[EVENT] Kerstbal

"Ah, u bent de opvolger van Miotas? Wat leuk dat ik die ook eens ontmoet." Hij liet Norwood's hand los, en bekeek hem even goed. "U beschikt in ieder geval over het geschikte aura. Maar daar weet Miotas vast meer van dan ik."
Hij hoorde dat iemand hem aansprak en hem op zijn schouder tikte. Hij keek om, en zag een leerlinge staan. Meteen voelde hij een soort van lichte afkeur tegen haar. Ze moest een dark magician zijn. Ze leek nogal zenuwachtig. Ze stotterde een beetje. Zijn glimlach werd warmer. Een Shadraan die hem als voorbeeld nam? Dat was nieuw voor hem. Zeker omdat hij geen licht magie in het meisje voelde. Hij lachte. "Je hoeft niet zenuwachtig te zijn, ik bijt niet hoor." Hij glimlachte, en gaf een knipoog. "En ik zal graag met je willen dansen vanavond, Nihil. Mooie jurk trouwens." Hij knikte nog even ter bevestiging. "Nou, als je mij even wilt excuseren, ik ga mij weer even voorbereiden voor de openingsdans. Je kunt mij daarna bij de hapjes vinden." Hij glimlachte nog even vriendelijk, en draaide zich toen weer om naar het gezelschap.
Toen zag hij dat Avani, vrouwe van aarde bij het gezelschap was komen staan. "Een goedenavond Avani. Ik heb heel lang geleden wat danslessen gehad. Gelukkig kan ik mij daar nog het grootste gedeelte van herinneren, dus dat gaat wel goed komen." Hij glimlachte nog steeds. Ook Eragon, heer van het vuur was was er nu bijgekomen zag hij. Vreemd trouwens dat hij zijn beide collega's nog niet gevoeld had. Waarschijnlijk omdat hier al zoveel andere aura's waren. Hij knikte vriendelijk terug. Hij had al sinds hun eerste ontmoeting gezien dat hij veel affectie had jegens het andere geslacht. Nou had Eodan dat ook, maar had hij dat nooit echt laten merken. Eodan lachte. Nadat Norwood zijn vraag had gesteld. "Daar vraagt u mij wat. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee. Maar mijn collega's komen vast, maakt u zich maar geen zorgen." Ondertussen zag hij dat er nog een collega van hem erbij was gekomen. Reá, vrouwe van lucht. Ook met een vriendelijke knik begroette hij haar. Oke..bijna al zijn collega's waren er. Nu alleen nog Miotas en Victoire. Met name van Victiore vond hij jammer dat ze er nog niet was. Haar aura mocht hij het meest van al zijn collega's. Toen pas bedacht hij zich iets. Ze waren dan met zijn zevenen. Dit was een oneven aantal. Dat betekende dus dat 1 iemand met een leraar of leerling moest dansen. Dat eerste leek hem meer dan logisch. Leraren hadden immers een hoger aanzien dan leerlingen niet? Wie zou dat alleen doen? Vast die Norwood. Hij was per slot van rekening 1 van de organisatoren van het bal.

Als ze kon oplichten, dan zou ze dat doen. Helder als een kerstlichtje op een winteravond. Hij zei ja! Heer Eodan, heerser over Nova, zei ja! Nee – om eerlijk te zijn had ze het niet verwacht. Maar kennelijk was niet geschoten altijd mis, want ze had geschoten en geraakt. Haar nervositeit smolt een beetje weg – niet helemaal – en ze glimlachte. ‘Dankuwel, meneer,’ antwoordde ze met een tinkelende stem, waarna ze een licht kniksje maakte. Daarna danste ze half weg, blozend, blij, gelukkig. Niet iets wat je van de wrede Nihil zou verwachten, zo beleefd. Ach, zo was ze opgevoed. Rijke ouders, bekakte omgeving. Een en een is twee. In dit geval dan, want voor Nihil zou het ook zo vijf of drieëntwintig kunnen zijn. Het lag maar aan welk nummer ze op het moment mooier vond.
Over nummers gesproken, hopelijk draaiden ze binnenkort muziek. De stilte werd nu opgevuld door het gepraat van mensen, het gelach van anderen en het irriteerde haar mateloos. Het was dat haar vreemde gevoel van geluk al het andere overstemde, maar anders was ze woedend geworden en had ze iedereen die ze kon laten zwijgen, het zwijgen opgelegd. Maar dat kon ze niet doen. Het was niet nodig omdat ze niet kwaad was. Het was niet mogelijk omdat de meeste mensen hier een te sterke geest hadden. Het mocht niet omdat ze dan haar dans met de Heer van het Licht zelf zou kwijtraken. Kortom; het was een goede avond. Ze was ergens in de vierde of vijfde hemel, zag eruit als een sprookje en had een dans met een man die ze bewonderde om zijn trucjes met licht. Kon het beter?

Ongeduldig huppelde ze naar de tafel met hapjes. Daar stonden nog wat meer mensen, die – waarschijnlijk doordat er al veel alcohol geconsumeerd was – meteen een gesprek aanknoopten. ‘Wat maakt jou zo vrolijk?’ vroeg een derdejaars haar, waarop ze grijnsde en antwoordde: ‘Ik heb een danspartner vanavond, iets wat ik van jou niet kan zeggen.’ Nee, helemaal vriendelijk tegen mensen jonger dan zij zou ze nooit worden. Ze tikte de jongen tegen zijn neus, liet een sliert zwarte magie uit die vinger druipen. Het kroop langzaam in de ooghoeken van de jongen. Ook Nihil sloot haar ogen en begon te fantaseren. Ja, ze had een ander nodig voor haar eigen illusies, maar het deed de persoon doorgaans geen pijn of bezorgde hem of haar geen last. Ook nu niet. Ze vermaakte zich wel, tot na de openingsdans. Ineens trok ze haar vingers echter van de jongen af en daarmee haar draden. Ze wilde de dans zien, had ze ineens besloten. Ze wilde weten hoe goed Eodan kon dansen.

413 words // Overjoyed // Kort, maar ik moet naar bed en wilde perse posten.

Met kleine maar gracieuze stappen liep de vrouw op haar collega’s af. Eodan en Queralena waren de enige die er momenteel al waren. Best vreemd, ze had Victoire, Reá en Miotas ook wel al verwacht. Eragon daar in tegen.. van hem had Avani het ergens als wel verwacht. Volgens haar was dat typisch zo een man die alles lekker rustig aandoet en het vrij weinig scheelt of hij nou te laat zou komen of niet. Echt, zo kwam die man op haar over. Nou ja, ze kon het natuurlijk ook fout hebben. Het is tenslotte alleen maar een vooroordeel waar je eigenlijk niet aan moest doen. Vooroordelen waren fout, dat wist ook zij. ‘Goedendag Eodan en Queralena.. We moeten gaan dansen toch? Ik heb geoefend en ben dus erg begaan met de dans. Wat jullie?’ vroeg de dame toen met een vragende blik aan haar twee collega’s die zich momenteel in de grote zaal bevonden. Maar die vragende blik op het gezicht van deze jonge vrouw verdween al gauw en maakte plaats voor een glimlach op de vrouw haar gezicht. ‘Zeg.. Q, wie had er een speech gegeven en waar ging die speech over? Of was je daar ook niet op tijd voor?’ Het zou haar eigenlijk helemaal niet verbazen dat ook deze vrouw te laat was voor de speech door de gegeven persoon.

Plots stapte er nog iemand op hen af, het was Eragon. Zelfs hij was nog vroeger dan de andere. Wauw. Wat was er gebeurd? De man stond precies voor haar stil en een charmante glimlach ontstond op haar gezicht. Eragon pakte haar hand vast, waarna hij haar een beleefde maar toch sensuele kus op haar hand gaf. Ze hoorde de woorden van een man en een beleefd hoofdknikje maakte ze naar de man. ‘Wat een beleefdheid zeg.’ Dat was het eerste wat er uit haar mond kwam, dat moest gewoon even gezegd worden. Dat moest gewoon. Hoe je het went of keert. ‘Maar dankuwel, mijn heer. Ook al wist ik natuurlijk van mezelf ook al dat ik er geweldig uit zag, een compliment van zo een aantrekkelijke en beleefde man kan er altijd wel bij,’ sprak de vrouw waarna ze de man, oftewel de Heer van het Vuur, een knipoog toe schonk. Vervolgens hoorde Avani zijn vraag en trok kort een bedenkelijk gezicht. Dus de man wilde met haar dansen als het zo ver was? Ach, waarom ook niet. ‘Zolang u mijn voeten heel laat wil ik met alle plezier met u dansen..’

Avani had al wel gezien dat er naast Queralena zich een man bevond, een man die vast en zeker een leraar moest voorstellen. Deze man begon plots ook tegen haar te spreken, waarschijnlijk over de speech want hij zei dat ze die net gemist had. Goh, daar was zij nog niet achter gekomen. ‘Aha. Het gewoonlijke dus. Dankuwel voor het zeggen, mijn heer.’ Wederom maakte ze een beleefd hoofdknikje, maar deze keer naar deze man. ‘Nee, dat klopt,’ antwoordde ze toen de man zei dat ze elkaar nog niet hadden ontmoet. Juist op dat moment stelde de man zich voor als Norwood, als ze het goed had was dat de docent Woud magie. Een lichte buiging werd naar haar toe gemaakt en een beleefde glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Aangenaam kennis met u te maken, Norwood. Mijn naam is Avani Prạmprā Nome, de Vrouw der Aarde.’ Haar beleefde glimlach verdween en maakte plaats voor een veel warmere glimlach dan dat ze ooit had gedaan. Ze vond het prettig dat deze man, deze Norwood, zo beleefd tegenover haar was. En dat was de reden waarom ze het liever had op volwassene dan op kinderen, kinderen konden o-zo onbeleefd zijn. Walgelijk.

De vrouw keek kort om zich heen, want ze was op zoek naar haar andere collega’s. Miotas bijvoorbeeld, Victoire of Reá. Zij moesten alleen nog komen en als je over de duivel sprak. Daar kwam nog een Legendarische Magiër aanlopen: De Vrouwe van de Lucht. Oftewel: Reá. Een beleefd hoofdknikje maakte ze wederom met haar hoofd, ‘Ook een goedenavond.’ Eigenlijk wilde ze de vrouw er op aanspreken dat ze zo belachelijk laat was, maar dat zou voor een niet zo leuke sfeer zorgen. Hoe graag ze ook even tegen Reá wilde zeggen dat ze veel te laat was, maar ja. Miotas en Victoire waren er ook nog niet.

‘Maar goed, gaan we wachten totdat we compleet zijn? Of zijn we nu met genoeg mensen? Wat vinden jullie..?’ vroeg ze vervolgens aan haar andere collega´s die hier al wél waren.

Norwood bleef beleefd onder het stel van de legendarische magicians. Hij was immers, en bleef dit ook, een tree lager dan de groep en dat merkte hij ongetwijfeld. Hij vond het echter niet onprettig om bij deze ervaren mensen aanwezig te zijn. Zelfs deze korte aanwezigheid, waar hij verwachtte dat het op uitdraaide, zou ongetwijfeld een leerzaam iets zijn geweest. Daarbij kende hij zo'n beetje alle legendarische magicians door een enkele ontmoeting nu al bij naam. Hij stelde zich daarom ook netjes voor aan Avani die er bij was komen staan. Het begon langzamer te vullen met de personen die het bal zouden openen. Als Norwood goed telde konden ze nu precies drie paren maken. Hij knikte even en glimlachte tevreden na het antwoord van Eodan. 'Geeft niet, Heer van het Licht...' sprak hij vriendelijk. De vrouwe van het aarde stelde toen een duidelijke vraag. Norwood knikte even daarop. 'Vrouwe Avani....' begon hij. 'Ik neem aan dat we de openingsdans wel kunnen starten, we zijn met drie paren momenteel. Ik zal Heer Miotas, mocht hij vanavond nog komen, nog wel mijn excuses aan bieden en daarvoor een verklaring afleggen...' sprak hij. 'Ik neem aan dat de Vrouwe en Heren al koppels hadden gemaakt voor de openingsdans. Als deze groep plaats nemen op de dansvloer dan geef ik wel het sein aan de band dat ze de eerste dans in kunnen zetten.' sprak hij en knikte even met een klein glimlachje naar de heren. Hij liep daarna verder naar het klein orkestje dat op een verhoging wat sfeermuziek speelde. Daar begon hij het gesprek met de dirigent die af en toe knikte. Daarna kwam Norwood richting dezelfde plek gelopen. Als hij het goed bekeek waren ze al onderweg en hadden er al een aantal een danspaar gevormd. Hij glimlachte, het was een kleine moeite om dit te regelen. Hij zweeg even en ging met een gedachtenstroom de muziek in. Na een tijdje volgde hij de dans niet meer, was hij zo diep in herinneringen en andere momenten verzonken dat alleen de muziek er was. De smalende glimlach van de leuke avond die er op hem te wachten stond was ook weg. Hij keek op toen hij iets op zijn schouder voelde tikken. Hij wilde omdraaien maar de vraag die er werd gesteld door een zeer bekende stem deed hem abrupt vastgenageld staan aan de vloer. Hij had verwijdde ogen en wendde zijn blik toen op zij naar waar Eres stond. 'Hoe....' stamelde hij. 'Weet jij van dat pak....' sprak hij zwijgzaam. 'Ik heb het pak niet meer gedragen sinds, het kerstbal dat....' het was vreemd. 'Sinds dat een zeer dierbaar persoon van mij was verdwenen...' sprak hij en keek haar even aan en richtte zijn blik toen weer op de dansvloer. 'Dit giletje is nog onderdeel van het pak....' sprak hij en keek haar toen weer aan om over de bladeren in te gaan. 'Ik onderdruk mijn magie, bij resonatie met magische golven gloeien de stiksels op...' sprak hij en tikte even tegen de zijkant van zijn rechterkant waar de bladeren langzaam zichtbaar werden. Het waren maar twee en ze waren er maar subtiel opgezet. Norwood keek opzij naar Eres en bestudeerde haar toen weer. 'Je ziet er prachtig uit vanavond...' sprak hij met een klein glimlachje en knikte even ter bevestiging. Hij herinnerde zich de dansles nog, waarin hij met Eres had gedanst. In principe ging de dans goed. Het was voor Norwood echter ook al weer een tijdje gleden voor hij had gedanst. Echter ging het met Eres toch zeer goed. En nu kwam ze met de opmerking die alleen geplaatst kon geven op het eerst gegeven kerstbal ooit op Starshine. Norwood werd alleen maar meer zeker van dat dit Madeline was. En daarbij kwamen de nodige ongemakkelijkheden. Hij was immers degene geweest die uiteindelijk met Malaika verder was gegaan. Hij had samen met Madeline nog heftige woordenwisselingen gehad voor haar abrupte vertrek. Norwood wilde niet teveel denken aan de heisa die er allemaal tussen hun was gebeurd. Misschien was het zelfs prettiger dat Madeline haar geheugen kwijt was geraakt. Norwood glimlachte en keek weer opzij. 'We hebben al een keer gedanst...' begon hij. 'Maar zou ik vanavond nog een dans met je mogen maken.' sprak hij en glimlachte vriendelijk naar Eres met een warme blik in zijn ogen.

Grey liep de trap langzaam op naar de etage van de luchtmagiërs en genoot van de rust die er door de gangen heerste met kerst op Starshine Academy. Met een kleine glimlach liep hij het enorm contrasterende etage in en met een zwijgzame maar rechte houding liep hij de trap zachtjes op. Hij klopte op de deur van Romance kamer en deed de deur langzaam open. Zijn mond viel even open van verbazing. De vuurrode jurk kwam in het zicht en het liet Romance er prachtig uit zien. Haar witte haren zagen er alleen maar witter door en zwijgzaam kwam hij dichterbij. 'Je ziet er oogverblindend uit...' sprak hij en kwam dichterbij staan terwijl hij zijn armen even om haar middel legde. Hij kwam wat dichter bij haar staan en gaf haar een klein kusje op haar mond. 'Ik zou alleen maar jaloers worden op iedere jongen die de ruimte met je mag delen....weet je wat, we houden het feestje gewoon op deze kamer...' sprak hij nog plagend en glimlachte terwijl hij zijn armen even voorzichtig om Romance heen legde en haar even tegen zich aan trok. Hij glimlachte en bood daarna zijn arm aan om te vragen of ze er klaar voor was. 'Bijna....' herhaalde hij maar Romance was al weer snel terug en legde haar arm om de zijne. Grey begeleidde haar de hele trap af en de gang door naar de grote zaal. Hij glimlachte lichtjes terwijl hij Romance wat te drinken aan bood en dit haalde. Grey zette het daarna weer neer en prooste op een goede avond. Inmiddels namen de Legendarische Magiërs plaats op de grote dansvloer. Hij keek opzij naar Romance toen hij een zachte kus op zijn lippen kreeg. Hij legde zijn hand op haar schouder en liet hem gedwongen iets langer duren. Hij scheurde daarna zijn lippen los, althans zo voelde het gewoon, om haar aan te kijken. 'De mare....' zijn blik gleed opzij naar de deuropening. 'Potverpoedels....' sprak hij toen met een glimlach. 'En ik zie dat niet?' mompelde hij. Hij glimlachte en keek toen opzij naar Romance. Zijn blik werd toen even serieus. 'Ro...' begon hij. 'Als je het niet meer uithoudt dan gaan we gewoon. Je hoeft je niet groot te houden voor mij. Als jij over een kwartier al weer wilt gaan, dan ga ik mee....' sprak hij en streek een lok achter haar oor. Hij glimlachte en gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd. 'Beloof me dat je dat op tijd aangeeft...' sprak hij en knipoogde toen. Hij nam een klein slokje van zijn drinken. Het was niet dat Romance niets kon, ze was een sterk persoon in haar doen in laten en hij vond het knap hoe ze met de dood van Kanda overweg ging. Maar als ze hier geforceerd bleef en ze wilde op een zeker punt weer weg dan zou Grey bereid zijn dat ook te doen. Hij glimlachte en keek naar de dans. 'Het is een mooie dans of niet?' sprak hij met een kleine glimlach en keek even op zij naar Romance om te peilen hoe het met haar ging.

Lightning zuchtte. haar kristal blauwe ogen liet ze naar de omgeving glijden. Langzaam stapte ze wat rond keek naar de versiering dat overal in het rond hangde. Wie dit ook had mogen organiseren, Light moest toegeven dat het wel degenlijk goed was gedaan. Even liet ze haar vingers door haar lange bruine haren strijken.
Het maakte haar niet echt veel uit, dat ze helemaal alleen was gekomen. Haar kennende zou ze gewoon weg wel spontaan naar iemand stappen. Toch had ze gehoopt om die ene persoon te vinden. Maar de moed was al snel in haar schoenen verdwenen dus keek ze maar gewoon wat rond om dat gevoel weg te drukken. Hun laatste ontmoeting was uiteindelijk nogal verwarrend afgelopen. En ze had dan hem de afstand gegeven.
Wel, het leek meer op ontwijken. Maar dat ging ze koppig genoeg volhouden dat dat gewoon wat afstand geven was en helemaal niet ontwijken. En o wee wie dat probeerde anders te zeggen. Die zou dan onder haar woorden gaan lijden. Was je nu een vriend van Lightning of niet je zou eronder lijden. Light was nu eenmaal niet van plan om toe te geven dat het wel degenlijk ontwijken was. Misschien was Fwinn welk kwaad op haar? Even beet ze iet wat onzeker op haar onderlip. Jasses, waarom deed ze toch zo onozel. het zou haar normaal niet veel moeten deren, toch...toch deerde het wel.
Kort beet ze harder op haar onderlip, maar liet die dan met rust omdat het anders toch weer zou gaan bloeden. En dan zou ze pas echt de aandacht hebben als oppeens haar mond begon te bloeden. Kort zuchtte ze even. Wat moest ze nu doen. Wel het enige wat ze nu kon doen, was iemand zoeken waar ze later mee zou gaan dansen. Lightning was juist van plan om weer wat rond te gaan stappen toen oppeens iemand een glas wijn voor haar gezicht liet hangen. Verbaasd door de actie keek ze om.
Recht in de rode ogen van degene waar ze de hele tijd had op gewacht. 'Een rode wijn voor de dame?' Zei hij en overhandigde haar de wijn, die ze aannam en er een slok van nam om zo even niet naar hem te hoeven kijken. 'Misschien is hij wat aan de late kant...' sprak hij al verontschuldigend en wendde zijn blik even af. Onbewust begon ze even weer op haar onderlip te bijten. 'Zou je vanavond mijn gezelschap willen zijn....' sprak hij en keek haar toen recht in de ogen.
Lightning kon het neit laten door even opgelucht te zuchtte."graag" antwoorde ze glimlachend. Opnieuw nam ze een slok en keek zwijgend toe hoe de legenarische magiers naar de dansvloer gingen."Ik dacht....even dat je niet zou komen" Sprak ze toen maar, keek hem niet meteen aan, maar draaide dan toch haar hoofd richting Fwinn.
.

Haastig klom Victoire de heldere poel in haar kamer uit. Ze had een nachtelijke duik genomen en was de tijd glad vergeten. Het water in haar kamer stroomde via een brede tunnel naar het stille meer en ze wilde er graag eens doorheen zwemmen. Omdat ze voornamelijk onderwater zwom kon ze de stand van de maan niet bekijken en was dus veel te laat terug in haar kamer.
Met een simpel gebaar van haar hand haalde ze al het water van zich af en rende naar de kersenhouten kledingkast. Tussen alle jurken die haar lichaam volledig moesten bedekken hing een afwijkend gewaad. Hij was blauw met een vrij diepe decolleté en was aan de onderkant licht doorschijnend. Ze had van te voren goed over haar keuze nagedacht. Meestal liet ze niet zoveel huid zien, maar vandaag was anders. Het was haar heus wel opgevallen hoe minachtend sommige Legendarische Magiërs haar aankeken en was van plan daar vandaag iets aan te veranderen. Resoluut trok ze de jurk aan en plaatste zichzelf voor een kristallen spiegel. Goedkeurend bekeek ze zichzelf. Ze draaide zich om en opende een houten sieradendoosje. Er lagen een aantal kettingen in, allemaal verschillend in kleur en vorm, maar vandaag wilde ze haar planeet representeren, dus ze koos voor een parelketting. Omdat ze al laat was deed ze niets speciaals met haar haren en snelde haar kamer uit.

Door haar snelheid en de jurk die achter haar aan wapperde leek het net alsof ze de trappen af zweefde. Het getik van haar hakken galmde door het trappenhuis terwijl ze naar beneden rende. Voor de zaal gunde ze zichzelf twee seconden om op adem te komen en rechtte haar rug. Met de meest zelfverzekerde glimlach die ze kon opbrengen wandelde ze de zaal in. Het duurde niet lang voordat ze haar collega’s had gevonden. Hun aura’s waren het sterkste van allemaal, al waren er twee andere mensen in de zaal die ook boven de rest uitstaken. Norwood en Savador waren immers in opleiding om ooit ook een Legendarische Magiër te worden. Victoire schreed naar haar collega’s toe en knikte ze vriendelijk toe. Ze verontschuldigde zich niet omdat ze te laat was en was ook niet van plan om er een woord aan vuil te maken. ‘Hallo, ik neem aan dat de openingsdans zo begint,’ sprak ze. Het was eerder een constatering dan een vraag, dus ze wachtte niet echt op een antwoord. Het leek er op dat er al paren waren gemaakt, maar dat kon ze niet zeker weten. ‘Wie danst er met wie?’ vroeg ze daarom. Enkel door haar ogen te bewegen bekeek ze haar collega’s zorgvuldig. Ook zij hadden hun best op hun uiterlijk gedaan. Zoals altijd zag Avani er haast overdonderend mooi uit, was Queralena krachtig en Rea mysterieus. Hun kleding paste goed bij hun karakters. Misschien wist niet iedereen het, maar dat gelde ook voor Victoire, maar daar zou iedereen te zijner tijd wel achter komen. Vervolgens draaide ze haar hoofd richting het orkest dat klaar stond om te beginnen met het eerste danslied. Hoewel ze nog geen danspartner had maakte ze zich geen zorgen. Er waren immers genoeg anderen om uit te kiezen.

Victoire's uiterlijk

De lange rok van haar jurk hield ze iets omhoog door het aan de zijkant iets te liften. Haar hand die de rok vast hield met een sierlijke grip, trilde een klein beetje. Ze was nog steeds best nerveus maar ze liet dat niet merken aan de buitenkant. Op haar hand na. Savador zag er zo geweldig uit dat ze er een brok van in haar keel kreeg. Ze bleef hem daarom ook aanstaren. Van top tot teen en weer terug naar zijn gezicht. Zijn gespierde bouw, de strakke kaaklijn en dan nog die ogen. Ogen die alles uitstraalde wat bij hem paste. De kleur was goed gecombineerd met het pak wat hij aanhad. Ze droomde zowat weg bij die man. Maar ze werd al uit haar dromen gehaald doordat hij begon te spreken. “Alsjeblieft, noem me Savador.” Ze keek hem een beetje doelloos aan en flitste weer terug naar de grond. “Natuurlijk...Savador” Er kwam een lach op haar gezicht en ze deed haar ogen dicht om haar lach nog stralender en zachter te maken. Die opende weer op het moment dat haar hand werd gepakt en gekust. Er ontstond een rode kleur op haar wangen. Het stond even compleet stil in haar gedachten. “Je mag er vanavond ook wezen, Elisabeth. Je bent beeldschoon. De rode kleur was tot haar oren gekomen. Je keek even van haar hand naar de buigende man. De lach stond nog op haar gezicht. “Oh, my. Dank u voor het compliment.” Ze lachte weer. Het was net een droom waar ze nooit van had gedacht dat die zou uitkomen. Savador kwam weer overeind en zij keek weer naar haar hand. Een zwarte roos. In haar hoofd ging nu maar één gedachte rond. Wow. Een simpele gedachte maar voor iemand zoals Elisabeth Sugar haal bijzonder. Ze hief de roos en rook er even aan voordat ze die in haar haar stopte. “Prettig kerstfeest.” Ze zette de roos vast met een van de honderden spelden die verdwenen waren in de bos suikerspin roze haren. “U ook, Savador.” De lach was niet meer van haar gezicht weg te slaan. Vlug nam ze zijn arm aan die hij had aangeboden terwijl hij naast haar ging staan. Ze liepen naar het podium waar enkele stoelen stonden klaargezet voor hun. De openingsdans was al halverwege bezig dus moesten ze zich een beetje door de menigte wringen. Veel leerlingen gingen al aan de kant voor Savador alleen al maar ook voor Elisabeth. De combinatie van de twee liet enkele leerlingen met angst stilstaan, maar zij liepen door. Onderweg nam ze een rode wijn van een dienblad waarmee iemand liep. Eindelijk aangekomen bij de stoelen ging ze zitten en kon ze de dans van de LM’ers afkijken. Ze nam een slok van haar wijn. “Hm. Merlot.” Ze hield wel van een merlot op een avond zoals deze. In haar kamer bij een open haard vuur liever een Bordeaux maar dit was even genieten. Het was nu al de perfecte avond geworden voor haar.

Slaperig ram ik op de irritant piepende wekker naast me. Mijn ogen houd ik ondertussen geforceerd gesloten, ik wil niet opstaan en ik zal niet opstaan. Ik draai me nog een keer om in m'n warme bed en val na een paar minuten woelen weer in slaap. 10 minuten later Grommend kom ik overeind, de dekens van me afgooiend en naar de deur stormend. Ik maak deze open en schreeuw naar een voorbij rennende 1ste jaars: Doe godverdomme rustig! Ik doe geen moeite om het gezicht van de ander te observeren en ram de deur weer dicht. Ik slof terug naar mijn bed waar ik met mijn gezicht eerst naar beneden laat vallen. Slapen heeft nu geen zin meer, niet nu ik al helemaal klaar wakker ben door dat rot kind. Heel langzaam open ik mijn gele ofwel gif groene ogen en lees ik de tijd af van mijn wekker. Het is nog vrij vroeg in de avond zo te zien. Ik draai me om op mijn rug en zucht vervolgens, mijn ogen op het witte plafond boven me richtend. Met mijn gedachten droom ik langzaam weg naar de mensen die ik hier ontmoet heb, en alle gezichten die ik al eens gezien heb maar nooit ontmoet heb. Zelfs mijn eigen klas ken ik niet. Een zachte schorre grinnik verlaat mijn mond voor ik mijn ogen weer even sluit. Vroeger was dat wel anders, toen was ik alleen maar omringt door vrienden. Naja het is wat ik toen vrienden noemde, als ik er nu naar terug kijk zijn het simpelweg vreemden voor me. Nadat ik naar Star Academy ben gekomen hebben ze me ook nooit meer opgezocht.. Ach ik deed altijd al wat ik zelf wilde en dat is nooit echt bij hun in de smaak gevallen. Zo zonder vrienden.. ik vind het prima zo. Langzaam open ik mijn gele ogen weer en de glimlach die eerder op mijn gezicht stond vergaat me. But it gets lonely sometimes.. Met een ruk kom ik overeind en wrijf ik vermoeid door mijn gezicht heen. Mijn handen beginnen aan de zoektocht naar het lichtknopje wat zich ergens naast mijn bed bevind. Normaal heb ik geen enkele reden om het licht aan te doen, meestal slaap ik tot een uur of 12 en dan heb ik geen licht nodig. In het donker maakt het namelijk niets uit wat je aan hebt, bovendien is er toch nooit iemand wakker om dat tijdstip, niet die kinderen die de je-moet-je-aan-de-regeltjes-houden mentaliteit hebben en dat is meer dan de helft van de massa. Het duurt een halve minuut voordat mijn vingers de knop eindelijk gevonden hebben en na kort te duwen gaan het licht flikkerend aan. Ik knijp mijn ogen pijnlijk dicht bij de eerste lichtflitsen en houd een hand voor mijn ogen wanneer het volledig brand. Beetje bij beetje laat ik meer licht door mijn handen tot ik deze weghaal. Ik zucht zachtjes en loop in de richting van mijn planbord. Het planbord bestaat normaal uit alle dingen die ik nog zou moeten doen, welk huiswerk ik had en waar en welke les ik moest zijn of dat ik iets speciaals moest meenemen.. Bij mij is het planbord overigens helemaal leeg, op een paar dingen na dan. Bovenaan staat in kleine zwarte letters gepriegeld; de muziekles tijden en het lokaal waarin dat gegeven word. Daaronder staat in grote sierlijke letters: Kerstbal. Mijn ogen blijven voor een aantal minuten op dat woord hangen voordat ik mijn wisser pak en het woord uitveeg.

Ok, ik had getwijfeld om te gaan, maar wilde het uiteindelijk niet doen. Ik ken tenslotte helemaal niemand, laat staan dat ze mij kennen. Waarschijnlijk sta ik me dan alleen ergens in een hoekje te bezatten hopend dat niemand op me af zou stappen, want dan zou ik ook nog energie moeten verbruiken. Lui krab ik over mijn achterhoofd heen voordat ik plaats neem aan mijn bureau. Ik vis een potlood ergens uit een lade en grijp een velletje leeg papier. Met mijn potlood in de aanslag staar ik naar het witte vel, wachtend tot de inspiratie zou komen. Ik wacht en wacht nog wat langer voor ik de potlood aan de overkant tegen de muur aan smijt en geagiteerd met mijn handen naar mijn hoofd grijp. Sinds ik de nachtmerries heb komt er niets meer op papier en dat is al weken zo. Nu, na die weken begint het me te frustreren en ergens ook te beangstigen. Mijn ogen staren doelloos naar het papier onder me, mijn handen nog steeds door mijn haren glijdend. Ik heb afleiding nodig, serieuze afleiding. Ik sta op van het bureau en loop in het proces daarvan de stoel omver. Ik doe geen poging om deze op te rapen en spring in een gloeiend hete douche. Ergens had ik het gevoel dat ik gereinigd moest worden, gereinigd van deze gedachten en gereinigd van de nachtmerries. Ik voel me iets meer fris nadat ik uit de douche kom en ik me een weg naar de spiegel baan. Voor een kort moment bekijk ik mezelf in de reflectie en ik schud lichtjes mijn hoofd. Oh Night wat doe je jezelf toch aan? Ik grijp de gel en de fixeer mousse en ga aan het werk. Het duurt me zeker een kwartier voordat het ongeveer zit hoe het hoort te zitten. Ik knik haast goedkeurend en was mijn gezicht nog een extra keer, vervolgens poets ik mijn tanden en stalk ik de badkamer uit naar de kledingkast. Shit. Daar heb ik natuurlijk niet over nagedacht. Plots bedenk ik me wat en begin ik verschillende kledingstukken en dan vooral veel sjaals door de kamer heen te gooien. Uiteindelijk zie ik onder in de kast de stoffige doos liggen met mijn naam er op. Het is al heel lang geleden sinds dat ik zoiets gedragen heb en eigenlijk ben ik er huiverig voor dat het me niet meer zou passen. Ik veeg het stof van de doos af en open deze dan langzaam, mijn ogen over de kleding heen glijdend. Gelukkig waren deze niet stoffig of vies, anders had je dat probleem weer. Ik gooi ze over mijn bed heen en merk dan op dat er nog iets mist. Mijn ogen glijden naar mijn voeten en dan weer naar de kast achter me. Voor een paar minuten houd ik mijn hoofd schuin, mijn ogen naar de grond starend en mijn vinger zachtjes tegen mijn lippen aantikkend. Uiteindelijk loop ik weer naar de kast toe en gooi ik weer een boel spullen overhoop voordat ik een paar schoenen er uit trek. Niet helemaal ideaal, maar het zal het maar moeten doen voor nu. Een kleine glimlach siert mijn lippen zodra ik alles bij elkaar zie liggen en na een blik op de klok begin ik mezelf vlug aan te kleden met de spullen die op het bed liggen.

Na een kleine tien minuten sta ik weer voor de spiegel, helemaal klaar en zelfs licht tevreden. Mijn zwarte pak is nog in uitstekende staat en past me nog volledig. De blouse die eronder zit lijkt ook nog te passen hoewel hij bij de oksels wat in mijn vel snijd, maar dat zal ik wel overleven vandaag. Ik heb het geheel afgemaakt met een zwart strikje en halve zwarte handschoenen. Het enige wat niet helemaal bij de hele balsfeer past zijn mijn schoenen, een soort van halfhoge laarsjes met een gesp en mijn haar die ondanks al mijn pogingen nog steeds een out of bed feel geven. Achja, iets anders zou ik ook niet willen, als mensen me al kennen dan kennen ze me zo en niet anders. Mijn ogen schieten naar de extreem lange kapstok waar er op een rijtje wel 30 sjaals langs elkaar hangen. Eigenlijk heb ik er nog veel meer, maar die draag ik vrijwel nooit meer en dat zijn diegene die nu verspreid in mijn kamer liggen. Ik wil er al naar toe lopen om er eentje uit te kiezen maar stop halverwege. Een sjaal op een bal is misschien niet zo toepasselijk, maar uit de deur gaan zonder is wel een beetje een probleem. Zelfs slapen zonder is een probleem, het is vreemd dat ik me nu nog niet naakt voel in de kleding die ik aan heb. Ik begin te ijsberen, mijn vinger weer tegen mijn lippen tikkend. Wat is de juiste oplossing... Ineens heb ik het en ik loop naar de kast waar ik een soort van coltrui uithaal. De trui heeft een extreem lage kraag maar het zal vast beter aanvoelen als helemaal niets om je hals. Ik kleed me weer om en doe de coltrui als eerste aan, vervolgens mijn blouse daarover mijn hemd en daarover het colbertje. Wel een beetje warm, maar het valt nauwelijks op. Ik zucht opgelucht en lichtjes uitgeput. Normaliter ben ik nooit zo actief in de morgen, naja. Ik kom overeind en loop de deur uit. In de gangen is het rustig, blijkbaar is merendeel er al, wat ik ook niet gek vind aangezien het al een tijdje bezig is. Achja het is echt typisch mij om te laat te komen voor iets. Met mijn handen in mijn zakken gepropt loop ik een beetje ineen gezakt richting de grote zaal waar het hele evenement vast plaats vind. Vanaf een afstandje kan ik de muziek al horen spelen en zachtjes hum ik mee op It's the most wonderful time. Daar ben ik het trouwens niet geheel mee eens, maar ach. Voor nu zal ik maar braaf meespelen met de hele kerstsfeer. Ik bekijk mezelf nog een keer kort in een van de ramen voordat ik mezelf tegen de muur tegenover de deuren van de grote zaal plaats. Kort bekijk ik wat er allemaal gaande is binnen en of er al veel mensen zijn. Nou het is in ieder geval al best druk, en naar mijn inzien heeft iedereen het ook nog eens gezellig. Mijn ogen fixeren zich eventjes op het groepje legendarische magicians voor ze weer naar het volgende bekende persoon dartelen namelijk Lightning. Ik had haar de vorige keer maar heel kort in de gangen ontmoet en ze leek me eerlijk gezegd geen type om aan zoiets als dit mee te doen. Zo zie je maar dat je uit een eerste ontmoeting helemaal niets kunt halen. Mijn ogen glijden dan even over de jongen die bij haar komt staan, haar vriendje vermoed ik. Ik draai met mijn ogen in mijn kassen, ze was anders laatst vrij flirterig. Meisjes bedenk ik me hoofd schuddend. Ik zet een paar passen richting de deur, rek me uit en loop dan door de twee grote houten deuren door. Mijn ogen flitsen van kant naar kant en voordat ik het weet heb ik al een kleine kaart gemaakt van waar alles is. De wc's, de uitgang nog een andere uitgang, het eten en de drank, de mensen, en de bankjes. In een snel maar beheerst tempo baan ik me een weg tussen de mensen door, de mistletoe nog maar net ontwijkend wat een van de meisjes duidelijk teleur stelt aan haar gezicht te zien. Ik grimas licht en loop dan met mijn handen in mijn broekzakken maar mijn rug recht door naar de bar waar ik me een rode wodka bestel. Met die achter de kiezen staar ik naar de menigte om me heen. Zie je wel night, zo erg is het niet. Je merkt alleen nu des te harder hoe alleen je eigenlijk bent. Ik grimas waterig voor ik mijn gele ogen op de grond voor me richt. Mijn ogen sluitend zich volledig focussend op de muziek.

Night's outfit:

Spoiler:

_{Onbewust betrapte hij de rozeharige vrouw erop dat ze hem uitgebreid stond te bekijken, nog niet eens een minuut na hun eerste treffing vanavond. Of hij was dus kennelijk zeer interessant, of er moest iets anders achter schuilen. In ieder geval; hij bleef kalmpjes op haar neerkijken, maar met zijn borst iets uitgezet, zijn houding recht, zijn kin iets opgeheven en iedere ademtocht bijna als zijn uitstralende trots zelve via zijn neusgaten uitademend. Hij streek nog net niet zelfverheerlijkend door zijn zwarte lokken. Like an almighty sir, maar als iemand nu awkward met een beamerbox op de schouder voorbij was gelopen en sexy and I know it had gedraaid om hem het nodige achtergrondmuziekje voor dit scenario te geven, zou dat ook erg toepasselijk zijn geweest. Zo heel overdreven was het aan de andere kant ook weer niet te noemen, maar de hooghartigheid was duidelijk op zijn gelaat te bespeuren. Eigenlijk wist hij niet eens goed wat hij ervan moest denken - de vrouw was vanuit het niets in zijn leven gewaaid als een verloren krant die in de winderige regenachtige straten van Shadra zomaar opeens en per toeval in je gezicht sloeg - maar enfin. Het kon hier beter op een mix van overspronggedrag en typisch mannelijk pronkgedrag gehouden worden, ondanks dat hij normaal gesproken totaal niet van de machotrekken was. Dat was enkel zwak, onzinnig, en bovendien toonde het aan dat je gewone zelf blijkbaar niet goed genoeg was als je het nodig vond om aan loos stoerdoenerij te doen - iets wat de meeste vrouwen eigenlijk ook totaal niet aantrekkelijk vonden. Die eigenschap zat gewoon in testosteron genesteld, al was het maar een piepklein snufje; het kwam er gewoon op neer dat het puur natuur was. Was je een man, dan was het gewoon in meer of mindere maten aanwezig. De drang om je te bewijzen, een vrouw te kunnen beschermen, nooit tranen laten in het bijzijn van andere mannen. Zulke kleine dingetjes alleen al. En dus ook bij hem.
Zijn mondhoeken krulden zich om tot een zuinig, moeilijk zichtbaar glimlachje op zijn smalle lippen als reactie op Elisabeths glimlach, die in tegenstelling tot de zijne een glurende zon achter een dikke samengepakte wolkenmassa was. Puur omdat hij haar nog niet goed genoeg kende om te kunnen peilen of ze zijn erkenning verdiende, ja of nee. Het enige moment waarop zijn glimlach zich iets verbreedde, was toen hij zich weer oprichtte na een begroetende kus op de hand te hebben gedrukt. Haar gezicht zag zo rood als een kreeft toen hij haar daarbij weer glimlachend aankeek. 'Niets meer dan de waarheid,' zei hij zacht, waarna hij haar slanke hand uit de zijne liet glijden. Vergenoegd keek hij toe hoe Elisabeth de zwarte roos die hij haar geschonken had in haar haar stak. Toch betrok zijn mond even in de grimas die over zijn gezicht gleed nadat hem ook een prettige kerst werd toegewenst. Hij gunde het haar van harte, maar of het een prettige kerst voor hem zou worden was maar de vraag. Voorzichtig, en met zachte handelingen alsof hij bang was haar bij het minste of geringste al te pijnigen, deed hij een poging de roos wat te schikken. 'Perfect.' Licht glimlachend gleed zijn blik van de roos weer naar haar gezicht, waar hij even op bleef rusten. Misschien niet zo overweldigend passend bij al dat roze en zoetige waar hij als ex-tandarts zijnde zelfs haast pijn door meende te voelen in zijn tanden, maar een kleine toevoeging dat typisch Shadraans was, was als de kers op de taart in iedere gelegenheid. Ze was mooi, en hij had tot nu toe nog geen spijt dat hij op haar vraag of hij met haar naar het bal wilde had ingestemd.
Ze hadden elkaar juist op tijd getroffen, want ogenschijnlijk stond het bal op het punt om officieel geopend te worden door de openingsdans van de Legendarische Magiërs. Zonder verder ook maar iemand een blik waardig te gunnen terwijl zij kennelijk wel van alle kanten zwijgzaam werden nagekeken, escorteerde hij Elisabeth naar het podium vooraan, stond even stil om haar een hand aan te bieden en het opstapje op te helpen met die lange jurk. Hij ging achter langs de Legendarische Magiërs die daar in volle aanwezigheid stonden, keek alleen maar strak voor zich uit. Niet zozeer omdat de sympathie ontbrak om zichzelf aan hen voor te stellen, nee; de reden moest duidelijk genoeg zijn omdat verachtelijke Norwood bij het gezelschap stond. Daar ging hij zich nu niet bij voegen, dat was nu niet het moment. En dus liep hij met Elisabeth aan een arm direct door naar de stoelen. Daar kreeg hij de gelegenheid de nieuwe generatie onopvallend te bestuderen. Met zichtbare afkeer, want hij had het nooit op vervangers. Een witharige vent die volgens zijn mening teveel goedwilligheid uitstraalde - zoveel dat hij er een misselijk gevoel bijkreeg als hij naar hem keek. Dat was overduidelijk Heer Eodan, van het Licht. Die donkerharige daarentegen leek over heel wat meer ijdel te bezitten. Verder waren er vooral veel vrouwelijke Legendarische Magiërs, viel hem op. Die blonde daar was ongetwijfeld Vrouwe Avani. Vrouwe Victoire was de vrouw in de blauwe jurk wier veel te sterk aanwezige magiebron hem het kippenvel over de rug liet lopen. Watermagie, afschuwelijk. Die primitieve boself van een Reá had hij al eens ontmoet, vreemd wicht dat het was. Wat moest ze voorstellen; een pauw? Wist ze dan niet dat enkel de mannetjespauwen er zo kleurrijk bijliepen en de vrouwtjes dof bruin waren? Puffoonsen ook, vage types. En tot slot was er Queralena, zijn voormalige leermeesteres, zijn mentrix in het opvolgersschap en de persoon waar hij - of hij het nu leuk vind of niet - een band mee moest ontwikkelen. Langzaam gleed zijn blik van het Legendarische stelletje terug naar Norwood. Zijn ogen fonkelden vervaarlijk toen hij zag dat hij een praatje stond te maken met Eres. Sinds wanneer kenden die twee elkaar? Of beter gezegd; sinds wanneer had hun reünie plaatsgevonden? Hij had er helemaal niets van meegekregen, verdomme. Als Norwood dacht haar terug te kunnen krijgen kon hij dat hoopgevende idee maar beter uit dat te kleine koppie van hem zetten. Hij zou er persoonlijk voor zorgen dat ze het plezier dat ze een man kon geven enkel aan hem zou schenken. En énkel aan hem. Haar hart was zijn hart - al vanaf het begin dat hij haar terug op de school gelokt had.
Hij werd uit zijn vicieuze gedachtencirkel gehaald door Elisabeths zachte stem, die naast hem zat. Een bekend woord dat hem even deed fronsen, maar waardoor er direct erna een voldane uitdrukking over zijn bleke gelaat streek. Vooral toen hij zag dat ze een glas wijn in haar handen had en deze genietend aan haar lippen zette. Zelf hield hij zijn glas ook nog tussen zijn vingers, halfleeg, dat erop wees dat hij in het begin van de avond nog me mate dronk. 'Wijnliefhebster?' vroeg hij zacht terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken aankeek. Zijn lippen plooiden zich in een zeldzaam warm glimlachje. Gelijke interesses waren altijd goed.}

Eragon was niet echt het type, dat te vroeg op een afspraak zou komen. Maar de laat komen deed hij ook niet. Hij kwam gewoon...optijd. Voor zover je het kon noemen. Behendig streek hij door zijn ravenzwarte haren terwijl zijn smargard groene ogen de zaal bekeek. Meer en meer leerlingen kwamen de zaal binnen gestrommeld.
DIe jeugd van tegenwoordig. Alles snel willen doen, maar amper denkend bij hun actie's best zielig. Ze zouden veel meer bereiken als ze eens wat meer zouden nadenken van de consequenties die hun handelingen zouden kunnen veroorzaken. Maar nee, sommige waren daar veel te roekeloos voor.
Hij was nu inderdaad iemand die dat hun zou kunnen bekritiseren. Maar ze waren niet echt de moeite waard, het enige wat die kinderen zouden doen waren knikken en later weer verder doen alsof er niks was gebeurd, dat er geen gesprek was plaats gevonden. NIet alle leerlingen waren zo natuurlijk. Toch was de meerderheid zo. Anyway, het deed er nu niet toe. Zijn ogen gleden vervolgens over de leerkrachten die er al waren...niet veel dus.
Kort bleven zijn ogen bij die headmaster hangen die vergezelt werd bij een roosharige. O, hij had toevallig wel gehoord van het accidentje in de gymzaal toen ze moesten oefen voor het dansen. Het accident dat savador en die Kana... uit elkaar hadden gedreven. De roosharige dame viel nog mee van uiterlijk, dat was het probleem niet. maar het beviel hem niet de jaloezie die ze had.
Verontwaardigd snoof hij. De jaloezie dat alleen kinderen horen te hebben. Dat beviel hem niet aan die dame. Aan de headmaster zelf...voor nu viel de man nog in de smaak van Eragon. Streng en strikt voor de veel te uitbundige kinderen.

‘Wat een beleefdheid zeg.’ Dat was het eerste wat hij uit Avani haar mond hoorde komen. Lachend keek hij haar aan. Ach ja de dame die wist dat ze knap was, en ondertussen al een vooroordeel over hem had. Maar dankuwel, mijn heer.
Ook al wist ik natuurlijk van mezelf ook al dat ik er geweldig uit zag, een compliment van zo een aantrekkelijke en beleefde man kan er altijd wel bij,’ Zijn grijns werd breder. Het beviel hem wel dat deze dame wist dat ze knap was. Er waren nu eenmaal ook vrouwen die veel te verlegen waren, want wel soms best schattig kon zijn. ‘Zolang u mijn voeten heel laat wil ik met alle plezier met u dansen..’ Vervolgde ze. Hij knikte even kort. natuurlijk zou hij dat niet doen"Ik zal daar speciaal voor u op letten" Grijnsde hij.
Dat ging hij toch niet doen want hij ging zowiezo niet op haar voeten staan. Eragon had een strenge opvoeding gehad inclusief leren dansen. Hij verleerde het nooit. Dus dansen was voor hem een fluitje van een cent. Al meteen zag hij dat Victiore blijkbaar had besloten om toch te komen. Hij knikte even beleefd en glimlachte er even vriendelijk naar.
'Ik neem aan dat we de openingsdans wel kunnen starten, we zijn met drie paren momenteel. Ik zal Heer Miotas, mocht hij vanavond nog komen, nog wel mijn excuses aan bieden en daarvoor een verklaring afleggen...' sprak Norwood. 'Ik neem aan dat de Vrouwe en Heren al koppels hadden gemaakt voor de openingsdans. Als deze groep plaats nemen op de dansvloer dan geef ik wel het sein aan de band dat ze de eerste dans in kunnen zetten.' sprak hij. Was het dans tijd?
eragon had maar half meegeluisterd. Niet omdat het onintersant was, nee hij was er gewoon even met zijn gedachten er niet bij."wel dan..." Mompelde Eragon meer tegen zichzelf. Bood zijn arm aan Avani en keek haar grijnzend aan."Mag ik u begeleiden naar de dans vloer." wachtte geduldig af tot ze zijn arm aannam en begeleide haar dan ook elegant naar de dansvloer. Wachttend tot zijn andere collega's het zelfde doen.

Wat voelde hij zich toch een lomperik zeg, iedereen zat hem nu hoogstwaarschijnlijk aan te kijken. Echt zo van ‘Hahahahha kijk die sukkel van een stagiaire is gevallen!’ Ugh. Wat had hij weer eens een geweldige intree gemaakt en ergens liet dit hem herinneren aan de intree die hij had gemaakt bij de Heer van het Vuur, of nou ja. De toenmalige Heer van het Vuur, want alle Legendarische Magiërs waren één voor één afgetreden. Best apart eigenlijk, maar goed even terug naar zijn herinnering. Hij was de Heer van het Vuur, oftewel Francis, aan het bespioneren vanuit de gang. Maar doordat de deur op een kiertje stond en hij er iets teveel tegen leunde ging het fout en viel hij zo pat boem naar binnen. Poeh poeh wat schaamde hij zich toen zeg! Niet normaal. Zijn wangen begonnen toen de tijd zo rood te gloeien als maar kon, maar gelukkig was de Heer van het Vuur totaal niet kwaad op hem en kon hij er zelfs nog ergens om lachen. Aardige kerel dat was het wel, zal hij hem ooit nog zien? Hoogstwaarschijnlijk niet, hij woonde tenslotte op Razen en Flavio woonde oorspronkelijk op Nova. Daarnaast ging hij nooit naar Razen toe, dus hoogstwaarschijnlijk? .. Zal hij hem niet meer herzien. Jammer, eigenlijk.

Godzijdank ving Kana hem net op tijd op en had hij geen flinke smak gemaakt op de grond. Dan was meteen zijn hele gezicht hoogstwaarschijnlijk misvormd, vol met schrammen en bloed. Ugh. Bij die gedachte alleen al begon hij al te paniekeren. Zijn perfect gevormde gezicht naar zijn schrootje. Nooit. ‘Thank God, you saved me..’ sprak hij toen de man hem op had gevangen. Een nerveuze glimlach ontstond op het gezicht van de blondharige man en Flavio zag dan ook wel dat Kana licht begon te grijnzen. Hmn. Wat zocht hij hier nou dan weer achter? Zijn vertrouwen was flink geschaad door dat dansje van Kana en Master Savador. Hoe jaloers kon een persoon wel niet zijn? Hoe jaloers kon iemand wel niet reageren? Hij was een jaloerse bitch. Hij was nét een meisje wanneer hij jaloers was en dat vonden vast een heleboel andere mensen ook van hem. Gewoon net een wijf, echt zo was Flavio als hij jaloers was. Een jaloerse bitch, dat was hij. Zonder enige twijfel.

“Wat een geweldige intrede van mijn perfecte date,” zei Kana met twee licht blozende wangentjes. Ach wat was hij toch scha.. WACHT EENS? Hij probeerde hem gewoon wederom te verleiden met die stomme blozende wangentjes van hem.. die ergens toch wel heel erg schattig waren. ‘Ja dat weet ik..’ Snel maakte hij zich los uit de greep van Kana en streek hij zijn witte pak glad. Ondanks dat hij toch een beetje boos was op Kana vanwege alles is hij toch komen opdagen. Hij was tenslotte iemand die zijn beloftes na kwam. Hij liet mensen niet zo maar zitten, maar daarom kreeg Kana nog wel een beetje de wind van voren. “Je ziet er geweldig uit Flavio, echt… Wauw” Okay dat waren misschien dan wel héle lieve woorden die de gymnastiek docent zojuist tegen hem zei, maar dat maakt hem niet minder boos op hem. Nog steeds was hij een beetje boos, ja nog steeds. Misschien niet per se op Kana, maar dat uitte hij wel op Kana. Het was tenslotte ZIJN Kana en niet die van iemand anders. Dus persoonlijk vond de jongeman ook dat de gymnastiek ook beter moest weten. Plots werd hij omhelst, maar al gauw duwde hij de man van zich af. Net als een klein kind stak hij zijn hoofd omhoog en deed hij zo eigenwijs als maar kon. ‘Wat gaan we eerst doen?’ vroeg hij eigenwijs aan de man en keek hem kort vragend aan.

“Ik ben blij dat je toch bent gekomen, ik heb vandaag ervoor gezorgd dat de tafels werden weggebracht en ik heb de zaal mee versierd samen met Norwood. Hopelijk vind jij het net zo mooi als ik het vind, ik ben er eigenlijk best trots op” sprak Kana, de gymnastiek docent, uiteindelijk tegen hem en kort bekeek hij even de grote zaal. Het was inderdaad mooi gedaan, daar moest hij eerlijk in zijn. Maar alsnog deed hij alsof het hem niets boeide, met zijn beide armen over elkaar geslagen knikte hij kort met zijn hoofd. ‘Ja is mooi.’ Dat zei hij toch maar, om de man niet teleur te stellen. Hij zag gewoonweg in de ogen van de man dat hij echt wilde dat Flavio het ook mooi vond en dus daarom zei hij het maar gewoon eerlijk tegen de man. Eerlijkheid was de sleutel tot alles, en daarom zou hij ook gewoon wanneer ze weer eens samen zouden gaan dansen zou hij alles er gewoon uitgooien. Dan zou hij alles eerlijk zeggen tegen de man en zijn gevoelens maar weer eens op de vrije loop laten. Maar eerst zou de man hem dan zo ver moeten krijgen dat Flavio met hem zou willen dansen.

Ze ging het doen. Ze ging het gewoon doen. Ze haalde een paar keer diep adem en pakte een roze gekleurd elastiekje met een klein roze veertje uit haar mandje. Rustig en beheerst maakte ze een knot voor de spiegel. Zo leek ze sowieso al wat ouder. Ze glimlachte liefjes naar zichzelf en rommelde wat door haar spulletjes heen. Dit was de aller eerste keer dat ze make-up op ging doen. Voorzichtig maakte ze het oogschaduw-doosje open. Licht-roze en licht-paard. Ze was even onzeker welke ze ging opdoen en koos uiteindelijk voor de roze. De Mascara volgde daarna en een paar roze blosjes op haar wangen maakte het af. Ze zag er schattig uit zo. Ze keek naar het bed. Daar lag haar jurk. Prachtig paars dat overging naar lichtblauw met zwarte veren aan de achterkant. Ze glimlachte en zo snel als ze kon kleedde ze zich om. Ze had lichte, blauwe ballerina's aan en zette een lieve glimlach op haar gezicht. Ze stond op en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze knikte goedkeurend. Er was alleen nadeel. Ze kon haar sjaal nu echt niet omdoen en dan kon iedereen dan ene litteken zien dat over ongeveer heel haar nek liep. Ze betrok even en voelde eraan. de ruwheid van haar huid en het koude gevoel van het litteken maakte haar zekerder. Vandaag zou ze alle zorgen opzij zetten en lol gaan hebben. Ze liep rustig de kamer uit en sloeg de gang in richting de zaal om de nacht van haar leven te beleven. De hakjes van de ballerina's galmden leeg door de verlaten gangen. Ze was een van de laatsten die op weg was naar het feest. De glimlach kwam weer terug en ze streek door de knot die gelukkig goed was blijven zitten. Showtime.

Ze hoorde de muziek al van ver aankomen, ze voelde de warmte in haar lichaam aan wakkeren en het gelach van de mensen die er al waren klonk prettig in haar oren. Ze stond een moment lang verlegen in de grote deuropeningen van de zaal. Sommige mensen waren aan het dansen, anderen stonden bij de hapjestafel. Daar stonden misschien nog leuke mensen bij dus ging ze die richting in. Ze keek of er iets stond wat alcoholvrij was en uiteindelijk schonk ze zichzelf een glaasje punch in. Geen idee wat erin zat en voor dit moment maakte het haar ook niet uit. Ze had geen date of iemand die met haar wilde dansen dus bleef ze alleen bij de tafel staan en haar ogen keken verwonderd naar de mensen die over de dansvloer dansten. Ze hoopte dat ze daar ook vanavond ging staan als iemand haar uitnodigde. Maar er waren weinig mensen van haar leeftijd en veel ouderen mensen die saai stonden te kletsen. Ze wachtte maar gewoon af en hoopte op het beste. Dit werd haar nacht.

Dress:

Natuurlijk had hij weer eens een verveelmomentje, en dan moest hij de tijd doden, deze keer vond hij het gewoon lollig om de schaal vol wortelen te gaan plunderen en dus worteltjes te beginnen eten. Met zijn hand vol wortelen ging hij weer tegen een muur leunen en begon hij ze voor de leut te tellen voor hij ze opat. Uiteindelijk resteerde er nog een wortel, hij bleef er naar kijken voor een tijdje, hij vond het werkelijk doodzonde. De laatste wortel stopte Kana in zijn mond, het was toch de laatste in zijn hand en eigenlijk vond hij het best jammer. Eventjes ving hij een blik op van de vrouwe van de aarde die naar hem zwoel aan het zwaaien was. Hij zwaaide kort terug en vestigde dan zijn volle aandacht op de grond, wachtend, want stiekem voelde hij zich best alleen, maar ach. Zijn date zou wel komen zeker? Zo niet, dan zou hij Flavio wel persoonlijk uit zijn kamer komen sleuren. Tot zo ver wilde hij wel gaan, want hij wilde dansen, plezier hebben en gewoon misschien stiekem wel onder een van de maretakken belanden, per ongeluk natuurlijk. Even droomde hij weer weg, maar hij werd snel weer naar de realiteit gesleurd toen hij Flavio naar binnen zag lopen op een hoge snelheid. Dus hij was dan toch gekomen! Een blij gevoel vulde zijn hele lijf en er kwam een glimlach op zijn gezicht, tot de jongeman opeens struikelde en Kana hem net op tijd op ving. ‘Thank God, you saved me..’ Kana begon lichtjes te grijnzen bij wat Flavio net zei. Gelukkig had hij inderdaad de jongen op tijd opgevangen zodat Flavio de tegels niet zou gaan kussen, dat was ook niet echt de bedoeling. Met het perfecte gezicht van Flavio mocht absoluut niets gebeuren, dat was uit den boze. Kana wilde geen bloedende danspartner, want dan kwamen er zowel bloedvlekken op zijn hemd en op dat van Flavio. Dat was natuurlijk geen zicht, helemaal niet. Dus Kana had hem gelukkig kunnen opvangen, dat probleem was ook al weer van de baan. Kana zorgde er voor dat de jongen weer stevig op zijn beide voeten stond. “Wat een geweldige intrede van mijn perfecte date.” Natuurlijk begon hij weer te blozen, lichtjes. Natuurlijk bloosde hij vaak in de buurt van deze jongen, hij wist met zijn emoties geen blijf en dan uitte dat zich in rode kaakjes. “Ja dat weet ik..” was het enigste wat Flavio zei, bleef hij nu werkelijk door mokken over het feit dat hij en Savador hadden gedanst, man… Misschien konden nog wat complimentjes hem weer doen glimlachen: “Je ziet er geweldig uit Flavio, echt… Wauw” Nog steeds bleef de jongeman boos op hem, dit vond hij niet leuk. Nee, helemaal niet leuk, waarom moest Flavio nu zo doen tegen hem? Hij had toch niet echt iets verkeerd gedaan? Dat dacht hij alleszins toch. Natuurlijk kon je hem een beetje naïef noemen, hij zag nergens eigenlijk het slechte van in, tot je hem natuurlijk met de neus op de feiten drukte. Dat was een slechte eigenschap van hem. ‘Wat gaan we eerst doen?’ vroeg Flavio en Kana glimlachte terwijl hij bloosde en zijn gezicht even afwendde van de jongeman. “Ik ben blij dat je toch bent gekomen, ik heb vandaag ervoor gezorgd dat de tafels werden weggebracht en ik heb de zaal mee versierd samen met Norwood. Hopelijk vind jij het net zo mooi als ik het vind, ik ben er eigenlijk best trots op” sprak Kana en hij keek naar Flavio die het hem blijkbaar niets kon schelen. Dat was jammer. ‘Ja is mooi’ was het enige wat hij zei. Wat jammer was dat zeg. De jongen was blijkbaar wel erg boos. “Ehm, we kunnen misschien gewoon even lekker genieten van de dans van de legendarische magiërs en dan zelf een dansje placeren?” vroeg hij terwijl hij begon te blozen gelijk een aardbeitje. Wat was dat toch zo schattig. Kana glimlachte en keek Flavio weer met gebloos aan, ja de jongen bloosde omdat hij zich schuldig voelde en hij keek eventjes sip naar de jongeman, “Sorry dat ik met Master Savador heb gedanst, kan je het me vergeven? Want zonder jou kan ik echt niet verder hoor want dan voel ik me zo leeg, zo oncompleet, want jij maakt me compleet en ik zie je te graag om je los te laten.” Zei hij zachtjes voor hij zijn blik naar de grond wendde en nog steeds even rood als een aardbei naar de grond keek.

Rennende voetstappen waren te horen terwijl een jongen zich een weg door de gangen naar de grote zaal baande. Natuurlijk was hij weer eens veel te druk met een muis geweest, had Avani niet eens horen vertrekken terwijl het toch niet erg moeilijk was om zoiets te merken. Nja, tegenwoordig stonden zijn zintuigen gewoon niet zo scherp meer, alsof het in de school veel te veilig was voor hem. Vroeger keek hij altijd eerst om een hoekje vooraleer hij ook daadwerkelijk verder liep aangezien zijn keel elk moment doorgesneden kon worden. Het kasteel was totaal anders dan de straten van Erd waar overal gevaar dreigde. Misschien lag het ook aan Avani zelf dat hij zich op zijn gemak voelde, want zeg nu zelf, niemand was sterker dan een legendarische magician, right? Dus bij haar in de buurt moest hij niet echt bang zijn dat hij met een vingerknip vermoordt werd tenzij hij haar erg kwaad maakte natuurlijk. Austin had zo een gevoel dat het een erg slecht idee was om de vrouwe echt kwaad te krijgen, dat niemand het er dan echt levend vanaf bracht. Waarschijnlijk gold dat voor alle LM's dus moest hij er maar voor zorgen dat hij ze allemaal te vriend hield. Een zacht kreetje van pijn verliet zijn lippen op het moment dat hij met een harde smak op de grond viel omdat hij zijn veters was vergeten te binden. Juist, geen goed idee om te rennen met losse veters. Met een van pijn betrokken gezicht wreef hij even over zijn pols voordat hij zijn veters bond en terug rechtstond om daarna gewoon verder te rennen. Nog een klein stukje en hij was er. Nog tien meter, nog acht, nog vijf, nog twee. Hijgend bleef de jongen even voor de deur staan terwijl hij zijn handen op zijn knieën zette. Volgende keer Avani of de klok dus beter in het oog houden, dan was hij nu tenminste niet zo moe geweest. Met een soepel gebaar trok hij het zwarte jasje dat hij speciaal voor gelegenheden zoals deze gekocht had, aan en streek nog even over zijn versleten spijkerbroek. Het jasje had hij ergens tweedehands gekocht van het geld dat hij in de loop van de jaren gepikt had, maar die ene spijkerbroek had hij toch niet durven aannemen. Dan hield hij het liever bij het oude ding dan zoiets van iemand anders aan te trekken. Wie weet wat er daar allemaal mee gebeurd was. Even woelde Austin door zijn zwarte haren en sloot zijn rode ogen even om kalm te worden. Gewoon diep in en uit ademen en vergeten dat waarschijnlijk heel de school aanwezig was. Nee, hij was het niet gewoon om onder de mensen te komen, had een soort pleinkoorts waar hij maar niet vanaf raakte. Ach ja, zolang niet teveel mensen aandacht aan hem schonken moest het goed gaan, toch? Langzaam opende hij zijn ogen weer die gewoon rood bleven door de angst die door kun lichaam raasde waardoor de verticale pupil extra hard opviel. Dan wist iedereen ook direct dat hij alles behalve menselijk was en men hem dus niet moest onderschatten. Met een zucht liep hij gewoon naar binnen en zorgde er meteen voor dat hij de muur in zijn rug had zodat hij ongestoord iedereen kon bekijken. Daar stonden de LM's samen in een groepje, klaar om de openingsdans te openen en leerlingen en leraren stonden her en der verspreid. Goed, niemand die echt aandacht aan hem schonk dus zo moeilijk was het niet om niet op te vallen. Wie zou er nu ook aandacht aan een vijftienjarig kind schenken? Mensen die zijn ogen opmerkten of die hem kenden en wat meer over hem te weten wilden komen. Niet dat iemand hem ooit echt helemaal zou verstaan aangezien hij er wel van hield om zijn leven geheim te houden, om lekker mysterieus over te komen. Niemand wist echt wat hij in de jaren dat hij leefde gedaan had, wat hij allemaal juist mee gemaakt had en dat wilde hij het liefst van allemaal zo houden. Voor de tweede keer die avond viel de jongen op de grond doordat hij tegen iemand opgebotst was, net nadat hij zich van de muur los had durven maken. Dat kon echt alleen maar hem gebeuren, tegen iemand opbotsen terwijl je eigenlijk niet opgemerkt wilt worden. Zo snel mogelijk stond Austin terug op en klopte van stof van zijn broek af vooraleer hij de persoon tegen wie hij gebotst was aan keek. "S...sorry, Ik k...keek niet uit w...aar ik liep." Stom gestotter ook altijd. Telkens weer als hij zijn mond open trok kon hij er geen normale zinnen uit krijgen. Misschien moest hij eens wat meer aan zijn sociale vaardigheden gaan doen, dan kon hij tenminste fatsoenlijk met andere mensen communiceren en hoefde hij niet telkens weer hun hoofd binnen te dringen. Afwachtend keek hij de persoon tegenover hem aan terwijl hij zich mentaal voorbereide op een uitbrander.

Derpisch, I'm sorry

Fwinn liep achter Erza langs en zo te zien had ze hem nog niet opgemerkt. Ze leek afwezig, na aan het denken en hij nam die kans met een zekere glimlach. Hij pakte twee glazen en met het grootste gemak schenk hij deze in met een mooie rode wijn. Hij liep toen langs Cat die hem even toeknikte. 'Nog een prettig kerstfeest...' sprak hij vriendelijk naar haar en bleef even bij haar staan. 'Je gaat toch niet heel de avond hier alleen staan, want dan dans ik wel met je...' sprak hij en gaf een knipoog naar Cat. Hij was immers bevriend met haar en kon het niet aanzien dat ze de hele avond hier alleen zou staan. Hij glimlachte en keek toen even naar Erza. 'Ik ga snel verder....' sprak hij toen. 'Ik spreek je vanavond vast nog wel....' sprak hij tegen Cat en glimlachte om vervolgens achter haar langs naar Erza zijn weg te banen. Hij hield de wijn voor haar neus. 'Een rode wijn voor een prachtige dame...' sprak hij toen kalm en glimlachte. Toen hij doorhad dat ook zijn vader er was moest hij echter zijn glimlach wat terug zetten. Toen de man vlak langs hem liep en de schouder amper hem raakte beet hij zijn kaken op elkaar. 'En dat noemt zich volwassen...' sprak hij met een duidelijke stem zodat ook zijn vader het kon horen. Fwinn probeerde weer te ontspannen om vervolgens zich weer te richten op Erza. Hij stelde moeizaam zijn vraag en wendde zijn blik af. Toen ze er op in ging met een instemmende glimlach deed het hem voldoende om te glimlachen en keek hij haar weer recht aan. Hij glimlachte en legde zijn armen toen voorzichtig, zie hielden immers beide een glas wijn vast, om haar heen en omhelsde haar even. Hij genoot van haar geur en langzaam nam hij weer wat afstand en bekeek haar even. 'Je ziet er prachtig uit in die jurk...' sprak hij met een glimlach. Toen ze haar woorden sprak verdween zijn glimlach even en keek opzij naar een willekeurig punt. 'Ik dacht ook even dat ik het aan me voorbij zou laten schieten...' sprak hij en nam een slok van zijn wijn en keek haar toen weer aan. 'Maar als ik mezelf inbeeld hoe jij met zo'n prachtige jurk met een andere man staat te dansen....' sprak hij en schudde even zijn hoofd. 'Ik moest wel komen....' sprak hij en glimlachte. Inmiddels werd de openingsdans van de legendarische magicians ingezet en Fwinn keek even over zijn schouder. Een hoop mensen waren afgeleid. En nu zag hij zijn kans schoon. Hij legde zijn hand in de nek van Erza en gaf haar een tedere kus op haar mond. 'Ik heb je gemist....' sprak hij zacht om vervolgens weer lichtelijk wat afstand op te bouwen en naast haar te gaan staan. Hopend dat er geen jaloerse meisjes op hem af kwamen gestormd om verklaring te krijgen van die kus.

DRAMA! Summer was 's middags zo druk bezig geweest met de voorbereidingen, dat wanneer Norwood had gezegd dat ze zich konden klaarmaken ze ongegeneerd in slaap was gevallen! Nu ze wakker werd rende ze als een wilde naar haar kleerkast, greep haar speciale jurkje uit de kast (Een groene, volledig bedekt met de reuze madeliefjes die ook op haar haarband zitten) en greep witte stiletto's uit haar schoenen kist. Na deze aangetrokken te hebben, dook ze zowat de trappen af naar de grote zaal. Ze zag de versiering nog hangen, ze had samen met Norwood ook alle planten geregeld.

Ze stapte naar binnen op het moment dat ze haar lievelings nummer hoorde spelen. Langzaam begon ze naar de dansvloer te schuiven, en zonder danspartner vrolijk rond te zwieren en te zwaaien. Op dat moment zag ze die oh zo lieve Master Norwood.. Had ze het lef? Zou ze het durven? Er ontstond tijdens de dans een kleine draai, waardoor ze meteen voor Norwood terecht zou komen.

Net op het moment dat ze voor Norwood terecht komt, hoort ze hem een andere lerares ten dans vragen, Oef.. Slikken nu, ze was te laat. Eigen domme fout had ze zich maar niet moeten verslapen. Ze stopte met dansen en liep naar de tafel met drankjes en hapjes. Pakte een halve ham-kaas tosti, en ging aan een tafeltje zitten. Rondkijkend of er nog iemand was waarmee ze wel een gesprekje wou aanpappen..

Eres zag de ogen van Norwood verwijden, maar haar geest was té afwezig om er een gedachte of conclusie bij te plaatsen. Ook het feit dat hij zijn woorden stamelden scheen haar niet op te merken. Ze zweefde tussen Eres en Madeline in. Madeline probeerde haar sterke herinneringen aan het eerste kerstbal door te duwen terwijl Eres niet wist waar het over ging of wat ze er überhaupt mee aan moest. Haar glimlach verzwakte wel wat na het horen an de woorden die Norwood sprak. 'Wat spijt me dat voor je,' zei ze zachtjes.
Haar blik stond afwezig. Alsof ze niet doorhad wat er gezegd werd. Ze had naar de bladeren gekken die op waren gaan lichten. Maar haar groene ogen zochten die van Norwood weer op toen ze zijn compliment hoorde. Een verlegen glimlach brak door op haar gezicht als de zon door de wolken. 'Dank je wel,'.
Ze leek weer terug te keren uit haar afwezige status. Ze wendde haar blik even af en knipperde een paar keer met haar ogen. Eres had de strijd van Madeline's geheugen opnieuw gewonnen. Haar blik schoot weer omhoog toen ze een stem hoorde. Maar nog voor ze hem antwoord kon geven kwam er een vrouw aan gezwierd die vlak voor Norwood stopte. Eres had haar nog niet eerder gezien. Maar ze leek iets te oud om een leerling te kunnen zijn. Voor stagiaire sprak ze Norwood te losjes aan. Leraren stonden immers altijd nog iets hoger en de meeste stagiaires die Eres tegen was gekomen spraken hun dan ook met iets meer respect aan. Ze bleef er voorlopig dus maar vanuit gaan dat het een collega was. Ze leek haar straal te negeren en had enkel oog voor Norwood. 'Ik zie dat iemand anders nu heel erg staat te popelen om met je te mogen dansen. Je bent in trek vanavond Vavendyor,' sprak ze plagend met een grijns op haar gelaat. 'Geen zorgen, ik vermaak me wel. Maar ik hou die dans vanavond nog wel te goed van je,' vervolgde ze. Ze knikte naar de vrouw die zich aan Norwood enthousiast had voorgesteld als Miss Fleur Summer, maar Eres betwijfelde of ze het wel zou zien. Ze leek helemaal in de ban van Norwood te zijn. Met kalme passen liep Eres weg en nam een klein slokje van haar wijn. Haar blik ging de menigte af en bleef even hangen bij Savador. Ook naar hem knikt ze een goedenavond en hief, haast onzichtbaar, haar glas even naar hem. Of hij haar zag wist ze niet, dat zou ook niet uitmaken. Eres trok haar blik weer los en zocht een plekje in de zaal vanwaar ze de openingsdans goed zou kunnen zien.

Ze wist niet of Lie zou komen, dat moest nog blijken. Hij hield nier erg veel van dit soort gelegenheden dus de kans dat ze vanavond alleen was, was groot. Ze draaide een paar rondjes voor de spiegel. De blauwe jurk leek net ietsjes te groot maar dat gaf haar gelukkig geen weggetrokken beeld. Hij kwam tot aan de grond maar haar schouders waren bloot en de mouwen kwamen tot net onder haar ellebogen. Haar haar zat ingewikkeld gevlochten om haar hoofd heen en alles werd met een band van kleine kralen op zijn plaats gehouden. Heel sjiek, dat mocht zo zijn. Of ze dit vaker zou doen...nee, waarschijnlijk niet. Nouja, ze kon hier niet eeuwig staan treuzelen. Op dan maar, ze was al vrij laat. Met een verbouwereerd gezicht verliet ze de leerlingenkamer en volgde een aantal andere meisjes naar de grote zaal. Het hele kasteel was in bijpassende staat versierd, overal blonken slingers en lantaarns en gaven de grote gangen een sprookjesachtige aanblik.

In de grote zaal waren al vrij veel mensen aanwezig. Ze zag het grootste gedeelte van de leraren en ook een aantal legendarische magicans. Ook stagiaires waren van de partij. Het grootste gedeelte van de aanwezigen waren natuurlijk leerlingen die dansten, praatte en lachten met elkaar terwijl ze een hapje namen of een glas champagne vasthielden. Ze keek in het rond maar zag Lie nergens, niet dat dat zo'n grote verassing was. Hij zou wel ergens op z'n kamer zitten met een fles whisky. Misschien moest ze van zijn alcoholverslaving toch eens iets zeggen... Het leek inmiddels een probleem te worden.
Ze was zo in gedachten verdiept dat ze in haar haast om uit de krioelende massa te komen, tegen iemand opbotste. 'Neem me niet kwa...' begon ze, toen stokte ze. 'Malekith!' riep ze uit, gelukkig niet al te hard. De muziek bleef spelen en iedereen praatte door elkaar heen dus de kans dat ze gehoord was, was erg klein. 'Jou...jou had ik hier niet verwacht.' Meteen nadat ze dat zei werd ze rood. 'Ik bedoel niet....niet dat ik het niet leuk vind dat je er bent.' zei ze stotterend en een beetje grinnikend van de schrik. Hij had een wit shirt en broek aan met een soort stropdas en een riem. Kennelijk had hij geen speciale kleren voor zulke gelegenheden. Nouja, zij dan wel omdat ze toevallig de dochter van een landheer was.

Nog altijd geen Enya, tot Malekith's grote teleurstelling. Hij keek om zich heen, en alleen al bij wat hij zag voelde hij zich niet op zijn gemak. Overal groepjes mensen om hem heen, of koppels die aan hun zoveelste dans bezig waren. Malekith was heus niet zo onzeker uitgevallen, integendeel. In een groep was hij net zoals de anderen van zijn ras altijd de grote leider, en hield er wel van om te laten zien wat hij kon. Maar nu... In zijn eentje kwam daar niet veel van terecht. Hij was al een paar keer vreemd of verbaast aangekeken omdat hij echt de enige was in de hele zaal die niemand had om mee te praten, of om contact mee te maken. Hij besloot nog even te blijven, en als Enya er dan nog niet was... BOEM! Iemand botste hard tegen hem op, waar hij een beetje van schrok. Zeker weer een stelletje wat nu al teveel gedronken had en niet meer recht kon dansen. Hij draaide zich om en wilde er iets van zeggen, maar hoorde toen al aan de stem wie het echt was. "Neem me niet kwa..." begon het roodharige meisje in haar typisch Schotse accent. Toen ze zag wie het was waar ze tegenop botste stopte ze met praten, maar riep toen verrast: "Malekith!". "Enya!" Riep Malekith blij terug, en kreeg een brede grijns op zijn gezicht. "Jou... jou had ik hier niet verwacht." Zei ze stotterend, en werd een beetje rood. "Ik bedoel niet... niet dat ik het niet leuk vind dat je er bent." Kwam er verbeterend uit, en Malekith dacht iets van een grinnikje in haar stem te horen. "Ik had mijzelf hier ook niet verwacht." begon Malekith grappend. "Maar ik dacht kom... misschien leer ik hier nog eens iemand kennen! Echter nog zonder succes... maar gelukkig ben jij er nu!" Dat laatste kwam er net even iets te blij uit, en hij werd even rood. Inmiddels hadden een paar groepjes al ontdekt dat Malekith nu niet meer alleen stond, en hielden hen in de gaten. Als er iets was waar hij niet van hield was in de gaten worden gehouden, dus af en toe wierp hij een vuile blik terug, en keek de persoon waar die blik naar gericht was verschrikt weg. Zo onzeker was Malekith nu ook weer niet, hij kon heus wel voor zichzelf en anderen opkomen. "Ik had niet verwacht dat je nog zou komen." Begon Malekith, in de hoop dat hij een soort van gesprek zou kunnen beginnen, maar gaf het toch maar op. In plaats daarvan had hij ondertussen wel genoeg moed gespaard om te doen waar hij deze hele avond al op had gehoopt. Even schraapte hij zijn keel, maar aarzelde geen moment meer. "Mag ik deze dans, mevrouw?" Vroeg hij charmant. Hij maakte een klein buiginkje, en hield zijn hand op zodat Enya de hare daarin kon leggen. Als ze dat wilde tenminste. Malekith keek haar met zijn zilveren ogen diep aan, wachtend op een antwoord.

De man die zich net had voorgesteld als Norwood, opvolger van de Heer van het Woud, momenteel docent Woudmagie, bleef nog steeds bij het groepje staan. Misschien had de man geen date voor het bal en bleef hij daarom maar continu bij het groepje legendarische magiërs staan? Och. Het kon, het kon. Je weet tenslotte nooit of er iemand is die bij jou hoort op deze aard, in dit sterrenstelsel. Je weet het pas wanneer je diegene tegen bent gekomen of er zo iemand voor jou bestemd is. Wie weet was er zelfs helemaal niemand voor deze vrouw? Want haar eerste vriend en meteen haar laatste was niet zo geweldig, en dankzij hem heeft ze nu meteen dat ‘lust’-gedoe. Maar goed, ze kan ermee omgaan en is niet zo een maniak als dat haar ex was.
‘Ja daar heeft u gelijk in. Ach had Miotas maar op tijd moeten wezen.’ Een beleefd knikje maakte ze met haar hoofd richting de man. ‘Maar nee, we hadden nog niet echt koppels gevormd. Maar wij komen er wel uit.’ Een knipoog werd vanuit haar kant geschonken naar de man met het brilletje op, genaamd Norwood. Ze schaamde zich er niet voor. Waarom zou ze? Avani was niet met de man aan het flirten niets en dat was een hele happening als ze niet met iemand flirtte. De man moest zich speciaal voelen, ontzettend speciaal. Maar die man zou het vast en zeker niet inzien dat hij dan speciaal was. Vele mannen zien dat dan niet in.

Uiteindelijk verscheen er toch nog een andere vrouw, een andere Legendarische magiër. ‘Zo zo. Mevrouw is laat..’ Kijk was je maar heel even te laat zoals dat zij was .. a la. Maar zo laat zoals Victoire kwam aan tuffen? Nee dat was gewoon ongehoord. Maar ze zal haar redenen er vast voor hebben klaar liggen. Maar zich verschuldigen voor haar late aankomst? Ho maar. Een beetje onbeschoft niet waar? Een beetje ongehoord. Zwak. Ieh, ze haatte zwaktes. ‘Ja wij wilde hier zojuist aan gaan beginnen. Heb je een beetje geoefend?’ Het kwam er een beetje bitcherig uit, maar dat mocht ook wel. Kijk naar hoe laat ze wel niet was? Godverdomme, beetje op de tijd letten komt er tegenwoordig ook niet meer bij.
‘Wat al wel duidelijk is – is dat ik dans met de Heer van het Vuur, oftewel Eragon. Ik weet niet hoe het met de rest zit.’ Nonchalant haalde Avani haar beide schouders op en keek ze onschuldig naar Victoire. Waarom was Q eigenlijk zo stil? Was er iets met haar aan de hand? Want als er iets met haar aan de hand was zou ze dat graag willen weten.

De Heer van het Vuur bood uiteindelijk zijn arm aan haar aan en natuurlijk sloeg ze dat niet af. De Vrouwe der Aarde pakte de man zijn arm aan en maakte een deftige buiging naar de man. ‘Maar natuurlijk mag u dat, mijnheer Eragon.’ Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze streek even met haar andere vrije hand haar jurk glad. Ze moest er natuurlijk even mooi uit blijven zien zoals ze momenteel was. Geen enkele zwakte in haar schoonheid moest te vinden zijn, echt geen enkele zwakke punt mocht worden gezien. Toen Avani de man zijn arm had aangenomen liepen ze gezamenlijk naar de dansvloer toe, nu moesten ze enkel nog wachten totdat haar mede legendarische magiërs hetzelfde deden. Hopelijk kwamen ze snel, want anders kon ze – ze werkelijk waar wel wurgen. Maar dat gaat ze natuurlijk niet uiten, dat zou ze dan enkel in haar gedachten houden. Want om nou zulke gedachten te uiten is niet zo verstandig als legendarische magiër, hé.

Ongehoord dat het was, om dát te uiten als Legendarische Magiër.

Met nette, zwarte, opgepoetste schoenen, haar haren opgestoken in een lint, gehuld in een prachtig, duur pak struinde Ellia door de gangen, richting de grote zaal. Ze had eerst goed zitten twijfelen over of ze wel of niet zou gaan naar het feest. Ze had het nooit zo gehad op die formele feesten, teveel stijfnekken en zure koppen. Er was geen lol aan met zulk soort gasten. Het werd vaak dan wel een “feest” genoemd, maar het had in haar ogen altijd meer iets weg van een condoleance, hoewel de sfeer zelfs daar nog beter leek te zijn.
Maar toen had ze zich bedacht dat dit helemaal niet zo een feest zou zijn als dat ze gewend was van haar vroegere leventje. Dit was geen feest waar ze netjes stil moest zitten tussen politieke leiders en zakenmensen, maar tussen pubers, losgeslagen scholieren en verstrooide leerkrachten. Ze hoefde hier niet als één of andere schoothond netjes stil te zitten en pootjes te geven wanneer men dat van haar verwachtte, ze kon hier leerlingen voor de gek houden en leerkrachten zieken, als ze dat wilde. En met die gedachte had ze zichzelf weten te overtuigen. Vol goede moed was ze naar de winkels toe gegaan om het juiste kostuum daar te gaan huren, voor haar plan. Ze had er altijd een hekel aan om veel tijd in haar uiterlijk te steken, maar met dit plan in haar hoofd had ze het niet eens zo erg gevonden.
Ze had sinds tijden niet meer zoveel aandacht aan haar uiterlijk besteed. Ze had zo een 20 minuten onder de douche gestaan, wat een lange tijd voor haar was, aangezien ze er normaal gesproken 5 minuten over deed, zich extreem uitgebreid goed gewassen met de juiste zeep en shampoo. Mannenzeep en mannenshampoo, om preciezer te zijn. Spul wat ze van één of andere snul van de jongensafdeling had gejat, toen hij even niet oplette. De stakker had zich vast en zeker een ongeluk gezocht, niet wetend wat hem was overkomend. Jammer voor hemd dan. Ellia weigerde om voor deze eenmalige situatie geld uit te geven aan zeep en shampoo -waar belachelijke prijzen voor gevraagd werden, hot damn-.
Na haar lange douche had ze rustig de tijd genomen om zich goed en netjes te verkleden, geen enkel detail overslaand en alle puntjes tot in de perfectie uitgewerkt. Elke knoop zat netjes en recht, er was geen vouw of kreukel in de stof te vinden en alles lag netjes op zijn plaats, zoals dat hoorde bij een pak. Een prachtig, chique, zwart pak wat bij elke man goed zou staan. En Ellia stond het ook zeker niet verkeerd. Onder die typische jongensachtige kleding mocht ze dan wel een typisch vrouwenlichaam hebben, tot de verbazing van vele, maar tot zelfs haar eigen verbazing kwam haar lange lijf goed uit in het chique pak. Haar vrouwelijkheid had ze met de trucs die ze op straat had geleerd, toen ze nog bekend stond onder de naam “Eliah”, zo goed mogelijk verborgen, waardoor ze nu echt op een mannelijk figuur leek. Haar boezem had ze zo goed mogelijk geprobeerd te verbergen door een soort verband eromheen te wikkelen, het hele zooitje zo plat mogelijk makend. Om dat effect wat meer succes te geven had ze haar donkerblauwe blouse in een wat grotere maat gehaald, zodat het niet zo strak om haar lichaam zat en alles wat meer ruimte gunde.
Over haar donkerblauwe blouse droeg ze het zwarte jasje wat bij haar pak hoorde, de twee knopen die de onderkant van haar bovenlichaam afsloten netjes dichtgeknoopt. Onder haar zwarte broek had ze nette, zwarte schoenen aangetrokken. Ze leken verdacht veel op mannenschoenen, maar waren toch echt vrouwenschoenen. Schatjes die ze per toeval in Oak’s Field had zien liggen in de etalage.
Het hele zooitje had ze daarna afgemaakt met een zwarte, maffia-achtige hoed op haar hoofd geschoven, waardoor de bovenhelft van haar gezicht grotendeels verborgen was, een donkerblauw lint -dezelfde donkerblauw als van haar blouse- waarmee ze haar haren opgestoken in een lage staart had, en natuurlijk een zwarte stropdas om haar nek. Netjes om de kraag van haar blouse, onder haar jasje gestoken, helemaal zelf gestropt. Ze had het wel een stuk of vijf keer geprobeerd, al vloekend naar haar eigen spiegelbeeld, maar het was uiteindelijk toch nog gelukt.
Maar het bleef natuurlijk niet alleen bij haar kleding en geur; ze had haar hele houding aangepast, zoals het hoorde. Alsof ze een acteur -of actrice, maar net hoe je de situatie bekeek-, was, was ze helemaal in haar rol gekropen. Haar borst was wat verder vooruit gestoken, waardoor ze haar schouders wat breder en rechter op kon stellen. De stappen die ze zette waren wat groter en grover, met haar voeten net iets meer naar buiten wijzend dan normaal gesproken. Het waren allemaal maar kleine veranderingen, die niet veel verschilde van haar eigen houding, maar het waren precies de dingen die haar wat meer die typische, mannelijke playboy uitstraling gaven. Tevreden had ze zichzelf goedgekeurd toen ze nog even voor de laatste keer in de spiegel keek, waarna ze de gangen op was gegaan, onderweg naar de zaal.
Giechelende meiden en patserige jongens hadden enkele keren haar pad gekruist. Laatkomers, vroege vertrekkers, of mensen die nog even wat vergeten waren op hun kamers. Enkele meiden die Ellia tegen kwam hadden haar een bewonderende, lonkende blik toegeworpen. Hoewel het haar walgingen bezorgde die als rillingen over haar rug liepen, had Ellia hun blikken beantwoord met een mysterieuze, zelfverzekerde glimlach. Ze zou één met haar rol blijven. Het idee erachter mocht haar dan misselijk maken, het betekende wel dat haar kostuum een succes was. En dat maakte het hele gedoe met die meiden waard. Ze had aardig wat over voor een avondje plezier en gekkigheid, maar zich helemaal opdossen en netjes ronddraaien in een jurk? Nee, absoluut niet. Daar paste ze voor. Die tijd was geweest en had ze achter zich gelaten. Maar voor haar vrouwelijke medestudenten leek dat leventje net te beginnen. Voor hun was dit echt één van de meest belangrijke avonden van het hele jaar. De avond waarop ze konden stralen, konden laten zien hoe mooi ze waren, hun liefdes konden imponeren met hun looks als nooit tevoren. Wat een zielige vertoning eigenlijk. Een geamuseerde grijns toverde zich op haar gezicht. Je zou maar een brein hebben wat op die manier werkte. Hoe simpel was je dan wel niet in je bovenkamer. Als een prachtige verschijning aankomen in de zaal, de hele avond danspassen aan proberen te houden, bescheiden lachen om flauwe grappen die ze waarschijnlijk niet eens begrepen, slappe wijn met goedkope hapjes verorberen, en bij afloop van die zogenaamd magische avond hopen dat ze een kus zouden ontvangen van hun partners. Pff, hoe sneu. Wat een opwindend leven had je dan. Wat een romantiek, onvoorspelbaarheden en verrassingen zou deze avond wel niet brengen. Ja, niet dus. Niks romantiek, onvoorspelbaarheden en verrassingen op deze avond. Deze avond zou vol zitten met clichés, die je keer op keer terug zag in die slechte chickflicks, waar de wereld er al genoeg van had gezien, maar die elk jaar weer opnieuw met een verdubbeld aantal aankwamen. Nee, voor zo een avond paste Ellia. Deze avond zou ze mensen eens lekker voor de gek houden, reacties uitlokken, mensen op de kast jagen, een beetje dansen met andermans afspraakjes... Ja, ze zou wel even gaan kijken wat voor een gekke dingen ze allemaal uit kon gaan halen deze avond.
De grote zaal naderend bedacht ze zich in wat voor een pak Mitch zich verkleed zou hebben. Het was een beetje moeilijk voor haar om hem zich voor te stellen in een pak, aangezien ze hem enkel kende in die legeroutfit, met warrig haar, waar bij sommige plukken nog sneeuw hing. Ze was er benieuwd naar. Maar ze was nog meer benieuwd naar wat hij van haar zou vinden. Een valse, kleine glimlach sierde bescheiden haar lippen. Oh oh, waar had ze die arme jonge mee opgezadeld. Hij stond vast en zeker al op haar te wachten, vol verwachting dat ze zich zou laten zien in een prachtige, glimmende, fabuleuze jurk, compleet met hakken, make-up en andere, overbodige accessoires. Zou dit even een klap in het gezicht voor hem worden. Ergens was hat natuurlijk ook wel een valse streek van haar geweest. Egoïstisch, als je het zo mocht noemen, eigenlijk ook wel. Ze had hem op z’n minst in kunnen lichten, natuurlijk. Maar hoe groot was de kans dan wel niet geweest dat hij “nee” had gezegd? Groter dan dat hij ja zou zeggen, dat stond vast. En hoe had ze hem hier in godsnaam het beste over in kunnen lichten? ’Hé, Mitch, dude, luister; ik heb een schijthekel aan jurken, dus zeg ik fuck you tegen die dresscode en ga ik als dude in pak. Maar dat betekend dus dat wij samen even door moeten kunnen gaan als homo koppel om die zaal in te kunnen. Maar dat is geen probleem verder, toch?’ Ja, dacht het dus ook niet. Dan koos ze liever voor deze aanpak. Natuurlijk, ze riskeerde het dat hij ter plekke zou sterven aan een hartverzakking als hij haar aan zag komen. Maar ach, daar was toch wel overheen te komen? Het was in haar ogen beter dan dat ze zou riskeren dat hij niet meer met haar wilde gaan. Gozers die zo gek waren om hiermee door te gaan lagen niet voor het oprapen, dus kon ze maar beter roeien met de riemen die ze had. Nou leek Mitch wel een type die de humor van dit soort dingen in kon zien, hij leek wel een gozer waarmee je kon lachen, maar ze wilde niet al teveel rekenen op die inschattingen. Voor hetzelfde geld waren haar inschattingen fout, en zou ze daar dan staan. Het was misschien niet helemaal eerlijk, maar dit leek haar toch een beter aanpak. Hij zou het haar vast wel vergeven. Even lief aankijken, een complimentje maken en hij zou het vergeten. Of tenminste, daar hoopte ze op.
Aangekomen bij de grote zaal bleef ze even voor de ingang staan. Er stonden enkele mensen, de meeste stonden bij hun partner of bij vrienden, enkelingen waren alleen, maar niet de persoon die ze nodig had. Waar was Mitch? Was ze te vroeg? Was hij te laat? Of was hij al de zaal in gedoken? Even tuurde ze de volle zaal in, opzoek naar haar “date”. Groene kop, groene kop, groene kop… dacht ze tijdens het zoeken. Maar na zo ongeveer twee minuten de zaal in gekeken te hebben, kwam ze hem nog steeds niet tegen. Hmm, hij was dus wat later. Prima, dan zou ze hier wel wachten op hem. Wachten tot hij de schrik van zijn nog zo korte leventje zou krijgen, waarschijnlijk. Fluitend, getroffen in haar goeie humeur begon ze rustig, met haar handen als één of andere lompe zak in haar zakken gestoken, heen en weer te lopen. Oh, wat verkneukelde ze zich al op zijn reactie. Als haar halve gezicht niet verborgen was door haar hoed had je kunnen zien hoe haar ogen er helemaal door straalde.

Malekith leek enigszins ook verrast. "Ik had mijzelf hier ook niet verwacht." begon hij grappend. "Maar ik dacht kom... misschien leer ik hier nog eens iemand kennen! Echter nog zonder succes... maar gelukkig ben jij er nu!" Dat laatste klonk tamelijk hyper maar ze was blij dat ze nu geen buitenstaander meer was. Hun botsing had kennelijk nogal wat opschudding veroorzaakt bij een aantal stelletjes die hen giebelend gade sloegen. Maar na een vuile blik van Malekith kropen ze weer terug in hun schulp, of beter nog: champagne, want het grootste gedeelte was nu al ladderzat.
"Ik had niet verwacht dat je nog zou komen." Begon Malekith, maar verder leek hij niet te komen. Enya besloot erop in te gaan. 'Ik wilde eerst ook niet, maar waarschijnlijk ligt Lie stomdro- ehm....heeft hij andere dingen te doen, dus had ik toch niks anders te doen.' Ze was zo slim om er niet ''en ik hoopte dat jij er zou zijn'' achteraan te zeggen. Ze had verdorie een vriend, ze was heus geen smerige slet. Maar zij en Malekith waren goede vrienden, een vriendschap dat veroorzaakt werd door zijn geheim. Toch voelde ze zich er niet erg goed bij. Hij had haar zijn geheim verteld maar zij niet het hare, terwijl ze bijna zeker wist dat hij niet vervelend zou reageren. Alleen Lie wist het, en dat was al irritant genoeg. Ze vertrouwde hen beide volledig maar ze schaamde zich dood voor die stomme afwijking.
Even keek ze rond en vroeg zich af of ze niet een betere plek konden kiezen om te staan. Maar hij schraapte zijn keel en boog charmant terwijl hij zijn hand uitgestoken hield. "Mag ik deze dans, mevrouw?" Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Ze had al bijna vijf jaar niet meer gedanst. Te bang om onderuit te gaan en weer de dagen te slijten in een rolstoel. Zou de inspanning haar niet teveel worden? Ze had weinig zin om midden in deze zaal de controle over haar spieren te verliezen. Maar een keertje kon toch geen kwaad? Zo lang zou het niet duren...
Ze glimlachte en legde haar hand in de zijne terwijl ze met de andere haar rok wat optilde. 'Ik voel me vereerd.' Haar glimlach werd nog breder en ze knikte hem toe dat hij haar mocht begeleiden.

Enya keek een beetje verrast, en knipperde een paar keer met haar ogen alsof ze het niet geloofde. Maar Malekith grijnsde alleen maar breder, en bleef haar in diep in haar ogen aankijken. Het leek even alsof ze aarzelde, maar uiteindelijk glimlachte en legde ze haar hand in die van Malekith, en tilde met de andere haar rok op. "Ik voel me vereerd." Zei ze glimlachend, en knikte als antwoord. Malekith's ogen glommen van geluk, en zijn glimlach werd nog veel breder. Enya zag er nog steeds een beetje onzeker uit, maar Malekith zou er alles aan doen om haar zoveel mogelijk op haar gemak te laten voelen. "Ik zorg er wel voor dat er niets gebeurt." Zei hij geruststellend, en kreeg het zachte, typische Malekith lachje op zijn gezicht. Zachtjes nam hij haar als een heer mee naar een plekje op de dansvloer, en pakte haar voorzichtig bij haar zij. Zachtjes drukte hij haar tegen zich aan, en nam haar rustig mee op de dansvloer. Malekith was nou niet echt een ster als het op dansen aan kwam, maar hij deed zijn uiterste best. Enya voelde zo licht en soepel in zijn armen... Hij moest zijn best doen om niet met open mond naar haar te staren, en alles om zich heen te vergeten. Hij kreeg weer een glimlach op zijn gezicht, en nam Enya nog steeds rustig mee over de dansvloer. Toch voelde Malekith dat het voor Enya ook wel lang was geleden, en wilde iets doen om haar wat zekerder te doen voelen. Rustig sloot hij even zijn ogen, en toen hij ze weer open deed zagen ze eruit als glanzend zilver. Vanaf zijn hart verspreide een zachte zilveren gloed zich over zijn lichaam, en die liep over naar Enya. Langzaam werden haar armen zilver... haar lichaam.. haar benen... Het zilveren schijnsel verbond Malekith en Enya met elkaar, en liep van Malekith's handen over naar Enya's lichaam. Enya zou Malekith's hart nu voelen kloppen, en zijn energie door haar lichaam voelen stromen. Ze waren nu beiden gehuld in een zacht, zilver schijnsel, wat hun deed stralen. Malekith lachte zachtjes naar Enya, en in zijn ogen twinkelden een paar lichtjes van blijdschap. "Now we're one, for as long as you want." Fluisterde hij zachtjes, terwijl hij haar nog altijd rustig meenam over de dansvloer. Malekith wist nu wel dat dit tot nu toe de beste avond van zijn leven was.

Gast PROFILE MAGICIAN

Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Oke, hij had hier helemaal geen zin in, maar hij wist dat malekith er zou zijn opzoek naar Enya, en die zou de kans met bijde handen aangrijpen om met hem te zijn. En daar ging hij nu dus een stokje voor steken. Met een simpele grijns legde hij nog netjes de sjaal om zijn nek en keurde zichzelf goed. Hij was wat bleek maar dat kon hij altijd nog wegpoetsen in de felle lichten van de grote zaal. Zijn en Enya's laatste conversatie liep de laatste keer niet goed af en nu zou ze niet heel blij zijn om hem te zien. Snel gooide hij een scheut Whisky in zijn keel en pakte de staf die tegen het spijlenbed stond aangeleund. De staf maakte holle geluiden op de houten vloer en met snelle stappen liep hij de trap af. Hij liep nonchalant, alsof er niets aan de hand was, maar ondertussen kookte hij van binnen. Withete woed had plaats gemaakt in zijn ogen, en zijn mond was dan misschien dan wel een zurige glimlach maar hij stond er niet blij bij. Hij liep snel de gangen door, wetend dat hij laat was. Een jong stelletje versperde hem de weg in een nauwe gang en hij duwde ze ruw uit elkaar. ze keken hem vurig en geirriteerd aan. Hijzelf negeerde alle blikken en sloeg de gang naar de zaal in. Daar klonk al vrolijk gelach en de muziek was rustig. Een prachtige dansmuziek dus hij wist bijna zeker dat ze aan het dansen waren. Hij liep rustig de zaal in en keek in het rond. Daar stonden ze, een beetje aan de kant en gelukkig niet midden in de zaal zodat hij ze makkelijk kon pakken. Hij keek hen minachtend aan en keek naar de zilveren gloed die van Malekith naar Enya stroomde. Tijd om hun gelukkige moment te verstoren. het ene moment stond hij nog aan het begin van de zaal, het volgende moment stond hij achter malekith. De staf viel hard op zijn schouder om hen te stoppen. 'Wat denk je in godsnaam dat je aan het doen bent?' Zei hij met een donkere stem en absoluut niet blij. Zijn ogen vlogen naar Enya. 'Ik heb op je gewacht.' Loog hij, zo kon hij haar een beetje in de war brengen en de aandacht van Malekith afleiden. 'Maar blijkbaar ben je liever bij hem dan bij mij, wil je het zo spelen?' Zei hij en hij liet de staf van malekith afgleiden. 'Maar ga gewoon rustig door, ik stoor wel niet meer.' En met deze woorden draaide hij zich om en liep naar een iets donker stukje waar hij op een stoel ging zitten. Nu maar hopen dat Malekith zich aangesproken voelde en Enya zich schuldig. Anders ging hij gewoon weg en stuurde hij wel een paar nachtmerries op hun af.

Looks:

PROFILE MAGICIAN

» Het kerstbal....
» Het Kerstbal
» [Kerstbal] Liedjes~
» [gezocht] Mede-organisator Kerstbal
» Gym lesson 2: stijldansen voor het kerstbal

[EVENT] Kerstbal

[EVENT] Kerstbal

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen