Dit ging niet goed. Het ging ab-so-luut niet goed. Welke idioot in haar familie was op het idee van een gala gekomen? Die persoon ging het nog krijgen ook. Ze verdacht Mitsu, maar ook haar vader en de tante van haar moederskant was ook een van de personen die dit soort dingen zouden kunnen bedenken. Kom op, een gala? Gala’s betekenden veel meer dan een dansfeestje, in haar ogen dan. Zeker bij haar familie liep het gewoon… Uit de hand. Ze had er zelfs een jurk voor moeten kopen van haar vader. Toegegeven, shoppen vond ze niet erg, maar galajurken kon je maar zo weinig aan. Misschien een keer naar een gala, daarna misschien wel nog eens naar een ander gala, maar daarna werd het een oude jurk, waren mensen weer van; “Heb je haar weer, in die jurk.” En dan moest er een nieuwe komen. Het was zo onlogisch.
Uiteindelijk was ze met wat tegenzin gaan winkelen, had het alleen kunnen opleuken omdat ze Nina als gezelschap had. Ze leek op Nina, was ze te weten gekomen. Ook zij vond het kennelijk leuk om jongens als “gezelschap” te hebben. Voor Mitsu dan, want Azure zou waarschijnlijk in staat zijn iemand pijn te doen als ze Mitsu kwetsten. Klein zwak plekje voor haar oudere broer; Check. Niet dat iemand behalve Mitsu dat mocht weten. Vandaar haar volgende tegenzin; Een date meenemen. Haar vader had gezegd dat ze “een jongen mee mocht nemen” en Azure had moeiteloos de boodschap eruitgehaald; Haar vader wilde niet dat ze schaamteloos ging staan flirten met iedere jongen die in de buurt kwam. Haar moeder was net opgeknapt, kon nog niet zoveel aan.
Zij was dan ook de laatste aan wie ze zou vertellen dat ze een probleempje had opgelopen bij een flirt. Dat ze die jongen net iets leuker vond dan gewoon een flirt. Haar moeder wist amper dat ze zoveel flirtte, laat staan dat ze die dingen niet alleen bij flirten hield. Dat hield ze wel angstvallig geheim, daarvoor waren het net te erge dingen. En al wist Angela dat haar dochter veel meer deed dan behoorde aan een meisje van haar leeftijd; Nog steeds zou Azure zwijgen over haar vreemde gevoelens. Dan zou de vrouw alleen maar blij worden, en het was niet de bedoeling dat ze haar moeder zou teleurstellen; Azure had besloten dat het maar tijdelijk was. Ze zou er wel overheen komen, het was slechts de adrenaline, gemengd met de afkeer die dit gevoel veroorzaakte. Punt uit, niet meer over nadenken.
Best dom dat, als ze er niet meer over na wilde denken, ze juist hém had meegevraagd. Verbetering; Ze had hem beloofd zijn zin te geven als hij meeging dit keer. Dat zij deed wat hij wilde – voor een keer – als hij meeging. Ze wist nog niet of hij erop zou ingaan, omdat ze meteen was weggelopen nadat ze het had aangekondigd. Hij kwam of hij kwam niet, dat was zijn keuze. Anders had ze maar een saaie middag, want alles hier had ze al zo’n beetje afgewerkt. Aangetrouwde neven, zonen van de vrienden van haar ouders, het enige interessante was een van de wat jongere verplegers die hier voor de zekerheid rondliepen.
Haar jurk had ze in een tas aan haar arm, liep op het moment de laatste bloembakken nog na. Daar was ze goed in, dingen ordenen. Vandaar dat zij meestal alle klusjes deed als haar moeder ziek was. Haar vader was niet zo goed in huiselijk werk, en zij had een manier van werken die het altijd wel goed deed. Gewoon geordend alle klusjes afgaan, ondertussen niet dralen. Zo deed ze het ook met de inrichting van de zaal. Aanwijzingen geven, zelf wat dingen wegduwen en weer terugplaatsen, zich dan weer bedenken totdat alles perfect was. Perfectionisme mocht ook wel, haar moeder was eindelijk weer beter. Iets waar ze dankbaar om was; Anders was ze telkens het enige meisje in huis, en Nina telde nog niet als familie.
‘Doe je best met die stropdas, broer.’ gooide ze Mitsu een opmerking achterna toen hij zich ging omkleden. Ze kon het niet helpen; Ze was en bleef zijn kleine zusje, dus mocht ze dit soort dingen zeggen tegen haar grote broer. Zeker als hij gisteravond niet terug was gekomen op de etage en, zoals ze vanmorgen had ontdekt, kennelijk stoned was geweest. Dat zag ze meestal aan de bewegingen van iemand, de spieren waren altijd wat stijver. Zelf had ze daar ook last van, maar zij was zo handig om niet te gaan blowen de avond voordat ze naar familie moest. Dat was nu niet bepaald een goede indruk, leek haar.
Ze keek naast zich, naar Nina. God, ineens had ze het gevoel dat ze enorm veel op de vriendin van haar broer leek. Beiden zwart haar. Beiden geïnteresseerd in jongens. Beiden niet de braafste. Behalve dat Nina wél geslaagd was, wel iemand had gevonden die ze leuk kon blijven vinden. Daar had zij nog niet veel geluk in, zeker niet als je bedenkt dat degene die ze nu op het oog had haar in principe haatte. En dat ze hem nog terughaatte ook, gewoon omdat ze hem niet kon uitstaan met zijn idiote gedrag. Hetzelfde idiote gedrag wat haar liet lachen als ze erover nadacht. Die botte stem kon naar zijn, maar was tegelijkertijd aantrekkelijk. God, emoties waren zo irritant. ‘Ik ga me denk ik ook maar eens omkleden, voordat iedereen binnenkomt en ik nog in mijn sweater sta.’ Doodkalm draaide ze zich weg, liep naar een kamer die niemand gebruikte. Daar kon ze zich prima even omkleden, zeker als het gewoon het verwisselen was van een paar schoenen, spijkerbroek en sweater uit en een jurk over haar hoofd heen gooien. Het was geen jurk die ze normaal, naar schoolfeesten zou dragen. Deze was kort, maar ergens ook wel braafjes. Ze kon hem aan bij familie, laten we het daarop houden. Nu maar hopen dat Nezumi wel kwam opdagen, zodat ze niet constant jongens hoefde te ontwijken. Ze gleed in haar hakken, stopte daarna haar andere kleding weg en ging de zaal weer in. Waar Nina en Mitsu nu waren wist ze niet, noch wist ze of Nezumi al was aangekomen. Dan maar wachten, besloot ze.

Jurkje; Klik
Net meer dan 1000 woorden, ging lekker.
En Nez, HIER.

Ze was nog best wel onschuldig bezig, in dit brave – voor haar doen dan – jurkje en schattige bloempje in haar haren. Ze was net een klein meisje, in haar eigen ogen. Op het feit na dat ze minder klein was, met haar hakken. Het was een beetje haar guilty pleasure, hoge hakken. Maar ze had ze echt nodig, anders dan was ze gewoon een midget. Met heel hoge hakken was ze Azure, de flirt met grote mond waar niemand tegenop kon. Op relatief normale hakken was ze brutale Azure, die ondanks haar lengte nog heel wat te zeggen had overal. En op alle andere dingen – sneakers, slippers, alles wat plát was – was ze Azure, het kleine meisje wat eigenlijk niet meetelde. Dat had ze wel geleerd de afgelopen jaren, dat uiterlijk weldegelijk meetelde, naast haar intelligentie. Als je klein was, dan had je weinig in te brengen zonder extreem grote mond. En ze was brutaal, maar niet zó. Ze wilde alleen de aandacht die ze in de hand kon houden en dat was dus geen negatieve aandacht, zoals Nina en haar vriendin Wren wel eens kregen. Nee, zo erg was ze dan ook niet. Vond ze zelf.
Ze draaide wat met haar voet, zag daarna dat haar vader op haar af kwam lopen. Hij glimlachte; dat betekende goed nieuws, dus niet een opmerking van “Kon de jurk nog korter, Azzebas?” Ze haatte dat soort opmerkingen, ze haatte de bijnaam. Als anderen hem gaven vond ze het verschrikkelijk, bij haar vader was het slechts vervelend. Maar het was nu eenmaal haar vader, dus ze moest het maar toelaten. ‘Zeg schat,’ begon Mark, terwijl hij een hand op haar hoofd legde, ‘Je weet dat je moeder erop gebrand is om rond te kunnen vertellen over haar dochter. Zeg alsjeblieft dat alles goed gaat op school, zodat ze trots kan zijn.’ Oh, het was dat maar. Niets meer over een vast vriendje vinden zodat haar moeder dáárover kon rondvertellen, iets wat ook wel eens ter sprake was gekomen. Nouja, je had een sociale moeder die graag dingen vertelde of niet. Angela was een hele lieve vrouw, maar ze was extreem beschermend rond haar dochter en dat kon de dochter niet altijd waarderen. Azure had er soms moeite mee om de telefoon aan te nemen als het haar moeder was, puur omdat ze wist dat ze die telefoon dan twee uur lang niet van haar oor zou kunnen krijgen. Mitsu wist er wel van, maar ze had hem nooit verteld hoe irritant het kon zijn. Dat was haar kleine puntje van frustratie, had haar broer niets mee te maken. Anyway, terug naar haar vader. Die keek haar verwachtingsvol aan, hopend op een goed antwoord. ‘Tuurlijk pap, alles gaat prima. Ik ben klassenoudste, maar dat wist ze al van mijn laatste brief. Met mijn cijfers is alles goed en de laatste tijd zijn er steeds minder uitbarstingen als het om vleugels gaat.’ Ze wekte met wat moeite een glimlachje op en was opgelucht toen haar vader rustig knikte, haar een schouderklopje gaf en daarna weer wegliep om nog iets te regelen voor de bloemen.
Ze was nog geen minuut alleen, of het echte probleem begon. Zodra ze zijn stem hoorde – de rillingen liepen over haar rug, maar of die van opwinding of van afkeer waren wist ze niet – draaide ze haar hoofd naar hem toe. ‘Nezumi,’ groette ze, vrolijker dan ze deed als ze alleen waren. Maar haar vader stond nog steeds in de buurt en ze wilde haar smoesje echt niet nu in rook laten opgaan. Ze nam haar partner voor vanavond – god wat klonk dat officieel zeg – in zich op. Het pak stond hem, in een woord, goed. Heel goed zelfs. Nee, nee, nee, ze mocht daar nu niet aan gaan denken, aan wat ze kon doen met die stropdas van hem. Dat zou verkeer zijn, heel verkeerd. Ze mocht die stropdas niet om de deurknop knopen op de avond van haar familiegala, zeker niet als het om Nezumi ging.
‘Luister, het zit zo. Mijn moeder is doodziek geweest en ik wil haar niet teleurstellen door geen date mee te nemen, oké? Ik doe een dag alles wat je wilt en in ruil daarvoor doe jij alsof we goed met elkaar-’ Het was maar beter dat ze het zacht had gefluisterd, want Mitsu had ze niet zien aankomen. Merkte hem pas op toen hij vlakbij was en zich aan Nez voorstelde. Weer wekte ze een glimlachje op, dit keer ook met haar ogen. ‘Ha, broer. Staat je goed, zo’n pak.’ Glimlach werd licht grijnsje, terwijl ze een lok zwart haar om haar vinger draaide. Ho-pe-lijk ging dit goed, want ze wilde niet dat haar moeder vandaag nog meer stress zou krijgen omdat haar dochter een paar leugentjes – een paar, enorm veel was een betere beschrijving – had verteld.