outift:

Nog een laatste maal bekeek ze zichzelf vluchtig in de spiegel en deed een lange lok lichtbruin haar goed. De laatste keer dat ze zich zo opgetut had, was voor de trouwdag van haar ouders. Of nou ja… de dag dat ze zich “voor het universum hadden verbonden”. Ze geloofden niet in de wet. Veel uitbundige galajurken bezat ze dan ook niet. Normaal volstond een leuk cocktailjurkje, rok of nette broek, maar… vanavond had ze er iets meer moeite in gestoken... Een glimlach speelde om haar gestifte lippen bij de gedachte dat ze nog nooit echt een feest op haar stageplaats had meegemaakt. Ze was hier en daar weleens een collega of leerling tegengekomen tijdens een avond uit in Oak’s Field, maar een gala? Stiekem was ze wel benieuwd wie er allemaal zouden komen en wie het zou wagen met haar de dansvloer te betreden. Sowieso zou ze, als ze de kans kreeg, het liefst de meest stijve en oudste leraren meeslepen om hun heupen eens flink los te schudden. Ze konden het goed gebruiken. Het was bovendien niet uitgesloten dat ze uiteindelijk, wellicht na een paar glazen wijn, het podium op zou springen om de band te versterken...
Maar voor nu hield ze zich rustig.

Klikklakkend op haar hakken wandelde de jonge vrouw nog binnen dezelfde tien minuten de gangen door. Hm… Zo te horen was de band er in ieder geval al klaar voor,  maar ondanks dat ze meerdere groepjes leerlingen was gepasseerd, leken nog niet veel zich naar binnen te wagen. “Guys, the party is in here…” mompelde ze daarom grinnikend, waar ze enkel wat verlegen gegrijns op terug kreeg. Lichtelijk hoofdschuddend nam ze dan maar het voortouw en waagde zich de deuren door. Ah, zoals verwacht: Nog bijna leeg!
Dit gaf haar wel de kans uitvoerig haar werk te inspecteren. Samen met wat andere stagiairs, behulpzame leraren en leerlingen die moesten nablijven hadden ze er een waar liefdesparadijs van gemaakt, al zei ze het zelf. Tevreden met het resultaat liet ze haar blik net langs een rozenkrans dwalen, toen deze op opvallende, roze lokken viel. Hé! De eerste leerling! Haar blik volgde haar nieuwsgierig toen het meisje zich allereerst naar de tafel met eten leek te begeven. Ah, a kindred spirit. Een kleine grijns sloop op haar gezicht toen ze als een sociale vlinder achter haar aan fladderde om aan haar zijde een stukje aardbei in de chocoladefontein te dopen. “Good thinking! Before it’s all gone, right?” Twee glimmende, hazelnootbruine pretoogjes keken samenzweerderig opzij...

Outfit:

kleding van Kraven:

Kostuum:

My scars don't define me;

'Vind je deze mooi staan?' Ryder keek op, en bekeek zijn vrouw in de spiegel. 'Zeker. Rood heeft je altijd goed gestaan, Fel.' Was zijn glimlachende antwoord terwijl hij opstond van het bed. 'Want me to zip you up?' Vroeg hij haar in het Raziaans. Felicia knikte en glimlachte naar hem via de spiegel. 'Please.' Haar zwarte haren zaten in een knot, met een paar losse plukken vrolijk langs haar gezicht. Ryder... die was in een donker blauw pak met een wit shirt eronder. Felicia neuride een liedje terwijl ze de laatste beetjes make-up opdeed.

'Ready?' Vroeg ze hem terwijl ze zich van de spiegel afwendde. 'I was born ready.' Was zijn grijnzende antwoord en hij haakte zijn arm door de hare. 'Let's go.' Armpje door liepen ze van de trappen af. Een paar leerlingen keken ze na. Hun stoere survival leraar liep in pak. Dat was iets wat je zeker niet elke dag zag.

Eenmaal aangekomen in de grote zaal kwamen de geluiden ze al tegemoet. Gepraat, muziek, gelach. En natuurlijk gedans. Van één van de tafels pakte Ryder twee glazen champagne. 'M'lady.' Lachte hij haar toe. Hij keek even rond, om te zien of er al wat collega's waren aangekomen, terwijl hij rustig van het glas sipte. Hij zag Eres staan en zwaaide naar haar. 'Evening Eres. Happy valentine!' Groette hij haar gebroederlijk.  Aido zag hij staan bij de tafel met eten. Samen met een van de stagaires en een paar leerlingen als hij het goed bekeek. Em.. umh...ah, ja Emori. Hij zwaaide ook naar hen, maar was niet zeker of ze hem zagen. De laatse die hij zag was Narah, ook een stagaire. Haar en Emori had hij al eens gezien in de docentenkamer. 'Evening Narah.' Groette hij haar terwijl hij zijn vrouw naar de dansvloer begeleidde. De glazen champagne werden op een lege tafel neergezet. 'May i have this dance dear Felicia.' Vroeg hij haar met een vrolijke glinstering in zijn ogen. Hij was even vergeten hoe gezellig dit soort feestjes waren. Rustig danste ze op de muziek mee. Het voelde weer een beetje als zijn trouwdag. 'When we get back, i have a surprise for you.' Sprak hij haar zo zacht als kon toe. De verassing was gelukkig in goede handen, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken.

TAG:----

+

Rode jurk:

Suit:

Normaal gesproken zou hij zich op een dag als vandaag... of een bal als dit niet laten zien. Normaal gesproken zat hij dit soort feesten uit in zijn eigen kamer, lezen. Of werkend sinds hij op de academie was. Als hij niet gevraagd was om te helpen met chaperonneren dan wist hij ook niet zeker of hij wel gegaan was. Zijn blauwe ogen staarden inmiddels naar zijn eigen reflectie in de spiegel terwijl zijn handen de donkere stropdas om knoopte en recht schoven. Een zachte zucht ontsnapte hem. De laatste keer dat hij zichzelf in pak had moeten hijsen was voor zijn afspraak bij het Cassiaanse gerechtsgebouw. Niet echt een Valentijns waardige outfit maar... het was het enige echt nette wat hij bezat. Hij vouwde zijn kraag weer goed en pakte het grijs kleurige colbert wat bij het pak hoorde om deze aan te trekken terwijl hij naar de deur liep. Hij had al te lang staan dralen.

Onderweg naar de grote zaal had hij zijn halflange, bruine lokken nog even snel vast gezet. Dat... zag er iets netter uit. Niet dat het de meeste leraren hier echt iets uit leek te maken hoe lang zijn haar was. De tolerantie die in het schoolgebouw heerste was een van de redenen dat hij zich hier zo op zijn plek voelde. Naarmate hij de grote zaal naderde passeerde hij steeds meer groepjes leerlingen die zich ook in het net hadden gestoken. Sommige koppels kwamen niet eens zover tot de zaal terwijl groepjes meiden zacht lachend al met elkaar aan het fluisteren waren over mogelijke danspartners.
In de zaal zelf begon het inmiddels aardig vol te stromen. Aloiysius had even naar Eres geknikt toen hij de blonde vrouw zag en was verder de zaal in gelopen. Het meeste wat er rondliep waren leerlingen. Maar hij herkende ook een aantal docenten. Ryder van survival... en daar was ook Aido.. van muziek. Hij stond bij twee mede stagiaires. Narah, de gym stagiaire die hij nog maar een dag daarvoor ontmoet had en.. hey.. Emori! Hij zwaaide even naar zijn vriendin met een iets bredere glimlach op zijn gezicht waarna hij een rustiger plekje bij de muur zocht vanwaar hij de zaal beter in de gaten kon houden.

Kleding (de grijze):

Terwijl ze een iets te gulzige hap van het stuk aardbei kauwde, ging haar blik automatisch nieuwsgierig richting de deur toen meer mensen langzaamaan binnen begonnen te druppelen. Haar donkere ogen waren blijven hangen bij de goedlachse jongen die ze van gezicht dacht te herkennen en een opmerking plaatste over het eten. “Couldn’t agree more. You should taste this chocolate…” Een dromerige zucht verliet haar lippen waarna ze de jongen haast moederlijk een stukje fruit gedoopt in de vloeibare chocolade aangaf. “I’m Emori by the way.” Voor nu liet ze haar precieze positie in de school achterwege. Dit was geen formele aangelegenheid. Vanavond was ze gewoon één met het publiek. Het deed er niet toe of je nou leraar, stagiair of leerling was. Dit toonde zich toen een andere jongen haar zowaar leek aan te zien voor een leerling, afgaand op de familiare toon waarmee hij hen alle drie groette. Ha! Oh ja! Points for her. Ze zag er nog niet verrimpeld en afgeschreven uit! Met een iets bredere glimlach had ze hem daarom begroetend toegeknikt.

Nog geen vijf tellen later werd haar blik gevangen door een nieuwe gestalte in de deuropening. Wacht… Een bekend gezicht. Haar ogen hadden hem niet meer losgelaten terwijl hij zich een weg baande naar hen toe. “Aido.” De warme toon in haar stem was onmiskenbaar terwijl ze er geen doekjes om wond hem eens uitgebreid te bekijken. Hij had smaak. “Nice suit. You look great.” klonk het gemeende compliment. Afgaand op zijn handelingen, volgde ze zijn voorbeeld door ook een glas te pakken. Iets wat haar snel duur kwam te staan bij een volgende verschijning in haar ooghoek… Eén die haar kort van de adem benam en het nog lege glas spontaan uit haar hand liet glijden, om stuiterend voor haar voeten te eindigen. Op een afgebroken splinter langs de rand na, bleef het ding gelukkig nog redelijk ongedeerd. Gelijktijdig waren haar ogen blijven hangen bij… blonde lokken, afdwalend naar een knap gezicht met intense, blauwe ogen en.. volle lippen, een ranke hals en- Oh… Oh boy. Onbewust moest ze even slikken en ineens de grootste moeite doen niet te veel weg te geven in haar uitdrukking. Ze had niet verwacht dat.. zíj ook zou komen, anders was ze wel die minuut of tien extra voor de spiegel blijven hangen. Shit! Hoe zat haar haar? Was haar jurk niet gedraaid? Ah!
Adem. In… en uit.
Het was uiteindelijk Ryder die vrolijk naar hen zwaaide die haar gedachten voor nu stil legde. Nog ietwat van de kaart wuifde ze even terug. Get a grip, for the love of sweet sunshine..! Hoofdschuddend was ze het gevallen glas duidelijk al vergeten en reikte afwezig naar een nieuwe van de tafel. En een tweede. Beide werden gevuld met één van de alcoholvrije dranken, waarna ze nog een laatste keer diep inademde… Okay. Be cool.
Zo zelfverzekerd en kalm mogelijk kwam ze in beweging. “Excuse me for a moment…” lispelde ze met een glimlach richting de leerlingen en Aido.
Terwijl ze verder liep, leek ze meer te ontspannen bij een volgend bekend gezicht. Wederom één die ze niet verwacht had hier te zien vanavond. Aloiysius? Mooi! Dan had ze eventueel iemand om bij uit te huilen als ze zichzelf de komende vijf minuten gigantisch voor schut zou zetten. Ze glimlachte hem nerveuzer dan gepland toe, waarna ze tenslotte de laatste afstand overbrugde om Narah zo smooth mogelijk een glas aan te reiken. “Hello there… Didn’t expect to see you here tonight.” Terwijl haar blik onverhoopt nog een laatste keer naar de jurk schoot die haar rondingen op éxact de juiste plekken omarmde -oh dear lord- nam ze vlug een slokje. “You look… absolutely stunning though.” Het moest gezegd worden.

“Hurry up, man! I’m already late as it is.” De winkelbediende wierp hem een weinig geamuseerde blik toe. “Sir, it’s not my fault you decided to buy a suit the evening of the dance.” Hjalmar, inmiddels shirtloos en lichtelijk onderkoeld in het pashokje, stak even zijn hoofd om het hoekje. “I told you… I just got here and I don’t do fancypants usually, so I got nothin’.” Een diepe zucht was de enige reactie die hij nog kreeg na het geduld van de beste man het afgelopen half uur aardig op de proef te hebben gesteld. Toch verrassend hoeveel je kon bereiken als je op je blote knieën voor de deur ging zitten, smekend of de winkel iets langer open kon blijven voor een noodgeval. Dat hij een prachtige date met een man had die avond, nadat hij eindelijk na tweeëndertig jaar uit de kast was gekomen en dit daarom de avond van zijn leven ging worden, had hij er simpelweg even bij moeten verzinnen om net dat laatste zetje in de goede richting te geven. Al…had hij er toch een gewone date van moeten maken. De colberts met luipaardenprint die inmiddels rijkelijk om hem heen gedrapeerd lagen maakten hem duizelig.
Eindelijk, nog zo’n kwartier later, was het zover: een pak wat hem paste! Het zat misschien ietwat strak rond de borstkas, maar daar kon hij mee leven. Hopelijk zijn vrouwelijke collega’s ook hehehehe.
“Thanks man! I owe you.” Hij werd strak aangekeken bij de kassa. “Yes, this many talons to be exact.” Zijn hart zakte een meter of vier bij het prijskaartje wat hij voor zijn neus kreeg. “That’s my entire salary this month…” Even werd hij aangestaard op een wijze die schreeuwde: “And that’s my problem… because?” Dus gaf hij zich tenslotte maar zuchtend over en reikte in zijn broekzak. “Hold up, sir. You still need a tie and shoes.” Vragend waren de zilveren ogen naar beneden gegaan, naar… de twee witte gymschoenen. Oh. Maar hij schudde zijn hoofd. “No time. The dance has started already.” Besides, he hated ties. They were evil. “But sir…” In de stijl van shutupandtakemymoney legde hij het juiste bedrag -au, de pijn- op de toonbank. “Maybe next time.” Voor enige protest nog kon klinken, was de lange man met pak en al de paskamer in gerend, had zich omgekleed, rugzak omgebonden en haastte zich naar zijn racefiets. “Sir! I hope you don’t intend on wearing that on your-“ Maar daar kwam Hjalmar al voorbij gereden, langs de etalageruit, vrolijk zwaaiend, geheel in pak, mét gymschoenen, in een moordend tempo trappend op de pedalen…
En dat zou de laatste keer zijn dat Fernando na sluitingstijd de winkeldeur nog opendeed.

Binnen no time kwam de school weer in zicht. Ah shit! Hij hoorde de muziek al vanaf hier. Er was geen tijd! Theatraal werd de fiets daarom tussen de paarden in de stal gedropt -de eerste plek waar hij langskwam. Sorry lieverds- en rende hij verder. Kom op! Even die appeltaart van vanmiddag eraf lopen! Hop hop!
Ietwat nahijgend kwam de gymleraar tenslotte tot stilstand bij de deuren van de Grote Zaal, gooide zijn gitzwarte manen nog even nonchalant naar achteren… en stapte naar binnen. Pfew. Made it~

Outfit:

Met een zachte glimlach op haar gezicht had ze toegekeken hoe de zaal langzaam vol stroomde met leerlingen, stagiaires en collega's. So far so good. Het leek erop dat iedereen met tenminste iets van een glimlach binnen kwam lopen. Sommige met date en anderen zonder. Het buffet was dan ook al snel gevonden door de meesten. Ze had ook niet verwacht dat iedereen zich meteen naar de dansvloer zou begeven. In elk geval.. de leerlingen niet. Maar ook de stagiaires leken zich als eerste om het voedsel te bekommeren. Het liet Eres iets breder glimlachen. Sommige dingen zouden ook nooit veranderen op dit soort evenementen.
Ze wuifde terug naar Ryder toen ze hem en Felicia samen binnen zag komen. Enigszins vertederd keek ze toe hoe de twee besloten als een van de eerste koppels richting de dansvloer te gaan. Ze waren zo schattig met z'n tweeën. Haar blik verschoof toen ze Aloiysius opmerkte vanuit haar ooghoek en knikte hem glimlachend toe. Ze hoopte dat hij zou komen en niet alleen om te chaperonneren. In haar opinie was het hoog tijd dat hij zich eens onder de mensen begaf. Het verdiende een leuke avond. Ze hoopte dat hij niet de hele avond bij die muur zou blijven staan.
Opnieuw werd haar aandacht naar de ingang van de zaal getrokken toen nog een collega verscheen. Een verraste grijns verscheen nu. Hij zag eruit alsof hij het hele eind naar de zaal gerend had. Hij.. droeg er in elk geval de schoenen voor.. merkte ze nu. Het nonchalance straalde er gewoon af. Het paste hem. Met kalme passen was ze naar hem toegelopen, een glas van tafel pakken aangezien hij eruit zag dat hij wel een verfrissing kon gebruiken. 'Good evening Hjalmar.. good to see you could join us..,' begroette ze hem glimlachend, hem het glas overhandigend. 'You look rather handsome tonight..,' ging ze verder.. ondertussen.. bijna ongezien het prijskaartje wat nog aan zijn jasje hing eraf trekkend. 'How was your first week at the school?'

Forgot the dress xD:

Waarom had ze zich over laten halen? Waar had ze de grens moeten trekken? Bij de uitnodiging om ook te komen, de jurk... haar eigen spiegelbeeld zoals ze die net voor zich had gezien. Misschien had ze het al veel eerder aan moeten pakken en gewoon "nee" zeggen zodra de flyers waren opgehangen dat er überhaupt een bal kwam. Dit.. was toch helemaal niks voor haar. Compleet uit haar comfortzone liep ze door de gangen. Nooit was ze zich zo bewust van haar lengte geweest. Niet alleen had ze haar zwaard op de etage achtergelaten, ze had haar broek ingewisseld voor een jurk. Iets wat nog een enorme opgave had gebleken. De meeste jurken waren te kort voor haar geweest. Oaks Field was niet voorbereid geweest op een spontane shopping spree waar ze mee naartoe was gesleept. Ergens.. had ze iets van opluchting gevoeld dat ze dit bizarre, gestoorde.. spontane idee in elk geval niet alleen ten uitvoer had hoeven brengen. Een vriendin had haar zelfs de jurk die ze uiteindelijk gekozen had aangepraat. We noemen geen namen Rinn...
Als ze had geweten hoe vreemd het dragen van een jurk voelde had ze haar nooit zo op haar woord geloofd. Alhoewel.. ze zou het waarschijnlijk nog steeds gedaan hebben. Gewoon om de glimlach te zien die ze dan op haar gezicht had.
Vlak voor de deur van de grote zaal stopte ze even. Goed dan... dus.. dit is het. Diep adem blijven halen. Celia was verder gelopen. De zwarte stof van de jurk reikte, na een paar aanpassingen, net niet de grond. Eronder droeg ze nog steeds haar laarzen. Niet dat iemand dit zou zien, maar het laatste wat zij nodig had, waren hakken. Haar lange, zilverwitte lokken waren gekruld en opgestoken. Ook een idee van Rinn. Om haar linkerpols had ze enkele armbanden om de tatoeage daaronder te verbergen. Ze zag er zowaar een keer.. vrouwelijk uit. Ze liep meteen door naar de buffet tafel. Ze was hard toe aan iets te drinken..

dress:

Zo. Iedereen had wel zijn best gedaan zeg vanavond! Hij betrapte zichzelf erop zelfs even zijn eigen stagiair te observeren, voor… hij besefte wie ze was en met enige schok weer vooruit keek. No. Bad Hjal.
Oké, waar kon hij zo snel mogelijk iets te drinken fixen? Die laatste sprint was hem toch wel een beetje fataal geworden. Ah. Daar was de buffet. Hopelijk hadden ze alcoho- Ho. Oh sweet Helena, Cassian mother of us all!
Als aan de grond genageld was de lange man plotseling blijven staan toen de aantrekkelijke blondine zijn kant op was gekomen. Het kostte hem nog een minuut -en schaamteloos staren- langer zich te realiseren dat de mooie dame… in feite zijn baas was. Zijn baas mét een glas drinken… voor hem? Best.Boss.Ever.
Met zijn tong ergens vastgeplakt aan zijn gehemelte blijkbaar, kon hij in eerste instantie niets anders doen dan breed grijnzen en knikken. Neem een slok. Een goeie slok. Goed zo. “Good evening… Eres.” Kijk, daar was hij weer. “I wouldn’t want to miss my own welcome party now, would I?” grapte hij er met pure zelfspot achteraan. Nog een laatste keer liet hij zijn blik vluchtig over haar heen gaan. “That is… also a very beautiful dress you’re wearing.” Zijn manier van complimenteren. Ondertussen zochten de zilveren ogen even die van Narah op, alsof ze wilden schreeuwen: “Hot headmistress is talking to me. Aah!”

Spoiler:

Hij werd weer naar het hier en nu getrokken toen Eres zo behulpzaam was het prijskaartje van zijn colbert te verwijderen, wat haar een schuldige grijns van zijn kant opleverde. “Ah, it was amazing! Ryder and I got that obstacle course running and went out for drinks after. I met a few other colleagues as well. Oriël for example. Very mysterious, but also very nice. Oh and Narah and I- …I’m rambling, aren’t I?” Hij lachte even. “Anyway, it was great.” Gretig sloeg hij het restant van zijn glas achterover en kwam eindelijk voldoende op adem om zich klaar te maken voor de volgende fysieke activiteit: Uitnodigend had zijn grote hand zich plotseling naar de vrouw uitgestoken. “Would you care to continue this conversation on the dancefloor?” vroeg hij tenslotte net iets… zachter en wellicht een tikje uitdagend.

Daar was het eindelijk: Starshine Academy. De school waar hij al zoveel verhalen over had gehoord. Doordat zijn shuttle wat vertraging had opgelopen onderweg dankzij een meteorietenregen nabij, was Seth pas een half uur geleden op het lanceringsplatform gearriveerd. Goed. Eindelijk rust. Er was maar een beperkte tijd waarin hij een krijsend kind in een benauwde ruimte kon handelen. Oké, misschien had hij haar dan ook niet de stuipen op het lijf moeten jagen door een leeg blikje te vermorzelen met zijn metalen vuist. De moeder had hem zo nodig nog giftiger aan zitten staren. Hmpf…
Hij kon inmiddels dan ook niet wachten zijn kamer op te snorren, zijn spullen aan de kant te slingeren en neer te storten. De gedachte alleen al liet zijn schouders weer iets ontspannen. Vol goede moed was hij daarom tenslotte de poorten gepasseerd en de hoofdingang ingelopen. Gelijktijdig moest hij uitwijken voor twee tieners in… pak? Wat? Zover hij wist hadden ze geen schooluniform. Oh… hij hoopte het toch echt niet. Zijn tijd van uniformen was juist voorbij, te zien aan zijn eigen kloffie wat hij droeg. Niets bijzonders. Gewoon een donkere spijkerbroek, shirt en leren jack.
Pas toen hij vlak daarna een stel giebelende meiden voorbij zag komen, compleet in galakleding en op mijlenhoge hakken, begon het hem langzaam te dagen. Er was iets bijzonders gaande. “Hey! Het feest is die kant op hoor.” Alleen al bij de ‘hey’ had hij een vragende wenkbrauw opgetrokken naar de pubers in kwestie, maar verder dan dat viel er weinig op te maken uit zijn nuchtere blik. Een drietal nieuwsgierige ogen nam hem op hun beurt in zich op. “Goed om te weten. Dan ga ik dus… de ándere kant op.” Maar nog voor hij goed en wel uitgesproken was, hadden de gemanicuurde vingers hem al verrassend venijnig beetgenomen. “Wow. Wat zijn jullie-“ En daar gingen ze, met zijn vieren, één boom van een kerel in het midden met zijn wilde haren en slobberige kleding, en drie opgetutte tienermeiden er omheen. Hij kon zich losrukken. Op zich geen probleem. Maar de kans bestond dat hij dan weer per ongeluk iemand -letterlijk- tegen het hoofd zou stoten. Natuurlijk zou dat weer voor een hoofdwond kunnen zorgen en… misschien een preek van zijn baas terwijl zijn eerste werkdag nog niet eens officieel was begonnen. En dus liet hij zich maar zuchtend en kreunend meevoeren, de gang door tot ze de zaal hadden bereikt.

Hij had welgeteld tien seconden nodig vast te stellen wat er nou daadwerkelijk gaande was: hartjes, bloemetjes, een buffet tafel, band, mensen in galakleding. Valentijn. Het was een Valentijns feest. Twee hemelsblauwe ogen sperden zich abrupt ietwat open, voor het eerst enige emotie tonend. “Fuck no.” De seconde dat hij eindelijk werd losgelaten, was tevens het moment waarop hij direct drie grote passen achteruit zette. “Nee! Wacht nou! Het is gezellig ho-“ Het laatste woord had hij niet meer meegemaakt toen hij linea recta de zaal weer uit marcheerde en de gang in verdween.
Fuck no.