Roselle was weer in een erg slechte bui opgestaan. Haar innerlijke vlam, die zo nu en dan een eigen willetje scheen te hebben, had haar in een chagrijnige bui laten belanden. Eigenlijk zou ze naar de eerstvolgende les moeten, maar sinds volwassenen geen respect bij haar meer lost wisten te krijgen -met een enkele uitzondering genaamd Master Savador- had ze besloten nog even, enkele minuten rond te zwerven. De lessen zouden toch pas over een kwartiertje beginnen, dus had ze geen enkele haast. Haar voetstappen klonken dof op de grond van het redelijk oude gebouw, ze vond het meer op een gevangenis lijken, waardoor ze graag nieuwe, en onbekende gangen op liep. Zo nu dus ook, in haar beleving kon het nooit kwaad om de omgeving te leren kennen. Zeker als je aangewezen was op jezelf, en niemand durfde te vertrouwen. De eerste, de beste die haar op dit moment zou tegenkomen, zou haar waarschijnlijk willen aanspreken, sinds het niet echt toegestaan was, de toren van de Legendarische Magiërs te betreden. Toch overwon haar nieuwsgierigheid het van het rationele denken. Dat gebeurde haar nou eenmaal bijna altijd. Het was alsof het als een soort energie aan haar trok, en haar de toren in liet lopen. Ze voelde dat de energie in deze plek wel heel erg anders was dan die in de lokalen, of de gangen waar ze wél mocht komen.

Langzaam vervolgde ze haar weg, haar prachtige rode capuchon had ze over haar gezicht getrokken. Onder haar lange wimpers door keek het meisje om zich heen. Ze vond het best een aparte plek, haar ouders hadden haar als klein meisje nog wel eens verhalen verteld over de Legendarische Magiërs die het als taak hadden, te zorgen voor een balans. Nu, begreep Roselle beter dan de meeste leerlingen wat het ontbreken van balans, voor gevaar kon veroorzaken, laat staan als het door iemand zo machtig en krachtig als de Legendarische Magiërs was.

De half-Shadraanse half-Raziaanse liep rustig verder, ze was niet bang om betrapt te worden, sinds ze altijd wel een woordje klaar had. Daarbij, was ze niet van plan iemand te storen, omdat ze wist dat de meeste vast wel iets anders te doen hadden. Haar aandacht werd getrokken door een kamer, eentje die er anders uit zag dan de paar waar ze al langs was gelopen. Dorchadas, de Kamer der Duisternis. Ergens was ze wel benieuwd naar Shadra, sinds haar moeder daar vandaan kwam, en haar ouders er nooit met haar over hadden willen praten. Ze spraken überhaupt niet met haar. Enkel als er grote problemen werden veroorzaakt door haar matige controle over haar magie, zouden ze haar toeschreeuwen. Ze sudderde eventjes. Hier wou ze niet aan denken, misschien, heel misschien zou de Legendarische Magiër van de duisternis haar wel wat over Shadra kunnen vertellen. Zou hij of zij het erg vinden als ze stoorde? Langzaam nam ze de laatste stappen naar de deur van de Kamer der Duisternis, ergens was ze vroeger altijd ongemakkelijk geweest in het donker, een van de redenen was dat ze het haar moeder verweet een Shadraanse te zijn. De halfbloedjes werden namelijk in Razen nooit geaccepteerd, zo zij dus ook. Ze was vaak in het donker geweest, als de vreselijkste dingen gebeurden, als ze bang was als klein meisje door een nare nachtmerrie, of als er iets op school was gebeurd. Dan was het bijna altijd donker geweest, ze had er een soort aversie tegen. Daarbij was ze er ook niet aan gewend. Ze was geboren en getogen in Razen. Nu tilde ze haar rechterarm op en klopte zacht maar ferm op de deur. Ze wachtte even af, het ging ondanks haar afwezigheid van respect, tegen haar karakter in om zomaar een kamer in te lopen. Zeker niet op een plek waar ze niet eens hoorde te zijn.

Ergens had Roselle een norse vrouw of man verwacht, die misschien zoals Master Savador was of erger. Maar omdat ze haar moeder gewend was, die ook van Shadra afkomstig was, was ze niet al te bang. Ze wist dat als ze haar moeder aan kon, dat ze de meeste duistere magiërs qua energie en opmerkingen ook wel kon trekken. Haar grijze ogen namen de vrouw die de deur opende in zich op. Ergens was ze enorm verbaasd, ook al was dat nauwelijks op haar gelaat te zien. Het kostte een redelijke tijd voordat ze hersteld was van het feit dat de vrouw een blondine was, en nog vriendelijk keek ook. Een serieuze blik stond dan wel op het gelaat van de Legendarische Magiër, toch was de blik ook nog best wel uitnodigend. Roselle dacht inmiddels goed na over haar woorden, ze wou de Legendarische Magiër niet afkraken, maar duidelijk was dat ze heel wat anders had verwacht, dan een best wel liefjes uitziende duistere magiër. 'Eh,' begon ze toen maar, een beetje achteloos. Ze wist namelijk niet hoe ze deze vrouw diende te benaderen, en nu ze ook nog voor een Shadraan vreemd gedrag vertoonde was ze bijna bang dat de vrouw niet van Shadra afkomstig was. De vrouw leek uiteindelijk door te hebben dat er niet veel meer uit zou komen, dus stelde ze haar een vraag.'Kan ik je ergens mee helpen?' De deuropening was nog steeds bezet, zodat het meisje geen nieuwsgierige blik de Kamer der Duisternis in kon gooien. Toch vond ze dat niet erg, ze was nog te verbouwereerd door de manier waarop ze werd begroet. Stamelend en met schorre stem bracht ze dan ook een antwoord uit. 'Ja Mevrouw,' ze hield het netjes, al leek het haar wel moeite te kosten. Respect was iets wat ze moeilijk weg gaf, omdat ze het vaak ook niet kreeg.

Ineens voelde het donkerharige meisje een klap tegen haar schouder en tuimelde half voor over voordat ze haar evenwicht hervond. Achter haar lag haar altijd trouwe jonge draakje Cynder op zijn rug terwijl hij hopeloos met zijn vleugeltjes klapperde. Ongemakkelijk keek het meisje dan ook heel even naar de Vrouwe van de Duisternis, voordat ze zich omdraaide en haar draakje voorzichtig oppakte. Ze drukte het dier tegen haar borst aan, beschermend alsof ze bang was dat iemand haar of haar draakje pijn zou doen. Ze keek even naar beneden om er zeker van te zijn dat het diertje in orde was, voordat ze haar grijze blik weer op de groene blik van de vrouw richtte. 'Stoor ik?' Vroeg ze uiteindelijk maar, voordat ze uit zou leggen waarvoor ze kwam. Haar draakje kraamde ook wat uit, met een zacht kraaiende stem, die nogal kraakte. Ze fronste even een beetje nadenkend voordat ze haar draakje nadat hij in haar vinger beet los liet. Hij vloog natuurlijk nieuwsgierig op de Vrouwe van de Duisternis af, waarna hij haar onderzoekend met zijn priemende ogen aan keek. Daarna maakte hij een raar kuchend geluidje en vloog weer terug naar zijn bazin. Al die tijd had Roselle hem niet uit het oog verloren. Wetende dat haar draakje nogal in was voor een grap hier en daar. 'Cynder,' murmelde ze liefdevol en waarschuwend. Niemand zou haar met zoveel liefde en respect zien als ze voor het wezen had.

Heel even keek het meisje de blondharige vrouw weer aan, met een bijna verontschuldigende blik. 'Sorry, hij is soms nogal nieuwsgierig.' Zei ze zachtjes, bijna op een fluistertoon. Zo kende ze zichzelf helemaal niet, en om eerlijk te zijn beviel dit haar ook niet. Ze was helemaal niet respectvol aangelegd, nu hadden haar ouders daar wel een groot deel in meegespeeld. Hun hadden nooit hun liefde aan haar laten blijken. De hele planeet leek soms voor haar te komen. Haar ademhaling was even oppervlakkig voordat ze zichzelf leek te herstellen. 'Als U het druk heeft kan ik ook later terug komen.'Mompelde ze snel, bijna niet verstaanbaar. Terwijl ze nijdig een blik wierp op haar draakje. Hij was namelijk bijna onder de arm van de vrouw door gevlogen, en daar was ze het duidelijk niet mee eens. Het draakje bleef geschrokken stilhangen. Voordat ze het met een knikje weg stuurde. Het vloog met nog een priemende blik snel weg. Ze schudde haar hoofd even, voordat ze weer opkeek. 'Ik had eigenlijk een vraag,' begon ze langzaam. Terwijl ze haar ogen onrustig langs de onbekende plek liet schieten.

Herinneringen liepen door elkaar heen. Die van de vroegere Raziaanse feesten en festijnen waren het pijnlijkst geweest. Had ze dan echt geen plek die ze thuis had kunnen noemen? De feesten waren in het begin nog wel mogelijk geweest om te bereiken. Ja, ze werd wel eens buiten gesloten maar erg heftig was het niet. Sowieso was ze wel vaker op zichzelf geweest, waardoor ze het meestal niet eens doorhad. Maar pas toen ze haar begonnen uit te schelden merkte ze dat er iets anders moest zijn. Iets mis moest zijn. Haar moeder kleedde zich gewoon als een Raziaan en gedroeg zich er ook meestal wel na,  behalve dan de gezichtsuitdrukkingen en het tekort van geduld. Feesten die belangrijk waren, en die draken en andere machtige wezens soms vereerde. Het was in ieder geval een groot bekijks geweest. Iets dat ze nooit had willen missen en toch mistte elk jaar weer opnieuw. Eens was ze zelfs onder vreselijke troep en prut belandt omdat ze vonden dat een half-Shadraan er niet hoorde. Zelfs de lessen op school gingen slechter, waaraan ze een instabiele innerlijke vlam had overgehouden. Heel stilletjes had ze voor zich uit gekeken voordat ze haar vraag eindelijk stelde. 'Hoe ziet Shadra er uit?'

Haar ouders hadden haar nooit in dat land willen hebben. Omdat ze bang waren dat hun familie-eer nog meer ten onder zou gaan. En niet alleen doordat ze een halfbloedje als dochter hadden. Iets waar Roselle natuurlijk weinig aan had kunnen doen, daarbij zat haar vurige karakter haar niet mee. Ze mocht misschien niet geheel Raziaan zijn, soms had ze die karaktertrekken wel duidelijk aanwezig. Iets waarmee ze zich wel vaker aan dezelfde steen stootte. Figuurlijk natuurlijk, maar het gebeurde wel. Heel langzaam richtte ze haar aandacht weer op de grond, voordat ze afwachtend naar de onbekende vrouw keek.

Het was duidelijk dat de vrouw van het Duister heel geduldig was. Haar groene kijkers waren weliswaar een poosje op het meisje gericht maar ze maakte geen gehaaste indruk. Anders dan sommige leerkrachten en leerlingen dat hadden. Tot haar verbazing hing er een soort van rust rondom de vrouw. Ook Roselle moest stiekem wel lachen zodra ze doorhad hoe de vrouw naar haar draakje keek. Ergens was het beestje altijd komisch. Ze keek naar beneden om er zeker van te zijn dat haar geliefde vriend zich niet had bezeerd, waarna hij speels weer naar haar toe vloog en zacht in haar vinger beet. Gelukkig had ze hem rustig op kunnen pakken, en had hij niet instinctief op haar gereageerd. Cynder reageerde altijd liefdevol op haar, ook al paste hij niet altijd even goed op zijn klauwtjes. Ze kon het hem dan ook niet kwalijk nemen. Iedereen kon wel eens een foutje maken. Zodra ze haar eerste vraag stelde, met haar nette taalgebruik, leek de vrouw wel even verbaasd te zijn. 'Nee, hoor,' kwam het antwoord al snel. Een klein glimlachje sierde het normaal kille meisje, waarna ze een waarschuwende blik op haar draakje wierp. Haar draakje luisterde altijd naar haar, waardoor ze altijd grote problemen kon voorkomen. Ze bracht zichzelf al vaak genoeg in de problemen, als haar draakje dat ook nog zou doen, zou ze geen vrolijk en gezellig leventje kunnen leiden. Ook hadden ze nauwkeurig de rollen verdeeld, het draakje zag haar soms bijna als zijn moeder. Ook al was ze het duidelijk niet. Ze kon niet eens vliegen! Roselle's enige reactie op het antwoord was een vriendelijk en kalm knikje. Ze was blij dat ze iemand niet in de weg liep. Dat leek ze bij haar ouders immers altijd te doen.
Zodra de blik weer op haar landde, stelde ze voor dat ze ook later kon komen als het niet uit kwam. De vrouw leek vastbesloten dat de tijd nu wel goed was, waardoor ze haar hoofd schudde. Het meisje was ergens wel onzeker over de manier waarop ze haar vraag diende te stellen. Shadranen waren niet bepaald makkelijk in te schatten. Sommigen leken aardig maar bleken duivels en natuurlijk ook andersom. Toch waren vele volkeren beter dan de Razianen waar zij bij was opgegroeid. Ondanks het feit dat ze niet heel erg snel verdrietig werd, waren de afwijzingen genoeg geweest, om haar tot een rebels persoon te maken. Haar ouders vonden haar dan ook niet goed genoeg. Ze hield de familienaam niet zuiver. Waarom namen ze dan kinderen? Als het toch enkel om de familienaam ging. Ze was niet zuiver qua bloed, en niet zuiver qua gedrag. Toch had ze duidelijk wel etiquette aangeleerd gekregen in haar jongere jaren. Gezien haar vader zich heel diplomatiek op moest kunnen stellen. Zodra ze toch haar vraag wist te formuleren leek de vrouw er wel verbaasd over te zijn. Toch werd ze uitgenodigd mee naar binnen te lopen. Het meisje schuifelde langzaam dichterbij en keek de vrouw vriendelijk aan. Ze had manieren en kon aardig zijn, enkel alleen als ze er goede reden toe had. Ze wreef heel even haar kleding strak, voordat ze haar aandacht weer op de vrouw van de Duisternis richtte. Ze was behalve haar vragen erg stil. De kamer was niet al te rommelig, iets wat op Roselle's slaapkamer wel anders was. Dit was stukken overzichtelijker. 'Is er misschien iets specifieks dat je over Shadra wil weten?' Vroeg de vrouw met haar blik weer op haar. Normaal werd het meisje erg ongemakkelijk onder de blik van een oudere, maar deze vrouw leek haar wel aardig waardoor ze haar ongemak wegslikte. 'Nee, niet echt. Mam en pap weigeren er over te praten. Het enige dat nu telt is Razen. Ze vinden niet dat ik iets mag weten over Shadra, terwijl hier toch vele Shadranen rondlopen,' besloot het meisje uiteindelijk te zeggen. De vrouw liep haar voor naar een tafeltje, waarna ze wat te drinken inschonk. 'Wil je misschien wat te drinken?' Vroeg de vrouw, die nu warm naar haar glimlachte. De warme glimlach zorgde er voor dat haar grijze ogen een soort rust uitstraalde. Als prachtige wolken op een zomerdag. 'Nee bedankt, Mevrouw,' zei ze opgetogen.