog overwoekerd waren. Het hele kasteel was overwoekerd geweest, tot ze er iets aan had gedaan. Dit waren toch maar herinneringen, normaal zou ze het zo hebben gelaten. Maar een feest voor de school, voor degenen die ze beschermde, dat was een uitzondering. Dan was het niet persoonlijk meer. Was zij geen persoon meer, puur de stem die aan een planeet werd gegeven. Het was een wonder dat iedereen zo snel had kunnen komen helpen, dat ze dit voor elkaar had gekregen. Ze trok haar hand terug, streek over de zachte rok van haar jurk. Het was maar een avond, en meer dan de openingsdans hoefde ze niet te doen. Hoofd trok ze rechtop, had de hele tijd naar de grond gestaard. Ging voor de laatste keer door haar losse haren. Geen clips, vlechten of staarten. Een bos pijpenkrullen, was het geworden. Om aan het porseleinen poppengezichtje bij te dragen. Haar ogen openden zich, het eindeloze groen volkomen neutraal. Haar ogen waren heel licht aangezet, niet meer. Moeiteloos toverde ze een glimlach op haar gezicht die niets van haar tegenstrijdige gevoelens toonde die nu door haar fragiele lichaam vlogen, en sloeg ze de hoek om. De ingang was maar vijf meter van haar verwijderd, maar in haar huidige tempo zou ze daar alsnog anderhalve minuut over doen. Voelde ook niet de behoefte om er heel veel snelheid bij te betrekken, het begon toch nog niet. Ze probeerde zich voor te stellen hoe de zaal eruit zou zien gevuld met studenten, niet met de volwassenen die er eerder hadden gestaan. Hoe sommigen zouden rondzwieren en anderen zouden maar wat toekijken. Er zouden verklaringen worden gegeven, sommigen zouden hun liefde prijsgeven. Anderen gaven het nog niet toe, zouden blozen zoals tieners hoorden te doen. Weer vroeg ze zich af wat ze hier in hemelsnaam deed, naast dit mogelijk maken. Vrij weinig. Misschien kreeg ze de kans om met Flynn te praten, als hij al zou komen. Een deel van haar hoopte het vurig, een ander deel wilde hem dat niet aandoen. Als hij nog verdriet had om Samantha dan zou hij vast niet van Valentijnsdag houden. Het zou hem alleen maar pijn doen, zoals het haar nu stak. Een doffe pijn in haar borst, iets wat ze nooit zou toegeven. Uiteindelijk bereikte haar gestalte de uitgang, maar haar gedachten waren ergens in het hart van het labyrint achtergebleven. De wind was hier sterker, en de zachte geur van rozen die overal hing mengde zich met haar zachte oranjebloesemparfum. Zonder ook maar om te kijken sloot ze haar ogen. ‘Hoe sneller dit over is, hoe beter, niet?’ Ze moest moeite doen om niet in haar moedertaal te beginnen, haar accent schemerde door. ‘Er is vast iemand waarmee je liever had gedanst.’ Ze wilde niet breekbaar, sentimenteel overkomen, maar het feit dat ze de man haatte omdat hij Norwood had veranderd bleek nu even niet. Ze zat er nog wel mee, maar om het vanavond op te brengen ging haar te ver. De trap maakte het onmogelijk om haar te zien vanaf de tuinen of de loper, maar ze was voelbaar vanavond. Liet de enorme bron magie maar lopen, het had toch geen zin om die te verbergen. Zelfs in de toren hield ze hem meestal gematigd, werd moe van de stemmen die dan door haar hoofd klonken. Stemmen van dieren, planten, dingen. Die klonken hier niet. Alles was hier in harmonie met elkaar. Daar had ze wel voor gezorgd.

Derp.
Ja, Les is depri.
MAAROMDATTOPICNOGNIETAFISWETENJULLIENIETWAAROMHAHA

le jurk:

Voor een laatste keer haalde Katherine de borstel door haar rode haren om ze daarna op te steken. Een paar lokken liet ze langs haar bleke gezicht hangen en keek even in de spiegel. Make-up droeg ze zelden of nooit, straalde liever haar natuurlijke schoonheid uit. Het kon goed zijn dat mensen haar ijdel vonden, maar jezelf mooi vinden was toch iets goed, niet? Toen Savador hakkelend had gevraagd of ze met hem naar het rozenbal wilde gaan had ze meteen ja gezegd. Ze mocht de hoofdmeester wel. De man had haar vertrouwen gewonnen en dat was iets wat niet veel mannen hem na konden doen. Als Savador haar niet het gevraagd was ze waarschijnlijk niet eens gegaan, ookal vond ze Gren een mooie planeet en was ze wel nieuwsgierig naar de LM van het woud. Zonder valentijn op het bal aankomen was iets waarvoor ze het lef gewoon niet had. Haar voeten schoven in redelijk hoge naaldhakken en om het plaatje helemaal af te maken stak ze nog een rode roos in haar haar. Even draaide ze een pirouette om haar eigen as zodat de brede rokken van haar jurk mooi meedraaiden en giechelde even. Valentijn was een mooie dag, een speciale dag waarop je vrolijk moest zijn. Snel gritste ze een een mantel van de kapstok en verliet bijna huppelend haar kamer. Onderweg hing ze de mantel over haar schouders en spelde hem vast met een zilvere speld. De reis naar Gren duurde redelijk lang en verveeld keek ze wat uit het raam. Deze keer had ze geen gezeldschap van Minou of van Savador, deze keer was ze helemaal alleen. Ze zuchtte even en haar groene ogen fixeerde zich even op haar handen. De man kon er ook niets aan doen dat hij het hele gebeuren mee moest gaan organiseren, maar het was toch leuker geweest als hij nu naast haar had gezeten. Na nog een beetje piekeren landde de shuttle met een zachte bonk op de grond en stapte ze voorzichtig uit zodat haar kapsel niet verpest zou worden. Haar lippen waren tot een smalle streep gevormd terwijl ze langs het pad naar het kasteel liep en tegelijkertijd de tuin bewonderde. Het was hier echt betoverend, de ideale plek om zoiets als Valentijn te vieren.

Meh

Hij wist dat het niet toepasselijk zou zijn als hij deze speciale dag zou vergallen met zijn commentaar en norse blikken, maar het was moeilijk te weerstaan. Rozen, rode rozen, overal waar hij keek. Want nu hij voor de uitnodigend openstaande deuren van het kasteel stond en eens wat meer de tijd kon nemen om alles een beetje te overzien vanaf het punt waar je de arriverende mensen kon zien zonder zelf op te vallen, vielen de talloze details hem nu eigenlijk pas echt op. Het was weer eens te zoetsappig voor zijn bittere, sombere, puur Shadraanse smaak. Hoefde nog niet te betekenen dat hij saai was en geen karakter had; hij hield er gewoon wat minder van dan de mensen die er naar uitkeken. Maar goed, vanavond hoefde hij zich nauwelijks te storen aan alle rozigheid. Hij hoefde zich enkel te richten op een persoon die het werkelijk waar waard was, en dat was iets waar hij zich wel op verheugde. Met geleidelijke bewegingen liet Savador zijn bleke handen onder de zoom van zijn elegante overjas glijden, trok zijn donkere pak recht. De fijne stof leek haast te glanzen in het doffe licht van de namiddagzon. Zijn vingers streken de laatste plooien uit zijn pak, zijn pantalon met de kaarsrecht gestreken pijpen. Zacht keelschrapend liet hij een hand langs zijn kaaklijn gaan. Hij had zich geschoren, ook al was dat nauwelijks nodig geweest, en vervolgens wat aftershave in zijn hals gedept, die in vleugjes ruikbaar was als hij passeerde. En misschien was het ook alleen daarom gedaan. Immers verwachtte hij vaak al grootse dingen als er iets stond te gebeuren met een vrouw waar hij zich licht tot sterk aan gebonden voelde. Een nieuw begin dat zijn leven wat kon beteren. Hij had al tijden een sterke behoefte aan een oppepper. Al die haatdragende leerlingen dagelijks om hem heen, zijn naam die door het slijk werd gehaald, de dood van zijn vrouw, de drukkende stress om zijn moederloze gezin een beetje te kunnen onderhouden, zijn onzekerheid tegenover Katherine, Uda en de band die hij met Neara had en die ongetwijfeld als meest ingewikkelde relatie kon worden bestempeld hadden hem gemaakt tot de verbitterde man die hij vandaag de dag was. Daarbij opgeteld nog alle incidenten die hij in het verleden had meegemaakt, maar vooral dat waren de punten die tegenwoordig speelden. Het zat hem dwars, had tevens voor een zware depressie gevolgd. Soms wilde hij gewoon even weg van dat alles, maar zodra zijn wekker 's ochtends afging en hij een voet buiten zijn kantoor zette begon de ellende weer van voor af aan. En niemand die hem dat schouderklopje gaf wanneer hij het het meest nodig had, want zelfs het schaarse aantal mensen dat er voor hem was ontbrak dan vaak. Savador slaakte een kleine zucht en rechtte zijn rug. Vandaag was het ook Valentijnsdag voor hem. Als de leerlingen hem een beetje met rust lieten kon het leuk worden met Katherine. Kathy; hij had veel aan haar gedacht, al had hij het zichzelf verboden voor hij verstrengeld raakte in een web van verwarde emoties. Maar hij kon er weinig aan doen of hij zag haar in alles in de omgeving terug; rozen die zo rood waren als haar haar, het groen en pracht en praal zoals in haar sprankelende ogen. Hij wist dat hij er niet aan mocht denken, dat zij te jong was en hij te oud. Maar het was de eenzaamheid die het verlangen baarde naar iemand zo zachtaardig en trouw die de lege plek naast hem in bed opvulde. De plek die tot zijn grootste spijt te vaak werd bezet door een heksachtig figuur, ijskoud in omvang, iemand waar hij in de hoop voor een nieuwe moeder voor zijn kinderen alweer een halfjaar mee getrouwd was maar waar hij niet eens van hield. Het was een twist aan gedachtes, want ook Neara was nog altijd niet uit zijn hoofd verdwenen. De blankharige vrouw bleef hem zelfs in gedachten en dromen nog tergen, de eindeloze sadist. Hij moest altijd op zijn hoede zijn als ze in al haar complexe glorie in zijn buurt was, uitkijkend voor het nieuwe spelletje waarmee ze hem als de ongebluste hidalgo kon laten figureren zonder dat hij het in eerste instantie ook maar doorhad. Dat maakte hun relatie zoveel chaotischer dan die van anderen. Maar anderzijds ook zoveel gepassioneerder als het erop aankwam. De hele wereld was hun speelbord als ze zich los lieten gaan in één van die diepgaande spelletjes. De vlammen spatten ervan af, en daarbij maakte het niet uit hoeveel ze van elkaar verschilden. Uiteindelijk werd één van hen in alle verontwaardigheid achtergelaten om vervolgens in de relatie een meer haat-liefdesverhouding te ontwikkelen. Tot ze elkaar weer opzochten, toevallig tegenkwamen of juist ontliepen en het spel weer van voor af aan begon. Beiden konden niet meer ontkomen aan die routine. Het was iets geworden waarin alle anderen slechts simpele toeschouwers waren. En dat was waar Savador ook zo bang voor was vanavond. Hij wist niet of Neara kwam, of ze überhaupt een reden had om Valentijn te vieren. Maar ze ging zijn avond niet verpesten.
'Hoe sneller dit over is, hoe beter, niet?' klonk het opeens rechts van hem. Nors keek Savador op, draaide zijn hoofd om op zijn eenmalige danspartner neer te staren. Slechte zet. Dat ze er op zo'n manier al over moest beginnen..
'Ik voel me weer bijzonder gewaardeerd,' toornde hij op bittere toon. Hij werd er moe van om steeds maar als oud vuil behandeld te worden, of het idee kreeg dat hij niets meer waard was dan anderen. Zelfs op een dag als deze, zo bleek maar weer. Zonder haar aan te kijken bewoog zijn arm traag opzij, haar een kleine roos voorhoudend. Inktzwart en enkel het knopje, maar het was een uiting van sympathie. Want hoe slechtzinnig en humorloos hij ook mocht zijn volgens velen, hij kon heus wel een heer zijn met goede manieren. 'Er is vast iemand waarmee je liever had gedanst.' Savador had zijn humeurige blik alweer gericht op de rode loper, starend naar arriverende personen die er niet waren. Toch leek de uitdrukking op zijn bleke gelaat iets te verzachten bij die volgende woorden. Hij had het meer persoonlijker opgevat, maar de schuld leek meer op de ander genomen te worden. Met licht opgetrokken wenkbrauwen die zijn gezicht in het geheel wat minder rigide lieten ogen, misschien zelfs wat toegenegen, keek hij Lesaiah weer aan. 'Ik zou liegen als ik zei dat de fout niet bij jou lag als het op de spanning en verslechterde sfeer tussen ons neerkomt,' reageerde hij op een veel kalmere toon. Ze had het er immers zelf naar gemaakt. Vond hij. Maar zo weinig als mensen van hem begrepen, zo weinig begreep hij van anderen. Ze wisten niet hoe ze hem het beste konden naderen zonder dat hij in gesnauw en ratelend Shadraans uitviel. Dat was de kunst. Maar wist je het te doorgronden, dan viel je ook echt in zijn straatje.
In een fijne jurk zag hij iemand naderen. Iemand met een elegant, slank postuur, sneeuwwitte lokken, haar hand gelegd in die van een man naast haar. Bij Medusa, nee hè! Savador wist niet hoe snel hij weg moest benen, Lesaiah daarbij onverschrokken aan haar hand meetrekkend tot achter een hoge heg. Daar liet hij haar weer los, maar boorde zijn ogen giftig in de hare.
'Je had me van tevoren wel even kunnen zeggen wie van dat Legendarische zooitje op komen dagen!' siste hij zacht in een uiting van benauwdheid, zijn stem die hij anders het liefst had willen verheffen zo onderdrukt - bang om gehoord te worden. Niet dat ze er geen plezier van hadden om hem op allerlei manieren zoveel mogelijk dwars te zitten, dat wist hij inmiddels wel. En Lesaiah moest net zo zijn, schijnheilig als ze was. Door de dichte takken van de heg gluurde Savador naar de persoon die hij van het leven kon beroven en tegelijkertijd zo kon liefkozen. Ze stond daar maar, afgedwaald van het rechte pad naar de grote ontvangsthal in het kasteel, ruikend en weer uitzonderlijk genietend van de simpele dingen in het leven zoals de geur van bloemen. Waarom was ze nu weer gekomen? Alsof het nog niet genoeg was in gezelschap van die Joseph, oude bok. 'Imigh leat,' vloekte hij zacht in zijn thuistaal, zijn vingers geklauwd aan de takken van de heg terwijl hij Neara als een stalker ongezien bleef observeren. Kathy! Hij voelde een vreugdevol gevoel zich van hem meester maken toen hij de roodharige vrouw over de loper zag naderen. Zijn hoofd draaide naar rechts om haar met zijn blik te volgen. Wat was ze weer mooi. Het leek hier wel een expliciete modeshow achter groene dranghekken. Maar het gevoel duurde maar voor even, want bij Medusa; hoe lang moest hij zich hier nog blijven verstoppen. Hij wilde naar Katherine toe zonder gezien te worden door Neara en haar pinguin. De ruzie tussen hen was nog niet bepaald bijgelegd, zachtjes uitgedrukt. Als een zenuwachtige leeuw begon hij langs de heg kleine metertjes te ijsberen, te erg in de ban genomen door zijn eigen moeilijkheden. Daarbij was hij Lesaiah eigenlijk al een beetje vergeten, maar hij verwachtte niet bepaald hulp van haar kant. Wat kon ze ook doen? Beter gezegd: wat kon hij doen? Op het moment dat Savador haar aanwezigheid per toeval weer opmerkte, wierp hij haar een licht ontmoedigde blik toe. Misschien alleen zichtbaar voor het geoefend oog, want hij legde zich niet zomaar neer bij het feit dat hij uit de brand geholpen moest worden. Daar was zijn trots nu eenmaal te gigantisch voor.

Le Luce:

Luce had lang getwijfeld, erg lang.. Maar goed, het wat misschien een manier om haar gezicht eens te laten zien, om eens een andere planeet te zien. Om iets meer van Lesaiah te weten te komen. De keer dat ze haar ontmoette, was niet de beste, maar het kon ook aan Luce liggen. Immers was haar mensen kennis niet het beste. Verder zou het vast zo zijn dat ze meer mensen leerde kennen, en dan ook iets meer contacten had. De enige die ze tot nu toe had ontmoet waren Flynn, Lesaiah en Fealwen. En dit zou daarbij ook een uitdaging zijn. Luce zuchtte even. Ze keek wat onzeker in de spiegel. Ze had niet vaak zulke kleding aan, eerlijk gezegd nooit en ze wist niet zo goed of het dus wel leuk genoeg was. Voor de verandering had Luce haar bril af gezet en in de badkamer gelaten. Haar haar had ze in krullende lokken langs haar hoofd laten hangen, eens iets anders dan de altijd steile lokken die ze had. Luce frunnikte nog wat aan de jurk. Tot hij uiteindelijk redelijk goed hing. God, wie had ooit gedacht dat ze zo nerveus zou zijn, voor een gala nota bene.. Luce was niet het persoon hiervoor. Ze zat liever met een boek op de bank in haar gewone kloffie. Felix miauwde jammerlijk vanaf zijn krabpaal. Luce glimlachte en liep naar de kater toe. De jurk was net iets te lang, waardoor ze hem lichtjes moest optillen, die schoenen deed ze pas vlak voor ze weg ging aan. Hoe ze een avond lang op die killer heels moest doorbrengen wist ze nog niet, maar het zou vast goed komen. Desnoods nam ze platte schoentjes mee, die ze liever droeg, als het niet meer lukte. En als het echt moest zou ze wel op haar blote voeten lopen. En daarbij, sinds eeuwen ging ze op pad met een man, Flynn, niet iets wat ze had verwacht. Ze had afgesproken om hem in het kasteel te ontmoeten. Ze wilde er niet als een 'date' aankomen, want daar deed ze niet aan. Maar het feit alleen al dat ze met hem had afgesproken om gewoon een dans te doen, daar kreeg ze al de rot zenuwen van. Maar die overwon ze wel, hij zou immers niet de enige man zijn van het stelletje. Luce haalde voor de laatste keer een hand door haar haren en schikte het nogmaals. Daarna liep ze naar de bank waarna ze haar muiltjes aan trok, gaf Felix een kus en sloot de deur achter haar dicht, op naar niks, of weinig.
~
Eenmaal aangekomen op Gren wilde Luce het liefst weer een rechts ommekeer maken. Haar nervositeit was opgelopen tot ergens in de top 1000.. Flynn had ze nog niet gezien, misschien kwam die ook wel niet. Dat zou iets typisch mannelijk zijn, vond Luce. Maar ze moest het maar over zich heen laten komen. Het kwam wel goed, vast wel, dacht ze. Luce haalde diep adem toen ze richting het kasteel liep. Haar adem stokte in haar keel bij het zien van het plaatje. Haar enkels werden zowat zwak, of kwam dat door die schoenen? Luce zuchtte even en liep de rode loper op. Keek bewonderend naar alle planten en bloemen. Werkelijk prachtig. Luce wankelde even toen ze niet oplette met lopen. Dit zou echt nog eens een rampen avond worden. Kop op Luce, sprak ze tegen zichzelf, je kan het wel. Luce richtte haar blik voornamelijk naar de grond, kijkend waar ze liep, en af en toe nam ze een glimp op van de omgeving, die nog steeds prachtig was. Luce herkende niemand, maar door de aanwezige energieën wist ze wel dat ze, naast Lesaiah, niet de enige LM was hier. Luce toverde er een klein, zeker uitziend, glimlachje op haar lippen. Luce had zich niet over the top opgemaakt, maar gewoon simpel als ze was. Luce stopte naast een vrouw met sneeuwwitte lokken. 'Ze zijn werkelijk.. puur,' Luce wilde haar niet laten schrikken, maar antwoordde er even simpel op. "Ze ruiken heerlijk," zei ze zachtjes. Misschien was het onbeschoft om er zomaar op in te gaan, maar het was waar, die bloemen roken heerlijk!

Ze was kleiner dan hij. Was praktisch altijd kleiner dan andere mensen, vooral mannen. Maar nu ze op hakken stond, had ze verwacht wel iets meer lengte in te halen. Ach. Ze hoefde zich er in geen geval druk om te maken. Het was en bleef slechts een getal, je lengte. Slechts uiterlijk vertoon. Het hele concept Valentijn was uiterlijk. De meesten zagen het echte onderwerp, doel van de feestdag, niet meer in. Daarbij, had je een feestdag nodig om je liefde voor iemand te tonen? Bij haar weten niet. Ach, ze moest ophouden met het denken over dingen die haar niet aangingen. Liefde was nu sowieso haar gedachten uitgebannen. Ze mocht er niet aan denken, het was fout. In het openbaar mocht ze niet mentaal ineenstorten. Dat deed ze maar alleen. Ze draaide zich half naar de man toe, nam hem met haar groene ogen in zich op. Vlekkeloos, traditioneel, moest ze hem nageven. Voelde de behoefte tot bittere opmerkingen niet opkomen, het ongemak slechts een doffe steek. Alles was dof, vaag de laatste tijd. Z liet geen enkele vorm van emotie zien, geen reactie op zijn bittere constatering. Als hij er zijn avond mee wilde verpesten, was dat niet haar zaak. Zij hoefde hem slechts de eerste dans te gunnen, en dan was haar taak vervuld. Kon ze opgaan in de menigte, als ze dat zou willen. Haar mondhoeken trokken zich lichtjes op bij het zien van de roos. Zwart, maar dat deed er niet aan af dat het een mooie bloem was. Lang geleden, dat ze aan zo min mogelijk wilde denken en dus maar in een bloem opging. Zonder woorden nam ze de bloem aan, stak hem voorzichtig in haar gekrulde haren. Het zwart was in contrast met het wit, maar dat stoorde vast niet. Savador keek haar aan, en nog licht verblijdt door de roos kon ze het niet voor elkaar krijgen om echt geïrriteerd te raken. 'Wel, zo zouden we het kunnen zien. Ik heb geen reden om dat te kunnen ontkennen, nee. We moeten er het beste maar van maken.' Ze sprak wat afwezig, alsof ze ergens anders was, tegen een ander sprak. Haar hoofd zat al vast in de danspassen die ze zometeen moest maken, passen die ze eindeloos had geoefend om maar iets te doen te hebben.
Haar gevoel had haar al aangegeven dat de vrouwe van de Lucht er ook was, in de buurt, maar aan Savador had ze totaal niet gedacht. Natuurlijk, die twee zouden een affaire gehad hebben, of dat had ze eruit op kunnen maken. Erg veel hield ze zich niet bezig met de privézaken van haar collega's, vond een goede zakelijke relatie belangrijker. Vrienden worden was altijd moeilijk met een persoon waarvan je niet wist of hij of zij je zou verraden of niet. Ze schrok van de plotselinge actie van haar eenmalige danspartner, kon niet verbergen dat ze zich erover verbaasde hoe hij reageerde. 'Het spijt me. Ik heb er niet op gelet, de gastenlijst zou ook naar u moeten zijn verzonden. Slordige administratie. Maar ik heb iedereen uitgenodigd. Op uitzondering van je mentor.' Ze kon het gewoon niet; Kon de man niet uitnodigen na wat er gebeurd was. Het was nog te vers, en tegelijkertijd was het oud zeer wat opspeelde. De verwarring waarin hij haar bracht was niet iets waar ze nog eens mee te maken wilde hebben.
Savador's geijsbeer was behoorlijk irritant, zeker omdat ze hier nu stond zonder echt een doel. Kon beter teruggaan, besloot ze maar. En nee, het werd niet toegelaten. Haar twijfel had te lang geduurd, hij keer haar weer aan. De behoefte om hulpeloos haar schouders op te halen was bizar groot, maar ze hield zich in. 'Ik neem aan dat de roodharige je vergezelt vanavond?' In observeren was ze niet heel goed, maar relaties tussen mensen doorzag ze vrij vlug. Bovendien was de reactie van de man nogal doorzichtig geweest. 'De vrouwe van het Licht is ook aangekomen, ik moet hen even spreken. Over tien minuten in de zaal?' Ze bood hem maar al te graag een indirecte uitweg, probeerde in elk geval niet meer haat te creëeren. Haar stappen waren nu sneller, maar nog steeds beheerst en gracieus. Haar oude, hoofse manier van lopen keerde vrijwel automatisch terug. 'Rozengeur en maneschijn, is het niet?' wist ze nog net te reageren op Luce's woorden, hopend dat ze niet inbrak op een gesprek. Ze was ondertussen weer tot stilstand gekomen, haar jurk weer elegant om haar lichaam vallend. Lang niet zo elegant als Neara, dat was onmogelijk. Maar het kwam ergens wel in de buurt. Hoopte ze.

De tonen van muziek die op een viool gemaakt werd, vulde heel de kamer terwijl de man geconcentreerd naar het muziekblad keek. Dit liedje had hij al lang niet meer gespeelt, dacht dat het in de vergetelheid was geraakt. Het was een van de eerste liedjes die hij geleerd had om te spelen. Flynn moest even kalm worden vooraleer hij naar het Rozenbal ging. Hij moest toch iets gaan doen op die dag, had geen zin om weer zoals elk jaar alleen in zijn kamer te zitten met wat bier en eenzaam dronken worden, net zoals op de dag dat Samantha stierf. Hij had Luce meegevraagd naar het bal, niet echt als zijn date, gewoon als danspartner. Zij was op dit moment na Les de enige vrouw van heel de school die hij kende. Later zou hij nog altijd met haar kunnen praten als de vrouwe van het licht moe gedanst was. Aan die gedachte verscheen er een flauw glimlachje op zijn gezicht. Als je met hem danste, moest je het bijna de hele avond vol houden omdat hij er gewoon van hield. Op Erd danste hij bijna elke avond met een andere vrouw omdat de eerste even moest uitblazen. Zie je wel dat zijn conditie beter was dan dat van de meeste vrouwen? Na ongeveer een halfuurtje hield de muziek op en stopte Flynn de viool terug netjes in zijn koffer. Het was tijd om zich klaar te maken, want hij kon Luce toch niet laten wachten? Hij zou een vrouw nooit laten wachten, zelfs niet als ze de hele tijd tegen hem zou snauwen ofzo. Niet dat hij dacht dat Luce dat zou doen, daar was ze volgens hem veel te lief voor, maar je wist maar nooit wat er kon gebeuren. De zwarte schoenen werden samen met een zwart jasje uit zijn kast gehaald. Dat jasje had hij al even niet meer aangehad en toch had hij het meegenomen. Misschien had hij een voorgevoel gehad dat hij het toch wel eens nodig zou hebben? Geen idee, het belangrijkste was dat hij het nu aan kon doen. Even streek hij met zijn hand door zijn blauwe haren en zorgde voor een vrolijke uitdrukking. Het zou erg zijn voor Luce als hij daar als een donderwolk aankwam, dus kon hij nu zijn acteerwerk wat gebruiken. Niet dat hij dat veel gebruikte, maar soms was het wel nodig om mensen niet teleur te stellen. Flynn was iemand die daar absoluut niet tegen kon, van die teleurgestelde blikken als je iets verkeerd gedaan had, dan nog liever dat ze tegen hem begonnen te schreeuwen. Nu hij terug even in de spiegel keek zag hij er niet echt uit als een ijdeltuit met zijn merkjeans, witte hemd, zwart jasje en zwarte herenschoenen. Het was niet zo dat hij elke dag voor de spiegel ging staan om te kijken of zijn haar wel fatsoenlijk lag, maar uiterlijk was ook redelijk belangrijk, niet? Zo snel mogelijk haaste de man zich naar buiten terwijl hij onderweg nog een narcis meegritste. Een roos gaf iedereen zijn danspartner al, dan was een narcis tien keer zo origineel.

Toen de shuttle geland was, stapte Flynn met een lichte tegenzin uit. Het was gewoon moeilijk om op deze dag onder de mensen de komen, zonder de brunette van wie hij hield aan zijn zijde. Even klemde hij zijn kaken op elkaar en probeerde de tranen binnen te houden. Komaan, verman jezelf, laat die gedachte je avond en dat van anderen niet verpesten. Met moeite wist hij terug een glimlach op zijn gezicht te toveren en liep hij op zijn gemak de rode loper op terwijl zijn ogen heen en weer schoten. Dat was een van de kastelen op Gren waar hij nog niet geweest was, maar het voelde vertrouwd. De woudmagie hing duidelijk in de lucht en overal stonden verschillende soorten bloemen. Spelend met de narcis in zijn handen liep hij gewoon verder totdat hij een grote bron lichtmagie samen met luchtmagie voelde. Even liep er een rilling over zijn rug toen Luce en zijn tegenpool in zicht kwamen. Tja, ooit had het er eens van moeten komen, maar hij had het eigenlijk liever op een andere dag gehad. De glimlach op zijn gezicht werd iets breder toen hij de woorden van Luce net kon verstaan. Lesaiah had altijd al mooie bloemen en net toen hij er een opmerking over wilde maken, was een bekende stem hem voor. Even glimlachte hij naar de vrouwe van het woud, de vrouw die hij als zijn kleine zusje beschouwde en ging naast Luce staan. "Alsjeblieft," fluisterde hij zachtjes terwijl hij de bloem in Luce's haar stak. Het gele kleurde mooi bij haar jurk. Na een paar seconden draaide hij zich naar de vrouwe van de lucht en stak zijn hand uit. "Flynn Cédric Lumière Yuan. Heer van de aarde." De glimlach die op zijn gezicht stond was gemeend, ookal voelde hij zich redelijk ongemakkelijk. Als hij de vrouw beter leerde kennen zou dat waarschijnlijk wel beter gaan, nu was het gewoon even op je tanden bijten. "Moet ik nog met iets helpen, Les? Of is alles in orde?" Hij kon best behulpzaam zijn als hij wilde, maar nu had hij er even niet meer aan gedacht dat hulp waarschijnlijk overbodig zou zijn omdat er al iemand was die haar hielp. Tja, niets aan te doen.

'Wel, zo zouden we het kunnen zien,' zo luidde Lesaiah's tamelijk kalme woorden op zijn opmerking. Hij waardeerde de vrouw momenteel om haar beheersing. Anderen die zijn woorden en zijn situatie niet doordachten hadden hem al lang met een venijnige snauw toegehapt. 'Ik heb geen reden om dat te kunnen ontkennen, nee. We moeten er het beste maar van maken.' Savador keek enkel zwijgzaam op haar neer, zijn wenkbrauwen lichtelijk verward iets naar elkaar toegetrokken. Hij gaf er geen verdere reactie meer op terug, maar wendde zijn hoofd in plaats daarvan in stilte van haar af. Hij had er geen aanleiding toe kil op terug te reageren, want die was er ook niet. Lesaiah had zich bij de fout die ze volgens hem had gemaakt neergelegd, en dat was iets wat hij allerminst verwacht had. Zoals ze voorheen eigenlijk nog zo in contrast met elkaar waren geweest. Het viel hem op dat ze zijn zwarte roos tussen haar golvende lokken had gestoken. Het leidde hem zelfs aan tot de neiging om zijn mondhoeken bijna lichtjes van genoegen om te laten krullen, maar hij was een moment later wel gedwongen verwoed weg te duiken en Lesaiah daarbij mee te trekken. Zijn temperament was weer typisch Shadraans, maar wie had dan ook het domme idee gekregen het mens uit te nodigen?
'Het spijt me. Ik heb er niet op gelet, de gastenlijst zou ook naar u moeten zijn verzonden. Slordige administratie,' verontschuldigde de vrouw zich rustig over de zaak. 'Maar ik heb iedereen uitgenodigd. Op uitzondering van je mentor.'
'Omdat je persoonlijk problemen hebt met de man?' vroeg Savador scherp. 'Excuseer me zeer, maar wat laat jij je van je slechtste kant zien, zeg. Bij Medusa. Alsof ik geen wrijvingen heb met dat.. mens.' Hij was boos. Wel jan en alleman uitnodigen, gezellig, leuk, feest - behalve de vent waar ze zelf trammelant mee had. En Neara, hup, nodig maar uit. Maar goed, naar hem werd sowieso al niet omgekeken. Hij was maar het hoofdmeestertje dat de boel kon regelen en niets meer dan dat. Dat wist hij inmiddels wel. Savador haalde eens diep adem. Hij moest zich eens niet zo opwinden, leren tot tien te tellen. Lesaiah had ook maar haar best gedaan. En meer dan dat kon ze niet doen. Hij kreeg het pas echt benauwd toen hij Katherine's gestalte tussen de takken en bladeren van de heg op de rode loper zag verschijnen. Medusa, met vrouwen was hij nooit goed geweest. Hij was geen gladjakker die het allemaal eens even ging piepen, geen oor tot oor grijnzende rozensmijter en al helemaal geen stoerdoenerige macho. Wat hij was was een stijve gentleman die met een bevroren hart nodig eens moest ontdooien. En de vrouw vormde daarbij het vuur dat daarvoor kon zorgen. Eerste stappen zette hij dus niet zo gauw. Maar in de traditie van de liefde en heel het tafereel daaromheen was het de man die vaak het initiatief moest nemen, dus moest hij wel. Maar hoe?
'Ik neem aan dat de roodharige je vergezelt vanavond?' Met zijn rug naar Lesaiah toegekeerd beet hij even gefrustreerd op een vuist. Hij draaide zich half om en forceerde zichzelf om de vrouw een blik toe te werpen die geen enkele blijk gaf van zijn onzekerheid en ergens toch wel verlegenheid. Het lukte maar half. 'Ja,' antwoordde hij zo goed mogelijk terugvallend op zijn eigen strenge toontje. Toch sloeg hij zijn blik neer en wendde zich iets te vlug weer van Lesaiah af. 'De vrouwe van het Licht is ook aangekomen, ik moet hen even spreken. Over tien minuten in de zaal?' Hij wist dat het een indirecte aantoning was om voor hem een uitvlucht te creëren, en Savador nam graag die kans aan. Dankbaar dat ze dat op z'n minst wilde doen, ondanks alles wat hij op deze vroege avond al tegen haar had gezegd. 'Uiteraard,' reageerde hij zacht terwijl hij snel achter haar aanglipte. Dat was misschien nog een voordeel tussen hen beiden; ze beschikten allebei over fijne intelligentie. Anders dan die Alejandro die ook maar te dom leek om uit zijn ogen te kunnen kijken. Ergens was hij toch wel opgelucht dat de vent er niet was en Lesaiah hem niet had uitgenodigd. Hij moest het de vrouw diep van binnen toch vergeven om de daad die hij op het eerste gezicht zo egoïstisch had gevonden. Pas nu hij achter de heg vandaan was en zich meer kon richten op de volledige omgeving, zag hij dat er inmiddels nog meer mensen gearriveerd waren. Zojuist was hij nog te diep verzonken in zijn eigen chaotische gedachtestroom om Katherine en Neara om het op te merken, maar aan hun magiebronnen voelbaar waren het de nieuwere machtige personen die de overige plaatsen van de Legendarische Magiërs op zich hadden genomen. Blijkbaar. Een jonge vrouw met donkere krullen en een blauwharige man, gehuld in iets dat hij een half kloffie, half pak vond. Daarnaast was er nog een meisje en een blonde jongen aanwezig, waarschijnlijk de allereerste leerlingen. Neara stond meer op de achtergrond, en snel glipte Savador achter Lesaiah vandaan, - gaf haar nog een haastig kneepje in haar arm als stille dankbetuiging - passeerde gehaast het groepje van Legendarische Magiërs om Katherine uiteindelijk te naderen. Eerst verontschuldigen tegenover het arme schaap, dan zou hij de rest nog vluchtig een hand geven en hópen dat Neara hem niet zag. Hij probeerde zijn benende pas over de rode loper in te houden, en dat lukte hem redelijk. Alleen de emotie op zijn stralende gezicht kon hij niet langer meer verbergen, de tandenontblootte glimlach en zijn warm toegeknepen ogen. Blij om haar weer te zien. En daar had hij alle reden toe, vond hij. Katherine. Kathy. De vrouw die hem dat hartverwarmende gevoel had gegeven dat hij niet alleen was, en niet hoefde weg te kwijnen op zijn kantoortje. Eén van de weinigen van zijn collega's die hem niet verachtte en die hem - ach; gewoon bijstond op een manier die hij echt even nodig had gehad. En daar was hij haar dankbaar voor. Direct toen hij voor de roodharige vrouw stond gleed er een schuldige, zachte trek over zijn bleke gezicht. 'Vergeef me dat ik je niet bij kon staan tijdens de heenreis,' verontschuldigde hij welgemeend. 'Maar ik beloof je - ik beloof je dat ik je zal vergezellen wanneer we weer terug naar de school keren.' Voorzichtig omvatte hij met zijn grotere en mannelijke hand de hare, die slank en rank was, en drukte een zachte kus op de rug ervan. Langzaam rechtte Savador zich weer en liet voorzichtig haar hand weer los. Om zichzelf een houding te geven zette hij een hand losjes tegen zijn heup. Zijn slangachtige ogen gleden even over Katherine heen. Niet nauwkeurig en blijven hangend op ieder klein centimetertje alsof hij naar haar verlangde, nee - eerder kort en vluchtig. Haast alsof hij wilde voorkomen dat ze dat idee zou krijgen. 'Je ziet er.. eh - beeldschoon uit,' hij lachte haar verlegen toe, want ze zag er ook beeldschoon uit. Meer dan beeldschoon. Savador hief half zijn hand op en draaide tegelijkertijd zijn hoofd naar zijn borstzak alsof hem plotseling iets te binnen schoot. Hij trok een kant van zijn zorgvuldig dichtgeknoopte overjas wat open om uiteindelijk een roos uit de binnenzak ervan tevoorschijn te halen. Met beleid verpakt in plastic folie zodat de roos niet geplet zou worden. Hij haalde het er voorzichtig af om de bloem in haar volle glorie te onthullen. Ook deze roos was inktzwart, maar compleet met stengel en frisse bladeren. Aan de kleine uitstulpinkjes op de stengel was te zien dat hij de doorns er met alle inspanning, tijdroof en wondjes van dien er zorgvuldig had afgepulkt. Met de hand. Het viel hem alleen nu pas op dat hij er eentje vergeten leek te zijn. Hij pulkte het er tussen duim en wijsvinger gauw af, want het was toch geen doen als ze haar ranke huid open zou halen aan de gemene stekeltjes.
'Au.' Met een pijnlijk glimlachje stak hij zijn duim in zijn mond waar zijn huid toch was blijven haken. Uit het kleine sneetje vloeide er binnen een seconde het bollende dieprode bloed uit, maar de doorn was er in ieder geval af. Terwijl hij de warmte probeerde uit te stralen die Katherine hem ook schonk, hield Savador haar als geschenk de zwarte doornloze roos voor.
'Fijne Valentijnsdag,' wenste hij haar zacht toe.

⊰ Ondanks dat hij er nog maar net was, was het Rozenbal een evenement die de lieftallige Francis niet kon missen. Toen hij gehoord had dat er een bal was, was hij in zijn nette pak geschoten en had de eerste de beste raket naar Gren genomen. Voor hem was valentijnsdag een geweldige dag. Het was de dag waarop hij zijn liefde toonde aan zijn dierbaren, zijn vrienden en zijn familie. Het was de dag waarop hij hun hele boeketten rozen gaf, gewoon om te laten zien hoeveel hij van hen hield. Het was maar dat hij nog geen geliefde had. Die zou veel meer ontvangen dan zo'n bosje met rozen. Oh, veel meer dan dat. Mensen beschreven hem vaak als ''liefdevol'', gezien het feit hoeveel liefde hij had te schenken. Hij vond het iets prachtigs, ook al was het nog zo fragiel en al snel weer voorbij. Dat maakte niet uit. Ondanks de tegenslagen en de problemen tussen twee personen, het was soms echt alsof ze voorbestemd voor elkaar waren doordat ze steeds maar terug naar elkaar neigden en daar werd Francis soms nogal emotioneel van, moest hij een klein traantje bij weg pinken. Liefde ontstond niet door giften en geschenken, dat had hij wel uitgevonden vroeger met Anna. Nee, het ontstond echt door die... aantrekkingskracht tussen twee personen. Door... Het viel niet goed genoeg te beschrijven, zelfs Francis lukte het maar niet. Nee, liefde moest gevoeld worden met het hart. Het was niet te zien in de ogen van een persoon wat diegene werkelijk voor je voelde, noch was het uit te vinden tenzij de persoon geen moeite deed om het te verbergen. Hoop was een grote factor in het onderwerp maar ja, mensen hoopten vaak te veel maar waren niet voorbereid voor een tegenslag.
Zo had Francis zo veel gehoopt op een gunstig antwoord van Anna, hij had gehoopt op die vier magische woordjes die haar lippen zouden verlaten en gericht zouden zijn op hem. Hij had veel gehoopt. Ze konden een gelukkig leventje leiden met z'n tweeën, geweldig schattige dochters of zoons krijgen en voor altijd bij elkaar zijn door het truukje met de leeftijd stop zetten. Maar helaas, haar hart sprak niet de woorden waar Francis zo veel op gehoopt had. Op dat moment leek zijn wereld wel in te storten, leek de zon slechts een klein sterretje aan de hemel, waren de bloemen zo vrolijk dat Francis ze wou platstampen samen met al het andere spul wat hij haar gegeven had. Zijn stem was afgekapt, hij kon geen geluid uit zijn keel krijgen dus had hij haar een waterige glimlach geschonken en maakte hij dat hij weg kwam, verscheurd. Een onbeantwoorde liefde was het geweest. Oh lieve God, laat het nooit iemand gebeuren, hoopte Francis, wetend hoe gruwelijk het voelde wanneer iemand niet van jou hield terwijl je zelf helemaal hoteldebotel was. Maar ergens was het ook maar goed dat het gebeurd was anders was hij weer zo hard van stapel gelopen, had hij waarschijnlijk weer zo'n blunder begaan en poef, hij was weer drinkend te vinden in een kroeg.
Met soepele pasjes verliet Francis de shuttle, kwam oog in oog met een prachtig kasteel, recht ervoor een mooie grote rozentuin. Het was al donker en de maan en sterren schitterden aan de hemel, maakten het zicht zowaar mooier. Hij had Gren altijd een mooie planeet gevonden maar dit sloeg echt werkelijk alles. Met een glimlach om zijn lippen liep hij richting het kasteel, wierp zijn blik op de mooie rozen. Met zijn liefde voor bloemen voelde het alsof hij in de bloemenhemel was. Hij keek weer weg, moest eerst maar eens de andere LM's zien te vinden zodat hij zich kon voorstellen. Tot nu toe had hij alleen Alejandro gesproken maar die kende hij al. De rest kende hij echter niet. Al snel voelde hij de energie van de andere LM's in de buurt. De Vrouwe van Woud en van Lucht waren er al. De Vrouwe van Licht arriveerde ook. Ook de Heer van Aarde was er. Mooi, kon hij gelijk een gedeelte van de groep al ontmoeten. Zijn blauwe ogen vingen toen vier mensen in de tuin op. Ze stonden bij elkaar en de kracht leek van hen af te stralen. Dat waren zeker de overige LM's. Hij haalde even diep adem, liep toen op ze af met nog steeds een stralende glimlach op zijn gezicht. Toen hij eenmaal bij ze stond, stelde hij zich netjes en trots voor, stak daarbij zijn hand uit. 'Francis Jourdain Lyon Bonnefoy. Ik ben de nieuwe Heer van Vuur.'

Ze had haar jurk zorgvuldig uitgekozen en flinke hakken aangedaan zodat haar lengte niet al teveel als een lachertje gezien zou worden. Ze had een paar decoratieve clips in haar rode haren gestoken, armbanden omgedaan en zich alsnog klaargemaakt voor de festiviteiten van het Rozenbal. Valentijn, zo'n dag die zij alleen maar kon doorkomen met een zwaar hart. Ze had niet eens iemand om mee te gaan, naar dit feest, maar ergens maakte haar dat ook niet uit. Ze had Kendal nog lang niet achter zich gelaten. Eerst had ze helemaal niet willen gaan, had ze samen met Bela opgekruld op haar bed willen liggen om de stilte in zich op te nemen en te hopen, dat die ook eens blijven zou. Maar ze was hier niet gekomen om haar oude leven voort te zetten. Ze was hier gekomen om dan eindelijk die stap te zetten naar verandering. En als je sprong moet je goed springen ook. Wat had je nu aan een collega die zich met niemand bemoeide en alleen op haar kamer zat? Niets, ze moest het socializen volhouden, naar het feest gaan. Iedereen was er immers! Tenminste, dan nam ze aan. Lesaiah organiseerde het feest, Luce zou wel komen, de Heer van de Aarde die ze nog niet ontmoet had, Neara en misschien ook wel de nieuwe Heer van het Vuur. Allemaal mensen die ze nog niet ontmoet had. Maar die ze wel wilde ontmoeten. Dus, als iedereen ging.. waarom zij dan niet? Plus dat Lesaiah vast enorm haar best gedaan had op dit feest en ze moest eerlijk zeggen dat, nu ze naar binnen gelopen was, ze onder de indruk was. De vele bloemen, al het mooie en lieve. Ze had gewild dat het haar niets gedaan had, dat het haar niet interesseerde. Dat hielde ze zichzelf koste wat kost voor. Ze wilde hier niet in huilen uitbarsten en vervolgens rondstrompelen als een zombie. Dus toverde ze een kleine lach op haar gezicht, rechtte haar schouders en liep het kasteel in. Het was werkelijk mooi, ze kon er niets anders over zeggen. En ze was wel vereerd dat ook zij uitgenodigd was naar dit feest, ze werd niet genegeerd ondanks dat ze de jongste van het stel was. Oh, de aanwezigheid van de anderen was ook te bemerken. Ze zag vijf mensen in een groepje staan, herkende Luce en Lesaiah. De anderen kende ze niet, maar ze wist zeker dat het LM's waren. En aangezien het een man en een vrouw waren.. Net op tijd was ze, om de woorden op te vangen van een blonde man. Francis. De nieuwe Heer van het Vuur. Goed, dat was alleen maar fijn om te weten. Misschien was het niet zo'n slechte keuze geweest om te komen, iedereen was er inderdaad. Ze ging bij het groepje staan, bemerkte dat iedereen langer was dan haar. 'Goedenavond,' groette ze, met haar lach op haar gezicht. Die lach moest blijven, misschien werd het dan wel een leuke dag, voor het eerst in zoveel jaren. 'Aangenaam, Heer Francis,' richtte ze zich daarna tot de man. 'Ik ben Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, Vrouwe van het Water.' Zo, hop, kennismaking ook weer achter de rug. Het kon wel leuk worden.. toch?

⚜ Het feit dat ze zijn hartslag en ademhaling altijd in haar geest had, boven al het andere uit waar ze automatisch op lette, had ze na lange tijd maar geaccepteerd. Ze kon er niets meer aan doen, niets meer aan veranderen; het enige wat er nodig was om te gebeuren was ervoor zorgen dat het niet verder zou groeien dan dit. Dat zou een makkelijke taak zijn, niet? Zoals ze altijd had gedaan als ze op het punt was gekomen dat er een einde aan gebrouwd moest worden. Ondanks de andere omgeving, en het feit dat ze eigenlijk haast dagelijks hem tegen het lijf kon lopen was haar wil sterk. Ze zou niet weer zo zwak zijn als voorheen, ze zou zich niet laten verlijden, in welk opzicht dan ook. Joseph was een veilige haven om mee te nemen, en ze zou geen last van hem hebben. Met gesloten ogen nam ze de geur van de bloeiende roos in zich op, alsof ze de geur nog nooit geroken had. Langzaam opende haar ogen zich weer, keek naar de bloedrode bladeren ervan en krulde haar mondhoeken haast vrolijk om. Haar hand gleed door, naar een van de achterste rozen die haast buiten het beeld van de gasten hing. Daar zou niemand het missen, niet in deze zee van rozen. Voorzichtig pakte ze de stengel van die bloem, stond hoog op haar tenen naar voren gebogen, lijkend alsof ze elk moment naar voren kon vallen. Zachtjet hoorde enkel haar eigen gehoor de zachte knak die de stengel maakte, waarna ze elegant terug bewoog met de bloedrode roos in haar handen. Ze sloeg haar ogen opzij op, naar de vrouw naast haar. Het was de eerste keer dat ze haar gezicht zag, maar verder wist ze alle openlijke informatie die er over haar was. ‘Groot gelijk,’ beaamde ze de woorden van de vrouw met haar zachte, zangerige stem. ‘Luce, was het niet?’ alsof ze de informatie niet zou weten, stelde ze de vraag met volle vriendelijkheid terwijl ze haar slanke gestalte naar haar toe draaide. Soepel gleden haar slanke, lange piano vingers tussen haar krullende lokken met hun zuivere gegolf. Toen haar handen weer zakte bleef de roos aan de zijkant van haar hoofd hangen, geheel in elegantie met de rode jurk die om haar heen hing. Haar glimlach werd doorgericht op Lesaiah die bij hen was komen staan. ‘Het is prachtig, Lesaiah. Ik hoop dat de roos te missen valt tussen de andere?’ met een haast onschuldige glimlach die doorliep tot in haar ogen duidde ze op de roos in haar sneeuwwitte lokken. De beide vrouwen zagen er prachtig uit, een kenmerk die behoorlijk bekent was bij Legendarische Magicians. Als je de mogelijkheid had de tijd in je lichaam stil te zetten, en jij zelf zo in contact stond met de magie was het haast onmogelijk om als bovennatuurlijk, prachtig wezen over te komen. Bij elk was dat zo, ook bij de man die hen gezelschap ook bijwoonde. ‘Neara Ventus inté Caelum. Aangenaam eindelijk het echte gezicht te mogen zien, Flynn,’ begroette ze de man met de gebruikelijke, vriendelijke glimlach op haar smalle gezicht. Ze had zich neergelegd bij het feit dat de rollen ernstig snel werden doorgegeven als Legendarische Magician. Maar daarbij zou ze zich aansluiten bij het vertrouwen dat hun voorgangers in ze hadden gelegd. Niet geheel zou ze erop vertrouwen, dat was het stomste wat iemand kon doen. ‘Laten we er een prachtige avond van maken, niet? Volgens mij is het dé dag daarvoor,’ haar mondhoeken krulde zich om in de oogverblindende glimlach, waarbij de levendigheid erin in kleinere maten in de zilveren ogen weerspiegelde. ‘Lesaiah, wanneer was je van plan om de openingsdans te houden? En zijn er nog dingen waarbij wij verwacht worden mee te helpen of aan mee te werken?’ richtte ze haar strategische aandacht op Lesaiah, zodat straks niet door een van hen de avond anders zou lopen dan geplant. ⚜

Rustig liep Dominic door de gang. Er was bijna niemand, maar de leerlingen die aanwezig waren. Die irriteerden hem. Met hun opgewonden gegiechel en wijzende vingers. Gefluister. Over wie er met wie ging, door wie zij gevraagd wilden worden. Over de leuke jongens. De roddels over de date van de hoofdmeester. Hij keurde de groepjes leerlingen nauwelijks een blik waardig. Hij liep verder, zijn blik afstandelijk. Een groep meisjes staarden hem aan, charmant glimlachte hij en stond even stil. Liet zijn ogen over de mooiste meisjes glijden. Blozend sloot de linie van meiden zich weer, fluisterden enthousiast en giechelend over hem. Hij was nog redelijk nieuw, knap en mysterieus. Redenen genoeg om hem leuk te vinden. Maar deze onnozele wichten kregen niet meer dan een lach. Zodra ze weer oogcontact zochten verharde zijn blik. Naïeve kinderen, nauwelijks het etiket vrouw waardig. Dit waren suffe, ontzettend saaie kleuters. Meisjes die nog in sprookjes en de kerstman geloofden. Die hoopten dat op een dag hun prins op het witte paard zou komen. Dat de perfecte jongen hen mee zou nemen en van ze zou houden. Die geloofden in eeuwige en onvoorwaardelijke liefde end at soort onzin. Nee, hij had momenteel wel wat beters te doen dan een van deze trutjes aandacht geven. Normaal gesproken vond hij het leuk, amusant om een spelletje met zulke leerlingen te spelen. Ze om zijn vinger te winden. Te verleiden. Alle geheimen en angsten uit een persoon te krijgen. En diegene daarna te vernietigen. Maar nu niet. Het valentijnsbal kwam er aan. Grote posters in alle gangen. Hysterische meiden die wanhopig een date zochten. Klunzige jongens, die verlegen en stuntelig hun droomvrouw meevroegen. Overal rozen en hartjes, schattige kaarten. En hij kon maar aan één ding denken. Aan een persoon om precies te zijn. Hij had haar sinds hun eerste en enige ontmoeting niet meer gesproken of gezien. Op een enkele glimp in de gangen na, wad hij haar niet tegengekomen. Had haar eerst ook een beetje ontweken, was eerst weer op krachten gekomen. Hun ontmoeting had veel van zijn lichaam gevraagd. Het was de slechts denkbare combinatie van omstandigheden geweest. Kou, een shock, extreme vermoeidheid. En nu spookte ze in zijn gedachtes rond. Haat en ruwe passie, sterk verlangen en grote afkeer. Yazuki bracht zulke tegenstrijdige emoties in hem naar boven. Hij wilde haar vergeten, maar ze dook steeds weer in zijn hoofd op. Haar ijskoude ogen. Als hij een meisje zag lopen, zag hij haar weer voor zich. Haar sierlijke bewegingen, hoe ze soepel op een natuurlijk ritme wandelde. Bij haar verbleekten alle anderen. Ze verschoven naar de achtergrond, werden zo mogelijk nog oninteressanter. Zij was de grootste uitdaging die hij tot nu toe had gehad. De vorige keer had hij bijna verloren. Wat in zijn ogen tegen alle natuurwetten inging. Hij won altijd. En won hij niet. Dan zou je het niet meer na kunnen vertellen. Dan zou hij je vakkundig met de grond gelijk maken. Zorgen dat alle brokstukken werden vernietigd. Hij zou niet rusten voor hij had bereikt wat hij wilde hebben. En wat hij wilde hebben. Dat was lastig in woorden uit te drukken. Hij wilde haar hebben. Ze was van hem. Zijn spelletje. Zijn ontzettend interessante prooi, tegenstander beter gezegd. Want prooi impliceerde dat ze niet terugvocht. En dat deed Yazuki wel. Dat had hij meteen gemerkt, de eerste seconde van hun ontmoeting had ze de leiding willen nemen.

De groep had het maar opgegeven. Ze lieten hem weer met rust en hij zette zichzelf weer in beweging. De eindeloze gang kwam maar niet tot een einde. Geirriteerd versnelde hij zijn pas. Hij had geen haast, had geen doel. Geen afspraak waar hij naar toe moest. Maar toch wilde hij dat hij bij zijn bestemming arriveerde. Hij was op weg naar het lanceringsplatform. Vanaf daar zou hij naar Gren gaan. Eerst moest hij bepalen of hij een partner meenam. En zo ja, moest hij er nog een kiezen. Meteen dwaalden zijn gedachtes weer af naar dat ene onderwerp. Het verboden woord. Yazuki. Hij moest niet aan haar denken. Ze was zijn aandacht niet waard. Dat bleef hij zichzelf voorhouden. Eindelijk de afslag die hij moest hebben. Hij ving een glimp op van een wel heel bekende achterkant. Geschokt stond hij stil. Zag hij het nou goed? Ja. Zij was het. Hij had het kunnen weten. Had kunnen voorspellen dat hij haar niet eeuwig kon ontlopen. En ergens had hij dit wel verwacht. Dat ze net op het verkeerde moment op zou duiken. Ze was gewoonweg het irritantste wezen in het universum. Dat ze zelfs zonder het te weten hem zo kon irriteren. Door simpelweg ergens te zijn. Gewoon haar aanwezigheid was al genoeg om een bijtende haat in hem te laten groeien. En tegelijkertijd ook de neiging om haar weer aan te raken. Hij ademde even diep in, stopte moeiteloos alle haat weg. Het was een routine geworden om zijn gevoelens te verbergen en alleen te laten weten wat hij wilde dat ze wisten. Hield ze een illusie voor, die de onnozele halzen als zoete koek slikten. De anderen, de buitenstaanders, mochten niet zien wie hij werkelijk was. De omstaanders moesten in hun waan blijven. In hun naieve wereldbeeld blijven geloven. Niemand mocht zijn ware ik zien. Tenminste niet totdat hij ze volledig in zijn greep had. Pas dan kon hij zijn lieve masker laten zakken. Pas dan waren charmante lachjes en aardige opmerkingen overbodig. Hij trok zijn kraag goed en liep ontspannen verder. Hij naderde haar van achteren. Ze zou het niet horen, het was hier drukker dan op de gang. De hal was gevuld met opgewonden gekwetter van allerlei koppeltjes. Hij boog zich naar haar oor. ''Yazzie, darling, wat een genoegen je weer te zien.'' fluisterde hij koeltjes. ''Ik hoop dat je een beetje kan dansen.'' Hij draaide om haar heen en keek recht in haar blauwe ogen. Licht spottend lachte hij. Ze zou vast wel meegaan. Want weigeren of weglopen was te makkelijk. En makkelijk was saai, uitdagingen waren aantrekkelijk. ''Laten we gaan, voordat we te laat zijn. En ik heb een hekel aan te laat komen.'' Hij voegde daad bij woord en nam haar bij de arm. Onder lichte druk voerde hij haar mee naar buiten. Op het lanceringsplatform was het een drukte van belang, maar hij manouvreerde tussen de stelletjes door tot hij een lege shuttle vond. Meteen sloot hij de deur, voordat er nog anderen binnen konden komen. In liefde had hij geen zin. De hele reis negeerde hij haar volkomen. Sprak geen woord. Keek enkel uit het raampje. Af en toe wierp hij toch een blik op Yazuki, maar hij ontweek oogcontact. Ze was niet interessant en dat zou ze merken ook.

~x~

Het was zo roze. Zo ontzettend gevuld met bloemen. Hij walgde er nu al van. Hij was uit de shuttle gestapt en had het meteen geroken. De rozengeur had hem overspoeld, had alle andere geuren verdrongen. Geen enkele centimet was onbedekt gelaten, het hele kasteel was versierd met slingers en rozen. Overal waar je keek rood of roze. Als het kasteel er van de buitenkant al zo liefdevol en weerzinwekkend was. Hoe vreselijk moest het dan binnen zijn. Het zou een hel worden volgestopt met naieve vrolijke kinderen. Vol met liefde. Hij keek achterom naar zijn grootste vijand en tegelijkertijd ook zijn grootste verleiding. Onschuldig en charmant wachte hij haar op. Hij viste voorzichtig een donkerrode roos uit een bos. Met een sierlijk gebaar reikte hij de roos naar Yazuki. ''Oh, lieverd, voor ik het vergeet... Wil je mijn Valentijn zijn?'' vroeg hij met een spottende stem. Zijn hele houding volkomen onschuldig en liefdevol. Voor een toeschouwer leek het net echt. Alsof hij haar echt beminde. Alsof hij echt liefde voelde. Maar Yazuki zou het wel merken. De haat was aanwezig. Duidelijk aanwezig. Maar alleen voor een geoefend oog. Geen van de leerlingen zou het doorzien, behalve zij. ''Dat was ik nog vergeten te vragen daarstraks. Mijn diepe, diepe excuses.'' Ondanks zijn zorgvuldigheid prikte hij zijn vinger aan een vlijmscherpe doorn. Een druppel bloed welde op en hij bracht rustig zijn vinger naar zijn mond. En met grote onschuldige ogen wachtte hij haar reactie af. Het spelletje was al o zo leuk geweest. Maar nu, nu ze allebei hun masker op hadden. Nu werd het zo mogelijk nog interessanter. Een nog grotere uitdaging. Dominic voelde al aan dat dit een heerlijke avond zou worden. Hij was in zijn element. dit was zijn ding. De schone schijn ophouden tegenover onwetende voorbijgangers. Maar ondertussen telkens hatelijke, spottende, uitdagende opmerkingen maken. Verpakt in lieve gebaren en een zoete toon. Heerlijk. Deze keer zou ze niet zo makkelijk de touwtjes in handen nemen. Hij nam de leiding en zou die niet snel weer teruggeven.

Katherine en keek haar ogen uit toen ze de rode loper op liep. Het was hier werkelijk prachtig, bijna magisch. Je zou het niet snel verwachten van een Shadraanse, maar ze vond de bloemen mooi, vond ze lekker ruiken. Sommige Shadranen mochten haar niet omdat ze haar abnormaal vonden. Dat moest ze zelf ook wel eerlijk toegeven, ze was enig in haar soort. Geen andere Shadraan zou kunnen opschieten met een lightmagican en kwam echt graag onder de mensen, gewoon voor het gezelschap zonder dat er iets achter zat. Haar groene ogen fonkelden gelukkig terwijl ze haar hand even uitstak om een paar van die betoverende bloemen aan te raken. Zoiets zou echt alleen een legendarische magican kunnen en ze stond zegmaar te popelen om die vrouw te ontmoeten, maar dat moest nog maar even wachten aangezien Savador net kwam aanlopen. 'Vergeef me dat ik je niet bij kon staan tijdens de heenreis. Maar ik beloof je - ik beloof je dat ik je zal vergezellen wanneer we weer terug naar de school keren.' Katherine knikte, maar wuifde de verontschuldiging weg met een lichte kus op zijn wang. "U kan er toch niet veel aan doen dat je als schoolhoofd bepaalde taken op je moet nemen?" Ze had zich verveeld, ja, maar ze was helemaal niet teleurgesteld of boos. De man had veel dingen aan zijn hoofd en een kwade vrouw kon er niet echt bij. Haar mondhoeken krulden om in een glimlach toen hij wat stotterend zei dat ze er prachtig uitzag. Het jurkje was nieuw, had ze nog niet aangehad omdat er nooit echt een gelegenheid voor was geweest. Het was duur geweest en dan was het ook niet de bedoeling dat je het gewoon op een doordeweekse dag ging dragen. "Danku." Ze bleef het echt doen, bleef gewoon u zeggen omdat ze nooit echt anders had gedaan. Tja, misschien kwam daar op de loop van de avond verandering in, als ze wat losser was. Haar ogen verwijdde zich een stukje en haar mond vormde een 'O' toen Savador een zwarte roos tevoorschijn toverde, eentje waar de doornen vanaf waren. Blijkbaar zat er toch nog zo'n scherp uitsteeksel op en prutste Savador hem er met zijn hand af. 'Au.' Katherine verstijfde voor een moment terwijl de man zijn duim in zijn mond stak. "Gaat het wel?" Wat bezorgd nam ze de gitzwarte roos aan en rook er even aan. Hij rook heerlijk, maar de geur kon ze niet echt beschrijven. Bezorgd richtte ze haar blik weer op Savador terwijl de glimlach terug op haar gezicht verscheen. Ze legde haar hand op zijn arm en dwong hem lichtjes om haar zijn duim te laten zien. Het sneetje was niet diep en zou ook niet zo snel ontsteken. Even gleed ze er langs haar duim heen om zijn pols daarna terug los te laten. "U ook een fijne valentijnsdag." Ze keek even in zijn ogen en gaf een vluchtig kusje op zijn lippen. Ze had wel zin in deze avond. Een avond die ze voor een keer eens door niemand zou laten vergallen

❝ Would it hurt more to die by the sword than to be alive with a broken heart?❞

Haar kalme uiterlijk botste met de verwarring en moedeloosheid die haar innerlijk was. Waar ze wilde huilen en schreeuwen, zweeg ze en lachte ze licht. Hoe ze zich wilde opbergen in zichzelf, liet ze een kalme vrolijkheid uitstralen. Kon het niet helpen, wist te goed hoe het te doen. Zeker hier, in plaats van haar blauwe plekken te tonen, lachte ze vrolijk en loog ze dat zij en Tyrel het naar hun zin hadden. Ondanks dat ieder personeelslid kon zien dat het meisje pijn leed, leken haar ouders het nooit te merken. En daar ging het om, zolang ze maar niets verraadde. Waarom niet, was nu een raadsel. Misschien zou hij haar doden. Een bevrijding zou het geweest zijn. Misschien zouden ze haar weg hebben gestuurd, weg van het kasteel. Op jonge leeftijd had ze het niet kunnen uithouden in de bossen, maar waarom was ze niet op haar twaalfde al weggegaan? Had ze het hele verhaal verteld en daarna haar spullen gepakt? Talent had ze altijd al gehad, en ervaring met wapens had ze stiekem ook al. Niets had haar tegen kunnen houden, niemand hield immers toezicht op haar. En toch deed ze het niet. Had haar blinde vertrouwen in ouderlijke liefde laten leiden, en niet haar verstand. Haar moeder kon niets doen, en haar vader wilde haar toch niet. Ze was ongewenst geweest, maar temidden van wat ze nu had bereikt, begreep ze haar eerdere acties amper. Hoe zou haar broer zich erover voelen, dat zijn zus, zijn nutteloze zus, altijd maar slachtoffer van zijn martelingen, nu de machtigste magiër van de planeet was? Hoe zou hij op haar gezelschap reageren? De legendarische magiërs, hét symbool van macht. Hij zou zijn eigen sokken nog opeten, uit jaloezie. ‘Flynn, ik had je niet hier verwacht.’ Ze klonk verbaasd, maar bleef de beheerste houding aanhouden. Kon nu geen extreme emoties maken, dan zou de dunne muur instorten. Ze draaide zich naar haar collega, die ze meer als broer zag dan wie dan ook, toe, en gaf hem luchtig een kus op zijn wang. ‘Fijn dat je kon komen. Maar hulp heb ik niet nodig, alles gaat prima. Tenzij iemand hier problemen heeft met de organisatie, dan zal ik alles om moeten gooien.’ Veel meer dan luchtige opmerkingen zou het vanavond niet worden, wilde absoluut niemand lastig vallen. En niet dat iemand het wist. Meer dan ooit leunde ze nu over het randje, van leven en niet leven. Haar gedachten dwaalden naar een vreemde deuk in haar krachtveld, alleen maar veroorzaakt door een andere sterke bron. Vuur, maar niet Aidan. En ze had gelijk, hoe kon het ook anders. Ze was hier op haar sterkst, ondanks dat ze er geen voordeel uit zou halen. Hoogstens wat effecten, maar meer niet. ‘Aangenaam, Francis, zoals Fealwen al zei.’ De korte, roodharige vrouwe van het water was ondertussen ook gearriveerd. Dat was zes, ze waren er allemaal. Allemaal behalve Luce’s tegenpool. De witharige man met de rode ogen die ze nu niet onder ogen kon komen, ondanks alles. Kon gewoon niet alles bij elkaar rapen en doen alsof er niets was gebeurd. Alleen de gedachte al maakte haar misselijk. ‘Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, vrouwe van het woud en hoofd van de organisatie van het valentijnsbal.’ Ze glimlachte wat breder, probeerde de ongemakkelijke stiltes te vermijden. Gelukkig was ze niet de enige die daar een hekel aan leek te hebben, en vroeg Neara haar wanneer het zou beginnen, en of ze moesten helpen. ‘We beginnen over een minuutje of tien, Savador en ik openen. Verder lijkt het me gewoon dat we er een mooie avond van maken, zoals je al zei. Volgens mij is Flynn de enige die een date heeft.’ Ze keek de blauwharige heer van de aarde kort aan, net lang genoeg om de boodschap "goed gedaan” over te brengen. Hij had het maar mooi geregeld, kon zo makkelijk een eenzame situatie voorkomen. ‘Hoewel, Neara heeft Joseph. Kennelijk moeten wij het doen met leerlingen, na de openingsdans.’ Ze had geen zin in de formaliteit, maar ze moest wel.

Francis. Take your chance.

⊰Kalm en opgewekt stond hij daar, voelde enige opwinding omdat hij nu eindelijk de groep kon ontmoeten. Het zou sowieso niet lang hebben geduurd voor hij ze zou bezoeken. Het leek hem echter een goed plan om ze te ontmoeten op het bal. Nou wist hij niet helemaal zeker of ze allemaal zouden komen maar zo te zien misten ze maar twee personen. Daar kwam vlug verandering in toen de Vrouwe van Water, een roodharig petite vrouw, erbij kwam staan. Alleen Alejandro was er niet, wat hij best jammer vond maar ergens verbaasde het hem niet. Hij leek niet echt op een... liefdevol typje ook al schreef hij nog wel in zijn brieven dat er iemand was. Vond Francis trouwens niet heel fijn om te horen maar als Alejandro gelukkig was, maakte het hem op zich niet uit. Het deed pijn, ja, maar dat was nog steeds geen reden om niet meer voor hem te vallen. Hij kwam er sowieso niet meer van af, van die aantrekking jegens hem, net zoals je een bloedvlek niet weg kreeg als het te lang op een tapijt lag en opgedroogd was. Daar was het mee te vergelijken. Vroeger was hij - na Anna's dood - ermee begonnen, met het kijken naar die ogen, dat gezicht. Alsof hij naar Anna keek in plaats van naar Alejandro. Het escaleerde verder met de dag en met elke keer dat ze elkaar weer zagen - het bloed droogde op - en op lange termijn werd het zo erg dat hij zich er niet meer los van kon maken, steeds maar die lichtelijke tintelingen voelde wanneer hij hem zag, met hem praatte. Het bloed was niet meer weg te krijgen, liet een afdruk achter die nooit of te nimmer meer zou verdwijnen, zou alleen verdwijnen wanneer hij op iemand anders zou vallen of wanneer de armen van de dood hem zouden omringen.
Hij hield een lichte zucht binnen, hoorde vervolgens de blauwharige man spreken die zich voorstelde aan een witharige vrouw. "Flynn Cédric Lumière Yuan. Heer van de aarde." Flynn dus, wist hij die naam ook weer. Hij richtte vervolgens zijn aandacht op de roodharige vrouw die zich voorstelde aan hem. 'Aangenaam, Heer Francis. Ik ben Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, Vrouwe van het Water.' Zijn tegenpool dus, net zoals licht en duisternis ook tegenpolen waren. Hij knikte, wierp haar een lieflijke glimlach toe. 'Ook aangenaam, Vrouwe Fealwen.' sprak hij. En ondanks dat de witharige vrouw het tegen de Heer van Aarde had, vingen zijn oren toch nog haar naam op. 'Neara Ventus inté Caelum.' Vrouwe van Lucht, merkte hij aan haar weelderige haren die wel leken te zweven. Goed, hij kende het merendeel van de namen al. Hoefde hij ze in ieder geval niet aan te spreken met 'Vrouwe' of 'Heer'. Dat vond hij ook weer zo plechtig. Zelf vond hij Francis genoeg, ze mochten hem zelfs aanspreken met bijnamen. Alles was prima, zolang ze hem maar niet bij zijn twee andere namen zouden noemen want daar luisterde hij simpelweg niet naar omdat niemand hem ooit Lyon of Jourdain noemde. Was ook maar goed. Hij vond de namen niet bepaald bij zich passen.
Francis wendde zich toen tot een andere vrouw, een vrouw met lichtblond haar en stralende groene ogen. Dat was vast de Vrouwe van Woud, sinds hij van de anderen al wist welke magie ze beheersten. 'Aangenaam, Francis, zoals Fealwen al zei. Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, vrouwe van het woud en hoofd van de organisatie van het valentijnsbal.' Francis glimlachte opnieuw, boog zijn hoofd even lichtjes en hief hem weer op. 'Merci, en ook aangenaam kennis te maken, Lesaiah.' antwoordde hij, luisterde vervolgens naar de rest. Zelf had hij geen date meegenomen wat best logisch was sinds hij vrijwel niemand hier kende, behalve Alejandro en die zou hij zeer zeker niet als zijn date mee kunnen nemen. Nou ja, het kón wel en hij had het graag gewild maar hij wist al dat Alejandro het niet zou accepteren. Ten slotte zou hij hem nog verdenken van iets en hij kon zijn geheim beter maar een geheim houden als hij ooit nog met hem om wou gaan. Toch was het best bedroevend, geen date hebben maar hij kon er vast wel het beste van maken met een leerling of met één van de LM's die geen date hadden. Dat laatste leek hem het beste dus richtte hij zijn blik op Lesaiah, charmante glimlach aanwezig op zijn gezicht. Niet dat hij op vrouwen viel of zo, het was gewoon die ene glimlach die hij gebruikte bij zulke voorstellen. 'Daar kan ik best verandering in brengen, Vrouwe. Als je dat in ieder geval wilt.' Hij had helaas even geen roos binnen hand bereik, anders had hij die heus wel aangeboden. 'Zou je mijn date willen zijn, Lesaiah?'

Lalalalalaaaaaaaa~

Nog steeds was hij maar niet aan die jurk gewend, dat zou ook niet erg snel gebeuren gezien het feit dat hij steeds maar friemelde aan de rok van de jurk en de lichtroze satijnen stof haast irritant over zijn benen viel, ertegenaan streek en zorgde voor lichtelijke briesjes die ze alleen maar deden rillen. Hij keek opzij naar Alois, ietwat onzeker over zijn hele verschijning maar wist nog te glimlachen door zijn lieve compliment. 'Dank je... Jij ziet er ook prachtig uit in je pak.' zei hij vrolijk, vond dat Alois er geweldig uit zag in pak. Het was anders dan normaal, wanneer hij die korte broekjes droeg. De korte broekjes waren leuk, stonden hem zeer schattig en gaven Noah wat om naar te kijken(niet zijn schuld, het was de puberteit). In pak zag hij er echter ook heel stijlvol uit, het gaf hem een soort gentleman-beeld ookal was hij meer een kind dan een volwassen man. Maar dat was juist wat hij zo leuk vond aan Alois. Dat hij niet zo serieus als anderen was, zich niet zorgen maakten over van alles en nog wat en dat hij in staat was om het kind in Noah te verwekken. Net zoals Alois had hij geen normale jeugd gehad, had nooit echt kunnen doen wat zijn hartje begeerde, was altijd aan het poetsen en schrobben, verder niks anders. Hij had het geluk gehad dat hij ergens houtskool en perkament vond, waar hij vervolgens op begon te tekenen en zo een hobby ontwikkelde, anders had hij helemaal geen talent gehad. Dan zou zijn voornaamste talent nog poetsen zijn. Alois had in dat geval geluk want Noah zou een perfecte huisman zijn als ze gingen trouwen en... Wacht, waarom had hij het nu opeens over trouwen? Ze waren nog niet eens 18!
Zijn wangen verkleurden licht door zijn vreemde gedachtes. Om het niet al te veel laten opvallen keek hij rond, zijn rode ogen verwonderd door de pracht van het kasteel en oh, die rozentuin! Al die vreselijk mooie rozen, puur en geurig met de liefdevolle kleuren van rood en roze met omringende groene bladeren. Hij liet zijn hand van Alois' arm glijden, knielde neer bij een aantal rozen en keek er licht glimlachend naar, alsof hij naar honderdduizen diamanten keek. 'Ze zijn zo mooi.' zei hij verwonderd met een bijna kinderlijk stemmetje, stak zijn hand naar een roodrozige roos uit die precies dezelfde kleur had als de rozen op zijn jurk en pakte die bij de stengel. Hij knakte die door, hield de roos vast tussen twee vingers. Één roosje zullen ze vast niet missen, er waren hier bovendien wel een tienduizend. Hij keerde zich naar Alois, stak de roos in de borstzak van zijn jasje. 'Zo, nu passen we bij elkaar.' zei hij, lachtte vrolijk naar Alois. Hij voelde zich opeens erg opgelaten alsof er iets geweldigs was gebeurt en maar niet kon stoppen met blij zijn. Het geweldige hier was dat hij hier met Alois was, dat hij zíjn Valentijn was ondanks de jurk. Het voelde als een grote eer, alsof hij de koningin mocht vergezellen op een feest. Nu was het echter ook zo dat hij dolverliefd was, dus Alois vergezellen naar het feest voelde nog... meer dan een grote eer. Er waren gewoon geen woorden voor, hoeveel Noah ook nadacht en op iets probeerde te komen. Zijn pogingen leken nutteloos. 'Zullen we naar binnen gaan, Alois?' vroeg hij zachtjes, nog steeds met zijn meisjesstem. Hij had er meer moeite mee dan Alois, vooral omdat zijn stem een heel stuk lager was dan die van Alois en hij meer de hoogte in moest dan hem. Ondanks dat ging het nog wel, klonk hij net goed. Het was niet zo'n overduidelijke neppe meisjesstem die jongens met lage stemmen altijd deden. Nee, bij hem ging het dan nog wel hoewel hij vond dat Alois een beter meisje was dan hij.

Hidden pervert

Le Jurk

Spoiler:

Ze had zo haar eigen ‘problemen’ gehad. Problemen waar niemand wat van af wist. Niemand behalve haar liefdevolle ouders en de dokters met de lange witte jassen en de dikke brillenglazen. Als in een automatisme wreef ze over haar polsen. Geen strakke lederen banden dit keer. Opnieuw drong de geur van de gesteriliseerde kamers haar neusgaten binnen. Wist tegelijk dat dit onmogelijk was. Ze was nu buiten. Zat niet vast in een klein overbelicht kamertje waar iedereen haar kon zien. Het was ongemakkelijk geweest. Gehuld in enkel een wit kleed. Veel blote huid. Haar armen en benen. De handen die haar aangeraakt hadden. Op een dag. Op een dag zou ze eenieder ooit wreken. Alle mensen die er voor gezorgd hadden dat ze daar vast gezeten had. Hoe de buitenwereld schijnheilig voorgehouden werd dat ze in op een kostschool zat. Dat ze daar zat om tot een net meisje opgeleid te worden. Pff. Alsof ze thuis niet genoeg lessen etiquette gehad had. En daarnaast. Ze was nooit bijzonder opstandig geweest thuis. Was het niet overal mee eens geweest maar afijn. Ze had zich altijd naar de wensen van haar vader en moeder geschikt. Zelfs al stond het haar totaal niet aan. Wie was zij immers om hen tegen te spreken niet waar? Daarnaast. Voor de rest mocht ze niet klagen. Droeg ze de mooiste en duurste kleding. Kreeg de allerbeste educatie. Werd zelfs voor de normen van het vrouwelijk geslacht uiterst hoog opgeleid. Zowel wat betrof bepaalde vakken als dans en zanglessen. Zo speelde ze bedreven piano en viool ook nog. Wist ze dat ze geen onaangenaam stemgeluid had maar had het nooit meer beoefend. Simpelweg omdat ze niet wilde dat haar ouders haar op die manier ook nog konden gebruiken. Want o wee wat hadden ze al ontzettend vaak gebruik van haar gemaakt. Op welke manier dan ook. In het begin was het vooral om mensen te vermaken. Zo moest ze geregeld dansen voor groot plubliek samen met haar grote broer. Speelde ze gedreven op haar viool of liet haar slanke vingers over de toetsen van haar sierlijke witte vleugel glijden. Haar haar dan netjes opgestoken. Haar lichaam gehuld in een mooie jurk en opgemaakt als een echte barbie. Zo over de top naar haar smaak. En toch. Toch hadden ze het lef gehad haar weg te sturen. Op te sluiten. Haar vrijheid af te nemen. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten terwijl ze in de spiegel keek. Haar spiegelbeeld keek met een blik vol haat terug. Op haar eigen manier zou ze nog wel voor dat ‘tuig’ zorgen. Met dat plan was ze al lang begonnen. Niet zomaar in een wilde weg zou ze ze uitmoorden. Oh gut nee. Dat was niet aan haar besteed. Een barbaar was ze immers niet. Een sadist. Ja dat zeker. De ander eerst zo veel pijn laten lijden. Dat was haar doel. Tot dat het smeekte vernietigd te worden. Dat was altijd een bevredigende gedachte. Ze knikte haar spiegelbeeld eens toe en toverde toen een engelachtige glimlach op haar gezicht. Boog nog iets voorover om nog een extra laagje mascara over haar wimpers te strijken en klakte toen eens met haar tong. Precies goed zo. Ze had zich niet overdreven opgemaakt. Enkel haar ogen had ze smokeyeyes gegeven. Vond het wel prima zo. Geen kersenrode lippen voor haar. Haar ravenzwarte lokken voor deze ene gelegenheid eens gekruld en deels opgestoken. Enkele lokken hingen los en krulden sierlijk mee langs haar gezicht. Voor gala’s en andere gelegenheden had ze extra nog wat jurken meegenomen. Kwam altijd van pas bleek maar weer. Met een sierlijke worp gooide ze de mascara op haar bed en streek met beiden handen over de gladde stof van haar blauwe jurk heen die haar lichaam nauw omsloot en haar vrouwelijke figuur goed uit deed komen. De jurk had geen mouwtjes. Zat in haar nek vast met een zilveren band die door liep tot onder haar buste en van daaruit weer door liep tot over haar rug en onderrug. Daarbij werd haar gehele rug bijna ontbloot en zelfs een klein gedeelte van haar buik zelf. De stof van de jurk had diezelfde blauwe kleur als haar ogen hadden. Zelfs haar oorbellen waren op de jurk afgestemd. Lang en zilverkleurig met aan het einde een klein blauw steentje. Griste het handtasje van haar nachtkastje af en opende de deur om de overvolle gang van haar etage op te stappen.

Zelfs de meeste Shadranen hier waren opgewonden over het feest dat men Valentijn noemde. Geërgerd rolde ze met haar ogen. Het boeide haar eigenlijk totaal niets. En toch wilde ze het niet missen. Het was wel een gala. En gala’s waren uitgelegen mogelijkheden om nieuwe mensen te leren kennen was het niet. En om je eens extra mooi op te tutten. Niet dat ze dat nou helemaal geweldig vond maar ze vond het toch wel zeer belangrijk om er goed uit te zien. Een jongen riep iets naar haar. Dat ze naar hem toe moest komen. Langzaam draaide ze zijn hoofd in zijn richting met de engelachtige glimlach nog rond haar lippen. Kneep haar ogen eventjes toe en zuchtte toen eens. Naïevelingen. Sierlijk draaide ze zich om en liep in sierlijke passen recht op de jongen af. Haar hakken maakten en klakkend geluid met iedere pas die ze zette. Haar blik strak op de jongen gericht terwijl ze nog altijd recht op hem af liep. Recht voor hem bleef ze stil staan. Zodat haar hoofd nog maar vijf centimeters van die van hem verwijderd was. Ging daarbij express op zijn teen staan en legde haar slanke wijsvinger tegen zijn lippen. ”Shhtt.” fluisterde ze zacht terwijl ze naar voren boog richting zijn oor. ”Tututu. Zo versier je toch geen meisjes mijn beste? Je moet wel beter je best doen hoor.” zei ze waarna ze weer terug naar achter boog en hem zoetjes aan keek en eens overdreven met haar helblauwe ogen knipperde. Daarna haalde ze haar vinger van zijn lippen af, zette een ruime pas naar achteren en duwde hem ruw naar achteren. De lieve uitdrukking was van haar gezicht verdwenen en met een blik vol misgenoegen en walging keek ze hem aan. ”Geen wonder dat je geen date hebt.” zei ze hardop met een spottende toon. Gaf hem een knipoog en draaide zich toen weer van hem en zijn vrienden weg om met ruime, sierlijke passen weg te lopen. Had ze ergens hekel aan dan waren het van die grootgebekte jongens die dachten dat meisjes maar gewoon naar ze toe kwamen als ze dat wilden. Alsof ze ze konden commanderen. Af konden richten als puppies. Een zucht kwam over haar lippen. Dat ze überhaupt al weer tijd aan zo’n persoon had verspilt. Haar helblauwe ogen gleden zo nu en dan keurend over een jongen heen die ze tegen kwam in de hal. Inmiddels was ze al bij de algemene hal aangekomen. Maar nog altijd had ze niet iemand gevonden die kon tippen aan Do.. Meteen stond ze stil. Had ze niet de afspraak gemaakt daar niet meer over te praten? Inderdaad. Yazuki ademende eens diep in sloot haar ogen voor een seconde of drie en begon toen weer te lopen. Dominic. Ze haatte hem. Haatte hem meer dan alle andere mensen die ze haatte bij elkaar. En dat waren er veel. Heel veel. En tegelijk. Tegelijk voelde ze zich aangetrokken door hem. Wilde hem meer dan wie dan ook. Verlangde naar hem. Het was slecht. Heel slecht. Vooral omdat hij haar maar lastig bleef vallen. Als het niet in haar slaap was dan was het wel onder de lessen waardoor ze zich niet kon concentreren. Waardoor ze dat ging afreageren op medeleerlingen. Dat had ook weer een negatief effect op het toneelstuk dat ze speelde. Dus haatte ze hem alleen maar nog meer en meer. Maar toch.. Doordat het zo ontzettend druk was in de gang had ze niet de voetstappen gehoord die haar achtervolgden. Die haar inhaalden. Vanuit haar ooghoek zag ze een schim. Had echter te laat door wie de persoon was die nu ineens voor haar neus stond. Haar ogen vergrootten zich automatisch om ze daarna weer hatelijk samen te knijpen. Als je het over de duivel had. Zijn stem die fluisterend in haar oor sprak. Ze had hem meteen een klap willen verkopen. Hem aan willen vliegen. Hem tegen de muur willen smijten. Maar dat alles zou hier nou niet bepaald handig zijn. Zou alleen maar voor onrust zorgen. En nee, dat genoegen gaf ze hem echt niet. Het ergerde haar dat hij haar weer met die verdomde naam aan sprak. Rustig probeerde ze tot tien te tellen. Was ondertussen al bij de zeven tot hij de volgende woorden uit sprak. De bastaard! Waar haalde hij in hemelsnaam die lef vandaan. Klemde haar kaken eens op elkaar. Het drong wel tot haar door dat hij haar uitdaagde. En te midden van al deze mensen zou het spel alleen maar uitdagender worden. Gevaarlijker. Hij zou haar aan het wankelen willen brengen. Zou er voor willen zorgen dat ze een gigantische misstap zou begaan. Nou. Dan kende hij haar nog niet. In plaats van hem aan te vliegen zoals dat het liefste wel gedaan had. Glimlachte ze hem lieflijk toe. Haar helblauwe ogen groot en onschuldig. Als die van een jong meisje die zojuist haar prins ontmoet had. Tijd om antwoord te geven kreeg ze niet. Meteen werd er een arm door de hare gehaakt en werd ze meegenomen door Dominic. ”Mini toch, heb je haast lieverd. Vind je het allemaal zo ontzettend spannend?” zei ze zoetjes met opnieuw die engelachtige uitdrukking op haar gezicht. Gewillig liet ze zich door hem richting een lege shuttle geleiden en nam als eerste plaats. Keek de gehele reis met een rustige blik in haar ogen naar buiten. Volede zo nu en dan zijn ogen over haar heen glijden maar nam zelf niet eens de moeite om ook maar één keer zijn kant op te kijken.

|| x ||

De eerste indruk die ze van het hele gebeuren kreeg toen ze uitstapte was; roze. Meteen moest ze aan suikerspinnen, regenbogen en giechelende kleffe stelletjes denken. Bijna vroeg ze zich af waar ze aan begonnen was tot ze naar de jongen naast haar keek. Juist. Weken had ze hem niet gezien en ineens dook hij op. Uitgerekend op deze dag van het jaar. Het had allemaal niet mooier kunnen zijn nietwaar? Alsof hij het allemaal zo gepland had. Ja, hij irriteerde haar. En nee, dat ging ze niet laten merken. Vandaag ging ze doen alsof ze het vrolijke, lieve meisjes was dat door haar ‘grote’ liefde meegevraagt was naar het valentijnsbal en ze zou doen alsof ze genoot. Want genieten dat deed ze heus wel. Al was het op een totaal andere manier dan de meesten hier. Met een kort knikje van haar hoofd en een liefdevolle blik richting Dominic liet ze vervolgens haar blik rond glijden. Een rode loper lag uitgerold die uiteindelijk richting het enorme kasteel leidde. Hopelijk was het daar binnen niet allemaal fluffig en roze want dat zou bijna voor kotsneigingen zorgen maar ze moest zich groot houden. Doen alsof ze het allemaal óntzettend leuk vond. En als ze ergens goed in was. Dan was het in acteren. Haar helblauwe ogen vergrootte ze fake wat toen haar een donkerrode roos voorgehouden werd. Quasi verbaasd keek ze hem aan. Haar volle lippen een perfecte ‘o’ vormend. Bijna vertederend keek ze hem aan. Deed alsof ze zijn spottende stem niet gehoord had en pakte hem aan. Precies zo dat ze zich niet zou verwonden aan de doornen van de roos. Knakte een deel van de stengel af en stak de roos toen in haar ravenzwarte haar. Haar ogen groot als die van een jong reetje, keek ze hem aan. Onschuldig als ze was. Maakte haar blik even los en deed net alsof ze verlegen werd. Bracht haar slanke wijsvinger even naar haar lippen en liet hem daar even rusten. Alsof ze na dacht. Richtte daarna haar hoofd weer op om hem vrolijk aan te kijken met een lichte blos op haar wangen. ”Maar natuurlijk zou ik jou valentijn willen zijn liefste. Je excuses zijn aanvaard.” sprak ze zoetjes. Haar ogen gleden naar zijn vinger waar hij zich blijkbaar aan de doorn van de roos gesneden had en een druppel bloed opwelde. Volgde de vinger die richting zijn mond ging. Sloeg quasi geschrokken haar hand voor haar mond en pakte meteen zijn pols vast. ”Lieverd toch, heb je je pijn gedaan?” met een korte maar ruwe beweging trok ze de vinger uit zijn mond en bekeek die eens aandachtig. ”Zal ik er een kusje op geven? “ zei ze liefjes maar met een spottende ondertoon. Keek in zijn grote onschuldige ogen toen ze zijn vinger naar haar lippen bracht. Haar mond iets opende en er even kort op zoog om er daarna een klein kusje op te geven. "Volgende keer wel voorzichtig zijn he." zei ze waarna ze hem een kleine knipoog gaf en zijn hand toen helemaal vast pakte en haar vingers rond de zijne verstrengelde. Zo. Nu leek het net echt.

Le oeps?

Zijn pas over de rode loper was bij de eerste stappen bijna snellopen te noemen, maar hij wilde niet als een onwetende dwaas overkomen. Elegant wist hij zijn pas in te houden, hoe moeilijk het ook leek. Katherine vormde toch echt zijn lichtpuntje vanavond. Zijn enige lichtpuntje. Neara ontweek hij tijdens het Bal liever; het mens had het er toch echt zelf naar gemaakt. En nu kwam ze opdagen met die kwal van een Joseph. Toch - tot zijn allergrootste wrok en ergernis - betrapte hij zichzelf erop er wat verlicht over te zijn dat ze niet met iemand anders was gekomen. Iemand van zijn collega's of één van de overige Legendarische Magiërs, bijvoorbeeld. Hij zou zich dan ongetwijfeld meer dan de helft van de avond hebben opgesteld langs de wand en de punchtafel, zichzelf ongezien volgietend om zich op de drank te richten in plaats van bittere blikken te werpen naar Neara en het paar dat ze met haar gelukkige danspartner vormde. Maar zo zou het al niet lopen. Niet nu hij Kathy had, in ieder geval. Ze was aanwezig, in volle elegantie. Voor hem. Dat kon toch niets anders dan lief zijn? Daarbij was ze zo knap in jurk. Diep van binnen als waar ergens de verlegenheid schuilde hoopte hij vurig dat ze dat ook van hem vond.
Katherine nam zijn schuldgevoel en het feit dat hij haar tot zijn spijt niet had kunnen vergezellen, niet al te zwaar op zich. Soepel als ze in persoonlijkheid leek te zijn wuifde ze zijn verontschuldigende woorden weg, gevolgd door een lichte kus op zijn bleke wang. Als begroeting of iets waar meer achter schuilde - hij wist het niet, en zelfs als hij het geweten had zou zijn gedachtegang nu te chaotisch zijn om er helder over na te denken. 'U kan er toch niet veel aan doen dat je als schoolhoofd bepaalde taken op je moet nemen?' voegde ze de woorden bij de daad. Savador draaide zijn licht verkleurde hoofd iets meer haar kant op, kon niets anders doen dan met een zachtaardig glimlachje op haar neer te staren. Want hij kreeg weer eens geen woorden over zijn lippen. Hij zou - als het vol tegen zijn zin in was geweest, hij met Uda had moeten gaan als hij geen andere date had weten te krijgen en hij weer in een strontchagrijnig humeur was - de reden van Katherine als glashard feit hebben gebruikt, maar nu lag het anders. Hoezeer hij het ook had willen onderdrukken en hij alles wat in het thema van Valentijn of liefdadigheid viel haatte; ook hij had al dagen van tevoren gepopeld om Katherine's hand te nemen en haar het kasteel in te begeleiden, maar nu hij eenmaal voor haar stond klapte hij dicht. En bij Medusa; wat haatte hij het. Dat was niet Savador, de verbitterde man die leerlingen nors hun plaats wezen, niet de gevreesde hoofdmeester en de gemeden leraar. Dat was gewoon niet 'hij'. Hoe een vrouw voor zoiets kleins kon zorgen. Het bleek maar weer dat hij absoluut weinig ervaring had als het op dat vlak aankwam. Maar hij kon er niets aan doen - het was iets uit zijn jeugd.
Savadors glimlach verbreedde zich hartelijk toen Kathy hem bescheiden bedankte om zijn compliment. Met name ook om het feit dat ze hem met 'u' bleef aanspreken, ondanks zijn opmerking dat het in haar geval echt niet nodig was. Maar zijn compliment was de waarheid, en de waarheid mocht gezegd worden. En ondanks dat de woorden er wat haperend uit waren gekomen, meende hij het oprecht. Geen enkele verleidingstrucjes om vrouwen in te pakken, ze te versieren - aan dat flauwe gedoe deed hij niet aan. Niet als het er echt op aankwam, tenminste. Het was gewoon zielig. Was je een man, stel jezelf er dan ook op als één. Het was bijna een klinkklaar feit dat vrouwen meer op gentlemen vielen dan op arrogante macho's die zelf nauwelijks wisten waar ze mee bezig waren. En lukte het niet om die ene aantrekkelijke vrouw aan de haak te slaan, dan gingen ze over op diepere stappen. Driestig.
De bijna geheel doornloze roos was een stille aantoning voor haar schoonheid, maar zoals schoonheid misleidend kon zijn prikte hij zich onvermijdelijk aan de laatste doorn. 'Gaat het wel?' Savador schonk haar een glimlachje terwijl hij op het wondje op zijn duim zoog.
'Wees gerust,' suste hij haar zacht toe. Die bezorgdheid over hem, ook al was het maar een nietige doorn waar hij zich aan had opengehaald. Ze rook even aan de sympathieke boosdoener, en het maakte het totaalplaatje compleet. Hij trok zijn bleke hand even terug bij de plotselinge aanrakingen, maar liet het uiteindelijk toch toe dat ze de snee op zijn duim mocht bekijken. Er leek even een snel pijnlijk trekje over zijn glimlach te trekken op het moment dat ze het wondje recht aanraakte - meer uit schrik dan uit echte pijn. De aangename tintelingen over zijn huid toen ze er met haar zachte handen over streek - hij genoot er stiekem van. En toch schemerde het haast niet door vanwege zijn onzekere houding. 'U ook een fijne valentijnsdag,' werd hem hopelijk oprecht toegewenst. Hij had al genoeg valse Valentijnsdag-incidenten ervaren sinds zijn kantoor in datzelfde thema op zijn kop was gezet. Het gebeurde snel, nog voordat hij überhaupt wist wat hem overkwam. Maar Kathy's lippen die zich even op de zijne drukten bleven als een brandmerk nog lang voelbaar, alsof het zich in zijn gedachten keer op keer bleef herhalen. Stomverbaasd staarde Savador op haar neer, de schrik duidelijk van zijn opeens veel roder aangelopen gezicht te lezen. Hij wendde zijn blik af, liet het naar alles behalve Kathy schieten en probeerde in de tussentijd zijn mond in verscheidende vormen te wringen om er woorden uit te krijgen. Uiteindelijk liet hij het maar in een nerveus, bijna beverig glimlachje steken en legde zich maar bij het feit neer dat pogingen om er iets fatsoenlijks uit te krijgen tevergeefs waren. Zijn bleke handen frunnikten een beetje onhandig aan de roos die ze in haar haren gestoken had om deze te fixeren, streek ook een aantal van haar rode lokken zorgvuldig weg. Hij kon zich toch niet tot andere acties aanzetten. Wat moest hij in hemelsnaam doen? Terugzoenen? Maar dat kon hij niet - niet hier en niet nu. Zijn grote trots had plaatsgemaakt voor schuwe terughoudenheid. Zwijgend, maar zonder zijn tedere blik van Katherine los te scheuren nam hij naast haar plaats op de rode loper en bood haar zijn arm aan. 'Zullen we.. naar binnen gaan?' vroeg hij haast voorzichtig. Binnen tien minuten moest hij er immers al aanwezig zijn. En dan moest hij Kathy zo spijtig als het was weer even alleen laten om een kleine toespraak voor allen te houden en de openingsdans met Lesaiah op te voeren.

Het Rozenbal [Valentijns Event] Witte-jurkjes-e1-6

Het was Noëlla's eerste echte bal! Ze was nog nooit eerder naar een bal geweest. Waarom? Gewoon, ze had er nooit behoeften aan gehad! Maar nu was het anders, ze was volwassener geworden en had dus wel eens zin in een feestje! Alhoewel ze had besloten om zich toch wat op de achtergrond te houden. Of dat ging lukken wist ze nog niet want in haar witte jurkje viel ze misschien een beetje op?! Het was een Valentijnsbal, maar ze had helemaal geen valentijn maar daar zat ze niet mee in. Alhoewel, ze had toch een beetje spijt dat ze geen valentijn had! Ze sloop zachtjes binnen over de rode loper en ging in een hoekje staan. Op de achtergrond hoorde ze een leuk liedje en ze begon zachtjes in zichzelf te neuriën. Ze was altijd al gek geweest op muziek maar van feestjes was ze niet zo gek! Voor haar waren de meeste feestjes altijd één grote flop! Als ze al eens een leuke jongen zag, op de weinige feestjes waar ze heen ging, durfde ze ze niet aan te spreken. Plots werd ze opgewekt uit haar gedachten. Er werd een ander nummer gespeeld, ze luisterde eens goed en oh nee het was het nummer dat ze voor het laatst hoorde op de radio en waarbij ze in tranen uitbarstte. Wat als iemand haar hier zou zien wenen? Zou haar poging voor eens een echt feestje mee te maken dan voorbij zijn? Waarom moest ze dan ook zo emotioneel zijn? Ze keek naar de dansende koppels op de dansvloer, die met een stralende glimlach zich rot amuseerde. Stilletjes sloop ze richting de tafel aan de wand waar de punch op stond en nam een glas! Ze had nog nooit eerder zo iets lekkers geproefd. Zo zoet en terwijl ze niet nadenkend nog een glas nam, keek ze richting de dansvloer. Terwijl ze dat deed, viel haar oog op een - voor haar bloedmooie - jongen. Snel streek ze haar spier witte jurk in plooi en keek hem - knipperend met haar ogen - aan.

Luce was niet heel aanwezig, ze stond even bij Neara, en binnen no time stonden bijna alle Legendarisch Magicians er. Ook de mensen die ze nog niet kende. Dus dat was dan een mooi moment om iedereen te leren kennen. ‘Groot gelijk, Luce, was het niet?’ Luce knikte naar Neara, "En als ik het goed heb begrepen moet u Neara zijn, nietwaar?" Luce had al genoeg gehoord van de sneeuwwitte lokken van Neara, Eric was altijd vol lof van haar geweest. En nu snapte Luce ook degelijk waarom. Tenminste, zoals ze op het eerste blik zag. Precies zoals hij haar omschreven had. 'Rozengeur en maneschijn, is het niet?' Lesaiah was de eerste die er bij kwam staan. Luce knikte even. Goed, de eerste keer had Luce zich niet heel gemakkelijk gevoeld bij Lesaiah, al kwam het misschien wel doordat ze gelijk, zodra ze binnen was, aan het werk gezet werd en Lesaiah nogal vermoeid en afwezig klonk. Maar goed, ze had hen uitgenodigd op haar eigen land, in haar eigen kasteel. Wat Luce erg aardig vond. Ach het kwam wel goed, misschien was het een moment van zwakte geweest. Een bron achter haar maakte haar wat zenuwachtig. Ze wist meteen wie het was. "Alsjeblieft," De stem dreunde door in haar hoofd, de stem van Flynn. Luce moest toegeven dat ze het wel degelijk spannend vond dat ze met hem moest dansen, ze had het immers niet meer gedaan sinds ze een jaar of 30 was. Niet met een man in ieder geval. Luce voelde dat hij een bloem in haar haar stopte. En lichtjes bloosde. Verdorie, ze leek wel een kleuter. Inmiddels ging het gesprek wat verder. Een nieuwe bron kwam bij Luce binnen, vuur. Ze keek opzij toen de man zich aansloot bij het groepje. Tot nu toe waren er nog meer LM's dan dat er leerlingen waren, maargoed. 'Francis Jourdain Lyon Bonnefoy. Ik ben de nieuwe Heer van Vuur.' Luce kreeg even een klein twinkeltje in haar ogen. Ze was niet meer 'de nieuwe' hoewel ze er pas net was. Er was een nieuwere LM gekomen. Luce glimlachte. "Luce Nessa Suniva Lior, Vrouwe van het licht." Glimlachte ze naar de man terwijl ze kort zijn hand schudde. Ook het water voegde zich bij hen. Fealwen kwam er bij staan en stelde zich ook voor aan Francis. Neara keerde zich naar Les toe met de vraag hoelaat het begon. ‘We beginnen over een minuutje of tien, Savador en ik openen. Verder lijkt het me gewoon dat we er een mooie avond van maken, zoals je al zei. Volgens mij is Flynn de enige die een date heeft.’ Bij het woord date kromp Luce' maag even in. Ze hield niet van het woord, en zij hield het liever op een: dans met Flynn, dan en date. Bij een date voelde ze zich zo verplicht aan een persoon. Maar Les had het bij het goede eind blijkbaar, want meteen erop vroeg Francis of Les zijn date wilde zijn. Luce fronste even. Ze was niet iemand die op date ging, en hier vroegen ze maar raak. Goed ze kon zich er wel over heen zetten. Ze draaide zich om naar Flynn en fluisterde; "Zullen we alvast naar binnen gaan?" Ze vroeg het enkel omdat ze zich ineens ongemakkelijk ging voelen hier tussen iedereen. Het waren dan wel haar collega's maar ze wist gewoon zelf niet zo goed hoe of wat. Zeker niet op een avond als dit.. Een avond die ze al eeuwen niet had gevierd. Normaliter zat ze gewoon op haar kamer met een boek, chocomelk en verder niks. Misschien in de vergaderzaal zal het haar makkelijker af gaan, maar nu op zo'n avond bleef ze liever wat meer op de achter grond.

Zorgvuldig knoopte Allen de laatste knoopjes dicht. Even de kraag goed doen en hij was klaar om te gaan. Het voelde onwennig om in een overhemd rond te lopen. Maar hij had geen zin in nog meer commentaar van de hoofdmeester. Zijn schoenen waren zowaar netjes en moddervrij. Hun moeder had ze aan Kate meegegeven, zodra ze had gemerkt dat dei nog in hun oude kamer waren achtergebleven. En die had de glimmende zwarte schoenen meteen aan hem gegeven met het bevel ze schoon te houden. En een overhemd, helder wit en perfect gestreken. Aanvankelijk had hij er vol afschuw naar gekeken. Werd nou echt van hem verwacht dat hij zich aanpaste. Dat hij de hoofdmeester een plezier deed door zich aan de dresscode te houden. Maar Kate had hem toch kunnen overtuigen. Zoals ze hem altijd wist te overtuigen. Dat vond hij zo ontzettend irritant. Als hij weer emrkte dat ze hem had weten over te halen tot iets wat hij anders niet zou doen. ZIjn huiswerk bijvoorbeeld. Of in dit geval zich netjes aankleden. Voor Elveria zou het in ieder geval fijn zijn. Hij had haar twee dagen geleden al bericht. Een geschreven berichtje op een kleine kaart. Die dan met een roze lintje bevestigd aan een roos. En die weer op haar kussen gelegd toen hij weer eens een les miste. Met daarop netjes het tijdstip waarop hij haar zou ontmoeten. En nog een paar nietszeggende, lieve complimentjes. In zijn herkenbare, slordige handschrift opgeschreven. En nu moest hij echt op weg naar het lanceringsplatform. Hij wilde niet te laat komen, wilde haar niet laten wachten. Hij was dan wel een vrij zorgeloos en onnadenkend persoon, maar hij besefte dit heus wel. Je kon een meisje niet laten wachten en al helemaal niet op de eerste date. Vlug trok hij de veters van de glimmende zwarte schoenen vast en griste zijn stropdas mee. Onder het lopen strikte hij zorgvuldig de das en deed hem netjes om zijn nek vast. Hij zag er verbazingwekkend netjes uit. Geen spoortje slordigheid. Zijn haar piekte nauwelijks, was netjes gekamd. Zijn kleren waren sober en keurig verzorgd. Savador zou hem haast niet herkennen. Als de amn maar niet zou denken dat dit een belofte was. Dit was absoluut geen teken dat hij zijn leven had gebeterd. Hij was niet tot bezinning gekomen en zou geen keurig gedrag vertonen in de toekomst. Dat zeker niet. Maar voor nu zou hij zich gedragen. Of dat was momenteel tenminste het plan. Een voornemen, hij zou zn best doen om geen al te erge dingen te doen. Maar het was zo moeilijk. Sommige mensen vroegen gewoon er met elke opmerking om. Oke, hij zou nu niet aan de hoofdmeester denken. Elveria verdiende zijn aandacht en zijn aandacht zou ze krijgen ook. Hij liep snel door de gangen heen en naderde het lanceringsplatform. Daar zag hij een meisje met kort zwart haar en enthousiast legde hij zijn hand op haar schouder. Hij draaide haar om en keek in de dieprode ogen. Een zachte kus op haar wang en een lieve, oprecht gelukkige glimlach. Voor nu, voor even, was zij het middelpunt voor hem. ''Fijne valentijnsdag. Je ziet er weer stralend uit, Elveria.'' zei hij zachtjes. Met luid geraas landde een shuttle op een paar meter afstand. Door de motoren werd flink veel lucht geblazen en de wind deed zijn haar opzwiepen. Van het nette kapsel was nu nog weinig over en geërgerd zuchtte hij. Daarna keek hij weer naar het meisje naast hem. Het meisje dat zijn date was. Vrolijk nam hij haar bij de hand en leidde haar de shuttle binnen. Daar ging hij naast haar zitten en wachtte tot het toestel gevuld was met lachende, zoenende, knuffelende stelletjes. Hij bleef haar hand vasthouden en was blij dat ze ja had gezegd. Want eerlijk was eerlijk; ze was mooi, had humor en hij vermoedde dat ze ook een flink portie lef had. De perfecte partner, kortom. Of ze langer bij elkaar zouden zijn dan vandaag? hij wist het niet. Dat was morgen en morgen was de toekomst. Aan het heden had Allen ruim genoeg, er was zo veel wat hij wilde doen en zien en beleven. Daarom had hij immers ook geen tijd voor huiswerk, zonde van je kostbare tijd.

Na een aantal schokken stonden ze stevig op de grond. Gren. Hij stond op en liep naar de shuttledeur. Die hield hij met een charmante lach voor haar open. ''Dames eerst,'' zei hij vrolijk. Na haar verliet hij de bedompte, naar goedkope en overdadige parfum ruikende ruimte en stapte de open lucht in. Hij snoof eens diep in en de geur van echte, pure natuur vulde zijn lichaam. Hij liep verder om te zorgen dat de andere mensen ook naar buiten konden en draaide nieuwsgierig om zijn as. Hij was hier nog nooit geweest, Gren kende hij alleen van plaatjes. Plaatjes uit de zeldzame boeken die hij had gelezen en de weinige aardrijkskundelessen waarvan hij echt iets had meegekregen. En nu was hij er, ervoer het echt. Dat maakte hem nog vrolijker. Hij nam alle details in zich op. De overweldigende groene vlaktes. Strekten zich eindeloos uit, zo ver het oog reikte. En als je goed, nauwkeurig keek, dan zag je dat het bestond uit allerlei verschillende planten. Honderden groene boomtoppen. En dan het kasteel. Omringd met rozen en andere planten. Prachtig gelegen. Het straalde elegantie en statigheid uit. Als een echt ouderwetse vestiging. hij waardeerde het wel dat dit als locatie was gekozen. In ieder geval stukken beter dan een muf zaaltje. Gevuld met saaie mensen die heen en weer deinden op slaapverwekkende schuifelmuziek. Hier zou het assortiment aan muziek ook bestaan uit klassiek, geen leuke dansmuziek. Een echt feest zou het niet worden. Maar met dit mooie meisje aan zijn zijde zou hij er het beste van maken. Hij keek Elveria aan met opgewonden, glinsterende ogen. Herschikte zijn stropdas en deed zijn kraag goed. ''Heb je er zin in, schoonheid?'' vroeg hij vrolijk. Hij hoopte dat Savador hem zo zou zien. Met het meisje waarmee de man zelf nog had gedanst. Hij was ook wel benieuwd wie de gedwongen date van de chagrijnige slang zou zijn. Had hij een of andere beeldschone vrouw meegesleept? Dat leek Allen niet onwaarschijnlijk. Nina had de man immers Pedo-blabla-nog-iets genoemd. En die posters van naakte vrouwen hadden vast ook een diepere betekenis gehad. Nou, hij moest de man sowieso maar begroetten als hij hem zag. Hij keek kort naar zijn schoenen. Mooi zo, moddervrij en glimmend. Hij grijnsde, dacht terug aan de preek van de dansles. Over spiegelende schoenen. Check. Over niet te laat komen. Ook gelukt. En nog een hele hoop over hoe je precies moest dansen, wat dan weer wat minder zou gaan. Ach, hij zou zijn best doen en proberen haar tenen te ontwijken.

Goed, het voorstellen was weer achter de rug en ze was niet de enige zonder partner. Neara was ook alleen, al zou die niet al teveel problemen krijgen met een danspartner vinden gokte Fealwen zo. Zij was hier eigenlijk alleen voor het socializen. Lesaiah zou dus zo het Bal openen met Savador en dan zou iedereen teruggaan naar zijn of haar partner. De nieuwe heer van het Vuur, Francis, vroeg Lesaiah gelijk maar, hij liet het er ook niet bij zitten. Fealwen zweeg discreet, had niet echt het idee dat iemand behoefte had aan haar mening in één van deze kwesties. Waarom zouden ze ook, interessant was ze geenszins. Ze zou wel langs de kant gaan zitten of staan, een beetje rondhangen bij de mensen die de muziek verzorgden en kijken wie er allemaal waren. Ze moest er nog aan wennen dat ze contact moest maken met de wereld en zich niet meer af kon sluiten. Maar Bela was er niet en Bela, Bela maakte haar sterker. Zelfverzekerder. De hond ontbrak en zo ook haar mondigheid. Ergens wist ze wel dat ze nu eens zelfstandig moest worden, dat ze van zich af moest kunnen bijten zelfs als haar geliefde hond er niet bij was. Maar was het nu echt nodig? Iedereen amuseerde zich prima en er waren meer dan genoeg dingen om je aandacht op te richten. Desnoods ging ze een rondje doen door de tuin of iets dergelijks, de rozen waren mooi. Net zoals de hemel, de lucht boven hun hoofden. Ze zou zich wel amuseren. Op de een of andere manier. Dansen kon ze ook in haar hoofd. Gelukkig had de rest van de wereld wel aan een partner gedacht, dat was nog een hele opluchting. Hoefde ze geen medelijden te vertonen voor degenen die in hetzelfde schuitje zaten als zij. Hopelijk viel ze niet teveel op en kwamen er niet teveel leerlingen die het idee hadden dat dat kleine, roodharige meisje – kuch, kuch – dringend gezelschap nodig had omdat ze zichzelf niet kon amuseren. Ze wist heel goed dat ze er uitzag alsof ze nog maar twintig was, voor degenen die niet goed keken misschien nog wel jonger. Maar als je echt in haar ogen keek, zag je dan de ogen van iemand die nog niet wereldwijs was en geen idee had van wat er allemaal aan de hand was? Ach, ze moest zich geen zorgen maken, gewoon naar binnen gaan en luisteren naar de muziek. Als Lesaiah daar hand in had gehad, kon ze er zeker van zijn dat de muziek ook mooi was; toen ze de vrouw voor de eerste keer ontmoette had ze ook muziek gespeeld en ze wist heel goed hoe ze met instrumenten en haar stem om moest gaan.

PROFILE MAGICIAN

» [Valentijns event] The Dance
» ♥ A rose for your thoughts ♥ [Valentijns Event]
» Fate's Love and Hate games [Valentijns Event]
» Opening van het Rozenbal
» [Valentijns bal] The perfect night

Het Rozenbal [Valentijns Event]

Het Rozenbal [Valentijns Event]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen