Ze had haar ogen gesloten en daardoor niet de blos gezien die op zijn gezicht was verschenen. Had ze die wel gezien dan had ze waarschijnlijk zelf ook moeten blozen en moeten glimlachen. Ze wachtte kalm af wat hij zou gaan doen. Ze was even vergeten dat hij zo dicht bij haar was toen ze onverwacht zijn lippen op die van haar voelde. Ze liet hem beslissen wat hij haar precies duidelijk wilde maken en bleef rustig zitten, maar genoot ondertussen wel van de zoen. Ze dacht dat de kus eeuwig door zou gaan, maar hij trok zich terug en ze opende haar ogen. Ze keek in zijn ogen en zag ze nog steeds een beetje glimmen en wist niet precies waar het van kwam. Van wat ze net allemaal had gezegd of van wat er eerder was gebeurd. Ze kreeg een beetje kippenvel toen ze zijn stem hoorde, maar er kwam verbazing in haar op. Ze had dit niet verwacht, maar was wel nieuwsgierig. Ze legde even haar hand tegen zijn wang en kuste hem snel. Ze kon het niet weerstaan. ‘Sorry.’, prevelden haar lippen toen ze haar lippen weer weg haalden. ‘Moet ik van je schoot gaan of mag ik blijven zitten?’ Haar stem was onschuldig, maar er was wel een ondertoon in te horen. Een beetje flirterig en zwoel en het lag aan Caleb zelf of hij het op zou merken. Ze wilde het liefst blijven zitten, maar als hij wilde dat ze weg zou gaan dan zou ze weer terug draaien en naast hem gaan zitten. Ze keek hem aan en wachtte op wat hij ging zeggen.

-Sorrryyyyy!!!! Dit was alles wat ik er nu van kon maken. Vertel jij je verhaal maar.

Caleb hoorde hoe Órelinde zich verontschuldigen voor haar zoen. Als ze zich al over één ding niet hoefde te verontschuldigen.. Hij glimlachte. "Ik vind het wel prettig zo." antwoordde hij op haar vraag op dezelfde zwoele toon. "Dan kan ik je tenminste "zien"." Dus nu moest het gebeuren.. Langzaam vervaagde de glimlach van zijn gezicht. Caleb boog zijn hoofd, niet dat hij anders Órelinde wel aan kon kijken, maar het ging automatisch. Hij slikte. Ja, nu moest hij het zeggen.. Zijn grootste geheim aan haar toevertrouwen. Als hij haar wilde overtuigen dat zijn gevoel oprecht was en hij ook volledig te vertrouwen was, moest hij dit doen. Het moest.. "Ik.." begon hij zacht. Maar hoe wilde hij het verwoorden? Alle pijn, het geschreeuw..de ontzettende angst en eenzaamheid? Deze ervaring zou Órelinde zich waarschijnlijk nooit voor mogelijk hebben kunnen houden, zelfs al kende ze hem nog zo goed. Het moet, het moet, het moet! Bleef hij maar denken. "Dat verdriet.." sprak Caleb verder. "het verdriet was jij hebt gezien is niet alleen vanwege mijn blindheid, het is ook iets anders..iets groters.." Zo, de eerste woorden waren eruit. Nu het moeilijkste gedeelte nog. Caleb zuchtte en legde één hand op Órelinde's schouder alsof hij geestelijke steun zocht bij haar. "Toen ik van huis ben vertrokken of eigenlijk ben weggelopen heb ik eerst rondgereisd voordat ik hier terechtkwam." Oké, het ging de goede kant op.. De oude emoties waren nog niet geheel teruggekeerd.. "Ik reisde langs verschillende streken en op diverse planeten, het ging goed en ik genoot er best van, totdat ik..ik.." Waarom waren Órelinde's bijna helderziende krachten niet volledig? Dan hoefde hij niets meer te vertellen, dan zou ze het gewoon weten..klaar. Nu was het nog niet klaar, nee..het ergste gedeelte moest nog komen. "Op een dag kwam er een bende, de Taymaran, of eigenlijk was het niet echt een bende, meer een groep rijken, of.." Caleb zuchtte. Te lang had hij de gebeurtenissen van toen proberen te verbannen uit zijn hoofd waardoor hij ze niet meer goed kon herinneren. Het was allemaal wazig.. "Ik weet het niet meer precies, maar ze namen me mee en sloten me op. Het was..duister daar, ik kon dan niet zien, het voelde duister. Het was een plek van het kwaad." Caleb legde zijn vrije hand bij zijn nek en wreef erover, zich de martelingen herinnerend. "Ze hadden me nodig voor hun "spelletjes". Een soort gladiatorenspelen van de oudheid waren het, alleen dan aangepast aan deze tijd. En ze wilde mij gebruiken als..als een slachtoffer. Een achterlijke blinde die enkel voor spectakel zorgde via zijn bloed." Hij schudde zijn hoofd en wreef over zijn slapen. Zijn hart klopte razendsnel, maar hij voelde zich weer koud worden van binnen. De zweepslagen klonken in zijn oren en het geschreeuw, het geschreeuw en gejuich om hem heen.. "Maar ik verraste ze. Mijn eerste gevecht overleefde ik. Blijkbaar hadden ze niet op mijn magie gerekend die mij beschermde en en.." Caleb besloot niet al teveel details te vertellen over het bloeddorstige gevecht, hij wilde Órelinde niet van streek maken. "Dus bleef ik leven. Voor de volgende wedstrijd weigerde ik, ik..had al een man vermoord.." De tranen van afschuw blonken nu weer in zijn ogen. Hij was een moordenaar.. "Ik had iemand vermoord.. en nu wilde ze dat ik het weer ging doen, maar ik kon het niet.. ik kon het echt niet..dus martelde ze, mishandelde me tot ik niet meer kon staan waarna ze me voor dood achterlieten en gedeeltelijk lieten herstellen." Het werd Caleb allemaal even teveel en de tranen gleden nu geleidelijk aan over zijn bleke wangen. Hij moest even pauze nemen om verder te vertellen. De gruwel, het geschreeuw..het gejuich..het kwam allemaal terug en zo beangstigend dichtbij.. Zelfs Órelinde's warmte kon de verschrikking niet geheel wegnemen, maar het was goed wat hij deed en hij zou zijn verhaal vertellen. Maar die angst..de angst maakte het hem moeilijk.

Ze glimlachte even en bleef rustig zitten. ‘Gelukkig.’ Zo kon ze hem precies in de ogen kijken en hem haar kracht geven die hij nodig had om zijn verhaal te vertellen. Ze legde haar handen weer terug op zijn bovenbenen en voelde hoe haar glimlach wegtrok zodra die van hem verdween. Ze kromp iets in toen hij zijn hoofd boog zodat ze hem aan kon blijven kijken en slikte. Het was blijkbaar heel erg geweest, want hij kon niet uit zijn woorden komen. Ze luisterde stilzwijgend naar wat hij haar ging vertellen en nam ieder woord zorgvuldig in zich op. Ze voelde hoe de warmte door zijn hand schoot naar haar toe en bracht haar eigen hand naar boven om die op die van hem te leggen. Ze vlocht haar vingers door die van hem en streelde zacht zijn hand. Ze had een geruststellende blik in haar ogen die ze op die van hem richtte. Hij was wat? Meegenomen door een bende? Haar hand die nog op zijn bovenbeen rustte verstrakte en vormde een vuist en trilde vervaarlijk en haar lichaam verstrakte bij het horen wat ze hem aan hadden gedaan. Hoe durfden ze hem dat aan te doen? Vanbinnen begon ze te koken, maar hield zich nog kalm aan haar uiterlijk. Toch kon ze niet meer ontspannen. Ze snoof even. Ze had gelezen over die praktijken waar hij het over had gehad, maar dat was in haar geschiedenisboeken geweest en ze kon zich niet voorstellen dat dat nog steeds gebeurde. Wisten ze niet hoe barbaars dat was? Hoeveel onschuldige mensen zouden daarbij niet zijn vermoord? Hoeveel zouden het überhaupt hebben overleefd? Als ze het al overleven werden ze vaak daarna alsnog vermoord. En waarom gingen ze er van uit dat hij een slachtoffer was? Meteen schoot de gedachte weer door haar hoofd. Ja, hij was blind en dan meteen als slachtoffer gezien. Een leuke fout en maakte duidelijk hoe dom de mensen waren geweest. Je mocht nooit verwachten dat iemand iets niet kan omdat hij er anders uitziet of verwachtten dat een bepaald mens iets anders nooit zou doen. Vaak kwam je dan verkeerd uit. Ze snoof even zacht, wilde Caleb niet uit zijn verhaal halen. Toch schrok ze even bij zijn bekentenis. Ze had misschien een andere uitkomst verwacht, maar wist ergens dat dat wel heel raar had moeten zijn. Een moordenaar. Maar was dat zo erg? Eigenlijk niet. Het betekende alleen dat hij wilde leven en zichzelf niet verlaagde om te sterven in zo’n hol. Bovendien en misschien wel belangrijker was dat hij wist dat hij zichzelf kon verdedigen in een gevecht. Als hij dat zelf wel besefte. Ze zag zijn tranen en bracht haar andere hand naar boven en ontspande. Ze moest hem hier doorheen helpen. Ze veegde strelend en voorzichtig zijn tranen weg en keek medelevend naar hem. Maar kon hij hier wel doorheen komen? Haar ogen schoten naar die van hem en keek hem aan. Op dit moment zag ze alleen zijn tranen en het verdriet en niets wat op hoop duidde. Misschien een voorbarige conclusie, maar ze richtte zich weer op zijn tranen in plaats van zijn ogen. Haar hand met daarin zijn hand bracht ze naar haar rug en liet zijn hand daar achter. Ze schoof iets naar voren en zat nu helemaal tegen hem aan. Met alleen haar bovenlichaam iets naar achteren geheld legde ze haar hand strelend onder zijn kin en haalde zijn gezicht omhoog. Ze wist niet of ze iets mocht zeggen dus hield ze haar mond maar. Toch was ze niet afstandelijk. Ze streelde zacht zijn gezicht om hem duidelijk te maken dat ze hier bij hem was en dat hij haar alles kon vertellen wat hij wilde. Ze gaf hem de liefde die ze in zich had. Ze keek hem vol liefde aan en wist dat hij dat wel zou moeten kunnen zien. Hij zag haar, misschien anders dan anderen, maar hij deed het wel. Uiteindelijk rustten haar handen om zijn hals wachtend op wat hij haar verder nog zou gaan vertellen.

Caleb haalde moeizaam adem, net alsof iets hem belette lucht te happen. Zijn hart ging als een razende tekeer. Maar ineens was daar weer Órelinde's zachte aanraking. Het warme gevoel gleed geleidelijk aan door zijn lichaam en kalmeerde hem. Na nog een keer diep ingeademd te hebben ging Caleb verder met zijn verhaal. "Het was op de dag van mijn negende gevecht dat mijn redding arriveerde. Ik stapte net het zanderige veld op toen er plotseling een oorverdovende knal klonk die boven het gejuich uitsteeg. De Rangers, een soort politie, hadden het gerucht van de gevechten gehoord." Caleb pakte één van Órelinde's handen vast en kuste het liefdevol om aan te geven dat haar aanraking hielp. "Aangezien het niet de eerste keer was dat er zo'n kampioenschap, of Bloodfight, werd georganiseerd waren ze er direct op afgegaan." De littekens van alle zweepslagen en andere martelingen brandden nu alsof hij alles net weer had ondergaan. Dat deed zijn gezicht even verstrakken wat de pijn toonde. "Dus..zo stond ik uiteindelijk..weer buiten.." Hieruit kon Órelinde makkelijk concluderen, omdat het op de dag van Caleb's negende gevecht was gebeurd, wat hij had moeten doen in de tussentijd. "Het..je..je kan je bijna niet voorstellen hoe vreselijk het daar was geweest, ik heb daar bij de Taymaran ongeveer anderhalve maand vastgezeten, met als enige moment van rust vastgebonden in een stenen, gesloten cel." Caleb richtte zijn hoofd weer op en keek, waarschijnlijk, naar Órelinde. "Het drinken en eten bestond uit water en iets..waarvan ik nog steeds niet precies weet wat het was.. En de nacht was gevuld vol geschreeuw en jammerlijke kreten om me heen, ik wist niet waar ze waren, de andere slaven, maar ze waren er." Een rilling trok langs zijn lichaam en zijn vingers waren ijzig koud. "Er gaat nu geen nacht meer voorbij dat ik hun geschreeuw niet hoor in mijn hoofd, hun angst voel, hun.." Abrupt stopte hij toen hij merkte dat hierdoor de angsten weer te dichtbij kwamen. "Sinds die tijd heb ik me nergens meer echt veilig gevoeld, tot nu.." Caleb streek met zijn koud geworden hand langs Órelinde's wang. Het was waar: nu was hij veilig. Nu kon hij de hele wereld weer aan. "Maar..ik blijf altijd getekend en niet alleen door de littekens, er zal altijd een restje van de gruwel bij me blijven, dat kan niet anders. Dáárom is die muur, dáárom wilde ik voor jou beslissen." Hij slikte moeizaam en beet op zijn lip. "Ik weet hoe het voelt om ergens bijna kapot aan te gaan, het gevoel te hebben dat je de volgende dag misschien niet haalt. En ik wilde je enkel beschermen tegen dat gevoel, gewoon omdat zíj, de Taymaran, mij beschouwde als niets..Enkel een slaaf of handelswaar.." Het voelde aanlokkelijk om zijn hoofd weer te buigen en weg te kijken, maar Caleb deed het niet. Hij wilde dat Órelinde het zou begrijpen door zijn emotie en verhaal, of in ieder geval het probeerde te begrijpen. "Ik was niets in hun ogen en op het laatst..ook in die van mezelf.." Caleb's hand gleed geleidelijk aan naar beneden en bleef op Órelinde's schouder rusten. "Maar jij, jij geeft me het gevoel weer terug. Het gevoel van eigenwaarde en..ik hou zo van je."zijn stem klonk schor maar had toch iets warms. "En als je me nog accepteert, zal ik altijd van je houden en bij je blijven. Nooit meer zal ik me dan laten overmeesteren door die angst, omdat ik weet..omdat ik weet.." Hij zuchtte en begon opnieuw. "Omdat ik weet dat ik iets heb om voor te vechten, om voor te leven..en dat..ben jij.." Caleb boog zich iets voorover zodat zijn lippen die van Órelinde net niet raakte. "Alles was echt, alles.." na deze woorden kuste hij haar vurig, bijna nog gepassioneerder dan hiervoor. Het was goed zo, dit wás goed. Caleb zou nooit overal zeker van kunnen zijn, maar één ding wist hij wel: Órelinde en hij hoorden bij elkaar.

Ze merkte hoe moeilijk hij het had en troostte hem zoveel ze kon, maar hij moest zijn verhaal vertellen. Niet alleen voor haar, maar ook voor zichzelf. Anders kwam hij er niet overheen en moest hij het altijd met zich meedragen en dat werd steeds erger. Inwendig schrok ze weer even toen hij impliciet zei dat hij in totaal acht andere mensen had vermoord, maar ze wist dat hij geen keuze had gehad. Ze lachte even warm om zijn gebaar en ging door met hem zachtjes te strelen. Ze kon zich uitstekend concentreren op de twee dingen. Met haar vingers zachtjes strelend bij zijn gezicht en haar oren en ogen die ieder woord van hem zagen en hoorden. Haar ogen sloten zich en ze schudde haar hoofd even. Haar glimlach was verdwenen en ze was woedend. Hoe kon iemand dat anderen aandoen? Maar vooral hoe konden ze dat Caleb aandoen? Ze zag daarom niet dat hij zijn hoofd naar haar richtte, maar hoorde alles nog wel. Ze rilde even en kon zich de geluiden voorstellen. Niet zoals hij dat zou hebben, maar ze had wel een gevoel van hoe erg het moest zijn geweest voor hem. Ze kon haar woede nog steeds niet aan de kant zetten, maar probeerde het toen zijn hand langs haar wang streek. Ze moest huiveren van zijn aanraking, maar drukte juist haar hoofd nog meer in de richting van zijn hand. Ze kon nu eindelijk begrijpen waarvoor hij haar had willen beschermen en vond dat ze misschien een beetje te hard was geweest voor hem, maar wist dat ze het toch wel had gezegd. Dat zat in haar bloed. Ze vertelde iedereen waar het op stond. Ze voelde hoe zijn vingers haar hals streelde totdat ze tot rust kwamen op haar schouder. Ze keek hem aan en voelde hoe haar hart sneller begon te slaan bij zijn woorden en voelde hoe er een blos op haar gezicht kwam. Ze hield van hem en vertrouwde hem ook. Hij had haar zijn geschiedenis verteld en dat was de enige manier geweest waarop ze zeker wist dat ze hem kon vertrouwen en dat hij van haar hield. Ze voelde hoe de puzzelstukjes weer in elkaar pasten. ‘Omdat?’, vroeg ze zachtjes. Ze kon het niet laten. Ze moest het weten. Haar handen kwamen tot rust op zijn schouders en ze zag en voelde hem dichterbij komen. Ze sloot automatisch haar ogen en voelde haar hart een paar slagen over slaan zodra zijn lippen die van haar raakten. Ze moest moeite doen om er met haar gedachten bij te blijven zo verleidelijk was de kus. Het duurde maar een paar seconden, maar daarna moest ze toegeven. Ze kon hem niet langer weerstaan en liet haar gedachtes varen. Ze legde haar armen om zijn nek en legde haar hele lichaam tegen hem aan om hem overal te voelen. Ondanks de deuk die hij had veroorzaakt hield ze nog evenveel van hem en dat gevoel zou nooit weggaan. Na de kus die voor haar gevoel uren duurde trok ze zich iets terug om een paar woorden te zeggen. ‘Ik hou ook zielsveel van jou.’, fluisterde ze zachtjes in zijn oor en kuste hem zachtjes onder zijn oor. Ze kon echter zijn lippen niet vergeten en bracht haar lippen weer naar die van hem en zette haar kus in. Ze wilde hier nooit meer mee stoppen en ze begon dan ook adem te halen via haar neus zodat ze haar lippen niet van die van hem af hoefde te halen. Ze zou hem nooit laten gaan. Ze zou zijn angsten nooit tussen hen in laten komen zolang ze van hem hield. Niemand zou haar wijs kunnen maken dat het beter zou zijn als zij van iemand anders hield, want er was voor haar niemand anders. Niemand van wie ze zo hield als van Caleb.

Caleb trok zich terug toen Órelinde hetzelfde deed. Gelukkig, ze accepteerde hem dus nog. Zijn hoofd was even leeg geweest, enkel het heerlijke gevoel van de kus was overgebleven. Door haar liefdesverklaring maakte zijn hart een sprongetje waarna het weer als een gek begon te kloppen. Laat staan wat er met hem gebeurde toen er na de tedere kus bij zijn oor een andere volgde op zijn mond. De hormonen gierden door zijn lijf. Caleb boog zich voorover en sloeg zijn armen om Órelinde's middel. Zijn handen gleden soepel over haar rug en probeerde ieder detail aan zijn hersenen door te geven terwijl zijn tong die van haar zocht en er een spelletje mee speelde. Maar dit was meer dan lust, niet dat dit hem niet bevredigde, het voelde ook alsof hij zo zijn liefde pas echt aan haar kon uiten. Hun lippen werden voor een moment gescheiden toen hij zachtjes en vol kleine hoogtepunten met zijn mond langs Órelinde's hals streek en haar daar kustte. Als men zich afvroeg wat passie inhield, dan was dit het perfecte voorbeeld. Órelinde's heerlijke geur vulde zijn neus en deed Caleb even licht worden in zijn hoofd. Als jongen zijnde moest hij zich op dit soort momenten best inhouden. Ze voelde ook zo warm en vreselijk heerlijk aan, daarbij leek ze precies te weten hoe ze zijn hoofd op hol kon brengen. Caleb had nauwelijks tijd om adem te halen door zijn neus, zo erg was hij in hun liefdesspel verzonken. Daardoor had hij ook niet in de gaten hoe zijn Lightkrachten zijn emoties toonde door sierlijke, magische lichtfiguren te creëren die om hen beiden heen zweefden. Zijn hoofd richtte zich weer op waardoor hij een nieuwe kus inzette, hij kon gewoon niet meer stoppen. Nooit eerder had hij dit meegemaakt..en het voelde geweldig!

Ze kon nergens anders meer aan denken dan aan hem en probeerde zich nog dichter tegen Caleb aan te drukken toen hij zijn armen om haar middel legde en met zijn vingers ieder gedeelte van haar rug afging. Ze zat half achterover gebogen omdat ze nog steeds op zijn schoot zat en hij naar voren boog, maar merkte alleen maar dat ze het nog fijner vond. Ze werd helemaal door hem omgeven en voelde haar lichaam tintelen op punten waar ze dat nog nooit had gevoeld. Zijn tong gleed naar binnen en vond al snel die van haar en ze speelde het spelletje mee. Ze wilde net een bepaalde beweging maken toen hij zichzelf terugtrok en ze opende haar ogen terwijl hij doorging met zijn mond. Ze leunde nog verder naar achteren zodat zijn mond verder naar beneden kon gaan dan het al deed. Ze lachte even warm om de figuren die ze zag, gecreëerd door zijn magie. Ze zagen er wonderschoon uit, maar het leek er niet op dat Caleb die bewust had gemaakt. Ze wilde haar hoofd draaien om de rest ook te kunnen zien, maar het gezicht van Caleb kwam weer tevoorschijn en zette een nieuwe kus in waardoor ze zelfs niet wilde kijken wat voor figuren hij precies had gemaakt. Ze kuste hem zonder er bij na te denken en na verloop trok ze zich terug om even goed op adem te komen. Ze leunde iets verder naar voren zodat ze wat rechter kwamen te zitten en legde haar wang tegen die van hem. Ze snoof zonder na te denken zijn geur op en kreeg kippenvel over haar gehele lichaam. Toch vond ze dit wel heel erg snel gaan. Ze hield heel veel van hem, maar ze durfde niet verder te gaan. Misschien was ze toch ergens nog wel een beetje preuts en was ze een beetje bang. Ja, dat moest het zijn. Ze wilde dat het goed zou zijn en perfect. Misschien een onmogelijke droom, maar wel haar droom. Ze probeerde niet af te dwalen met haar gedachten, maar dat deed ze wel. Ze zag een donkere ruimte voor zich die enkel verlicht werd door sommige kaarsen en in het midden stonden zij samen. Hij nam haar voorzichtig mee naar het bed, alles kalm aan. Ze kwam met een schok terug. Wat dacht ze nou net? Ze bloosde en probeerde de gedachten weg te zetten. Ze duwde Caleb zachtjes naar achteren totdat hij met zijn rug op de steen lag en ze legde haar eigen hoofd op zijn borstkas en hoorde zijn hartslag en voelde zijn ademhaling die allebei een beetje versneld waren. Ze draaide haar hoofd iets zodat ze hem aan kon kijken. Ze vroeg zich af wat hij nu zou denken en voor ze het wist waren de woorden haar mond uitgerold? ‘Waar denk je aan?’, vroeg ze zachtjes. Ze was benieuwd.

Caleb genoot van het spel en zette al zijn overgebleven zintuigen erop in. De kleine rustpauze die volgde kwam deels ook wel welkom om op adem te komen. Met een brede glimlach wachtte hij op Órelinde's volgende stap, wat dat ook mocht zijn. Haar wang tegen de zijne voelde haast nog beter dan de kus, het waren net die kleine aanrakingen waar hij juist zo van genoot. Al verlangde Caleb zo naar haar, toen hij merkte dat Órelinde het niet wilde overhaasten hield hij zich in. En ze had ook gelijk: ze moesten het rustig aan doen, van elk moment proberen te genieten..zodat.. Een kleine grijns bij deze gedachte sierde voor een ogenblik zijn gezicht. Het was zo gek en prachtig tegelijk als hij die volgende stap in zijn gedachten voorzichtig doorliep, heel kort maar. Dat was al genoeg om zijn hart bijna uit zijn borstkas te laten bonzen. Caleb liet zich rustig naar achter begeleiden en leunde met zijn rug tegen de rots. Een lok van Órelinde's zachte haar gleed over zijn gezicht. Haar hoofd op zijn borst voelde vertrouwd aan. Dit was bijna perfect, bijna.. Caleb wist wat het perfect zou maken, maar dat kwam later. Eerst dit fijne moment beleven, samen. Hij hoorde hoe Órelinde iets aan hem vroeg en glimlachte lief naar haar. "Aan ons." Het was een zin die zo kort, maar zo veel betekenend was. Órelinde mocht zelf raden wat hij hiermee bedoelde. Zijn hand pakte het plukje van haar haar op zijn gezicht vast en draaide het om zijn vinger terwijl zijn ogen richting die van haar keken. Hij had niet in de gaten dat hij haar dit keer werkelijk aan keek, maar hij voelde wel zoiets. De lichfiguren kwamen dichterbij en verwarmde het oppervlak dat ze samen in beslag namen. "En jij?" vroeg Caleb nieuwsgierig. Ja, waar zou zij nu eigenlijk aan denken? Zou zij ook zo van dit moment genieten als hij? Dat hoopte hij maar. Haar stem klonk warm en liefdevol en waarschijnlijk zei dat genoeg, toch wilde hij het zeker weten. Misschien kon hij haar gevoel uit haar opmerking concluderen. Rustig wachtte hij af en genoot van haar warme lichaam dicht tegen het zijne.

Haar hand lag op zijn borstkas en haar hoofd was naar hem gericht. Ze zag zijn lieve glimlach en moest blozen om zijn woorden, terwijl ze even haar ogen sloot. De gedachte die ze had weggestopt kwam meteen weer boven en breidde zich in haar hoofd nog meer uit dan haar bedoeling was. Haar lichaam begon te tintelen bij de dingen die ze dacht en ze moest nog meer blozen dan ze al deed. ze opende haar ogen en keek recht in die van hem. Ze had het gevoel dat hij haar recht aan keek en zonk weer een beetje weg in zijn ogen. Ze zag in haar ooghoeken hoe de lichtfiguren dichterbij kwamen, maar was er totaal niet bij met haar gedachten. Ze dacht dan ook totaal niet na toen Caleb haar vroeg waar zij aan dacht. ‘Aan een romantische na…’, begon ze toen ze realiseerde wat ze wilde gaan zeggen. Ze sloeg haar ogen neer en haar hand die eerst kalm op zijn borstkas had gelegen verstijfde iets. Ze keek weer naar zijn gezicht en zag een veelbetekende glimlach die haar nog meer deed blozen. ‘Aan ons.’, maakte ze er maar snel van, maar wist dat Caleb wel doorhad waar ze aan had gedacht. Die gedachten spookten door haar hoofd en hadden nog geen zin om weg te gaan. Ze kwam iets overeind en ging een beetje naast hem liggen met alleen haar hoofd en gehele arm op zijn borstkas, maar verder alleen haar lichaam alleen dicht tegen die van hem aangedrukt. Haar hand gleed zachtjes en voorzichtig naar beneden om op zijn buik te blijven liggen en gleed af en toe strelend heen en weer zonder dat ze er teveel aan dacht. Haar ogen waren nog steeds half in die van hem geblikt en genoot van de warmte die hij uitstraalde. ‘Ik hou echt heel veel van je!’, fluisterde ze zachtjes niet doorhebbend dat ze dat echt had uitgesproken. Haar hoofd was helemaal in de ban van hem en van zijn liefde voor haar en andersom. Haar vertrouwen in hem was helemaal hersteld en haar liefde voor hem nog groter geworden doordat hij haar vertrouwde. Ze sloeg haar ogen weer neer en sloot ze terwijl ze genoot van de geur die van hem afkwam. Rustig bleef ze zo liggen om gewoon van hem te kunnen genieten.

Caleb's gedachten ging enkel nog uit naar Órelinde en hoe zij hier bij hem lag. De eerdere toekomstbeelden werden bij hem nog niet uitgesloten, gaven hem een vreemde kriebel in zijn buik. Caleb had nooit gedacht dat hij ooit nog liefde zou vinden en al helemaal niet dat hij er één zo puur, zo eerlijk zou kunnen vinden. Er was niets dat hem niet deed verlangen naar het warme, mooie meisje dat zich nu tegen hem aanvleidde. Haar huid was als de zon, haar glimlach de hemel en haar ogen als het licht tegen elke duisternis. Hij had geen zicht nodig om haar schoonheid te aanschouwen, geen tong om haar te beschrijven, geen gehoor om naar haar gevoel te kunnen luisteren..enkel zijn hart telde en het hare. Zijn hand streek zachtjes langs haar wang en gleed af en toe door naar haar hals. Haar opmerking deed hem onopvallend glimlachen. Dus zij voelde het ook zo aan? De zogenaamde "spanning", niet een ongemakkelijke, eerder een besef van wat later misschien zou komen en de langzame opbouw daarnaartoe. Caleb kon Órelinde nu al niet meer loslaten, maar dan...dan zou alles nog meer naar voren komen. Hij zou voorzichtig zijn, langzaam, van elk teer moment genietend. Hij zou Órelinde op haar gemak stellen en haar echt vrouw laten voelen. Caleb moest moeite doen niet te gaan grijnzen door zijn eigen fantasieën. Waar was hij dan ook mee bezig? Ze leefden in het nu en wat hij dacht was voor de toekomst. En wat een toekomst was het.. Daar was de zachte windvlaag die Órelinde's stem voortbracht weer. Caleb trok haar nog meer tegen zich aan voor zover dit nog kon en sloot haar in zijn armen. Het gaf hem het gevoel alsof hij haar zo tegen alles kon beschermen en dat zou hij ook doen. Zij was veilig bij hem, altijd. "En ik hou van jou." fluisterde hij terug. Zijn lippen kusten haar voorhoofd. Een serene rust maakte zich meester van hem. Caleb zuchtte tevreden. "Wat is jou diepste hartenwens, Órelinde?" vroeg hij plotseling. Dat had hij wel vaker, kwam hij ineens met een brandende vraag op de proppen. Caleb wist dat hij al meer van Órelinde gezien had dan wie dan ook, toch lagen er nog altijd dingen verborgen voor hem en hij wilde net datgene ontdekken wat zij hem toeliet te ontdekken. "Als ik het mag weten tenminste." voegde hij er daarom zacht aan toe.

Snow White had de hele tijd toegekeken en haar staart lag doodstil achter haar. Ze snapte de gevoelens van haar bazinnetje ondanks de korte tijd dat ze nog maar bij elkaar waren. Ze wist waarom ze samen waren en wilde dat het anders was, maar daar had je vaak niets over te zeggen. Het lot koos de sterkste mensen om de vreselijkste dingen mee te doen om ze zo nog sterker te maken. Ze was een volgeling van het lot en het was de taak van haar bazinnetje om het lot en de dood te tarten. Ze voelde de verstijving van órelinde en stond op om snel naar de twee toe te rennen. Bij de steen sprong ze omhoog en ging op de buik van Caleb liggen waar ze de gespannen hand van Órelinde over haar vacht heen voelde gaan. Haar staart ging ritmisch heen en weer en gleed af en toe over de arm van Caleb. Ze miauwde even klaaglijk en keek met haar oogjes naar de ogen van haar bazinnetje die weer open gingen en zag de wens diep in haar en zichzelf. De wens om veiligheid, maar dan dieper dan dat.

Ze voelde hoe zijn armen om haar heen gleden en glimlachte warm naar hem. Haar hart sloeg even een slag over bij zijn verklaring aan haar, maar sloeg daarna weer regelmatig. Haar gedachten waren op nul gezet om alleen van hem te kunnen genieten. Toch verstijfde ze bij het horen van zijn vraag en schoten haar gedachten meteen weg naar een donkere plek diep in haar gedachten. Haar ogen openden sloten zich snel en haar herinnering kwam terug.
Haar ogen schoten open en keken vol afschuw naar de kitten die op haar buik lag. Ze duwde haar weg en rende het huis uit. De bedienden keken haar raar na. Ze rende door de bossen totdat ze bij de rotsen aankwam. Ze zocht door haar betraande ogen naar de juiste weg die achter een paar struiken verborgen was. Ze sprong over de struiken heen en kwam op een pad dat naar de afgrond leidde. Ze kende het pad al een paar jaar, maar had er nog nooit vrijwillig willen zijn. Haar oma had hier haar leven beëindigd. Ze was van de afgrond gesprongen omdat ze het leven niet meer aankon. De nachten waren langer geworden dan de dagen en ze kon het niet meer alleen. Bij de afgrond stopte ze en keek voorzichtig over de rand. Als ze zou springen dan zou ze 2 kilometer de tijd hebben om te beslissen of ze echt dood wilde gaan en de vloek zou laten sterven bij haar dood. Misschien was dat wel het beste. Zo zou er geen kind meer worden geboren met de vloek. Ze kende nog niet alle details. Die zouden haar pas op haar achttiende worden verteld. Het enige wat ze wist is dat haar oma de vloek aan haar had doorgegeven door zichzelf te vermoorden en dat ze dood zou gaan als Snow White dood zou gaan. Ze ging op de rand staan totaal in balans en voelde lichte trillingen aankomen. Uit de grond kwamen in een keer twee handen die haar voeten vasthielden en haar niet los lieten. Ze keek gefrustreerd om en zag haar vader daar staan. Hij keek verdrietig om wat ze van plan was, maar hij had het kunnen verwachten. ‘Ik ga niet terug naar huis.’, schreeuwde ze naar hem. Ze liet de handen verdwijnen en leunde iets naar voren. ‘Ik wil dit niet.’, zei ze zachtjes en sloot haar ogen. Haar armen vrij langs haar lichaam viel ze voorover. In de diepe afgrond.
Ze opende haar ogen toen ze de klaagzang van de kat hoorde en merkte hoe gespannen ze was geweest. Ze duwde zichzelf verschrikt omhoog en met zo’n snelheid dat Caleb haar niet tegen kon houden. Haar blik op die van Snow White gericht hijgde ze uit. Waarom moest die gedachte altijd terug komen? Was ze al niet genoeg gestraft voor haar daden in die tijd? Haar ogen sloot ze weer en zuchtte zacht. Zonder zichzelf een moment te geven om nog banger te worden liet ze zichzelf weer zachtjes op Caleb zakken en legde haar hoofd op zijn schouder en haar arm aan de andere kant om zijn hals zodat ze met haar mond bij zijn hals lag. ‘Achttien worden.’, zei ze fluisterend. De woorden waren haast niet te horen, maar ze lag zo dicht bij hem dat hij het wel zou horen. Ze drukte zichzelf dicht tegen hem aan om zijn warmte te voelen en werd langzaam aan kalm. ‘Veilig en eindelijk 18 jaar worden.’, bracht ze nog een keer uit. Zijn geur die haar neusgaten vulde maakte haar rustig en verdreef de gedachten die haar helemaal bang maakten.

Caleb wachtte geduldig op antwoord, maar voelde tot zijn verbazing iets op zijn buik komen. Uit het gemiauw kon hij afleiden dat het Snow White was. Door alle gebeurtenissen was hij haar compleet vergeten, wat deed ze ineens hier? Het was een lieve kat die erg om haar baasje leek te geven en waarom klonk haar klaagzang dan zo..zo hartverscheurend treurig? Caleb liet de kat waar zij was en voelde ook Órelinde's emotie veranderen in iets treurigs. Had hij soms iets verkeerds gevraagd? Hij had nu al spijt van zijn gestelde vraag. Helemaal toen zij zich van hem afzette en geschokt bleef zitten. Zelfs toen ze uiteindelijk weer bij hem terugkeerde en zijn vraag met een vreemd antwoord beantwoordde bleef Caleb ongerust. Langzaam kwam hij een stukje overeind en legde zijn armen om Órelinde heen. "Luister.." fluisterde hij kalm. Zijn ademhaling en acties waren rustig om haar te kalmeren. "lang heb ik in duisternis geleefd tot jij mij daar uithaalde." Zijn gezicht bracht hij vlakbij die van haar waardoor zijn wang tegen de hare rustte. "Laat mij nu jouw lichtpunt zijn, laat mij je helpen.." Zijn woorden waren als de wind, zacht en zwevend. Zijn hart bonkte ritmisch en vormde een al net zo kalm geluid. Caleb wist niet wat er met Órelinde aan de hand was, maar haar gedrag was nu vreemd voor hem. Blijkbaar torste ook zij met iets zwaars dat misschien té groot was voor haar om het alleen te kunnen dragen. Ineens herinnerde Caleb zich ook de ongeruste Snow White. Zijn vingers zochten het kleine kopje van haar en streken erover. Het was werkelijk wonderbaar hoezeer deze twee totaal verschillende schepsel zo nauw met elkaar in contact stonden. Toch enigszins gespannen wachtte Caleb op de reacties van beiden.

Haar ademhaling was nog steeds niet helemaal regelmatig, maar de gedachten wilden niet weggaan. Als ze er eenmaal over na had gedacht dan kon ze haast niet anders dan er over na blijven denken. Ze voelde hoe Caleb iets overeind kwam om haar in zijn armen te sluiten. Op zijn woorden moest ze zuchten. Wist hij hoe verleidelijk zijn aanbod was? Maar wat kon ze hem nu precies vertellen, ze wist zelf haast niets. Dat zou ze pas leren wanneer ze achttien werd en ze had geen kans om haar ouders ervan te overtuigen dat die het haar eerder vertelden. Ze wisten niet wat dat voor gevolgen kon hebben. Ze kon hem wel vertellen wat zij wist al was dat bar weinig in verhouding met wat ze nog allemaal te weten zou komen. Ze drukte zich dichter tegen hem aan en legde haar mond vlakbij zijn oor om het niet al te hard te moeten vertellen. ‘Ik zal je eerst de geschiedenis vertellen. Een paar honderd jaar geleden was er een tijd dat mijn familie van vaderskant niet zo vredelievend was als nu. Ze dachten dat alles mocht en dat niets hen tegen zou kunnen houden. Op een dag heeft Nestor, het hoofd van de familie toentertijd, een kat vermoord. Normaal krijg je dan niet zoveel problemen, maar het bleek dat de kat van een belangrijk persoon was. Ik heb geen idee wie, maar diegene was niet zo blij met de actie om het zo maar te zeggen. Als wraakmiddel heeft diegene hem vervloekt en alle nazaten van de man. Iedere even generatie is kwetsbaarder dan de oneven generatie en deelt een beetje van de krachten. Die krachten worden bewaard in een kat die je op je vijftiende krijgt. We hebben de gave om een deel van de gedachten van ons dier te begrijpen, maar moeten tijdens ons hele leven oppassen. Dat deel van de vloek is op zich niet erg. Het leert ons de natuur en haar schepselen erop lief te hebben en er voor te zorgen, maar er zit ook een keerzijde aan vast.’ Ze had rustig en met een kleine bibber in de stem gesproken en hoopte maar dat Caleb alles snapte. Ze trok zich even terug en keek naar Snow White die lag te spinnen onder de aanrakingen van Caleb. ‘De keerzijde is dus dat je veel kwetsbaarder bent dan iemand anders. Er zijn nu meerdere manieren om dood te gaan. Als ik sterf dan sterft Snow White ook, maar als Snow White sterft en dat kan door van alles gebeuren dan sterf ik automatisch ook. Het is onze taak om onze kat voor het leven te beschermen om zo nooit te vergeten wat je lief moet hebben en waar je voor moet zorgen. Het enige wat mijn ouders me verder nog hebben verteld is dat op de dag dat ik 18 word het een stuk makkelijker voor me wordt omdat ik dan zal leren hoe ik Snow White in me op kan nemen en haar tijdens gevaarlijke operaties kan beschermen. Dat is het enige wat ik weet, maar het geeft me de kriebels als ik weet dat ik de vloek niet kan veranderen of ongedaan kan maken door mijn eigen dood. Het zal dan automatisch over gaan naar een ander familielid en de vloek zal worden doorgezet. De enige reden dat ik mezelf zo vaak tegen kon houden om me niet te doden.’ Het laatste kwam er als een zucht uit. Ze had inderdaad vele keren op die afgrond gestaan en erin getuimeld, maar halverwege realiseerde ze zich altijd dat het geen zin had om dit te doen. Haar eigen hand gleed ook weer naar Snow White om haar te aaien en de kat keek haar medelijdend aan. Ze wist precies wat haar bazinnetje bedoelde en wilde dat het anders was, maar ze hadden geen keuze. Het was lang geleden voor hen bepaald. ‘Een ding waar je niets tegen kunt doen, Caleb. Het lot en de fouten van je familie.’, sprak ze zachtjes.

Caleb hield Órelinde stevig vast en wiegde haar af en toe zachtjes heen en weer terwijl hij bijna ademloos naar haar verhaal luisterde. Een vloek? Hij had wel over zoiets gehoord gek genoeg tijdens zijn reis op Gren. Maar niet in de mate waarin Órelinde verkeerde. Ze zou dus sterven als Snow White ook stierf en andersom? Gespannen bleef hij met één hand de kat aaien. Caleb kon zich niet eens indenken hoe hij nu zonder Órelinde moest leven en hij zou er daarom ook alles aan doen om haar te beschermen. Zwijgend staarde hij richting haar gezicht. Zijn wang drukte op die van haar. Hij begreep wat zij bedoelde en de angst die de vloek met zich mee moest brengen, maar haar opmerking over de dood deed toch een rilling door zijn lichaam gaan. "Órelinde.." sprak hij zacht terwijl hij haar nog steviger vasthield, deels bang om haar kwijt te raken. "Ik weet dat ik niets aan de vloek kan doen, maar ik zal er zijn. Ik zal je beschermen en je hartenwens uit laten komen." zijn stem klonk ongerust en toch warm. Hij meende ieder woord. Caleb was zelfs bereid om zijn leven voor haar te geven of de vloek over te nemen. Maar dat kon niet. Of toch wel? Was er echt geen oplossing? vroeg hij zich af. Op Gren had hij namelijk ook van zo'n vloek gehoord alleen in een iets "lichtere" vorm. "Maar misschien kan ik je toch helpen.." fluisterde hij ineens en staarde weer in de leegte. Een oude herinnering flitste door zijn hoofd. Misschien was er toch een oplossing..

Ze sloot haar ogen en drukte zich nog dichter tegen hem aan dan kon, maar dat maakte haar niets uit. Toen hij haar naam zei keek ze op en keek naar zijn gezicht. De kat ging van zijn buik zodat ze iets op hem kon kruipen. Ze had haar armen op zijn borstkas gelegd en streelde zachtjes met haar handen over zijn kleding. Ze wilde iets doen wat haar gedachten af zou leiden van de vloek, maar had door dat Calebs gedachten nu alleen maar daarbij waren. Ze glimlachte iets om zijn woorden. Het zou wel goed komen zolang hij bij haar was. Daar was ze van overtuigd. Ze lag lekker toen ze de andere woorden hoorde en kwam iets overeind en opende haar ogen. Ze had haar blik in die van hem gelegd en haar ogen registreerden een ding waar ze haar vinger niet op kon leggen. Het enige wat ze wist is dat ze het niet wilde wat hij dacht. Hij kon haar niet helpen op de manier die hij bedoelde. De vloek was na zoveel jaar nog steeds krachtig en was niet te foppen. Haar blik werd strak en ze keek hem streng aan. ‘Nee. Je gaat niet doen wat ik denk dat je gaat doen.’, zei ze zachtjes. Het was haar last en ze was degene die hiervoor was uitgekozen. Ze zag in haar gedachten haar ouders al voor haar staan en haar door elkaar rammelen zodat het goed naar binnen kwam en hem ervan zou weerhouden. ‘Je kunt alle geschriften bij me thuis lezen, maar mijn vader kan je precies vertellen waar de vloek uit bestaat. Als je eenmaal achttien bent en een deel van de familie dan heb je het recht om alles te weten over de vloek. Maar de vloek is niet te veranderen.’ Haar stem was streng, maar tegelijk warm en ze wilde alleen maar dat Caleb het begreep. Haar ogen begonnen te twinkelen toen er een gedachte binnenschoot. ‘Binnenkort ga ik terug naar Razen voor een wedstrijd. De geschriften zijn dan wel op Erd, maar mijn vader zal op Razen zijn en je alles kunnen vertellen. Heb je zin om mee te gaan?’, vroeg ze zachtjes en haar stem was vol van hoop. Ze hoopte dat hij mee zou gaan en hem aan haar moeder kon voorstellen. Die zat al zolang te wachten totdat ze een keer iemand mee naar huis zou nemen. En behalve Gotha nam ze nooit een jongen mee. Hij zou daar waarschijnlijk ook zijn of er moest iets ergs aan de hand zijn. Hij zou nooit een moment verspillen dan haar te helpen met haar routines en alles te weten te komen. En hij zou nooit de wedstrijd kunnen missen die daar ieder jaar was. Samen zouden ze weer meedoen aan het battlen tegen een andere groep. Haar gedachten waren ver weg geschoten toen ze hoorde dat Caleb antwoordde en lette snel op wat hij verder nog meer zou gaan zeggen.

Caleb luisterde aandachtig naar Órelinde's woorden. "Goed, goed, maar weet dat ik er altijd voor je ben als je het moeilijk hebt! Ik bezit de vloek dan niet, ik help je hem te dragen." gaf hij antwoord op haar opmerking. De teleurstelling weerklonk enigszins in zijn stem. Niet dat hij graag met de vloek zo rondlopen, maar hij wilde zo graag dat Órelinde eraf zou komen. En nu leek die hoop weg.. Maar hij zou haar raad wel opvolgen en met haar vader gaan praten. Wacht..met haar vader..praten? Een nieuwe, dit keer onschuldige angstkriebel vulde zijn lichaam. Met haar vader praten.. De ontmoeting met haar ouders leek hem best leuk maar ook een zenuwslopend moment voor hem. Want al had hij kunnen zien, dan nog was het altijd de vraag hoe de ouders van je vriendin waren en nog belangrijker of ze je wel accepteerde.. Zijn vriendin..dat klonk trouwens best goed! Toch wilde hij graag nog eens naar Razen gaan, de laatste keer was hem immers heel goed bevallen! "Ik ga graag mee naar Razen.." verklaarde hij. Caleb wachtte even en lachte. "En..naar je ouders.." zei hij uiteindelijk met wat twijfel. "Als jij tenminste een beetje op ze lijkt, want dan zit het wel goed." voegde hij er met een brede glimlach aan toe. Caleb dacht er niet eens aan dat Órelinde's ouders geen aardige mensen waren, ze moest het namelijk van iemand hebben en de opvoeding. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar wang, blij dat zij hem meevroeg naar deze wedstrijd. Als hij de kans zou hebben in de toekomst zou hij haar ook eens meenemen naar Nova en zijn familie. "Wat is dat eigenlijk voor een wedstrijd?" vroeg hij plotseling met een nieuwsgierige toon in zijn stem. Het was helaas onmogelijk, maar anders hadden zijn ogen geglommen. De lach op zijn gezicht verbreedde zich iets. Hij was nu zo dichtbij dat Órelinde's heerlijke geur zijn neus weer vulde en haar haar zijn gezicht kietelde. Wat was ze ook..mm..prachtig..

Ze zuchtte inwendig van opluchting toen ze hoorde dat hij de vloek niet wilde proberen over te nemen. ‘Dank je. Dat is alles wat ik vraag.’, zei ze zacht. Ze streelde weer zacht borst met haar hand en drukte zich tegen hem aan. Haar hart maakte nog een sprongetje toen hij met haar mee wilde gaan naar Razen. Het was nu heerlijk weer op Razen. Niet te warm en zeker niet te koud. Dat was ook de reden dat de wedstrijd rond deze tijd was geplaatst. Het kon er nogal eens heftig aan toe gaan en dan had je er niets aan als je je hele publiek zou verbrandde. Daar zou ze het met haar moeder nog even over moeten hebben. Zij moest er maar voor zorgen dat Caleb niet zou worden geraakt door vuurballen door slecht uitgevoerde performances. Ze wilde niet dat hij gewond zou raken. Bij zijn opmerking over haar ouders moest ze zacht grinniken. Hij zou nog voor een verrassing komen te staan, maar dat vertelde ze wel als het voor hem te laat was om terug te gaan. Nee. Zo erg waren haar ouders niet, maar zoals Órelinde in balans was door de twee soorten magie waren haar ouders gespecialiseerd in één soort wat hen een paar duidelijke karaktereigenschappen had gegeven. Ze vond het altijd wel grappig om te zien hoe haar vader probeerde zijn moeder tot bedaren te brengen door heel kalm te blijven en hoe haar moeder dan letterlijk in vuur en vlammen stond om een klein dingetje wat er verkeerd was gegaan. ‘Ja. Ik lijk aardig op ze.’, antwoordde ze hem. Hij moest toch wel iets van een antwoord krijgen anders zou hij vast doorvragen totdat hij het wist. Ze zag hem daar wel voor aan. Ze voelde zijn warmte dichterbij komen doordat hij zijn armen om haar heen sloeg en genoot van het kleine tedere gebaar als een kus op haar wang. Ze leefde op toen hij het had over de wedstrijd. ‘De wedstrijd? Het is een danswedstrijd. Ik doe al een paar jaar mee en mag dit jaar eindelijk in de hoogste klasse voor junioren starten. Het is Freestyle dus iedereen mag zijn eigen routine bedenken en er zijn geen voorschriften. Bovendien gaan Gotha en ik ook nog samen een routine doen voor de kleintjes die er zullen zijn om hen de passie te leren van het dansen en een battle met verschillende groepen.’, zei ze allemaal snel. Ze had het gevoel dat ze een beetje te snel was geweest en wist niet of Caleb alles zo wel snapte. Maar dan zou ze het wel horen. Haar gedachten gleden echter weer weg en ze kwam iets terug uit zijn omhelzing om zonder na te denken haar lippen op die van hem te leggen.

Caleb luisterde naar Órelinde's woorden en glimlachte. Gelukkig, dus ze leek op haar ouders. Dan zou het wel goed komen. Toen ze verder begon te vertellen luisterde hij er aandachtig naar en probeerde het te blijven volgen. Hij lachte omdat ze met zoveel enthousiasme sprak. Uiteindelijk drukte hij een lange kus op haar mond en streek met zijn vingers langs haar wang. "Als je met zoveel vuur danst als je praat, dan weet ik zeker dat het geweldig wordt! En dan zal ik je kunnen zien dansen in mijn gedachten enkel door de warmte die je dan uitstraalt." Caleb was enigszins verbaasd over de manier waarop hij ineens zijn gedachten zo goed kon verwoorden, maar bedacht zich dat hij alles meende. Maar wat zou hij Órelinde graag écht hebben zien dansen.. Een plotseling, impulsief idee drong zijn hoofd binnen. Langzaam stond hij op en zorgde ervoor dat zijn hand die van Órelinde niet losliet. "Laat me je "zien" dansen. Dans met me!" opperde hij met een opgewekte stem en trok haar naar zich toe. Ja, dat zou hij graag doen: met Órelinde dansen, haar bewegingen voelen en zo een beeld van haar krijgen in zijn gedachtes.. Door dit idee kon Caleb een kleine glimlach niet onderdrukken die, naarmate Órelinde dichterbij kwam, steeds breder en breder werd. Hij keek nu al uit naar hun tripje naar Razen, maar nog steeds zag hij enigszins op tegen de ontmoeting met haar ouders..

-sorry voor de late reactie! was een beete inspiloos..

- Maakt niet uit joh.

Órelinde lachte om zijn woorden. Ze kon haar echte passie niet uiten met haar woorden, maar met haar handelingen. Dat moest hij toch wel hebben gemerkt. Ze wist dat hij haar kon zien en dat zij daarvoor zorgde, maar dacht niet dat haar ouders dat helemaal zouden begrijpen. Ze haalde haar schouders op. Ze zou wel zien hoe het zou lopen. Ze zouden toch niet zoveel thuis zitten, maar tussen de dingen door zou ze hem het strand laten zien en de warmwaterbronnen waren heerlijk om je spieren te laten ontspannen. Ze gleed een beetje van hem af toen hij zich omhoog werkte en merkte hoe ze werd meegetrokken. Ze glimlachte bij de gedachte aan dansen en liep gewillig op hem af. Zodra ze dicht bij hem stond gaf ze hem eerst een snelle kus op zijn wang en legde daarna haar handen om zijn nek. Ze had geen idee wat hij van haar wilde zien en of hij zelf kon dansen, maar dat maakte haar niets uit. Ze zou hem de leiding geven. Hij mocht voor haar beslissen wat ze zouden gaan doen. Terwijl haar handen strelend door zijn haren gingen dacht ze na. De wedstrijd zou over drie weken zijn en over twee weken zou er haar post op komen halen. Dan zou ze iedereen wel vertellen dat Caleb mee zou komen. Ze zag haar moeder al voor zich. Die zat dan waarschijnlijk te hyperventileren bij het lezen van het woord “vriendje” en haar vader zou haar opvangen en kalmeren. Dan zouden ze de bedienden opdragen alles schoon te maken voor de logeerkamer. Haar ogen schoten open bij dat idee. Eigenlijk had ze er niet zoveel zin in dat Caleb aan de andere kant van het huis zou slapen. Maar dat was geen probleem. Zij had altijd al een tweepersoons hemelbed gehad vanaf dat ze vijf was. Het was heerlijk groot en je kon er super in slapen. ‘Hmm… Caleb? Heb je er problemen mee om samen met mij te slapen in Razen? Ik snurk niet hoor als je dat denkt, maar ik wil niet dat je aan de andere kant van het huis slaapt. Mijn vader kennende.’, fluisterde ze zachtjes. Ze keek naar hem op en vond zijn blik en glimlach. Ze moest vanzelf lachen als ze die lach zag en wilde weten wat hij van het idee vond. Ze probeerde haar eigen gedachten over slapen met hem weg te stoppen. Daar had ze nu niets aan.

-Moet ik alvast een nieuw topic openen?

Caleb danste langzaam met Órelinde. In zijn jeugd had hij, beschamend genoeg, stijldanslessen moeten volgen van zijn moeder. Hoe vaak was hij daarmee ook weer gepest door zowel zijn vrienden als zijn familie? Caleb was de tel alweer kwijt geraakt. Zijn broer Vaughn had net als hij die lessen moeten volgen door een soort sprookje in hun moeder's hoofd, maar skipte ze altijd met een vaag smoesje of hij ging gewoon niet. En, natuurlijk, kon Caleb het weer niet over zijn hart verkrijgen om ook niet te gaan. Maar nu pakten die lessen dan toch nog goed uit. Met een brede glimlach liet hij Órelinde een rondje draaien. Haar lichaam volgde goed zijn bewegingen en het leek zelfs bijna alsof ze deze dans ingestudeerd hadden. Het enige wat nog mistte was muziek.. Daarom begon Caleb zachtjes het oude, bekende liedje te zingen wat hij eerder al voor haar had gezongen. Haar vuur en zijn licht vermengden zich tijdens de dans en verspreidde een wonderlijk licht. Órelinde's woorden deden Caleb plotseling stoppen met zingen en zachtjes lachen. "Ik? Problemen om bij jou te slapen?" Als hij ergens geen problemen mee had..maar hij wilde natuurlijk Órelinde niet afschrikken door zijn jongensgedrag dus bleef hij alleen voorzichtig glimlachen. "Natuurlijk niet! Maar is het wel verstandig om gelijk je vader in het harnas te jagen tegen mij?" De lach versmalde zich iets door de toch wel serieuze opmerking. Caleb zou maar al te graag bij Órelinde slapen, al bleef het alleen bij slapen wat hij ook verwachtte, maar hij wilde zeker niet dat hij daarmee een slechte indruk maakte bij haar ouders. Hij moest hun respect immers nog verdienen. Caleb hield haar nog altijd dicht tegen zich aangedrukt terwijl hij op haar reactie wachtte.

--Ja, is goed! ;D

Ze was verbaasd door zijn technieken. Hij kon echt dansen. Dat zou niet alleen bij haar een pluspunt opleveren. Ze zag nu al de feestjes voor zich waarbij haar moeder per se met hem zou willen dansen. Zachtjes en kalm reageerde ze op zijn bewegingen en was blij dat ze hem aan kon voelen. Heerlijk was dat dat je gewoon kon voelen hoe de ander precies bewoog zoals je wilde en jij zoals diegene. Ze lachte zacht zodra hij begon te zingen. Hij had een mooie stem, maar het ging haar om het liedje dat hij zong. Het was het liedje dat hij voor haar had gezongen en welk lied haar altijd bij zou blijven als ze aan hem dacht. Automatisch begon haar haar iets te vlammen. Het zou hem geen pijn doen, maar alleen extra hitte geven. Bij zijn antwoord keek ze meteen naar zijn ogen. Ze zei niets en keek hem alleen aan. Bij zijn commentaar moest ze meteen glimlachen. ‘Het blijft mijn kamer. En als hij er problemen mee heeft dat jij op mijn kamer komt dan slaap ik toch bij in het logeerbed. Is eigenlijk veel knusser.’ Ze keek serieus, maar kon een glimlach niet lang tegenhouden. ‘Ik denk niet dat hij het heel erg vindt en als hij al een probleem maakt dan hoef ik mijn moeder maar een keer aan te kijken. Ze heeft me aardig wat dingen verteld over hoe hij vroeger was dus mag eigenlijk geen commentaar maken.’ Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en genoot eventjes van de warmte voordat ze zich langzaam terug trok zodat ze beter bij zijn gezicht kon. Haar mond lag heel dicht bij zijn oor. ‘Zolang ik maar bij je kan blijven vind ik het best.’ Haar lippen raakten net niet zijn huid toen ze zich terugtrok en zag welke rilling ze veroorzaakte. Ze begon er van te blozen en hield zich dicht tegen hem aangedrukt.

Caleb lachte zachtjes om het antwoord en voelde zichzelf langzaam wat rood worden. Niet dat hij zich ongemakkelijk voelde bij het idee, het was gewoon het idee zelf.. Met Órelinde in één bed.. Dat kon niets dan zoete dromen opleveren, bedacht hij zich. Als hij tenminste in slaap kon en wilde komen. Nee, waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk zou hij juist de hele nacht luisteren naar haar kalme ademhaling, glimlachen bij de warmte die ze verspreiden en stralen bij elke korte aanraking. Haar laatste woorden deden Caleb nog breder lachen, maar de manier waarop ze het zei en haar lippen zo dichtbij..deden een aangename rilling door zijn lichaam trekken. Juist als zij zich nét niet dichtbij genoeg bevond om voor direct contact te zorgen, dan bracht ze zijn hoofd op hol. Helemaal omdat hij die momenten nooit kon zien aankomen en het als een spelletje was voor hem. "Ik blijf bij je, waar ik ook ben." klonk daar ineens zijn stem. Een kleine grijns verdreef de glimlach voor een ogenblik. "Maar écht bij je zijn is natuurlijk wat ik wil.." Hij wist niet hoe zij deze zin zou opvatten, maar hij wilde het in ieder geval gezegd hebben. Even voelde hij plotseling een grotere warmte van haar afkomen en dacht nieuwsgierig hoe dat kon komen. Om die reden en nog zoveel anderen kwam Caleb daarom wat dichterbij en overbrugde zo het laatste stukje wat hun gezichten gescheiden hield. In dat kleine moment stopte zijn lichaam met dansen en kuste zijn lippen de haren, de warmte nu nog beter voelend.

Zelf kon ze niets anders doen dan mee lachen op de momenten dat hij dat deed. Het ging vanzelf, maar de blos die nog op haar gezicht stond was niet snel weg te vagen. Haar blos werd nog dieper toen hij zijn woorden uitsprak en had zelf totaal niet door dat ze hierdoor nog meer warmte verspreidde dan ze al deed. Het ging automatisch. Ze keek met een kleine verbaasde blik naar hem. Wat bedoelde hij daar precies mee? Veel tijd om erover na te denken had ze niet, want hij had een hele goede methode ontdekt om haar mee af te leiden. Zodra ze zijn lippen voelde probeerde ze er nog wel over na te denken, maar dat lukte niet echt. Ze week iets terug en probeerde hem aan te kijken. Ze wilde weten wat hij er nu echt mee had bedoeld en zodra er een beeld bij haar opkwam, werd haar blos groter en richtte haar blik op de grond. Hoe kon ze daar nu weer aan gaan denken? Het was eigenlijk wel logisch dat ze daar aan dacht, maar bedoelde hij echt wat zij dacht? Ze schudde de gedachte weg en legde haar hoofd weer op zijn schouder. Met haar lippen dicht bij zijn hals gaf ze hem zachte, tedere kusjes die ieder een warm spoor achterlieten van waar ze was geweest. Haar gedachten op nul gezet liet ze zich leiden door haar lippen die haar weg vonden naar zijn gezicht waar ze speels een klein kusje aan zijn lippen gaf. Haar haren begonnen nu letterlijk bijna echt te branden en zonder haar blik van hem af te halen maakte ze de mantel los en liet die op de grond vallen. Die had ze niet nodig. Ze was warm genoeg.

Caleb kon niet zien hoe Órelinde letterlijk in vuur en vlam stond, maar voelde haar warmte wel. Het was bijna alsof er een zacht, warm kacheltje tegen hem aanstond en dat was een prettig gevoel. Maar haar krachten waren niet de enige die door de situatie werd geactiveerd: langzaam, en zonder dat hij het zelf doorhad, begon Caleb letterlijk te stralen. Zijn huid, haren en elk ander deel van zijn lichaam begon te gloeien en verspreidde een helder, warm licht. Dit was nog niet eerder gebeurd in zijn leven, vandaar dat hij het ook niet opmerkte. Het zou vast een wonderlijk gezicht opleveren en naarmate Órelinde hem meer aanraakte met haar lippen of alleen maar met haar huid begon hij nog helderder te stralen. Zonder ook maar iets minder licht te verspreiden trok Caleb zich even terug en keek met een glimlach richting zijn vriendin.. Zijn vriendin..dat klonk goed trouwens! "Wat denk je dat ik bedoelde?" vroeg hij, haar gedachte hardop uitsprekend. Tenminste..hij vermoedde dat zij wel speelde met het idee wat zijn vorige opmerking kon betekenen. En hij wilde haar die kans geven om aan hem te vragen wat hij ermee bedoeld had. Hoe hij dat ging verwoorden en of dat hem ging lukken zonder een grote glimlach of grijns op zijn gezicht wist hij nog niet. Maar hij wist zelf echt wel wat het had betekend, alleen niet of zij daar klaar voor was..

Ze had haar ogen gesloten gehouden en had niet door dat Caleb aan het stralen was. Ze was veel te veel bezig om haar eigen gevoel over te brengen naar hem en om Caleb duidelijk te maken hoeveel ze van hem hield. Vanbinnen voelde ze zich een beetje boos toen Caleb zich terugtrok en haar zo dwong op te houden. Maar zodra Órelinde haar ogen open deed en naar Caleb keek werden ze groter en viel haar mond ook open van verbazing. Hij straalde helemaal. De Lightmagie liet ieder deel van hem wat niet bedekt was stralen en het was wonderschoon. Ze had ogen te weinig om alles te kunnen bekijken. Zijn haar zond licht uit en het leek wel alsof ze hier recht naar de zon toe keek. Alleen kon ze hierbij blijven kijken. Haar ogen kon ze maar met moeite in de zijne haken toen hij haar een vraag stelde en zelfs op dat moment had ze nog niet de kans om te antwoordden. De plaats waar de meeste straling uitkwam waren zijn ogen en haar hele hoofd werd licht toen ze er in keek. Ze moest haar ogen sluiten om zich op zijn vraag te kunnen concentreren en dacht diep na. Er was een bepaalde beeld door haar hoofd geschoten en ze zou het niet erg vinden als hij dat had bedoeld, maar bedoelde hij dat wel echt? Nu had ze de kans om het te vragen. Ze zou hem niet vertellen wat zij had gedacht. Zodadelijk dacht hij er heel anders over en dan had ze zichzelf mooi voor schut gezet. Nee.. Ze zou hem laten vertellen wat hij er mee had bedoeld. Maar om dat te doen deed ze haar ogen weer open en moest opeens veel moeite doen om haar antwoord te herinneren. Ze richtte haar blik maar op zijn borst en begon zachtjes te praten. ‘Vertel jij het me maar, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met dit..’ Binnen een seconde had ze haar lippen op die van hem gedrukt en liet haar tong naar binnen glijden om met die van hem een spelletje te kunnen spelen. Nu kon ze zelfs door haar gesloten ogen heen zien hoeveel licht hij liet zien. Ze wist niet of hij wist dat hij zo straalde, maar kon daar nu niet over nadenken. Dat zou ze straks wel zeggen als ze zich hier eindelijk weg zou kunnen trekken of als hij de kus zou verbreken.