Caleb dwaalde voort, diep in gedachten verzonken. Tot nu toe was het terrein vooral vlak geweest, dus begaanbaar genoeg voor hem door zijn lichtbollen die momenteel een meter voor hem over de grond streken. Een kleine schok ging door hem waardoor hij net niet op de uitstekende boomwortel voor hem stapte. Het licht van de zon zag hij natuurlijk niet, maar hij voelde zijn warmte op zijn ijskoud geworden wangen. Graag had hij het nog één keer gezien, maar meestal zette hij die gedachte weer snel van zich af. Zijn helblauwe, blinde ogen waren gesloten aangezien het voor hem toch niet uitmaakte of ze gesloten of open waren. Alles was en bleef donker. Een nieuw signaal drong plotseling zijn gedachten binnen terwijl zijn voeten ook het relïef voelde. Caleb leek bij een soort heuvel terecht te zijn gekomen met een rotsbodem. Hij boog zich wat voorover en betastte met zijn hand een stuk gesteente dat zijn krachten hadden gedetecteerd. Het leek een normale rots, totdat de vorm over ging in een soort boog. Later vond hij ook een opening dat uitgehouden leek te zijn in de rots. Dus dit was de ruïne waar hij over gehoord had. De meesten die nieuw waren op de Starshine Academy vonden alles maar wat interessant en spannend, maar voor Caleb was alles nog veel interessanter en spannender aangezien hij letterlijk "in het donker waande" en dus niet wist waar hij was. Hij was niet bang om te verdwalen, als het zou gebeuren zou hij toch wel een keer zijn weg terugvinden, daarnaast had hij een uitstekend geheugen en was de weg terug niet al te moeilijk te vinden. En bang in het donker was hij ook niet, bedacht hij zich met een glimlach terwijl hij verder op onderzoek uitging.

~~gereserveerd voor Caleb en Órelinde~~

~~btw: Ik ben nieuw en zou het leuk vinden om mensen hier te leren kennen (d.m.v. RPG'en of course), dus als je interesse hebt: stuur maar mailtje! ;D~~

Ze was net onder de douche vandaan gekomen toen ze de klaagzang van de kat weer hoorde. Ze had haar niet toegelaten op de badkamer en de kat was daar niet echt blij mee. Ondanks haar haat voor water wilde ze toch liever in de badkamer zijn dan er buiten. Ze was de laatste tijd veranderd. Van een avontuurlijke, schattige, stoere kat in een bang, laf poesje. En Órelinde wist precies wat ze daar tegen moest doen. Ze liet zichzelf opdrogen door haar vuurmagie en trok haar kleren aan. Normaal droeg ze jurken en rokken, maar voor wat ze van plan was moest ze een broek aan. Ze pakte haar zwarte broek die er een beetje verslagen uitzag en een witte blouse. Haar haren vlocht ze in en ze deed de deur open. Ze greep met een vlugge beweging de kat en liep naar buiten toe.

Snow White was niet blij met haar bazinnetje. Ze moesten altijd bij elkaar zijn dat hadden de ouders van het meisje tegen haar gezegd. Ze wist dat krabben aan de deur geen zin had en begon te mauwen. Haar geweldige klaagzang die altijd goed genoeg was om Órelinde zover te krijgen dat ze iets deed. Eindelijk hoorde ze hoe de deur open ging, maar deinsde naar achteren toen ze de kleren en de glimlach zag. Ze had door wat haar bazinnetje van plan was en had daar geen zin in. Totdat ze achttien zou worden, moesten ze zich gedeisd houden. Ze was echter in een houdgreep genomen waar niets tegen uit te halen was. Bovendien zou haar bazinnetje gewoon gaan en dan bleef zij alleen achter. Ze gaf haar afstandelijkheid op en klom op de schouder van Órelinde waarna ze in de kap van de mantel viel die ze ondertussen snel had omgedaan.

Órelinde rende buiten eenmaal met sierlijke, maar snelle passen naar de ruines. Daar kon je nog vele dingen ontdekken die niet zichtbaar waren voor anderen en ze was echt klaar voor een avontuur. Aan de rand van het duistere bos stopte ze en keek naar de ruines. Haar ogen vielen op een jongen die bij net door een deel van de ruines naar binnen liep. Ze glimlachte en liep er rustig achteraan. ‘Snow White? Je mag die tijger in je laten ontwaken, maar denk eraan dat je geen mensen pijn doet.’, zei ze zacht en met een warme stem. Ze voelde hoe een siddering achter haar door het lijfje van de kat ging en de kat sprong uit de kap met een ongelooflijke snelheid. Ze zag hoe de kat nog niet in haar verwisseling zat en recht op de jongen afrende. Ze maakte vlug een muur met een flauwe bocht zodat Snow White niet tegen de jongen aan zou rennen. Iets later was de kat verdwenen. Ze begon wat sneller te lopen om de jongen in te halen en ging naast hem lopen. ‘Hallo.’, zei ze hem.

Caleb streek met zijn hand langs de vervallen muur, herinneringen van de oude tijd schoten door zijn hoofd. Dat was altijd de vreemdste kant geweest van zijn gave: zodra hij een bepaald historisch object aanraakte kon hij een deel van de geschiedenis zien. Net alsof de lichten van het verleden het verhaal aan hem vertelde door middel van beelden. De gedachtensprongen naar de oude tijd waren de enige momenten dat Caleb nog kon zien, al was het niet meer dan een hersenschim van voorbije zaken. Plotseling werden zijn overpeinzingen verstoord door een gedempt geluid achter hem. Caleb opende zijn mond en liet wat van zijn adem meevoeren door de ijselijke winterlucht. Wie zou dat nou kunnen zijn? Zijn oren stonden op scherp en luisterden aandachtig. Het geluid van naderende voetstappen werd herkend. Caleb richtte zich weer op tot zijn volledige lengte en wachtte af. Zoete klanken vormden een windvlaag die hem onverwacht bereikte. Er had iemand tegen hem gesproken, waaruit hij kon opmaken dat diezelfde persoon hoogstwaarschijnlijk een meisje was. "Hallo." antwoordde hij en glimlachte vriendelijk uit beleefdheid, al kon hij niet zien of het ook zichtbaar was. Zijn rug stond nog altijd gedeeltelijk naar de nieuweling toe en Caleb leek nog geen aanstalte te maken om zich om te draaien. Zijn gedachtes waren nog te ver weg om redelijk na te kunnen denken op het moment. Het verleden hield hem in zijn greep. "En wat brengt jou hier?" klonk zijn mysterieuze stem uiteindelijk, al was het meer een voorzichtige zucht die liever niet opgemerkt wilde worden en deels toch een uitspraak die een stiekeme nieuwsgierigheid uitte. Een rilling trok door hem heen toen hij uit het niets iets kleins langs zijn been voelde gaan. Caleb opende verbaasd zijn ogen, al had dat voor hem weinig zin. Wat was dat?!

Zodra ze bij hem was, was hij gestopt met lopen en zij bleef dan ook staan. Ergens voelde ze de trillingen van de kat die overal heen en weer rende, maar besteedde er geen aandacht aan. Ze had haar ogen en aandacht gericht op de jongen die voor haar stond en niet de moeite nam zich om te draaien. Even kwam er een geïrriteerde blik over hem heen, maar die zond ze snel weer weg. Ze was gewoon te beleefd opgevoed door haar ouders en ze had al vaak genoeg gemerkt dat heel veel mensen dat niet waren. Dat had ze vaak genoeg gemerkt op de wedstrijden waar de rivaliteit als een soort eer hoog werd gehouden. Daar had zij nooit aan mee gedaan. Ze had zichzelf afgesloten voor haar omgeving totdat het tijd was om te gaan dansen. Ze bekeek de dag van te voren het wedstrijdveld en liep in haar gedachten na waar al haar spullen zouden staan en hoe ze de routine het beste kon dansen. Als ze eenmaal bezig was dan dacht ze ook nergens meer aan. Haar gedachten waren op nul gezet en ze liet haar lichaam dansen op de muziekklanken die ze maanden eerder had uitgekozen. Op dat moment hoorde ze zijn stem en keek naar hem. Ze wilde het gezicht van de jongen waarbij deze stem hoorde wel eens zien en ze liep om hem heen totdat ze voor hem stond. Ze zag de lichtbollen die tussen hen in zweefden en hurkte even neer om ze goed te bekijken. Voor haar waren het normale lichtbollen en ze kon er niets anders in zien omdat ze niet gespecialiseerd was in lichtmagie. Nu wist ze wel direct waar de jongen vandaan kwam. Na die simpele woorden die uit zijn mond kwamen keek ze naar zijn gezicht vanuit haar gehurkte positie. Even speelde er een glimlach om haar mond. ‘Mijn drang voor avontuur en de kans om mijn kat weer eens zichzelf te laten zijn. Wat doe jij hier?’, zei ze kalm en liet haar warme stem er af en toe duidelijk doorheen komen. Doordat ze haar schoenen aan had en niet recht stond, voelde ze de duidelijke trillingen niet. Ze zag in een flits de witte kat voorbij komen en weer verdwijnen. Die kat was er te lang niet uit geweest en ze zag hoe ze genoot van de vrijheid die ze kreeg. Ze richtte haar blik weer op het gezicht van de jongen en zag dat hij zijn ogen open had. Er klopte echter iets niet aan die ogen en ze kwam voorzichtig overeind. Terwijl ze in de helblauwe ogen keek, zag ze alleen een poel van verdriet en ze schudde haar hoofd. Ze klemde haar mond dicht en wilde de woorden die in haar opkwamen niet uitspreken. Ze had er vaak vijanden mee gemaakt. Haar intuïtie. Die liet haar dingen zien of horen die ze nooit had kunnen weten en vaak sprak ze zich uit zonder er controle over te hebben. Dit keer kon ze het tegenhouden, maar het resultaat was dat haar hele lichaam verkrampte en ze leunde even tegen een muur achter haar aan om haar lichaam te laten ontspannen. Haar ogen die zich vanzelf hadden gesloten openden zich weer toen ze de klaagzang van de kat hoorde. Die was voor haar gaan zitten en keek haar bezorgd aan. ‘Nee meisje. Het gaat al weer.’, zei ze zacht tegen haar. ‘Ga maar weer spelen.’ Ze had een geforceerde glimlach op haar gezicht, maar de kat nam het voor zoete koek aan. ‘Mijn naam is Órelinde.’ Haar stem was nog een beetje geforceerd terwijl ze de laatste spanning eruit sloeg door voor hem een reverence te maken. Het ging wat lastiger met een broek aan, maar het lukte haar wel.

Caleb bleef staan en genoot van de woorden die tegen hem gezegd werden. Het was best een tijd terug sinds hij tegen iemand had gesproken. Stilte was iets wat hij op sommige momenten niet kon verdragen. Zoals wanneer er iemand bij hem was, dan wist hij dat die persoon zich ongemakkelijk voelde bij "iemand zoals hij". Sinds Caleb van huis was vertrokken vertoefde hij, onder andere daarom, meestal alleen. Zijn rechterhand riep de lichtbollen terug en nam ze op in zijn lichaam. Die had hij nu niet nodig. Een voorzichtige glimlach, die al veel te lang verborgen was geweest, rustte op zijn vredige gezicht. Caleb voelde de koude wind toenemen, maar het deerde hem niet. Zijn onverdeelde aandacht, eerst sterk gericht op de ruïnes, ging nu naar het meisje uit. Haar stem klonk warm en vriendelijk. Caleb's ogen staarde naar de richting waar de klanken vandaan kwamen zonder ook maar één keer te knipperen. Zijn glimlach verbreedde zich. "Adventure praises the reckless heart and the imaginative soul, so I guess...I'm addicted to it." antwoordde hij kalm op haar vraag. Ze was nu vlakbij en had waarschijnlijk een gedeelte van zijn mysterie ontrafeld. Caleb rook een zoete, frisse geur die van haar af kwam en zijn neus vulde. Even vreesde hij iets en beklemde dezelfde angst zoals hij zo vaak had zijn eenzame hart. Maar zou ze het wel accepteren? Zou ze er wel begrip voor kunnen opbrengen dat hij niet kon zien? Caleb hoefde niet persé begrepen te worden en ging daar ook niet vanuit, maar wel gerespecteerd om wie hij was. Tot zijn schrik bemerkte hij plotseling een verandering aan het gedrag van het meisje door haar stem die van toon veranderde. Tegen wie sprak ze eigenlijk? vroeg hij zich nog af. Dus ze wist of vermoedde het.. Er viel kort een ongemakkelijke stilte. Caleb wilde wel iets zeggen of doen om..ja om wat te doen? Om het gesprek wat soepeler te laten verlopen? Beschaamd sloeg hij zijn ogen neer om haar niet nog meer van streek te maken. Soms, en vooral bij gebeurtenissen zoals deze, vervloekte hij zichzelf en zijn blindheid. Toen hoorde Caleb hoe het meisje, dat blijkbaar Órelinde heette, zich herstelde en zichzelf voorstelde. "Hallo, Órelinde." sprak hij zacht met schorre stem. Hij knikte even als begroeting. "Caleb Solas is de naam." voegde hij er op dezelfde toon aan toe. Zijn hart bonkte in zijn keel en de kou maakte het hem opnieuw moeilijk. Hij slikte even moeizaam. Weer een ontmoeting die hoogstwaarschijnlijk op niets uitliep.. Blijkbaar had de duisternis weer gewonnen.

Ze lachte om zijn woorden. Ze had precies hetzelfde en hoopte dat dat gevoel nooit weg zou gaan. Toch was de schrik erger dan de lach en de beleefdheid die ze altijd had geleerd. Ze had nog niet door dat hij blind was, maar schrok alleen van het verdriet dat ze in zijn ogen zag. Een verdriet dat vastzat en niet weg wilde gaan. Ze schaamde zichzelf voor de stilte die zij had veroorzaakt en sprak zichzelf vanbinnen streng toe. Hij had haar niets aangedaan om zo’n behandeling te verdienen. Ze wilde net haar mond openen toen hij begon te praten en ze keek hem weer aan. Hij had zijn ogen naar beneden gedraaid wat haar vermoeden bevestigde. Haar intuïtie over het verdriet was goed. Hij moest het zelf ook hebben gezien aan haar ogen dat ze iets had gezien en zij had weer super gereageerd. Niet dus. Ze knikte hem toe. ‘Het spijt me, Caleb.’, begon ze zacht. ‘Het spijt me dat ik zo reageerde, maar ik schrok gewoon toen ik het verdriet zag. Ik zag zoveel verdriet in je ogen dat mijn hele systeem over de hoop werd gehaald.’ Ze ging iets door haar knieën om hem weer aan te kunnen kijken. Ze zag nu alleen maar zijn helblauwe ogen en zuchtte gelukkig. ‘Soms hoef je maar een blik te werpen en soms weet je het al voordat je de persoon ooit hebt gezien. Ik zie en weet vaak dingen over personen die ik helemaal niet zou moeten of kunnen weten en gooi dat er vaak meteen uit. Ik wilde alleen niet meteen een vijand maken. Ik wilde..’ Ze stopte toen ze sprak. Wat wilde ze precies? Had ze ooit wel eens iets echt gewild of had ze het gemoeten? Waren de vriendschappen ooit goed afgelopen? Ze wist precies wat ze wilde. Ze wilde iemand die haar niet zou veroordelen om haar gedachten die er soms meteen uit waren en het zou accepteren. ‘Het spijt me, Caleb.’, zei ze met echte diepe spijt die te horen was in haar woorden. Ze ging recht staan en was even verbaasd toen de lichtbollen weg waren. Ze had niets gemerkt wat wel een beetje raar was, maar haar gedachten gingen weer naar Caleb. Ze had echt spijt dat ze hem ongemakkelijk had laten voelen.

-Hoe lang ben je eigenlijk? Órelinde is namelijk 1.80 dus dan weet ik precies hoe het eruit zal zien.

Caleb richtte zijn hoofd weer op en keek verbaasd richting Órelinde. Bood zij nu net haar excuses aan? Maar hij was het toch geweest die haar van streek had gemaakt? Zijn mond opende zich, maar er kwam simpelweg geen geluid uit zijn keel. Zijn hele lichaam leek geblokkeerd te zijn. Hij slikte moeizaam. Haar woorden troffen hem recht in het hart. "Je..je..las verdriet in mijn ogen?" fluisterde hij uiteindelijk zacht meer tegen zichzelf en vol verbazing. Ze had dus echt iets in zijn ogen gezien? Een emotie? Caleb dacht niet dat er ook nog maar iets in zijn ogen viel te lezen behalve kou en uitzichtloosheid. Hoe vaak was het niet gebeurd dat mensen van hem walgden of bang werden door alleen die helblauwe gedaantes. Een voorzichtige glimlach gleed over zijn gezicht terwijl Caleb aarzelend zijn hand uitstak. Het duurde niet lang voordat zijn vingers Órelinde's zachte wang raakte. Het was een genotzame streling aangezien hij zich niet eens meer kon herinneren wanneer de laatste keer was dat hij iemand had aangeraakt. "Spijt?" zijn stem klonk zwak wat zijn emotie toonde. "Nee." Hij schudde bevestigend zijn hoofd en keek richting het wonderbaarlijke meisje zonder haar eigenlijk te zien. "Jij hoeft je voor niets te verontschuldigen." Nooit had hij dit meegemaakt, iemand die zo tegen hem sprak..alsof hij..alsof hij normaal was. Ze leek oprecht medelijden te hebben en daarnaast toch niet te beseffen wat er echt met Caleb aan de hand was. Hij hoefde geen medelijden, maar iemand die betrokken wilde raken met hem dat voelde zowaar..goed. "En ik wou dat ik jou gave had." voegde hij er met warme stem aan toe. Alleen al door zijn aanraking wist Caleb dat Órelinde vast net zo mooi was als haar innerlijk. "Of jou in ieder geval kon zien.." verzuchtte hij zich om eigenlijk zijn "geheim" mee te delen, maar hij meende het oprecht. Caleb was benieuwd hoe ze hier op zou reageren.

~~Caleb is 1.92 m ^.^ ~~

Ze bleef hem aankijken en haar blik zat vol spijt. Waarom gebeurde het nou altijd bij haar? Ze had hier niet om gevraagd, maar het hoorde bij haar. Ze kon er niets tegen doen. Ze zag verbazing bij hem en haar blik verhardde weer iets. Dit gebeurde iedere keer en ze had het over zichzelf afgeroepen. Ze sloeg haar blik neer naar de grond en voelde een verdriet over haar heenkomen. Ze had gewoon haar mond moeten houden dan was er niets aan de hand geweest. Ze keek even op toen hij haar woorden herhaalde. Ze knikte alleen maar voordat ze haar blik al weer neersloeg. Ze had wel een idee hoe hij zou gaan reageren. Hij zou gaan lachen en zeggen dat ze gek was. Hoe vaak was dat al wel niet gebeurd? Ze bereidde zich voor op de lach, maar ze schrok toen ze zijn vingers op haar wang voelde. Geschokt keek ze weer naar hem en ze zag niets van wat ze verwachtte. Ze zag niet de lach die haar vertelde dat ze gestoord was en dat hij niets met haar te maken wilde hebben. Nog steeds deel in shock hoorde ze zijn woorden aan. ‘Maar..’, ze begon en stopte. Ze wist niet wat te zeggen, want ze had nog nooit zoiets meegemaakt. ‘Je wilt mijn gave?’, kwam er vragend uit. Ze schudde haar hoofd voorzichtig. Hij wilde dat echt niet. Als hij kans wilde maken op een normaal leven dan wilde hij niet haar gave hebben. Haar hoofd hield zich stil bij zijn andere woorden. Haar ogen vergroten zich en haar hoofd ging omhoog zodat ze zijn ogen kon bekijken met die van haar. ‘Maar dat kan niet. Ik zie …’, zei ze zacht. Ze wist dat bij blinde mensen de ogen koud en hardvochtig waren en niet in staat waren om zich ergens op te richten. Dat had hij allemaal niet. ‘Ik zie zoveel in jouw ogen.’ Ze zette een stapje dichterbij hem en bracht haar vingers naar zijn ogen. Ondertussen ging ze op haar tenen staan. Voorzichtig gingen haar vingers op onderzoek uit bij de ogen. Ze kon gewoon niet geloven dat hij niets kon zien. Ze keek geconcentreerd in zijn ogen, maar zag toch echt de warmte die hij uitstraalde die haar raakte en schudde nog een keer haar hoofd. Hij kon misschien niet zien, maar hij was niet blind. Niet blind volgens de normale termen van het woord. Hoe langer ze keek in zijn ogen hoe meer ze erin werd getrokken. Ze verdronk bijna letterlijk in die ogen. De kleur hield haar blik gevangen en ze kon haar blik niet meer afwenden.

-Duurde even, maar moest ondertussen ook nog andere dingen doen. Succes.

Caleb trok zijn hand terug en stopte die net als zijn andere terug in zijn jaszak. "Ik ben echt blind." zei hij op kalme toon. Zo. Het hoge woord was eruit. Maar zijn blindheid betekende niet dat Caleb echt anders was, hij had ook gevoel en kon best gekwetst worden. Dat schenen mensen niet snel te zien en was het dus al vaak gebeurd. Zelfs zijn eigen familie leek hem vaak genoeg niet te begrijpen. Daarom was het maar goed geweest dat hij was vertrokken. Voordat Caleb hier terecht was gekomen had hij nog een tijdje doelloos rondgezwerfd, maar dat had hem ook niet veel opgeleverd want met zijn gave kon hij niet veel bereiken en zijn uitvindingstechnieken waren beperkt aangezien hij niet kon zien of hij zijn werk wel goed deed. Sinds hij op de Starshine Academy was aangekomen had hij zich eigenlijk pas weer goed gevoeld, hier waren mensen die allemaal misschien het één of ander hadden meegemaakt en de school gebruikte als een soort toevluchtsoord, net als hij. Of ze waren alleen ver verwijderd van hun familie, wat toch ook een connectie met hem vormde. Toch had hij nog geen contact gezocht, alleen leven beviel hem prima. Op momenten dat het niet anders kon, tijdens een les bijvoorbeeld, was hij nog wel bereid te reageren. Voor de rest zwerfde hij, net als nu, over het terrein. Wachtend tot zijn uiteindelijke lot hem zou treffen. En wie weet had Órelinde daar wel iets mee te maken. Caleb geloofde dat niet alles op toeval berustte en dat veel dingen voorbestemd waren, alleen welke was de vraag. Hij kon dus wel als een spiritueel persoon beschreven worden. Op dat betreft was zijn "handicap" wel ten goede gekomen: het had hem qua karakter veranderd. Nu was Caleb veel rustiger en geduldiger en was geestelijk sterker geworden. Toch wilde af en toe zijn "oude ik" nog wel eens boven komen, met name als hij zijn gelijk wilde bewijzen of trouw aan iets vasthield. Plotseling werden zijn gedachten verstoord door een zachte aanraking die zijn mond een beetje deed openen. De warmte van Órelinde's vingers deed een tinteling door hem heen gaan en een warme glimlach op zijn gezicht verschijnen. Maar haar woorden deden het weer vervagen. "Wat zie je..?" fluisterde hij terwijl de glimlach plaats maakte voor een ongelovige indruk. Caleb kon er niet bij dat zijn ogen iets uitstraalden, ze waren koud en gevoelloos net zoals hij zich op sommige momenten kon voordoen om te voorkomen dat hij gekwetst werd. Hoe kon het toch dat Órelinde zoveel in hem zag? Hij was niets.. Enkel door de duisternis gevangen.. Toch kon hij niet ontkennen dat haar opmerking zijn hart iets sneller liet slaan.

Ze kon het gewoon niet geloven en ze wilde het misschien ook ergens niet. Ze zag dat hij haar niet kon zien, maar daar bleef het voor haar gevoel bij. Ze zag even snel zijn glimlach en glimlachte zelf ook. Op zijn woorden kwam ze nog dichterbij. Ze stond bijna helemaal tegen hem aan om goed in zijn ogen te kunnen kijken. Ze keek in de blauwe ogen die haar groen/bruine ogen deed vergroten om alles wat ze zag in zich op te nemen. Ze zag alles wat ze wilde zien en niet wilde zien, maar moest verder gaan dan dat om echt te kunnen kijken. Ze zette haar gedachten op nul en keek alleen nog maar. Ze liet alles binnenkomen en streelde met haar vingers voorzichtig en zachtjes de huid om zijn ogen. ‘Ik zie jou.’, begon ze zachtjes en haar adem kwam er haast zuchtend uit. Ze zag de warmte die hij had uitgestraald tijdens zijn glimlach, de schok van dat zij echt in hem kon kijken en de spijt en het verdriet waarvan ze als eerste was geschrokken. Verder zag ze iets dat haar concentratie vasthield. Een blokkade voor haar. Ze mocht niet verder dan daar, dat voelde ze. Dat waren zijn echte gevoelens die hij verborgen hield en die zelfs zij niet kon lezen. Hij had een muur opgebouwd om zichzelf te beschermen tegen alles wat er was gebeurd. Hij wilde niet worden gekwetst, niet nog een keer. ‘Ik hoef je gezicht niet te zien om te lezen wat er in je omgaat, Caleb. Je ogen zijn de spiegels van je ziel en ze laten je ziel erg goed zien, maar iemand moet willen kijken. En ik wil kijken.’ Haar stem was zacht en warm, maar voor hem wel hoorbaar. Ze kon zich ook niet afwenden van zijn ogen en wilde kijken. ‘Ik zie hoe lief en aardig je bent, maar ook dat je me niet alles laat zien. Je gelooft niet dat ik je echt kan zien, maar dat doe ik, Caleb. Ik zie jou echt.’, vervolgde ze. Ze moest hem vertellen wat ze zag, want anders wilde hij haar niet geloven. ‘Je richt je blik ook precies in die van mij. Een blinde kan zijn blik niet richten, Caleb. Jij bent niet blind. Je kunt alleen niet zien. Iets blokkeert je zicht.’ Ze liet zijn blik niet los, maar haar handen gleden van zijn ogen naar beneden en bleven op zijn schouders liggen. ‘En als ik in jouw ogen kijk dan voelt het net alsof jij recht in mijn ziel kan kijken en mijn ziel beroert met je zachte aanraking. Jouw verdriet die je voelt doet mij pijn en ik wil het liefste wegnemen, maar ik weet dat ik dat niet zomaar kan doen.’ De evenwicht die ze normaal altijd had, smolt weg en ze had het gevoel dat ze op een boom stond boven een ravijn en ieder moment kon vallen. Ze schrok een beetje van haar gevoel en haar handen hielden zijn schouders goed vast. Ze was al een keer eerder voor haar gevoel zo gevallen en het had een paar weken geduurd voordat ze haar evenwicht weer had gevonden. Ze had toen het nieuws over haar familie gehoord en wat haar rol daarin was en ze was geschokt geweest, maar dit was een val van een hele andere hoogte en ze wist niet of dit ravijn diep genoeg om haar lange val mee te maken.

Caleb's adem versnelde. De zachte, liefdevolle streling van Órelinde zette langzaam de dooi in het ijs rond zijn hart. Zijn ogen kregen voor het eerst sinds de laatste vijf donkere jaren van zijn leven een soort glans over zich. Het was waar: zij zag hem, als enige.. Het waren niet zijn ogen die haar aandacht trokken, maar hij. Haar woorden waren als een klein lichtje in de duisternis die hem mee wilde nemen, mee naar een betere wereld. Een wereld waar hij geaccepteerd zou worden puur om wie hij was. Toch was het moeilijk voor hem om zijn genegenheid jegens Órelinde te tonen, te lang was hij immers alleen gelaten. Zijn armen reikten naar haar, door haar warmte aangetrokken. Zachtjes, heel zachtjes, bang om Órelinde ook maar op één manier te kwetsen, rustten ze rond haar middel. Caleb drukte al net zo voorzichtig zijn lichaam tegen de hare. Het was een korte omhelzing, maar die meer zei dat duizend woorden. Hij bracht zijn gezicht langs die van haar zodat hun wangen elkaar net raakten. "Dank je.." fluisterde hij met een stem die overliep van ontroering. Nog altijd van het kleine, tedere moment genietend trok hij zijn armen en lichaam weer terug. Toen gebeurde er iets wat hij niet kon beschrijven: zijn hand keerde terug naar Órelinde's gezicht en gleed van haar voorhoofd langzaam naar haar kin. Onderweg probeerde Caleb elk detail, elk klein oppervlak van haar te bestuderen in zijn gedachten. Ze was mooi..ze was echt mooi! Een kleine neus, volle lippen. Een plaatje. "En ik, ik zie jou.." fluisterde hij met een nieuwe toon in zijn stem, het klonk niet afstotend of treurig, noch vriendelijk of beleefd. Nee, het klonk.. vol liefde, net zoals zij tegen hem had gesproken. Zijn ogen hadden Caleb niet belet Órelinde te zien, zelfs voordat hij haar aanraakte. Hij wist wie ze was, alleen door haar stem en de warmte die ze uitstraalde. "En de pijn die mij in zijn greep houdt is niet weg te nemen, maar jij..jij.." Caleb slikte. "Jij kan het verzachten." Zijn hand streek langs haar wang. "Jij laat me weer zien, Órelinde.." Zijn woorden deed hem zelf even in verbazing rusten, het was waar..ieder woord. Maar nu pas besefte hij eigenlijk hoe waar het was.

Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze zijn armen om haar middel voelde glijden. Het was een zachte beweging en ze genoot van zijn voorzichtige aanrakingen. Alsof hij te bang was dat hij haar iets aandeed. Toch was het niet zij die het laatste stapje zette, maar hij en haar eigen handen gleden naar achteren. Ze gleden om zijn nek om daar te blijven liggen. Ze knipperde even met haar ogen toen hij zijn hoofd bewoog. Ze was nog steeds betoverd door de ogen en had die van haar de hele tijd losgelaten om te kunnen kijken. Daardoor waren ze een beetje droog geworden en ze moest een paar keer knipperen om ze weer vochtig te maken. Haar lichaam huiverde onder de aanraking van zijn wang tegen die van haar en ze draaide haar hoofd zo dat haar mond bij zijn oor terecht kwam. ‘Ik vertel je alleen wat ik zie. Daar hoef je me niet voor te bedanken.’, zei ze zachtjes en haar stem werd steeds warmer. Haar armen liet ze zakken en kwamen langs haar lichaam te hangen en ze sloot haar ogen. Haar mond viel een klein stukje open toen hij haar gezicht bevoelde en ze liet hem gewoon zijn gang gaan. Ze voelde hoe zijn vingers ieder stukje van haar gezicht bevoelde om haar te ontdekken. Haar hart begon sneller te slaan en ze ademde sneller in en uit. Haar glimlach verbreedde iets toen ze hem hoorde. Ze drukte haar eigen hand tegen die van hem zodra hij die van hem op haar wang had gelegd. De onderkant van haar haren begonnen iets te vlammen wat ze totaal niet door had. Ze lette alleen maar op Caleb en zijn aanraking. Ze opende met haar vingers zijn hand zodat ze haar eigen vingers erdoorheen kon vlechten. Daarna bracht ze zijn hand weer naar haar middel en ging zachtjes naar voren totdat ze tegen hem aan stond en legde haar armen om zijn nek. Haar hoofd legde ze op zijn schouder neer met haar mond naar zijn oor. ‘En ik zal het verzachten.’ Haar stem kon eigenlijk niet warmer worden, maar dat werd het wel. Ze had geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg, maar het lukte wel. Ze was gevallen van de boom, maar iets hield haar nog vast. Iets liet haar niet gaan en met iedere seconde dat ze bij Caleb was, had ze het gevoel dat ze weer een stukje naar boven werd getrokken. Ze dacht aan een uitspraak die haar moeder haar altijd had verteld. Je moest niet kijken met je ogen, maar met je ziel alleen dan kon je echt kijken. Zij had dat gedaan en wist dat hij dat ook deed. ‘The one who can’t see, sees the most.’, fluisterde ze zachtjes. Meer voor haarzelf dan voor hem, maar dat deerde haar niet. Hij zou vast precies begrijpen wat ze bedoelde.

Caleb sloot zijn ogen voor een ogenblik genietend van het moment. Zijn hart had bijna drie slagen overgeslagen toen Órelinde zijn aanraking beantwoorde. Als zijn ogen normaal waren geweest hadden ze nu gestraald. "Ik dank je niet alleen voor je woorden.." fluisterde hij zacht. "ik dank je voor wie je bent." Zijn ogen openden zich weer en keek richting die van haar, gek genoeg leek hij gewoon te voelen dat hij haar voor het eerst goed aankeek. "Je geeft me het gevoel dat..dat.." Hij zuchtte even en zocht kalm naar de juiste woorden waarmee hij zijn gevoel kon duidelijk maken. Op het moment dat Órelinde haar armen om zijn nek sloeg, schoten allerlei ideeën hem te binnen. "Jij geeft me het gevoel dat ik speciaal ben, op een goede manier." Zijn handen rustten nu teder op haar middel. Een gevoel dat hij nooit eerder had gekend verwarmde zijn hart en het binnenste van zijn ziel. Caleb draaide zijn hoofd een stukje opzij zodat zijn kin net Órelinde's hoofd raakte die op zijn schouder lag. Haar prachtige haar kriebelde zijn wang. Hij hoorde haar woorden aan en glimlachte. Het klopte: hij zag meer, hij zag haar, maar niet zoals anderen. Nee, hij zag haar hoe ze was in haar hele doen en laten. Dat maakte haar nog mooier dan ze al was en dat betoverde Caleb. Hij wist wat hij nog meer wilde zeggen en hoe. Zachtjes begon hij een wijsje te neuriën terwijl hij Órelinde dicht tegen zich aan drukte. Zijn mond opende zich een stukje en vormde de woorden van een eeuwenoud Novaans liefdesliedje. "In het licht, of door de nacht, het maakt niet uit waar of ik ben, ik niemand om mee heen herken, jij bent altijd zo dichtbij. De engel van mijn hart.. ben jij." zong Caleb zachtjes. Men had hem eens verteld dat hij best goed kon zingen, maar hij had er zelf nooit veel aandacht aan besteed. Maar nu..nu was alles anders.. dus wilde hij niets liever dan dit gevoelige lied voor Órelinde zingen. Tegelijkertijd besefte hij hoe zwak hij zich nu opstelde, wat als zij er niet zo over dacht? En haar gedrag puur op medelijden was berust? Dan had hij nu een erge fout begaan door zich zo uit te spreken. Toch waagde hij het erop, afgewezen worden was namelijk minder erg als je de persoon's reactie niet kon waarnemen. En hij was haar in ieder geval nu al dankbaar voor haar medeleven en begrip.

Ze schrok niet terug toen ze zijn ogen zag stralen en alles wat er achter zag. Haar gevoel voor hem werd alleen maar sterker door zijn woorden en blik. Ze was gewoon zij en kon ook niemand anders zijn. Ze had er nooit behoefte toe gehad en altijd haar instincten gevolgd. Ze schudde zacht haar hoofd. ‘Dat doe je zelf. Je bent speciaal, maar je was het vergeten. Ik hielp je alleen maar het te herontdekken.’ Haar adem kwam bijna strelend tegen zijn keel aan, zo dicht was ze bij hem. Ze was al een tijdje via haar mond aan het ademhalen om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Haar ademhaling werd door hem in de war gebracht, maar daar was ze zich haast niet bewust van. Het enige waar ze oplette was hoe zijn lichaam tegen die van haar bewoog, hoe ze hem kon voelen en hoe haar hart tekeer ging. Haar hart sloeg over toen hij haar dicht tegen zich aandrukte en ze hem door zijn kleding heen kon voelen. Ze wist dat dat bij haar ook het geval moest zijn, want haar blouse was van een dunne stof en zijn handen waren onder haar mantel gegleden. Haar oren tintelden bij zijn woorden en zijn mysterieuze stem die nu vol warmte was liet het liedje zachtjes in haar hoofd draaien. De zachte trillingen die ze voelde in het liedje bracht haar helemaal op hol, maar ze had nog een paar dingen die ze kon onderscheiden. Ten eerste werd ze helemaal gek van zijn stem, ten tweede was hij iemand die haar echt zag zoals zij hem zag en ten derde wist ze dat ze verliefd was. Ze had gehoord en vaak genoeg gelezen over verliefd zijn, maar het zelf nog nooit meegemaakt. Nu wist ze het meteen. Dit moest wel liefde zijn en als hij meende wat hij zong dan was hij ook verliefd op haar. Ze ging iets achteruit met haar bovenlichaam zodat haar onderlichaam nog dichter tegen hem aan werd gedrukt. Ze keek even naar zijn gezicht die een paar centimeter voor haar was. Ze ging iets verder naar voren totdat haar lippen die van hem bijna raakten en drukte zachtjes en strelend haar lippen tegen die van hem. Haar ogen sloten zich voor enkele seconden totdat ze zich terugtrok. Haar handen liet ze van zijn nek glijden en ze legde zachtjes haar rechterhand tegen zijn wang. Daarna ging ze weer naar voren en drukte haar lippen weer op de zijne. Ze voelde alleen nog maar zijn lippen tegen die van haar gedrukt en legde al haar passie die iedere Raziaanse bezat in haar kus.

Caleb kon er gewoon niet bij dat iemand hem zo kon begrijpen, of liever gezegd wilde begrijpen. Sinds de dag dat hij erachter was gekomen dat hij voor de rest van zijn leven niet meer zou kunnen zien, had hij gedacht dat hij gedoemd was alleen te leven..in zijn eigen eenzaamheid. Maar Órelinde..Órelinde bewees het tegendeel keer op keer; haar zachte, liefdevolle aanrakingen de manier waarom ze genotzaam haar lichaam tegen die van hem aanvleidde. Zij was het licht in zijn duisternis, zij was als de zon: warm en troostelijk. Haar korte ademtochten kietelde zijn nek en de bewegingen die haar borstkas daarbij maakten brachten alle levenslust bij hem terug. Zijn hoofd was zo licht geworden door haar warme huid die de zijne raakte, dat hij het liedje eindigde zonder het echt fatsoenlijk af te ronden. Caleb voelde haar bewegen en vroeg zich hoopvol af wat er ging gebeuren. Het volgende moment waren alle gedachtes, alle vragen verdwenen.. De wereld leek stil te staan op het moment dat Órelinde hem kuste. Zijn hart ging als een gek te keer en zijn adem versnelde zich. Dus ze voelde echt iets voor hem? En ze kon leven met..met iemand zoals hij? Hij hoopte dat Órelinde hem niet zag als een tijdelijk vermaak, dat zou zijn hart breken. Voor het eerst gaf hij het echt voor zichzelf toe: hij hield van haar, hij hield echt van haar! Een kleine teleurstelling bereikte zijn hart toen Órelinde zich weer terugtrok, maar het duurde niet lang voordat ze opnieuw haar zoete lippen tegen de zijne drukte. Caleb streelde met één hand langs haar rug en bracht zo het magische licht dat zijn ziel bevatte over naar haar. Hij was betoverd. Vol passie beantwoorde hij haar vurige kus in zijn eigen versie, een blinde kon namelijk gevoel en aanrakingen beter overbrengen dan een gewoon persoon, net zoals dat andere zintuigen sterker waren bij hem. Engel van mijn hart.. klonk het keer op keer in zijn hoofd.

Ze voelde haar hart even stoppen met kloppen toen hij haar terugkuste. Dit was geen normale kus, dit was een kus van een andere dimensie. Ze legde haar armen weer om zijn nek en haar handen streelden door zijn haar. Onbewust trok ze hem nog dichter tegen haar aan, maar trok zich even terug om adem te halen. Ze glimlachte voorzichtig, maar gaf zichzelf niet de tijd om helemaal op adem te komen. Haar lichaam stond in figuurlijk in vuur en vlam en ze was niet van plan die te laten verdwijnen. Ze legde haar lippen tegen die van hem, maar liet zachtjes haar tong naar buiten komen om zijn lippen mee te onderzoeken. Ze zocht naar die kleine opening die haar zou toelaten en ze vond het op het moment dat zijn hand haar rug streelde. Ze liet haar tong bij hem naar binnen glijden en speelde kalm en voorzichtig met die van hem. Ze was afwachtend en liet hem het spel controleren. Ze was zo op hem geconcentreerd dat ze meteen het verschil merkte wat hij haar liet voelen. Hij liet haar toe en zonder dat ze ogen opende voelde ze hoe hij haar ziel beroerde met die van hem. Ze voelde zijn passie en wist niet dat iemand zoveel passie en gevoel over kon brengen. En dit was alleen een kus. Ze bloosde even bij de gedachte wat er nog meer zou kunnen gebeuren en stopte even met alles wat ze deed. Ze kon de gedachte wegstoppen en trok hem naar zich toe. In plaats van zich nu terug te trekken om door haar mond adem te halen, ademde ze via haar neus. Ze wilde hem niet kwijt. Niet op dit moment. Ze wilde hem bij haar hebben en voelen. Ze wist dat dit meer was dan een normale verliefdheid. Ze hield echt van hem. Ze was blij dat ze een danseres was en haar enkelspieren goed waren ontwikkeld anders was het haar nooit gelukt om zo lang op haar tenen te staan zodat ze zo dicht bij hem kon zijn. Maar ze wilde dicht bij hem zijn.

Caleb zette al zijn zintuigen, die nog wel werkten, volledig in op de kus. Vanaf het moment dat Órelinde's zachte lippen de zijne hadden beroerd, was hij in een droom gestapt. Een droom waaruit hij niet wilde ontwaken. Haar hand streek door zijn haar en liet bij hem een genotzame rilling door zijn lichaam trekken. Caleb was nog nooit verliefd geweest en had de laatste jaren niet meer de kans gehad om het te aanschouwen, maar hij wist zeker dat dit het was. Dit was wat men bedoelde bij "een klik", alleen was dit niet zomaar een klik van gedeelde smart. Het was meer, veel meer, het leek alsof hun magie en zielen versmolten. Met Órelinde aan zijn zijde zou hij de hele wereld aan kunnen, blind of niet. Maar plotseling, heel plotseling, als een geniepige wolk voor een zomerzon, keerde zijn bekende angst terug.. De muur begon zich weer op te stapelen.. Het was niet Órelinde of haar vurige kus die dit veroorzaakte, nee, het was iets anders. Een oude, bekende gedachte van Caleb die na lange tijd weer eens had besloten zijn hoofd binnen te dringen. Deze keer in de gedaante gehuld aangepast aan het moment. Ja, wat als Órelinde en hij wat zouden krijgen? Dan was zijn wereld perfect maar.. Met het angstige gevoel stekend in zijn hart trok Caleb zijn hoofd terug, afgeleidt door de pijn die het veroorzaakte. Al zou hij innig van Órelinde houden en haar alles willen geven wat ze wilde, hij kon het niet en zou het niet kunnen.. Wat als zij bijvoorbeeld in de verre toekomst nog een stel zouden zijn? Wat, aan dit moment gezien, best een mogelijk was. Die kleine momenten, die kleine, tere en toch veelzeggende momenten kon hij niet met haar delen. De kleine dingetjes zoals samen smakelijk lachen om de malle vakantiefoto's of een romantische film kijken.. Maar dat was het ergste nog niet, de grotere dingen deden het hem. De dingen die niet onopgemerkt konden blijven: Caleb zou nooit samen met haar hun kinderen zien opgroeien, mocht het ooit zover komen. Caleb zou nooit degene kunnen zijn die zijn dochter hielp bij het huiswerk.. Caleb zou nooit.. Hij slikte, maar kreeg het ontstane brok in zijn keel niet weg. Het leek allemaal nog zo ver en onbereikbaar, maar het was wel degelijk van belang dat hij daar nu aan dacht, voordat het te laat was.. Voordat Órelinde haar ziel echt aan de zijne bond en hem niet meer kon loslaten. Nu was het nog niet te laat om om te keren voor haar, nu kon ze nog met een goed gevoel bij hem weggaan en hij zou het kunnen begrijpen. En hoezeer Caleb nu al wist hoeveel hij van Órelinde hield, het meeste wat hij haar gunde was geluk en dat zou ze vast nooit volledig vinden bij een "beperkt" iemand zoals hij, hoeveel liefde hij haar ook gaf. Zij verdiende een normaal iemand, een waardige man die in andermans ogen ook wat te betekenen had. Met een goede baan en warme ogen. Die makkelijk op zijn eigen benen kon staan, maar bij haar bleef. Dát was degene die Órelinde's leven compleet moest maken. Niet hij.. En misschien had het romantische, magische moment Órelinde nu zo beïnvloedt dat ze dat niet zag, maar uiteindelijk zou ook zij inzien dat dit het beste voor haar was. "Wacht." sprak hij uiteindelijk met schorre stem, het innige verdriet duidelijk hoorbaar. "Wacht." herhaalde Caleb op dezelfde toon. Verward en weemoedig tegelijk maakte hij zich los van haar en deed een stap achteruit. "Ik kan niet.." Hij zuchtte vermoeid en liet zijn hoofd zakken. Zijn helblauwe ogen die Órelinde hadden ontroert waren gesloten door het automatisme van zijn teneergeslagen emotie. "Dít kan niet.." verbeterde hij zichzelf langzaam en vechtte tegen de tranen die opkwamen. Sinds de jaren dat hij blind was had Caleb nooit gehuild ondanks zijn verdriet, waardoor hij zelf ook niet eerder had geweten dat een blinde wel degelijk kon huilen. Weer zuchtte hij, dit keer nog moeizamer als eerder. De droom..was over..

Ze schrok terug toen hij zijn hoofd iets terugtrok, maar bleef dicht bij hem. Misschien was ze egoïstisch maar ze wilde even die warmte hebben die hij haar gaf. Ze had haar hoofd weer op zijn schouder gelegd en genoot gewoon van hem. Haar oren hoorde zijn zachte woorden wel, maar reageerden er niet op. Ze keek pas toen hij zichzelf van haar wegtrok en liet verward haar armen open gaan om hem ruimte te geven. ‘Wat?’, vroeg ze verward. Ze snapte niet wat er aan de hand was en wilde het voor haar gevoel ook niet begrijpen. Ze keek toe hoe hij daar stond en begreep hem niet. Waarom deed hij dit? Wat was er aan de hand? Ze zette weer een stapje naar voren en legde haar vingers op zijn kin en duwde die langzaam omhoog. Ze zag de gesloten ogen en haar lichaam viel stil. Hij sloot haar buiten op de enige manier waarop ze zeker kon zijn. Ze liet haar hand vallen en zette een stap achteruit. Ondertussen schudde ze met haar hoofd. Dit kon niet. Wat had ze gedaan? Haar ogen waren groot, maar niet zoals eerst. Er was een mengeling in te zien van verbazing, schok en pijn, maar die waren voor hem niet te zien. Ze zette nog een paar stappen naar achteren totdat haar rug de muur raakte die daar al die tijd had gestaan. Tranen sprongen in haar ogen, maar ze liet hen niet gaan. Ze kon zichzelf niet controleren als ze ging huilen. ‘Waarom?’ Haar stem was schor en het verdriet was erin te horen. Ze draaide zich om en legde haar hoofd tegen de muur om te kalmeren. Het duurde een paar minuten voordat ze kalm was, maar zodra dat was gebeurd had ze haar defensie opgetrokken. Een effectief middel om haar gedachten tegen te houden en haar verdriet uit te bannen. Ze had een muur van aarde om haar hart gezet en verstevigde het met extra modder en verse aarde. Ze draaide zich om en stond kaarsrecht. Haar ogen waren op een automatische stand gezet en er was alleen gereserveerdheid en kalmte in te lezen. Ze had niet gedacht dat het zo makkelijk was om om te schakelen, maar was niet van plan het vaak te doen. Ze zag Snow White aan komen lopen. Die kwam weer precies op tijd. De kat keek verbaasd naar haar en miauwde even voordat ze met haar kopje langs haar been ging. ‘Het spijt me Caleb, maar ik moet Snow White te eten geven. Ik moet gaan.’, zei ze en probeerde haar stem beleefd te houden. Ze keek naar de plek waar ze naartoe moest, maar zag dat Caleb nog steeds in het pad stond. Ze zou hem moeten vragen aan de kant te gaan anders moest ze hem aanraken en dat was iets wat ze op dit moment echt niet wilde doen. Ze wilde het liefste muziek opzetten en dansen, maar wist nu al dat ze zou vallen en ze mocht geen blessure oplopen dus moest ze het maar doen met een warme douche van een paar uur waarin ze kon huilen. Was ze dan niets meer geweest dan even iets tussendoor? Hadden haar ogen haar dan zo erg bedrogen dat ze zelfs dat niet had gezien? Had ze wel echt iets gezien of had hij met zijn lichtmagie alleen maar illusies gemaakt zodat zij zou denken dat ze iets had gezien? ‘Zou je aan de kant kunnen gaan dan kan ik erlangs?’ Haar stem was nog kalm, maar brak bij haar laatste woord. ‘Alsjeblieft.’ Ze moest nu echt moeite doen om haar tranen tegen te houden en slikte een paar keer. Ze ging even door haar hurken en nam Snow White in haar armen. Hij zou vast wel voor haar aan de kant gaan, want anders had ze geen andere keuze dan de muur achter haar kapot te maken en daardoor weg te gaan. Ze kon niet langer blijven. Ze kon zichzelf niet langer inhouden.

De tranen die eerst voorzichtig op kwamen zetten, waren gevaarlijk dichtbij gekomen. Een eerste baande zich al een weg naar beneden langs zijn wang. Waarom? Hoorde Caleb Órelinde verschrikt roepen en met een verdriet die zijn hart deed openscheuren. Ja, waarom? Waarom deed hij dit hen beiden aan? Nee, wacht, hij wist waarom! Dat hij zichzelf toch duidelijk gemaakt? Het was beter voor Órelinde. Zij zou nooit gelukkig worden met hem, nooit.. En hij, hij verdiende haar niet, ze was te goed voor hem. Maar als dit toch echt het beste was voor hen beiden, waarom deed het dan zo verschrikkelijk veel pijn? Caleb had het gevoel dat iemand zijn keel dichtkneep en hem ruw door elkaar had geschud. Waarom, waarom, waarom..? gonsde het door zijn hoofd. Verward beet Caleb op zijn lip, zelfs zo hard dat hij begon te bloeden. Hij moest nu prioriteiten stellen: wat was belangrijker? Zijn eigen gevoelens of Órelinde's geluk..? Hoe meer en meer hij tobde, hoe meer hij besefte dat zijn leven niets zou zijn zonder haar.. Een leven zonder Órelinde..dat was iets wat hij zich niet meer kon voorstellen. Bij haar was zijn handicap weg en was hij gewoon Caleb. Maar zonder haar, zonder die lieve, stralende en vooral mooie Órelinde, dan was hij weer alleen..gevangen in de duisternis.. Zou het kunnen? Zou het echt kunnen? vroeg hij zich onzeker af. Zou het kunnen dat Órelinde mét hem gelukkig zou zijn? Nee, dat kon niet.. Nu was hij puur in zijn eigenbelang aan het denken. Maar aan de andere kant..de emotie, het verdriet, de leegte die nu van haar af kwam zei iets anders. Nodigde hem juist om haar lief te hebben, verbood dat hij haar ooit nog zou laten gaan.. Diep in tweestrijd verzonken bleef Caleb als een hoopje ellende staan. Hij zweeg en voelde zich weer sinds een tijd écht blind, niet door het feit dat hij niet nu kon zien, maar dat hij de toekomst niet kon voorzien. Plotseling, net zoals de teruggekeerde angstige gedachte, klonk er een stem in zijn hoofd. Het was de stem van zijn moeder: "Ik leef met de dag, zoon. Wie weet immers wat de toekomst brengt? Geniet van de tijd die je gegeven is en leef met heel je hart. Dan komt alles goed." Een tweede traan en een volgende bevochtigden zijn gezicht. Dat waren de woorden geweest die zijn moeder hem had toevertrouwd vlak voordat hij op zijn avontuurlijke reis was vertrokken. Het had hem net dat laatste zetje gegeven om ermee door te gaan, hem moed gegeven. En het gaf hem ook dit keer net het laatste duwtje in de rug toen Órelinde zelfs dreigde te vertrekken wat niet alleen tijdelijk betekende. "Nee." fluisterde hij als reactie op haar verzoek. "Nee." herhaalde hij nu zekerder. Een warm gevoel verspreidde zich ineens door zijn lichaam. "Ik kan je niet laten gaan..niet zo.." Zich niet bekommerend om zijn ontbrekende zintuig deed Caleb een voorzichtige stap naar voren in de richting waar Órelinde zich ongeveer moest bevinden. "Ik kan je niet.." Daar was weer een traan, maar het kon hem niet schelen. "Órelinde, alsjeblieft, ik..ik.. Het is niet dat ik.." stamelde hij met schokkerige stem. "Órelinde." zuchtte hij. "Ik hou van je.." zijn woorden klonken nog warmer en liefdevoller dan eerst. Emoties volgden elkaar in hoog tempo op. Nu moest hij ook alles opbiechten om haar niet te verliezen, dat wilde hij niet..koste wat het kost.. Zij moeder had gelijk: hij moest genieten van de tijd die hij met haar had! Wie weet op wat geweldigs het kon uitlopen? "Ik vreesde gewoon..dat je..dat je..nooit gelukkig bij mij kan zijn. Ik zal nooit kunnen zien, dat moet je beseffen.. Ik kan je niet alles geven wat een normale.." Hij slikte moeizaam. Dit was zo lastig om toe te geven. "een betere man je wél kan geven.." Weer deed Caleb een stap dichterbij. "Dat is alles..maar..ik zal altijd van je houden, weet dat. Wat je ook beslist. En ik begrijp het als je daarom niet bij me wilt zijn. Maar weet alsjeblieft: niets in deze wereld behalve jij is voor mij het leven waard.." Caleb liet zijn schouders nog altijd hangen, bang dat Órelinde hem zou verlaten. Wat had hij toch gedaan? Hij hield van haar! Hij had wel gek geleken om haar te laten gaan! Al was het met de beste bedoelingen.."Ga alsjeblieft niet, niet zo.."

Ze wilde alleen maar weg en terwijl ze de kat dicht tegen zich aan trok en haar tranen in bedwang probeerde te houden. Waarom ging hij nou niet aan de kant? Snapte hij dan niet dat ze niet wilde dat hij haar zag huilen? Ze legde haar hand al op de muur achter haar en de ruïne begon langzaam aan in te storten. Het maakte aardig wat kabaal, maar dat maakte haar niet uit. Ze keek met glazige ogen op. Wat zei hij nou tegen haar? Hoezo kon hij haar niet laten gaan? Het was heel makkelijk. Hij zette een stapje opzij en ze zou er langs kunnen. Ze zou weg kunnen gaan. Haar adem stokte. Hoe kon ze hem nou geloven? Was het weer een middel om haar erin te luizen door haar te zeggen dat hij van haar hield? ‘Alsjeblieft Caleb. Laat me gaan.’ Haar stem kon ze niet meer onder controle houden en het verdriet was er duidelijk in te horen. Haar hele gevoel was aan duigelen geslagen en ze wist niet waar ze op kon vertrouwen. De stenen achter haar vielen steeds sneller. Ze moest dit voor haarzelf uitzoeken en moest daarvoor alleen zijn. ‘Ik wil dit niet horen, Caleb.’, zei ze zachtjes. Maar hij luisterde niet en ging gewoon verder. Ze kon na zijn woorden niet meer weg en zakte op de grond. De kat liet ze los en ze trok haar benen op. Met haar armen eromheen verborg ze haar gezicht en haar schouder begonnen te schokken. Ze kon alleen nog maar huilen en probeerde dat zo zacht mogelijk te doen. Hoe kwam hij er nou bij dat zij wilde wat een normale man haar kon geven? Ze zag niets aparts in hem, maar dat wilde hij niet zien. Ze had meer in hem gezien dan in een normale man zoals hij dat zei. ‘Je geeft me juist zoveel meer.’ Haar stem was zacht, maar nog net hoorbaar en de snikken van haar tranen waren er door heen te horen. Maar waarom mocht ze niet zelf beslissen of ze hem wilde of niet? Waarom nam hij haar die keuze al af voordat ze er over na kon denken? Ze stond voorzichtig op en liep naar hem toe. Ze legde even haar hand op zijn wang en kuste hem zacht op zijn mond, maar bewoog daarna langs hem heen. ‘Ik moet even alleen zijn. Laat me heel even.’ Haar stem was nog steeds gebroken, maar ze had nog steeds niet haar magie om haar hart losgelaten en wilde hem niet in de buurt hebben als ze dat deed. Ze wilde hem niet laten zien hoe gekwetst ze zich had gevoeld? Dan zou hij haar nooit toelaten als ze zich hier bloot zou geven. Ze snelde weg naar de rand van het duistere bos en hoopte dat die afstand genoeg was zodat hij haar niet kon horen. Daar liet ze zich zakken tegen een boom en liet zich gaan. Haar echte tranen kwamen eruit en ze kon niet stoppen met huilen en haar ademhaling was alleen heel gejaagd te horen. Ze had geen andere manier om het eruit te gooien en wist dat dit nog wel even door zou gaan. Alles waarin ze in had geloofd was weg en ze kon het niet terugroepen. Het had zich begraven in de kuil die ze snel had gegraven en waarvan ze nu niet meer wist waar de plaats was. Ze lette nergens meer op, als Caleb al naar haar toe zou komen of Snow White die ze bij hem had achtergelaten dan zou ze het niet merken.

Caleb hoorde haar gaan, voelde hoe haar warmte langzaam wegebte. Maar zijn gedachten waren alleen bij de kus. Het was kort geweest, vriendschappelijk haast, maar met zoveel onderliggende betekenissen..het bracht een sprankeltje hoop voor de toekomst. Pas toen de kou volledig was wedergekeerd ontwaakte Caleb uit zijn betovering. Waar was ze? Met een beklemd gevoel lichtte hij één voet op en wilde een vertwijfeld stapje vooruit zetten om Órelinde achterna te gaan, maar hij werd tegengehouden door iets..of iemand? Verdwaasd zette Caleb zijn voet terug op dezelfde plek. Een kleine gedaante gleed spoepeltjes langs zijn benen en maakte zacht geluidje. Dat moest vast Órelinde's kat zijn waarmee hij indirect kennis had gemaakt. "Je hebt gelijk: ik moet haar even alleen laten.." Caleb verbaasde zich erover hoe schor en treurig zijn stem klonk, het leek wel alsof Órelinde ook zijn warmte met zich had meegenomen. Hij bukte zich wat voorover en zocht met zijn handen een geschikte rots om zijn lichaam op te laten rusten. Een stuk afgebrokkeld gesteente leek hem voldoende. Langzaam en met behulp van zijn andere zintuigen ging hij erop zitten. Zo zou Caleb hier wachten tot Órelinde terug zou komen. Het besef dat hij haar met zijn afstandelijkheid en zelfgenomen beslissing echt had gekwetst liet hem geen moment met rust en wakkerde steeds opnieuw het verdriet in zijn hart aan. Al wilde hij het niet toegeven, de kat en hij konden beiden merken dat hij huilde en met een verdriet die zo groot was dat het zijn eerdere eenzaamheid zelfs overtrof. Gek..Caleb had nooit ingeschat dat hij het type was voor tranen..maar ach.. noch liefde.. En dat was wat hij voelde: liefde en verdriet. Twee totaal verschillende emoties die toch zo nauw met elkaar verbonden waren. De kat zocht opnieuw zijn aanraking en cirkelde nu rond Caleb's benen. Met een vage glimlach stak Caleb zijn armen uit, pakte het beestje op en zette het op zijn schoot. De kat nestelde zich gelijk comfortabel in zijn armen alsof zij zijn gevoel begreep en het met hem deelde. Caleb had nooit huisdieren gehad vanwege zijn zusje's allergie, maar hij had er altijd één willen hebben. Dan was hij nu waarschijnlijk minder gesloten geweest. Met zijn rechterhand aaide hij de kat. Haar vacht kietelde zijn handpalm. "En Snowie.." begon hij, waarop hij direct een response kreeg door gek genoeg beledigd klinkend gemiauw. Caleb lachte zachtjes. "Neem me niet kwalijk: en Snow White.." formuleerde hij haar naam nu wel goed. Hij wachtte even en kreeg geen verdere reactie dan een zacht spinnend geluid vanaf zijn schoot. "denk je dat je baasje nog bij me terugkomt?" Caleb zuchtte. "Bij óns terugkomt?" De kat spinde verder, maar gaf geen antwoord. "Hmm..tuurlijk komt ze terug.. Bij jou dan. Ik, ik moet nog maar even afwachten.." Een kleine grijns verscheen plotseling rond Caleb's lippen. Moest je hem nou zien zitten: een zielig hoopje ellende dat tegen een kat zat aan te praten! Hij wist wat zijn broer Vaughn ervan zou zeggen: "Zoek toch eens een meisje voor jezelf, broer!" Dat deed Caleb's lach verdwijnen. Ja..die had hij nu gevonden..maar..ze was weg.. Weer streek hij even met twee vingers over Snow White's rug. "Kun jij geen goed woordje voor me doen bij haar?" vroeg hij zacht en kriebelde nog achter haar oor als extra omkoping. Ja, kon dat maar..

Terwijl ze haar hart uitstortte en zich helemaal liet gaan voelde ze zich bijna verraden. Zij had hem gegeven wat ze zelf wilde en hij had het haar afgepakt. Ze had hem alles willen geven en niet alleen vanwege het moment zoals ze daar bij elkaar waren. Nee. Omdat haar hart zei dat ze dat kon doen. Het had haar gezegd dat ze hem kon vertrouwen, ze had gelezen in zijn ogen dat ze hem kon vertrouwen. Nu wist ze het niet zeker meer. Het duurde zeker een half uur voordat haar tranen op waren, maar ze bleef nog zitten. Ze had nog niet de kracht gevonden om naar hem toe te gaan. Ze liep de gebeurtenissen af in haar hoofd. Zodra ze zijn verdriet had gezien was hij geschrokken dus dat was geen misstap geweest. Ze had echt iets gezien in zijn ogen en dus moest alles wat ze daarna had gezien ook wel echt zijn. Misschien was dit wel de blokkade die ze had gezien. Een muur om zich heen om zichzelf en anderen te beschermen tegen zichzelf. Maar hij had niet door dat zij geen bescherming nodig had. Ze had alleen maar hem nodig en dat was goed genoeg. Hij had het haar zelf gezegd dat hij niet goed genoeg voor haar was, maar wat moest ze dan doen? Hem laten gaan en later een man vinden waar ze minder van hield en altijd aan hem zou blijven denken? Zou dat zijn wat hij wilde? Ze lachte even kort en haar binnenste vond eindelijk de kuil waar ze haar gevoel had begraven. Ze begon verwoed te graven en nam het gevoel weer in zich op. Ja, ze hield van hem, maar ze was nog een beetje wantrouwend. Wat nou als ze al een tijdje bij elkaar waren en hij weer met dat smoesje aan kwam zetten? Haar gezicht verstrakte. Dan was het klaar. Dan zou ze zichzelf opsluiten in haar slaapkamer en er de eerste paar dagen niet uitkomen. Ze stond op en fatsoeneerde even haar gezicht. Haar make-up was uitgelopen en het meeste kon ze wel wegvegen, maar haar ogen waren nog een beetje glazig. Rustig liep ze terug naar de plek waar ze de twee had achtergelaten en zag Snow White bij Caleb in de armen liggen. Haar favoriete plekje was bij iemand in de armen en ze moest even zacht lachen om wat ze zag. Zodra de kat haar opmerkte sprong ze uit de armen van Caleb en rende naar haar toe. Ze cirkelde rond haar benen en probeerde haar in de richting van Caleb te duwen. ‘Blijkbaar heb je Snow White overtuigd en dat is nog niemand gelukt.’, zei ze zachtjes en richtte haar blik op zijn gezicht. Ze zette nog een paar stappen naar voren zodat als hij op zou staan ze nog maar een pas van elkaar af waren. Ze wist niet wat ze moest zeggen en hoopte alleen maar dat hij haar in zijn armen zou nemen dan zou alles voor haar goed zijn. Ze wilde nog even niet praten dat zou zodadelijk wel komen. Ze wilde eerst zijn aanraking hebben die haar zou vertellen dat hij meende wat hij had gezegd. Ze stak haar armen iets uit zodat hij haar bedoeling zou snappen. Ze zag niet hoe de kat achter Caleb was gesprongen en hem nu vooruit duwde. Snow White was een romantische ziel dat was wel duidelijk geworden. Daarna ging zij op het rotsblok zitten en keek naar hen. Ze hoopte dat haar bazinnetje nu niet meer zo verdrietig zou zijn.

Caleb kietelde de kat. Twijfels, de eeuwige twijfels waren al waar hij zich nog meer mee bezig hield. Zou Órelinde nog terugkomen? En zo ja..gaf ze hem dan nog een kans..? Caleb wist dat als hij nog een kans van haar zou krijgen, hij die met beide handen aan zou pakken en nooit meer zou loslaten. Nu besefte hij wat hij wilde, en wat hij wilde was..háár. Niet meer en niet minder. Hij wilde haar en de manier waarop ze zijn onuitgesproken gevoel zo goed kon formuleren. Hij wilde haar zachte streling voelen en de wonderlijke kus van eerst.. Dan zou hij niet meer loslaten, niet nog eens. Dan was alle twijfel, alle angst weg. Zolang zij maar bij hem zou blijven was alles goed. Snow White spinde op zijn schoot en bewoog zich iets. Caleb besteedde er verder geen aandacht aan. Pas toen de kat wel erg onrustig begon te spartelen trok hij verbaasd zijn handen terug. Het volgende moment was ineens het warme kacheltje op zijn schoot verdwenen en leek Caleb even alleen in zijn eigen, kleine wereld te zitten. Maar daar was ineens de melodieuze, prachtige stem van Órelinde die automatisch een gelukkige glimlach op zijn gezicht toverde. Haar opmerking deed hem verbaasd opkijken en zachtjes lachen. De kat had dus haar ongeschreven belofte nageleefd. "Dat is mooi, maar Snow White's overtuiging is niet degene die ik zoek.." sprak Caleb zacht en onderdanig. Gespannen wachtte hij tot haar lieve stem nogmaals zou klinken, maar erg gebeurde niets.. Er kwam zelfs iets beters: Caleb voelde hoe Órelinde haar armen had uitgestoken naar hem. Als extra zetje was Snow White ook opeens bij zijn benen opgedoken en duwde ertegen. Caleb stond zwijgend op, maar het was niet een ongemakkelijk zwijgen, het was zwijgen gewoon omdat woorden nu overbodig waren. Caleb's armen reikten ook naar voren en zorgden ervoor dat Órelinde tegen zijn warme borst aan kwam te staan. Hij hield haar stevig vast waarmee hij eigenlijk duidelijk maakte dat deze omhelzing niet alleen tijdelijk was, nee..het betekende dat hij haar nooit meer los zou laten, al waren ze later misschien verder van elkaar verwijderd. Zijn kin rustte op haar hoofd met het kietelende haar, net als eerst, voor dit alles.. Gelijk met deze beweging brak de zon opnieuw door in Caleb's gedachte en liet het oude, vertrouwde licht wederkeren en de droom weer tot leven komen.

Ze reageerde niet op zijn woorden, maar stak alleen haar armen uit. Ze zag heel snel de tranen in zijn ogen voordat hij haar vastpakte om nooit meer los te laten. Ten minste,zo voelde het voor haar. Ze legde zelf haar armen om zijn rug en haar hoofd tegen zijn schouder. Ze voelde hoe zijn warmte naar haar oversprong en dacht aan een paar uur geleden. Toen hadden ze ook ongeveer zo gestaan,maar was er nog niets aan de hand geweest. Ze snapte nog steeds niet echt hoe het bij hem op was gekomen dat hij niet goed genoeg voor haar zou zijn, maar liet het onderwerp nog even rusten. Toch bleef dat zeurderige stemmetje in haar hoofd praten. Het wilde niet ophouden, want haar hart was niet genoeg overtuigd. Ze zuchtte even diep en maakte zich kalm los uit zijn omhelzing. Ze draaide van hem weg en haar ogen zochten een plek waar ze konden gaan zitten. Een paar meter verderop zag ze een stuk steen dat groot genoeg was voor hen beiden en ze pakte Caleb bij de hand. Voorzichtig nam ze hem mee naar de steen en keek ondertussen goed rond of hij niet over iets kon struikelen. Voor ze het wist was ze bij de steen en ze liet zijn hand los om comfortabel op de steen te gaan zitten. Ze zag hoe Caleb naast haar ging zitten en keek naar zijn borst. Ze moest nu even niet naar zijn ogen, want dan wist ze niet zeker wat ze zou gaan doen. Ze legde haar eigen handen in haar schoot en schraapte haar keel. Het stemmetje in haar hoofd hield zich eindelijk stil.’Caleb. Ik moet je een paar dingen zeggen en het enige wat je mag doen is luisteren, oké?’ Ze keek hem even snel aan en ging daarna verder met wat ze hem wilde zeggen. ‘Mijn naam is Órelinde Lùinwë en ik heb twee soorten magie. Magie van Erd en van Razen en ik hou ze allebei altijd in evenwicht. Als dochter van een Raziaanse ben ik opgevoed om naar mijn gevoel te luisteren en mijn passies te uiten, maar als dochter van een man van Erd heb ik geleerd mijn verstand te gebruiken. Op de momenten dat mijn gevoel wegvalt neemt mijn verstand alles over en dan duurt het lang voordat ik mijn gevoel weer terugkrijg. Ik haat het als mijn gevoel helemaal wegvalt.’ Ze zuchtte even en haalde adem voor de rest van wat ze wilde gaan zeggen. 'Ik heb mijn gevoel nu terug, maar er ontbreken een paar stukjes die er opnieuw in moeten worden gezet. Mijn vertrouwen is beschadigd en mijn gevoel heb ik met moeite weer aan elkaar kunnen lijmen.', sprak ze kalm uit. Dit was een deel van haar verstand dat zo sprak, want nu nam haar gevoel het over. 'Je ... Je kwetste me, Caleb. Wie geeft jou het recht om voor mij te beslissen? Ik kan zelf wel merken wie er goed voor me is en voor wie ik bescherming nodig heb. Had je echt gewild dat ik je los zou laten en je zou vergeten en iemand anders zou hebben gevonden? Ik zal je vertellen wat er dan was gebeurd. Ik zou de komende twee weken mezelf op mijn kamer hebben opgesloten en hebben gehuild totdat ik mezelf vaak genoeg had gezegd dat je het niet waard was en ik er misschien in zou geloven. Na deze school zou ik verder zijn gegaan met dansen en proberen je te vergeten wat niet zal lukken. Dan zou ik een andere danser ontmoeten die me een beetje zou kunnen afleiden en zou denken dat ik van hem hou. Ik zou ook wel van hem houden, maar op een vriendschappelijke manier. Als hij me kust dan denk ik aan hoe hij nooit aan jou zal kunnen tippen en als ik bij hem in bed lig probeer ik jou voor mijn geest te halen. Wanneer we getrouwd zijn en kinderen willen probeer ik te genieten van zijn aanrakingen, maar hoop ik alleen maar dat het snel over zou zijn zodat ik me kan gaan douchen om me weer schoon te voelen.' Ze stopte weer even om voldoende adem binnen te krijgen. Ze was door die lange zinnen een beetje haar adem kwijt. Ondertussen had ze als ze het vermoeden had dat hij toch wat wilde gaan zeggen haar vinger tegen zijn lippen gelegd. 'Als je dat wilt dan moet je het maar zeggen, maar anders doe je me dit nooit meer aan. Dan laat je me zelf beslissen of ik wel of niet van je jou en hoef je me niet duidelijk te maken dat het om mijn geluk gaat, want daar gaat het duidelijk niet om. Jij bent te bang dat je wordt gekwetst, maar begrijp nou dat ik je nooit zou willen kwetsen.' Ze draaide zich om en ging op zijn schoot zitten met zijn benen tussen die van haar geklemd. 'Ik twijfel Caleb. Ik weet niet meer zeker of ik je wel of niet kan vertrouwen. Je zei net dat het niet Snow White was die je wilde overtuigen dus nu is je kans.' Ze kwam naar voren en liet haar lippen een paar millimeter voor die van hem hangen. Ze sloot haar ogen en fluisterde. 'Overtuig me.' Haar handen lagen op zijn bovenbenen te rusten. Afwachtend op wat Caleb zou gaan doen.

Caleb zuchtte opgelucht toen Órelinde zijn omhelzing beantwoordde, maar keek wat vertwijfeld haar richting op toen ze zich plotseling weer terugtrok. Wat ongemakkelijk bleef hij staan. Wat moest hij doen? Caleb voelde hij Órelinde zijn hand vastpakte en liet zich meevoeren. Gespannen liet hij zich maar op de steen zakken aangezien hij niet precies wist wat er zou gaan gebeuren, een gevoel waar hij maar moeilijk mee om kon gaan. Net toen hij zijn mond al opende om wat te zeggen, was Órelinde hem voor. Ze wilde dat hij zweeg, dus zweeg hij. Bijna ademloos hoorde hij haar volgende woorden aan. Ze kwamen bij hem aan als scherpe messteken. Blijkbaar was het nog erger geweest wat hij had gedaan, dan hij had gedacht. Ondanks zijn onuitgesproken belofte wilde hij er daarom op ingaan, haar laten weten waarom hij zo gehandeld had. Maar elke keer als hij aanstalten maakte om te beginnen met spreken, legde ze rustig één vinger op zijn lippen waarna hij weer terugdeinsde. Zijn oren luisterden aandachtig naar elk woord dat Órelinde's zachte lippen passeerden. De gedachte alleen al aan haar met een andere man deed een ongelofelijke woede, verdriet en jaloezie bij hem opwekken wat hij nooit eerder had gehad. En aan het eind van haar verklaring voelde Caleb zich nog rotter dan eerst. Ze vertrouwde hem niet.. Dat deed pijn. Maar Caleb was wel degelijk te vertrouwen, het waren zijn angsten en vreselijke ervaringen die niet te vertrouwen waren. Ondanks dat Órelinde op een erg pijnlijke manier haar zegje had gedaan, wist hij dat het juist dit was waardoor hij echt bij haar zou blijven. Zij nam die angsten en ervaringen weg, zij zou hem nooit kwetsen! Zij was juist het net dat hem behoedde voor een diepe val, de rots in de branding..het licht in de duisternis... Met een schok realiseerde Caleb zich ineens wat er ondertussen in zijn omgeving was gebeurd: Órelinde was op zijn schoot gekropen. Zijn hart ging plotseling weer als een gek tekeer en een lichte blos verscheen op zijn wangen. Haar overtuigen? Maar hoe.. Wat kon hij doen om haar in te laten zien dat de muur en de angst weg waren? Wacht, hij wist wat hij moest doen! Nu was het zijn beurt om het één en ander uit te leggen. Maar eerst.. Voorzichtig boog Caleb zich wat voorover waardoor hij direct Órelinde's lippen vond met de zijne. Zacht en teder kuste hij haar en net lang genoeg zodat hij zich nog in kon houden. "Dan is het misschien ook tijd dat ik jou wat vertel.." zei hij met zwoele stem en vol emotie. Zijn ogen glommen nog een beetje van eerder, maar zijn stem klonk gelukkiger en zeker.