Een beetje zenuwachtig zat ELveria op haar bed. Haar ogen schoten naar haar nachtkastje, waar een zwarte vaas op stond, met een nu nog bloeiende roos. Het kaartje lag ernaast, geschreven in een slordig handschrift geschreven, maar waar wel tijd aan was besteed. Er stonden niet veel belangrijke dingen op, gewoon, Tijd en Datum, op de dag van het rozenbal zelf, en verder wat aardige complimentjes die Elveria maar aan de kant schoof, aangezien ze wist dat als hij het meende, hij het wel anders zou opschrijven. Ze uzchtte streek emt haar hand door haar haren en stond toen amar op. Ze keek naar de kleding die ze had klaargelegd, en haar ogen vielen op de Pumps, mooi waren ze, maar ene tikkeltje aan de kleine kant. Haar vader had wel smaak, maar hij wist blijkbaar niet dat zijn eigendochter geen maat 37 had, maar maat 38. Ze verdween voor een tijdje achter een kamerscherm, en kwam er na enkele minuten weer uit. Elveria draaide een aantal keer rond in de spiegel, Liet haar vingers door de zachte stof glijden, en streek plooien en pluisjes weg. Was dit wel mooi genoeg? Vroeg ze zich af, toen ze voor de zoveelste keer de jurk van alle kanten bekeek. Ze keek naar de rommel die voor de spiegel lag, alles wat ze tot nu toe nodig had, was nog niet opgeruimd, en zou ook niet opgeruimd worden. Het Oogpotlood was een gezworen vijand voor haar, het prikte, en ze moest vaak knipperen om de tranen weg te houden. Niet van de pijn, maar zo was het nu eenmaal met haar. Elveria zuchtte, en pakte haar zwartje jasje, dit had ze speciaal er voor uitgekozen, de Jurk kwam net tot onder haar knieen, was net zo bloedrood als haar ogen, en har een zwarte riem om haar middel. Het was eenvoudig, maar het paste wel bij haar. In haar haar zat een prachtige kleine bloem, gevestigd achter haar oor, ze deed nog een kleine finishing tutch en Uiteindelijk na een hele tijd draaide ze zich maar om naar de schoenen, en voorzichtig gleden haar voeten erin. Haar hiel knelde, maar dapper stapte ze naar de deur, deed deze krakend open, en stapte naar de algemene ruimte. Elveria was op weg naar het Valentijnsbal op Gren. Een beetje onzeker liep ze door de gangen van de Academy, overal zag je al stelletjes, hand in hand, zoenend of gewoon naast elkaar lopend, opweg naar het Lanceringsplatform. Elveria was alleen, ze wist dat Allen op het lanceringsplatform op haar zou wachten. Ze zuchtte en sloeg haar handen even over elkaar, en rilde, dit was vreselijk spannend voor haar, ze was namelijk nog nooit uitgevraagd, door niemand niet.

Ze was weer eens te vroeg, zo ging dat altijd bij haar. en volgende shuttle landde, en verschillende stelletjes gingen er lachend in, verliefd, hand in hand, Elveria kon haar vinger wel in haar keel steken, daar kon ze nei tegen, maar ze ging het straks ook doen, dus wat had ze nou. Ze zuchtte, en keek hoe een oranje harige jongen op haar afkwam. Ze draaide zich om, om te kijken hoe de zoveelste shuttle verdween met stelletjes. Ze keek hem na, tot er nog maar weinig van te zien was. Ze voelde hoe een enthousiaste warme hand op haar schouder werd gelegd en haar omdraaide. Ze keek recht in het gezicht van de vrolijke Allen, was dat Allen wel? Hij had een hele metamorfose achter de rug zo te zien, schone schoenen, voor de verandering, netjes gekleed, en zijn haar zat er ook nog eens goed bij. Hij kwam dichterbij en gaf een kus op haar wang, waardoor ze moest blozen. In dit soort situaties kon ze nou niet zo goed reageren, en meestal kwam het uit op blozen of giegelen, en het laatste was dan nog eens het ergste. Hij schonk haar een oprechte vrolijke glimlach en ze glimlachte terug, ze wist eigenlijk niet goed wat ze nou moest doen.''Fijne valentijnsdag. Je ziet er weer stralend uit, Elveria.'' Sprak hij zacht. En ze glimlachte.''Jij ook Allen,'' Sprak ze verlegen. Een shuttle raasde terug van Gren en landde op een meter afstand van hen, Allens Kapsel zat weer helemaal door de war, en Elveria keek hem onschuldig, lachend aan, er was weer een stukje van hem terug. Hij zuchtte geergerd. Daarna keek hij weer naar Elveria, die alleen maar glimlachen kon. Allen nam haar vrolijk in deh and, en begeleidde haar naar de net aangekomen shuttle. Ze klommen naar binnen en Elveria ging dicht naast Allen zitten. Niet om te laten zien dat ze verliefd waren, ja dat ook wel, maar ook om de andere stelletjes die nu ook binnen kwamen ruimte te geven. De deur ging dicht en de shuttle steeg op. Dit was ongeveer de eerste keer dat Elveria met een shuttle reisde, ze kwam niet vaak buiten het terrein van de Academy, en het was een hele Ervaring voor haar. Na een aantal schokken waren ze er al weer, het was snel gegaan. En de hele reis had Allen haar hand vastgehouden. Hij hield charmant de deur voor haar open, en zei:''Dames eerst,'' en een beetje onzeker stapte Elveria uit de shuttle, en haar longen vulde zich met de natuur. Een beetje verbaasd keek ze rond, ze was hier natuurlijk nooit geweest, en ze had er altijd wel eens over verbeeld, maar haar verbeelding klopte ook nog echt. Allen draaide om zijn as en keek ook verbaasd rond, hij was net zo onder de indruk asl zij. De kleuren, de vlaktes en heuvels, al het groen, ze was bijna jaloers dat ze hier neit was geboren. Hij keek Elveria aan met opgewonden, glinsterende ogen. Herschikte zijn stropdas en deed zijn kraag goed. ''Heb je er zin in, schoonheid?'' vroeg hij vrolijk. Ze glimlachtte blij terug.''Jazeker, beste heer Allen,'' grapte ze, en ze knipoogde. Ze pakte rustig zijn hand vast, en bloosde, samen liepen ze naar het bal. Elverial grijnsde al bij het zien van het ontzette gezicht van Master Savador, die zou denken dat deze minkunkel toch nog een date had gekregen.

"Om de nek, brede om de dunne, overhalen, doorheensteken...." mompelde hij terwijl hij zijn stropdas strikte. Het was een karwei om het netjes te doen en hem strak te maken. Maar na wat oefenen lukte het hem dan. Eindelijk had hij zijn stropdas af. Hij controleerde nog even alle knoopjes van zijn blouse. Ja die waren tenminste netjes. Zijn machetteknopen die hij had gehad knoopte hij netjes dicht aan de uiteinde van zijn mouw. Hij gritste de tandenborstel voor de derde keer van de plank. Hij moest er gewoon netjes uit zien. Hij wist dat hij absoluut geen fan was van dit soort feesten maar hij moest wel. Hij had een vriend beloofd dat hij mee zou gaan en nu kon hij er niet onder uit. Hij knoopte het ooglapje los, hij wilde niet over komen als een piraat. Voor deze keer mochten ze zijn rechteroog wel zien. De zeshoekige pupil was gewoon vreemd, maar het veranderde zijn karakter niet. Hij was gewoon zichzelf, met of zonder dat oog. Zwijgzaam kamde hij door zijn haren en deed ze netjes in model. Zo, dat was ook weer gefikst. Nu nog zijn jasje pakken en aantrekken en dan kon hij naar Gren. Zwijgzaam zat hij met zijn vriend naast hem in de shuttle. De nerveusiteit sloeg toe. Desondanks dat hij zo populair was om zijn klunzige karkater op de vorige school was hij nu bij lange na niet zo populair. HIj was er blij om, want hij kon nog steeds niet met het vrouwvolk overweg. Zuchtend stond hij op. Ze waren geland en zijn vriend trok hem haast de shuttle uit toen hij weigerde mee te gaan. Hij had er ineens geen zin meer in, hij wilde weg hier. Echter had hij geen keus, hij moest wel. Hij volgde zijn vriend de rode loper over. Zijn pak zat nog steeds netjes. Zijn houding leek zwakker met iedere stap die hij zette. Zijn vriend klopte op zijn rug waardoor de jongen op keek. "Blijf eens rechtop lopen, je bent hier voor de gezelligheid. Je moet je niet verplicht voelen om iets te doen..." sprak de jongen. Een glimlach verscheen op de gezicht van de oranje harige jongen en hij ging wat rechter staan. Langzaam naderdeze de dansvloer.

Grey in suit:

Grey, de o zo verlegen jongen was dus toch gekomen naar het rozenbal. Zonder valentijn. Het was spijtig maar hij zou vanavond niet veel dansen. HIj kon het wel, dat zonder twijfel, maar hij zou het niet echt gaan doen. Tenminste dat vermoedde hij. Terwijl hij met zijn vriend aan de kant stond, die inmiddels met een andere vrouwelijke leerling stond te flirten, keek hij rond. Er waren al een paar personen op de vloer aan het dansen. Ineens werd hij tegen zijn zij stoten door zijn vriend. Deze wees richting een meisje met een witte jurk. "Probeer het, nooit geschoten is altijd mis..." sprak hij kalm. Grey zuchtte en zakte nu zowat door de grond. Hij moest toegeven, ze zag er niet verkeerd uit. Zwijgzaam duwde hij zich van het relinkje af en klopte nog wat vuiligheid van zijn broek. "Als dit verkeerd af loopt hou ik jou verantwoordelijk..." sprak Grey nog na en liep toen rustig richting de punchtafel waar ze inmiddels stond. Met iedere stap die hij zette voelde hij zich steeds meer nerveuser worden. Hij moest het doen, hij zou zijn vriend bewijzen dat hij het ook kon. Hij pakte de lepel van de punchschaal en goot een glas vol, na dat Noëlla deze had gevuld. Ze was inmiddels al weer weggelopen. Bij de punchtafel bleef hij even staan. De stem van zijn vriend schoot door zijn hoofd. "Volgens mij kijkt ze naar je!" schoot het door middel van telepathie door zijn hoofd. Gray zijn ogen sloten zich verdrongen. Dat meen je niet! Was hij serieus. Hij haalde even diep adem, wat kon hij dan ook verliezen. Hij draaide zich om en liep toen rustig wat naar Noëlla. Ze is net alleen binnen gekomen, gebruik dat maar als eerst... sprak de vriend nog toe. Voor de rest moet je het toch zelf doen... sprak de vriend nog in Grey's gedachten. Grey reageerde er niet op, hij zou het gewoon proberen. Op het punt dat hij praktisch bij haar stond werd het hem even heet onder de voeten maar hij negeerde het. "Ik zag dat je net alleen binnen kwam, heb je geen valentijn voor het bal?" sprak hij kalm zonder enige nervositeit te laten merken. Hij stond versteld wat hij nu deed. Normaliter zou hij het niet eens geprobeerd hebben. Het feit dat zijn vriend toekeek en hem boven water probeerde te houden hielp hem gigantisch. "Grey is de naam..." sprak hij om zichzelf voor te stellen en stak zijn hand kalm uit. Sinds dat hij hier op school kwam heeft hij redelijk wat vooruitgang geboekt en momenteel deed hij voor de verandering de eerste stap om iemand te leren kennen. Al moest hij toegeven dat hij het nog steeds moeilijk er mee had.

[Hopelijk is het niet erg dat ik op je post inhaak, Noëlla]

Het was in één woord schattig hoe Savadors gezicht verkleurde nadat ze een kus op zijn wang had gegeven. Mannen mochten zo stoer doen als ze wilden, maar telkens als een vrouw een beetje aandacht aan hem schonk, gingen ze meestal een wel een toontje lager zingen. Meestal, want mannen die alleen maar aan zichzelf dachten zouden zich nooit laten afleiden door een vrouw, of man in aparte gevallen. De bezorgdheid was duidelijk te horen in haar stem toen de man zichzelf sneed aan zo'n stomme doorn. Het was lief dat hij hem eraf deed, maar om zichzelf daarvoor pijn te doen? "Het is maar klein, dus het kan niet veel kwaad." Ze liet zijn hand terug los en glimlachte. Geneeskunde of iets dergelijks had ze nooit gehad, maar zelfs een kind wist wanneer een wond bedreigend was en wanneer niet. Savador wist duidelijk niet wat te doen toen Katherine hem een kus gegeven had en daardoor werd haar glimlach iets breder en twinkelden haar ogen lichtjes. Het was wel grappig om te zien hoe hij niets wist te zeggen en haar haren maar wat fatsoenlijk legde. De roos zou er ergens in de loop van de avond wel uitvallen, maar dat maakte niet zo heel veel uit. De bloem had erin gezeten, dat was het voornaamsteKatherine keek op toen echt een prachtige vrouw hen voorbij kwam en haar wat bekeek. Vriendelijk glimlachte ze naar de vrouw en bleef haar volgen met haar groene ogen. Dit moest een van die Legendarische magicans zijn die zich in de school bevonden, ze was bijna onmenselijk. 'Zullen we.. naar binnen gaan?' Ze scheurde haar blik van de vrouw los en haakte haar arm in die van Savador. "Goed idee." Op de een of andere manier voelde ze zich wat schuldig omdat ze Savador had laten stotteren. Dat was helemaal niet haar bedoeling geweest, maar gebeurd was gebeurd en dat kon niet meer terug gedraaid worden. Hopelijk vond hij het niet al te erg wat ze gedaan had, anders kon ze nog altijd haar excuses aanbieden.


Derp

Gezellig, zo’n theekransje, maar het was nu niet alsof ze er echt tijd voor hadden. Integendeel, dat hadden ze juist niet. Ze moest naar die zaal toe, de boel inleiden en dan weer op de achtergrond verdwijnen. Ze hoefde niet eens met Flynn te dansen, kon gewoon kijken hoe men zich vermaakte terwijl zij er maar zat met een gebroken hart en een afwezig hoofd. Hoewel je het ook anders kon zeggen. Afwezig hart en gebroken gedachten. Ze leidden tenslotte telkens terug naar haar eerste gedachte terug, en erg veel variatie zat er niet in. Het was alsof iemand de rest van haar denkvermogen had afgesloten van haar hersenen, kon nergens meer over nadenken. En ondanks dat haar hele gedachtegang werd afgesloten, kon ze niets doen dan licht blozen op Francis’ vraag. ‘Een verzoek wat ik niet kan weigeren, denk ik. Helaas zal je moeten wachten tot na de openingsdans, die ik aan een ander zal moeten verlenen.’ God, eerder had ze dit totaal geweigerd. Niet eens over nagedacht, gewoon meteen afgewezen. Maar er waren al zoveel rare dingen vandaag, de afgelopen maanden, dat ze er beter maar in mee kon gaan. Misschien zou ze, als ze maar deed wat men haar vroeg, wel ooit weer een keer normaal kunnen glimlachen. ‘Ik wil je date voor vanavond wel zijn, ja, Francis.’ Het blies haar opgelaten gevoel nogal op, dat ze ook na de openingsdans iets te doen had. Maar eigenlijk wist ze dat dat alleen maar goed was. Zolang ze maar niet afdwaalde naar wat ze eigenlijk moest doen, nadenken. Nadenken over dingen waar ze niet eens aan wilde denken. Ze staarde even wat verward na de opmerkingen over naar binnen gaan, maar knikte wel. ‘Ik ga alvast, moet nog wat regelen. Neem de tijd, maar over twee minuutjes beginnen we.’ Ze glimlachte even naar Francis, ergens wel blij met zijn plotselinge vraag. De zwarte roos in haar haren was er echter de enige zichtbare factor in, opende zich nog een beetje meer. Ze haalde kort, maar diep adem en liep terug naar de grote trap, ging echter niet omhoog. Ze liep om het gigantische ding heen, wat volkomen uit marmer was gemaakt, en opende een houten zijdeur. Vanaf daar leidde een wenteltrap omhoog naar een zijdeur van de zaal, waarna ze de kleine verhoging waar ook het orkest stond opzocht. Daar kuchte ze zacht, hoewel het door de akoestiek op haar plaats door de hele zaal te horen was. Toen ze ervan verzekerd was dat ze de aandacht had van tenminste driekwart van de leerlingen, iets wat niet zo moeilijk was; Haar verschijning deed wel vaker hoofden draaien, en vanavond zou ze dat zeker kunnen. Het leek een instinct van mensen, dat ze hun blik richtten op de grootste bron van energie. ‘Zou Savador naar voren willen komen om het bal te openen?’ Ze keek de zaal rond, alleen door met haar ogen van links naar rechts te glijden. Als de man er nog niet was, zou hij wat beleven. Dan moest ze het bal maar met Francis openen, hoewel dat waarschijnlijk niet aan haar gegund werd. De man was meestal wel op tijd. Bovendien; Dit was zijn school, zijn leerlingen. Zijn verantwoordelijkheid dus.

"Zo verbaast om me te zien?" De scheve grijns die nu op zijn gezicht stond, was minder vrolijk te noemen dan dat hij normaal was. Natuurlijk was Lesaiah verbaast om hem te zien aangezien zijn vrouw nog niet zolang geleden overleden was en nu kwam hij doodleuk aan met een andere vrouw op het Valentijnsbal. Flynn knikte beleefd naar Neara toen de vrouw zichzelf voorgesteld had. Voor nu bleven zijn ogen op Lesaiah gericht, probeerde te weten te komen waarom ze zo luchtig klonk. Het kon met vanalles te maken hebben en op dit moment kon hij even niet plaatsen wat, maar hij kwam er nog wel achter. Het was een soort ‘Grote broer instinct’ dat kwam opzetten, kon hij er wat aan doen? Een man met blond haar trok zijn aandacht en ook hij kreeg een knikte toen hij zich voorstelde als Francis. Eindelijk een man in het groepje, moest hij tenminste niet alleen bij al die vrouwen staan. Niet dat hij de hele avond bij alle LM’s zou zijn, vooral bij Luce, maar dan waren er toch al minstens drie mannen bij de vergaderingen en stuff. Een vrouw kwam er ook bijstaan. Klein van gestalte, maar waarschijnlijk niet te onderschatten. Vrouwen zou hij nooit meer onderschatten, dat hadden de pijnlijke plekken op zijn wang hel wel geleerd. Klein of niet, ze konden geweldig hard slagen. Wacht, hadden hij, Neara en Luce er nu echt serieus als enige voor gezorgd dat ze niet met een leerlingen zou moeten dansen? Van slechte voorbereiding gesproken. De man voelde zich trots toen hij de woordeloze boodschap van Lesaiah ontvangen had, net als een kind van zestien dat iemand had durven meevragen naar zijn allereerste bal. Hij was dan misschien zo’n honderd jaar ouder dan de vrouw, toch gedroeg hij zich soms nog als een tiener die een beetje te hyperactief is. Te hyperactief, ja. Er waren momenten dat hij gewoon niet kon stilzitten en ofwel begon rond te springen ofwel gewoon spontaan begon te dansen. Eigenlijk had hij best wel veel zin om te dansen op dat bal, wilde de leerlingen en leraren van de school waar hij zich gevestigd had ook wel laten zien hoe een expert hij op dat gebied. Hij liep er niet mee te koop, nee. Maar het was gewon geweldig om te zien hoe verschillende paren ogen zich verwijden als ze zagen dat Legendarische magicans heus niet alleen op hun kamer wat papierwerk zaten te maken. Dat was eigenlijk net hetzelfde als bij Lesaiah die gewoon geweldig was met haar muziek. Elk van hun had waarschijnlijk wel iets waar hij of zij goed in was, maar dan het goed zonder fouten te maken. De heer van het vuur nam zijn kans met beide handen en vroeg of Lesaiah zijn Valentijn wilde zijn, dus bleef alleen Fealwen nog over. Ergens had Flynn wel medelijden met de roodharige vrouw, maar hij kon Luce moeilijk alleen laten midden op de avond, hé? Hij keek terug naar de vrouw die hij had meegevraagd toen ze vroeg of ze alvast naar binnen gingen. Langzaam knikte hij en stak zijn hand wat naar haar uit. “Dan zien we jullie straks wel weer, zeker?” Hij knikte iedereen gedag en gaf de vrouwe van het woud een kus op haar wang voordat hij met Luce verder over de rode loper liep en het kasteel binnen ging. De interieur paste wel bij Lesaiah en even keek hij in het rond om zoveel mogelijk details in zijn geheugen op te slaan. Na zijn inspectie richtte hij zijn aandacht op het podium waar Lesaiah op verschenen was om het bal te openen. “En nu gaat het beginnen.” De glimlach om zijn lippen werd wat gemeender, bereikte deze keer ook zijn ogen. In de loop van de avond ging hij wat losser worden, zeker als hij wat alcohol in zijn lichaam had zitten. Als dat er al was met al die kinderen die hier rondliepen.

Allen wist niet of zijn broer een date had, dat zou hij nog wel zien. Maar met dit prachtige meisje aan zijn zijde zou hij in ieder geval geen opmerkingen krijgen over dat Charlie zo veel leuker was. Tussen hen was er altijd een zeker mate van rivaliteit, vooral als het om vrouwen en liefde ging. Kreeg de een aandacht van een leuk meisje, dan was de ander er als de kippen bij om ook een poging te wagen. Elveria zag er in ieder geval stralend uit in haar simpele jurkje. Dus hij was blij met zijn keuze om haar mee te vragen. Toen ze uitstapte en langs hem liep keek hij, kon het gewoonweg niet laten, goedkeurend naar haar achterkant. Het jurkje paste perfect bij haar ogen. Ja, hij werd steeds blijer met zijn keuze. Nu nog zien waar zijn broer mee op kwam dagen. Dit klonk wel heel erg. Alsof hij meisjes als voorwerpen of trofeeën beschouwde. En dat was absoluut niet zo. Hij waardeerde Elveria, zag haar echt niet als een of ander voorwerp. Maar die rivaliteit. Dat was iets waar hij niets aan kon doen.
En nu zou hij gewoon van de omgeving en van zijn date genieten. Elveria leek haast net zo verwonderd als hij. Ook nog nooit op Gren geweest zo te zien. Blij keek hij rond, dit was alvast een goed begin van iets wat hopelijk ook goed zou eindigen. Elveria maakte een schattige opmerking, al was het plagerig bedoeld. Ze nam zijn hand en vrolijk liepen ze samen naar de zaal. Het was overal versierd met rozen, de geur omringde hem. Hij lachte en af en toe stak hij zijn hand op als hij iemand zag die hij kende. Echte vrienden kwam hij echter niet tegen en al gauw waren ze in de zaal waar het bal plaats vond. Hij trok haar mee naar de zijkant van de zaal, zag een tafel met punch staan. Hij liet haar kort los en snel schepte hij twee bekertjes vol met het overheerlijke spul. Meteen haastte hij zich terug en stak een van de bekertjes uitnodigend naar haar uit. ''Wil je ook?'' vroeg hij vrolijk. Zijn humeur was opperbest en zou alleen maar beter worden wanneer de drank een beetje inwerkte. Hij nam een grote slok en genoot van de zoete smaak. Een kuch galmde door de ruimte, hard alsof er een microfoon aan stond. Het werd langzaamaan stil en iedereen keek in één richting. Hij volgde de massa maar en wachtte in stilte af. Hij hield haar hand nog steeds vast en liet zijn blik door de zaal dwalen. Meisjes in prachtige jurken, jongens in nette pakken. Sommige mensen waren zelfs alleen gekomen, op een liefdesbal nota bene. Dan had je wel lef of was gewoon te dom om te bedenken dat het raar was. Er stond een sierlijke vrouw op een verhoging. Zag er zo veel krachtiger uit dan een normale lerares. En daarbij had hij haar nooit gezien. Ze vroeg om Savador en onbewust grinnikte hij zachtjes. Dat Savador deze vrouw gestrikt had kon hij zich niet voorstellen. Maar hij zou het wel zien, amusant zou het zeker worden.

Bij Medusa, Katherine liet de verlegenheid die ooit bij zijn kindskarakter hoorde weer te boven komen. En hoe. Savador schonk haar een terughoudend glimlachje als reactie op haar opmerking, tot veel anders kon hij zich verder niet aanzetten. Wat was het toch met hem en zachtaardige jonge vrouwen? Een beetje dromerig bleef hij Katherine een tijdje stilletjes toelachen. Plotseling geheel uit zijn timide doen geraakt draaide hij langzaam zijn hoofd bij het horen van een begroeting. Een al te bekende stem, bijna zangerig in alles. Ware het nu luid geschreeuw of een serene fluistering, hij herkende het uit duizenden. En daar was ze, in haar volle glorie. Haar elegante passen en bewegingen, hoe ze zich langs hen voortbewoog en het ook maar durfde aandacht aan hen te schenken alsof ze het zoveelste paar op de rode loper waren. Met een verhardde blik in zijn slangachtige ogen staarde Savador haar even recht aan, zijn ene arm over Katherine's schouder gelegd alsof hij haar wilde beschermen van de sluwe bedoelingen van de vrouw die hij inmiddels iets te goed kende. Zijn ogen vol argwaan gleden even van top tot teen over haar heen terwijl ze hen passeerde. Haar strak omsluitende jurk om haar slanke lichaam, haar sneeuwwitte lokken die modieus in de krul waren gezet, zelfs haar mistige poelen waarin haar sereniteit in weerspiegeld werden. Neara - wat deed de complexe vrouw hem weer aan?
Savador wendde zich kalm weer tot Katherine toen ze zijn aanbod aannam, haalde zich weer een vriendelijk glimlachje op om haar het kasteel binnen te escorteren nadat ze haar arm in de zijne haakte. Als een parmantige leeuw met zwarte manen kwam hij met Katherine aan zijn arm de zaal binnen gebeend. Zijn bleke gelaat met de harde uitdrukking opgeheven, zijn snelle pas voor niemand inhoudend. Iedereen mocht weten dat hij heus niet zielig op zijn kantoor op de school zat, zich volgietend met een magazijn aan rode wijn omdat hij volgens velen zo partnerloos en liefdeloos bleek te zijn. Het tegendeel werd vanavond hier gebleken, in zijn eigen aanwezigheid. En niet te vergeten de roodharige vrouw naast zijn zijde die hem dat mogelijk had gemaakt, dankbaar als hij haar was. Langzaam maar zeker leek de zaal al niet meer zo leeg als hij in eerste instantie had gedacht. Zoveel leerlingen hadden zich buiten immers nog niet verzameld, zojuist. Hij had enkel een paar van zijn eigen mentorleerlingen gezien, het groepje Legendarische Magiërs en uiteraard de overige zenuwachtige stelletjes die zich op de rode loper gevestigd hadden. De zaal was toch al redelijk volgestroomd met leerlingen en werknemers van zijn school. En ook hier was zichtbaar de tijd en de moeite genomen om het lieflijke thema van Valentijn te laten symboliseren in de feestelijke versieringen. Behalve de decoraties en vooral de rozen die ook hier terugkwamen gingen al die kleine aspecten toch gebukt onder de majestueuze sfeer in de zaal. Muziek speelde er nog niet, en er waren nog geen paren te zien die zich al tot het dansen hadden aangezet. Wie nam dat initiatief ook voor de officiële opening? Dat zou enkel als iets vreemds ervaren worden. 'Zou Savador naar voren willen komen om het bal te openen?' De onmiskenbare stem van Lesaiah, hoe kon het ook anders. Ook weer behoorlijk gehoord van de vrouw om het op zo'n manier aan te kondigen. Alsof er al uren verstreken waren sinds zijn komst. Savador pareerde zonder ook maar aandacht aan ze te besteden langs groepen aan samengepakte leerlingen die in het midden of langs de kant druk met elkaar in gesprek waren, maar behield zijn greep ondanks zijn robuuske uitstraling vanavond teder om Katherine's arm. Langs de kant van de zaal, waar het wat minder stikte van de drukte, draaide Savador zich van de menigte af om zich glimlachend tot Katherine te richten. Hij nam haar slanke hand in de zijne, streek er even zacht over. Alsof alleen zij hem de moed kon geven die hij niet kon vinden in haar bijzijn - dat lag nogal ingewikkeld. Hij richtte zijn blik even afwezig op haar hand en de strelende handelingen die hij er met zijn duim over uitvoerde. Na een korte stilte staarden zijn slangachtige ogen warm op haar neer, zijn glimlach daarbij op een jammerlijke manier iets verbreed.
'Ik moet je even alleen laten,' de tegenzin was ook degelijk terug in zijn stem te vinden. Hij sloeg zijn blik weer kort neer, staarde opnieuw zwijgend naar haar hand. Zijn duim bleef intussen zacht over haar huid strelen. 'Neem even een drankje, geniet van de sfeer,' zei hij waarna hij zijn blik weer verontschuldigend glimlachend naar haar opsloeg. 'Het spijt me. Ik ben snel genoeg weer terug. Daarna laat ik je voor de rest van de avond niet meer alleen, vertrouw me daar op.' Hij gaf nog een snelle kus op Katherine's hand alsof hij het zo onopvallend mogelijk wilde doen. Savador draaide zich vervolgens met een ruk om en verdween als een mystieke verschijning die net zo snel weer verdween als dat hij gekomen was in de steeds drukker wordende mensenmassa. En hij leek bijna ook een onwaarneembare donkere schim die zich langs de zijden van de grote zaal tussen mensen door passeerde, geheel in het zwart. 'Waar is je eeuwige geduld voor de avond gebleven, Lesaiah?' klonk zijn bittere stem vlak achter de Vrouwe. Toch perste hij zodra hij oogcontact met haar had een zuinig glimlachje op zijn dunne lippen. Hij was het trappetje op gelopen en zich langs het orkest op het podium gewaagd. 'Dat is niet gehoord voor een vrouw.' Zonder het oogcontact te verbreken bood hij kalm een bleke hand aan. Of ze die nu aannam of niet, hij stapte met een terugvallende strenge uitdrukking op zijn gelaat naar voren en zette zijn andere hand tegen zijn heup, zijn blik de inmiddels overvolle zaal in starend. 'Stilte,' gebood hij met een diepe imponerende stem om alle gesprekken, klinkende glazen, stalen lepels tegen punchkommen en alle overige geluiden weg te laten vallen. Zijn kille ogen gleden kort langs starende en zwijgende gezichten. Het werd stil in de zaal. Het was niet nu om zijn openingstoespraak te beginnen, dat deed hij liever na de dans. Eventueel kon Lesaiah als hoofdorganisator dan ook nog het benodigde op zijn toespraak aanvullen. Op het moment dat er een doodse stilte heerste nam hij haar hand beet - of verstevigde zijn greep als ze de hare al in de zijne had gelegd - en begeleidde haar het trappetje af. Zoals het hoorde wachtte hij onderaan bij de laagste trede tot er geen hoogteverschil meer was en Lesaiah buiten struikelgevaar naast hem stond. Het zou immers gênant zijn betrokken te zijn bij een ongelukkige valpartij waarbij hij als de persoon die haar moest opvangen figureerde, nog voor het bal ook maar geopend was. Zijn wenkbrauwen trokken zich naar elkaar toe in een strenge frons, want hij achtte een stevig applaus in ontvangst te kunnen nemen terwijl ze als organisators - maar ook als water en vuur - naar het midden van de zaal schrijdden en alle aanwezigen maar plaats voor hen moesten maken. Daar in het middelpunt van de zaal, onder de sierlijke kroonluchter, ging Savador kalmpjes tegenover zijn eenmalige danspartner staan en nam zijn danshouding aan. De ijzige uitstraling op zijn gelaat en in zijn houding bleef, en even richtte hij zijn barse blik in die van Lesaiah alsof hij haar in stilte wilde vragen of ze gereed was. Klaar om haar te leiden zodra de eerste tonen van het orkest opwelmden.

- Judith, als je iets anders wil hebben in mijn post moet je het even aangeven, dan pas ik het aan

Enya friemelde aan haar rok, was het een goed idee? Ze had geen date, toch blij dat haar moeder deze jurk had kunnen opsturen. Het feit dat niemand aandacht aan haar schonk werd eenigzins goedgemaakt dat ze op Gren was, haar thuisplaneet. Enfin, ze stond tegen de muur aangeleund met een klein glaasje in haar hand, ze zag Elveria en zwaaide, die geluksvogel had wel een date. Een lange jongen met vuurrood haar, net als Enya zelf. Alysia had ze nog niet gezien. Het was echt heel indrukwekkend, al die lichtjes en al die mensen, meisjes in lange zwierterige jurken en jongens met pakken aan. Ze had een plannetje maar durfde het nauwelijks uit te voeren, als de muziek zou beginnen, zou ze dan ooit het lef kunnen opbrengen om..... Ze zuchtte en nam een slok, de drank zou haar misschien wat helpen. Weer friemelde ze aan haar rok, het was een hemels blauwe jurk die tot aan haar enkels reikte, ze droeg een omslagdoek maar had het nog steeds koud. Waarschijnlijk van de zenuwen. He bah, daar waren die vervelende kinderen weer. 'Ooo, ons studiebolletje heeft wel lef he?' 'Donder op, laat me met rust!' snauwde Enya. 'Ze heeft niet eens de tijd gehad een date te vinden, maar ja we krijgen zo'n bericht nou eenmaal niet een jaar van te voren he?' Enya keek hen woedend aan, zonder nadenken smeet ze haar glas in het gezicht van een van hen. Ze draaide zich om en liep hooghartig weg, de verbaasde kinderen achter zich latend. 'Stilte,' zei een stem en Enya keek om. De hoofdmeester stond met een vrouw in he midden van de zaal. Ze wachten tot de muziek zou beginnen. Enya keek weer naar de vrouw, ze was echt heel mooi. Ze ging wat rechter op staan, klaar om, nadat wat meer paren zich naar de dansvloer zouden begeven, zich erin te mengen. Als iedereen aan het dansen was hoopte ze niet opgemerkt te worden maar Enya kon soms rare dingen gaan doen als ze muziek hoorde.

Jongens wierpen jaloerse blikken op hen. Wat hij goed kon begrijpen. Yazuki zag er adembenemend uit in haar elegante jurk. Het strakke bovenlijfje was bezet met glinsterende steentjes. En ze was van hem, zijn speelgoed, zijn ontzettend leuke puzzel. Of zijn teddybeer. In ieder geval van hem. Hij moest zichzelf inhouden, mocht niet laten merken hoe zeer ze hem intrigeerde en interesseerde. Of hoe zeer hij haar haatte. Haar wilde vernietigen, gewoon om te zien hoe ze in stukjes op de grond lag. Maar het was juist de uitdaging om nu niets te laten merken, niemand mocht het weten. Dus de haat, de kou verdween uit zijn blik. Weggestopt tot ze weer alleen waren. Pas dan konden de maskers af. Toen ze die idiote bijnaam weer gebruikte grinnikte hij enkel. Wat was hij vrolijk. Op deze heerlijke dag. Met dit geweldige meisje, waarvan hij zo veel hield. Zijn droomvrouw, zijn grote liefde. Ze kon hem niet gek maken. Hij zou zich niet laten verleiden, zou zich beheersen. Mocht de haat niet aan de buitenwereld laten merken. Nee, hij zou het toneelstukje spelen. En zij zou meespelen. Want hun reputatie mocht niet zomaar worden geschaad. Het was belangrijk dat iedereen dacht dat je vriendelijk was. Te vertrouwen was. Dominic wist zeker dat voor haar hetzelfde gold. En dat zou het spelletje nog leuker maken. Moeilijker, dat wel. Alsof je een eindbaas wilde verslaan in plaats van het eerste level te spelen. Juist die uitdaging trok hem aan. Zij was de grootste uitdaging tot nu toe. En daarom kon hij haar maar niet vergeten. Dat hij haar juist vandaag tegen kwam. Het was aan de ene kant toeval. Maar hij wist het. Besefte goed dat hij haar eigenlijk had lopen zoeken. Omdat het perfect was. De beste gelegenheid om hun spel af te maken. Want ze waren op de helft gestopt. Hadden nog wat tegoed. Hij wilde een revanche, een kans om haar op volle sterkte te trotseren, te overwinnen. Te bespelen in de grote massa.

De roos werd met een verbaasde blik in ontvangst genomen. Handig stak ze de bloem in haar ravenzwarte haar. Ze speelde het lieve verlegen meisje, twijfelde even voor ze antwoord gaf. Op een mierzoete toon. Bijna net zo hatelijk en tenenkrommend als de roze hartjes die hier het beeld overheersten. Maar hij glimlachte opgetogen, liet niets merken. Vanavond speelden ze het perfecte koppeltje. Verliefd, teder en zoet. Glazuurvernietigend, tandenbedervend zoet. Zonder een spoortje kou of haat. Een warm liefdesbad. Dwingend pakte ze zijn pols vast, waar ze hem raakte tintelde zijn huid. Ruw werd zijn hand naar haar toe getrokken en o zo liefdevol verzorgd. "Volgende keer wel voorzichtig zijn he." zei ze onschuldig. Hij knikte opgetogen en kantelde zijn hoofd een tikje schuin. Een koele lach speelde over zijn lippen. ''Ik zal mijn best doen, echt waar. Maar ik werd afgeleid door je stralende ogen, fonkelend als diamanten. Je prachtige lach...'' Hij zweeg even, keek weg. Verlegen en ontzettend verliefd spelen? Dat kon hij ook. Haar hand had de zijne nog steeds vast, ze had zelfs haar greep verstevigd. Hij trok haar naar zich toe, zette zelf ook een stapje. Zachte kus op haar wang, haast geen contact tussen zijn lippen en haar huid. ''Dus eigenlijk is het jouw schuld, Yazzie...'' zei hij beminnelijk. ''Je bent te mooi, honey. Ik kan er niets aan doen.'' Een zachte, dramatische zucht en hij beet verlegen op zijn lip. Alsof hij niet goed wist waarom hij dit allemaal had gezegd. Want hij was verliefd, ze nam al zijn gedachten in, maakte hem volkomen gek. En daardoor ging hij ondoordachte dingen zeggen en doen. Hij lachte koeltjes, spottend naar haar en liet haar hand los. Hij legde in plaats daarvan zijn hand op haar rug en voerde haar mee naar de zaal. Gevuld met allerlei wanstaltige koppeltjes. Handjes vasthouden en sommigen zelfs, wat een vreugde, zoenend. Allemaal onbeholpen jochie's, dolblij met hun date. De meesten verbaasd dat ze iemand hadden gevonden die vrijwillig met ze mee ging. Alle muren waren bezet met stelletjes, druk pratend en lachend. Vol met echte liefde. Vol met rozen. Vol met meisjes in prachtige jurken, vergezeld door onwennige, stuntelige jongens in pak. En een aantal trieste figuren die zonder date op waren komen dagen. De vriendelijke glimlach bleef op zijn gezicht gelijmd, maar vanbinnen groeide zijn weerzin. Wat deed hij hier? Hij wist dat het moeilijk zou worden om vrolijk en lief te blijven in deze poel van liefde. Voor hem was het gewoonweg een hel. Naïeve, verliefde novanen. Zo hatelijk. Het enige lichtpuntje, o wat ironisch, aangezien hij duisternis boven licht verkoos, was de muziek. In plaats van hersendodende keiharde popmuziek zou het klassiek zijn. Zijn hand gleed naar haar schouder, zijn vingers speelden met haar gekrulde lokken. Een deel was opgestoken, maar er hingen perfect gekrulde lokken sierlijk naar beneden. Hij grijnsde en toen een vrouwenstem door de zaal klonk liet hij haar haar met rust. Langzaam werd het stil, iedereen keek verwachtingsvol naar de hoofdmeester. Zag hoe die een prachtige, indrukwekkende vrouw naar het midden begeleidde. Die zouden het bal officieel openen. Mensen weken uiteen en verzamelden zich in een cirkel rond het paar. Ontspannen wachtte hij tot de eerste dans begon. Of hij goed kon dansen? Redelijk, was absoluut niet slecht. Maar zelf was hij er niet tevreden mee, wilde het allemaal helemaal perfect hebben. Zoals altijd. Cijfers moesten hoog zijn, anders zou hij zijn frustratie op een onschuldig slachtoffer uiten. Zijn toneelstukje moest perfect zijn, iedereen voor de gek houden. Als een leerling het doorhad, zijn ware innerlijk zag. Dan was hij op zijn zachts gezegd niet te genieten. Maar deze keer zou het perfect gaan. Hij zou Yazuki geen moment de macht geven, zou de touwtjes deze keer strak in handen houden. Had godzijdank al zijn medicijnen in genomen, zodat hij niet weer in de ongemakkelijke situatie van afhankelijk slachtoffer zou komen. Hij keek kort opzij met een verliefde glimlach en pretlichtjes in zijn ogen. Want wat genoot hij hiervan. Niet helemaal. Het was allemaal uiterst hatelijk, elke roze roos was er één te veel. Elk meisje dat kirde of giechelde haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. Maar het gaf niets, het toneelstukje zou doorgaan en hij zou haar overwinnen.

Haar bewegingen waren meer dan soepel, en dat was het enige teken dat ze nog menselijk was. Haar huid, maar net wat getinter dan die van Savador, haar eeuwige neutrale blik. Alsof ze er altijd al zo had uitgezien, gewoon even uit een kist was gehaald voor dit feest, en straks weer werd opgeborgen, als was ze een pop. Zo voelde het ook. Alsof deze avond levendig was, en de rest van haar leven weer opging in het tellen van dagen. Er waren geen problemen, geen rampen. Er was niets hiervoor geweest, en niets hierna. Haar maag draaide zich half om bij die gedachte, onmerkbaar in haar houding. Maar er was niets van merkbaar, dat ze vanbinnen schreeuwde en alleen was. Hier, temidden van de mensenmassa was ze nog steeds alleen. Ze stonden op zichzelf, het groepje van zeven waarvan er nu zes waren gekomen. Er was niemand waarop ze konden bouwen, en dat had ze moeten weten. Vanaf het begin af aan al, hoe had ze kunnen denken dat het eeuwig zou kunnen duren. Op een gegeven moment verliet je de veiligheid, en het was net als geboren worden. Pijnlijk, maar nodig en niet te voorkomen. Je kon niet meer terug naar de baarmoeder, was je er eenmaal uit. Misschien was het beter geweest als ze stil geboren was, dat haar moeder had gedacht dat ze dood was. Dan zou ze de baby aan een van de hulpen hebben gegeven, en die zou dan merken dat het meisje wel leefde. Dan zou ze als kasteelhulp zijn opgevoed, en hier waarschijnlijk nooit zijn geweest. Maar ze zou het zo opgeven, zolang die pijn maar wegging. En het liefst de levenslessen die erbij hoorden ook, want die waren niets dan negatief.
Een onmerkbare rilling trok door haar ruggengraat toen Savador achter haar opdook. Het had charmanter gekund, moest ze toegeven. Dit was nu niet bepaald de meest elegante manier om een danspartner te benaderen. Maar ze moest het er maar mee doen, hoopte ergens dat ze met Francis meer plezier zou hebben dan met Savador. God, ze had echt iemand om mee te dansen vanavond. Dat werd nog wat, zeg. Ach, zij wist ook wel dat het slechts een avond zou zijn, maar in tegenstelling tot alle dagen hiervoor zag ze er niet echt tegenop. Het was een teken dat de dans met Savador voorbij zou zijn, en dat was nu even waar ze zich op moest focussen. Vlug dansen, maar niet haastig. Elegant, maar niet té. Ze waren nu niet echt beste vrienden, en ondanks dat ze zich dolgraag wilde bewijzen, zou dat slechts een teken van zwakte zijn. Ze hoefde zich niet te bewijzen, hij zou dat juist moeten doen. ‘Ik zou niet willen dat je je roodharige schone laat wachten omdat we treuzelen.’ loog ze gladjes, niet eens de moeite doend om overtuigend te zijn. Dat ze er geen zin in had, wist hij toch al lang. Dat hoefde ze er echt niet in te wrijven. ‘Er is zo weinig gehoord dezer dagen. Zelfs elkaar aanraken kan een misdrijf zijn, zeker in het openbaar.’ Ze had hem niet bekeken, gewoon af en toe opgevangen in haar ooghoeken. Die vrouw moest echt wel een heel goede invloed hebben op de hoofdmeester, om zulk gedrag naar boven te halen. Zij zou het in ieder geval nooit voor elkaar krijgen. Haar hand legde ze elegant in de zijne, hoewel ze het raakvlak minimaal hield. Hem aanraken vond ze al moeilijk, kreeg op dit moment het beeld van Norwood niet uit haar gedachten. Haar handelingen gingen puur op gewoonte, had dit tientallen, zo niet honderden keren moeten doen. Pas toen ze uiteindelijk de gewenste danshouding aannam besefte ze dat ze nu niet het gevaar liep om klappen te krijgen na afloop, dat de mensen hier allemaal zwakker waren dan zij. Op vijf personen na, en de persoon voor haar. Maar die telde niet echt mee. Ze knikte licht, en haar vingers gaven een gebaar aan de muzikanten. Muzikanten die nu pas opdoken, met hun licht groengetinte huiden en de slanke bouw van nimfen. Hamadryaden, dryaden, hoe men ze ook noemden. Geweldige muzikanten, dat waren het.

Linkje naar muziekje.
En omdat ik niet kan stijldansen mag u dat stukje doen, Noah

Van hot naar her. Van hier naar daar. Hij rende door de vuurmagician's etage van de kast naar de badkamer. Hij had een okerkleurig blousje aan. Zoals altijd had zijn kleding iets geels. Hij trok daaroverheen een zwarte broek aan. Deze was netjes met een vouw in de pijp. Niet de standaard spijkerbroek die hij aan had. Hij trok een zwarte riem er strak over aan. Hij stopte de bloes strak in zijn broek. Hij glimlachte. Met een stropdas liep hij naar de spiegel in de badkamer en hij knoopte deze netjes over zijn blouse. Hij moest regelmatig met zijn vader naar een nette bijeenkomst toen hij jong was en daarom heeft hij het kunnen leren. Rustig liep hij naar zijn kleerhanger en pakte een giletje. Deze deed hij over aan. Daarna liep hij naar de spiegel om zijn haren te doen. Nog even tanden poesten. Zo hij was helemaal netjes. Hij liep naar zijn bed om zijn schoenen, die hij net gepoetst had, aan te trekken. Hij pakte het colbertjasje van de kleerhanger en stapte toen de etage af. Hij liep richting de kerker. Hij had voor de ingang met Mizore afgesproken. Het duurde even maar ze kwam er uiteindelijk toch aan. Lance had er niet over getwijfeld. Ze was zo blij geweest toen hij haar vroeg voor het bal. Hij was er van overtuigd dat ze mee ging. Hij had een ja gekregen op zijn vraag en hij was alleen maar blij mee. Kalm met zijn rug tegen muur. Zijn voet omhoog tegen de muur om wat nonchalant te lijken. "A penny for your thoughts, a nickle for a kiss. A dime if you tell me that you love me..." zong hij zachtjes in zichzelf. Ineens hoorde hij haastige voetstappen. Hij keek op. Hij zag Mizore haastig een trap aflopen. Hij glimlachte enkel. "Geen haast...." sprak hij zachtjes. "We komen nog op tijd voor de eerstvolgende shuttle hoor..." sprak hij plagend met een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij bekeek haar even aandachtig. "Je bent prachtig..." sprak hij terwijl hij een klein kusje gaf op haar wang. Kalm liep pakte hij haar hand. "Kom, dan gaan we naar het bal..." sprak hij zachtjes.

- Ik skip de reis even. Is niet nodig om daar wat over te typen in dit topic -

Lance had met zijn arm over Mizore heen gezeten in de reis. Hij vond het geen ramp om naar het bal te gaan. Hij was eerder nerveus voor de reactie van de hoofdorganisator. Savador was een dichtstaand familielid van Mizore. En hij wist dat deze niet de makkelijskte was dus of hij hier mee instemde wist hij dus niet. Eenmaal uit de shuttle was het al makkelijk te vinden. Lance volgde de rode loper die uitgerold was en pakte de hand van Mizore weer vast. Hij glimlachte en knikte even naar haar. Daarna liep hij samen met haar de rode loper af. Eenmaal bij het bal aangekomen keek Lance glimlachend rond. Er was redelijk wat volk. Een aantal van de legendarische magicians, leraren en wat leerlingen. Lance glimlachte en zag Savador met Lesaiah op de vloer staan. Zijn ogen gingen naar het bandje dat tevoorschijn kwam. Dus ze waren niet te laat. Hij glimlachte en keek naar Mizore. "Kan ik je wat te drinken aan bieden..." sprak hij kalm en glimlachte. De muziek die klonk wist hij te oncijferen als een weense wals. Hij vond het maar een dans die lastig was. Hij kon hem maar half, en je werd er te draaierig van. Lance glimlachte en bekeek Mizore opnieuw weer helemaal. Ze bleef prachtig. En deze kleding die ze had maakte haar nog mooier dan ze al was.

Enya luisterde naar de zachte muziek. Ze keek naar alle stellen en sommigen die alleen waren. He nee! daar kwamen ze weer! ze hadden nog wat kinderen bij zich. 'Daar staat ze, wat zullen we met haar doen?' 'Morsen.' informeerde een lange jongen. 'je laat het!' siste enya. 'Dan staan we weer gelijk, jij hebt mijn pak verpest tut!' 'Je vroeg erom, rotzak!' 'Oho, ze krijgt praatjes. Dat moeten we haar toch maar eens afleren.' 'Laat me met rust, wat doet het er toe dat ik gewoon slim ben!' 'het feit zit m in je aanstellerij miss boekenwurm, het kan ons geen moer schelen dat je voor alles een hoog cijfer haalt. Je bent gewoon een zwakke, smerige naiveling.' Eentje wilde zijn glas over haar leeggieten maar Enya was hem te snel af. Ze dacht dat het niet zou helpen maar wanhoop brengt onvermoede krachten naar boven. Ook hij zat nu onder, hij wilde haar een pak slaag verkopen maar besefte toen dat er een stuk of tien leerlingen naar hen keken en fluisterden. Zonder nog een woord te zeggen draaiden ze zich om en sjokten weg. Enya verborg haar gezicht, niet huilen! Ze sloot haar ogen en luisterden weer naar de muziek, dat deed haar goed.

Mensen mind the process o3o
Het bal is nog helemaal niet officieel van start gegaan.
Nog helemaal geen dansende en zwierende paren dus!
Eerst komt de openingsdans van Saf en Les, dan de openingstoespraak, en daarna mag je zoveel over de dansvloer zwevende paren beschrijven als je wil.
Capiche?


Nu ze hem op zo'n wijze had laten weten dat ze aanwezig was en de openingsdans kon beginnen, kwam hij echt niet uit de menigte naar voren gedraafd om haar hand met al zijn charmes in de zijne te nemen. Nee - hij deed het op zijn gemakje, alsof hij zuinig wilde zijn met zijn energie vanavond. Want ondanks dat ook hij er weinig voor voelde om Lesaiah in de dans te leiden, moest het met alle perfectie en elegantie gebeuren. Zowel van haar kant als de zijne. Traditioneel dansen had niet voor niets die benaming. Het was niet iets om even af te raffelen en snel gedaan te krijgen. De muziek waarop ze de wals uitvoerden duurde immers minstens zeven minuten. 'Ik zou niet willen dat je je roodharige schone laat wachten omdat we treuzelen,' luidde Lesaiahs reactie op zijn woorden. Savadors mondhoeken krulden lichtjes om tot een sober glimlachje, al oogde het zo karig dat het nauwelijks een glimlach was te noemen. Maar zoals hij de weerwil in de stem van de vrouw kon horen, zo had zijn glimlach ook iets sarcastisch. 'Er is zo weinig gehoord dezer dagen. Zelfs elkaar aanraken kan een misdrijf zijn, zeker in het openbaar.' Hij hief zijn hoofd een beetje op, zijn kalme blik even gericht in de zaal alsof hij wilde laten zien dat zulke argumenten hem niets deden. 'Dan nemen we het maar als een hele opluchting dat we voor de komende zeven minuten tenminste samen criminologische partners zullen zijn, nietwaar?' Zonder er verder nog woorden vuil aan te maken - want hij had inmiddels wel door dat hun ruwe wrijvingen in een kat- en muisspelletje konden resulteren - begeleidde Savador de Vrouwe aan een hand naar het midden van de zaal, waar de menigte in een grote cirkel om hen heen ging staan. Rustig nam hij zijn houding aan; haar genomen hand ter hoogte van zijn kaak, de andere losjes onder haar schouderbladen gelegd, de punten van zijn herenschoenen enkele centimeters verwijderd van Lesaiahs muiltjes. Geconcentreerd bleef zijn blik op haar gelaat gevestigd, en daarbij leek hij alle andere starende blikken en de muzikanten in het dryadenorkest die ieders hun positie aannamen met hun instrumenten straal negerend. De eerste tonen van de muziek was wat hij zich op moest focussen, en de timing om op het juiste moment met de opwellende noten in te springen. Toen de instrumenten werden ingezet en de eerste tonen door de glorieuze zaal klonken, bleef hij nog stijf op zijn plaats staan. De intro waarbij hij zijn eerste passen op een kalm beheerst tempo zette, kwam wat later. Simpele stappen, tegelijkertijd neergezet alsof ze elkaar spiegelden. Moeilijk om te volgen was het nog niet, dat kwam later pas toen hij Lesaiah aan een hand moest laten draaien voor hij de andere hand die hij daarbij losjes, maar nog steeds elegant liet hangen weer onder haar schouderbladen kon plaatsen. Waarschijnlijk was dat vooral genoodzaakt bij algemene traditionele dans, niet bij een wals - daar wist hij het fijne niet van. Hij was dan ook beter in de tango en andere gepassioneerde dansstijlen dan deze, maar hij moest het als de leidende man doorzetten. Opnieuw een reeks aan stappen waarbij ze langs de toeschouwers die de cirkel vormden bewogen en draaiden. Zijn lange zwarte lokken bewogen sierlijk mee, sluik als ze waren, al kwam hij nu pas tot de ontdekking dat hij het beter in een lage staart vast had kunnen binden voor hij de dansvloer betrad. Ze figureerde een zwaan, en de gratie werd vooral van haar kant verwacht. En hij was.. iets. Von Rothbart. In ieder geval geen Prins Siegfried, want dit was nu niet bepaald gewild. Zijn arm omvatte de hare in een volgende pas, waarin hij wel gedwongen was zijn bovenlichaam tegen haar ranke rug te drukken doordat hij achter haar stond en haar hand in een draai van binnenuit vasthield alsof hij haar draai niet af wilde laten maken, en haar in plaats daarvan naar zich terugtrok. Allemaal onderdeel van het kleine verborgen toneelstukje in de dans. Voor wie oog voor detail had kon in iedere dans wel een klein verhaaltje onderscheiden. Met zijn handen om haar middel tilde hij Lesaiah kort de hoogte in om haar vervolgens aan zijn andere zijde op haar voeten neer te zetten en de dans te kunnen vervolgen. Alles heel fijntjes uitgevoerd, maar met een zure uitdrukking op zijn bleke gelaat. Net als Lesaiah wenste hij dit gedeelte liever over te kunnen slaan. Maar hoezeer ze ook als dag en nacht mochten verschillen, tot nu toe verliep de openingsdans naar zijn mening nog verbazingwekkend soepel. Savador hield haar hand stevig in de zijne om Lesaiah op zijn onderarm op te vangen en haar in voorover gebogen houding kort achterover te laten leunen. Gefronsd staarde hij even op haar neer, zijn lange haren gleden over zijn brede schouder naar beneden om als een sluik gordijn langs Lesaiahs gelaat te hangen. De concentratie was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Zoals iedere vrouw waar hij ooit een dans mee gedeeld had was ze mooi, in welke positie dan ook - dat kon hij niet ontkennen. Elegant nam hij de vrouw terug in rechte positie om haar doen laten in te treden in de naderende eindpassen van de muziek bij de luider opwellende muziek, want het zou geen fraaie afsluiting zijn als ze totaal uit het ritme eindigden. Ze bewogen nog een keer in draaiende bewegingen door de gehele zaal op een rapper tempo dat gelijk ging aan de muziek voor ze weer eindigden bij het midden van de zaal, hun beginpunt. Daar strekte Savador zijn arm waar hij Lesaiah nog mee vasthad, zette een voet schuin voor de ander neer en spreidde ook zijn andere hand om gedistingeerd af te sluiten met een aantal buigingen onder het applaus. Hij streek zijn haar weer achter een schouder toen hij zich weer rechtte en keek opzij om Lesaiah een bescheiden glimlachje te schenken. Meer om het feit dat het gelukkig voorbij was dan uit dankbaarheid voor haar deelname.

;w;

Komaan, komaan. Sneller. Met zijn hemd half aan sprong Charlie op een been door de lightmagicansetage terwijl hij een van de zwarte schoenen probeerde aan te trekken. Allen was al vertrokken zonder hem te waarschuwen, heel aardig hoor. Nja, hij kon het zijn broer ook niet kwalijk nemen dat hij optijd wilde zijn om zijn Valentijn af te halen. Over Valentijn gesproken, waarschijnlijk stond Yelena op dit moment wat ongeduldig op hem te wachten. Een lichte grijns verscheen om zijn lippen toen hij de tweede schoen had aangetrokken en deed de knoopjes fatsoenlijk toe. Hij walgde op dit moment wat van zijn uiterlijk, hoed er meer van om gympen en t-shirten aan te doen inplaats van zo'n glimmende schoenen en een overhemd. Allen had net hetzelfde en dat was tenminste een schrale troost. Hij vervloekte Kate wat in zijn gedachten omdat ze zoiets kon doen met hen. Zou hij nog even met een kam door zijn haar gaan of zou hij het zo laten? Niet dat er nog heel veel aan gedaan kon worden, maar het ging om het gebaar. Nadat hij zeker wist dat hij alles had, verliet hij de etage en liep vrolijk naar het lanceringsplatform waar zijn date waarschijnlijk al een tijdje stond te wachten. Vrolijk liep hij op haar af, sloeg zijn armen om haar middel en draaide een rondje om zijn eigen as. "Je ziet er geweldig uit," zei hij met een charmante glimlach op zijn gezicht geplakt en zette haar terug neer. "Sorry dat ik zo laat ben trouwens." Charlie had Yelena gevraagd een paar dagen nadat ze elkaar ontmoet hadden. Ze was mooi en had pit, het perfecte meisje voor hem. Haar ogen waren zo blauw als de lucht en haar haar zo zwart als de nacht. Kijk, hij zou zo een dichter kunnen worden. "Misschien is het een goed idee dat we nu vertrekken, anders krijg ik de hoofdmeester weer op mijn dak." Ze hadden nog een straf tegoed en vandaag wilde hij even geen preken kregen. Niet als Yelena in de buurt was tenminste. Vandaag ging hij zich even voor niets verantwoorden. Voorzichtig pakte hij Yelena's hand vast en begeleide haar naar de shuttle die hen naar Gren zou brengen en nu maar hopen dat ze niet heel laat waren.

De bonk die aangaf dat de shuttle geland was, haalde Charlie terug in het heden en even knipperde hij met zijn ogen. Ohja, Gren, Valentijn, Yelena. Snel stapte hij uit en stak daarna zijn hand naar het meisje uit zodat ze niet zelf zou moeten springen om er fatsoenlijk uit te raken. Hij kon best wel een gentleman zijn als hij wilde, maar dat ging niet bij mensen die echt wilden dat ze hen voor schut zetten. Gren was geweldig. Mooi groen en nergens was er iets te vinden dat niet in harmonie stond met de natuur. Zelfs de rode loper die nu onder hun voeten lag paste er op de een of andere manier bij. Zonder waarschuwing pakte hij Yelena op met een arm op haar onderrug en een onder haar knieholtes. "Sorry liefje, maar als we nog een beetje optijd willen zijn moeten we rennen." Zo snel mogelijk begon de roodharige jongen te lopen, al was dat knap lastig met een meisje in je armen. Niet dat ze veel woog, maar het was gewoon moeilijk. Toen ze bijna bij het kasteel waren, remde hij een beetje af en zette Yelena neer. Hij verstrengelde zijn vingers met die van haar en liep zo met een big smile het gebouw binnen. Zo van die klassieke muziek drong zijn oren binnen en even haalde hij zijn neus op. Hoe moest je daar iets op kunnen doen? Nja, als hij even keek naar de anderen lukte dat wel, dat lukte altijd dus vandaag ook. "We zijn nog redelijk optijd." Charlie hijgde wat en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. Even stak hij zijn vrije hand in de zak van zijn broek en keek toe hoe de hoofdmeester met een van de legendarische magicans over de dansvloer zwierde. Het werd dus van hem verwacht dat hij dat ook kon. Na een tijdje moest het wel lukken, maar zijn echte streefdoel was om niet op Yelena's tenen te gaan staan.

Elegantie, gratie, beheerstheid. Drie woorden die haar niet bepaald omschreven, niet als ze normaal zou kunnen reageren. Vandaag hadden de mensen geluk, want ze was het alle drie. Elegant, hoewel net niet lang genoeg om het tot zijn volle recht te doen komen; Gracieus, bewoog slechts als het nodig was en soepel, en beheerst genoeg om Savador’s opmerkingen langs zich heen te laten glijden. Ze moest de cocon gewoon repareren, dan ging het wel. De cocon van vertrouwen dat ze het zelf wel allemaal afkon, geen hulp nodig had. De scheuren in dat beschermende schild waren de reden dat ze nu elke emotie tegenhield, slechts beleefd was. Natuurlijk, ze zag ergens stiekem wel uit naar de dans met Francis, maar dat was meer een beleefde nieuwsgierigheid dan echt zenuwachtigheid. Ze kon met zekerheid zeggen dat als ze dat aan het doen was, de opluchting dat haar eerste dans voorbij was groter zou zijn dan de vreugde waarmee ze zou dansen. Hoewel ze zeker niet van plan was om de legendarische magiër van Razen teleur te stellen; Ze wilde niet dat hij een slechte indruk van haar kreeg, alleen omdat zij zich vanbinnen hol en leeg voelde. Dat was gewoon onbeleefd, onnodig en nog slecht voor haar reputatie ook. Dus dat zou ze niet doen, besloot ze op haar plek, in de beginhouding voor een wals. Eigenlijk had ze liever de balletversie gedaan, gezien haar passen daarin aanzienlijk minder afhankelijk waren, maar ze kon hier niet in een tutu aankomen. Laat staan dat Savador in een maillot – hoe traditioneel het ook was – zou komen opdagen.
Maar hoe je het ook bekeek, het was en bleef het zwanenmeer. Ze had het ballet niet zozeer gedanst, maar het verhaal had haar altijd gegrepen. Hoe de jonge Odette zo kon vertrouwen op een man, waarna hij haar bedroog. Onbewust, maar alsnog. Dat de wereld gewoon zo in elkaar zat, kon zij toen nog niet weten. En toch, waar was haar wantrouwen gebleven tijdens dat verhaal? Normaal had ze ieder verhaal in twijfel getrokken, en toch kon ze hier maar geen genoeg van krijgen. Misschien kwam het omdat het in haar ogen rechtvaardig afliep. Ze gingen beiden dood – naar de hemel, maar daar geloofde ze niet in – omdat ze nog van elkaar hielden. Omdat ze van elkaar wilden blijven houden. Net zoals het soort mensen dat liever gelukkig stierf dan ongelukkig voortleefde. Maar dit was geoorloofd, werd gezien als een romantisch verhaal, terwijl het in het echt nogal bekritiseerd werd.
Haar rug maakte zich zo hol als mogelijk, om maar niet al te veel contact te maken. Ze had dit niet vrijwillig gedaan, moge het duidelijk zijn aan het publiek. En toch, ze moest bij de dans blijven. Voor ze het wist zou ze misstappen, zich voor gek zetten. Dat was niet bepaald iets waar ze nu behoefte aan had. Draaien, terugkomen, kort zweven. Ze was licht, lichter dan in het begin van het jaar. Maar haar jurk verborg de bijna ongezonde slankheid, zwierde zacht mee met de dans. Ze had hem niet alleen uitgekozen op vorm en kleur, maar ook op het feit dat hij bijna gewichtloos was en daardoor uitstekend voor een dans als deze. Ze sloot haar ogen kort, boog haar rug weer soepeltjes naar achteren. Ademhaling ging oppervlakkig, de muziek deed het werk meer dan haar hoofd dat deed. Ze voelde het zwarte haar over haar schouder, maar weerhield wonder boven wonder een rilling. Het was niet eens vettig, zoals ze eerst had gedacht. Het stonk niet eens. Pluspuntje ontdekt, hoewel ze dat niet had verwacht. Verrassing die voor een keertje aangenaam was. Ze opende haar ogen in de rechte positie, nam de toenemende muziek in zich op. Liet haar instinct deze keer het werk, doen, was niet in staat om nog verder na te denken over een dans. Draaien, stappen, draaien, stappen, en terug. Terug waar ze begonnen, maar zeven minuten later en een hele last lichter. Ze trok haar mondhoeken ver genoeg op om een glimp van witte tanden te laten zien, maar richtte haar blik daarna op de menigte. ‘Hierbij verklaar ik dit Valentijnsbal voor geopend.’ Ze knipte kort in haar vingers, en de rozenknoppen op de muren openden zich, de simpele zandkleurige muren rood kleurend. Daarna baande ze zich een weg door de menigte, naar Francis toe. Hij was tenslotte haar date, ze kon het niet laten verwaarlozen.

"Verdomme!" Vloekend sprong ze de badkamer binnen waar ze haar haren voor een laatste keer steilde om het dan op te steken in een hoge dot waar ze een rode bloem in plaatste. Nu haar galajurkje nog. Yelena was altijd in voor gala's en bals dus voor haar was dit een super avond. Zeker toen ze was gevraagd door Charlie; een leuke, rosharige jongen die haar op een of andere manier wel had doen bekoren. Hoe hij deed en zijn scheve grijns, Yelena besefte opeens dat haar hart een tel oversloeg. Oh no, geen verliefdheid, nee! Een lichte paniekaanval overviel haar maar ze wist zich op tijd te herstellen. Met een zwart oogpotlood maakte ze haar make-up af en legde nog een laatste hand aan de rode oogschaduw die ze zorgvuldig op haar oogleden had gesmeerd. Tevreden over haar gezicht liep ze naar haar dressing waar ze de kast open gooide en daar haar lange, rode jurk uithaalde. Haar blauwe ogen begonnen te schitteren toen ze haar eigen aanwinst nog eens op haar buik legde en zichzelf bekeek in een hoge spiegel die in haar kamer hing. Vlug snelde ze de badkamer weer in, sprong als het ware in haar jurkje en deed de rits langs achteren dicht. Trots op haar 'creatie' nam ze haar hoge hakken die ze aandeed om dan al laatste haar zilveren ketting rond haar hals te hangen. Een grote glimlach sierde haar gezicht terwijl ze de deur achter zich dicht sloot en zachtjes begon te lopen richting de uitgang waar ze straks zou wachten op haar date; Charlie.
Het opeens vrolijke gezicht deed haar gezicht helemaal opfleuren, ze vloog in zijn armen en kirde vrolijk toen hij haar weer neerzette. Zijn compliment deed haar zachtjes lachen, alsof ze het niet meer dan normaal vond dat hij dat zei. "Insgelijks." Antwoordde ze met een speels buiginkje. Haar blik kruiste hem voor een moment en rode blosjes vormden zich op haar wangen. Zijn plotselinge opmerking deed haar weer uit haar 'droom'-fase ontwaken en helemaal hyperactief knikte ze. "Lijkt me een uitstekend plan!" Ze sloot haar hand om de zijne en liet zich naar de shuttle leiden waar ze haar mond even opentrok. "Coole shuttle, nog nooit in gezeten. Meestal gebruik ik mijn eigen kracht om wat sneller te gaan maar dit keer vind ik het best awesome om zo te gaan." Een grote grijns had zich om haar mondhoeken gekruld en lacherig sprong ze de shuttle in.
Bij de aankomst moest ze toch even slikken aangezien haar hart als het ware helemaal tekeer ging. Ze kon er niet aan doen dat ze op een of andere manier stress had om die zaal binnen te komen en al de andere koppels te zien. Yelena had vaak de neiging om te gaan concurreren met de andere meisjes wat haar soms een vaag gevoel van ergernis kon opleveren. "Vanavond ga ik me alleen op jou fixeren. Andere meisjes bezorgen me alleen maar een bepaalde hoofdpijn." Een verontschuldigend glimlachje rustte op haar gezicht. Pas toen ze opeens de lucht in gehesen werd slaakte ze een gesmoorde kreet. "Jij. Bent. Gek!" Met haar benen een klein beetje spartelend liet ze zich toch dragen en kon ze er niet aan doen om haar hoofd op zijn schouder te leggen en zijn geur even te inhaleren. Ja, ze kon best zeggen dat Charlie fantastisch lekker rook en Yelena zo'n beetje fan was geworden van zijn geur. Lichtjes teleurgesteld omdat ze de grond weer onder haar voeten voelde keek ze Charlie met stralende ogen aan. "Liefje toch, wat zweet jij!" Lacherig nam ze een zakdoekje vanuit haar tasje en depte de zweetdruppels van zijn voorhoofd. "Zo, nu kunnen we gaan!" Tevreden nam ze zijn hand vast en verstrengelde haar vingers met de zijne. Op een of andere manier voelde dit zo perfect; Zij en Charlie. Maar of dat nog zou vorderen, die relatie, dat wist ze niet. Yelena zou hem eerst maar eens gaan testen op het vlak van dansen, zij kon het wel redelijk goed. Yelena was al op verschillende dancings geweest en had altijd de complimenten achteraf gekregen. Dus had ze vernomen het wel goed te kunnen, ghehe. "Kom!" Yelena had besloten de leidende hand te nemen en trok Charlie mee de dansvloer op waar ze haar armen in zijn nek gooide en haar heupen vrolijk heen en weer bewoog. Het was nu niet meteen het lied om zo spastisch te gaan dansen maar Yelena vond altijd wel een manier om op het ritme te blijven, raar maar waar.
Toen het klassieke nummer gedaan was en de meesten al terug afdropen naar de drankjes bleef Yelena gewoon staan, keek ze Charlie afwachtend aan en plaatste uiteindelijk maar een korte grijns op haar gezicht. "Weet je dat je nog goed kunt dansen?" Lacherig drukte ze een kus op zijn wang en leidde hem dan toch maar de dansvloer af waar ze aan een tafeltje ging staan. De twee drankjes die hun werden aangeboden nam Yelena met beide handen vast en gaf er eentje aan Charlie. Met haar blauwe ogen strak op hem gericht tikte ze haar drankje kort tegen het zijne. "Op het Valentijnsbal!"

-Inspiratieloos en useless.. I'm sorry :3

Het was voorbij. De zeven minuten waren om, de muziek tijdelijk gestopt, de dans was gedanst. En boven alles was het soepel verlopen. Zoals verwacht van een vrouw met de titel van Legendarische Magiër. Die lui leefden in roem en rijkdom, maar het leek bijna een noodzakelijk aspect om ten alle tijden zo elegant en bescheiden mogelijk over te komen. Ooit moest hij in datzelfde patroon treden, dat wist hij. De dryaden legden hun muziekspel neer om het applaus de zaal te doen overmeesteren, en Savador liet voorzichtig haar slanke hand los om dit te bedanken met een paar stijve buigingen. Typerend voor zijn rigide persoonlijkheid, maar wel zo horend. En hij kreeg nog een toning van hartelijkheid of iets dat daarop leek teruggeschonken ook. Wel wel. 'Hierbij verklaar ik dit Valentijnsbal voor geopend,' met een enkele vingerknip liet Lesaiah de rozenknoppen op de wanden demonstratief openen, die de muren langzaam maar zeker opvulden met een dieprode kleur. Passend bij het thema en passend bij de avond. Met een parmantig glimlachje zette Savador een hand tegen zijn heup toen de menigte uiteen dreef en de meeste paren zich uitbundig, schichtig of juist op het vroegst van de avond al in hun element naar de tafels met hapjes en drankjes schuifelden, die langs de wanden strak waren opgesteld. Hij draaide zijn hoofd opzij om Lesaiah ondanks hun stroeve band te bedanken voor haar partipicatie, maar ze draafde tussen de menigte weg alsof ze zich zo snel mogelijk uit zijn buurt wilde wagen. Met minachtend opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar na. Bij Medusa, al haar getoonde gratie en elegantie waar ze hem ook de indruk van had gegeven werden meteen weer weggevaagd door die onbezonnen daad. Even kwam hij tot de conclusie dat ze eigenlijk nog maar een jong naïef meisje was op dat vlak, de honderden jaren niet meegeteld. Het was wel zo gehoord een woordje tot slot te wisselen voor ze uit elkaar dreven om hun eigen partners voor de avond te zoeken. Maar het zij zo. Ze verkwanselde er in ieder geval wel wat respect mee. Spijtig.
Hij draaide zich om om zich benend een weg tussen nerveuze stelletjes en aan punch nippende leerlingen te wagen, weg van het midden van de zaal waar het volliep van paren die in alle onzekerheid overwogen om aanstalten te maken tot een dans. Wat bij hen in ieder geval onder dansen viel. Het liefst wilde hij zo snel mogelijk even uit de drukte. Immers wilde hij Katherine niet laten wachten. Ergens voelde hij lichte berouw voor de jonge vrouw, want hij kon er zijn vinger niet op leggen of ze er echt geen problemen mee had om hem als partner te hebben - iemand die bekend stond om zijn stijve houding en strenge karakter, en iemand die onder de normale leeftijdsomstandigheden één van de oudsten op de school was - of dat ze enkel ja had gezegd om hem niet te kwetsen. Dat zou hij toch wel hartverwarmend vinden. Om de een of andere reden vonden leerlingen het nodig de richting naar de tafels vol versnaperingen en variaties aan dranken te belemmeren waar Kathy ongetwijfeld nog op hem stond te wachten. Verdomme, ze stonden ook zo dicht op elkaar dat hij niet eens kon nagaan of ze er nog stond. Terwijl hij zich een weg waagde te manoeveren kreeg hij vanuit zijn ooghoeken Lesaiah weer in het oog, die schijnbaar samen was met een langharige blonde die een uitzonderlijke bron aan magie bezat. De krachtige vuurmagie was aanwezig, en diens kracht leek zowaar in zijn hoofd na te gonzen alsof het het nog extra wilde benadrukken. Eén van de nieuwelingen in het Legendarische schuitje? Savador bleef even stilstaan om de naar zijn gevoel veel te gemaakte man met een strenge uitdrukking te observeren. Het was alsof de vent in alles een verwoede poging probeerde te doen om zoveel mogelijk charme te tonen, maar dit niet helemaal geslaagd tot hun rechten kwam. Aangezien hij zelf niet op hetzelfde geslacht viel en hij niets van al dat neppe commerciële gedoe moest hebben. Dat was geen charme - noch aantrekkelijk - dat was puur toneel. Toch maar even benaderen, want het was en bleef immers een Legendarische Magiër. En hij bleef als opvolger toch onderdeel van de partij. Al zo leek het.
'Zo,' knoopte Savador op een bittere toon een dialoog aan alsof hij eerder een tegenstrijdige leerling op de vingers tikte. Zijn slangachtige ogen gleden gefronsd even kort naar Lesaiah en toen weer terug naar de hemelblauwe ogen van haar metgezel. 'Savador Jaellvìas Sathandiai, hoofdmeester en opvolger,' hij stak zijn bleke hand uit om de voor hem nog onbekende Heer een misschien iets te stevige handdruk te geven en zijn strikte normen en waarden daarmee direct bij te onthullen. Bijna vijandig staarde hij in de ogen van de man voor hij zijn hand abrupt weer losliet. 'Het lijkt me geen ongewoon feit dat we elkaar snel genoeg weer zullen wederzien.' Zijn blik gleed weer even naar Lesaiah alsof hij zijn afkeuring over haar eerdere fout met alleen zijn blik nog wilde aantonen voor hij zich met een ruk omdraaide en met zijn sluike lokken deinend op zijn rug een weg terug tussen de menigte baande, als een mysterieuze verschijning die weer verdween. Zo zou hij nog wel vaker naar de personen moeten stappen die een immense bron aan magiekracht bezaten om zichzelf beschaafd voor te stellen. Hij wilde niet dat zijn naam onbekend bleef, bij lange na niet. Zoals waar hij haar had achtergelaten, zo stond Katherine nog hoogstwaarschijnlijk op dezelfde plek. Zijn barse gelaatsuitdrukking verzachtte en zijn mondhoeken krulden lichtjes om terwijl hij de roodharige jonge vrouw naderde. Iedere keer dat ze weer in zijn blikveld kwam was een streling voor het oog. 'Vergeef me, nogmaals mijn verontschuldigingen,' zijn glimlach verbreedde zich tot een klein grijnsje. 'Wat zakelijke dingen tussendoor.' Tussen duim en twee vingers tilde Savador een wijnglas tussen de overige wijnglazen op en zette het kalm aan zijn lippen. Zijn blik vond de hare weer nadat hij een aantal kleine slokken had genomen. 'We kunnen later op de avond gebruik maken van het buitenbalkon, en.. sterren observeren - wellicht?' Met een onschuldig glimlachje liet hij de wijn in zijn glas rondwalsen. Hij staarde er geïntrigeerd naar, haast alsof hij Katherine's blik wilde ontwijken. Ze zei het hem maar als ze zelf nog specifieke plannen had, en hij zou ervoor zorgen dat het zo perfect mogelijk verliep. Hij wilde een speciale avond als deze immers niet verloren laten gaan aan nutteloze tijddodingen.

- Don't let it diiee ;w;

Katherine keek toe hoe Savador naar het podium liep en klemde de roos vast terwijl haar groene ogen over de zaal heen gleden. Er waren redelijk veel leerlingen gekomen, maar ze stonden allemaal wat onwennig aan de kant te kijken. Waarschijnlijk waren ze allemaal aan het wachten tot Savador en de vrouwe van het Woud hun openingsdans gedaan hadden. De grote hoeveelheden magie maakten duidelijk dat er nog andere legendarische magicians waren dan de vrouw die ze gezien had en de vrouw die nu op de dansvloer stond, alleen de duistere magie mistte ze wat. Veel tijd had de jonge vrouw niet om daarover na te denken, want al gauw begon de muziek te spelen en eisten de twee mensen in het midden ieders aandacht. Het was prachtig om te zien hoe ze samen over de dansvloer zwierden, allebei tot in de perfectie. Zij zou waarschijnlijk een heleboel fouten maken, moest zorgen dat ze niet op Savadors tenen ging staan. Als dat gebeurde zou ze waarschijnlijk net zo rood worden van schaamte als haar haar en zou ze waarschijnlijk meteen weg willen rennen. Ze haatte het om fouten te maken, had op dat moment het gevoel dat iedereen haar uitlachte. Niet dat ze dat aan de buitenkant zagen, maar aan de binnenkant werd ze dan bijna verscheurd. De muziek stierf langzaam weg en het danspaar stopte met dansen. Katherine pakte een glas wijn vast en nipte er wat aan terwijl ze wachtte op Savador. Eigenlijk was het dat ongehoord om hier alcohol neer te zetten als er hier zoveel kinderen onder de zestien rondliepen, maar die moesten zelf maar verantwoordelijk zijn als ze niet met een kater wilden wakker worden. Zelf was zo nog maar een keer dronken geweest, de eerste keer dat ze alcohol mocht drinken. Dat was de rijd waarin de meeste jongeren dronken werden, dus waarom zou zij dat niet mogen. Ze hield het glas gewoon vast en haar mondhoeken krulden om tot een glimlach toen ze Savador uit de massa zag verschijnen. 'Vergeef me, nogmaals mijn verontschuldigingen,' Verontschuldigingen, weer. De man was gewoon goed opgevoed, daarom bood hij om het minste zijn verontschuldigingen aan. "Ik heb de hele avond de tijd, dus zo erg is het niet." Ze nipte nog eens van het glas en bleef Savador aankijken. 'We kunnen later op de avond gebruik maken van het buitenbalkon, en.. sterren observeren - wellicht?' De jonge vrouw sloeg haar hand even voor haar mond om gelach wat te onderdrukken. Sterren kijken, leuk gevonden. Ze vond de sterren prachtig, ja, maar nu niet om te zeggen dat ze de grote beer enzo kon aanduiden. Nee, dat ging haar petje te boven. Maar aan de aarzeling waarop hij het gezegt had, merkte ze wel dat hè niet echt om sterren te bekijken was. Het kon gezellig zijn, zo buiten terwijl de rest allemaal binnen stond te dansen. Rustig zette ze haar glas ergens neer en nam dat van Savador ook uit zijn handen. Er waren nog niet veel mensen op de dansvloer, dus hoefde ze niet bang te zijn dat ze tegen andere mensen gingen botsen. Het glas van Savador kwam naast dat van haar terecht en met een grote glimlach haakte ze haar arm in de zijn. De lokken die los langs haar gezicht hingen, vlogen wat op toen ze in beweging kwam en samen met de man naar de dansvloer liep. "Ik moe wel eerlijk bekennen dat ik dit niet tot in de perfectie kan, maar ik doe mijn best," zei ze wat zachtjes terwijl ze in de juiste positie ging staan en wachtte op Savadors reactie.

Het was niet aan hem om te wachten op een wederreactie van de Heer van het Vuur, en daar had hij de tijd ook niet voor. Hij zou het alleen maar verdoen als hij hier nog langer bleef. Katherine wachtte op hem. Er was al zoveel kostbare tijd vanavond verloren gegaan. Een tweede kans was schaars, of hij moest haar mee uitvragen. En dan zou het niet langer meer verborgen blijven dat hij haar juist één van de vrouwen vond die specialer dan alle anderen was. Het kon weer resulteren in eindeloze roddels, vervelende confrontaties met Neara die hun band niet goed zouden doen en verwarde gevoelens. En dat wilde hij niet. Het was beter als hij deze avond zoveel mogelijk benutte van hun korte tijd samen en het verder bij heimelijke blikken en voorzichtige glimlachjes hield bij toevallig oogcontact. Niemand hoefde het te weten. Zo had hij het altijd al gedaan, wanneer er iemand was geweest die hij in het geheim bewonderde. Maar in negen van de gevallen liepen die vrouwen in een grote boog om hem heen, negeerden hem of smeten hun drank in zijn gezicht als hij bescheiden aanbood ze te escorteren naar waar ze verbleven zodat ze in ieder geval niet alleen over straat hoefden op een late avond. En het tiende soort gevallen beoordeelden hem net als de rest als een sluw serpent en waren bang voor hem, dus daar schoot hij ook niet veel mee op. Kathy leek geen van die gevallen te zijn. Haar mondhoeken krulden om toen hij haar naderde, en hij glimlachte dankbaar terug. Het was bijna van zijn bleke gezicht te lezen dat hij blij was haar eindelijk weer te kunnen vergezellen. 'Ik heb de hele avond de tijd, dus zo erg is het niet,' luidde Katherine's reactie op zijn verontschuldiging. Met een tweetal vingers streek hij even wezenloos over zijn glas terwijl hij haar zwak glimlachend bleef aankijken. Hij staarde even in de dieprode drank alsof hij diep in gedachten verzonken was.
'Ik hoop niet dat ik.. die tijd eigenlijk verdoe,' zei hij zo zacht dat het bijna mompelend werd. Hij wilde absoluut niet dat ze het op zo'n manier ervaarde. Maar eigenlijk wilde hij het antwoord erop ook niet weten, bang om opnieuw gekwetst te worden door een vrouw waar hij zo zijn best voor deed. Het was de reden waarom hij zich bij die uiting nauwelijks verstaanbaar maakte, want wat moest hij voor de rest van de avond met een date aan als het wel het geval leek te zijn? Savador glimlachte kleintjes. Er waren zoveel dingen die hij met Katherine wilde doen. Maar nu hij hier voor haar stond en haar groene ogen hem vriendelijk aankeken vervlogen al die goede ideeën als opvliegende zwanen. Hij stond er een beetje beschaamd bij toen Katherine in de lach schoot om zijn stupide voorstel, al had hij de reactie niet aan zien komen. Met een hand losjes tegen zijn heup en het glas op buikhoogte in de ander. Vreugdeloos ging hij zwak glimlachend mee in Katherine's blijmoedige moment, een beetje teleurgesteld dingetjes mompelend tijdens haar gelach als 'ja, haha' en 'ietwat dwazig, wellicht', want zijn houding ging enigzins verloren. Het was hoe dan ook niet als grap bedoeld geweest, maar ach. Jammer.
Met een zacht snuifje wisselde hij van been om zijn gewicht op te laten leunen, zijn blik nog steeds in zijn glas gericht en zijn glimlach compleet weggevaagd. What to do? Het was wezenloos als hij Katherine weer alleen zou laten omdat hij zonodig naar het mannentoilet moest vluchten om zich op te sluiten in een hokje en met draaiende duimen de wc ging gebruiken als filosofiestoel. Ideeën opdoen was simpel, maar niet in de liefde. Savador keek verbaasd op uit zijn eindeloze stroom aan gedachtegangen toen Katherine zomaar zijn glas uit zijn handen nam en dat naast het hare op de lange tafel plaatste. Iets uit zijn doen staarde hij met een vergrootte verbazing op haar neer, want ze haakte met een brede glimlach haar arm door de zijne en loodste hem mee naar.. waar?
Hij slaagde erin niet te blijven haken achter zijn eigen schoenen terwijl hij haar zo majestueus mogelijk bij probeerde te houden. De dansvloer? Goed, dat was spontaan. Maar prima, had hij totaal geen problemen mee. 'Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik dit niet tot in de perfectie kan, maar ik doe mijn best,' het lukte hem zijn koortsachtigheid te verbergen, maar hij kon het niet onderdrukken dat zijn handelingen wat gehaast en nerveus waren nu ze op het punt stonden een dans te delen. Hand, eerst hand. Losjes nam hij haar hand in de zijne. Hand op rug. Zo dan. Hij kwam weer een beetje tot rust nu ook hij de juiste houding had aangenomen. Bij Medusa, hij moest niet zo panikeren. Glimlachend richtte Savador zijn aandacht weer tot Katherine, en bleef haar een tijdje zwijgend aanstaren alsof hij niet wist wanneer ze konden beginnen.
'Ik kan het je leren,' bood hij zacht aan met een geschonken warme glimlach. Het maakte niet uit als ze foute stappen zette, op zijn voet ging staan of zich niet in de elegantie kon vinden. Voor haar wilde hij alle tijd nemen, want zoals Katherine eerder al had geconcludeerd had ook hij de wil om zijn tijd de hele avond voor haar vrij te maken.