Zijn ogen flitsten door de zaal. Naar zijn zogeheten 'zoon', die zijn mannetje dacht te staan tegenover Scarlet, kennelijk zijn date voor vanavond. Naar het gezelschap op hetzelfde podium waar hij zat, een paar meters van hem af. Hij zat statig, recht, met het glas wijn losjes tussen zijn vingertoppen. Op Elisabeth naast zich richtte hij zich even niet meer. Ze leek nogal het stillere type te zijn. Niets mis mee, maar behalve dat heerste er nog een ongemakkelijkheid tussen hen waar hij weinig mee kon. Nu, althans. Misschien dat dat veranderde in de loop van de avond.
Tot slot gleden zijn priemende slangachtige ogen weer door de zaal. Even leek hij abrupt te verstijven, zijn hoofd gedraaid en zijn blik vol haat en wrok tussen zijn zwarte lokken door gericht op een paar dat hij al zolang uit elkaar probeerde te houden. Door jaloezie kon een mens tot vele dingen toe in staat zijn. Het maakte de donkerste kant van een persoon los. En nu was de beurt aan hem om zich bezit te laten nemen door de emotie, vanaf zijn schemerige plekje onopvallend en woedend starend naar Norwood, die de vrouw toelachte waar hij al jaren ondanks haar blindheid en zijn tientallen vergeefse inspanningen zo immens veel van hield. Eres. Madeline. Als er geen andere aspecten waren geweest waar hij zich tot moest richten, had hij enkel naar haar gekeken. De hele avond. Op haar afstappen zou niet het verstandigste zijn nu ze zijn werkelijke naam wist, ondanks de drang die des te groter werd. Hij had al zolang geduldig zitten wachten. Toen, en ook nu. En was hij deze keer niet snel genoeg, snaaide die verachtelijke Norwood dat prachtjuweeltje weer voor zijn neus weg. Hij had zijn lol gehad. Had een kind van haar, had de kans gekregen om met haar te mogen trouwen en bijzondere momenten te delen - terwijl hij met een gebroken hart zat weg te kwijnen op zijn kantoor. Maar nu wilde hij zijn entrede in haar leven maken.
Verscheidende mensen waagden zich na de openingsdans van de Legendarische Magiërs al op de dansvloer. Lachend, verliefd, als goede vrienden, de tijd van hun leven genietend in een scenario dat voor hen al net zo sprookjesachtig zou zijn als dat hij hier op de stoel bleef zitten, het begin van de avond langzaam slijtend in zijn eigen wrok en haat.

Zijn oneindig lijkende stroom aan duistere gedachten werd even onderbroken door Elisabeths zachte stem. Nog een beetje afwezig keek hij naar de rozeharig vrouw op, en onmiddellijk ontplooide zich een zuinig glimlachje op zijn smalle lippen. Nauwelijks zichtbaar, want het was niets voor hem om aan iemand die hij nog niet goed kende een brede gemeende glimlach te schenken. In die gevallen gebeurde het zelfs zelden, tot hij wist of ze zijn respect waard waren of niet. 'Zoals het een beeldschone vrouw betaamt,' luidde zijn kalm gebrachte antwoord.
'Het doet me al deugd genoeg te horen dat je er niet vies van bent.' Want het was niets vrouwelijks om je lam te zuipen en in je stontbezopen status oncharmant met omhooggekropen jurk op straat te gaan liggen rollen. Zoals Uda spijtig genoeg wel vaak genoeg leek te doen als ze met rooddoorlopen ogen, onder de kleerscheuren en vuile vegen op haar kledij na haar nachtdienst in Oak's Field wel leek te doen. Zelfs hij was niet zo'n ongemanierde schoft als hij zich in alle eenzaamheid aan de wijnfles vergrepen had en te diep in het glaasje had gekeken. En zelfs als het zo voorkwam dat hij er losse handjes door kreeg als vervelende bijwerking sloeg hij nog geen vrouwen. Enig fatsoen bleef hem bij, dat vond hij ook belangrijk. Aan de andere kant gezien was zijn mening over vrouwen die niet op hun mondje waren gevallen al sinds jaren hetzelfde gebleven; aantrekkelijk, opwindend. En alles wat daar onder viel.
Savadors blik scheurde zich los van zijn glas waarin hij even zat te staren, en hij draaide zijn hoofd nogmaals in de richting van Elisabeth. Het Shadraanse accent in haar woorden klonk hem zo bekend. Vertrouwd.
'Dat geeft beslist niets, dear.' Verontschuldigingen waren niet nodig. Het was ook een opgave je aandacht niet de vrije loop te laten gaan naar al het pracht en praal dat vanavond in de zaal te bezichtigen was. 'Vind je?' ging hij zacht in op haar reactie over een geweldige sfeer die er zou hangen. 'Eerlijk gezegd heb ik het niet zo op kerst.' Zeg nou zelf; wat was er jaarlijks nog meer commerciëler dan dat loze gebeuren? Een paar dagen van 'vrede' en 'gezelligheid' en jezelf volvreten en het kostte klauwen met geld. Niet dat hij er ooit uitgebreid aan gedaan had. Normaal gesproken bracht hij het door in zijn kantoor, hard doorwerkend zoals op iedere andere dag. Een volgend vrolijk kerstnummer waar hij zodanig van walgde dat hij de huiveringen moest onderdrukken klonk door de zaal, maar voor hem leek er even een korte stilte te heersen. Tussen hem en Sugar, althans. Zijn blik dwaalde weer af naar de bloedrode drank in zijn glas. Een zachte ademteug ontsnapte tussen zijn lippen door toen hij deze opende. 'Elisabeth..' Een vraag brandde op zijn lippen. Hij kreeg echter niet de kans deze na enige twijfelingen uiteindelijk te stellen, want zijn plotseling verhardde ogen blikten de zaal in alsof iets onaangenaams plots zijn aandacht had getrokken. 'Excuseer me -' Zonder nog een blik of woord stond hij kordaat op, plaatste zijn glas onder zijn stoel en beende stug het podium af, waarna hij zich wringend door de mensenmassa verdween.
Het geschreeuw, het gescheld; het was hem allemaal niet ontgaan, desondanks het allemaal aan de andere kant van de zaal plaatsvond. Soepeltjes stapte hij over Lie heen die daar languit op de vloer lag te bivakkeren alsof hij voor hem niets meer dan een afgedankt matje was - en ging zelfs even met de hak van zijn herenschoen 'heel per ongeluk' op zijn vingertoppen staan. Zo bleef hij ook 'heel onbewust' een halve minuut staan terwijl hij de tijd nam met zijn handen elegantjes in zijn zij de vingers van de jongen half te kneuzen voor hij uiteindelijk langzaam zijn blik naar beneden liet glijden. 'Ben je klaar?' vroeg hij retorisch met opgetrokken wenkbrauwen terwijl hij op het joch neerkeek, maar met de duidelijke bekende woede zichtbaar in zijn gezicht. 'Mooi..' Het woord kwam sissend, half fluisterend, bijna venijnig over zijn lippen terwijl hij het joch met een vrij ferme tik van zijn schoen omrolde en met een hand onder zijn oksel ruw overeind loodste. Er volgde geen aankondiging, geen woord toen hij daarna meteen verder beende, Lie niet eens de tijd gunnend om te herstellen. Zonder pardon greep hij het donkerharige joch dat bij Enyana de held stond uit te hangen niet bepaald zachthandig beet in zijn nekvel. Eerder alsof hij een onhandelbare hond was dan een leerling die zojuist de sfeer had verstoord door bijna een gevecht te beginnen en die er zo nu en dan 'gewoon 's nachts even uit moest'. Hij had een ijzersterk geheugen, wist wie en uit welk jaar hem in de eerste week van het schooljaar had uitgescholden, een grote mond tegen hem had opgezet of sowieso iets had uitgevreten. En dit joch was de nachtdoler die hij midden in de nacht op de gangen had toegesnauwd, die hem zoals zovelen anderen tegenspraak leverde. In strakke pas liep Savador in een rechte lijn verder, de jongen met zijn ene hand onbeschroomd voor zich uit duwend en Lie aan zijn andere meeslepend. Geërgerd, omdat zoals gewoonlijk geen enkele andere leraar de moeite nam om de twee apart te nemen en hij het weer moest doen. Het waren dan wel zijn mentorleerlingen, maar toch. Kwaad, om wat de jongens hadden geflikt op een traditioneel Bal dat nog nauwelijks geopend was. Op de gang buiten die inmiddels verlaten was, buiten het zicht van al de gezelligheid in de Zaal, smeet hij ze met hun rug tegen de muur. Woest flitsten zijn goudgele ogen van de een naar de ander. Een spier in zijn hals spande zich strak aan doordat hij zo stevig zijn kaken op elkaar gebeten had, bij zijn slaap was een ader opgezwollen. Ook de verzwaarde ademhaling door zijn neusgaten maakte duidelijk dat hij woedend was, en je hem maar beter niet nog kwader kon krijgen.
'Geef me één goede reden waarom ik jullie niet tot creperend gort zou ranselen,' siste hij hees. Zijn stem klonk corrupt, niet zoals hij gewoonlijk hoorde te klinken wanneer hij kwaad was. Het was bijna angstaanjagend te noemen. Wat wilden ze ook, de vuile honden. Niet alleen maakten ze er een heuse heisa van, nee; ze maakten ook zijn mentorklas ten schande met hun barbaarse gedrag, en daarmee hém. Furieus ging zijn blik van de een naar de ander, in afwachting op een of ander domzinnig antwoord dat er ongetwijfeld weer uit zou komen.

Het was bijna ironisch te noemen hoe ze eerst nog als twee vechtende beesten door de Zaal stoven en nu als geslagen honden voor hem tegen de muur stonden. Erom lachen kon hij echter niet. Niet bepaald. Deze jongens waren hem immers al eerder tot last geweest. En iedereen die hém tot last was, zoals het ware gezegde over hem luidde, was hij op zijn beurt drie keer zo erg tot last. Het hele schooljaar lang als het moest.
Er viel een stilte na zijn vraag, waarin hij gedurende het moment in kwade afwachting van de één naar de ander bleef kijken. De één hield zijn lippen stijf op elkaar, de ander wierp en tersluikse blik op zijn rivaal naast hem en nam toen maar het initatief het woord te nemen. 'Ik heb een hekel aan jongens die hun vriendin niet met respect behandelen, en wilde dat even duidelijk maken aan degene die hier naast mij staat,' luidde het antwoord. 'Hij heeft tot mijn ergernis zijn eigen vriendin net niet zo netjes behandeld.' Zijn furieuze ogen flitsten terug naar Lie. In zijn ogen was hij maar een bullebak die niets meer was dan een grote lastpak en onhandelbare tiener - zoals alle andere brutale misbaksels die meer dachten te zijn dan hij, warempel de opvolger van de Heer der Duisternis zelve. Al boven al had je een hele goede reden nodig om een vrouw te slaan. En het leek hem niet zo dat de knul die had. Hij had het incident niet zien gebeuren, had de jongens alleen zien vechten en tegen elkaar horen schreeuwen. Maar dit gaf hem al genoeg reden om nog lager over hem te denken dan hij al deed.
De nieuwe stilte die heerste na de toelichting van Malekith werd even later ruw verstoord door een voorwerp dat tegen de muur waar hij de jongens klemhield werd gesmeten, en vervolgens kletterend op de vloer viel. Hij schrok er allerminst van, bleef strak en onverroerd op zijn plek staan. Niet bepaald onder de indruk door de handeling draaide hij zijn hoofd voor een aantal kleine centimeters om Enyana, de werpster van de stok, met licht opgetrokken even met zijn blik te blijven volgen voor hij zich weer tot de twee vechtersjassen richtte.
'Werkelijk?' besloot hij nu pas een onverschillige reactie te leveren op Malekiths woorden. Hij keek terwijl hij dat zei met een enkele wenkbrauw minachtend hoger opgetrokken neer op Lie, die vrijwel letterlijk op zijn stok dook. Zijn blik bleef een tijd rusten op Lie zodra de jongeman zich weer rechtte. De haat en walging was haast uit zijn bijna hypnotiserende goudgele ogen af te lezen. In een ruk schoot hij toen plotseling naar voren en griste zoals een slang met zijn prooi zou doen de stok uit de handen van de jongeman. In eerste instantie leek het alsof hij de stok die op zijn beide handen rustte met alle aandachtigheid bekeek, maar alsof er een knop werd omgezet zwiepte hij het ding vervolgens nijdig naar voren om Lie er een ferme klap mee tegen zijn kaak te geven.
'Niet bepaald fijn, is het wel, om massief goud tegen je schedel te krijgen? Zo zou je allerliefste vriendinnetje zich ook hebben gevoeld - Maar ik heb zo het vermoeden dat deze stok van meer waarde voor je is, heb ik dat goed?' Hij hield het houten ding al vervaarlijk boven zijn hand, waar in de kom daarvan de vlammen van zijn vuurmagie al likkend langs zijn vingers naar boven rezen terwijl hij Lie kalm als stil water bleef aanstaren. 'Of wellicht gaat het je meer om de gouden bol?' In een zwiep draaide hij de stok met de soepelheid zoals hij een rapier hanteerde in zijn hand om, de bol gericht op de harde stenen vloer alsof hij bereid was het ding er op stuk te slaan. Quasi-vragend keek hij Lie aan. Dit was gewoon treiteren wat hij deed, maar het joch was al net zo kinderachtig geweest. Dus waarom zou hij niet dezelfde lastige streken uithalen zoals het joch bij anderen deed? Uiteindelijk nam hij de stok toch in een veiligere positie. Nu hij wist dat dat ding kennelijk belangrijk voor hem moest zijn, kon dat uiteraard in zijn voordeel werken. Zonder blikken of blozen draaide Savador zich om en slingerde het ding als oud onbruikbaar vuil ergens tot aan het einde van de gang weg. 'Ga je dierbare stok maar halen als de vuile hond die je bent. En jij -!' Hij richtte zich nu met priemende vinger tot Malekith, en de frons tussen zijn wenkbrauwen werd daarbij iets dieper. 'Van jou wil ik vanavond niets meer zien of horen! Je houdt je rustig, of dit is het laatste evenement waarop je je dit schooljaar zal vertonen. Wegwezen nu.' Nog één gil of stoot op het verdere verloop van het bal van die twee, en hij zou er weer als de kippen bij zijn om ze dan persoonlijk van het buitenbalkon te slingeren.