Daisuki was op deze prachtige heldere en vooral lekker warme dag eens lekker zomers gekleed in haar favoriete outfit, namelijk haar rokje, kniekousen, haar topje met strik en op haar hoofd haar zelfgemaakte hoofddeksel, af gaf ze nooit echt toe dat ze die zelf gemaakt had, niet dat iemand er ook naar vroeg... Op haar heup hing ook nog een tas, nu bijna helemaal leeg met enkel nog een kleine verzameling tekengerei en twee schetsboeken en nog een kleine map met een klein aantal losse tekeningen erin die of nog in haar portfolio moesten komen, of alleen voor haar privé waren.
Op zo'n mooie dag was het zonde om niet naar buiten te gaan en te genieten van het weer, het terrein te verkennen, misschien nieuwe mensen te leren kennen, inspiratie op te doen en daadwerkelijk wat te tekenen terwijl ze genoot van het prachtige weer. Dit ontdekken had Daisuki naar de ruïnes geleid die ze meteen al prachtig vond. Ze streek zacht met haar vingers over het grove oude steen en zag de pracht van een plek die waarschijnlijk in het verleden zelfs nog mooier zou zijn geweest, ergens was het wel heel erg zonde dat het nu verging, maar zo ging het leven nu eenmaal voor alles en iedereen. Nu had Daisuki in elk geval wel inspiratie en ging tegen een laag muurtje aan zitten dat maar net tot haar nek kwam nu ze zat. Vanaf hier keek ze naar de ruïnes en haalde uit haar tas een schetsboek en een paar potloden waarna ze begon met schetsen, eerst alleen grove lijnen, daarna steeds meer in gaande op de details tot het echt begon te lijken op de plek voor haar, al was hij zo op papier iets gezien door de spreekwoordelijke roze bril die Daisuki altijd leek te dragen als ze echt inspiratie had.
Ondertussen was er echter een wolk boven Daisuki gaan hangen die haar het licht een tijd had ontnomen, toch bleef Daisuki stuf door gaan tot de tekening bijna af was. Even dacht ze nu na en hield het resultaat tot nu toe voor zich zodat ze zowel de plek zelf als de schets kon zien en ging toen weer vrolijk, maar rustig verder. Het licht kwam weer langzaam terug, betekenden dat de wolk voor de zon weg schoof en ze weer wat meer licht zou krijgen. De wolk schoof inderdaad weg, maar licht kreeg ze niet, waarom niet. Toen pas had Daisuki door waarom, er viel een schaduw over heen, een van achter het muurtje en daarmee haar die waarschijnlijk toe behoorde aan een persoon die waarschijnlijk al een tijdje mee keek. Daisuki was het echter niet gewend om zo bekeken te worden, of überhaupt veel aandacht te krijgen voor haar alleen terwijl er nu kennelijk iemand haar op een van de voor haar gevoel intiemste acties die iemand van har kon zien, dit omdat haar tekenen eigenlijk iets voor haar alleen was, zeker het proces naar een tekening toe. Het resultaat was dat ze rood werd en zich niet echt om durfde te draaien, ze slikte zacht en vroeg zacht en verlegen "vi.. vindt je het mooi?" waarna ze zacht slikte en nog roder werd. Ze was normaal al wel iets verlegen, maar dat was zo al helemaal erg