Een lichte frons vormde zich geconcentreerd tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij zijn gladgeschoren kaaklijn in de spiegel keurde. Hij had zich gewassen, geschoren, zelfs zijn nagels geknipt en gevijld en zijn beste en duurste pak - nog bedekt met beschermend plastic - uit zijn kledingkast gehaald. Alles om er op en top uit te zien. Zo ontzettend veel verschil was dat niet, want hij stond bekend om zijn elegantie en was het typische stereotype van de Noord-Shadraanse man op deze school; een gentleman met een zwaar Brits accent die nooit de deur uitging zonder fiks opgepoetste herenschoenen of iets van een gilet of colbert. En zijn hoed en walking cane als hij buiten de school moest zijn, niet te vergeten - maar niet vandaag. Zijn stropdas hing losjes om zijn kraag terwijl hij peinzend de knoopjes van de mouw van zijn overhemd dichtknoopte.
Hij was gevraagd. Hij had het nooit verwacht, had er al rekening mee gehouden op welke tafel de wijn te halen viel en waar hij precies kon zitten om drinkend en zacht in zichzelf mokkend de avond te slijten.. en toch was hij gevraagd. Haar naam was Elisabeth Sugar - een prachtige Shadraans klinkende naam, als je het hem vroeg - en ze had zich op zijn school aangesteld als docente Dierencommunicatie. Hij had haar zelfs nog maar twee of drie keertjes gezien, inclusief het moment dat ze zenuwachtig voor hem had gestaan. Hij was nogal druk op dat ogenblik geweest, had met een gezicht dat norser werd met de minuut op haar neergekeken en was abrupt doorgelopen als haar zachte gestamel nog langer geduurd had. Achteraf was hij wel voldaan over het feit dat hij haar volledig uit had laten spreken. Vooral omdat Elisabeth deel uitmaakte van dat stelletje lanterfanters die recentelijk hadden gesolliciteerd was het uit een totaal onverwachte hoek gekomen. Hij had verwacht dat hij zoals vrijwel ieder jaar sinds Diva's dood eenzaam en vergeten aan een lege tafel zou zitten, met enkel een halfleeg glas wijn als gezelschap. Of Uda, als het nog erger kon, die zich na binnenkomst meteen op de buffettafel stortte om zich vol te vreten en te zuipen zodat hij haar tegen het eind van de avond ladderzat naar zijn kamer kon tillen. Again, zijn partner moest weer eens tientallen jaren jonger dan hem zijn en dit keer was hij niet eens schuldig. Een vergelijkbare romance van een vijftienjarig meisje dat met een man ging van haast dertig.
Hij nam een kleine ademteug en richtte zijn blik op zijn spiegelbeeld om de stropdas te knopen. Daaroverheen een matgrijs gilet, gevolgd door een zwarte colbertjas van duidelijke kwaliteit. Hij veegde de nog natte aftershaveplekken in zijn hals droog en knoopte de paar knopen van zijn colbert vast. Zijn haar had hij geprobeerd te fatsoeneren, maar zonder veel resultaat. Sinds het een heel stuk korter was leken zijn lokken een eigen leven te gaan leiden en wist hij opeens weer waarom het standvaste traditie in zijn familie was om het ook als man lang te laten groeien. Zorgvuldig streek hij een paar pluisjes van zijn pak. Hij haalde een zilveren zakhorloge uit de borstzak van zijn colbert tevoorschijn en wierp er een schuine blik op. Splendid. Hij was nog ruim op tijd. Nog genoeg tijd over om zijn partner voor vanavond aan de arm naar binnen te escorteren, zoals het hoorde.
De lage hakken van zijn herenschoenen maakten klakkende geluiden terwijl hij richting de Grote Zaal door de kasteelgangen beende, zich een weg banend langs grote en kleine opgetogen kerstbomen hier en daar, dennenkransen en tussen enthousiaste leerlingen door. Door de hoge kasteelramen was te zien dat het buiten sneeuwde. Hoe toepasselijk. Hij wist dat hij 'gezellig' moest blijven doen, maar hij had het niet op sneeuw en haatte de kerstgedachte. Misschien omdat hij al te lang eenzaam was om er echt van te kunnen genieten.
Er leek een heuse opstopping te zijn bij de grote deuren van de Grote Zaal. Een hele menigte van opgedofte meisjes in jurken en hoge hakken en jongeheren met schuingekamde vetlokken en zenuwachtige trekjes dromden bij elkaar om naar binnen te gaan. Een aantal hogerejaars en stagiaires droegen kerstmutsen en zongen in een zacht koor kerstliedjes om de boel nog eens extra op te leuken. Binnen was de toespraak net gaande die kennelijk door niemand minder dan die rotte boombast gehouden werd. Ohnee, hij moest 'vredig' blijven. Schimmelende boombast dan, correctie. Met een hand losjes tegen zijn heup geplaatst bleef Savador nors bij de ingang staan om de drukte van jewelste er een beetje te kunnen handhaven. Een aantal leerlingen gniffelden bij zijn aanzicht. Kennelijk waren ze zijn dans met Master Kana nog bij lange na niet vergeten. Verdomme. De man kon voor de rest van het schooljaar een hoop gefoeter en nijdige blikken van hem verwachten.
Zodra het grootste deel van de opkomende stroom leerlingen de Zaal in was, trad Savador ook naar binnen. Enkel om ergens vlakbij de deuropening in de menigte te verdwijnen en onopvallend op Elisabeth te wachten. Niet pal onder de deur, waarboven een maretak hing - stel je voor. Het zou awkward zijn als ze nog niet eens bij binnenkomst tot een begroeting anders dan een glimlach en een hand gedwongen werden door kerstradities.

Safs pak:

Rustig zat Queralena buiten op haar balkon naar de vallende duisternis te staren terwijl de voorbereidingen voor het feest in een ander deel van het kasteel in volle gang waren. Ook zij had een uitnodiging gekregen om op het bal te verschijnen en daarbij ook de vraag of zij samen met de andere legendarische magicians de openingsdans wilden uitvoeren. Op zich had Queralena daar geen problemen mee, maar ze wist nog haast niets van de anderen en al helemaal niet of ze de skills hadden om te kunnen dansen. Uiteraard zou de openingsdans niet al te moeilijk zijn, gewoon een engelse wals als haar kleine spinnen de informatie goed hadden gehoord, maar iedereen die er was zou wel naar hen kijken en met een partner die niet kon dansen, kon het nog aardig mis gaan. Uiteindelijk stond Queralena op en begaf zich naar binnen waar ze een korte douche nam en zich begon klaar te maken voor de avond. Haar lange haar kon in zulke gevallen een ergere vloek zijn dan de meeste mensen zouden bedenken en het kostte haar een uur vol geduld en haar snelle vaste vingers om de knopen en vlechten zo in te weven dat het er niet op zou lijken dat haar eigenlijke lengte tot aan haar knieën kwam. Nu was het ingeweven tot aan het niveau van haar oren en de rest van het donkerbruine, in dit licht, ravenzwarte haar hing steil naar beneden tot op de helft van haar rug. Daarna was het de beurt aan haar make-up waar ze niet al te lang over dwaalde, lichte zilveren smokey eyes, wat slechts licht haar donkere ogen benadrukte, maar er niet overdreven veel aandacht op legde en was paste bij haar grijzige jurk. Queralena had de jurk over laten komen vanaf Shadra omdat ze voor het kerstbal wat ingetogener over wilde komen. Het was niet nodig om vanavond per se de aandacht op haar te laten vestigen, het ging om een goede tijd mee te maken.

Na de jurk was het de tijd voor de schoenen met lage hak. Queralena had gemerkt dat ze bijna de grootste was van alle Lm’ers. Er zat maar 1 iemand tussen en dus werden het lage hakjes, waarmee ze goed zou kunnen dansen en niet nog meer boven iedereen uit zou torenen. Eenmaal buiten Dorchadas verzegelde ze de deur en liep door de schaars verlichte gangen van de toren naar de grote zaal waar Queralena al veel leerlingen zag staan, de meeste nog buiten de deuren wachtend op een ander zodat ze niet alleen naar binnen hoefden te gaan. Licht glimlachend schudde ze haar hoofd om een poging van een jongen die probeerde een meisje onder de maretak te krijgen zonder dat ze het doorhad. Het was voor allen duidelijk te zien dat het meisje net deed alsof ze het niet doorhad en net op het laatst van richting veranderde of hem stopte om iets “belangrijks” te zeggen. Het duurde enkele malen voordat de jongen het opgaf. Queralena stapte kalmpjes door de grote deuren naar binnen waar ze nog net het laatste deel van de speech van Norwood hoorde. Dus ze werden nu al verwacht de openingsdans te doen? Zwijgzaam liep ze iets naar achteren en verdween om het volgende moment naast de medebadderaar te staan. ‘Goedenavond meneer Vavendyor. Hebt u al enig spoor van mijn mededansers gezien?’ sprak ze zacht terwijl haar blik gericht bleef op de zaal voor haar die langzaam aan het vollopen was, maar waar zij zo nergens een ander kon voelen dat voldoende energie uitstraalde om aan te worden gezien voor een machtig persoon. Misschien hadden zij wel net als zij hun energie in zich getrokken zodat de leerlingen niet al te veel werden beïnvloed. In dat geval zou Queralena een grotere moeite moeten doen om ze te kunnen vinden.

Q'leens dress:

Haar jurk...:

The boredom stirs a rage inside her soul. A rage that reaches out and takes control, baby she's a wild thing. Nine days out alone, sleep in the dirt. She walks back into town with blood stains on her shirt. Everyone has questions but no one wants to know how far the anger in someone can really make them go.

Stokstijf. Ze stond stokstijfstil. Stok. Stijf. Stil. Op haar handen na. Haar handen bewogen. Nee, haar handen bewogen niet, haar vingers bewogen. Haar vingers maakten ingewikkelde, vlechtende bewegingen. Waarom, vraag je je af? Omdat ze vlocht. Maar er zat niets in haar handen. Wat vlocht ze dan? Wel, er zat niets in haar handen. Er kwam iets uit haar handen, haar vingertoppen om precies te zijn. Een donkere substantie vloeide als haardunne draden uit haar vingertoppen. Maar, zeg je nu, wat heeft dat met haar bewegingen te maken? Alles. Het heeft er alles mee te maken.
Want de draden uit haar vingertoppen eindigden aan de handen van een popje. Het was niet groter dan de onderarm van een volwassen man, had maar een been en een van de ogen was permanent dichtgevallen. Het haar was aan de ene kant compleet verdwenen. Maar dat was niet het rare aan het popje. Het rare aan het popje was dat het de exacte bewegingen van het meisje voor de spiegel volgde. Dát hadden de draden met de bewegingen te maken. De groenharige zestienjarige in haar nachthemd stond haar eigen haar te vlechten voor de spiegel, door middel van een pop. Ze was de poppenspeelster. De poppenspeelster in het nachthemd voor de spiegel. En ze was precies. Ze was de precieze poppenspeelster in het nachthemd voor de spiegel. Dat was ze. Want oh, haar haren zaten perfect. Geen mensenhand kon zo precies zijn als de fijne vingertjes van het popje achter haar.
Ineens stond ze weer stil. Helemaal stil. Haar handen hingen weer langs haar lichaam, bewegingsloos. Achter haar viel de pop. ‘Het is aankleedtijd, denk je niet, Poppy?’ sprak ze vrolijk tegen de pop achter zich, wier arm nu van het lichaam was gevallen. Ze draaide zich om, bukte zich en pakte de arm en de pop op. ‘Moet ik je weer repareren, Poppy?’ vroeg ze aan de pop. Ze liet het levenloze object knikken en grijnsde toen. ‘Dat doe ik lekker niet.’ grijnsde ze en ze smeet het tegen de muur. Nee. Ze geeft niet om de poppen. Ze kan er zo tientallen kopen, dus waarom zou deze bijzonder zijn? Hij is niet bijzonder. Het is maar een pop. Een instument.

Later, in haar korset gesnoerd, petticoat aan, onderjurk aan, overjurk aan. Gestreepte panty om haar benen, bruine lakschoentjes aan haar voeten. Het was een Alice in Wonderland-jurk, een sprookjesjurk. Het paste niet echt bij kerst, maar was formeel genoeg. Ze hoefde er ook niet bij te passen. Dat was niet haar doel. Ze moest hierheen, maar ze had er geen zin in. Als het dan toch moest – dan op haar manier. In haar ingewikkeld gevlochten en toch losse haren zat een bruinzwarte strik. Een witte strik sierde haar rug. Ze was perfect. Net een van haar poppen, maar dan levendiger.
Ze huppelde de zaal binnen. Nihil was nooit eerder in de zaal geweest, maar het was haar duidelijk dat ze er moest zijn. Iedereen ging er immers heen. Als er een schaap over de dam ging, volgen er meer. Wat waren deze mensen schapen. Misschien, heel misschien werd dit leuker dan ze dacht.
Een roodharige man begon te zwetsen. Natuurlijk. Gelukkig kerstfeest, al dat gedoe. Ze gaf er weinig om, vond de mensen interessanter. De volwassenen dan. Die man met het zwarte haar was de hoofdmeester, dat wist Nihil ook wel. De vrouw met het zwarte haar was het hoofd van haar planeet. Die moest ze niet kwaad maken. De man met het witte haar… was hij wie ze dacht dat hij was? Ach, ze waagde het er maar op. Ze huppelde op de witharige man af – hij had rode ogen, net als zij. ‘Meneer,’ sprak ze hem aan, terwijl ze hem op de schouder tikte, ‘Z-zou ik misschien, eh,’ Ze was echt verlegen aan het worden. Dat was ze ook. Soms. Ze haalde diep adem en ratelde: ‘Als u heer Eodan bent, mag ik dan misschien vanavond met u dansen? U bent een van mijn grote voorbeelden – naast de vrouwe van het Duister.’ Zoveel respect had ze niet voor andere magie dan de hare, maar voor autoriteit had ze wel ontzag. Voor deze man dus ook.

696 words // Shy // Dress // Ze stalkt witharige mensen, haha.

Godverdorie waarom had hij haar niet gevragen! Waarom had hij het lef niet gezocht om naar haar toe te gaan om haar te vergezellen bij het bal. Zijn ogen schoten naar hem toe in de spiegel. Hij had zich niet meer gewoon kunnen gedragen sinds die ene avond. En nu? Hoe ging hij het aan haar uitleggen dat ze zonder hem aankwam op het bal? Wat voor man was hij nu? En zijn vader was er aanwezig. Die zou ook nog wel kunnen klagen over het feit dat Lightning alleen aan kwam op het bal. Laat staan dat hij haar ging vergezellen. Hij rende van de ene kant van zijn kamer naar de andere en was onrustig als een onbezetene. Noëla was ook op het bal, en gek genoeg had ze een date voor die avond geregeld. Vreemd vond Fwinn het, misschien had ze het bewust gedaan toen ze hem met Erza had betrapt. Zwijgzaam trok hij het zwarte blousje wat hij nog had gewassen aan. Het was niet ongebruikelijk voor Fwinn om het aan te trekken. De onderkant verdween in de nette pantalon die tevens er netjes uit zag. Het zag er niet naar uit maar Fwinn had wel wat geld te besteden, veel voor iemand van zijn leeftijd. Hij liet de boord van de blouse verdwijnen in de broek waar de albekende vouw in zat. Hij maakte zijn witte riem dicht en pakte vervolgens de rode stropdas. Zwijgzaam richtte Fwinn zijn blik even in de spiegel. 'Dus wat ga je tegen haar zeggen?' vroeg hij tegen zichzelf. Hij schudde even zijn hoofd terwijl hij zijn stropdas strak trok. Hij deed vervolgens de witte shilet er over aan en klaar was hij. Zijn haren zaten in de gewoonlijke coupe. Het stond hem altijd al dus waarom vanavond niet. Het pak maakte hem alleen maar meer compeet.

Hij liep rustig de trap af en begon zich direct te ergeren aan een aantal blikken van lagere klassers die op hem werden geworpen. Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn blik een andere richting in. Het was gewoon weg irritant. Sommige vermeden hem omdat hij het schoolhoofd's zoontje was. Iemand waar je maar beter niet bevriend mee kon raken dus. Fwinn kwam na enige tijd de grote zaal aan. Een groep meiden stonden nog zonder date voor de deur en zagen hem als een uitgelegen kans om met een knappe jongen naar binnen te gaan. Een enkeling kwam voor hem staan. Met een subtiel handgebaar, strakke blik en zonder woorden duwde hij ze aan de kant en liep naar binnen. Het was ernstig, zijn vader was er al en niet te vergeten Erza ook. Gelukkig stond ze nog alleen, dan kon hij zijn kans nog nemen. Hij beet zijn kaken even moeizaam op elkaar. Verman jezelf, idioot! kwam er in zijn gedachten op. Fwinn liep langs de glazen en schonk twee glazen met wijn in. Rode wijn wel te verstaan. Zwijgzaam liep hij naar Erza en kwam achter haar staan en liep zachtjes wat naar voren zodat hij met zijn rechterschouder bijna tegen haar linker aan kwam. Hij hield een glas voor haar en glimlachte zachtjes. 'Een rode wijn voor de dame?' sprak hij terwijl hij de wijn overhandigde. Hij ging toen voor Erza staan, puur om zijn vaders reactie niet te hoeven zien op zijn aanwezigheid, of nog maar te zwijgen over zijn afkeur dat hij Erza ten dans zou vragen. 'Misschien is hij wat aan de late kant...' sprak hij al verontschuldigend en wendde zijn blik even af. 'Zou je vanavond mijn gezelschap willen zijn....' sprak hij en keek haar toen recht in de ogen. Hij glimlachte zachtjes en keek niet om naar Savador al was de neiging er als een schreeuwende baby die om aandacht vroeg.

Al enkele uren lang zat Romance op haar bed te staren naar het kleine rechthoekige doosje voordat er iemand op haar deur bonsde, die opengooide, schreeuwde dat het bal over een kleine twee uur zou beginnen, doorhad dat ze de verkeerde kamer had, de deur weer dichttrok en de stilte de overhand nam. Met een zucht kwam Romance toch overeind om zich klaar te maken voor het bal dat vanavond op de academie werd gehouden. Het was niet dat ze er veel zin in had om deel te nemen aan het bal, maar ze had het Grey beloofd op een moment dat ze wel heel graag wilde, al was dat voordat Romance wist van de laatste gebeurtenissen. Grey had haar echter koppig aan haar beslissing gehouden en zou straks ook hier zijn om haar mee te nemen. Hopelijk zou ze vanavond niet worden aangestaard als dat meisje dat haar goede vrienden was verloren door een verd*mde vloek, want daar kon ze niet veel meer van hebben. Het liefst nam ze een ticket naar Puffoon, ging naar een hoog gelegen deel van de berg waar ze was opgegroeid en putte ze zichzelf helemaal uit. Dan was ze in ieder geval te moe om te dromen en hoefde ze voor enkele uren geen beelden te zien van mensen die stierven als ze haar eenmaal kenden. Romance hees zich in de jurk en het lukte te gemakkelijk. Op het moment dat ze de jurk kocht had ze nog veel moeite moeten doen om er elegant in te stappen, maar nu hoefde ze geen halsbrekende toeren uit te halen om er voor te zorgen dat het goed om haar heen viel. Misschien was ze dan toch meer afgevallen dan ze had gedacht. Dat afvallen was niet bewust gebeurd, ze had gewoon vaak geen honger meer of kon geen hap door haar keel krijgen en dan kan het snel gaan. Snel haar betoverde hakken aan zodat ze geen rare smakken zou maken die avond en vervolgens lichte mascara en een klein beetje lipgloss om haar gezicht af te maken. Haar licht golvende witte haar zette ze vast met spelden naar de kant waar ze haar blote schouder had, drapeerde het eroverheen en opende op dat moment het kleine doosje. Ze had haar speld laten aanpassen en er prijkten nu een rode en een zwarte roos op het eindpunt en dat stak ze ergens bovenin. Met haar familie-eigendom voelde ze zich toch beter en de rozen stonden voor de liefde en de dood, twee thema’s waarvan ze overtuigd was dat die goed bij haar pasten. Enkele sieraden werden achteloos aangedaan voordat ze hoorde dat de deur langzaam open werd gedaan en Romance zette een lichte glimlach vast op haar gezicht.
Grinnikend liet ze zich complimenteren en nam daarna de tijd om Grey helemaal op te nemen. Het pak stond hem zeer goed en Romance was blij met de keuze van haar jurk die toch bij zijn outfit paste. Rood was normaal gesproken niet haar kleur, maar vanwege kerst en een goede ingeving had ze uiteindelijk toch voor een zwartrode jurk gekozen. Dan moest het wel heel verkeerd gaan wilde ze niet bij Grey passen. ‘Je ziet er zelf ook niet al te verkeerd uit Grey.’ Zei ze zacht voordat ze weer moest lachen om de vraag van hem. ‘Bijna.’ Snel pakte ze nog het mes van haar bed en legde die onder haar kussen voordat Romance Greys arm aannam.

Aan de arm van Grey werd Romance de grote zaal binnengeleid en ze stond bijna stil om de transformatie die de zaal had ondergaan. Het was echt prachtig geworden en helemaal in de kerstsfeer. Als ze goed haar best deed kon ze zelfs de frisheid van het dennengroen nog ruiken. ‘Ja graag.’ Zei ze zonder het echt door te hebben en rilde even toen Grey haar verliet. Romance merkte de warmte van Grey altijd pas op zodra hij weg van haar was. Toen Grey terug was met de drankjes had ze net alles bekeken en een echte gemeende glimlach, eentje die hij waarschijnlijk al weken niet meer had gezien, kwam naar boven toen ze met hem proostte. ‘Inderdaad. Op een geweldige avond.’ Zei ze voordat ze naar voren leunde om hem een kus op zijn mond te drukken. ‘We liepen iets eerder onder een maretak door.’ Grinnikte ze licht en nam daarna een slok van haar drankje.

Ro's dress:

Norwood sloot zijn ogen zwijgzaam na zijn speech. Opende zijn ogen en zuchtte even. Kerst was toch kouder wanneer je alleen zat op je kamer. Maar desondanks de warme sfeer die er door de grote zaal hing voelde Norwood zich ergens toch eenzaam. Malaika had een groot litteken achter gelaten. Een litteken dat door vele niet eens meer werd gezien. Misschien zag zijn grootste rivaal het nog. Over zijn rivaal gesproken, daar kwam de beste kwal net binnen. Hij zweeg even toen de man in een hoekje zich in de schaduw schuil leek te houden. Dus de man was ook zonder date. Ach dan was hij toch niet de enige. Norwood keek opzij toen Queralena ineens naast hem opdoemde. Althans, hij was zo in gedachten verzonken. 'Zo snel nog niet, Queralena....' sprak hij de naam feilloos uit. Hij glimlachte lichtjes. 'Je ziet er goed uit in die jurk...' sprak hij met een respectvolle toon en knikte even. Vervolgens gleed zijn blik op de zaal die langzaam aan voller stroomde. Grey kwam samen met Romance binnen. Hij was blij te zien dat Romance toch nog moeite deed om zich te laten zien. Een goede vriend die overleed is niet de makkelijkste gebeurtenis om te verwerken. Zwijgzaam keek hij weer naar Savador terwijl zijn mond openviel van verbazing. Wat? Had die man een date, naast Uda? Dat was een wonder dat gevierd zou mogen worden. Zwijgzaam richtte zijn blik zich weer op Queralena toen een nieuw persoon opdook voor hem. 'Norwood Vavyendor, docent woudmagie aan de academie...' sprak hij en schudde de heer de hand. 'Al zal U mij beter kennen als uw collega de beschermheer van het woud...' sprak hij met een vriendelijke stem. Zwijgzaam richtte zijn blik zich op een derde bijkomer. Hij stond in het bijzijn van 3 mensen met hoog aanzien en dat maakte hem geen sprankje nerveus. Hij keek naar Avani, en legendarische magician die hij ook nog niet had gezien. 'Die hebt u net gemist...' sprak hij kalm. 'Het had niet veel belangrijke inhoud...enkel dat het bal zo werd geopend door de legendarische magiërs en dat de drankjes aan de zijkant te halen waren...' sprak hij met een vriendelijke stem. 'Ik heb u tevens niet ontmoet....' sprak hij met een tevens respectvolle stem. 'Norwood, Norwood Vavyendor...' stelde hij zich netjes voor aan Avani terwijl hij licht een buiging maakte om zijn respect te tonen. Vervolgens gleed zijn blik door de ruimte. Er waren al weer meer leerlingen gearriveerd. Norwood glimlachte vriendelijk. Hij keek naar Eragon die zich bij de rest van de groep voegde. 'Zeg, Heer Eodan....' sprak hij tegen de beschermheer van het licht. 'Heeft u wat gehoord van mogelijke afwezigheden van uw collega's....' vroeg hij met een beleefde toon en keek even naar hem voor een paar seconden. Na antwoord te hebben gehad keek hij even rond naar de mensen die aan kwamen. De groep meisjes bij de ingang stonden soms te gniffelen naar een paar jongens die verwoedde pogingen deden om ze onder de maretak te krijgen. Norwood was er onderdoor gegaan, maar was de eerste, dus alleen viel er weinig te kussen. Misschien was hij daar stiekem wel blij mee. Hij was niet meer intiem met een vrouw geweest sinds het overlijden van zijn partner. Zwijgzaam keek Norwood rond wachtend tot het een geschikt moment zou zijn om de openingsdans in te zetten.

Spoiler:

Spoiler: