Zachtjes neuriede Ellia mee met het lied wat ze vanbuiten de zaal nog kon horen mee, terwijl ze in alle rust en geduld stond te wachten, nog altijd met haar handen in haar zakken gestoken. Met een lichte frons op haar gezicht had ze door de zaal staan turen, dramatische taferelen op die manier met gemak kunnen volgen. Met haar latere komst had ze gehoopt de drama uit de weg te kunnen gaan, maar het bleek maar weer dat daar onmogelijk onderuit te komen was. Waarom leken grote evenementen als deze altijd een magnetisch effect te hebben op gebeurtenissen als deze? Wilde mensen zo graag hun dramatische soap leventje aan de buitenwereld delen? Glimlachend in zichzelf wendde Ellia even haar blik af van de zaal en richtte ze die op de gang, waar ze enkele mensen kon zien vertrekken en komen. Hoe vaker ze dit soort gebeurtenissen voor haar ogen zich zag afspelen, hoe groter het gevoel van opluchting werd over dat ze zo een leven niet meer hoefde te leiden. Het waren momenten als deze dat ze er altijd goed aan herinnerd was dat ze de juiste keuze had gemaakt, al die jaar terug. Met die gedachte die stilletjes door haar hoofd bleef zwerven als een onschuldige, subtiele windvlaag draaide ze haar blik weer terug naar de zaal, de dingen die ze zag gebeuren in zich opnemend.
Vanuit haar ooghoeken kon Ellia een meisje naast haar zien komen staan, maar ze besteedde verder niet veel aandacht aan haar. Had ze ook geen rede toe, het meisje gehuld in groen wekte haar interesses niet, dus bleef ze voor zich uit kijken, de zaal in turend. Maar haar aandacht werd meteen opgeëist toen het blonde grietje tegen haar begon te praten. Woorden die nogal de verbazing bij Ellia op wisten te wekken. Met een verbaasde blik en een opgetrokken wenkbrauw staarde ze even naar het blonde meisje, de woorden die ze net tegen haar had gesproken in haar hoofd nogmaals herhalend. Ze had de woorden op een tevreden toon gesproken, wat ergens nog meer vragen bij Ellia achterliet. “Weet ik. Ik wacht ook niet op hem,” reageerde ze koeltjes op de opmerking van het meisje. Met een neutrale, bijna kille blik staarde ze haar vanuit haar ooghoeken aan, proberend dit gebeuren ergens te kunnen plaatsen. Hoe was ze erachter gekomen dat zij… nouja, een zij was? Had ze het gezien? Nee, onmogelijk, niemand was het nog opgevallen. Daarbij kende ze Hei, dus misschien had hij over Ellia verteld en was ze er zo achter gekomen? Wist ze haar op die manier zo makkelijk op te zoeken? Nee, dat kon niet, niemand wist van haar idee af, ook Hei was daar geen uitzondering in geweest. Of was ze tijdens hun gesprek te duidelijk geweest en had hij het af weten te lezen aan haar grijnzen en uitdagende blikken? Het leek haar onwaarschijnlijk. En al zou het zo geweest zijn, hoe had ze dan in godsnaam kunnen weten dat Ellia zich op deze manier gekleed had en hier zou staan? Zo probeerde Ellia het raadsel voor zichzelf op te lossen door allerlei mogelijkheden en theorieën boven te halen, maar steeds kwam ze weer ergens vast te zitten en was ze weer terug bij af. Iets wat haar natuurlijk mateloos irriteerde.
Met een blik die van neutraal over was gegaan naar vragend draaide Ellia zich wat meer naar het blonde meisje, haar zich nu even goed in zichzelf opnemend. De rand van haar hoed die redelijk goed haar ogen had verborgen voor vreemde ogen schoof ze met haar wijsvinger wat omhoog, haar zicht wat vergrotend en verbeterend. “Maar dat ter zijde… hebben wij elkaar al eens ontmoet of zoiets? Zo ja, spijt het me zeer, maar kan ik me dat niet meer herinneren.” Het leek haar stug dat ze elkaar hadden ontmoet. Ellia mocht dan iemand zijn die nooit veel aandacht schonk aan de onbekende gezichten die ze door de gangen en lokalen zag struinen, ze vergat niet snel gezichten waarmee ze al een keer een praatje had aangekaart. Het was dan ook niet zo zeer een vraag die direct gericht was op dat antwoord, maar meer als het begin van een verhaal over het meisje zelf. Op die manier hoopte Ellia wat meer duidelijkheid en antwoorden los te weken over dit alles.
Met een kleine frons staarde Ellia het blonde meisje aan, deed geen eens moeite om iets van een neppe glimlach op te zetten. Met haar eigen grijze kijkers gericht op haar gele ogen zocht Ellia naar hints, antwoorden, íets van duidelijkheden hierover. Maar ze vond tijdens haar zoektocht alleen maar een vrolijke glans en pretlichtjes die in haar ogen gebrand leken te zijn. Ze straalde een zekere vrolijkheid uit, die vast veel aanstekelijker gewerkt zou hebben op Ellia als ze niet zo verbaasd was geweest over haar woorden. Wat was dít nou weer? Ze leek er zelf nogal plezier aan te bleven, maar bij Ellia was momenteel de vrolijkheid die ze net had uitgestraald nog ver te zoeken. Wat konden humeuren en gevoelens toch snel omslaan bij bepaalde gebeurtenissen. Het was soms nog onvoorspelbaarder dan het weer.

Langzaam begon de frons van Ellia haar gelaat te verdwijnen, maar haar ogen straalde nog geen vriendelijkheid of vrolijkheid uit. Op de opmerking over dat ze aardig haar best op haar outfit had gedaan, hoe vriendelijk en complimenterend het ook mocht wezen, reageerde Ellia maar even niet. Dat had ze zelf eerst ook gedacht ja, tot dit blondje grietje de hoek om kwam zeilen, zo uit het niets en haar aansprak alsof ze Ellia al een tijdje kende. En dat deel van het verhaal maakte de situatie alleen nog maar vreemder. Had Hei zoveel over haar lopen vertellen? In eerste instantie had hij haar helemaal niet zo een type geleken. Nee, ze wist de situatie niet echt te plaatsen. Of tenminste, nóg niet, want daar zou ze wel even verandering in gaan brengen. Nog geen minuut geleden had Ellia het meisje, toen ze net naast haar was gaan staan, niks qua interesses bij Ellia opgeroepen, maar nu had ze al haar aandacht op haar gevestigd. Ze móést haar antwoorden krijgen. Haar nieuwsgierigheid smeekte er bijna om.
Even voelde Ellia wat opluchting toen het meisje haar de bevestiging gaf dat ze elkaar nog niet hadden ontmoet. Ze had het wel geweten, maar toch voelde het fijn om nog even die bevestiging van de andere kant te krijgen. Haar blik leek wat te ontdooien en een klein, zelfverzekerd glimlachje leek zich langzaam te laten zien. Maar die verdween weer en de lichte frons keerde even weer terug bij het meisje haar volgende opmerking. De opmerking over het handen schudden. De opmerking over haar mening, wat ze die dag zo droog aan Hei had uitgelegd. Daar wist ze ook al van? Jezus, het leek bijna alsof het kind haar had gestalkt en al Ellia haar acties had zitten volgen. Snel schudde Ellia die gedachte van zich af. Weer zoiets onmogelijks. Ze ging echt rare dingen denken als ze haar antwoorden niet kreeg. Gewoon rustig blijven, deze… ‘Amber’ deed vriendelijk naar haar, dus kon ze die vriendelijkheid net zo goed een beetje teruggeven. Ze bleef dan wel wantrouwend, maar dat betekende niet direct dat al haar vriendelijkheid spontaan erdoor verdween. “Amber, hmm? Oké, ik wilde mijn naam wel zeggen, maar ik heb zo een gevoel dat je die al weet.” Eindelijk was er een klein glimlachje op Ellia haar gezicht te bespeuren. Haar spontane eigenschap leek zich langzaam weer te laten zien. Ellia was nooit echt zo een zuurpruim geweest zoals de meeste van haar thuisplaneet. Afgezien van haar mede Shadranen hield Ellia het nooit lang vol om met zo een starre, stijve rotkop te blijven zitten. Zo kon het wel, daar niet van, ze deed het meestal alleen niet graag. Daar was ze een veel te grote optimist voor.
Toen Amber haar blik afwende en richtte op de mensen die de zaal in en uit stroomde volgde Ellia even haar blik, terwijl ze luisterde naar haar gemompel. Ja, wat anders was er te verwachten? Evenementen als deze werkte haast magnetisch voor mensen in de pubertijd. Die typische tienerdromen en verlangens naar perfectie kwamen dan natuurlijk weer bovendrijven, samen met de drang om die verlangens en dromen werkelijkheid te laten worden. Plots eiste Amber Ellia haar aandacht weer op door het stellen van een vraag. Vanuit haar ooghoeken keek Ellia haar even aan, voordat ze haar hoofd weer terug haar kant op draaide. Ze stelde een vraag waar Ellia zich voordat deze avond nog begonnen was al op had voorbereid. Een vraag als deze was te verwachten, dus duurde het niet lang voordat Ellia aankwam met haar verklaring. “Tja, wat is het hele nut van een feest als dit? Het kost geld, energie, veel tijd om het te organiseren en op te bouwen en is allemaal maar voor één dag. Het zou heel veel problemen schelen als dit alles niet georganiseerd was. Maar ja, het is nou eenmaal een stuk leuker als het wel georganiseerd wordt. Dat is denk ik de beste verklaring ervoor, het is gewoon voor de lol. Daarbij breek ik graag oude tradities en wil ik zo nu en dan wel eens wat nieuws proberen,” legde ze nuchter en schouderophalend uit. Zo door de jaren heen had Ellia wel een aardig talent opgebouwd voor het breken van tradities en oude gewoontes. Het was zo langzamerhand bijna een dagelijkse routine voor haar geworden om die tradities ronduit te negeren en gewoon haar eigen gang te gaan. “En ik heb een hekel aan jurken,” voegde ze grijnzend nog aan haar uitleg toe. Dat was nog zacht uitgedrukt. Woorden konden niet omschrijven hoe nutteloos, overbodig en vreselijk ze die lappen stof die vrouwen moesten dragen vond. Het zag er vaak niet uit, was overdreven, zat niet comfortabel… het was gewoon een grote nee! Maar ze had genoeg over zichzelf verteld. Het was eens hoog tijd om te gaan vissen naar antwoorden om haar hongerige vragen mee te voeden.
“Maar, Amber, ik ben eigenlijk veel meer geïnteresseerd in jouw verhaal.” Langzaam draaide Ellia zich volledig Amber haar kant op, met een mysterieuze blik op haar neer kijkend. “Hoe wist je precies van mijn… kostuum?” Ellia deed een kleine stap richting Amber, waarschijnlijk iets dreigender over komend dan eigenlijk de bedoeling was. Maar ze kon het niet helpen, ze wílde het gewoon weten. Ze móést het gewoon weten. Anders zou haar nieuwsgierigheid overslaan in achterdocht en zou deze avond een stuk minder leuk en gezellig aflopen dan eigenlijk eerst haar intentie was geweest. Soms was haar nieuwsgierigheid werkelijk een vloek.

Toen Ellia haar antwoord had gekregen kneep ze haar ogen half dicht staarde ze met haar blik even nadenkend langs Amber. De frons keerde weer terug en rimpelde lichtjes de huid op haar voorhoofd. De kracht om in de toekomst en het verleden te kunnen kijken, hu… Ergens klonk het haar interessant in de oren, maar aan de andere kant wist het ook een gevoelige snaar te raken. Dus deze griet kon zo maar even spontaan iemand zijn verleden in en uit wandelen, zonder dat je er ook maar iets van door zou hebben. Een zachte tint aan haat borrelde langzaam op bij Ellia. Ze was geen hatelijk persoon, was niet zo snel echt boos te krijgen en had ook geen hekel aan Amber. Ze kon zich ook niet bedenken waarom ze dat zou hebben, als ze die krachten van haar weg zou denken. Het leek haar een vrolijke, leuke meid die zich niet uit het veld zou slaan om een kleine tegenslag. Met die glimlach op haar gezicht gelijmd leek ze alle ongeluk en zorgen weg te kunnen slaan, wat Ellia wel altijd kon waarderen in mensen. Ze had een hekel aan aanstellers en zielenpoten Het idee dat iemand haar hele verleden uit kon pluizen zonder dat ze het zelf door zou hebben zat haar gewoon niet lekker in de maag. De uitleg van het meisje had Ellia dan ook totaal niet gerust gesteld, wat ze wist te verbergen door een frons die eerder liet zien dat ze wat verbaasd over de situatie was, in plaats van ongerust. Ze wilde het niet te duidelijk laten lijken dat ze duistere zaken wilde verbergen voor de ogen van vreemdelingen. Dat zou wellicht nog meer nieuwsgierigheid kunnen wekken. En dat wilde ze juist uit de weg gaan.
Ellia had eigenlijk ook gehoopt dat het verhaal weer afgesloten kon worden wanneer ze haar antwoord zou krijgen. Dat ze daarna dit hoofdstuk af zou kunnen sluiten en over kon gaan op een ander onderwerp. Maar het werkte allemaal juist averechts. Het antwoord had dan één vraag weg weten te strepen, er waren er veel meer voor in de plaats gekomen. Wat had ze precies gezien? Wat wist ze nog meer van haar? Tot hoever kon ze kijken? En waarom had ze bij Hei zijn toekomst zitten snuffelen? Dat was eigenlijk ook een vraag wat aardig door haar hoofd bleef spoken. Nieuwsgierig omdat ze haar in een toekomstbeeld bij Hei had gezien? Dat klonk totaal niet verontrustend of wat dan ook. Was ze dan toch een stalker? Of was ze zijn vriendin? Was ze zo een geobsedeerd vriendin geval die graag alles wat haar vriendje deed in de gaten hield? Dus misschien was haar eerdere idee over dat stalker gedoe dus toch niet helemaal verkeerd geplaatst. Hoewel ze hoopte dat dat niet het geval zou zijn. Ze had deze avond absoluut geen zin in dramatische ontmoetingen met overbezorgde en jaloerse vriendinnen waar ze een heuse catfight aan over zou gaan houden. Ergens leek het Ellia toch ook wel onwaarschijnlijk dat Amber zo een type was, mócht ze zijn vriendin zijn. Ze leek niet bepaald die uitstraling te hebben, had totaal niet die houding. Maar ja, je wist het nooit zeker met die psyco vriendinnen. Sommige konden heel raar uit de hoek komen.
Nadenkend, haar frons weg latend trekken krabde Ellia zichzelf met haar wijsvinger even op haar voorhoofd, haar blik gericht op de zaal. Even herhaalde ze de woorden van Amber voor zichzelf weer in haar hoofd, voordat ze haar nieuwe vragen op haar af zou vuren. “Ik ben niet zo zeer beledigd, eerder… verrast? Kan ik het zo noemen? Het idee dat iemand mijn leventje zo even kan bekijken alsof het niks is klinkt me gewoon niet zo fijn in de oren, om het maar even subtiel te brengen,” zei ze open en eerlijk, zich weer volledig op Amber gericht. “Nou moet je wel begrijpen dat ik heel graag wil weten wat je allemaal gezien heb,” vroeg ze, rechtuit als een afgeschoten pijl. Het had geen zin om er omheen te draaien met opgezette, neppe verhaaltjes over koetjes en kalfjes om zo heel langzaam bij haar uiteindelijke doel aan te komen. Ze wilde haar antwoorden, daar had ze het recht op. Het ging immers over haar verhaal, haar persoonlijke dingen. Dingen die ze bij slechts enkele mensen, naar haar eigen keuzen, in vertrouwen had verteld. Geheimen die alleen de jongens thuis wisten, die ze voor elkaar bewaarde zoals beloofd was. En om dan nog maar te zwijgen over haar grootste geheim, waar werkelijk niemand anders, behalve zijzelf, van wist. Het geheim over haar ware afkomst wat alleen voor haar een bekend verhaal was, wat haar eigenlijk ook wel prima beviel. Wie ze werkelijk was, of beter gezegd, was geweest, ging niemand wat aan. En zeker niet één of ander meisie wat ze zojuist ontmoet had, hoe aardig en goedhartig ze ook mocht wezen. De dingen die ze wilde delen met mensen van buitenaf zou ze open en eerlijk in hun gezichten vertellen, zoals het hoorde. Ze zou de dingen aan mensen vertellen die ze vertrouwde, waar ze een band mee opgebouwd had. Maar als er even zo een griet langs kwam die doodleuk uit nieuwsgierigheid mensen hun levensverhaal naar boven ging lopen halen, wilde ze daar toch wel graag vanaf weten.
Maar niet alleen haar eigen verhaal wat zonder toestemming uitgeplozen kon worden speelde nu door Ellia haar hoofd. Hei had ze ook zitten begluren en nog steeds zwierf de vraag door haar hoofd waarom dat eigenlijk was. “En eh, niet dat het echt mijn zaken zijn natuurlijk, maar… ‘toen ik in een van die toekomstbeelden jou bij Hei zag, werd ik gewoon nieuwsgierig’,” citeerde ze Amber. “Waarom zat je in godsnaam in de toekomst van Hei te kijken?” vroeg ze, wenkbrauwen nog steeds in een lichte frons gedraaid. Het mochten dan misschien zaken zijn waar ze niks mee te maken had, ze wilde gewoon weten in wat voor een situatie ze momenteel stond. Als ze hier te maken zou hebben met een obsessieve vriendin die het liefst elke meid die ook maar naar haar vriendje keek wilde elimineren als één of andere Terinator, wilde Ellia dat uiteraard wel graag van tevoren weten.